Moedermaffia
Geplaatst: 27 okt 2013 08:37
Ik had er nooit bij betrokken moeten worden. Zelfs de vrouw, die ik ongewild terzijde stond, staarde me in totale verbijstering aan. Het liefst was ze waarschijnlijk met de jas over haar hoofd getrokken de supermarkt uitgerend. Ik kon haar geen ongelijk geven. Minder schuldig voelde ik me over de rood aangelopen gezichten van de drie vrouwen tegenover ons. Deze vertegenwoordigers van de moedermaffia hinderden mij nog steeds om bij de peren te komen, waar ik mijn zinnen op had gezet.
"Mag ik er alsjeblieft bij?" Het was een vraag waarvan ik me herinnerde deze al eerder te hebben gesteld. Tot mijn frustratie leek het trio vastbesloten om me deze fruitsoort te onthouden door voor de schappen te blijven staan. Misschien was het bedoeld als een strafmaatregel, omdat ik als kinderloze het had gewaagd om ongevraagd mijn mening over kinderopvang en kinderen in het algemeen te geven. Iets wat voor sommige mensen alleen maar leek te zijn voorbehouden aan vrouwen die een kind of liever nog kinderen hadden gebaard.
"Heb je zelf kinderen?"
De vraag werd op me afgevuurd alsof ik me voor een crimineel feit moest verantwoorden. Zo onschuldig als deze vraag misschien ook leest, zo onschuldig klonk het beslist niet uit haar mond. Er zat een gedachte achter en ik wist meteen dat ik er spoedig mee zou worden geconfronteerd. Ik moest me gaan verdedigen en daar had ik helemaal geen behoefte aan. Ik had geen zonde begaan. Jaren geleden had ik er al goed over nagedacht en beseft dat kinderen niets voor mij waren. Ik zag er nooit geen kleine kloon van een vader of moeder in, zoals ik soms mensen hoorde raaskallen. De enige keer dat ik tegen mijn vriendin waagde om te zeggen dat ze op haar moeder leek, moest ik het de rest van de verdere dag bezuren.
"Nee, ik ben kindvrij." Het klonk vriendelijker dan wat ik eerst had willen voorstellen en dat was een gesprek aan te knopen met een willekeurige jeugdzorgmedewerker. Ik had het namelijk wel eens gedaan en de rillingen liepen nog altijd over mijn rug als ik er aan terug dacht.
"Je kan wel merken dat hij geen kinderen heeft", voegde de vriendin van de vraagstelster er volkomen overbodig toe. Ik zag het trio knikken. Het zou zelfs verstandig zijn geweest om gewoon mee te knikken. Misschien hadden ze dan wel een stap opzij gedaan om me toegang te verschaffen tot de peren.
"Het is een bewuste keuze van mij, waar ik lang over na heb gedacht. Iets wat voor mijn gevoel veel te weinig gebeurt door mensen die wel ouders worden. Het kopen van een hond wordt vaak nog uitgebreider besproken. Soms denk ik weleens dat er zoiets zou moeten zijn als een ouderschapdiploma."
Het was alsof ik de kraan van mijn douche open draaide. Minutenlang werd ik overspoeld met alle voordelen van een kind of zelfs een meervoud ervan. De vrouwen wisselden daar elkaar bij af voor een waar spervuur. De jonge vrouw naast me deed er onbewust een stap voor terug. Ik hield stand, al begon de onzichtbare muur om me heen nu ook deuken en barsten te vertonen. Ik begon me zelfs af te vragen of het niet beter was om toch een kind te nemen, gewoon om van deze maatschappelijke druk af te zijn. Je moest wat over hebben om je tanden in een sappige peer te kunnen zetten!
"Onze kinderen werken later voor jouw pensioen."
Het was blijkbaar de afsluiter, want de vrouwen hadden tijd nodig om op adem te komen.
"Het lijkt me volkomen normaal. Het is zelfs eerlijk als je bedenkt dat ik momenteel mee betaal aan kinderbijslag en studiekosten, en nu aan de kant."
"Mag ik er alsjeblieft bij?" Het was een vraag waarvan ik me herinnerde deze al eerder te hebben gesteld. Tot mijn frustratie leek het trio vastbesloten om me deze fruitsoort te onthouden door voor de schappen te blijven staan. Misschien was het bedoeld als een strafmaatregel, omdat ik als kinderloze het had gewaagd om ongevraagd mijn mening over kinderopvang en kinderen in het algemeen te geven. Iets wat voor sommige mensen alleen maar leek te zijn voorbehouden aan vrouwen die een kind of liever nog kinderen hadden gebaard.
"Heb je zelf kinderen?"
De vraag werd op me afgevuurd alsof ik me voor een crimineel feit moest verantwoorden. Zo onschuldig als deze vraag misschien ook leest, zo onschuldig klonk het beslist niet uit haar mond. Er zat een gedachte achter en ik wist meteen dat ik er spoedig mee zou worden geconfronteerd. Ik moest me gaan verdedigen en daar had ik helemaal geen behoefte aan. Ik had geen zonde begaan. Jaren geleden had ik er al goed over nagedacht en beseft dat kinderen niets voor mij waren. Ik zag er nooit geen kleine kloon van een vader of moeder in, zoals ik soms mensen hoorde raaskallen. De enige keer dat ik tegen mijn vriendin waagde om te zeggen dat ze op haar moeder leek, moest ik het de rest van de verdere dag bezuren.
"Nee, ik ben kindvrij." Het klonk vriendelijker dan wat ik eerst had willen voorstellen en dat was een gesprek aan te knopen met een willekeurige jeugdzorgmedewerker. Ik had het namelijk wel eens gedaan en de rillingen liepen nog altijd over mijn rug als ik er aan terug dacht.
"Je kan wel merken dat hij geen kinderen heeft", voegde de vriendin van de vraagstelster er volkomen overbodig toe. Ik zag het trio knikken. Het zou zelfs verstandig zijn geweest om gewoon mee te knikken. Misschien hadden ze dan wel een stap opzij gedaan om me toegang te verschaffen tot de peren.
"Het is een bewuste keuze van mij, waar ik lang over na heb gedacht. Iets wat voor mijn gevoel veel te weinig gebeurt door mensen die wel ouders worden. Het kopen van een hond wordt vaak nog uitgebreider besproken. Soms denk ik weleens dat er zoiets zou moeten zijn als een ouderschapdiploma."
Het was alsof ik de kraan van mijn douche open draaide. Minutenlang werd ik overspoeld met alle voordelen van een kind of zelfs een meervoud ervan. De vrouwen wisselden daar elkaar bij af voor een waar spervuur. De jonge vrouw naast me deed er onbewust een stap voor terug. Ik hield stand, al begon de onzichtbare muur om me heen nu ook deuken en barsten te vertonen. Ik begon me zelfs af te vragen of het niet beter was om toch een kind te nemen, gewoon om van deze maatschappelijke druk af te zijn. Je moest wat over hebben om je tanden in een sappige peer te kunnen zetten!
"Onze kinderen werken later voor jouw pensioen."
Het was blijkbaar de afsluiter, want de vrouwen hadden tijd nodig om op adem te komen.
"Het lijkt me volkomen normaal. Het is zelfs eerlijk als je bedenkt dat ik momenteel mee betaal aan kinderbijslag en studiekosten, en nu aan de kant."
Ik was er zelf ook over tevreden. 
Geef aan de verleiding toe, er komen altijd nog meer verhalen zolang ik kan ademhalen en blijven schrijven.
Als jij ooit ergens in dreigt te stikken en ik ben er getuige van, dan zal ik je een pen en papier geven en de heimlichmanoeuvre achterwege laten. Eens kijken of je dan nog nieuwe ideeën voor een verhaal krijgt. 
Gokje, is het misschien Westdichteres?