Online Verhalen

Beste forumleden,

Op aanraden van een hele goede vriendin, heb ik besloten om een stukje van mijn verhaal hier neer te zetten. Graag wil ik van jullie horen wat jullie ervan vinden.

Voordat ik dit doe, wil ik mezelf even voorstellen, aangezien ik nieuw op het forum ben. Mijn naam is Lizzie McKenzie (is een pseudoniem). Mijn ware identiteit hou ik liever verborgen, omdat dit verhaal semiautobiografisch is. Verder ben ik sinds jaar en dag bezig met schrijven. Het is echt mijn lust en mijn leven.
Ik zal niet teveel over mezelf vertellen, want jullie komen hier tenslotte om te lezen. Ik hoop dat jullie het wat vinden.

Groetjes

Hoofdstuk 1

Maandagochtend, kwart voor acht. Geduldig stond ik voor de koffiezetautomaat, wachtend tot mijn mok werd gevuld met heerlijk, dampende thee. Nog half in slaap probeerde ik de vermoeidheid van het afgelopen weekend weg te gapen. Wat verveeld keek ik uit het raam, rechtstreeks op het kantoor van de naaste bedrijfsburen. Zo vroeg in de ochtend had ik nog wel eens opstartproblemen. In mijn hoofd, niet met mijn auto. Die functioneerde nog prima, al waren de banden niet opgewassen tegen de hevige sneeuwval van de afgelopen dagen.
Leunend tegen de witte kast naast het raam, dacht ik na over mijn leven. Vijf maanden geleden was ik gestart met mijn nieuwe baan als klantenservice medewerkster bij On Telephone, een van de grootste telecomaanbieders van het land. Klantenservice medewerkster was een duur woord voor callcenter trutje, Truus met de koptelefoon of simpelweg dom blondje (al was ik zelf een brunette).
Vier jaar lang had ik gestudeerd aan de universiteit, maar ik was er tot nog toe niet in geslaagd om mijn bachelor-diploma te behalen. Uiteindelijk was ik door financiële problemen gedwongen geweest om naast mijn studie fulltime te gaan werken. Wat ik in eerste instantie als een uitvlucht voor al mijn financiële zorgen had gezien, was geëindigd in een baan zonder toekomstperspectief. Ik functioneerde ver onder mijn eigen niveau en was tig treden gedaald op de sociale ladder.
Toch hield ik oprecht van mijn baan. Ik genoot van de strenge, doch reguliere werktijden, de altijd zeurende klanten aan de telefoon en de chagrijnige collega’s, die elkaar niet het licht in de ogen gunden. Er viel weinig te klagen, gezien de slechte omstandigheden waarin de economie verkeerde.
In gedachten verzonken pakte ik een pakje suiker uit de lade tegenover de koffieautomaat. Natuurlijk had ik me mijn toekomst als klein meisje altijd anders voorgesteld. Ik wilde chirurg worden, carrière maken, trouwen met een beroemde, rijke man en zes kinderen krijgen.
Helaas was dat allemaal net iets anders gelopen. In plaats daarvan studeerde ik nu criminologie (omdat ik mijn ouders graag dwars wilde zitten), was ik nog steeds ongehuwd en kinderloos en het werk dat ik deed, kon niet worden geschaard onder het kopje ‘carrière maken’. Mijn bestaan viel het beste samen te vatten in één woord: mislukt.
Ik wilde echter niet opgeven, dat ging tegen al mijn principes in. Persoonlijk vond ik dat je altijd moest blijven vechten voor je dromen. Opgeven stond niet in mijn vocabulaire. Daarom vocht ik iedere dag voor het enige dat ik als het meest belangrijke in mijn leven zag: een bestseller schrijven.
Ik hield van het schrijven, van de stille en eenzame momenten die ik kon doorbrengen met mijn laptop en een word-document, opgevuld met allerlei woorden en zinnen, die tezamen een verhaal vormden. Ik hield ervan om mijn fantasie de vrije loop te laten, om te dromen over een wereld die niet bestond. De werkelijkheid maakte mij half niet zo gelukkig als mijn eigen fantasiewereld, waarin ik echt mezelf kon uitleven. Ik droomde en schreef over mijn dromen, heerlijk zwijmelend over prachtige liefdesscenario’s en intrigerende affaires.
Ondanks dat ik erg gesteld was op de momenten dat ik alleen door kon brengen met mijn schrijfwerk, was ik ook ontzettend sociaal ingesteld. Ik kon met bijna iedereen wel overweg en noemde mezelf een kameleon, omdat ik me snel aan verschillende situaties wist aan te passen. Converseren met anderen was geen probleem voor mij. Zolang ik een respons kreeg, kon ik een gesprek op gang houden. Als ik iemand expres doodzweeg, kon dat maar twee redenen hebben: of ik mocht diegene absoluut niet of ik mocht diegene juist iets teveel.
Aan de ene kant besteedde ik geen aandacht aan mensen die ik niet mocht, dat vond ik zonde van mijn tijd en energie. Waarom zou ik mezelf vermoeien met een gesprek met iemand, die geen toegevoegde waarde aan mijn leven hadden?
Aan de andere kant klapte ik dicht tegen de mensen die ik juist heel er mocht, zoals mannen waar ik me tot aangetrokken voelde. Als ik een jongen/man/aardbewoner echt leuk vond, sloeg ik spontaan dicht. Hierdoor was ik ontzettend ongelukkig in het land der liefde.
Om de onzekerheid over mijn eigen liefdesperikelen te maskeren, probeerde ik een indruk van totale perfectie op anderen achter te laten. Mijn haar zat altijd goed, mijn kleren zaten als gegoten en de make-up, die ik iedere ochtend met de grootste zorgvuldigheid van de wereld aanbracht, maakte het plaatje compleet.
Maar niet alleen mijn uiterlijk straalde perfectie uit. Ik was ook nog eens slim (werd bevestigd door mijn IQ-score, die ver boven het gemiddelde lag) en had een enorme doorzettingsvermogen. Ik studeerde, werkte veertig uur per week en had een contract voor mijn tweede boek al in de pocket. Ik sliep maar vijf uurtjes per nacht, omdat ik zoveel mogelijk tijd wilde besteden aan alle belangrijke zaken in mijn leven. Mijn werkprestaties waren ongeëvenaard, mijn tentamencijfers kenden hun weerga niet en ik was er heilig van overtuigd dat mijn volgende boek een bestseller zou worden.
Ik leek perfect, maar dat was ik zeker niet. Achter mijn zelfverzekerde uitstraling ging een wereld van onzekerheid schuil. Ik probeerde perfect op anderen over te komen, omdat ik vooral mijn eenzaamheid wilde verdoezelen. Mijn leven lang was ik al op zoek naar de ware liefde, die ik klaarblijkelijk nergens kon vinden. Natuurlijk had ik de nodige relaties achter de rug, maar deze stelden allemaal niets voor in vergelijking met wat ik echt wilde. Ik was op zoek naar warmte en geborgenheid, een schouder om op te huilen en te steunen. Maar dat leek mij niet te zijn gegund. In plaats daarvan trof ik altijd de verkeerde mannen op mijn pad: mannen die mij leuk vonden voor een avondje seks, mannen die mij zagen als een trofee om mee te pronken en mannen die ik leuk vond, maar die geen interesse in mij hadden.
In mijn zoektocht naar de perfecte partner, die ook nog eens voldeed aan al mijn eisen, was ik geëindigd met een drietal kwelgeesten.

Allereerst welkom! En stel je jezelf ook nog even voor in het voorsteltopic Dan kunnen de andere leden je ook leren kennen.

Ik vond het begin van je verhaal leuk, het ik-personage komt leuk over en je maakte me nieuwsgierig naar haar. Alleen halverwege raakte ik de interesse een beetje kwijt. Het is denk ik teveel kennismaking in één keer, ik zou halverwege iets laten gebeuren. Dat ze opschrikt uit haar gedachten en iets doet, nu lees ik een steeds verder neerwaartse spiraal van haar gedachte. Dat zet een wat negatieve toon en de sarcastisch ik-persoon krijgt naar-randje

De informatie is wel belangrijk hoor, want dat maakt je personage tot wie ze is. Alleen zou ik dat wat meer spreiden, in plaats van het allemaal in het eerste hoofdstuk te zetten

Anyway, ga zo door! Ben benieuwd hoe het verder gaat.

Beste Maaike,

Bedankt voor je reactie. Ik ga me gelijk zo voorstellen in de voorsteltopic.

Naar aanleiding van je reactie heb ik het eerste stuk aangepast. Aangepast is misschien niet het juiste woord. Ik heb het totaaaaalll veranderd. Ik hoop dat dit wat meer tot de verbeelding spreekt.

Groetjes

Lizzie

“Welkom, Sofie.”
Vertwijfeld liep ik de ruime en lichte kamer in. Achter het grote bureau zat dokter Swaaningen, gekleed in een mantelpakje en hoge, zwarte pumps. Haar blonde haren had ze strak naar achteren gebonden met een elastiek. Ze straalde perfectie uit, precies zoals ik er zelf graag uitzag.
“Goedemiddag,” zei ik en ging op de stoel tegenover haar zitten.
“Ik pak even je dossier erbij.”
Ze tikte wat op haar toetsenbord en bekeek aandachtig een paar vol getypte pagina’s op haar monitor.
Wat ongemakkelijk keek ik om me heen en vroeg me af waar ik aan begonnen was. Had ik niet gewoon dit alles zelf kunnen oplossen? Wat had ik aan een psycholoog?
“Dit klinkt heftig.”
Ik schrok op uit mijn eigen gedachten. Haar stem had me weer doen terugkomen tot de realiteit.
“Valt wel mee,” zei ik met een schorre stem.
“Waarom vind je dat?” Vroeg ze met een ernstige blik.
“Omdat er ergere dingen zijn in de wereld,” antwoorde ik.
“Zoals?”
“Nou,” zei ik en vroeg me af of het een onderdeel van de therapie was om mij zo ongemakkelijk mogelijk te laten voelen. “Honger, dood, verderf?”
“Dat zijn erge dingen,” zei ze en glimlachte erbij, alsof we het slechte weer van de afgelopen tijd aan het bespreken waren. “Maar doordat zulke erge dingen bestaan, hoef jij je eigen problemen niet te bagatelliseren.”
“Doe ik niet. Ik vind alleen dat er niet al te zwaar aan getild hoeft te worden.”
“Maar je tilt er zelf wel zwaar aan, want anders was je hier niet.”
Ik begreep niet zo goed wat ze bedoelde. Probeerde ze nou medeleven te tonen of maakte ze mijn gevoelens belachelijk?
“Hoe bedoelt u?”
“Wat jij hebt meegemaakt is misschien niet heel ernstig, als we het in de maatschappelijk context van het woordje ‘ernstig’ plaatsen, maar het is erg genoeg voor jou om erdoor beïnvloed te raken in je dagelijkse leven.”
Ze had gelijk. Ik had misschien geen honger geleden of was niet bedreigd met de dood, maar ik had teveel meegemaakt in de afgelopen anderhalf jaar om zonder psychische hulp verder te kunnen.
“Ik vind mezelf een aansteller.”
“Omdat je dit niet kan verwerken?”
“Omdat ik dit niet wil verwerken,” zei ik en voelde de woede opkomen. “Ik wil boos blijven. Ik heb het recht om boos te blijven.”
“Je voelt je veilig in je eigen woede, nietwaar?”
“Het geeft me rust.”
“Het geeft je zekerheid.”
“En stabiliteit.”
Het was fijn om het toe te geven, om te laten zien dat ik er nog steeds niet overheen was.
“Waar vecht je tegen, Sofie?” Ze sprak mijn naam heel kalm uit, alsof we elkaar al jaren kenden.
“Ik vecht tegen mezelf.”
“Waarom?”
“Omdat ik niet de macht heb om tegen anderen te vechten.”
“Laat me je arm zien.”
Verschrikt legde ik mijn linkerhand op de plek op mijn rechterarm, die ondertussen dik aanvoelde door het bindweefsel, dat keer op keer de door mijzelf aangebrachte wonden had geprobeerd te helen.
“Kan ik niet,” zei ik met een brok in mijn keel.
“Waarom niet?”
“Omdat het niet normaal is.”
“Wat is normaal?”
“Niet dit.”
“Waarom niet?”
Haar vragen begonnen me te duizelen.
“Stop hiermee.”
“Maken mijn vragen je ongemakkelijk?”
Ik knikte en bleef beschermend over de verwonde plek op mijn rechterarm wrijven.
“Waarom?”
“Weet ik niet.”
“Weet je wel.”
“Nee,” zei ik koppig. “Ik weet het niet.”
“Hoe kun je je dan ongemakkelijk voelen?”
“Weet ik veel.”
Ze behandelde me als een klein kind. Waarom stelde ze deze vragen? Kon ze niet gewoon wat pilletjes tegen de depressie geven en me bemoedigend toespreken?
“Waarom ben je hier?”
Mijn mond viel open van verbazing.
“U hebt net mijn hele levensverhaal gelezen. Daarom ben ik hier.”
“Maar je vind je eigen problemen niet ernstig,” zei ze terwijl ze weer naar haar beeldscherm keek. “Als ze niet ernstig zijn, hoef je er toch ook geen hulp voor te zoeken?”
“Relatief gezien zijn ze niet ernstig,” zei ik. “Maar ze voelen wel ernstig aan voor mij.”
“Juist, ja. Dus waarom ben je hier?”
“Omdat ik mijn leven over een andere boeg wil gooien.”
“Waarom? Vind je zelf dat je een andere weg in moet slaan of vindt je omgeving dat?”
Ik liet mijn rechterarm los en ging verzitten. Wat moest ik hierop antwoorden? Thuis had ik precies geweten wat ik wilde bespreken bij mijn eerste afspraak met dokter Swaaningen. Ik had veel navraag gedaan over haar en bijna al haar patiënten waren positief gestemd geweest over haar manier van aanpak. Ik had vertrouwen erin gekregen. Ik kon genezen bij haar, eindelijk het hoofdstuk afsluiten. Maar nu begon ik toch te twijfelen.
“Ik denk dat ik beter kan gaan,” zei ik uiteindelijk. “Dit is een fout geweest. U kunt mij niet helpen.”
“Als je weg wilt, houd ik je niet tegen. Maar je betaald toch voor dit uurtje, waarom geef je het niet gewoon een kans? Wat heb je te verliezen?”
Ze had gelijk. Ik was nu toch al honderd euro lichter, dan kon ik er net zo goed gebruik van maken ook.
“Ok, ik blijf wel.”
“Fijn,” glimlachte ze. “Maar je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoord. Vind je zelf dat je een andere weg in moet slaan of vindt je omgeving dat?”
“Dat vind ik zelf,” antwoorde ik. “Ik wil niet meer zo verder.”
“Waarom niet?”
“Omdat ik helemaal kapot ben van binnen.”
“Hoe komt dat?”
“Ik heb te lang medelijden met mezelf gehad.”
“Waren je medelijden gegrond?”
“Ja, maar ik heb mezelf te lang eraan vastgeklampt.”
“Geven ze je een veilig gevoel?”
“Ze zijn mijn herinneringen,” zei ik met een brok in mijn keel. Voor het eerst in lange tijd kon ik weer mijn gevoelens uiten.
“Welke herinneringen? Waar beginnen ze?”
“Bij Stijn,” zei ik. “Hij is de reden waarom ik hier zit.”
“Wil je over hem praten?”
“Het staat allemaal in mijn dossier,” antwoorde ik. Het was zoveel makkelijker geweest om alles op te schrijven. Praten over mijn problemen was niet mijn sterkste kant.
“Ik ben niet geïnteresseerd in Stijn als persoon. Ik wil jou over hem horen praten. Wat vind je van hem?”
“Niets,” zei ik. “Hij was de grote liefde van mijn leven. Maar dat was een illusie. Hij zag mij niet staan toen ik zo dik was.”
“Waarom denk je dat?”
“Omdat hij zich destijds liet verleiden door een kennis van mijn ex beste vriendin.”
“Wat had dat met jou te maken?”
“Als hij iets voor mij had gevoeld, had hij zich niet zo gedragen.”
“Ben je boos op Stijn of op je ex beste vriendin?”
Ik dacht aan Lisa en haar verraad.
“Ik ben boos op mezelf. Als ik me niet zo kwetsbaar had opgesteld, hadden ze me niet zoveel pijn kunnen doen.”
“Wil je wraak nemen?”
“Ik heb wraak genomen.”
“Hoe?”
“Ik heb ze allebei laten vallen, ben dertig kilo afgevallen en heb mezelf begraven in mijn carrière bij On Telephone.”
“Waarom zie je dat als wraak.”
“Omdat ik de persoon ben geworden die Stijn nu wil hebben, maar niet kan krijgen en Lisa wil zijn, maar niet kan worden.”
“Ben je gelukkig?”
“Nee,” zei ik en vroeg me af of ze achterlijk was. “Als ik gelukkig was geweest, had ik hier niet gezeten.”
“Waar had je dan gezeten?”
“Ergens anders.”
“Zoals bij Ben?”
Ik keek haar niet begrijpend aan. Wat

Leuk, snel verder!

Het eerste stuk heb ik nog een keer vluchtig doorgekeken en het las nu veel beter. Super! Het vervolg vond ik inhoudelijk ook goed

Bij je tweede stuk kreeg ik op een gegeven moment het gevoel dat de psycholoog en de patiënt (argh nu ben ik alweer een naam van een hoofdpersoon kwijt -.- sorry) de vragen afwerkte als een in hun hoofd gestampte lijst. Dat kwam denk ik vooral omdat de vragen kort zijn en er tussen de vraag het antwoord niets gebeurt. Af en toe haal je de snelheid eruit, omdat de hp boos wordt en zich ergert. Dat vind ik heel goed gedaan, want ik zou me ook doodergeren aan zo'n psycholoog, haha. Maar misschien moet de hp meer nadenken over de vragen en kijkt ze meer het kantoor door of zwijgt ze gewoon. Langere zinnen - en daarmee dus langere verhalende antwoorden - kunnen ook helpen

Ik hoop dat je iets aan mijn feedback hebt. Ga zo door!

Hoi Maaike,

Dank je wel voor je reactie! Ik ga gelijk verder met je feedback!

Ik moet ook heeeeeelll erg veel bijschaven. Hoop dat het ooit beter wordt haha.

Goed geschreven, heb het verhasl een paar keer doorgelezen en vind het steeds meer beter wen intressanter om meer over te gaan lezen.

Ga zo door.