Schuld
Geplaatst: 25 jul 2013 11:43
Hallo!
Hierbij een van de eerste Short Stories die ik ooit geschreven heb. Tips en opbouwende kritiek van harte welkom!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘’Het is niet mijn schuld! Het is niet mijn schuld! Het is niet mijn schuld!’’
‘’Levi, houd alsjeblieft je bek. Ik probeer te slapen.’’ Met zijn ogen wijd open lag Levi in het bovenste van de gestapelde bedden. Het was alsof hij uren gerend had, dagen misschien. In feite waren het de nachtmerries die hem en Matthew uit hun slaap hielden. Als altijd kostte het hem moeite om zichzelf te kalmeren, de onrust in zijn hoofd op een rij te zetten, de beelden te laten verdwijnen. Het liefst zou hij zijn hersenen willen uitschakelen, alles willen vergeten, nooit meer te hoeven nadenken, maar Levi wist dat die gedacht niet realistisch was.
‘’Matthew?’’ Er kwam geen antwoord, niet dat Levi dat had verwacht, want hij, Matthew, antwoordde nooit als Levi vragen had. Zuchtend plaatste hij zich in een zittende positie en wreef in zijn gezicht, waarna hij zich langzaam van het bed liet zakken. De betonnen vloer voelde koud aan onder zijn blote voeten. Zonder er bij na te denken liep hij naar het toilet in de hoek van de ruimte. Hij hoefde niet, maar hij had de beweging nodig. Vier stappen naar de andere zijde, richting de deur. Vier stappen richting het toilet. Richting de deur. Richting het toilet. Vier stappen. Vier stappen. Vier stappen. Het is niet mijn schuld. Het is niet mijn schuld. Het is niet mijn schuld. Het is niet… Het lampje aan het plafond sprong aan. Levi staarde naar de bron van het licht. Enkele dode insecten lagen in de plastic kap. Opgesloten tot de dood eindelijk zijn intrede had gedaan. Was dat ook zijn toekomst? Zijn lot? Zou hij Davey ooit nog kunnen vasthouden? Zou hij ooit nog naast Alice wakker worden? En hoe lang zou dat dan nog duren? Hoe lang moest hij nog wachten? ‘’Levi, move!’’ Nog steeds starend naar de lamp zette hij een stap opzij om het pad vrij te maken voor Matthew. ‘’Waar kijk je naar?’’ vroeg Matthew, maar nog steeds in gedachten verzonken had Levi zijn vraag niet gehoord. Eén van de insecten in de lamp leefde nog, was er nog hoop? Hoop dat hij ooit zou ontdekken hoe hij kon ontsnappen? ‘’Levi, schiet verdomme eens op. Je hebt nog vijf minuten.’’ Langzaam pakte Levi de trui van het voeteinde van zijn bed en trok deze over zijn hoofd. Vervolgens trok hij zijn schoenen aan en wachtte samen met Matthew op het onderste bed tot om exact zeven uur de bekende pieptoon klonk. De toon die aangaf dat de deur eindelijk open mocht, dat er frisse lucht naar binnen zou komen en hij eindelijk wat anders zou zien dan deze muffe ruimte.
Levi stapte over de drempel en hoewel de gang al net zo deprimerend was als het hok waar hij uit was gestapt, voelde hij zich onmiddellijk een stuk beter. Hier was frisse lucht, een stapje dichter bij vrijheid. Een lange rij vormde zich in de gang. Een rij van schreeuwende mensen, dieven, verkrachters, moordenaars. Hij hoorde hier niet tussen. Hij was anders, aardig en rustig, behulpzaam en oprecht. Waarom was hij hier? Als vanzelfsprekend liep de groep naar de werkplaats. Ze maakten simpele houten meubels voor een miezerig loon, maar het was beter dan de hele dag niets te zitten doen. Levi hoefde niet meer na te denken bij wat hij deed, schroefjes aandraaien, dat kon iedereen. Met een diepe zucht rijkte Levi naar het potje houtlijm, maar zonder er erg in te hebben stootte hij het potje om. De lijm spatte naar voren, op de trui van de persoon die voor hem stond te werken. Slijmerige druppels dropen langzaam op de grond. ‘’Wat doe je, idioot?!’’ Levi keek in het boze gezicht van de man voor hem. Hij had diep bruine ogen, net als Levi en lichtbruin haar. ‘’Ik vroeg je wat!’’ Schreeuwde de man. Matthew kwam tevoorschijn. ‘’Casey, rustig. Hij deed het niet expres.’’ Zei hij.
‘’Oh? En je kunt ook niet praten? Ga ergens anders werken als je zo verdomd onhandig bent!’’ Ik ben niet onhandig, dacht Levi, maar hij zei het niet. ‘’Een excuses is wel op zijn plaats denk ik.’’ Zei de man. Ik ben niet onhandig, dacht Levi, ik ben intelligent, aardig, behulpzaam. ‘’Ik ben niet onhandig.’’ Zei Levi. De man, enige verbazing op zijn gezicht, zette een stap naar voren en gaf hem een harde duw, waardoor Levi tegen de muur eindigde. Zijn hoofd maakte een harde klap en hij werd er duizelig van. Een vuist kwam terecht op zijn kaak en zonder er erg in te hebben sloeg hij terug. Ik ben niet onhandig, dacht Levi. Opnieuw ontving hij een klap en opnieuw deelde hij ze uit zonder er bij na te denken. ‘’Genoeg, Levi! Stoppen!’’ Maar Levi hoorde de vierde persoon in het blauwe pak niet. Hij was niet onhandig, hoef durfden ze dat te beweren? Hij sloeg en sloeg, tot zijn armen niet meer wilden, niet meer los kwamen van zijn rug.
Hij was alleen, hij probeerde te denken, maar Levi kon zich maar weinig herinneren van wat er was gebeurd. Waarom mocht hij niet meer werken? Het was niet zijn schuld dat er iemand naar de ziekenboeg werd gebracht. Hij kon het niet helpen dat de man zo onhandig was. En iedereen deed alsof hij alle schuld droeg. Levi klom op zijn bed en probeerde in slaap te vallen, maar het had geen succes. Uren trokken langzaam voorbij, tot de bekende pieptoon weer klonk en hij zich naar de kantine verplaatste.
Met een dienblad eten zette Levi zich aan een lege tafel. ‘’Waar denk je wel niet mee bezig te zijn?!’’ vroeg Matthew toen hij zich naast hem zette.
‘’Het is niet mijn schuld.’’ Antwoordde Levi.
Matthew zuchtte, ‘’Je bent echt enorm koppig.’’ Zei hij, waarna een lange stilte viel. Levi roerde met zijn lepel in de soep die hij had gekregen. ‘’Alice maakte altijd soep van verse tomaten.’’ Zei hij met een kleine glimlach. Opnieuw zuchtte Matthew diep, waarschijnlijk omdat hij nooit getrouwd was en geen vrouw of kinderen had. Hij was vast jaloers en hij zou het toch niet snappen, dacht Levi, maar dat is niet mijn schuld. Er werden verder geen woorden gewisseld in de kantine. Pas toen Levi weer in zijn bed lag wensde hij Matthew welterusten, waarna hij wachtte tot het lampje aan het plafond uit zou gaan, om exact half tien. Het insect in de lamp dat vanochtend nog hoop had, was verdwenen. Of wel het had bedacht hoe het moest ontsnappen, of het was dood gegaan. Plotseling klikte het lampje uit, half tien, tijd om te gaan slapen.
‘’Het is niet mijn schuld! Het is niet mijn schuld! Het is niet mijn schuld!’’
‘’Levi, hou eens op!’’
Hijgend kwam Levi overeind. ‘’Het is niet mijn schuld. Het is niet mijn schuld.’’ Vertelde hij zichzelf, net zo lang tot hij weer in slaap viel, maar niet voor lang. ‘’Davey! Niet Davey! Alsjeblieft niet Davey!’’
‘’Levi, genoeg! Ophouden nu!’’ Bezweet ontwaakte Levi uit zijn nachtmerrie. Onmiddellijk sprong hij uit zijn bed. Vier stappen. Het is niet mijn schuld. ‘’Het is niet mijn schuld. Niet Davey. Alsjeblieft niet Davey.’’ sprak Levi op fluistertoon.
‘’Levi!’’ Pas toen Matthew recht voor hem ging staan en hem recht aankeek stopte Levi met ijsberen.
‘’Ik moet naar Dave, en naar Alice. Ze is mijn vrouw, we zijn getrouwd. Ze heeft me nodig. Davey heeft me nodig.’’ Ratelde Levi tegen Matthew.
‘’Levi! Stop! Ze hebben je niet nodig! Ze zijn dood! Jij hebt ze vermoord, Levi! Het is jouw schuld!’’ schreeuwde Matthew in zijn gezicht.
‘’Nee! Het is niet mijn schuld! Davey!’’ Schreeuwde Levi terwijl tranen over zijn wangen begonnen te rollen.
‘’Het is wel jouw schuld! Je hebt ze net zo lang pijn gedaan tot ze het niet meer konden verdragen. Jij hebt ze vermoord Levi!’’ Matthew keek hem indringend aan en Levi was stil, doodstil. De chaos in zijn hoofd werd als maar groter er groter. Wat bedoelde Matthew? Hij zou Alice nooit iets aan doen en Davey ook niet. Waarom zou Matthew zoiets zeggen. Hij was vast jaloers. Jaloers dat niemand hem ooit zou begrijpen. Niet zoals Alice hem begreep. ‘’Levi, het is allemaal jouw schuld.’’ Zei Matthew rustig. ‘’Je hebt ze pijn gedaan. Ze komen niet meer bij je terug, nooit meer.’’ Levi keek Matthew in zijn donkerbruine ogen. Matthew loog niet, zo goed kende Levi hem. Was het waar? Levi kneep zijn ogen stijf dicht. Chaos. Zoveel herinneringen. Wat had hij gedaan? ‘’Levi, het is jouw schuld.’’
Alsof de puzzel in elkaar viel kwamen de beelden weer tevoorschijn. Hoe de ruzie begon om iets kleins; hoe Alice tegen hem schreeuwde en begon te huilen; hoe graag hij wilde dat ze stil was, dat alles goed was; hoe hard Davey huilde na de knal en hoe hij wilde dat ook Davey stil was, vredig was. Levi opende zijn ogen, Matthew was verdwenen. ‘’Matthew?’’ Er kwam geen antwoord. Levi verstopte zijn gezicht in zijn handen, meer tranen begonnen in zijn ogen te branden. Het is allemaal zijn schuld, het is allemaal mijn schuld.
Het was een zonnige, mooie ochtend. Een lichte wind waaide door een kier van het raampje. Om exact zeven uur klonk de pieptoon, waarna de deur van de kamer opende. ‘’Levi, opschoeten. Iedereen staat te wachten.’’ De man in blauw zuchtte toen hij geen antwoord kreeg en liep richting de kamer. In de deuropening hield hij stand en zijn gezicht trok wit weg. Hij was geschrokken, maar hij begreep het niet en hij zou het nooit begrijpen. Op de grond lag Levi, bewegingloos. Het was goed zo. Hij was stil en vredig, voor altijd.
Hierbij een van de eerste Short Stories die ik ooit geschreven heb. Tips en opbouwende kritiek van harte welkom!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘’Het is niet mijn schuld! Het is niet mijn schuld! Het is niet mijn schuld!’’
‘’Levi, houd alsjeblieft je bek. Ik probeer te slapen.’’ Met zijn ogen wijd open lag Levi in het bovenste van de gestapelde bedden. Het was alsof hij uren gerend had, dagen misschien. In feite waren het de nachtmerries die hem en Matthew uit hun slaap hielden. Als altijd kostte het hem moeite om zichzelf te kalmeren, de onrust in zijn hoofd op een rij te zetten, de beelden te laten verdwijnen. Het liefst zou hij zijn hersenen willen uitschakelen, alles willen vergeten, nooit meer te hoeven nadenken, maar Levi wist dat die gedacht niet realistisch was.
‘’Matthew?’’ Er kwam geen antwoord, niet dat Levi dat had verwacht, want hij, Matthew, antwoordde nooit als Levi vragen had. Zuchtend plaatste hij zich in een zittende positie en wreef in zijn gezicht, waarna hij zich langzaam van het bed liet zakken. De betonnen vloer voelde koud aan onder zijn blote voeten. Zonder er bij na te denken liep hij naar het toilet in de hoek van de ruimte. Hij hoefde niet, maar hij had de beweging nodig. Vier stappen naar de andere zijde, richting de deur. Vier stappen richting het toilet. Richting de deur. Richting het toilet. Vier stappen. Vier stappen. Vier stappen. Het is niet mijn schuld. Het is niet mijn schuld. Het is niet mijn schuld. Het is niet… Het lampje aan het plafond sprong aan. Levi staarde naar de bron van het licht. Enkele dode insecten lagen in de plastic kap. Opgesloten tot de dood eindelijk zijn intrede had gedaan. Was dat ook zijn toekomst? Zijn lot? Zou hij Davey ooit nog kunnen vasthouden? Zou hij ooit nog naast Alice wakker worden? En hoe lang zou dat dan nog duren? Hoe lang moest hij nog wachten? ‘’Levi, move!’’ Nog steeds starend naar de lamp zette hij een stap opzij om het pad vrij te maken voor Matthew. ‘’Waar kijk je naar?’’ vroeg Matthew, maar nog steeds in gedachten verzonken had Levi zijn vraag niet gehoord. Eén van de insecten in de lamp leefde nog, was er nog hoop? Hoop dat hij ooit zou ontdekken hoe hij kon ontsnappen? ‘’Levi, schiet verdomme eens op. Je hebt nog vijf minuten.’’ Langzaam pakte Levi de trui van het voeteinde van zijn bed en trok deze over zijn hoofd. Vervolgens trok hij zijn schoenen aan en wachtte samen met Matthew op het onderste bed tot om exact zeven uur de bekende pieptoon klonk. De toon die aangaf dat de deur eindelijk open mocht, dat er frisse lucht naar binnen zou komen en hij eindelijk wat anders zou zien dan deze muffe ruimte.
Levi stapte over de drempel en hoewel de gang al net zo deprimerend was als het hok waar hij uit was gestapt, voelde hij zich onmiddellijk een stuk beter. Hier was frisse lucht, een stapje dichter bij vrijheid. Een lange rij vormde zich in de gang. Een rij van schreeuwende mensen, dieven, verkrachters, moordenaars. Hij hoorde hier niet tussen. Hij was anders, aardig en rustig, behulpzaam en oprecht. Waarom was hij hier? Als vanzelfsprekend liep de groep naar de werkplaats. Ze maakten simpele houten meubels voor een miezerig loon, maar het was beter dan de hele dag niets te zitten doen. Levi hoefde niet meer na te denken bij wat hij deed, schroefjes aandraaien, dat kon iedereen. Met een diepe zucht rijkte Levi naar het potje houtlijm, maar zonder er erg in te hebben stootte hij het potje om. De lijm spatte naar voren, op de trui van de persoon die voor hem stond te werken. Slijmerige druppels dropen langzaam op de grond. ‘’Wat doe je, idioot?!’’ Levi keek in het boze gezicht van de man voor hem. Hij had diep bruine ogen, net als Levi en lichtbruin haar. ‘’Ik vroeg je wat!’’ Schreeuwde de man. Matthew kwam tevoorschijn. ‘’Casey, rustig. Hij deed het niet expres.’’ Zei hij.
‘’Oh? En je kunt ook niet praten? Ga ergens anders werken als je zo verdomd onhandig bent!’’ Ik ben niet onhandig, dacht Levi, maar hij zei het niet. ‘’Een excuses is wel op zijn plaats denk ik.’’ Zei de man. Ik ben niet onhandig, dacht Levi, ik ben intelligent, aardig, behulpzaam. ‘’Ik ben niet onhandig.’’ Zei Levi. De man, enige verbazing op zijn gezicht, zette een stap naar voren en gaf hem een harde duw, waardoor Levi tegen de muur eindigde. Zijn hoofd maakte een harde klap en hij werd er duizelig van. Een vuist kwam terecht op zijn kaak en zonder er erg in te hebben sloeg hij terug. Ik ben niet onhandig, dacht Levi. Opnieuw ontving hij een klap en opnieuw deelde hij ze uit zonder er bij na te denken. ‘’Genoeg, Levi! Stoppen!’’ Maar Levi hoorde de vierde persoon in het blauwe pak niet. Hij was niet onhandig, hoef durfden ze dat te beweren? Hij sloeg en sloeg, tot zijn armen niet meer wilden, niet meer los kwamen van zijn rug.
Hij was alleen, hij probeerde te denken, maar Levi kon zich maar weinig herinneren van wat er was gebeurd. Waarom mocht hij niet meer werken? Het was niet zijn schuld dat er iemand naar de ziekenboeg werd gebracht. Hij kon het niet helpen dat de man zo onhandig was. En iedereen deed alsof hij alle schuld droeg. Levi klom op zijn bed en probeerde in slaap te vallen, maar het had geen succes. Uren trokken langzaam voorbij, tot de bekende pieptoon weer klonk en hij zich naar de kantine verplaatste.
Met een dienblad eten zette Levi zich aan een lege tafel. ‘’Waar denk je wel niet mee bezig te zijn?!’’ vroeg Matthew toen hij zich naast hem zette.
‘’Het is niet mijn schuld.’’ Antwoordde Levi.
Matthew zuchtte, ‘’Je bent echt enorm koppig.’’ Zei hij, waarna een lange stilte viel. Levi roerde met zijn lepel in de soep die hij had gekregen. ‘’Alice maakte altijd soep van verse tomaten.’’ Zei hij met een kleine glimlach. Opnieuw zuchtte Matthew diep, waarschijnlijk omdat hij nooit getrouwd was en geen vrouw of kinderen had. Hij was vast jaloers en hij zou het toch niet snappen, dacht Levi, maar dat is niet mijn schuld. Er werden verder geen woorden gewisseld in de kantine. Pas toen Levi weer in zijn bed lag wensde hij Matthew welterusten, waarna hij wachtte tot het lampje aan het plafond uit zou gaan, om exact half tien. Het insect in de lamp dat vanochtend nog hoop had, was verdwenen. Of wel het had bedacht hoe het moest ontsnappen, of het was dood gegaan. Plotseling klikte het lampje uit, half tien, tijd om te gaan slapen.
‘’Het is niet mijn schuld! Het is niet mijn schuld! Het is niet mijn schuld!’’
‘’Levi, hou eens op!’’
Hijgend kwam Levi overeind. ‘’Het is niet mijn schuld. Het is niet mijn schuld.’’ Vertelde hij zichzelf, net zo lang tot hij weer in slaap viel, maar niet voor lang. ‘’Davey! Niet Davey! Alsjeblieft niet Davey!’’
‘’Levi, genoeg! Ophouden nu!’’ Bezweet ontwaakte Levi uit zijn nachtmerrie. Onmiddellijk sprong hij uit zijn bed. Vier stappen. Het is niet mijn schuld. ‘’Het is niet mijn schuld. Niet Davey. Alsjeblieft niet Davey.’’ sprak Levi op fluistertoon.
‘’Levi!’’ Pas toen Matthew recht voor hem ging staan en hem recht aankeek stopte Levi met ijsberen.
‘’Ik moet naar Dave, en naar Alice. Ze is mijn vrouw, we zijn getrouwd. Ze heeft me nodig. Davey heeft me nodig.’’ Ratelde Levi tegen Matthew.
‘’Levi! Stop! Ze hebben je niet nodig! Ze zijn dood! Jij hebt ze vermoord, Levi! Het is jouw schuld!’’ schreeuwde Matthew in zijn gezicht.
‘’Nee! Het is niet mijn schuld! Davey!’’ Schreeuwde Levi terwijl tranen over zijn wangen begonnen te rollen.
‘’Het is wel jouw schuld! Je hebt ze net zo lang pijn gedaan tot ze het niet meer konden verdragen. Jij hebt ze vermoord Levi!’’ Matthew keek hem indringend aan en Levi was stil, doodstil. De chaos in zijn hoofd werd als maar groter er groter. Wat bedoelde Matthew? Hij zou Alice nooit iets aan doen en Davey ook niet. Waarom zou Matthew zoiets zeggen. Hij was vast jaloers. Jaloers dat niemand hem ooit zou begrijpen. Niet zoals Alice hem begreep. ‘’Levi, het is allemaal jouw schuld.’’ Zei Matthew rustig. ‘’Je hebt ze pijn gedaan. Ze komen niet meer bij je terug, nooit meer.’’ Levi keek Matthew in zijn donkerbruine ogen. Matthew loog niet, zo goed kende Levi hem. Was het waar? Levi kneep zijn ogen stijf dicht. Chaos. Zoveel herinneringen. Wat had hij gedaan? ‘’Levi, het is jouw schuld.’’
Alsof de puzzel in elkaar viel kwamen de beelden weer tevoorschijn. Hoe de ruzie begon om iets kleins; hoe Alice tegen hem schreeuwde en begon te huilen; hoe graag hij wilde dat ze stil was, dat alles goed was; hoe hard Davey huilde na de knal en hoe hij wilde dat ook Davey stil was, vredig was. Levi opende zijn ogen, Matthew was verdwenen. ‘’Matthew?’’ Er kwam geen antwoord. Levi verstopte zijn gezicht in zijn handen, meer tranen begonnen in zijn ogen te branden. Het is allemaal zijn schuld, het is allemaal mijn schuld.
Het was een zonnige, mooie ochtend. Een lichte wind waaide door een kier van het raampje. Om exact zeven uur klonk de pieptoon, waarna de deur van de kamer opende. ‘’Levi, opschoeten. Iedereen staat te wachten.’’ De man in blauw zuchtte toen hij geen antwoord kreeg en liep richting de kamer. In de deuropening hield hij stand en zijn gezicht trok wit weg. Hij was geschrokken, maar hij begreep het niet en hij zou het nooit begrijpen. Op de grond lag Levi, bewegingloos. Het was goed zo. Hij was stil en vredig, voor altijd.
). 
