Weggehaald van mijn thuis
Geplaatst: 14 apr 2012 18:24
Dit idee kwam in me op toen ik een foto zag en wat informatie op wikipedia las. Ik wil graag weten wat jullie denken waar dit over gaat. Hopen dat het goed is.
Liefs
Ik kijk omhoog, recht in een gezicht van iemand. Geen idee wie het is, en waarom het me mee genomen heeft. Ver weg van waar ik woon.
Breng met terug! Terug naar huis, terug naar mijn moeder, terug naar mijn zusje.
De mondhoeken van het gezicht gaan omhoog en er klinkt een raar geluid uit zijn mond.
Ik grom. Direct krijg ik een tik op mijn neus. Van schrik krimp ik helemaal in elkaar.
Heel voorzichtig kijk ik omhoog. Het eerst glimlachende gezicht van het wezen, kijkt me nu boos aan.
Twee handen (ik weet toevallig dat die wezens ze zo noemen) komen naar beneden en tillen me op tot dicht bij het gezicht.
Ik leg mijn oren in mijn nek en ontbloot mijn tanden.
Grommen doe ik maar niet meer. Dat lijkt me niet handig. Ik wil niet weer zo'n tik op mijn neus.
Het boze gezicht begint weer te glimlachen en het wezen houdt zijn hoofd schuin. Een stukje uitstekend hand streelt over mijn neus en daarna over mijn kop.
Ik trek mijn kop terug. Een piep verlaat mijn keel.
De twee handen leggen mij neer op iets wat erg zacht is. Ik rol me op en probeer te slapen. Maar de stres van vandaag houd me wakker.
Ik heb geen idee waar ik ben, het enige wat ik weet is dat ik heel erg ver van huis ben.
Waarom zouden deze wezens mij bij mijn huis weg hebben gehaald? Wat is er zo bijzonder aan mij?
Opnieuw verlaat een piep mijn keel. Een stukje zacht spul wordt over mij heen gelegd.
Ik zet mijn tanden erin. Direct krijg ik een tik op mijn neus. Opnieuw schrik ik.
De twee handen tillen mij, en het zachte spul, op en leggen het op zijn borstkas neer.
Ik voel het wezen zijn hartslag, het maakt me rustig.
Alle uitputting, alle stres lijken te verdwijnen. Ik rol me nog eens goed op, en val in een diepe slaap.
Liefs
Ik kijk omhoog, recht in een gezicht van iemand. Geen idee wie het is, en waarom het me mee genomen heeft. Ver weg van waar ik woon.
Breng met terug! Terug naar huis, terug naar mijn moeder, terug naar mijn zusje.
De mondhoeken van het gezicht gaan omhoog en er klinkt een raar geluid uit zijn mond.
Ik grom. Direct krijg ik een tik op mijn neus. Van schrik krimp ik helemaal in elkaar.
Heel voorzichtig kijk ik omhoog. Het eerst glimlachende gezicht van het wezen, kijkt me nu boos aan.
Twee handen (ik weet toevallig dat die wezens ze zo noemen) komen naar beneden en tillen me op tot dicht bij het gezicht.
Ik leg mijn oren in mijn nek en ontbloot mijn tanden.
Grommen doe ik maar niet meer. Dat lijkt me niet handig. Ik wil niet weer zo'n tik op mijn neus.
Het boze gezicht begint weer te glimlachen en het wezen houdt zijn hoofd schuin. Een stukje uitstekend hand streelt over mijn neus en daarna over mijn kop.
Ik trek mijn kop terug. Een piep verlaat mijn keel.
De twee handen leggen mij neer op iets wat erg zacht is. Ik rol me op en probeer te slapen. Maar de stres van vandaag houd me wakker.
Ik heb geen idee waar ik ben, het enige wat ik weet is dat ik heel erg ver van huis ben.
Waarom zouden deze wezens mij bij mijn huis weg hebben gehaald? Wat is er zo bijzonder aan mij?
Opnieuw verlaat een piep mijn keel. Een stukje zacht spul wordt over mij heen gelegd.
Ik zet mijn tanden erin. Direct krijg ik een tik op mijn neus. Opnieuw schrik ik.
De twee handen tillen mij, en het zachte spul, op en leggen het op zijn borstkas neer.
Ik voel het wezen zijn hartslag, het maakt me rustig.
Alle uitputting, alle stres lijken te verdwijnen. Ik rol me nog eens goed op, en val in een diepe slaap.
