Online Verhalen

Ik heb al een tijdje niets gepost op deze site.
maar ik wil voorzichtig weer opnieuw beginnen.
Dit verhaal is romantishc- drama en een beetje spannend vandaar dat ik het hier plaats.
Hier is het 1e stukje enjoy!
Als iemand een titel weet mag je het zeggen!


Hoofdstuk 1

Met een zucht van verveling, teken ik bloemen in mijn schrift. Deze les is net zo saai als alle andere lessen. Met moeite probeer ik mijn aandacht erbij te houden. Om me heen hoor ik iedereen lachen. Het zou wel weer over mij gaan. Wanneer gaat het een keer niet over mij?
De docent probeert zonder succes om iedereen zijn aandacht te vragen. Dreigen met straf werkt bij deze klas allang niet meer. Mijn klasgenoten lachen hem in zijn gezicht uit. Ik doe daar niet aan mee. Ik doe nergens aan mee. Hoe graag ik ook een keer met ze zou willen lachen. Hoe graag ik een keer wil dat iemand met mij praat. Ik zoek zelf geen contact met ze. Misschien ben ik te verlegen. Misschien ben ik inderdaad raar. Maar alleen zijn went snel genoeg. Ik ben er al aan gewend. Ik ben eraan gewend om elke pauze alleen te zitten. Om elke les alleen aan tafel te zitten. Ik ben er aan gewend dat niemand tegen mij praat.
‘We hebben een nieuwe leerling in de klas’ zegt de docent als iemand op de deur klopt. Het werkt wel, meteen is de hele klas stil. We zijn niet vaak zo stil. Misschien is dit de eerste keer van dit schooljaar dat ik mijn eigen ademhaling kan horen. Ik probeer zo zacht mogelijk adem te halen. Bang dat ik de aandacht op mij vestig. Ik houd absoluut niet van aandacht. Iedereen van mijn klas kickt erop om in het middelpunt van belangstelling staan. Nou, mij niet gezien.
Meneer van Hoeven laat de jongen binnen. Even stokt mijn adem. Het is de knapste jongen die ik ooit heb gezien.
Hij heeft bruin golvend haar, tot net over zijn oren. Prachtige heldere bruine ogen. Ik ben niet vaak verliefd, maar dit is misschien wel zo een jongen waar ik verliefd op kan worden.
Snel kijk ik om me heen. Ik zie elk meisje hem letterlijk met open mond aanstaren. Meteen verdwijnt het verliefde gevoel weer. Wat haal ik me ook in mijn hoofd, alsof hij mij ziet staan. Ik heb in mijn zestien jaar dat ik hier op aarde ben nog geen enkel vriendje gehad. Ik doe er niet echt moeite voor, maar stiekem wil ik er wel één. Ik vervloek mezelf meteen dat ik vandaag niet wat extra make-up heb opgedaan. Nu ziet hij me al helemaal niet staan.
‘Dit is Jordy,’ zegt meneer van Hoeven stralend. Hij is natuurlijk blij dat hij eindelijk de klas stil heeft gekregen.
‘Naast wie wil je gaan zitten Jordy? Het voorstellen komt later wel’.
Jordy zijn blik glijdt over de klas. Er zijn nog maar een paar lege plekken. Één daarvan is naast mij. Maar waarom zou hij die kiezen? Naast Brigitte, het knapste en populairste meisje, is ook nog een plek vrij. Zij gaat natuurlijk boven mij.
‘Ik wil graag naast haar zitten’ hoor ik hem zeggen. Ik zie niet wie hij aanwijst, omdat ik nadrukkelijk naar mijn schrift staar. Maar ik hoor een golf van onbegrip door de klas gaan. Ik zie hoe hij langs iedereen loopt naar zijn plek. Gaat hij naast Brigitte zitten? Maar nee, haar loopt hij straal voorbij. Pas bij mijn tafeltje stopt hij.
‘Vind je het erg dat ik hier kom zitten?’ grijnst hij.
Verschrikt kijk ik op. Hij heeft het echt tegen mij. Ik zie alle meisjes van de klas grijnzend naar mij kijken. Ze hopen vast dat ik het verpest. Ik weet niet zo gauw wat ik moet zeggen. Ik ben niet meer gewend aan gezelschap. Op die van mijn kleine zusje Eva na dan. Maar tegenover haar hoef ik me niet te schamen. Bij haar kan ik mezelf zijn.
‘Nee, natuurlijk niet’ hoor ik mezelf zeggen. Na het horen van mijn antwoord ploft Jordy naast me neer. Ik ben zo blij dat hij mij heeft gekozen dat ik niet eens merk dat Brigitte voor zijn neus gaat staan.
‘Schat, je weet natuurlijk niet dat dit een grote fout is. Laat ik zo lief zijn om je erop te wijzen,’ grijnst Brigitte. ‘Zoë, is het minst populairste meisje van de klas. We hebben zo veel leukere andere klasgenoten. Verdoe je tijd niet aan haar. Ze is vreemd. Ze vindt zich zelf heel wat, maar ze betrekt zich nooit met ons. Niet dat wij haar hoeven. Dus kom gezellig naast mij zitten’ vervolgt Brigitte haar gesprek.
‘Ik zit hier prima, bedankt voor je advies’ wimpelt Jordy haar af.
Even ben ik blij. Eindelijk is er iemand die haar op haar nummer zet. Dat had ze al heel lang verdiend.
‘Dankje’ fluister ik.
‘Geen dank’. Glimlacht Jordy terug. Dit is het begin. Het begin van een hele lange vriendschap.
Tenminste dat hoop ik.

Ik was eigenlijk niet van plan je verhaal te lezen, maar ik heb het toch gedaan

Paar kleine opmerkingen (:

Iedereen van mijn klas kikt erop om in het middelpunt van belangstelling staan, nou mij niet gezien.

Kikt = kickt
En ik zou er twee zinnen van maken, bijvoorbeeld;
Iedereen van mijn klas kickt erop om in het middelpunt van belangstelling te staan. Nou, mij niet gezien.

Ik vind dat beter klinken, maar je moet maar even zien wat je zelf het mooist vindt. Sowieso hoort er na 'nou' nog een komma (:

‘Dit is Jordy’ zegt meneer van Hoeven stralend. Hij is natuurlijk blij dat hij eindelijk de klas stil heeft gekregen.

Haha, deze zin vond ik erg grappig
Met het citaat doe je het bijna helemaal goed, na 'Jordy' moet er nog een komma. Verderop in je post zag ik dat ook al, misschien is het handig om even naar de schrijfles te gaan en te kijken hoe je dat het best kunt doen. Saskia legt het daar namelijk een stuk beter uit dan ik dat kan (:

‘Schat, je weet natuurlijk niet dat dit een grote fout is. Laat ik zo lief zijn om je erop te wijzen’ grijnst Brigitte. ‘Zoë, is het meest onpopulairste meisje van de klas.

Bijvoorbeeld hier doe je het ook niet helemaal goed. Na 'wijzen' mag nog een komma (:
En van meest onpopulairste zou ik minst populaire maken

Ik vind het een leuk begin en ik ben heel benieuwd naar een vervolg!
Je kan er nog allerlei kanten mee op, dus maak er wat van!
Je mag met mijn feedback doen wat je wilt, het is jouw verhaal, dus je bent niet verplicht het te veranderen ofzo. Wel is het misschien slim om bij de schrijflessen op het forum een kijkje te nemen, ik heb daar zelf ook heel veel aan gehad qua citaten enzo (:

Voor nu heb je mij als lezer, dus ga maar verder als je tijd hebt!
Liefs, Marit.

Hey,

leuk verhaal!! Hoop dat ze wat met die jongen krijgt, maar dat is natuurlijk het geval. Hoop dat ze dan wat meer uit haar schulp durft te komen en wat meer zichzelf durft te zijn, want ook zij kan het populairste meisje van de klas worden.

Liefs, Marleen

Wat leuk dat je weer aan een verhaal begint
Ik vond het zo jammer dat er geen nieuw stukje meer kwam bij Puzzle of my life, maar ik ben weer blij dat je voorzichtig opnieuw gaat beginnen, dat deed ik trouwens ook bij mijn verhaal toen ik hier een tijdje niet meer actief was. Maar ik vind het een leuk leuk begin, je personages zijn realistisch en vooral het karakter van de hoofdpersoon is al meteen duidelijk. Ik hoop echt voor haar dat ze iets met die Jordy krijgt.
Ben benieuwt naar het vervolg, je hebt mij als je lezer ^^

Xxx Aile

Leuk geschreven, ben wel benieuwd wat er verder gaat gebeuren.

Ik vind een feedback juist fijn!
Vooral in deze periode.
En die schrijflessen heb ik idd gelezen, alleen met die komma op het eind snap ik niet helemaal.
Maar als ik blijf oefenen lukt me dat hoop ik wel.
Ik probeer nu ook sneller nieuwe stukjes te plaatsen (:
Enjoy x

Als de bel gaat sprint ik meteen de klas uit. Ik wil voorkomen dat mensen lullige opmerkingen over mij kunnen maken. Aangezien ik toch niemand heb om in de pauze mijn tijd te verdoen, ren ik meteen door naar buiten. Mijn vaste plek is op een veldje onder een boom. In de zomer kan ik er heerlijk schuilen in de schaduw. Ik zit er elke pauze, mijn eten op te eten.
Natuurlijk wil ik liever bij andere mensen van de klas staan. Gezellig met hun praten, maar dat durf ik niet. Ze zullen me toch ter plekke uitlachen.
Peinzend kijk ik naar het schoolplein, waar alle kinderen in verschillende groepjes staan. Bijna iedereen rookt. Niet dat het mag, maar de docenten hebben het al lang geleden opgegeven om iedereen ervoor te straffen.
Ik schrik op van een zacht kuchje. Net hard genoeg om het te horen. Versteend blijf ik zitten. Wie kan dat zijn? Nog nooit is een van mijn klasgenoten mij gevolgd om me te pesten. Ik dacht dat ik hier veilig was. Voorzichtig probeer ik te kijken wie er aan de andere kant van de boom zit. Ik herken hem vrijwel meteen aan zijn bruine haar. Het is de nieuwe jongen, Jordy.
Wat brengt hem hier? Hij is knap. Hij kan populair genoeg worden om bij de andere kliekjes van de klas te horen. Hij kan populair genoeg worden om mij te pesten. Net zo een type als de andere jongens van mijn klas.
Opeens merk ik dat hij terug staart. Shit, hoelang kijkt hij al naar me? Weet hij dat ik hem al zeker drie minuten aankijk?
Ik voel hoe rood ik word.
‘Bevalt het je wat je ziet?’ grijnst hij. Ik merk dat hij lacht met een halve glimlach. Het maakt hem schattig. Misschien is hij anders dan de andere. Misschien kan ik hem vertrouwen.
‘Hm, het kan beter,’ grijns ik. ‘Bevalt het wat jij ziet?’ Ik schrik van mezelf dat ik grapjes probeer te maken met hem. Het verbaasd me dat ik mezelf kan zijn bij hem.
Ik zie dat hij even van zijn stuk is gebracht. Misschien wacht hij totdat hij een gevat antwoord heeft bedacht.
Net op het moment dat hij iets wil terug zeggen gaat te bel. Godverdomme, denk ik bij mezelf. Voor deze dag was ik altijd blij dat de bel ging. Elke bel bracht me immers dichter bij het einde van de dag. Maar nu vervloek ik hem. Ik had graag willen weten wat Jordy verder zou antwoorden.
‘Sorry, ik weet even niet waar het gymlokaal is. Breng jij me erheen?’ vraagt hij aarzelend. Blij kijk ik op. Dat betekend dat hij nu ook gym heeft! Wat zou betekenen dat we een heel pakket samen hebben.
‘Loop maar met mij mee,’ zeg ik met een glimlach op mijn gezicht. Ik snap nog steeds niet waarom hij mij heeft uitgekozen, en niet Brigitte. Maar het maakt me nu allemaal niets meer uit. Ik heb iemand gevonden met wie ik kan praten. Mijn dag kan niet meer stuk.

Die gedachte dat mijn dag niet meer stuk kan, verdwijnt snel als ik zie wat we bij gym gaan doen. We gaan klimmen. Als ik al één ding haat van gym is het klimmen. Ik heb hoogtevrees. Dit is het perfecte moment voor de andere leerlingen om mij voor gek te zetten. Misschien wilt Jordy na deze gymles wel helemaal niet meer met mij bevriend met mij zijn. Wie wil er nou iemand die gaat janken als ze in de ringen hangt? Want ik begin vaak te huilen als ik me een eindje van de grond bevind. Ik houd er gewoon niet van. Ik wil vaste grond onder mijn voeten hebben.
‘We zullen haar wel leren dat ze niet zomaar alle leuke jongen in kan pikken,’ hoor ik iemand op fluistertoon zeggen. Ik krijg een angstig gevoel in mijn buik, wat ervoor zorgt dat ik even snel de toiletten in duik. Dat had ik beter niet kunnen doen, merk ik als ik terug kom.
‘We hebben even je kleren omgewisseld, vind je niet erg hè? Het was Jordy zijn idee,’ zegt Brigitte nonchalant.
Het voelt alsof mijn wereld instort. Dit mag niet, het kan niet. Ik vertrouwde hem. Ik dacht dat we vrienden konden worden.
Verschrikt kijk ik wat ze ervoor hebben terug gelegd. Een superkort rood rokje, en een groen topje dat minstens drie maten te klein is.
Iedereen loopt giechelend de kleedkamer uit. Met tranen in mijn ogen blijf ik achter. Het is alleen Brigitte die zo doet. Oké, iedereen helpt, maar Brigitte is duidelijk de leider. Ik kan het niet uitstaan dat ze Jordy hebben ingenomen. Dat ze hem hebben overgehaald om mee te doen. Eigenlijk was het te verwachten. Wanneer laten ze me nou een keer met rust?
Op het moment dat ik de kleren aan wil doen word er op de deur geklopt. Aarzelend doe ik open. Ik staar recht in het gezicht van Jordy. Die daar doodleuk staat met mijn bundeltje gymkleren in zijn handen.
‘Hier, dit heeft…’ Jordy kan zijn zin niet afmaken omdat ik meteen begin te schreeuwen.
‘Vuile rotzak, je bent geen haar anders dan de anderen,’ sis ik.
Ik zie dat Jordy iets wil zeggen maar ik laat het niet toe. Ik pak mijn kleren en sla de deur in zijn gezicht.
Huilend trek ik mijn kleren aan. Langzaam loop ik naar de gymzaal waar iedereen mij hoopvol aankijkt. De verbazing is van hun gezicht te lezen als ze zien dat ik mijn eigen kleding weer aan heb. Schuw kijk ik naar Jordy, die met een boos gezicht vooruit staart.

Ik vind het een heel leuk verhaal. :3 Het is ook wel herkenbaar, ik heb namelijk een 'boek' af, en dat gaat ook over een onzeker meisje en een jongen die bij haar in de klas komt en achter haar aan gaat. :3 Ik ben benieuwd waar het heen gaat, snel verder! ;D

Fijn dat je zo snel een nieuw stukje hebt gepost, ik heb meteen gelezen en enorm genoten ^^
Ik heb er wel nog een paar foutjes uit kunnen vissen:

Net op het moment dat hij iets wil terug zeggen gaat te bel.

Achter “wil” moet nog een t.

‘Loop maar met mij mee’ zeg ik met een glimlach op mijn gezicht.

Hier ben je de komma na “mee” vergeten.

Misschien wil na deze gymles Jordy wel helemaal niet meer bevriend met mij zijn.

Deze zin zou ik veranderen in bijvoorbeeld:

Misschien wilt Jordy na deze gymles wel helemaal niet meer met mij bevriend met mij zijn.

Zo vind ik de zin persoonlijk mooier, en lijkt hij ook beter te kloppen.

Wie wil er nou iemand die gaat janken als ze in de ringen hangt?

Achter “wil” hoort nog een “t” te staan.

‘We zullen haar wel leren dat ze niet zomaar alle leuke jongen in kan pikken’ hoor ik iemand op fluistertoon zeggen.

Na “pikken” hoort nog een komma te staan.

Het was Jordy zijn idee’ zegt Brigitte nonchalant.

Hertzelfde verhaal als hierboven.

‘Vuilte rotzak, je bent geen haar anders dan de ander’ sis ik.

Vuilte = vuile,
Ander = anderen, en na “anderen” moet nog een komma.

Ik zie dat Jordy iets wil zeggen maar ik laat het niet toe.

Wil = wilt


---------------------------------------

Onthoud wel dat je "wil" alleen gebruikt voor "ik". Voor hij/zij moet er altijd een "t" achter.
In het begin van dit stukje dacht ik echt van: "Ah, wat leuk dat ze nu een vriend heeft." ^^, maar ik vond het aan het eind wel zielig, en dan vind ik het vooral zielig voor Jordy, omdat ik denk dat het helemaal niet zijn idee/schuld was van de kleren, want hij gaf ze wel terug. Ik hoop daarom dat ze weer vrienden worden, ze waren zo schattig met zijn tweeën
Ik kijk uit naar het vervolg

Xxx Aile

Eh.... even ertussen komen voordat je iets verkeerds krijgt aangeleerd willen is een onregelmatig werkwoord, dus
ik wil
jij wil, wilt; wil jij
hij wil
wij willen
zij willen

Wat je in de tekst hebt staan, is gewoon goed Nederlands

En met die komma op het einde hebben wel meer mensen moeite mee. Ik had laatst nog het uitgebreid uitgelegd, ik zal het wel even hier plaatsen, hopelijk dat je het dan snapt:

Bij dialoog heb je twee soorten zinnen aan het einde, zinnen die doorlopen en zinnen die stoppen.

Zinnen die doorlopen:

"Ik wil gewoon naar huis," zei ik boos.
"Nee, het is nog geen tijd," siste hij me toe en greep mijn arm vast.
Ik rukte me los. "Die tijd kan me niks schelen," riep ik naar hem.

Het achterste gedeelte van de zin (zei ik, siste hij, riep ik), zegt iets over de manier waarop de zin uitgesproken wordt. Het hoort er nog bij. Je kunt het dus zien als het tweede deel van de zin, net zoals dit ook het tweede deel van de zin is. Het hoort erbij, maar wordt opgedeeld door een komma en een apostrof.
Dus is het ," kleine letter.

Zinnen die stoppen:

"Ik wil gewoon naar huis." Boos keek ik hem aan.
"Nee, het is nog geen tijd." Hij greep me bij mijn arm vast om me tot stilte te manen.
Ik rukte me los. "Die tijd kan me niks schelen."

Deze zinnen stoppen bij de punt, ze zijn af. De zin die erna volgt, zegt niks over de manier waarop de woorden zijn uitgesproken, het gaat over een nieuwe handeling. Dus is het ." Hoofdletter.

Hopen dat je het nu snapt, het is echt gewoon iets wat op zn plaats moet vallen. Als je wilt kan ik een oefening maken waar je de juiste interpunctie en woorden in moet vullen? net als school haha xD

Oeps, al op verstuurd geklikt voordat ik dat wilde xD moet nog even wennen dat daar geen voorbeeld staat.

Maar ik moet tot mijn schaamte zeggen dat ik je verhaal tot nu toe een beetje cliché vind knappe jongen die juist aandacht heeft voor het gepeste meisje in de klas. Dus nu zit ik eigenlijk te hopen dat er nog iets heel verrassends komt aanzweven^^ dus ben ik eigenlijk voor de mensjes die Jordy in de val hebben laten lopen, gemeen he dat ze maar mooi ruzie mogen krijgen haha xD o god, ik ben maar een beetje erg --'

@Saskjezwaard: Oeps! *blond* Had ik haar echt bijna iets verkeerds aangeleerd xD

Zo'n oefening zou fijn zijn!
Ik weet dat het een beetje cliché is, maar dit is meer een oefenverhaal.
Ik wil graag beter worden met schrijven :3
Klein stukje dit keer
x


‘Oke, eerst de warming-up’ schreeuwt de leraar voordat ik zit. De normale warming-up kent iedereen. Iedereen behalve Jordy.
‘Jordy, ga jij maar samen met Zoë. Zij zit toch altijd alleen. Bovendien weet jij nog niet hoe het werkt.’
Hulpeloos sein ik naar de leraar dat ik hem er niet bij wil. Maar of hij ziet het niet, of hij negeert het. Met een gebogen hoofd loop ik naar Jordy.
‘Zeg maar niets, ik wil je even niet horen. Ik doe je wel gewoon na,’ klinkt Jordy zijn stem kil. Sprakeloos kijk ik hem aan. Hoezo is hij boos? Hij is degene die mijn kleding heeft gestolen. Ik ben degene die boos hoort te zijn!
Stug haal ik mijn schouders op. Wat hij wil, ik zit er niet mee. Ik wil toch niet tegen hem praten.
Zwijgend doe ik mijn rek- en strek oefeningen. Jordy kijkt me de hele tijd niet aan. Het fluister van de klas gaat over in praten. Ik merk dat het over mij gaat. Dat het mijn verdiende loon is dat niemand mij mag. Ik zou het bijna gaan geloven.
Na de rek- en strek oefeningen, sluiten we ons aan bij de trapezes. Mijn grootste angst.
Brigitte staat voor ons in de rij. Zodra ze merkt dat wij achter haar staan draait ze zich meteen om.
‘Jordy, bereid je voor op het leukste schouwspel ooit. Zoë gaat straks huilen’.
Geërgerd kijkt Jordy haar aan. ‘Dat moet ze zelf weten. Misschien kan jij gewoon even je mond houden?’
Verbaasd hoor ik hem aan. Oke, hij was niet positief over me. Maar dat was hij ook niet over Brigitte! Hoe kan dat? Hij zat toch bij hun in het groepje? Het zogenaamde groepje dat tegen mij was? Waarom doet hij dan zo onaardig tegen haar?
‘Jordy, kunnen we even praten?’ fluister ik. Ik pak hem bij zijn hand en trek hem mee naar de meisjeskleedkamer.
‘Wat moet je? Misschien kan je eindelijk sorry zeggen?’ klinkt het bits.
Ik ben blij dat hij dat zegt. Nu weet ik zeker dat het een leugen was, een valse leugen. Het was helemaal niet Jordy zijn plan. Hoe hij aan mijn kleding kwam weet ik ook niet. Maar hij is niet tegen mij!
Meteen krijg ik er spijt van wat ik heb gezegd. Ik heb hem een rotzak genoemd. Terwijl hij niets heeft gedaan.
‘Sorry,’ zeg ik oprecht.
Snel leg ik hem het verhaal uit. Ik zie meteen dat de woede in zijn ogen afneemt.
'Maar dat geeft je nog niet het recht om zo tegen mij te doen, toch?'
'Dat spijt me,' klinkt mijn stem verontschuldigend
'Hm, daar heb ik niet veel aan,' bromt hij.
'Wat wil je dan dat ik doe?' mijn stem is wanhopig. Ik zie mijn enige kans op een vriendschap alweer vervliegen.
'Kom morgen naar mijn huis. Ik wil je beter leren kennen'.
'Oke,' zeg ik glimlachend bij het idee dat het zo simpel is.
Samen lopen we terug naar de gymzaal. Hand in hand. Ik heb een date met iemand. Voor het eerst in jaren.

Zenuwachtig sta ik voor mijn kledingkast. Niet dat ik veel om mijn uiterlijk geef. Meestal pak ik maar wat uit de tekst. Maar nu sta ik al minstens een uur te twijfelen. Ik wil graag indruk op Jordy maken.
Mijn enige kans op een vriend mag ik niet verpesten. Jordy is de leukste jongen die ik ooit heb ontmoet. Eindelijk is iemand geïnteresseerd in mij. Dat is nog nooit gebeurd. Zelfs mijn ouders geven niet om mij. Die zijn toch veel te druk met hun werk. Alleen dat vaste vragen rondje bij het avond eten. “Hoe was het op school? Nog cijfers terug gekregen? Nog toetsen deze week? Oke.” Maar Jordy is anders. Volgens vindt hij mij wel aardig.
Ik schrik op als de deurbel gaat. Met een vluchtige blik kijk ik op de klok. Shit, is het al zo laat? Snel haal ik een borstel door mijn haar en werk mijn mascara bij. Normaal draag ik nooit make-up, maar nu heb ik voor de zekerheid wat opgedaan. Als ik beneden ben houd ik even mijn pas in. Ik wil ook niet rennend de deur open doen, dat staat zo raar. Ik weet dat het Jordy is. Omdat ik niet weet waar hij woont, stelde hij voor om mij op te halen.
Waarom ben ik nou zo zenuwachtig? Oke, dit is de eerste keer dat ik met iemand heb afgesproken. En ja, het is een jongen. Maar mijn handen trillen zo erg van de zenuwen dat het niet meer normaal is. Met een bonkend hart doe ik de deur open.
‘Hoi,’ zeg ik nonchalant. Bewonderend kijk ik Jordy aan. Hij is goed gekleed in een zwarte spijkerbroek met een wit shirt.
Ik bloos even als ik merk dat hij naar me kleding staart.
‘Wauw, je ziet er goed uit. Heel anders dan op school,’ roept hij vol verwondering.
Beschaamt staar ik naar de grond. Op school durf ik mezelf niet te zijn. Nu draag ik een lichtblauwe skinnyjeans, met een wit laag uitgesneden topje. Op school durf ik dit niet te dragen, thuis is het mijn lievelingsoutfit.
‘Ik heb het vanmiddag van mijn moeder gekregen,’ lieg ik met een rood hoofd. Nooit ben ik goed geweest in liegen. Maar schijnbaar merkt Jordy het niet eens want hij gaat meteen door met praten.
‘Kom, laten we maar naar mijn huis gaan,’ zegt hij met een scheve glimlach.
Aan die glimlach herken ik hem. Het is één van de vele dingen die ik superleuk aan hem vind. Nou ja, ik vind hem gewoon perfect. Maar zijn glimlach is echt leuk.
‘Ja, is goed. Hoelang is het lopen?’ vraag ik nieuwsgierig. Ik wil het niet toegeven, maar ik ben echt benieuwd waar hij woont.
‘Ik woon buiten de stad. Lopen duurt zeker een drie kwartier,’ zegt hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Jordy glimlacht als hij mijn verschrikte gezicht ziet. ‘Ik ben niet lopend, gek’.
Argwanend kijk ik hem aan. ‘Hoe komen we dan bij jouw huis?’ Jordy is te jong voor een auto. Tenminste, ik gok dat hij nog geen achttien is. Anders is hij een paar keer blijven zitten. Stom, als meneer van Hoeven hem nou gewoon had voorgesteld… Nu weet ik niets van hem.
Grijnzend wijst Jordy naar het voertuig naast zich.
Nu pas zie ik dat er een scooter naast hem staat. Een grote zwarte glimmende scooter. Een gevoel van angst overspoelt me. Ik ben erg bang voor die dingen. Toen ik klein was mocht ik een keertje bij mijn vader achterop. Dat is één van de zeldzame vader-momenten. Nu zie ik hem alleen nog maar bij het eten. Schijnbaar merkt Jordy mijn angst op want hij grinnikt zachtjes.
‘Rustig maar, er gebeurt niets. Hier, ik heb een helm voor je’. Grijzend geeft hij me de helm aan.
Als ik eenmaal achterop zit houd ik me goed aan hem vast. Hm, eigenlijk heeft dit ook wel iets romantisch. Mijn lange haar, wappert ondanks de helm nog steeds in mijn gezicht als we gaan rijden. Ik merk dat Jordy heel voorzichtig rijd, lief van hem. Als we na tien minuten bij een stoplicht stoppen durf ik mijn hoofd op zijn rug te laten rusten. Hij is zoveel groter dan mij dat ik nog niet eens halverwege zijn rug kom.
Jordy laat voorzichtig één hand op mijn knie. Zo rijden we de hele weg. Tot we aankomen bij het mooiste huis dat ik ooit heb gezien.
Met open mond kijk ik naar het huis. Het is een groot huis in een victoriaanse stijl. Het is prachtig. Jordy doet lachend mijn mond dicht.
‘Blij dat je het mooi vind. Maar we moeten nog praten over je gedrag van gister’ zegt Jordy ernstig. Een beklemmend gevoel overvalt me. Is hij het nou nog niet vergeten? Ik heb toch sorry gezegd? Ik heb hem notabene verteld dat ik gepest word. Voor het geval hij het nog niet had gemerkt.
‘Zoë, je moet echt voor jezelf opkomen. Anders blijft dit gedoe aan de gang gaan. Je wilt er toch van af, neem ik aan?’
‘Jawel,’ mompel ik. Ik vind het lief dat hij zo voor me opkomt, maar het liefste wil ik er niet over praten. Ik wil niet over mijn zwakke kant praten, niet met hem.
Zwijgend leun ik met mijn hoofd op zijn schouder. Vredig val ik in slaap.