Lilly was het!
Geplaatst: 22 sep 2013 15:45
De zon scheen zwakjes door de witte versleten gordijnen. Ik werd wakker van een straal zonlicht op mijn gezicht. Ik schopte het laken van me af, en kleedde me aan. Het was nog vroeg, zo vroeg dat de haan van de buren nog niet gekraaid had. Ik had dus nog even de tijd en hoefde me niet te haasten. Ik liep naar beneden en smeerde een boterham. Ik pakte mijn broodtrommel en maakte mijn lunch voor op school. Er lag nog een brood. Het was droog maar dat gaf niet want we hadden sowieso bijna nooit nieuw brood. Ik maakte ook de lunch voor mijn jongere broertje klaar. Dit deed ik iedere ochtend. Mijn moeder was zwaar verslaafd aan drugs en alcohol waardoor ze de hele dag stoned op bed lag, en mijn vader was er van door gegaan, waarom? Geen idee. Ik zuchtte en liep de trap weer op. De treden kraakte en piepte en het zou me niet verbazen als ik er door heen gezakt zou zijn. Geeuwend liep ik de kamer van mijn broertje in. Het was er koud merkte ik. De zelfde gordijnen als ik op mijn kamer had hangen wapperde voor de ramen. Ik vroeg me net af of het raam misschien open was blijven staan, maar toen ik er heen liep om te kijken zag ik een groot gat in het glas. Het was ongeveer zo groot als baksteen, en inderdaad lag er een baksteen op de vensterbank. Ik haalde mijn hand door mijn haar en vroeg me af wie dat gedaan had. Ik liep naar het bed van mijn broertje. Hij lag opgerold onder het dunne laken. Zodra ik geld bij elkaar had zou ik dekbedden kopen. Ik ging op de rand van het bed zitten en keek naar zijn rustige ademhaling. 'Kamiel!' zei ik terwijl ik hem aan zijn schouder schudde. Kamiel kreunde zachtjes en knipperde met zijn grote blauwe ogen. Hij had blonde krullen, die als hij rende op en neer danste. Hij glimlachte waterig naar me. 'Ellen...' fluisterde hij. 'Wie heeft dat gat gemaakt?' zei ik. Hij staarde me aan maar negeerde mijn vraag. Hij ging rechtop zitten en wreef de slaap uit zijn ogen. Ik ging staan en rechtte mijn rug. Ik keek naar het gat in het raam en bestudeerde de baksteen op de vensterbank. Misschien was het een dronken man geweest. 'Kamiel? Wie heeft dat gedaan?' herhaalde ik. Kamiel die inmiddels was opgestaan trok een T-shirt aan. Hij leek me niet te horen, maar waarschijnlijk deed hij alsof. 'Kom je zo ontbijten?' vroeg ik dus maar.
Kamiel at zwijgend een boterham met kaas terwijl ik mijn boekentas aan het inpakken was. 'Het was Lilly.' zei Kamiel toonloos. Ik keek op en keek naar hem. hij keek me niet aan maar staarde recht voor zich uit. 'Wat was Lilly?' vroeg ik. Kamiel richtte zich op mij. 'Het gat in mijn raam.' ik zuchtte en ging bij hem aan tafel zitten. Kamiel was niet zomaar een jongentje. Hij vertelde me vaak over zijn vriendin Lilly, maar het gekke was dat er helemaal geen Lilly bestond. Soms deed hij rare dingen, en als je hem dan vroeg waarom hij dat gedaan had zei hij altijd dat dat van Lilly moest. Zo had hij een keer met rode verf "ROT OP" op de muur geschreven, want dat moest van de zogenaamde Lilly. Soms hoorde ik hem midden in de nacht praten, toen ik een keer door het sleutelgat keek, zat hij in kleermakers zit op de grond. Toen ik hem de volgende ochtend vroeg met wie hij praatte zei hij dat Lilly op bezoek was geweest. Het was best angstaanjagend wat hij allemaal uithaalde. Ik vroeg me vaak hoe een jongentje van acht zo veel fantasie kon hebben, maar iets zei me dat het geen fantasie was...'Kamiel, je weet toch dat Lilly niet bestaat?' zei ik zachtjes. Kamiel staarde me met zijn grote ogen aan. Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Lilly heeft het gedaan.'
S 'avonds maakte ik pasta. 'Aan tafel!' Riep ik door het huis. Ik had uit school het gat met tape dicht gemaakt. Ik had er wel een glassplinter aan over gehouden, maar dat gaf niet, anders zou Kamiel vannacht in de kou slapen. Er kwam geen reactie op mijn mededeling dus besloot ik eerst een bord eten naar mijn moeder zou brengen. Ik schepte een bord op, en liep er mee de trap op. Ik klopte op haar deur maar verwachte niet dat ze open zou doen dus duwde ik zelf de deur open. De kamer rook vies en muf. Op de grond lag een omgevallen fles wijn en overal lagen kurken en plastic zakjes van de drugs. Mijn moeder lag in bed. ze ging rechtop zitten maar ze viel gelijk weer om. Ik zette het bord op haar nachtkastje neer en sloeg mijn armen over elkaar. 'Haal je even een nieuwe fles whisky, schat?' zei ze. Ik keek haar vol afschuw aan. 'Nee.' zei ik. 'Ja maar... de wijn is omgevallen!' zei mijn moeder. Ze had grote kringen onder haar ogen, en haar haar stond alle kanten op. Wanneer zou ze voor het laats gedoucht hebben? 'Hou toch eens een keer op met dat gezuip van je!' schreeuwde ik. Ik draaide me om en stormde de kamer uit. Rot wijf, dacht ik. Woedend liep ik de trap af. Voor de keukendeur bleef ik staan. 'Nee!,' hoorde ik Kamiel zeggen. 'Ik wil het niet!' Moest hij nou huilen? Normaal gesproken zou ik allang naar binnen gerend zijn, maar ik wou weten waar hij het over had dus deed ik dat deze keer niet. Het bleef even stil aan de andere kant van de deur. Ik legde mijn oor tegen de deur en wachtte af. 'Hou op Lilly! Dat zou ik nooit doen!' Fluisterde hij schor. Ik kon nu duidelijk horen dat hij huilde. Met langen uithalen praatte hij verder. 'Ik hou van haar!,' snikte hij 'ik hou van Ellen.' geschrokken trok ik mijn hoofd terug. Wat was er met mij? Wat wilde Kamiel niet? Ik ging op de trap zitten. Het bleef stil. Ik heb geen idee hoe lang ik daar heb gezeten maar uiteindelijk liep ik de keuken binnen. Daar trof ik Kamiel. Met een stalen gezicht zat hij aan tafel. Hij staarde naar buiten en merkte niet dat ik de pasta op tafel zette. Ik ging tegenover hem zitten. 'Smakelijk.' zei ik. Tijdens het eten vertelde Kamiel vrolijk een verhaal over een liedje dat hij op school geleerd had. Ik bekeek Kamiel nog eens goed. Er waren geen sporen van tranen, en hij had geen rode ogen. Misschien had ik het me allemaal ingebeeld. 'En toen hoorde je Willem heel vals er boven uit! Toen moest iedereen super hard lachen!' lachte Kamiel. Ik lachte nerveus met hem mee.
Na het eten speelde ik een potje ganzenbord met hem. Ik was geel en hij was blauw. Het spel was al oud. In het bord zaten scheuren en de kleuren waren verschoten. Kamiel won uiteindelijk omdat ik in de put was gevallen.
Ik bracht Kamiel naar bed, en las hem een verhaal voor. 'Lekker slapen Kamiel!' zei ik toen het verhaal afgelopen was. 'Welterusten Ellen!' zei hij. Hij draaide zich om, en viel als een blok in slaap. Ik gaapte en liep naar mijn eigen kamer. Ik ging op bed zitten. Het was laat, en ik was best moe. Ik trok mijn pyjama aan en ging in bed liggen. Al snel viel ik in slaap.
Ik werd wakker van een stem. Ik opende mijn ogen en zag dat het nog donker was. Toen mijn ogen aan het donker gewend waren, zag ik Kamiel in de deuropening staan. 'Kamiel? kan je niet slapen?' zei ik. Kamiel gaf geen antwoord. 'Of is er weer een baksteen door je raam gegooid?' Weer gaf Kamiel geen antwoord. Ik ging rechtop zitten. Hij stond nog steeds bewegingloos in de deuropening. 'Kamiel?' Nog steeds geen antwoord. Er liep een rilling over mijn rug. Langzaam kwam Kamiel aanlopen. Er blonk iets in zijn handen. 'Kamiel wat heb je daar?' vroeg ik. Geen antwoord. Toen stond Kamiel voor mijn bed. Geschrokken zag ik dat het een mes was wat Kamiel vast had. 'Kamiel!' schreeuwde ik. Hij zei niks. Mijn hart klopte in mijn keel. Hij hief het mes op. Met grote ogen keek ik naar hem. Het mes hing boven me. En toen kwam het mes op me af. Heel snel. Het raakte me in mijn borst. Ik gilde. Ik hapte naar adem en legde mijn hand op mijn borst. ik voelde warm bloed. Ik schreeuwde naar hem, maar het mes raakte me nog een keer. Alles begon te draaien. Ik viel achterover. het mes raakte me nog een keer, in mijn keel. Langzaam voelde ik al het leven uit me lopen. 'Kamiel...'fluisterde ik. Ik hoestte bloed. 'Het moest van Lilly.' was het laatste wat ik hoorde.
Kamiel at zwijgend een boterham met kaas terwijl ik mijn boekentas aan het inpakken was. 'Het was Lilly.' zei Kamiel toonloos. Ik keek op en keek naar hem. hij keek me niet aan maar staarde recht voor zich uit. 'Wat was Lilly?' vroeg ik. Kamiel richtte zich op mij. 'Het gat in mijn raam.' ik zuchtte en ging bij hem aan tafel zitten. Kamiel was niet zomaar een jongentje. Hij vertelde me vaak over zijn vriendin Lilly, maar het gekke was dat er helemaal geen Lilly bestond. Soms deed hij rare dingen, en als je hem dan vroeg waarom hij dat gedaan had zei hij altijd dat dat van Lilly moest. Zo had hij een keer met rode verf "ROT OP" op de muur geschreven, want dat moest van de zogenaamde Lilly. Soms hoorde ik hem midden in de nacht praten, toen ik een keer door het sleutelgat keek, zat hij in kleermakers zit op de grond. Toen ik hem de volgende ochtend vroeg met wie hij praatte zei hij dat Lilly op bezoek was geweest. Het was best angstaanjagend wat hij allemaal uithaalde. Ik vroeg me vaak hoe een jongentje van acht zo veel fantasie kon hebben, maar iets zei me dat het geen fantasie was...'Kamiel, je weet toch dat Lilly niet bestaat?' zei ik zachtjes. Kamiel staarde me met zijn grote ogen aan. Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Lilly heeft het gedaan.'
S 'avonds maakte ik pasta. 'Aan tafel!' Riep ik door het huis. Ik had uit school het gat met tape dicht gemaakt. Ik had er wel een glassplinter aan over gehouden, maar dat gaf niet, anders zou Kamiel vannacht in de kou slapen. Er kwam geen reactie op mijn mededeling dus besloot ik eerst een bord eten naar mijn moeder zou brengen. Ik schepte een bord op, en liep er mee de trap op. Ik klopte op haar deur maar verwachte niet dat ze open zou doen dus duwde ik zelf de deur open. De kamer rook vies en muf. Op de grond lag een omgevallen fles wijn en overal lagen kurken en plastic zakjes van de drugs. Mijn moeder lag in bed. ze ging rechtop zitten maar ze viel gelijk weer om. Ik zette het bord op haar nachtkastje neer en sloeg mijn armen over elkaar. 'Haal je even een nieuwe fles whisky, schat?' zei ze. Ik keek haar vol afschuw aan. 'Nee.' zei ik. 'Ja maar... de wijn is omgevallen!' zei mijn moeder. Ze had grote kringen onder haar ogen, en haar haar stond alle kanten op. Wanneer zou ze voor het laats gedoucht hebben? 'Hou toch eens een keer op met dat gezuip van je!' schreeuwde ik. Ik draaide me om en stormde de kamer uit. Rot wijf, dacht ik. Woedend liep ik de trap af. Voor de keukendeur bleef ik staan. 'Nee!,' hoorde ik Kamiel zeggen. 'Ik wil het niet!' Moest hij nou huilen? Normaal gesproken zou ik allang naar binnen gerend zijn, maar ik wou weten waar hij het over had dus deed ik dat deze keer niet. Het bleef even stil aan de andere kant van de deur. Ik legde mijn oor tegen de deur en wachtte af. 'Hou op Lilly! Dat zou ik nooit doen!' Fluisterde hij schor. Ik kon nu duidelijk horen dat hij huilde. Met langen uithalen praatte hij verder. 'Ik hou van haar!,' snikte hij 'ik hou van Ellen.' geschrokken trok ik mijn hoofd terug. Wat was er met mij? Wat wilde Kamiel niet? Ik ging op de trap zitten. Het bleef stil. Ik heb geen idee hoe lang ik daar heb gezeten maar uiteindelijk liep ik de keuken binnen. Daar trof ik Kamiel. Met een stalen gezicht zat hij aan tafel. Hij staarde naar buiten en merkte niet dat ik de pasta op tafel zette. Ik ging tegenover hem zitten. 'Smakelijk.' zei ik. Tijdens het eten vertelde Kamiel vrolijk een verhaal over een liedje dat hij op school geleerd had. Ik bekeek Kamiel nog eens goed. Er waren geen sporen van tranen, en hij had geen rode ogen. Misschien had ik het me allemaal ingebeeld. 'En toen hoorde je Willem heel vals er boven uit! Toen moest iedereen super hard lachen!' lachte Kamiel. Ik lachte nerveus met hem mee.
Na het eten speelde ik een potje ganzenbord met hem. Ik was geel en hij was blauw. Het spel was al oud. In het bord zaten scheuren en de kleuren waren verschoten. Kamiel won uiteindelijk omdat ik in de put was gevallen.
Ik bracht Kamiel naar bed, en las hem een verhaal voor. 'Lekker slapen Kamiel!' zei ik toen het verhaal afgelopen was. 'Welterusten Ellen!' zei hij. Hij draaide zich om, en viel als een blok in slaap. Ik gaapte en liep naar mijn eigen kamer. Ik ging op bed zitten. Het was laat, en ik was best moe. Ik trok mijn pyjama aan en ging in bed liggen. Al snel viel ik in slaap.
Ik werd wakker van een stem. Ik opende mijn ogen en zag dat het nog donker was. Toen mijn ogen aan het donker gewend waren, zag ik Kamiel in de deuropening staan. 'Kamiel? kan je niet slapen?' zei ik. Kamiel gaf geen antwoord. 'Of is er weer een baksteen door je raam gegooid?' Weer gaf Kamiel geen antwoord. Ik ging rechtop zitten. Hij stond nog steeds bewegingloos in de deuropening. 'Kamiel?' Nog steeds geen antwoord. Er liep een rilling over mijn rug. Langzaam kwam Kamiel aanlopen. Er blonk iets in zijn handen. 'Kamiel wat heb je daar?' vroeg ik. Geen antwoord. Toen stond Kamiel voor mijn bed. Geschrokken zag ik dat het een mes was wat Kamiel vast had. 'Kamiel!' schreeuwde ik. Hij zei niks. Mijn hart klopte in mijn keel. Hij hief het mes op. Met grote ogen keek ik naar hem. Het mes hing boven me. En toen kwam het mes op me af. Heel snel. Het raakte me in mijn borst. Ik gilde. Ik hapte naar adem en legde mijn hand op mijn borst. ik voelde warm bloed. Ik schreeuwde naar hem, maar het mes raakte me nog een keer. Alles begon te draaien. Ik viel achterover. het mes raakte me nog een keer, in mijn keel. Langzaam voelde ik al het leven uit me lopen. 'Kamiel...'fluisterde ik. Ik hoestte bloed. 'Het moest van Lilly.' was het laatste wat ik hoorde.