Let the good times roll! (Historisch)
Geplaatst: 15 okt 2013 01:40
Lief mens,
Allereerst leuk dat je even komt kijken! Ik heb even een hele korte opening geschreven om even een algemeen beeld neer te zetten. Het verhaal zit al in mijn hoofd, het is alleen nog even uitproberen hoe ik dat op het witte beeld ga zetten. In ieder geval, veel plezier!
xx
Klikkerdeklik! http://www.youtube.com/watch?v=9JwhJMFDybQ
Let The Good Times Roll
Langzaam open ik mijn ogen. Ik zie net Vera weglopen van de platenspeler richting de keuken. Ik kijk op vanuit mijn eikenhouten ligstoel en pak het glas whiskey van het bijzettafeltje. Met een soepele beweging schuif ik het kante gordijntje weg en kijk de straat op. Het is koud en donker buiten. Ik zwaai naar de buurman die net thuis komt van zijn werk.
"Jan is weer laat thuis" roep ik richting de keuken.
"Klopt, hij heeft het altijd druk rond deze tijd"
Jan was monteur, en met de winter op komst kwamen er veel mensen langs om hun auto na te laten kijken.
"En toch vertrouw ik het niet" zei ik aarzelend terug.
"Je denkt toch niet dat hij een ander heeft!" met een theedoek in haar handen komt Vera de kamer in lopen. Vera was de liefde van mijn leven, een mooie slanke vrouw met blond haar. Geknipt in een modieuze boblijn. Een groene jurk met bloemetjesprint, gedragen met een oranje schort, Zoals haar werd voorgeschreven in de laatste versie van de Libelle, tekende de mooie vormen van haar lichaam.
"Misschien weet jij daar iets van? Ik vind het zo vreemd dat hij altijd laat thuis is, maar elke keer als ik langs zijn zaak rij is het rustig." Ik neem nog een slok whiskey en zet het glas weer terug op het eikenhouten tafeltje. Een druppel rolt van het glas af en word opgenomen door het gehaakte kleedje. Vera kijkt mij vragend aan.
"Ik weet van niks." zei ze stellig. Mijn hart zakte in mijn schoenen.
"Heeft de buurman nooit iets verteld?" Ik deed hard mijn best mijn stem zelfverzekerd te laten klinken.
"Wij hebben het nooit over dat soort dingen."
"Hebben jullie het wel eens over mij?" Ik probeerde het onderwerp te veranderen, maar het bracht niet veel goeds.
"Soms" zei ze onzeker.
Zou ze mij dan toch verlaten, na alles wat ik voor haar heb gedaan. Ik sloeg mijn whiskey achterover en ik stond op. Ik keek haar diep in de ogen, en zag daar een verwarde vrouw staan. Met stevige pas liep ik de kamer door. Mijn hakken maakte een overheersend geluid op de vloer. Vera had het hout vanochtend nog in de boenwas gezet. Ik gleed een beetje weg toen ik de gang op draaide. Ik greep de sleutels van het dressior en als laatste viel de zware deur in het slot, en ik twijfelde of ik hem ooit nog open zou doen.
Allereerst leuk dat je even komt kijken! Ik heb even een hele korte opening geschreven om even een algemeen beeld neer te zetten. Het verhaal zit al in mijn hoofd, het is alleen nog even uitproberen hoe ik dat op het witte beeld ga zetten. In ieder geval, veel plezier!
xx
Klikkerdeklik! http://www.youtube.com/watch?v=9JwhJMFDybQ
Let The Good Times Roll
Langzaam open ik mijn ogen. Ik zie net Vera weglopen van de platenspeler richting de keuken. Ik kijk op vanuit mijn eikenhouten ligstoel en pak het glas whiskey van het bijzettafeltje. Met een soepele beweging schuif ik het kante gordijntje weg en kijk de straat op. Het is koud en donker buiten. Ik zwaai naar de buurman die net thuis komt van zijn werk.
"Jan is weer laat thuis" roep ik richting de keuken.
"Klopt, hij heeft het altijd druk rond deze tijd"
Jan was monteur, en met de winter op komst kwamen er veel mensen langs om hun auto na te laten kijken.
"En toch vertrouw ik het niet" zei ik aarzelend terug.
"Je denkt toch niet dat hij een ander heeft!" met een theedoek in haar handen komt Vera de kamer in lopen. Vera was de liefde van mijn leven, een mooie slanke vrouw met blond haar. Geknipt in een modieuze boblijn. Een groene jurk met bloemetjesprint, gedragen met een oranje schort, Zoals haar werd voorgeschreven in de laatste versie van de Libelle, tekende de mooie vormen van haar lichaam.
"Misschien weet jij daar iets van? Ik vind het zo vreemd dat hij altijd laat thuis is, maar elke keer als ik langs zijn zaak rij is het rustig." Ik neem nog een slok whiskey en zet het glas weer terug op het eikenhouten tafeltje. Een druppel rolt van het glas af en word opgenomen door het gehaakte kleedje. Vera kijkt mij vragend aan.
"Ik weet van niks." zei ze stellig. Mijn hart zakte in mijn schoenen.
"Heeft de buurman nooit iets verteld?" Ik deed hard mijn best mijn stem zelfverzekerd te laten klinken.
"Wij hebben het nooit over dat soort dingen."
"Hebben jullie het wel eens over mij?" Ik probeerde het onderwerp te veranderen, maar het bracht niet veel goeds.
"Soms" zei ze onzeker.
Zou ze mij dan toch verlaten, na alles wat ik voor haar heb gedaan. Ik sloeg mijn whiskey achterover en ik stond op. Ik keek haar diep in de ogen, en zag daar een verwarde vrouw staan. Met stevige pas liep ik de kamer door. Mijn hakken maakte een overheersend geluid op de vloer. Vera had het hout vanochtend nog in de boenwas gezet. Ik gleed een beetje weg toen ik de gang op draaide. Ik greep de sleutels van het dressior en als laatste viel de zware deur in het slot, en ik twijfelde of ik hem ooit nog open zou doen.