In strijd met alledaagsheid
Geplaatst: 28 dec 2013 21:20
Deze tekst komt gwn vanuit het moment. Alle reactie welkom.
Sofia
-----------------------------
Weer overviel de alledaagsheid me. De imperfectie van mijn bestaan. De eindigheid van een ongrijpbaar leven. Enkel in de omgang met anderen, in werk of in kunst wordt de leegheid gevuld dacht ik. Ik verlangde terug naar die momenten van connectie met mezelf. Wanneer ik op reis was, tussen twee situaties. Maar ook zag ik dat het doel van het leven aan de horizon verborgen voor me was. Ik voelde zijn mogelijkheid. Misschien bevond hij zich op de reis. Tussen alles in, als het ware de connectie zelf. Hoe komt het toch dat gedachten zo waar kunnen lijken, terwijl ze tegelijk een grote warboel vormen met onzekerheid en emoties. We vinden de woorden voor wat we voelen, maar soms lijkt de ware betekenis achter de woorden geen constante meer, maar een voortdurend veranderen. Verandering is het center van het leven. Evolutie geeft ons ons ware gestalte. Verandering is ongrijpbaar als het leven zelf.
Mijn ongenoegen ligt erin dat ik mezelf wil veranderen, dat in mijn frustratie ik mezelf vergelijk met ideeƫn van perfectie die ik nooit kan evenaren. Misschien moet ik niet proberen verandering te controleren. Het leven te controleren. Want hoe frustrerend de ongrijpbaarheid van het leven ook is, geluk vind ik in vertrouwen. Vertrouwen in het leven. In de verandering. Daarom moet ik leren springen, leren vertrouwen. Een vertrouwen dat ik op de een of andere manier heb verloren. Want leven is verandering en valt niet te controleren. Ik hoop op positieve evolutie. Maar beiden, negatief en positief, zijn een contrast waaruit ik misschien iets kan leren.
Sofia
-----------------------------
Weer overviel de alledaagsheid me. De imperfectie van mijn bestaan. De eindigheid van een ongrijpbaar leven. Enkel in de omgang met anderen, in werk of in kunst wordt de leegheid gevuld dacht ik. Ik verlangde terug naar die momenten van connectie met mezelf. Wanneer ik op reis was, tussen twee situaties. Maar ook zag ik dat het doel van het leven aan de horizon verborgen voor me was. Ik voelde zijn mogelijkheid. Misschien bevond hij zich op de reis. Tussen alles in, als het ware de connectie zelf. Hoe komt het toch dat gedachten zo waar kunnen lijken, terwijl ze tegelijk een grote warboel vormen met onzekerheid en emoties. We vinden de woorden voor wat we voelen, maar soms lijkt de ware betekenis achter de woorden geen constante meer, maar een voortdurend veranderen. Verandering is het center van het leven. Evolutie geeft ons ons ware gestalte. Verandering is ongrijpbaar als het leven zelf.
Mijn ongenoegen ligt erin dat ik mezelf wil veranderen, dat in mijn frustratie ik mezelf vergelijk met ideeƫn van perfectie die ik nooit kan evenaren. Misschien moet ik niet proberen verandering te controleren. Het leven te controleren. Want hoe frustrerend de ongrijpbaarheid van het leven ook is, geluk vind ik in vertrouwen. Vertrouwen in het leven. In de verandering. Daarom moet ik leren springen, leren vertrouwen. Een vertrouwen dat ik op de een of andere manier heb verloren. Want leven is verandering en valt niet te controleren. Ik hoop op positieve evolutie. Maar beiden, negatief en positief, zijn een contrast waaruit ik misschien iets kan leren.