Online Verhalen

Dacht post eens een oud gedichtje wat ik in Juli 2009 heb geschreven als ik mijn computer mag geloven.

Een lege huls,
Is wat ik ben.
Voor de wereld,
Die mij niet kent.

Mijn tere hart,
Is zich gaan sluiten.
Een lege huls,
Ziet men van buiten.

Minder en minder,
Komen er binnen.
Want voor al ik weet,
Kan ik dit niet meer winnen.

Vergaan tot herinneringen,
Zo zijn mijn vrienden verdwenen.
Zonder dat ik het door had,
Namen ze allemaal de benen.

Maar zoals het tikken van de klok,
Komt mij tijd dichterbij.
Zoals het bonken van mijn hart.
Is mijn tijd voorbij.

Ik was even scheel, ik dacht dat er 'een lege huis' stond, haha!

Maar die HULS is me al duidelijk geworden. Mooi geschreven!