Online Verhalen

- 1 -

Eeuwenlang hebben mensen gedroomd, mannen gemoord en vrouwen god gesmeekt om onsterfelijkheid. Mannen stierven, schoonheden vergingen en harten verbitterden in een verwoede poging de verdwaasde fantasie tot werkelijkheid te brengen. Echter kon noch god noch de duivel de mensheid zegenen met hun gewenste vloek. Want deze scheppingskracht was uitbesteed aan een van de duistere geheimen van moeder aarde, Gaia's bastaard waarvoor elke godheid zich schaamde. De gave van het eeuwige leven werd gegund aan hen bij wie de vreugde van het leven ontbrak, de stukken verdriet die weg mochten kruipen in de mysterie van de nacht. Zij wiens leven bestond uit strijd, leed en onstilbare lusten.

In mijn jongere jaren kende ik een mensenmeisje, lichtblonde golvende haren die het zonlicht met zich meedroegen lagen als manen om haar hartvormige gezicht. Beeldschoon was ze, altijd druk bezig met het baren van zorgen en het dragen van de pijn en wanhoop van anderen. Ze wekte in mij meer warmte dan mijn soort ooit dacht te kunnen verdragen, alsof ik bloot werd gesteld aan zonlicht en het verdragen kon.

Toen mijn familie lucht kreeg van onze vriendschap verbrak ik alle banden in de hoop haar te kunnen beschermen, maar mijn hoop was vergeefs. Ik was achttien jaar toen ik toe moest kijken hoe ze gevoerd werd aan de halfbloeden, nog nooit ben ik zo getroffen geweest door verdriet. Dat was het enige moment in mijn leven dat ik werkelijk besefte een fout te hebben begaan.

Ongetwijfeld zullen veel ontoegekende fouten hebben gevolgd. Inmiddels ben ik eeuwen ouder in leeftijd, maar is het gevoel nog net zo vers. Madeleine was voor mij geen geliefde, die gevoelens ken ik niet. Ze was de vrouw die ik wilde zijn, ze droeg de zorgen die ik wilde dragen. Maar helaas was ze ook het prooi waar niet alleen mannen op joegen en ik wilde niets liever dan te ruilen met mijn prooi. Ze was een mens , van vlees en bloed, die kon lachen liefhebben en leven. Ze was het object dat ik aanbad en daarbij mijn beschermelinge. Dat was de eerste keer dat ik in iets faalde, en ik droeg het verlies met schaamte.

Mijn naam zal jullie onbekend voorkomen. Ik ben Catherine de Grave, de oudste dochter en de bloedhond van de koninklijke familie.

Oww spannend begin dit kan alle kanten nog op

We leven tegenwoordig in een wereld waar geen geheim veilig is. Het menselijk ras is er altijd goed in geweest om een smerig spelletje te spelen onderling. Vol met verborgen schande, schaamte en sleutels tot macht. Ook is het altijd zo geweest dat slechts een soort, een aanlokkelijk soort, de spelregels bepaalde. Maar sommige dingen kunnen beter begraven blijven in die rottende hoop geschiedenis. Geheimen die op de bodem van die hoop moeten blijven liggen en waarvan wij moeten hopen dat het gewicht ervan het geheim beneden houdt. Want op het moment dat het uitkomt, is alle rust voorbij.

Ergens in de middeleeuwen dachten heksen even dat ze zichzelf konden zijn en dat ze dat de hele wereld dat maar te accepteren had. Niet gauw daarna schreven Heinrich Kramer en Jacob Sprenger hun debuutroman, de Malleus Maleficarum. Jullie kennen het misschien beter als de heksenhamer. Een genocide op heksen volgde, met ontelbare slachtoffers tot gevolg. De heksen gingen enigszins verslagen ondergronds en laten we zeggen dat de anderen geleerd hadden van andermans fout.

De mens begon zelf hongerig te worden. Waar we vroeger goden waren en werden aanbeden, werden we nu verafschuwd en veracht. We waren niet meer de oplossing voor hun problemen, de verlossing van alle wanhoop.. nee, we zijn nu hun grootste angst. Wezens die machtiger en sterker zijn dan zij en daarom achteloos kunnen grijpen naar de macht. Het heeft eeuwen gekost om het bestaan van magie te doen vergeten en zelfs voor onsterfelijken is dat erg veel tijd. Gelukkig zijn degenen die het langst leven ook degenen die de geschiedenis overdragen en trouwens, ze zeggen het niet voor niets, spreken is zilver.. Zwijgen is goud.

Hm, het eerste stukje klonk heel veelbelovend. Daar had je echt m'n aandacht, maar het tweede stuk lijkt er ontzettend ver vanaf te staan. Daar lijk je de mens als iets slechts af te schilderen, maar ik heb geen idee wie de stem is. Dat kan natuurlijk nog komen, eveneens wat het met het eerste stuk te maken heeft. Ik kan er dus nog niet echt een mening overgeven.

Ga vooral verder met het verhaal. Ben benieuwd waar het heen gaat