Online Verhalen

Taylor:


Rustig zet ik mijn doorweekte koffers neer op de verharde weg. Het begon opeens heel hard te regenen toen ik er bijna was. Met mijn vochtige mouw probeer ik de druppels van mijn gezicht te vegen. Het geluid van de harde regen overstemt het soppige geluid van mijn gympies als ik naar de poort toe loop. In de muur naast de poort is een deurbel gemonteerd. Ik druk op de bel en loop terug om mijn koffers te pakken.
Een paar weken geleden werd ik opgebeld dat ik een prijs had gewonnen. Ik kon voor twee weken met negen andere winnaars op een landgoed verblijven. Het leek mij wel een leuk idee dus was ik ermee akkoord gegaan.
En hier sta ik nu. Helemaal doorweekt in de regen voor een gesloten poort.Piepend gaat de poort open. Ik pak mijn koffers op en loop door de poort heen. Al snel nader ik een grote villa.
Bij de deur aangekomen doe ik mijn capuchon af. Ik zet mijn koffer neer om de deur open te maken.

Maar voordat ik mijn hand op de deurknop kan leggen wordt die al opengetrokken. Een meisje met lang zwart steil haar verschijnt in de deuropening.
"Hey, jij moet Taylor zijn?" vraagt het meisje, "Is het niet?"
"Ja, en jij bent?" vraag ik terwijl ik langzaam haar hand schud.
"Ik ben Melany." antwoord ze vrolijk, "Met de 'Griekse ij' in plaats van 'ie'."


Chester:

"Weer gewonnen!" roept Jeremy triomfantelijk. Hij gooit zijn laatste kaarten op tafel.
"Het is niet eerlijk." zegt Melany met een speelse pruillip.
"Volgens mij speelt hij vals." oppert Jack op. Nonchalant plaats hij zijn voeten op de salontafel.
Ik neem een slokje van mijn cola als ik aandacht de situatie bekijk. Jeremy heeft al zes keer op een rij gewonnen. De kans dat hij vals speelt is wel erg groot.
"Ik ben gewoon erg goed in pesten." plaagt Jeremy.

Hihi, leuk! Schrijf snel verder!

"Waar zijn de anderen?" vraag ik.
"Katie zit op haar kamer een boek te lezen en de anderen zijn zwemmen." antwoord Jack.
Het schelle geluid van de bel weergalmt door de huiskamer.
Melany springt op. "Ik doe wel open!"
Ik zet mijn cola op tafel neer en loop naar de haard. Bang mijn handen te branden gooi ik een paar houtblokken in het vuur. Vroeger was ik nooit bang voor vuur, ik vond het juist fasinerend. Maar sinds dat mijn vader omgekomen is in de vlammen, terwijl hij mensen uit een brandend huis redde, is alles veranderd. Elke keer als de vonken van het hout spatten schrik ik op.
"Jongens dit is Taylor." roept Melany vrolijk.
Nieuwschierig draai ik me om.
In de deuropening staat een doorweekt meisje met lang blond haar.
Snel spring ik op en pak een handdoek uit de kast en bied die haar aan. "Hier dit zal je nodig hebben."'
Ze glimlacht en pakt de handdoek aan. "Dankje."

Jade:

"Volgens mij is het hier." zegt Tony die een deur open duwt.
Met Alex en Sean op mijn hielen volg ik Tony door de deur heen. Het is te donker om iets te kunnen zien. "Waar is de lichtknop?" vraag ik.
"Ik denk dat ik hem heb gevonden." zegt Sean.
Op dat moment springt het licht aan. Het is een grote ruimte met een langwerpig zwembad erin. Rechts om de hoek zijn de kleedkamers en douches en links is de sauna en hot tub.
Lachend rennen de jongens naar de kleedkamers om zich om te kleden.
Ik kijk naar Alex die lachend haar hoofdschud, waardoor haar bruine paardenstaart over haar rug zwiept. "Waar wachten we nog op?" vraag ik Alex lachend en sleep haar mee naar de kleedkamers.

Taylor:

"Dit is jouw kamer." zegt Melany. "Je deelt een kamer met Katie."
Vragend kijk ik Melany aan.
"Oh, Katie is dat meisje die even bij ons in de woonkamer heeft gezeten." zegt Melany die mijn blik opmerkt. "Je weet wel met dat hazelnoot bruine haar."
Opeens herinner ik me vaag een meisje dat in de hoek van de kamer heeft gezeten. Ze was de hele tijd stil geweest terwijl de anderen zich voorstelden. Ik stap de mijn kamer binnen. Het is een vrij grote kamer. Er staan twee bedden elk in een hoek van de kamer. Met aan de zijkanten mooie hard houten nachtkastjes. Mijn koffers zet ik neer naast een van de grote klerenkasten. Ik rits een van mijn koffers open. Met een vies gezicht haal ik een blauw doorweekt topje eruit.
"Wacht hier!" beveelt Melany en verdwijnt uit de deuropening.
Al snel is ze weer terug met een emmer en een droogrek.
Samen wringen we mijn natte kleding uit en hangen die op het rek.
"Bedankt dat je me helpt." zeg ik als we klaar zijn.
"Als je iets nodig hebt moet het maar zeggen." bied Melany glimlachend aan.
Met mijn hand haal ik een pluk haar weg dat tegen mijn gezicht aan plakt.
"Misschien dat je even een trui van mij kan lenen." zegt Melany "Ik ben zo terug."
Uit mijn toilettas pak ik mijn borstel en begin mijn haar te borstelen. Mijn borstel stop ik weer terug in mijn tas en doe mijn sokken uit. Ik ben benieuwd hoe deze twee weken worden. Het begint al goed...

Taylor:

Als ik me heb gedoucht en omgekleed loop ik de woonkamer binnen.
Chester, Melany en de andere twee jongens zitten op de bank te praten.
"Hoi." begroet ik hun een beetje verlegen.
"Kom erbij zitten." zegt Chester vriendelijk.
"Ik had nog geen tijd gehad mezelf voor te stellen, je was zo snel weg." zegt een jongen met licht bruin haar. "Ik ben Jack." En hij steekt zijn hand naar mij uit.
Een beetje onhandig buk ik voorover en schud zijn hand. Snel neem ik plaats op de bank.
"Jeremy." zegt de jongen met de rossige krullen als ik hem aankijk.
Niet wetende wat te zeggen knik ik maar met mijn hoofd.
"We waren net aan het beslissen welke film we gaan kijken." zegt Melany.
"Hou je van horror?" vraagt Chester terwijl hij me met zijn donkerbruine ogen aankijkt.
"Ik kan er wel tegen." antwoord ik.
"Ik eerst niet, maar na een tijdje ga je er toch van houden." zegt Chester.
Ik kijk naar de resterende films die op tafel liggen en pak ze op. 'Don't be afraid of the dark', 'Scream', 'The grudge', 'Saw', 'Valentines day', 'Pirates of the Caribean' en 'The mummy'.
"Van wie zijn deze films?" vraag ik me hardop af.
"Ze lagen hier al." antwoord Jack.
De films leg ik weer terug op de salontafel.
"Ik ga popcorn maken." zegt Chester en staat op, "Taylor wil je me helpen?"
Even kijk ik hem aan. "Ja, is goed." antwoord ik.

Goed geschreven, ik lees mee

Taylor:

"Kennen jullie elkaar al langer?" vraag ik Chester terwijl ik flessen frisdrank uit de koelkast haal. "Ik bedoel het lijkt alsof jullie elkaar al jaren kennen." Met mijn voet duw ik de koelkast deur dicht en zet de flessen op het aanrecht.
De keuken is net zo'n grote koks keuken. Met ijzeren aanrechten, koelkasten en snijtafels.
"Ja, we hebben hier al een keer eerder gezeten." zegt Chester die de magnetron aanzet.
Vragend kijk ik hem aan. Hoe kan het dat ze hier al eerder gezeten hebben? Is er iets dat ik gemist heb.
Chester ziet mijn vragende blik. "Elk jaar worden er tien jong volwassenen uitgekozen om hier twee weken door te brengen." legt hij uit.
"Maar wat ik niet snap is het waarom." zeg ik en pak een dienblad uit een kast. "Waarom kiezen ze zomaar mensen uit om op hun landgoed te verblijven wat hebben hun eraan?" vraag ik verwart.
Het geluid van de poppende mais vult de kille grijze keuken. De regen tikt zachtjes tegen de smalle raampjes hoog in de muur.
"Het zal allemaal wel duidelijk worden." zegt Chester na een enige tijd te hebben nagedacht.
Wat is dat nou weer voor een antwoord? Ik besluit het maar hierbij te laten en begin glazen op het dienblad te zetten.
Opeens begint de magnetron te piepen. En het deurtje springt open.
"Hoorde je dat?" vraagt Chester.
Eerst denk ik dat hij me voor de gek houd, maar dan hoor ik het ook. Een gil.

Katie:

Met een zucht sla ik mijn boek dicht. De woorden dringen niet tot me door.
Nadat dat nieuwe meisje Taylor uit de slaapkamer was, ben ik snel even naar binnen geglipt. Om aan de drukte te ontsnappen. Ik hou meer van de doodse stilte.
Mijn hazelnoot bruine haar haal ik uit de knot die ik eerder deze morgen er met moeite in heb gekregen. Mijn golvend haar reikt tot aan mijn heupen. Met mijn borstel begin ik mijn haar te borstelen terwijl ik rustig een liedje neurie.
Op de achtergrond hoor ik hoe de regen tegen het raam aantikt. Opeens heb ik heel erg zin om naar buiten te gaan. Een wandeling te maken in het bos aan de rand van het landgoed.
Ik sta op en leg mijn borstel terug op mijn nachtkastje. Van de haak pak ik mijn donkerblauwe regenjas en loop richting de deur. Uit de bak naast de achterdeur pak ik een grote paraplu. Als ik de deur opendoe blaast de wind een paar spetters in mijn gezicht.
De paraplu klapt open als ik op het knopje druk en ik stap naar buiten.

Ik lees ook mee
Ik ben benieuwd wie er gegild heeft en waarvoor.

Penny:

Bezorgt kijk ik mijn man aan als ik de telefoon neer leg.
"Weer niks?" vraagt hij zo kalm mogelijk.
"Max ze zei dat ze zou bellen als ze er was." ik probeer de ongerustheid in mijn stem onder controle te houden. "Wat nou als er iets is gebeurd. Wat als ze verdwaald is of erger..."
"Penny, schat rustig. Misschien heeft ze daar gewoon helemaal geen bereik." zegt Max.
"Goed idee." zeg ik en pak de telefoon weer op. Met een briefje in mijn ene hand en de telefoon in mijn ander toets ik het nummer in.
"Wat doe je?" vraagt Max.
"Als haar mobiel geen bereik heeft misschien de vaste telefoon van het landgoed wel." leg ik snel uit.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe hij zijn hoofdschud en richting de keuken loopt.
"Dit nummer is momenteel niet in gebruik..." klinkt en vrouwenstem aan de andere kant van de telefoon. Voordat ze haar zin kan afmaken, verbreek ik de verbinding.
"Kom op Penny, het zal vast allemaal goed gaan. Taylor heeft het vast gewoon naar haar zin." mompel ik tegen mezelf. Hoe graag ik ook mezelf wil geruststellen het lukt niet.
Misschien moet ik het morgen nog eens proberen.

Taylor:

Chester begint te rennen in de richting waar de gil vandaan kwam.
Ik laat de glazen staan en ren achter Chester aan.
We rennen door de deur de gang in als er opnieuw gegild word.
Chester trekt de achterdeur open en rent de regen in.
Zonder te twijfelen ren ik op mijn blote voeten achter hem aan. Mijn voeten glijden steeds weg in de modder en het is moeilijk overeind te blijven.
We komen aan bij de rand van het bos waar het doodstil is. Alleen het geluid van de regen vult de avondlucht. Een stukje verderop in het bos ligt iets. Door de regen heen is het moeilijk te zien en het is ook nog eens donker.
"Is dat wat ik denk dat het is?" roept Chester over zijn schouder naar mij.
Nu we dichterbij zijn lijkt het wel een lichaam.
"Au!" kraam ik uit als ik met mijn voet in iets hardst stap. Bijna verlies ik mijn evenwicht. Ik til mijn voet op om te zien wat het is. Met een trillende hand pak ik het balletje op van de grond. Snel ren ik weer veder ondertussen stop ik het balletje in mijn zak. Het balletje bekijk ik later wel dit is belangrijker.
"Taylor, ga hulp halen!" roept Chester "Snel!"
Ik rem af en keer me om, om hulp te gaan halen. In mijn gedachten zie ik de hazelnoot bruine lokken voor me die ik nog net zag voordat ik me omdraaide. "Katie." fluister ik tegen mezelf.

Chester:

"Taylor, ga hulp halen!" roep ik "Snel!" Taylor keert zich om en rent weer weg.
Ik kijk naar Katie die als een lappen pop op de grond ligt. Mijn vinger plaats ik in haar hals om haar hartslag te checken. Hartslag is gewoon goed, ik zie niet wat er mis met haar is.
Met mijn hand veeg ik de modder van haar gezicht. Nu merk ik pas dat haar hoofd bloed. Langzaam sijpelt het bloed langs alle kanten van haar gezicht. Het bloed hevig, maar verder lijk het me geen diepe of grote wond.
In de verte zie ik vier mensen die op me af komen rennen. Door de regen herken ik ze niet, maar ik gok dat het Jack, Jeremy, Melany en Taylor zijn.
"Schiet nou op." mompel ik ongeduldig.
Jack en Jeremy zijn al bijna bij mij. Daarachter rennen Taylor en Melany nog met iets in hun handen.
"Hoe erg is het?" vraagt Jack hijgend.
"Ze heeft een hoofdwond, maar verder zie ik niks." antwoord ik.
Melany en Taylor komen aangerend met een laken.
"We moeten haar even optillen zodat de meiden het laken eronder kunnen leggen." legt Jeremy uit.
Ik ga bij haar hoofd staan en Jeremy bij haar benen. Ondertussen zijn de meiden al aangekomen.
"Een, twee, drie." telt Jack af.
Bij drie tillen Jeremy en ik Katie op en de meiden leggen snel het laken eronder. Voorzichtig leggen we haar op het laken.
"Ga jij alvast handdoeken en de EHBO doos pakken?" vraag ik Melany terwijl iedereen een punt van het laken vast pakt.

Spannend! Het is echt leuk geschreven, vooral omdat de situatie vanuit de verschillende personages worden geschreven.
Ga zo door, want ik ben benieuwd wie of wat Katie heeft aangevallen.

Taylor:

Binnen staat Melany met de verbandoos te wachten. Ze heeft alles van de keukentafel gegooid en er wat handdoeken en een kom water op gezet.
Met z'n allen leggen we Katie voorzichtig op de keukentafel neer. Het moment dat Katie de keukentafel raakt ontsnapt er een kreun uit haar mond.
Chester begint gelijk haar wond schoon te maken. "Het is niet zo erg." zegt Chester tegen ons.
Iedereen slaakt en zucht van opluchting.
"Wat is er gebeurt?" vraag ik me hardop af. Ik stop mijn handen in mijn zakken en voel het balletje tussen mijn vingers door glippen.
"Ik hoop dat ze ons dat zometeen kan vertellen." zucht Jack.
Niets van wat Jack zegt dringt echt tot me door. Het balletje haal ik uit mijn zak. Het is een knikker. Een inktzwarte knikker.
"Wat is dat?" vraagt Jeremy die over mijn schouder mee kijkt.
"Oh, eh niks." antwoord ik en stop het snel terug in mijn zak.
Ik kijk naar Chester die Katie verzorgt. Even kruisen onze blikken elkaar.
"Ze komt bij." zegt Chester.
Opeens schiet Katie rechtovereind. "Waar ben ik?" roept ze in paniek. Als ze om zich heen kijkt merkt ze waar ze is. Ze plaatst haar hand op haar voorhoofd en kreunt.
"Wat is er gebeurt?" vraagt Jack meteen.
We weten best dat ze net wakker is en misschien niet instaat is helder te denken, maar we willen allemaal antwoorden.
"Ik was een wandeling aan het maken in het bos." begint Katie "Het was donker dus ik kon niet zo goed zien, maar ik dacht echt dat het daar was. Alsof iemand mij achtervolgde. En toen dacht ik dat ik iemand zag wegschieten in de bosjes. Ik wilde weg rennen, maar ik gleed uit en toen was ik denk ik tegen een boom aangevallen." Katie begint steeds sneller te praten. "Hoorde je dat?" vraagt Katie. Zonder op een antwoord te wachten springt ze op en loopt naar de badkamer.
Overrompeld blijven we allemaal even staan, maar als snel rennen we achter Katie aan.
Ik kom als eerste bij Katie aan die in de deuropening van de badkamer staat. Als bevroren blijft ze daar staan.
"Katie wat is er?" vraag ik. Mijn stem valt weg bij de laatste worden als ik over Katie's schouder naar binnen kijk. "Oh mijn god." mompel ik.

Taylor:

"Niet kijken." zegt Chester terwijl hij me omdraait en weghaalt van de badkamer.
"Is dat echt?" vraag ik in de hoop dat hij mij het tegendeel kan bewijzen.
"Dat is echt ziek." zegt Jeremy. "Wie slacht er nou dieren af in onze badkamer?"
"Waar ik me meer zorgen over zou maken is hoe en waarom." zegt Jack.
"Katie was de afleiding." mompel ik.
Iedereen in de kamer staart me aan.
"Omdat Katie gewond raakte en wij allemaal gingen helpen was hier niemand. Alleen de andere vier beneden. De dader had alle tijd om dit te doen." leg ik uit.
"En weet je toevallig ook waarom?" vraagt Jeremy.
"De kik of om ons bang te maken." antwoord ik.
"Of om ons te doden." antwoord Jack.
"Doe niet zo gek!" zegt Chester tegen Jack.
Hoe erg Chester zijn stem ook onder controle probeert te houden, hoor ik toch dat hij weet dat Jack gelijk kan hebben.
"Waarom gaan we niet gewoon film kijken en doen wel alsof dit nooit gebeurt is." oppert Melany op.
"Melany heeft gelijk." zeg ik "We kunnen er alsnog een leuke avond van maken."
Bedenkelijk kijken we elkaar aan.
"Oke, ik stem in." zegt Jack.
"Welke film wordt het?" vraagt Jeremy.
"Als jullie de film opzetten ga ik even naar mijn kamer ik ben zo terug." zeg ik en loop de naar mijn kamer toe.
Het is best raar om na wat er allemaal is gebeurt gewoon film te gaan zitten kijken. Maar waarom niet?
Voor de tweede keer deze avond ben ik doorweekt. Zomenteen zal ik me lekker in een deken wikkelen en vergeten wat er allemaal is gebeurt. Ik loop naar mijn bed en pak een deken eronder vandaan. Dan valt mijn oog op een briefje dat op mijn nachtkastje ligt.
Bovenop het briefje ligt een knikker. De knikker is inktzwart. Mijn deken leg ik neer op mijn bed. Ik vouw het briefje open. 'Wees op je hoede.' staat er in kriebelletters geschreven.
"Taylor?"
Mijn hart springt bijna uit mijn borst en ik draai me snel om.
In de deuropening staat Chester. Netzoals ik is hij helemaal doorweekt. Ze chocolade bruine haar plakt aan zijn voorhoofd vast. "Liet ik je schrikken?" vraagt hij en loopt de kamer binnen.
"Ja, maar het maakt niet uit." antwoord ik en stop het briefje en de knikker snel in mijn zak.

Een slachting in de badkamer