Online Verhalen

De wond in mijn binnenste wordt het zwijgen opgelegd,
de toon verdwijnt uit mijn eeuwige gesprek.
De kleur trekt weg uit de eindeloze dagen,
het oprechte van mijn lach is niet meer waar.

Zwijgen, tranen, weinig liefde,
vrijwel niets om op te hopen,
alle lichtpunten gedoofd.
Ik wend mijn hoofd af, zie het donker,
sluit mijn ogen en wacht stil,
opgesloten in gedachten.

Niets belangrijk en alles kapot,
het voelt als de stilte
nadat de storm
verwoest heeft
wat mooi was.

Super mooi geschreven!

Mooi gedicht, je zinnen worden ook steeds korter waardoor het ook lijkt dat het in stilte eindigt.

Groeten Glenn

Mooi beschreven! Kort maar krachtig.