Van Liefde Naar De Dood
Geplaatst: 02 dec 2013 21:55
Als hij met zijn grijs-blauwe ogen en een klein, subtiel glimlachje mij aankijkt, dan lijkt het of er een zwerm vlinders door mijn buik vliegt. Maar ik wil het niet. Zodra ik ook maar iets van verliefdheid voor hem voel, probeer ik mijn gevoel weg te stoppen. Het voelt alsof ik een zware steen op de zwerm vlinders laat vallen. Weg liefde, het is verdomme mijn beste vriend en daarnaast zijn we allebei jongens. Het mag gewoon niet zo zijn, maar helaas... het is wel zo.
Het begon allemaal drie jaar geleden. Een nieuwe school, nieuwe vrienden, simpel weg een nieuw begin. Het leek echter mooier dan dat het uiteindelijk was. Probleemloos door drie schooljaren heen komen zat er voor mij blijkbaar niet in. Ondanks de vijf beste vrienden die ik heb leren kennen afgelopen drie jaar was er één probleem. Het probleem heette Daniel. Al vanaf het begin was hij een mysterieuze jongen met zijn donkerbruine, bijna zwarte haar. Er was al direct een klik. Dat we goede vrienden zouden worden was duidelijk. Helaas sloeg deze vriendschap al snel om naar liefde. In ieder geval vanaf mij kant. Daniel is hetero, althans dat zegt hij. Soms geloof ik het niet, maar misschien wil ik het ook niet geloven.
Mijn liefde voor hem werd groter en groter, net als het geheim. Ik kon het niet zeggen. Al waren we allebei negentien en waarschijnlijk oud en volwassenen genoeg om het uit te praten, toch kon ik het niet zeggen. Ik wilde onze vriendschap en de vriendengroep houden. Een vraag die doelloos door mijn hoofd spookte was: 'wat als ze er achter kwamen?' Ik wilde de gevolgen niet weten, maar zoals bij elk geheim komt de waarheid uiteindelijk naar boven drijven als een lijk weggegooid in het water.
Het was 14 mei en we zouden die avond met z'n zessen na een feest gaan. Na het feest sliepen we bij Daniel, dus dit leek mij een uitstekend moment om te kijken hoe hij zou reageren als ik iets meer zou proberen. Misschien kon ik subtiele grapjes maken over dat ik hem leuk vind en dan zou ik kijken hoe hij er op reageert. De avond viel en de eerste biertjes zaten er al in. De dj had niet zijn beste avond, maar desalniettemin was het gezellig. Mijn plan ging in zijn werking en Daniel reageerde wisselend op mijn grapjes. De ene keer ging hij er in mee en beantwoorde hij mijn liefde en de andere keer wees hij mij resoluut af. Toch vond ik de moed om hem af en toe aan te raken. Gewoon even z'n hand vast houden of een knuffel geven. Gek genoeg leek hij het allemaal goed te vinden en mijn hoop nam toe.
Nu, drie weken later, lig ik in het ziekenhuis. Het einde van die avond was het begin van alle ellende. Ik wilde het vertellen. Daniel had het recht om te weten hoe bij mij echt de vork in de steel zat. Na mate de avond vorderde en het alcohol gebruik toe nam, zonk mijn hoop weg. Nadat ik naar de wc was geweest en weer terug de danszaal in liep, zocht ik naar Daniel. Na twee keer kijken zag ik hem staan. Hij stond in een hoekje met zijn rug naar mij toe. Het leek als of hij schuin naar beneden keek. Ik liep naar hem toe. Toen ik tien meter van hem af stond zag ik wat hij aan het doen was. Alles leek langzamer te gaan. De muziek, de dansende mensen, de snelheid waarmee ik naar Daniel toe liep. Met elke stap die ik nam besefte ik steeds beter wat ik zag. Hij stond te zoenen met een meisje. Elke keer als ik een stap dichterbij kwam voelden het alsof er een dolk steeds dieper in mijn hart werd gedrukt. Ik stond vlak achter hem toen ik merkte dat er tranen over mijn wangen heen liepen. Drie jaar lang had ik gewacht tot dat ik iets van liefde terug zou krijgen. Eindelijk kreeg ik die avond wat ik wilde, maar ik moest het ook weer direct inleveren. De hoop was vals geweest. Hoop doet leven, maar het laat je soms ook geloven in de onrealistische aspecten van het leven.
Ik was boos op hem ook al wilde ik dat niet. Ik haatte hem terwijl hij er niets aan kon doen. Ik was kortaf en ik gedroeg me als een eikel, we kregen langzamerhand ruzie. Na een flinke woordenwisseling op school liep hij boos van me weg. Terwijl hij zich omdraaide en richting de uitgang van de school wilde lopen, botste hij tegen een andere jongen op. De jongen begon Daniel uit te schelden en Daniel schold terug. De jongen deed zijn hand in zijn broekzak en haalde een mes tevoorschijn. Uit paniek duwde ik Daniel weg. Hij mocht niet neer gestoken worden. Ik kwam tegen over de jongen te staan. De jonge dwong mij om een stap opzij te zetten, anders zou hij mij neersteken in plaats van Daniel. Ik bleef koppig staan. 'Liever ik een mes in mijn lichaam dan dat Daniel dat krijgt,' dacht ik. De jongen voegde woord bij daad en stak het mes diep in mijn borstkas. Een scherpe pijn schoot door mijn lichaam. Langzaam werd mijn t-shirt donkerder door het bloed dat uit de linkerkant van mijn borstkas vloeide, daar waar het mes zat.
Ik zakte door mijn benen en de jonge rende weg. Daniel kwam huilend naar mij toe. Inmiddels hadden veel meer mensen zich rond om mij verzameld. Sommige belde één één twee en andere stonden verbijsterd te kijken. Ik voelde dat ik langzaam weg zakte en m'n ogen vielen bijna dicht. Met mijn linker hand hield ik het mes vast dat in mijn borst gedrukt zat en met mijn rechter hand trok ik Daniels gezicht naar mij toe. Ik fluisterde met de laatste adem die ik had: ' ik houd van je, je bent meer dan alleen een vriend.' De pijn in mijn hart werd ondragelijk. Mijn ogen vielen dicht en ik verloor het bewustzijn.
Nu lig ik hier. Helemaal alleen in het ziekenhuis. Een wit kleed is over mij heen getrokken. Binnen nu en vijf minuten word ik naar het mortuarium gebracht. Daniel was hier vandaag om afscheid te nemen. Ik was toen nog niet dood maar tien minuten later zou mijn hart er mee ophouden. De dokters zouden mij tevergeefs proberen te reanimeren. Daniel stond huilend aan mijn bed. Hij pakte mijn hand en zei: 'ik hield ook van jou. Ik zoende met dat meisje om jou jaloers te krijgen. Blijf alsjeblieft bij me.... alsjeblieft'. Het hartritmepiepje sprong van een regelmatige piep naar één lange piep. Dokters kwamen binnen gesneld en Daniel werd uit de kamer gehaald. Huilend stond hij op de gang en zijn benen hielden het niet meer. Hij viel op zijn knieën terwijl ik daar in de kamer op bed lag. Mijn leven gegeven voor de gene van wie ik hield. Terwijl Daniel daar op de grond zat stierf ik de kamer naast hem... voor hem.
Ik heb ooit gedacht dat, als liefde al zoveel pijn doet, wat in de wereld gaat mij dan wel gelukkig maken? Ik heb geleerd dat je niet moet opgeven en dat je moet blijven proberen om je liefde te vinden. Want eens zal het lukken, nog voor het te laat is.
Het begon allemaal drie jaar geleden. Een nieuwe school, nieuwe vrienden, simpel weg een nieuw begin. Het leek echter mooier dan dat het uiteindelijk was. Probleemloos door drie schooljaren heen komen zat er voor mij blijkbaar niet in. Ondanks de vijf beste vrienden die ik heb leren kennen afgelopen drie jaar was er één probleem. Het probleem heette Daniel. Al vanaf het begin was hij een mysterieuze jongen met zijn donkerbruine, bijna zwarte haar. Er was al direct een klik. Dat we goede vrienden zouden worden was duidelijk. Helaas sloeg deze vriendschap al snel om naar liefde. In ieder geval vanaf mij kant. Daniel is hetero, althans dat zegt hij. Soms geloof ik het niet, maar misschien wil ik het ook niet geloven.
Mijn liefde voor hem werd groter en groter, net als het geheim. Ik kon het niet zeggen. Al waren we allebei negentien en waarschijnlijk oud en volwassenen genoeg om het uit te praten, toch kon ik het niet zeggen. Ik wilde onze vriendschap en de vriendengroep houden. Een vraag die doelloos door mijn hoofd spookte was: 'wat als ze er achter kwamen?' Ik wilde de gevolgen niet weten, maar zoals bij elk geheim komt de waarheid uiteindelijk naar boven drijven als een lijk weggegooid in het water.
Het was 14 mei en we zouden die avond met z'n zessen na een feest gaan. Na het feest sliepen we bij Daniel, dus dit leek mij een uitstekend moment om te kijken hoe hij zou reageren als ik iets meer zou proberen. Misschien kon ik subtiele grapjes maken over dat ik hem leuk vind en dan zou ik kijken hoe hij er op reageert. De avond viel en de eerste biertjes zaten er al in. De dj had niet zijn beste avond, maar desalniettemin was het gezellig. Mijn plan ging in zijn werking en Daniel reageerde wisselend op mijn grapjes. De ene keer ging hij er in mee en beantwoorde hij mijn liefde en de andere keer wees hij mij resoluut af. Toch vond ik de moed om hem af en toe aan te raken. Gewoon even z'n hand vast houden of een knuffel geven. Gek genoeg leek hij het allemaal goed te vinden en mijn hoop nam toe.
Nu, drie weken later, lig ik in het ziekenhuis. Het einde van die avond was het begin van alle ellende. Ik wilde het vertellen. Daniel had het recht om te weten hoe bij mij echt de vork in de steel zat. Na mate de avond vorderde en het alcohol gebruik toe nam, zonk mijn hoop weg. Nadat ik naar de wc was geweest en weer terug de danszaal in liep, zocht ik naar Daniel. Na twee keer kijken zag ik hem staan. Hij stond in een hoekje met zijn rug naar mij toe. Het leek als of hij schuin naar beneden keek. Ik liep naar hem toe. Toen ik tien meter van hem af stond zag ik wat hij aan het doen was. Alles leek langzamer te gaan. De muziek, de dansende mensen, de snelheid waarmee ik naar Daniel toe liep. Met elke stap die ik nam besefte ik steeds beter wat ik zag. Hij stond te zoenen met een meisje. Elke keer als ik een stap dichterbij kwam voelden het alsof er een dolk steeds dieper in mijn hart werd gedrukt. Ik stond vlak achter hem toen ik merkte dat er tranen over mijn wangen heen liepen. Drie jaar lang had ik gewacht tot dat ik iets van liefde terug zou krijgen. Eindelijk kreeg ik die avond wat ik wilde, maar ik moest het ook weer direct inleveren. De hoop was vals geweest. Hoop doet leven, maar het laat je soms ook geloven in de onrealistische aspecten van het leven.
Ik was boos op hem ook al wilde ik dat niet. Ik haatte hem terwijl hij er niets aan kon doen. Ik was kortaf en ik gedroeg me als een eikel, we kregen langzamerhand ruzie. Na een flinke woordenwisseling op school liep hij boos van me weg. Terwijl hij zich omdraaide en richting de uitgang van de school wilde lopen, botste hij tegen een andere jongen op. De jongen begon Daniel uit te schelden en Daniel schold terug. De jongen deed zijn hand in zijn broekzak en haalde een mes tevoorschijn. Uit paniek duwde ik Daniel weg. Hij mocht niet neer gestoken worden. Ik kwam tegen over de jongen te staan. De jonge dwong mij om een stap opzij te zetten, anders zou hij mij neersteken in plaats van Daniel. Ik bleef koppig staan. 'Liever ik een mes in mijn lichaam dan dat Daniel dat krijgt,' dacht ik. De jongen voegde woord bij daad en stak het mes diep in mijn borstkas. Een scherpe pijn schoot door mijn lichaam. Langzaam werd mijn t-shirt donkerder door het bloed dat uit de linkerkant van mijn borstkas vloeide, daar waar het mes zat.
Ik zakte door mijn benen en de jonge rende weg. Daniel kwam huilend naar mij toe. Inmiddels hadden veel meer mensen zich rond om mij verzameld. Sommige belde één één twee en andere stonden verbijsterd te kijken. Ik voelde dat ik langzaam weg zakte en m'n ogen vielen bijna dicht. Met mijn linker hand hield ik het mes vast dat in mijn borst gedrukt zat en met mijn rechter hand trok ik Daniels gezicht naar mij toe. Ik fluisterde met de laatste adem die ik had: ' ik houd van je, je bent meer dan alleen een vriend.' De pijn in mijn hart werd ondragelijk. Mijn ogen vielen dicht en ik verloor het bewustzijn.
Nu lig ik hier. Helemaal alleen in het ziekenhuis. Een wit kleed is over mij heen getrokken. Binnen nu en vijf minuten word ik naar het mortuarium gebracht. Daniel was hier vandaag om afscheid te nemen. Ik was toen nog niet dood maar tien minuten later zou mijn hart er mee ophouden. De dokters zouden mij tevergeefs proberen te reanimeren. Daniel stond huilend aan mijn bed. Hij pakte mijn hand en zei: 'ik hield ook van jou. Ik zoende met dat meisje om jou jaloers te krijgen. Blijf alsjeblieft bij me.... alsjeblieft'. Het hartritmepiepje sprong van een regelmatige piep naar één lange piep. Dokters kwamen binnen gesneld en Daniel werd uit de kamer gehaald. Huilend stond hij op de gang en zijn benen hielden het niet meer. Hij viel op zijn knieën terwijl ik daar in de kamer op bed lag. Mijn leven gegeven voor de gene van wie ik hield. Terwijl Daniel daar op de grond zat stierf ik de kamer naast hem... voor hem.
Ik heb ooit gedacht dat, als liefde al zoveel pijn doet, wat in de wereld gaat mij dan wel gelukkig maken? Ik heb geleerd dat je niet moet opgeven en dat je moet blijven proberen om je liefde te vinden. Want eens zal het lukken, nog voor het te laat is.