Als ze uit is op ruzie
Geplaatst: 14 nov 2013 21:15
Op het voorhoofd van de man waren rimpels verschenen. Hij stond met een bord vol eten in zijn handen in de woonkamer en liet zich met een zucht zakken op de stoel. Zelfs deze diepe zucht ging onopgemerkt aan de jonge vrouw op de bank voorbij. Ze had op comfortabele wijze de twee zitplaatsen geheel in beslag genomen en een laptop tegen haar opgetrokken benen gezet. De slobberige joggingbroek verhulde haar gespierde benen. Bij zijn thuiskomst was er nog een magere begroeting over haar lippen gekomen. Het had er veel van weg dat ze van plan was dit de rest van de avond vol te houden. Hij zag haar een blonde lok om haar vinger wikkelen om het vervolgens weer los te halen. Ze herhaalde deze handeling met een afwezige blik in haar ogen. Glimlachend schudde hij het hoofd. Waarschijnlijk wist ze helemaal niet dat ze dit deed. Hij zag haar het hoofd opheffen.
"Weet je zeker dat hij het zelf geschreven heeft?"
De man legde zijn vork neer. "Ik dacht dat je met je werk bezig was." Hij had geen beschuldiging willen uiten, maar besefte te laat dat hij veel te luid zijn ongenoegen had geuit.
"Ik moest van jou zijn verhalen lezen."
"Sinds wanneer luister je naar wat ik zeg? Jij had al meteen een oordeel over hem klaar. Ik stelde gisteren gewoon voor om een verhaal van hem te lezen, voor je iets over hem zegt."
Boos keek ze weer naar het scherm. Haar vriend had gelijk dat ze bevooroordeeld was over zijn collega. Ze had hem slechts een enkele keer ontmoet, maar hij was daarbij geslaagd om een blijvende indruk achter te laten. Al was het dan wel in negatieve zin geweest.
Hier was pas verandering in gekomen nadat ze een verhaal van hem onder ogen had gekregen. Het was veel korter dan ze eigenlijk had verwacht en telde slechts elf pagina's. Het had haar zin gevoed om het in één keer uit te lezen en daarna over te gaan op een volgend verhaal van dezelfde hand. De kritische zoektocht naar schrijffouten had tot zover nog weinig opgeleverd. Slechts hier en daar was hij een komma vergeten. Het was echter makkelijk om de schrijver dit te vergeven, omdat elk verhaal haar tot de laatste letter geboeid had weten te houden.
"Weet je het echt zeker dat hij deze verhalen zelf geschreven heeft?" Ze trok er een bedenkelijk gezicht bij, alsof ze plotseling was gaan twijfelen aan het verstandelijk vermogen van haar vriend.
"Hoeveel verhalen heb je eigenlijk van hem gelezen?"
Hij kreeg niet direct een antwoord op zijn vraag. Haar lippen zag hij bewegen, terwijl ze geluidloos telde.
"Veertien stuks." Ze had het zacht gezegd, alsof ze een beschamende bekentenis deed.
"Hoelang ben je dan al aan het lezen?"
"Het zijn korte verhalen", zei ze op kleinerende toon. "Het is geen echt boek of zo."
"Volgens mij schrijft hij al een paar jaar."
"Hij lijkt me niet bepaald iemand die een romantisch verhaal kan schrijven."
"Dan heeft hij vandaag het tegendeel bewezen."
Ze haatte het wanneer haar vriend iets met logica inbracht, dat ze niet in staat was af te schieten. "Hij vroeg me al meteen na het handen schudden wat ik toch in jou zag."
"Ik weet het."
Verrast keek ze hem aan. "Heeft hij dat je soms zelf al verteld?", vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ze was het gewend dat haar vriend wel eens signalen miste, die hem toch wel duidelijk moesten maken dat haar iets dwars zat. In dit geval was het weinig anders geweest. Ze had er zelfs slecht van geslapen, omdat ze overrompeld door de vraag volledig was dichtgeslagen en nog altijd nam ze dit zich zelf kwalijk.
"Ja."
"En toch lijkt hij me geen schrijver", hield ze vol.
"Hoe moet een schrijver er volgens jou dan wel uit zien?"
Hij zag haar weer naar het scherm kijken. De lippen bewegend, maar het waren geen lieve woordjes die ze mompelde.
"Ik heb trouwens het wachtwoord voor de laptop veranderd", veranderde ze van onderwerp.
"Wat is het nu dan?"
"De datum waarop je me voor het eerst uit eten vroeg." Vanuit haar ooghoek keek ze naar hem, nadat elke reactie van zijn kant uitbleef. Er waren rimpels op zijn voorhoofd verschenen. Boos kwam ze overeind en verdween met de laptop naar de slaapkamer.
Hij kon de deur horen dichtslaan en prikte lusteloos met de vork in het vlees. Overtuigd dat hij het internet of zelfs maar gebruik van de laptop voorlopig wel kon vergeten. "Ik heb het verkloot."
"Weet je zeker dat hij het zelf geschreven heeft?"
De man legde zijn vork neer. "Ik dacht dat je met je werk bezig was." Hij had geen beschuldiging willen uiten, maar besefte te laat dat hij veel te luid zijn ongenoegen had geuit.
"Ik moest van jou zijn verhalen lezen."
"Sinds wanneer luister je naar wat ik zeg? Jij had al meteen een oordeel over hem klaar. Ik stelde gisteren gewoon voor om een verhaal van hem te lezen, voor je iets over hem zegt."
Boos keek ze weer naar het scherm. Haar vriend had gelijk dat ze bevooroordeeld was over zijn collega. Ze had hem slechts een enkele keer ontmoet, maar hij was daarbij geslaagd om een blijvende indruk achter te laten. Al was het dan wel in negatieve zin geweest.
Hier was pas verandering in gekomen nadat ze een verhaal van hem onder ogen had gekregen. Het was veel korter dan ze eigenlijk had verwacht en telde slechts elf pagina's. Het had haar zin gevoed om het in één keer uit te lezen en daarna over te gaan op een volgend verhaal van dezelfde hand. De kritische zoektocht naar schrijffouten had tot zover nog weinig opgeleverd. Slechts hier en daar was hij een komma vergeten. Het was echter makkelijk om de schrijver dit te vergeven, omdat elk verhaal haar tot de laatste letter geboeid had weten te houden.
"Weet je het echt zeker dat hij deze verhalen zelf geschreven heeft?" Ze trok er een bedenkelijk gezicht bij, alsof ze plotseling was gaan twijfelen aan het verstandelijk vermogen van haar vriend.
"Hoeveel verhalen heb je eigenlijk van hem gelezen?"
Hij kreeg niet direct een antwoord op zijn vraag. Haar lippen zag hij bewegen, terwijl ze geluidloos telde.
"Veertien stuks." Ze had het zacht gezegd, alsof ze een beschamende bekentenis deed.
"Hoelang ben je dan al aan het lezen?"
"Het zijn korte verhalen", zei ze op kleinerende toon. "Het is geen echt boek of zo."
"Volgens mij schrijft hij al een paar jaar."
"Hij lijkt me niet bepaald iemand die een romantisch verhaal kan schrijven."
"Dan heeft hij vandaag het tegendeel bewezen."
Ze haatte het wanneer haar vriend iets met logica inbracht, dat ze niet in staat was af te schieten. "Hij vroeg me al meteen na het handen schudden wat ik toch in jou zag."
"Ik weet het."
Verrast keek ze hem aan. "Heeft hij dat je soms zelf al verteld?", vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ze was het gewend dat haar vriend wel eens signalen miste, die hem toch wel duidelijk moesten maken dat haar iets dwars zat. In dit geval was het weinig anders geweest. Ze had er zelfs slecht van geslapen, omdat ze overrompeld door de vraag volledig was dichtgeslagen en nog altijd nam ze dit zich zelf kwalijk.
"Ja."
"En toch lijkt hij me geen schrijver", hield ze vol.
"Hoe moet een schrijver er volgens jou dan wel uit zien?"
Hij zag haar weer naar het scherm kijken. De lippen bewegend, maar het waren geen lieve woordjes die ze mompelde.
"Ik heb trouwens het wachtwoord voor de laptop veranderd", veranderde ze van onderwerp.
"Wat is het nu dan?"
"De datum waarop je me voor het eerst uit eten vroeg." Vanuit haar ooghoek keek ze naar hem, nadat elke reactie van zijn kant uitbleef. Er waren rimpels op zijn voorhoofd verschenen. Boos kwam ze overeind en verdween met de laptop naar de slaapkamer.
Hij kon de deur horen dichtslaan en prikte lusteloos met de vork in het vlees. Overtuigd dat hij het internet of zelfs maar gebruik van de laptop voorlopig wel kon vergeten. "Ik heb het verkloot."
Uhm, tijd om te gaan en daarbij voorlopig alle vrouwen op mijn pad te ontwijken.