Online Verhalen

Een klein voorproefje van 'opzoek naar mezelf.' Als jullie het wat vinden post ik meer (:
(er kunnen spelling/grammaticale fouten in zitten, want daar ben ik niet de beste in ;x) Hope you enjoy! ;D

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Toen ook de zon onder ging en de heldere lucht een rood gelige gloed kreeg, staarde ik hopeloos naar de auto. De motor stond te ronken en uit de uitlaatklep kwam een doffe rook. Het sissende en ratelende geluid verbrak de stilte die al zo lang had geduurd.
Niemand zei iets tegen elkaar, al uren niet. Niemand wilde het toegeven, niemand wilde verantwoordelijk zijn voor wat er was gebeurd, maar toen ook de auto begon te roken en te sputteren besloot ik die taak op me te nemen. Niet omdat ik dat graag wilde, nee, helemaal niet zelfs, maar omdat we anders niet verder kwamen.
Het was pas onze tweede dag in India en er was al zoveel fout gegaan. De vliegtuigreis verliep rampzalig; hevige turbulentie en ik had al erge vliegangst. Ik was als de dood voor het neerstortingsgevaar en mijn hoogtevrees was vanzelfsprekend. Waarom ik me hier nu in de bergen van India bevond na een twaalf uur lange vlucht? Ik verlangde naar avontuur, risico’s nemen en nieuwe ervaringen opdoen. Toendertijd wist ik niet precies wat dat allemaal in hield, maar nu realiseer ik het me maar al te goed.
Eenmaal op het vliegveld in Dheli wachtten we ongeduldig op onze bus die naar ons hotel zou vertrekken. Nooit komen opdagen. Tot overmaat van ramp was mijn vriendin onze portemonnee’s kwijt geraakt. Alles liep fout, om maar te zwijgen over onze koffers die nooit in Dehli zijn aangekomen. Gelukkig voor ons kregen we wel een vergoeding; ieder zo’n 1700 roepie, dat staat gelijk aan een trieste 25 euro.
Daar stonden we dan langs de weg met alleen onze handbagage en een kleine som geld. We waren allebij nog nooit in India geweest en dit alles was volstrekt nieuw voor ons. Er waren genoeg taxi’s dus het vervoers probleem was al gauw opgelost.
Toen we na een veel te lange rit uiteindelijk in Dehradun waren geariveerd, kwamen we er achter dat we misschien niet de juiste routebeschrijving hadden gegeven. De oude man die geen genade kende eiste 3000 roepies. Opzich heel goedkoop voor de afgelegde afstand, maar aangezien we niet meer dan 3400 roepies hadden was dat een behoorlijk bedrag. Mee terug rijden was absoluut niet mogelijk, dat had de man immers gezegd terwijl hij zijn raampje dichtdraaide en weg scheurde. Met open mond hadden we om ons heen gekeken. Toerisme was ver te zoeken en het hele gebied was omringd met bergen. Hier en daar kon je een tempel zien in de verte, meer was er niet te ontdekken.
‘’kan je niet voor één keer je trots doorslikken en kijken wat er met de auto aan de hand is?’’ ik zei het bijna jammerend terwijl het kwaad moest overkomen. Meteen had ik spijt dat ik dat had gevraagd, maar door de arrogante blik die ik terug kreeg besloot ik er verder op in te gaan.
‘’Jij bent de enige die hier überhaupt iets over die auto weet.’’
Ik had het tegen Daniël, een arrogant, verwaand type die zichzelf altijd op de eerste plaats zette. Ik mocht hem niet. Absoluut niet. De manier hoe hij op andere mensen neerkeek deed me walgen. Was het niet voor het geld dat hij bezitte, hadden we hem nooit meegenomen. Meegenomen, dacht ik sarcastisch. Alsof we een keus hadden.

Ik dacht terug aan die vreselijke dag.
Zonder water waren we natuurlijk uitgedroogd in het spookstadje Dehradun. Alle hoop was verloren totdat we een dorpje zagen op zo’n 500 meter afstand. Ons geluk kon niet op en ik geloof dat we dat laatste stukje zelfs hadden gerend. Er waren winkels, oude kleine winkels, die er armoedig uitzagen, maar hee, er waren tenminste winkels. Met ons laatste beetje geld kochten we een paar flesjes water en iets te eten. Dat was het moment dat we Daniël zagen. Hij stond schuin tegenover het winkeltje huizen te fotograferen die eruit zagen alsof ze elk moment konden instorten. Bedenkzaam tuurde ik zijn kant op. Er was iets aan hem, alsof ik hem eerder had gezien. Toen hij zich omdraaide om zijn tas te pakken raakte het me; hij zat bij ons in dat vreselijke vliegtuig.

Ik sprak mijn vriendin aan en wees onopvallend naar de jongen met de camera.
‘’Komt hij je ook niet heel bekend voor?’’ had ik aan haar gevraagd. Ze keek over haar schouder naar achter en knikte.
‘’Ja, hij zat bij ons in het vliegtuig.’’ Na een paar seconde stilte werden haar ogen groot. ‘’Hij zat bij ons in het vliegtuig, Liv!’’ zei ze terwijl ze me confronterend heen en weer schudde. Voordat ik haar kon tegenhouden liep ze zijn kant op. Haastig volgde ik haar terwijl ik nog een slok van mijn flesje water nam.
‘’pardon,’’ Vroeg ze, beleefd dat ze was. ‘’Kom jij toevallig ook uit Amsterdam?’’ Geïriteerd keek hij op van zijn camera, maar daarna verscheen er een glimlach op zijn gezicht.
‘’Ja, toevallig wel.’’ Hij streek met zijn hand door zijn blonde haren en deed de camera in zijn tas. ‘’Wat kan ik voor je doen?’’ zei hij vriendelijk.
‘’We zijn verdwaald en.. en.. we hebben dringend vervoer nodig.’’ Bracht ze er stamelend uit, niet zeker wetend waar te beginnen.
‘’Ik geef je graag een lift.’’ Zei hij met nog steeds diezelfde glimlach op zijn lippen.
‘’Dankje, mijn vriendin en ik zijn je eeuwig dankbaar!’’ Ze legde enthousiast een arm om me heen. Zijn glimlach vertrok.
‘’Prachtige camera heb je trouwens,’’ Zei ik bewonderend terwijl ik naar zijn tas keek.
‘’Het is een spiegelreflex.’’ Snauwde hij me bijtend toe. Hij rolde zijn ogen en keek weer naar mijn vriendin. ‘’Mijn auto staat hier om de hoek, willen jullie nog mee?’’ Mijn vriendin knikte opgewonden en trok me mee aan mijn arm. Ik moest nog steeds een beetje bijkomen van die felle opmerking, maar liet me meetrekken door mijn vriendin die het blijkbaar niets kon schelen.
‘’Ik ben trouwens Chloë en dit is Olivia.’’ Hoe kon ze zo vrolijk zijn? Dacht ik terwijl ik me losmaakte van haar greep.

Ik vind je verhaal tot nu toe erg leuk geschreven. Snel verder gaan, hoor!
Zit jij ook toevallig op Girlscene en doe je daar mee aan mijn schrijfwedstrijd?
Of zeg ik nu iets heel raars?

Ik heb een klein foutje ontdekt:

RobinChelseaa schreef: We waren allebei nog nooit in India geweest en dit alles was volstrekt nieuw voor ons.

Dankje! en jaa, ik doe mee aan je schrijfwedstrijd! (:
Heb al leuke ideeën er er veel zin in ;D

‘’Ik ben Daniël, leuk je te ontmoeten.’’ Hij gaf haar een hand en weer zo’n verwaande glimlach. Mij negeerde hij totaal.
Toen we in een gloednieuwe zwarte jeep zaten en over het hobbelige landschap reden realiseerde ik me hoeveel geluk we hadden. Ik zat samen met Chloë achterin en boog wat naar voren.
‘’Nog bedankt voor deze hele rit, Daniël. Ik wist me echt geen raad toen we onze portemonnee en bagage kwijt raakte.. En toen die taxi chauffeur ons ook nog naar de middle of nowhere bracht, dacht ik echt dat het gedaan met ons was.’’ Ik keek hem dankbaar aan via de autospiegel.
‘’Wacht, Geen geld én geen bagage?’’ vroeg hij met een serieuze blik. Ik knikte.
‘’Chloë hier, is onze portemonnees kwijtgeraakt,’’ zei ik hard genoeg zodat Chloë het ook kon horen. ‘’en de bagage is nooit aangekomen.’’ Hij zweeg.
‘’Waar moeten jullie eigenlijk heen?’’
‘’Terug naar Dehli, we gaan daar een hotel boeken.’’
‘’Met welk geld?’’ vroeg Daniël recht voor zijn raap. Ik slikte, dat was ik even vergeten. Ik hoorde Chloë op de achtergrond bezorgd in zichzelf mompelen. Ik begon nu ook een beetje te zweten. We hadden niets. Helemaal niets. Hoe kwamen we thuis? Wat moesten we eten? Waar gingen we slapen? Ik werd een beetje hysterisch en smeekte Chloë nog één keer in haar tas te zoeken naar geld.
‘’Weet je zeker dat er niets in zit, chlo?’’
‘’Ik kan echt niets vinden, ik heb mijn hele tas al door gespit.’’ Ze was net zo hysterisch als ik en gooide haar tas leeg op de achterbank. Alle ritsen gingen open en alle zakken werden leeggehaald. Mijn tas onderging dezelfde procedure; zonder resultaat. Moedeloos liet ik mezelf weer naar achter vallen en staarde wezenloos uit het raam. Chloë was nog steeds bezig met zoeken, al wisten we allebei dat dat geen zin meer had.
Met een ruk draaide de auto om en ging van het hobbelige zandweggetje over op de harde weg. Verbaasd draaide ik me naar Daniël, die me aankeek via het autospiegeltje.
‘’Jullie kunnen tijdelijk met mij mee,’’ zei hij zuchtend.
‘’Wat? dat kunnen we niet van je vragen!’’ protesteerde ik hoofdschuddend. Hij negeerde mij en richtte zich tot Chloë.
‘’Ik ben eigenlijk op doorreis en wil een tijdje de bergen in gaan. Ik heb meer dan zat geld en aangezien jullie nergens heen kunnen, zit er niets anders op dan met mij mee te gaan.’’ Hij zei het met een soort vals glimlachje. Of ik vond het er iniedergeval vals uitzien, want Chloë veegde haar opkomende tranen weg en klapte blij in haar handen.
‘’Echt? Bedankt! Zo erg bedankt, Daniël!’’ Ze pakte mijn handen vast. ‘’Hoor je dat, Liv? We zijn gered!’’