De Alcoholist
Geplaatst: 02 okt 2013 22:28
Hallo! Dit hier is m'n 2e verhaal dat hier komt te staan. 't Is niet het beste verhaal ooit geschreven, en is waarschijnlijk ook niet goed genoeg om op deze site thuis te horen maar ik negeer zulke ongeschreven regels gewoon en dump het verhaal hier toch maar neer.:p
----------
Met een zucht sloot ik de deur achter me. Dit was het. Het is afgelopen. Voorgoed. Ik voelde tranen langs mijn wangen stromen. Waarom huil ik? vroeg ik mezelf af. Wat ik doe, is goed!
Ik begon te lopen, het paadje af, voor de laatste keer. Nooit meer zou ik terugkeren. Nooit. Wat ik doe, is goed.
De zon scheen vrolijk op mijn gezicht, in contrast met hoe ik me voelde. Ik had liever regen gehad. Het zou mijn gevoelens beter reflecteren, en niet iedereen zou zien dat ik aan het huilen was. Niet dat ik me daar op dat moment veel zorgen over maakte.
Ik liep het parkje in dat in de buurt van zijn huis stond, en plofte neer op een bankje, mijn tas naast me op de grond gevallen.
Wat ik doe, is goed… Maar waarom voelt het dan zo slecht om het goede te doen? Mijn leven wordt beter op deze manier, en hij krijgt zijn verdiende loon… Waarom voelt dit zo slecht? Ik zou me niet zo moeten voelen, ik had me dit zo anders voorgesteld. Maar hier zit ik te janken, vol met gevoelens van verdriet in plaats van opluchting. Ik zou aan het huilen moeten zijn van blijdschap, niet van verdriet!
Ik wist het antwoord op de vragen wel. Ik had me aan hem gehecht. De slechtste keuze in mijn hele leven.
Hij is als alcohol. Het lijkt leuk, het geeft een fijn gevoel als het stofje zich door je hele lichaam verspreid, maar word er afhankelijk van en het stofje verraadt je. Opeens is het niet meer zo leuk, maar verwoest het je leven. En toch kan je er niet mee stoppen.
Dát was wat hij was. Alcohol.
En ik was de alcoholist.
----------
Met een zucht sloot ik de deur achter me. Dit was het. Het is afgelopen. Voorgoed. Ik voelde tranen langs mijn wangen stromen. Waarom huil ik? vroeg ik mezelf af. Wat ik doe, is goed!
Ik begon te lopen, het paadje af, voor de laatste keer. Nooit meer zou ik terugkeren. Nooit. Wat ik doe, is goed.
De zon scheen vrolijk op mijn gezicht, in contrast met hoe ik me voelde. Ik had liever regen gehad. Het zou mijn gevoelens beter reflecteren, en niet iedereen zou zien dat ik aan het huilen was. Niet dat ik me daar op dat moment veel zorgen over maakte.
Ik liep het parkje in dat in de buurt van zijn huis stond, en plofte neer op een bankje, mijn tas naast me op de grond gevallen.
Wat ik doe, is goed… Maar waarom voelt het dan zo slecht om het goede te doen? Mijn leven wordt beter op deze manier, en hij krijgt zijn verdiende loon… Waarom voelt dit zo slecht? Ik zou me niet zo moeten voelen, ik had me dit zo anders voorgesteld. Maar hier zit ik te janken, vol met gevoelens van verdriet in plaats van opluchting. Ik zou aan het huilen moeten zijn van blijdschap, niet van verdriet!
Ik wist het antwoord op de vragen wel. Ik had me aan hem gehecht. De slechtste keuze in mijn hele leven.
Hij is als alcohol. Het lijkt leuk, het geeft een fijn gevoel als het stofje zich door je hele lichaam verspreid, maar word er afhankelijk van en het stofje verraadt je. Opeens is het niet meer zo leuk, maar verwoest het je leven. En toch kan je er niet mee stoppen.
Dát was wat hij was. Alcohol.
En ik was de alcoholist.