Online Verhalen

Hier is mijn verhaal. Ik zal elke keer nieuwe updates posten. En graag feedback ontvangen.

hier het eerste deel van de Kronieken der Elven

Allyn is de godin van de Elfen. Zij schiep de Elfen en vormde hen uit de bomen, zij schiep vier Elfen, wier zij Aéll noemde. Deze vier Elfen beheersen de kracht van magie. De magie van het volk van de Elfen is sterk. De Aéll zouden het volk van de Elfen leiden en onderwijzen in de magie.
Daarna schiep Allyn de rest van de Elfen, dertig vrouwelijke, en dertig mannelijke. Samen met de Aéll zouden zij het Elfenras vormgeven.

Ésdalan was een van de normale Elfen, hij was een nakomeling van een derde generatie. Omdat Elfen onsterfelijk zijn, en alleen sterven door een welgemikte destructieve spreuk, een stoot van een zwaard of door het diepste verdriet, blijven generaties heel lang bestaan. Zijn ouders hebben een vreemde geschiedenis. Ze waren niet alleen de ouders van Ésdalan, ze waren ook broer en zus. De broer en zus hielden zoveel van elkaar, dat ze elkaar hadden bemind. Hierdoor is Ésdalan geboren, een elf van het puurste bloed.

Wetend dat de rest van het Elfenvolk het nooit zal accepteren dat broer en zus een kind hebben verwekt, gaat de moeder, wiers naam Ináste was, weg. ze verlaat de broer en gaat in een andere stad wonen. In een stad waar niemand haar kent, zodat ze haar leven kan voorzetten. Ze zal leven als een genezeres. In een stad vol mensen, vol mensen die vol tegen de Elfen opkijken, vol mensen die respect hebben voor de Elfen.
Dat zal de plek zijn waar Ináste zal kunnen leven, leven als een genezeres, leven als een trofee van een stad. De stad zal met haar pronken. Maar daar kiest ze zelf voor. Ze zal nooit kunnen terugkeren naar Sulándur, want ze weet dat de andere Elfen haar zullen haten, haar zullen verstoten. Ze bid tot Allyn dat ze ooit vergeven zal worden, Dat Ésdalan ooit zal worden geaccepteerd. Ináste weet dat alleen zijzelf, Ésdalan en haar broer, die Lysíntill heet weten dat
Ésdalan een zoon is van broer en zus. En dat willen ze graag zo houden.

Sulándur, 501ste zonnecyclus,

Ésdalan komt aan bij de tempel van Allyn. Hij komt zoals elke ochtend bidden voor zijn moeder. Hij weet dat zij is weggegaan voor zijn en haar veiligheid.
'Ésdalan, ik zie je elke ochtend bij het heiligdom, en elke ochtend zie ik je huilen, wat is er aan de hand?'
Het was de stem van een van de vertrouwelingen van de Aéll.
'Nyal, het spijt me. Maar ik kan en zal hier niet over praten.'
De vertrouwelingen van de Aéll, de Alûr, zijn de leerlingen die worden onderwezen door de Aéll, ze leren alles over magie. zodat ze ooit de taken van de Aéll over kunnen nemen.
Zo leren de jonge Alûr bijvoorbeeld hoe ze geneeskrachtige spreuken moeten uitspreken. Je hebt spreuken die genezen, dat zijn de meest standaard geneeskrachtige spreuken. Ook heb je de spreuken die helen, die kunnen bijvoorbeeld een gebroken been helen.
'Het zij zo, Ésdalan. Allyn waakt over je.'
Nyal loopt weg, hij gaat bidden bij de oude ruïnes van Sulándur.
Ésdalan denkt aan de geschiedenislessen die hij had gevolgd bij het Magaetryn. Er was veel aandacht besteed aan de lessen over de oude ruines van Sulándur. één stuk in het bijzonder zal Ésdalan nooit vergeten. Hij had het verhaal nog vaak opnieuw gelezen, net zolang totdat het in zijn geheugen zat gegrift. Ésdalan moest hier aan terugdenken, aan het verhaal.

De Elfen hebben vroeger een tempel gebouwd, met een sneeuwwitte steen op een altaar, een altaar van sneeuwwitte steen, ingelegd met het puurste Myrriclum. De steen was zo machtig, dat alle Elfen die hier binnenkwamen een grote stoot energie kregen. Met die energie kunnen zij weer spreuken uitspreken. De tempel was enorm. Grote gedraaide pilaren, met Myrriclum ingelegde rozen en krullen. Bijna alle rijkdom was in deze tempel te vinden...

Allyn was het hier niet mee eens, ze wilde niet worden aanbeden, niet op deze manier. Ze wilde niet dat de Elfen al hun rijkdom aan haar offerden. Ze schoot haar goddelijkheid op de tempel, grote witte en blauwe stralen van licht en bliksem knetterde vanuit de hemel naar beneden. Pilaren braken, muren stortten neer, en rozen van Myrriclum vielen naar beneden en werden bedolven door het vallende puin. En de witte steen, gelegen op het altaar, versplinterde in duizenden stukjes. En de macht van de steen verdween.
De Elfen bidden hier om herinnerd te worden aan de wraak van Allyn. De Elfen zullen nooit vergeten dat de goddelijkheid van Allyn zulke schade aan kan richten. En alle Elfen realiseerden zich dat ze het zo weer zou kunnen doen.

Ésdalan loopt over het brede, met groen bedekte pad richting het Magaetryn. Het Magaetryn is de plek waar de jonge Elfen over de magie leren. Ésdalan leerde hier ook ooit over de magie. Hij was een goede leerling. Tenminste, het eerste leerjaar. Nadat Ésdalan de basis spreuken had geleerd, veranderde het allemaal.
Ésdalan bleek te krachtig. Er was een ongeluk gebeurt. Hij sprak een formule en er schoot een schicht van blauw licht op de plank met brouwsels. Het hele gevaarte kletterde naar beneden. Hierdoor is hij van de school geschorst. De Aéll wisten niet hoe ze Ésdalan moesten leren de moeilijkere vormen van magie te gebruiken, het leek gewoon onmogelijk. Hij sprak de formules uit zoals hem voorgedaan werd, maar er gebeurden andere dingen. Geneeskrachtige spreuken werden omgebogen, en verwonden alleen maar Ésdalan zelf. In plaats van hem te genezen. De Aéll hadden geprobeerd om te onderzoeken hoe het komt, maar ze konden geen enkele aanwijzing vinden. Zelfs met de krachten van de bomen en planten konden ze niks vinden.

´Ésdalan, wat doe je hier?'
Het was de stem van één van de Aéll.
'Je weet dat je niet meer naar het Magaetryn mag komen. Je bent geschorst!'
Deze woorden raakten Ésdalan in zijn hart. Het deed hem teveel pijn. Hij voelde zich een mislukkeling. Ook al wist hij dat hij dat niet was. Het was vreselijk, geschorst worden van de school. Het gebeurde maar heel soms, en als het gebeurde, waren de gevolgen negatief.
'Eerwaarde, het spijt me. Maar ik kwam hiernaartoe om herinneringen op te doen, om te denken aan vroegere tijden.'
Ésdalan moest zijn best doen om niet te huilen.
'Je weet ook dat je het terrein van de school niet mag betreden als je geen leerling bent. Ga maar ergens anders aan het verleden denken.'
Antwoorde de Aéll. Ésdalan loopt weg van de Aéll, weg van de school, en hij zal nooit meer terugkeren.


Ik heb dit verbeterd. Hopelijk vinden jullie het ook mooier!!!
Feedback is welcome!

Hey welkom op de site!

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen en beginnen met je verhaal.
Ik had het gevoel toen ik aan het lezen was dat je in één keer (mij) de lezer alles wil laten weten over de wereld die geschapen hebt en met name het Elven volk. Hierdoor vind ik sommige zinnen niet helemaal lekker lopen.
Ik zal een voorbeeld geven:

Deze vier elven beheersen de kracht van magie, de magie van het volk van de elven is sterk. Alle planten, bloemen en bomen staan in verbinding met elkaar, zou er een boom doodgaan, dan treurt het hele volk daarom.

De eerste zin vind ik niet lekker lopen door het tweede gedeelte wat je hebt toegevoegd. Het lijkt net alsof je van alles over de Elven wilt vertellen en daardoor de zin wat te kort maakt. Je kunt het dan beter opbreken in meerdere zinnen zodat de zinnen wat beter gaan lopen.

De tweede zin zou je eigenlijk niet moeten vertellen maar moeten laten ervaren. Klinkt waarschijnlijk raar maar ik zal het uitleggen. Als je een verhaal schrijft in de moderne tijd anno 2013 dan weet iedereen alles over de wereld. Als je een geheel nieuwe wereld schept dan weet je niks van die bepaalde wereld voordat je gaat lezen. Dat moet je gebruiken als een voordeel. Je zou niet meteen alles voor de lezer zijn/haar voeten moeten gooien en zeggen dit is mijn wereld. Je kunt beter een hoop verzwijgen, de lezer je verhaal in lokken en daarna steeds meer dingen onthullen zoals bijvoorbeeld dat ze treuren om een gestorven boom.

Dat zou ik je dan ook als advies willen geven. Probeer niet alles in een keer te vertellen maar laat sommige dingen aan de fantasie van de lezer over, en verhul andere om later te onthullen.

De verhaallijn.
Het verhaal zelf niet gelet op wat ik hierboven heb aangegeven heeft het veel potentie. Je namen zijn zo ver ik kan beoordelen origineel ook heb je volgens mij wel wat bekbrekers er in gedaan :p De afkomst van de hoofdpersoon is een leuk weetje. Ik ben benieuwd waar het heen gaat.

In ieder geval welkom op de site! neem een kijkje langs andere verhalen van je collega schrijvers en schrijfsters en reageer op hun verhalen des te eerder reageren zij op jouw verhaal. De schrijflessen zijn ook reuze handig voor beginners als ervaren schrijvers.
Succes!

Hetgeen ik hier gelezen heb, heeft potentie voor een goed verhaal.
Ik struikelde een beetje over de eerste twee zinnen.
Je begint te vertellen over de elf Esdalan, en daarna ga je ineens naar de geschiedenis van het elfenvolk.
Misschien kun je beter die geschiedenis neerzetten als een soort proloog, en dan je verhaal in duiken, ofwel kun je het geschiedenisblok verschuiven naar een beter passend moment. Nu staat de eerste zin daar zo'n beetje verloren vind ik.
Verder een kwestie van inconsistentie (ik heb niet opgezocht welke versie juist is): elven / elfen. Gevoelsmatig is het meervoud van "elf" voor mij "elfen". Ik merk dat jij meestal kiest voor "elven".
Nog een grammaticadetail: "501ste zonnecyclus".
Verder sluit ik me aan bij de vorige reactie: veel meer je verhaal uitwerken in details. Beschrijf bijvoorbeeld hoe Esdalan op school zat en een aantal magische ongelukjes veroorzaakte en de reactie van de school erop, i.p.v. te vertellen dat het zo is. Ik heb nl. het idee dat de magie van Esdalan voor de rest van je verhaal een belangrijke rol gaat spelen, en dan mag je hier best wat uitgebreider over gaan.

Glenovic:
Hartstikke bedankt.
Dit is letterlijk mijn allereerste verhaal...
Ik heb het wel vaker geprobeert... maar naar een paar min wist ik dan niks meer te bedenken.
Ik zal zoiezo minder vrijgeven.. Dat heb ik eerder gehoord van vrienden en van mijn ouders. Maar toch wilde ik zekerheid van de 'echte ervaren' schrijvers en schrijfsters.
De namen heb ik zelf bedacht... dat is dan ook hetgene waar ik heeeeeeel lang over heb gedaan

Silk: Bedankt!!!
ik ga het zoiezo beter uitwerken. Ik ga denk ik beter beschrijven hoe hij was op school enzo. Komt goed!!!
En dat over de benaming van elven/elfen, ik denk dat het Elfen is,... maar omdat ik dat niet zeker wist had ik voor elven gekozen... ook omdat ik elven een keer in een boek heb zien staan

After all:
Kan ik via dit topic mijn verhaal updaten enzo? of gaat dat niet???
Kan ik wel complete delen uitgeven dan? maar dat het uitgebreider is?

Ik hoor het wel, gr

Je kunt je verhaal reactie wijzigen door rechtsboven in naast je avatar op het wijzig knopje te drukken ( moet je eerst met je muis daar in de buurt staan) Je kunt dan je verhaal verwijderen en een nieuwe versie neer zetten of alleen een paar wijzigingen doorvoeren. Ik zou je wel aanraden als je een nieuwe versie post er even bij te zeggen in een volgend bericht dat je bijvoorbeeld hoofdstuk 1 opnieuw hebt gepost dan kunnen wij dat ook weer (her)lezen.

Het ligt er aan hoe groot jouw complete delen zijn. meestal worden er stukjes gepost van rond de 1000 woorden met meestal een maximum van 1500 woorden. Dit zodat we niet direct overweldigd worden door een muur aan tekst. En zo kunnen we ook uitgebreider feedback geven over een stukje dan als we een hele lap tekst zouden moeten lezen.

Heey, hoofdstuk 1 is opnieuw gepost. ik heb het verbeterd. Vertel me aub wat jullie hiervan vinden. over het Myrriclum word later meer vertelt over de rozen ook

Het is al een stuk minder opsommend! Goed gedaan.

Je schrijft continue elven met een kleine e echter elven zijn een ras / volk zoals Nederlanders ook een volk zijn. Hierdoor moet je Elven met een hoofdletter schrijven. Er zijn ook een aantal zinnen die niet beginnen met een hoofdletter maar die wel met een hoofdletter moeten beginnen.

Persoonlijk vind ik het prettiger lezen als je gesproken zinnen op een nieuwe regel begint. Dat vind ik overzichtelijker.

De tweede alinea van het tweede stukje begint na een conversatie. Daarna vertel je iets over de Alûr maar ik zie geen verband tussen de Alûr en het de voorgaande conversatie. Daarom komt het een beetje raar op mij over. Of Nyal moet een Alûr zijn maar dat lees ik volgens mij niet kan me natuurlijk vergissen

Hieronder wat verbeteringen (dikgedrukt)



Allyn is de godin van de Elven. Zij schiep de Elven en vormde hen uit de bomen, zij schiep vier Elven, wier zij Aéll noemde. Deze vier Elven beheersen de kracht van magie. De magie van het volk van de Elven is sterk. De Aéll zouden het volk van de Elven leiden en onderwijzen in de magie.
Daarna schiep Allyn de rest van de Elven, dertig vrouwelijke, en dertig mannelijke. Samen met de Aéll zouden zij het Elvenras vormgeven.

Ésdalan was een van de normale Elven, hij was een nakomeling van een 3de generatie. Zijn ouders hebben een vreemde geschiedenis. Ze waren niet alleen de ouders van Ésdalan, ze waren ook broer en zus. De broer en zus hielden zoveel van elkaar, dat ze elkaar hadden bemind. Hierdoor is Ésdalan geboren, een Elf van het puurste bloed.

Wetend dat de rest van het Elvenvolk het nooit zal accepteren dat broer en zus een kind hebben verwekt, gaat de moeder, wiers naam Ináste was, weg. Ze verlaat de broer en gaat in een andere stad wonen. In een stad waar niemand haar kent, zodat ze haar leven kan voorzetten. Ze zal leven als een genezeres. In een stad vol mensen, vol mensen die vol tegen de elven opkijken, vol mensen die respect hebben voor de Elven.
Dat zal de plek zijn waar Ináste zal kunnen leven, leven als een genezeres, leven als een trofee van een stad. De stad zal met haar pronken. Maar daar kiest ze zelf voor. Ze zal nooit kunnen terugkeren naar Sulándur, want ze weet dat de andere Elven haar zullen haten, haar zullen verstoten. Ze bid tot Allyn dat ze ooit vergeven zal worden, Dat Ésdalan ooit zal worden geaccepteerd. Ináste weet dat alleen zijzelf, Ésdalan en haar broer, die Lysíntill heet weten dat
Ésdalan een zoon is van broer en zus. En dat willen ze graag zo houden.



Sulándur, 501ste zonnecyclus,

Ésdalan komt aan bij de tempel van Allyn. Hij komt zoals elke ochtend bidden voor zijn moeder. Hij weet dat zij is weggegaan voor zijn en haar veiligheid. 'Ésdalan, ik zie je elke ochtend bij het heiligdom, en elke ochtend zie ik je huilen, wat is er aan de hand?' Het was de stem van een van de vertrouwelingen van de Aéll. 'Nyal, het spijt me. Maar ik kan en zal hier niet over praten.'
De vertrouwelingen van de Aéll, de Alûr, zijn de leerlingen die worden onderwezen door de Aéll, ze leren alles over magie. Zodat ze ooit de taken van de Aéll over kunnen nemen.
Zo leren de jonge Alûr bijvoorbeeld hoe ze geneeskrachtige spreuken moeten uitspreken. Je hebt spreuken die genezen, dat zijn de meest standaard geneeskrachtige spreuken. Ook heb je de spreuken die helen, die kunnen bijvoorbeeld een gebroken been helen.
'Het zij zo, Ésdalan. Allyn waakt over je.' Nyal loopt weg, hij gaat bidden bij de oude ruines van Sulándur. Er zit een verhaal aan de ruines, de Elven hebben vroeger een tempel gebouwd, met een sneeuwitte steen op een altaar, een altaar van sneeuwwitte steen, ingelegd met het puurste Myrriclum. De steen was zo machtig, dat alle Elven die hier binnenkwamen een grote stoot energie kregen. Met die energie kunnen zij weer spreuken uitspreken. De tempel was enorm. Grote gedraaide pilaren, met Myrriclum ingelegde rozen en krullen. Bijna alle rijkdom was in deze tempel te vinden...

Allyn was het hier niet mee eens, ze wilde niet worden aanbeden, niet op deze manier. Ze wilde niet dat de Elven al hun rijkdom aan haar offerden. Ze schoot haar goddelijkheid op de tempel, grote witte en blauwe stralen van licht en bliksem knetterde vanuit de hemel naar beneden. Pilaren braken, muren stortten neer, en rozen van Myrriclum vielen naar beneden en werden bedolven door het vallende puin. En de witte steen, gelegen op het altaar, versplinterde in duizenden stukjes. En de macht van de steen verdween.
De Elven bidden hier om herinnerd te worden aan de wraak van Allyn. De Elven zullen nooit vergeten dat de goddelijkheid van Allyn zulke schade aan kan richten. En alle Elven realiseerden zich dat ze het zo weer zou kunnen doen.

Ésdalan loopt over het brede, met groen bedekte pad richting het Magaetryn. Het Magaetryn is de plek waar de jonge Elven over de magie leren. Ésdalan leerde hier ook ooit over de magie. Hij was een goede leerling. Tenminste, het eerste leerjaar. Nadat Ésdalan de basis spreuken had geleerd, veranderde het allemaal.
Ésdalan bleek te krachtig. Er was een ongeluk gebeurt. Hij sprak een formule en er schoot een schicht van blauw licht op de plank met brouwsels. Het hele gevaarte kletterde naar beneden. Hierdoor is hij van de school geschorst. De Aéll wisten niet hoe ze Ésdalan moesten leren de moeilijkere vormen van magie te gebruiken, het leek gewoon onmogelijk. Hij sprak de formules uit zoals hem voorgedaan werd, maar er gebeurden andere dingen. Geneeskrachtige spreuken werden omgebogen, en verwonden alleen maar Ésdalan zelf. Inplaats van hem te genezen. De Aéll hadden geprobeert om te onderzoeken hoe het komt, maar ze konden geen enkele aanwijzing vinden. Zelfs met de krachten van de bomen en planten konden ze niks vinden.

´Ésdalan, wat doe je hier?' Het was de stem van één van de Aéll. 'Je weet dat je niet meer naar het Magaetryn mag komen. Je bent geschorst!' Deze woorden raakten Ésdalan in zijn hart. Het deed hem teveel pijn. Hij voelde zich een mislukkeling. Ook al wist hij dat hij dat niet was. Het was vreselijk, geschorst worden van de school. Het gebeurde maar heel soms, en als het gebeurde, waren de gevolgen negatief.
'Eerwaarde, het spijt me. Maar ik kwam hiernaartoe om herinneringen op te doen, om te denken aan vroegere tijden.' Ésdalan moest zijn best doen om niet te huilen. 'Je weet ook dat je het terrein van de school niet mag betreden als je geen leerling bent. Ga maar ergens anders aan het verleden denken.' antwoordde de Aéll.
Ésdalan loopt weg van de Aéll, weg van de school, hij zal nooit terugkeren.

Ik kom er even tussendoor om betweter te spelen je kan er namelijk voor kiezen om elven met hoofdletter of zonder hoofdletter te schrijven. Zoals je al zei, Glenn, het is een ras en een labrador is ook een hondenras, maar dat schrijf je ook niet met een hoofdletter. Of een dwerghamster. Of een goudvis. Of een elf :p

Ohh, en even een klein dingetje tussendoor (multibetweterrr :'D): elven schrijf je als elfen. Elven betekent namelijk dat je met z'n elven bent, en dat zou ook wel leuk zijn, aparte variatie, maar ik denk dat je dat niet bedoelt :p Elfen zijn de rare mensjes met de puntoortjes en -meestal- de magie en blablabla :p

*betweter flies awaaaayyy*

Sorry ik moet even reageren xD, niet op het verhaal zelf.. maar twee schrijfdingetjes.

Elfen moet gewoon met een kleine letter als je het als een ras ziet. je schrijft alle dierenrassen toch ook niet met een hoofdletter? en je schrijft mensen toch ook niet met een hoofdletter?

Als het daarentegen inderdaad een volk is zoals Nederlanders enz. waar ik niet vanuit ga dan moet het met een hoofdletter.

Een foutje van de schrijver nu het is: Elfen niet Elven... bij elven heb je het over een aantal niet over een fabelras.

Fuck... Saskia..

Hahaha, bedankt allemaal. Ik zal het veranderen.

En glenovic, goed lezen. er staat dat Nyal een Alûr is

Ohhh... waarom is het zo moeilijk om uitgebreid te schrijven *Gedachten*




Saskia, ik mag jou

Bedankt voor het commentaar. Kunnen jullie mij vertellen wat jullie van de namen vinden, en of dat met de geschiedenis enzo beter is?

Even vragen - dit vraag ik echt aan iedereen ik ben een freak, gestoord. Haai - of je Markuz Heitz toevallig niet kent, want ik moest - niet qua schrijfstijl of zo - meteen aan hem denken bij het lezen van de naam "Inaste", aangezien mij dat doet denken aan de eeuwige tweeling, Nagsor en Nagsar Inaste. Daarnaast gebruik je ook de term "zonnecyclus". Doet hij ook. Eén van de namen deed me wel ook aan mijn eigen fantasie denke. xD Ik heb een Yaemo, met de naam Nial. Zij is een hatelijk vrouw.
Hoeee dan ook grammatica en structuur:
Het valt me op dat je je woorden vaak herhaalt; poëtisch is dat oké maar romantisch natuurlijk niet. Eens een paar dingen eruit halen:

DennisHarderwijk98 schreef:Allyn is de godin van de Elven. Zij schiep de elven en vormde hen uit de bomen /// zij schiep vier elven, wier zij Aéll noemde (Je zou deze zinnen moeten scheidden). Deze vier elven beheersen de kracht van magie. De magie van het volk van de elven is sterk. De Aéll zouden het volk van de elven leiden en onderwijzen in de magie.
Daarna schiep Allyn de rest van de elven, dertig vrouwelijke, en dertig mannelijke. Samen met de Aéll zouden zij het elvenras vormgeven.

Ik zal een paar dingen aanduiden.
"Wier" is trouwens een genitiefvorm, zoals "wiens" en is in deze context verkeerd benut. "Die" zou beter passen.
"Vormgeven" is eerder echt iets bouwen, denk ik. Het kan juist zijn, maar naar mijn smaak past "vormen" beter.
Voor een en moet eigenlijk geen komma staan.

DennisHarderwijk98 schreef:Ésdalan was een van de normale elven, hij was een nakomeling van een 3de generatie. Zijn ouders hebben een vreemde geschiedenis. Ze waren niet alleen de ouders van Ésdalan, ze waren ook broer en zus. De broer en zus hielden zoveel van elkaar, dat ze elkaar hadden bemind. Hierdoor is Ésdalan geboren, een elf van het puurste bloed.

Wetend dat de rest van het elvenvolk het nooit zal accepteren dat broer en zus een kind hebben verwekt, gaat de moeder, wiers naam Ináste was, weg. ze verlaat de broer en gaat in een andere stad wonen. In een stad waar niemand haar kent, zodat ze haar leven kan voorzetten. Ze zal leven als een genezeres. In een stad vol mensen, vol mensen die vol tegen de elven opkijken, vol mensen die respect hebben voor de elven.
Dat zal de plek zijn waar Ináste zal kunnen leven, leven als een genezeres, leven als een trofee van een stad. De stad zal met haar pronken. Maar daar kiest ze zelf voor. Ze zal nooit kunnen terugkeren naar Sulándur, want ze weet dat de andere elven haar zullen haten, haar zullen verstoten. Ze bid tot Allyn dat ze ooit vergeven zal worden, Dat Ésdalan ooit zal worden geaccepteerd. Ináste weet dat alleen zijzelf, Ésdalan en haar broer, die Lysíntill heet weten dat
Ésdalan een zoon is van broer en zus. En dat willen ze graag zo houden.

Ik zal niet echt aanduiden. Ik begin lui te worden, omg. xd Maar ik zal wel wat verwijzen.
"3de" --> derde (voluit is beter in een literaire tekst)
"Ze waren niet alleen de ouders van Ésdalan, ze waren ook broer en zus." Ik zou ", maar ook broer en zus" zeggen. Trouwens, je zou de vorige zin heel mooi met deze kunnen linken met een puntkomma of dubbelpunt.
"Wiers" --> Wiens of wier.
(Je vertelt trouwens plotseling in de o.t.?)
Ik zou één zin maken van dat gedoe over het verhuizen: "Ze gaat in een stad wonen, waar niemand haar kent, opdat ze haar leven kan voortzetten."
"Opdat" drukt een welbepaald doel uit, terwijl "zodat" een gevolg aanduidt. "Ze morst, zodat haar truitje nat wordt."/"Hij traint, opdat hij de beste zou worden."
"In een stad vol mensen, vol mensen die vol tegen de elven opkijken, vol mensen die respect hebben voor de elven." Deze zin leest niet zo vlot. Het is trouwens niet echt een zin, maar eerder een woordgroep. Dat is niet zo erg hoor.

Nu, ja, ik houd het daarbij wat grammatica betreft. Misschien vul ik het nog eens aan, maar je snapt het wel.
Nu het verhaal en de schrijfstijl.
Je bent erg geneigd ons uit te leggen wat wat is. Volgens mij is het eigenlijk beter om een verhaal te vertellen en aan de hand van dat verhaal duidelijk te maken hoe de wereld in elkaar zit. Dit kan door, bijvoorbeeld, dialogen, beschrijvingen - zoals bv. offerplechtigheden, etc. - tekstfragmenten, die je personage leest... Tenzij als dat natuurlijk niet de bedoeling is van de tekst, en je ons echt enkel wilt informeren over de leefwereld.
Het verhaal daar is op zich niets mis mee, al heb ik zo mijn twijfels over het feit dat de elfen een door siblings ter wereld gebrachte baby zouden verstoten. Niet dat elfen dat niet zouden doen hoor, maar zoals je zei, zijn ze juist ontstaan en zo, en ze zouden het concept van broeder-zuster nog niet helemaal moeten begrijpen. Maar dat is mijn mening. Ik vind het leuk hoe je de elfen linkt met de natuur door te zeggen dat ze gemaakt zijn uit bomen. Een beetje zoals Tolkien de Elfen bomen laat trainen, zodat ze de Enten zijn geworden (hij gebruikt inderdaad wel hoofdletters voor de volksnamen, maar dat is niet nodig). De namen klinken me ook typisch elfs in de oren. Met de benadrukte "é"s en met de "y"s. Je bent goed bezig, zou ik zeggen. xd Al doet mijn introductie dat niet echt...

Demon... ik deed 6 min over je text

Het klopt dat ik sommige dingen vaak gebruik, dat komt omdat het mooi in mijn hoofd klinkt...
Ik leg alles denk ik uit, op zon uitgebreide manier, omdat ik zelf autistisch ben en vaak uitleg nodig heb... ik moet eraan werken

Het is indd ook een leuk idee om bepaalde geschiedstukken te beschrijven als verloren brieven of documenten die men vind?
Ik ga nog verder schrijven.

jouw connecties met de boeken die je opnoemde kloppen, inaste komt inderdaad dar vandaan. ik had een naam nodig met een halfduistere afkomst.


Alvast bedankt!

En zie hier, het vervolg op het verhaaaaaal!!!
Veel leesplezier!!!
Comments are welcomeee!!!

Ésdalan wist niet waar hij dan heen zou gaan. Hij wilde niet in Súlandur blijven, hij wist dat hij hier niet gelukkig zou zijn.
‘Ésdalan, dat is lang geleden!’ Réil, een Elf van gemiddelde lengte, kwam naar Ésdalan toegerend.
‘Waarom heb ik zo lang niks meer van je gehoord? Ik dacht dat er wat aan de hand was. Normaal praatten we altijd hele dagen. Nu heb ik al heel lang niks meer van je gehoord, zo lang dat ik de tel kwijt geraakt ben.’
Terwijl Réil aangerend kwam, deed hij de traditionele Elfengroet.
Ésdalan deed ook de Elfengroet. Hij boog zijn arm achter zijn rug, en gaf een diepe buiging.
Hij moest lachen, hij had Réil erg gemist, hij had nog naar hem gezocht, maar kon hem nergens vinden.
‘Ook fijn om jou te zien, Réil. Je bent gegroeid! Volgen mij wel een vuistbreedte.’
Réil duwde trots zijn borst voorruit. Hij was inderdaad gegroeid, ook al was dat heel wat minder dan een vuistbreedte. Ésdalan hield nogal van overdrijven.

‘Ik kwam net één van de Aéll tegen. Ik was bij het Magaetryn aan het denken aan de oude tijden. Toen kwam hij en stuurde me weg, de tranen stonden in mijn ogen.’
Réil wist waarom de Aéll hem had weggestuurd. Menig Elf gelooft dat dat waar Ésdalan is, menig ongeluk volgt. Hierdoor kijken veel Elfen Ésdalan aan alsof hij een stuk vuil is.
‘Je weet dat men veel vooroordelen heeft, je zult er niet aan kunnen ontkomen.’
Ésdalan zuchtte even diep, sloot zijn ogen en sprak een vreugdeformule. Hij voelde een warme stroom door zijn lichaam gaan. en als snel kon hij weer langzaam en stabiel ademen en was de moeite die hij had om zijn tranen binnen te houden ook al snel verdwenen.
‘Dat klopt, Réil. Dat is ook de reden dat ik Súlandur zal verlaten. Ik kan hier niet meer leven. Het maakt me elke keer ongelukkig, de priemende, nakijkende blikken van de anderen Elfen. Het is vreselijk.’
Ésdalan voelde zich opgelucht. Hij was blij dat hij iemand dit nieuws had vertelt Hij wist dat Réil het niet door zou gaan bazuinen.
‘Ik zat te denken aan de Mensensteden, er is daar zoveel wat nog bijna geen enkele Elf eerder heeft gezien of meegemaakt.’
Hij zag dat Réil moeite had om zijn emoties onder controle te houden. Hij begon rode ogen te krijgen, rode kleine kringetjes. Hij moest bijna huilen.
‘Maar Ésdalan, wanneer jij gaat… Wat moet ik dan doen?’
Nu kon hij zich niet meer inhouden, de tranen begonnen te stromen. Zijn mondhoeken begonnen te trillen, en zijn adem begon te stokken. Hij voelde zich echt vervelend.
Ésdalan voelde zich vreselijk, hij had zijn beste vriend nog nooit zo gezien. Het idee om hem mee te nemen, kwam al snel. En voordat hij het wist, had hij het al gevraagd.
‘Réil, wat nou als je meegaat? Dan kunnen we samen weggaan, samen naar de Mensen toe, en nieuwe dingen leren.’
Hij kon zien dat zijn gezicht er al snel vrolijker uit begon te zien.
‘Ja, ik wil graag met je mee. Maar dan moet ik weg bij het Magaetryn, en wat zouden de anderen dan van mij denken?’
‘Ja, daar heb je een punt, vriend. Maar zoals je zelf al zei, trek je niks aan van de vooroordelen die de andere Elfen hebben.’
Nadat hij dit zei zag hij Réil lachen, en Ésdalan voelde zich ook al weer wat beter. Hij hoopte dat Réil mee zou gaan, dan had hij gezelschap en zou hij zich niet alleen gaan voelen. Nu was het aan Réil om de beslissing te nemen.

Wat vinden jullie???? Comments are welcomeeee

ps: Ik heb de zinnen de de personages spreken telkens op een aparte zin gezet, omdat ik hoor dat mensen het fijner vinden.

Ésdalan maakte aanstalten om weg te lopen, terwijl hij wegloopt hoort hij voetstappen.
‘Volgensmij heb je je keuze gemaakt, of niet? Want waarom zou je mij anders achtervolgen?’
Terwijl Ésdalan dit zei, hoorde hij Réil al lachen.
‘Dat klopt, ik ga met je mee. Maar eerst wil ik graag naar huis. Het begint donker te worden en dan wil ik niet meer buiten zijn. De laatste tijd is het buiten nogal onrustig.’
Terwijl Réil dit zei, liep hij een beetje sneller zodat hij naast zijn vriend kon lopen.
‘Ja, het is inderdaad de laatste tijd nogal onrustig. Ik vraag me af wat er zich afspeelt langs de grenzen.’
Réil moest lachen, hij was blij dat hij zijn oude vriend weer had gevonden.
‘Maar nu zullen we gaan uitrusten. We gaan over 4 nachten vertrekken.’
Zowel Ésdalan als Réil deden de Elvengroet en ze gingen ieder hun eigen pad.
Terwijl Ésdalan naar huis liep, had hij het gevoel dat hij werd bekeken. Hij voelde zich opgejaagd, hij begon steeds sneller te ademen. Hij liep over het tergend lange groene pad. Hij had dit pad al vaker gelopen. Hij wist de weg helemaal uit zijn hoofd, elk groefje en elke pol in het oude pad wist hij te herkennen. Wanneer hij weer eens was weggestuurd van de school, liep hij dit pad helemaal af. Het gevoel dat hij nu heeft, het opgejaagde, bekeken gevoel had hij nog nooit eerder gehad. Hij moest terugdenken aan wat Réil had gezegd. Het word inderdaad steeds onrustiger in Sûlandur en bij de grenzen. Het volk spreekt al van kwaadaardige trollen die vanuit de bergen van Miglundor naar het elfenrijk trokken om daar hun schade aan te richten.

Terwijl Ésdalan, al nadenkend naar huis was gelopen. Was hij er al voordat hij het zelfs ook maar door had. Helemaal moe en afgetuigd kwam hij bij de voordeur van zijn huis. Het was geen traditioneel huis. Veel Elfen hadden huizen gebouwd met prachtige ornamenten en veel bogen. Het huis van Ésdalan was niet traditioneel, had niet veel ornamenten en had maar weinig bogen.
Toen Ésdalan naar binnen liep schrok hij van wat hij aantrof. De weinige ornamenten die hij had waren compleet vernield of zodanig beschadigd dat het hem pijn deed. Overal op de vloer lagen de van Myrriclum gemaakte bloemen die Ésdalan zelf nog had verzameld.
Hij kreeg tranen in zijn ogen en hij had moeite om niet keihard te gaan schreeuwen. Hij wist dat op dit moment een vreugdeformule niet zou gaan helpen. Waarschijnlijk zou hij toch falen en zou hij alleen maar ongelukkiger worden, dacht Ésdalan. Hij wilde naar binnen lopen toen hij het opmerkte. Eerst een beetje, en daarna zag hij steeds meer van het rode vocht op zijn mooie vloer. Het was nog niet opgedroogd.

Het Derde deel.