Online Verhalen

Ik ga jullie vervelen met een verhaal over een jong meisje, Lorena Rosewood, dat de aandacht trekt van Mr. M, een roekeloze piraat. In een poging Mr. M in een val te laten lopen, raakt Lorena verstrikt in zijn val en ze kan met geen mogelijkheid meer terug.
Een ruit barstte en spatte in duizend stukken uiteen. Vlammen sloegen uit de ramen terwijl mannen spullen uit het brandende huis sleepten.
“We gaan,” klonk een donkere stem vanuit de schaduw. “Pak de spullen. We gaan.”
De mannen pakten de zakken vol goud, zilver en geplunderde spullen uit het huis. Terwijl de eigenaar van de stem naar het brandende huis stond te kijken, verdwenen ze in de nacht om de buit naar het schip te brengen.
De man die het bevel had gegeven om te vertrekken, stapte vanuit de schaduw van de huizen in het licht van de vlammen. Hij had een penceel in zijn hand, die droop van de zwarte verf.
Even glimlachte de man. “Ik voel misschien wel een heel klein beetje spijt voor de mensen die in dit huis woonden. Het was zo mooi ingericht...” mompelde hij zacht terwijl hij een glad stuk afgebroken steen zocht.
Toen hij dat had gevonden, merkte hij er met een sierlijk gebaar zijn initialen op. De man pakte een vuile doek van de grond, maakte de penceel zorgvuldig schoon en draaide zich toen om, om in de nacht te verdwijnen, zijn merkteken achterlatend, om ergens anders weer toe te slaan.
De stad was stil in de vroege ochtend. Zelfs de vogels waren nog niet wakker en alles was nog donker. Toch brandde er in het huis van burgemeester Rosewood al licht. Vier mensen zaten om een tafel en praatten ernstig met elkaar.
“Het is al de vierde keer in deze maand, en hij is nog steeds niet gepakt. Er moet iets gebeuren voor de stad leeggeroofd wordt,” zei de jongeman.
“Hij verschijnt alleen ’s nachts,” zei iemand anders. “We moeten stadswachten op pad sturen.”
“Denk je dat dat iets zal helpen?” Burgemeester Jacoby Rosewood stond op en liep nerveus naar het venster. “Hij gaat professioneel te werk, een stadswacht zal hem echt niet tegenhouden.”
“Wat moeten we dan? Hem zijn gang laten gaan?” zei de jongeman, Nicholas Spencer. Hij ging overeind zitten en wreef zijn handen in elkaar.
“Nee. We moeten hem insluiten. In een val laten lopen,” zei Jacoby Rosewood. “Dat is de enige manier waarop je zo’n persoon kunt pakken.”
“Hij loopt niet in een val. Ze hebben het in steden verderop ook al geprobeerd,” zei Nicholas Spencer. “Het haalde niets uit.”
“Misschien moet je hem niet in de val laten lopen, maar eerst zijn strategieën proberen te achterhalen, pap. Dat maakt het werken een stuk makkelijker,” klonk plotseling een lichte, melodieuze stem. “Zodra je zijn strategieën weet, weet je waar hij toe kan slaan.” Een jonge vrouw met lang, blond haar opende de deur van de kamer en kwam met een dienblad met vier bekers zoete wijn binnen. “Ik ben op alle plaatsen geweest waar hij toegeslagen heeft.” Ze zette het dienblad op de tafel, deelde de bekers uit en haalde toen een platte steen tevoorschijn. Op die steen was een sierlijke letter M geschilderd.
“Wat is dat?” vroeg Spencer nieuwsgierig, toen Lorena Rosewood het voorwerp op tafel legde.
“Deze letter heb ik op elke plaats gevonden. Hij laat zijn merkteken achter, zodat men weet dat híj het was, en niet iemand anders.” Lorena bleef staan, legde haar slanke handen op de tafel en keek de mannen aan. Ze hield er geen rekening mee dat ze haar vader niet lastig mocht vallen in zijn vergaderingen. Hij leek het dit keer ook niet erg te vinden.
“En wat kun je ermee?” vroeg Jacoby aan zijn dochter.
“Maak een situatie na. Meerdere keren. Zodra hij merkt dat iemand hem nadoet, komt hij terug om uit te zoeken hoe het zit.” Ze flapte het er ineens uit, het was het eerste waar ze aan dacht.
“Uw dochter weet waar ze over praat, Rosewood,” grijnsde Spencer. Zijn ogen schitterden terwijl hij Lorena in zich opnam.
“Zoals altijd,” glimlachte Jacoby. Hij stond op. “Hoe had je het in gedachten?”
“Zoals ik zei... Maak een situatie precies na. Neem alle details in je op. Hij plundert het huis, steekt het dan in brand en laat op een plat voorwerp dat in het zicht ligt zijn merkteken achter. Naast die plek ligt altijd een witte doek.”
“Ik vraag me af of hij ook op zee opereert,” dacht Spencer hardop.
“We hebben nog geen bericht daarvan gekregen. Misschien...” Jacoby dacht hardop na. “Misschien zorgt hij dat er geen bericht aan kán komen.”
Een rilling gleed over Lorena’s rug en ze leunde tegen de muur. “Bedoelt u dat hij...”
“Ja. Daar ben ik bang voor. Er is een schip dat al twee dagen terug had moeten zijn, maar de havenmeester heeft niets meer van het schip gehoord sinds het is vertrokken. Geruchten gaan van plunderingen op zee...”
Lorena kreeg het ijskoud. Bij de branden waren geen slachtoffers gevallen, zou dat in dit geval wel zo zijn?

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik zou graag een eerlijke feedback ontvangen. :3 Ik ben al een heel stuk verder in het verhaal, ik zit er op dit moment helemaal in, en ik zou graag jullie mening willen horen. ;p Ook vind ik het leuk om te horen wat jullie van de personages vinden, hoe ze doen en wat ze zeggen enzovoort. (:

Feedback Saskia toegepast, ik heb wel een stukje weggehaald omdat het stuk anders wel veel langer werd. ;p

Mooi, dit leest echt een stuk beter weg zo^^

Wat ik in het verhaal een beetje mis, is de beschrijving van de omgeving. En de beschrijving van alle personages behalve Lorena, die heb je juist wel goed beschreven want mijn beeld van je personages en de omgeving is een beetje leeg, alleen Lorena komt er dus in voor en een stuk van een zee en klif.
Dus dat zou ik nog meer erin stoppen, dat kan je vooral bij het tweede stukje doen. Daar miste ik het het meeste.

En nog iets waar je op zou kunnen letten. Je hebt nu in één reactie 3 scenes neergezet. Ik zou oppassen met te korte scenes, die geven een verhaal iets haastigs, alsof de schrijfster er snel doorheen wil jagen om bij het belangrijke stuk te komen. Want als je in een boek kijkt, zijn de meeste scenes meerdere pagina's.
Het is gewoon iets om in je achterhoofd te houden, nu komt het nml nog niet storend over

Oh, ik had nog een klein dingetje, je zet neer dat Lorena water voor de mannen neerzet, maar is dat niet een beetje cheap? En volgens mij werd water niet veel gedronken omdat het niet echt gezond was om te drinken. Maar ik weet niet in welk tijdperk het ongeveer is, dus kan er niet met zekerheid iets over zeggen

En dat was het enige wat ik erover te zeuren had, en dat is heel positief! Je schrijft heel goed, goed oog voor details, je stijl leest fijn weg, en je zet er voldoende spanning in^^ over je karakters kan ik nog weinig zeggen, daarvoor is het stuk te klein. Hoewel bij Lorena wel duidelijk is dat ze een vrijgevochten karakter heeft
En daarmee komen we op mijn laatste puntje, ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik veel historische romannetjes heb gelezen, van die flutdingen die meestal over hetzelfde gaan, maar dan in een andere setting. En nu heb ik het -hopelijk helemaal verkeerde- idee dat jouw verhaal de richting ingaat dat Lorena gevangen wordt genomen door Mr. M en ze helemaal op elkaar verliefd worden enzo, en hij niet zo slecht blijkt te zijn als eerst werd aangenomen, maar het om een of andere eerwraak doet. En ik hoop zo dat dat idee helemaal verkeerd is en je een heel andere richting opgaat. Lijkt me veel leuker om te lezen^^

Oh, bij je laatste stukje heb ik echt het idee van Pirates of the Cariben in mijn hoofd, dat hierna opeens een erge storm gaat opsteken en dat dat schip dan aan komt varen haha xD Ja, ik ben een beetje vreemd

Maar alles bij elkaar, ga zo door! Leest heel erg fijn weg en ik ben benieuwd of mijn idee niet uitkomt

Dankjewel. ;p Over dat te snel gaan, daar zit ik dus heel erg mee. xdd Ik heb het idee dat ik wel het verhaal in m'n hoofd heb zitten maar dat het er veel te snel uit komt. xd Dat is ook een van de redenen waarom ik zo vaak een verhaal overnieuw begin. xd Ik heb er echt moeite mee. :3 @ de loop van het verhaal, je laatste puntje dus, het zal - ja dat moet ik even verklappen >:3 - wel een beetje die kant op gaan, maar ik denk dat het later tegen verwachtingen in zal gaan. Tenminste, dat hoop ik. xd

Noooooooh!
Nou ja, zolang je het niet te zoetsappig maakt, kan ik er denk ik wel tegen en ik vind het veel te leuk om weer eens een historisch verhaal te lezen, dus ik blijf je volgen^^ en als er een onverwachte wending inzit, dan heb je me helemaal te pakken, ik hou van onverwachte wendingen

Het te snel gaan kan je vaak heel makkelijk oplossen, gewoon twee scenes aan elkaar plakken natuurlijk wel die qua tijd dicht bij elkaar lezen, anders werkt het niet xD maar bij je tweede stukje bijvoorbeeld gewoon beschrijven dat Lorena naar buiten gaat en dan bij de klif gaat staan. Dan heb je meteen al een grotere scene. Heel makkelijk^^

Ik zal het eens gaan proberen, bedankt voor je feedback iig. :3

Het duurde even, ;p Toch hier een nieuw stuk'je'. :3

Een uurtje later was het weer stil in het huis. Lorena was naar bed gegaan en lag met open ogen naar het plafond te staren. Haar hoofd was te onrustig, ze kon de slaap niet meer vatten. De gedachten maalden heen en weer en er ontstonden vreemde speculaties.
Uiteindelijk was ze het zat. Ze sloeg met een geïrriteerd gebaar de dekens terug en liep rillend naar de deur. Ze stak haar hoofd om het hoekje en keek de gang in, wetend dat Betty, haar dienstmeisje, al beneden was. Zij ging er altijd rond half zes uit om vast het eten klaar te maken en het was nu rond zes uur.
“Betty,” siste ze. “Ben je al wakker?”
En daar kwam ze aangedribbeld. “Ja, Miss. Al een half uurtje. Kan ik u helpen?”
“Ja, eigenlijk wel. Ik wil me aan gaan kleden, ik houd het niet meer uit in bed...” Lorena trok een gezicht en Betty moest moeite doen om niet zenuwachtig te giechelen.
“Mr. Rosewood gaat dat me niet in dank afnemen, Miss. U weet hoe bezorgd hij is over uw hoeveelheid slaap en uw gezondheid,” fluisterde ze toen.
“Nou en,” mompelde Lorena verveeld. “Ik ben al dagen niet meer in de haven geweest, een keertje kan geen kwaad en bovendien merkt papa niet waar ik ben geweest als jij je mond maar houdt.”
“Nou, goed dan,” gaf Betty toe. “Ik pak uw jurk.”
Haar voetstappen stierven weg en Lorena sloot de deur weer. Ze liep naar het raam en schoof de gordijnen aan de kant. De zon was net aan het opkomen en een smalle lichtstreep weerspiegelde over het water. Vanuit haar slaapkamerraam kon Lorena precies naar de haven kijken. Recht voor haar uit was de opening naar de zee.
Rillend draaide ze zich weer om. Betty kwam zachtjes de kamer binnen en Lorena trok haar nachtkleding uit zodat ze de lichtgekleurde, zachte jurk aan kon trekken.
“Is die nieuw?” vroeg ze verrast.
“Ja, uw vader heeft hem eergisteren voor u gekocht. Hij weet dat u van die lichte kleuren houdt,” antwoordde Betty zonder op te kijken. Ze was bezig de touwtjes aan de achterkant vast te knopen.
“Ja,” glimlachte Lorena. “Dat weet hij.”
“Wilt u ontbijten?” Betty deed een stapje achteruit. Lorena draaide zich om en liep naar de spiegel om het resultaat te bekijken. Haar blonde haren zaten vol klitten en waren nog helemaal in de war. Ze zag vage wallen onder haar ogen door de slapeloze nacht – haar vader was gisteravond rond half negen al begonnen met het overleg. De nacht had haar opgebraakt.
“Nee, dank je,” mompelde ze als antwoord op Betty’s vraag. “Misschien als we terugkomen, nu kan ik toch geen hap door mijn keel krijgen.” Ze onderdrukte een geeuw en rekte zich nog eens omstandig uit, waarbij ze bijna uit haar jurk scheurde. “Ik wil mijn haren nog fatsoeneren en laten we dan gaan.” Ze stapte langs Betty naar buiten, pakte nog snel haar mantel mee en dribbelde de trap af naar beneden.
Even later viel de voordeur in het slot en haastte Lorena zich naar de straat. Betty volgde haar op de voet, jammerend omdat het zo koud was en omdat het nog veel te vroeg was om al naar buiten te gaan. Lorena negeerde haar echter, wetend dat Betty straks toch wel toe zou geven als ze eenmaal waren waar Lorena wilde zijn: haar favoriete plekje waar je uitzicht had over de zee, en rechts de afgrond van de baai met de haven.
De golven beukten op de rotsen en de wind nam de druppels mee aan land, terwijl Lorena en Betty de weg naar die plek in sloegen. De wind was bijna snijdend koud. Lorena likte langs haar lippen om het zout van het zeewater in zich op te nemen en sloot haar ogen om van de wind te genieten. Het was lang geleden dat ze hier was geweest, ze was immers dagenlang alleen in de binnenstad geweest om haar vader te vergezellen.
Het was koud en Lorena trok de mantel rillend wat meer om zich heen, maar dacht er niet aan om terug naar huis te gaan. Voor haar lag de zee, vreemd roze gekleurd door de opkomende zon. Achter haar lag de uitgestrekte stad en verder het land in waren de bossen en de heuvels. De stad lag in een kleine baai met aan de kanten hoge, opstaande rotsen met smalle, scherpe richels. Lorena was daar eens geweest toen ze klein was met een vriend, maar toen haar vader daarachter was gekomen had ze dat nooit meer gedaan.
Ze stond stil en met haar lippen op elkaar geklemd tuurde ze de horizon af. De vage geur van verbrand hout drong in haar neusgaten door en herinnerde haar aan brand van een dag eerder.
Haar ogen zochten naar enig teken van een schip. Niet zozeer het schip dat al twee dagen zoek was, zoals haar vader eerder die ochtend had gezegd, maar ze zocht naar het schip van de mysterieuze Mr. M die al maandenlang alle kuststeden onveilig maakte.
Haar jurk bolde op in de wind. Lorena deed verwoede pogingen om haar rok laag te houden. Haar kapsel waaide volledig uit en van de krullen die ze eerder in haar haren had gedraaid was niets meer over. Maar koppig bleef ze staan, desnoods zou ze blijven staan tot de avond.
“Miss, ik denk dat we terug moeten gaan,” zei Betty. Lorena keek even haar kant op en haalde haar schouders toen op. “Het gaat harder waaien,” verduidelijkte het dienstmeisje.
“Nou, en? We zijn hier net.” Lorena stak koppig haar kin in de lucht, maar moest diep in haar hart bekennen dat ze veel liever voor de open haard zat of op haar kamer aan het lezen was.
“Het wordt donkerder, Miss, en de storm begint aan te zwellen,” zei Betty weer. Ze keek angstig naar de golven die tegen de rotsen beukten.
Lorena hield haar blik strak op de horizon gericht. Morgennacht zou de volgende brand gesticht worden. Dit keer zouden burgemeester Rosewood en commandant Nicholas Spencer de daders zijn. Niemand wist van het plan, zelfs Betty niet, die meestal overal van op de hoogte was.
Als de mysterieuze M vannacht op zou komen dagen zou alles in duigen liggen. Daarom hoopte Lorena dat hij nog even weg bleef. De branden zouden verspreid over de volgende week gesticht worden, en het was te hopen dat M niet toe zou slaan. Lorena werd er wat nerveus door en vergat helemaal dat ze in de koude wind stond. Ze liet haar schouders hangen en werd in vervoering gebracht door het geluid van de bulderende golven. Haar mantel waaide van haar schouders en een scherpe wind blies in haar hals.
Ze hapte naar lucht. “Betty! Mijn mantel!” riep ze terwijl ze probeerde het kledingstuk te pakken te krijgen. Betty rende erachteraan, maar kreeg het niet te pakken. Teleurgesteld keek Lorena toe hoe de bloedrode mantel voor haar uit van het klif waaide en in de zee terecht kwam.
“Miss, we moeten nu echt terug gaan, straks wordt u ziek.” Betty greep tegen alle regels in Lorena’s pols en trok haar naar achteren.
Lorena wist niet precies waarom plotseling de zenuwen door haar lichaam gierden. Misschien omdat haar vader woedend zou zijn dat ze de mantel van haar overleden moeder was verloren. Hij zou sowieso kwaad worden, omdat ze zonder zijn toestemming naar buiten was gegaan. Maar het onbehaaglijke gevoel overheerste terwijl ze door Betty teruggetrokken werd naar de rand van de stad. Ze keek achterom en zag de mantel, die vastzat aan een rots, wapperend in de wind, als een opvallende, kleurige vlag in de grauwgrijze zee.

Love it, geweldig verhaal!
Momenteel heb ik nog geen feedback, maar misschien komt die later nog
Ik ben benieuwd naar het verdere verloop van het verhaal! Ga maar snel verder jij!

Dumdum. Eindelijk weer 'n stukje. ;3

De avond viel en de stad was stil. De wind was aangezwollen, gierde door de straten en maakte enorme golven in zee. Een schip voer de haven binnen. Het gleed door het water, en het scheen dat er niemand op het dek was. Met de storm was het bijna niet te doen om te varen, maar het schip kreeg het voor elkaar om naar het einde van de steiger te varen en er zo stil mogelijk aan te leggen.
De havenmeester zat bij het licht van een lantaarn een brief te schrijven. Hij hoorde enkel het rukken van de wind aan de luiken van de vensters en het fluiten tussen de kieren van de deur door. De vlammen in de open haard flakkerden terwijl zijn ganzenveer over het papier vloog.
Op het schip ontstond meer bedrijvigheid. Het was amper te zien door de regen die neersloeg en het zicht verslechterde, maar toch waren er gestalten te zien die op het dek aan het werk waren. Ze ging echter geruisloos te werk. Touwen werden op de kade gegooid en zeilen werden neergehaald.
Aan het roer, verborgen in de schaduw, stond een blonde man. Zijn vingers waren om de knoppen van het roer geklemd terwijl zijn ogen over het dek flitsten. Hij had een hoed met een brede rand en een zwarte pluimveer op zijn hoofd, en had die ver over zijn ogen getrokken. Zijn blonde haar piekte vanonder die hoed vandaan. Zijn handen waren verborgen in zwarte, leren handschoenen.
Toen het schip eindelijk stil lag, begon het minder te regenen. De druppels vlogen in het rond toen de man het roer in de steek liet en de trap af liep naar beneden. De gestalten verdwenen weer benedendeks, zoekend naar warme kleding. De blonde man stapte echter zwijgend door en legde de loopplank uit. Zonder een spier in zijn gezicht te vertrekken stapte hij de kade op. Het stopte met regenen.
De man haalde de hoed van zijn hoofd en schudde hem uit op de kade. Het water liep er in straaltjes vanaf.
Door de wind waren de wolken al na tien minuten van voor de maan. Terwijl het nog steeds hard waaide, verlichtte een zacht schijnsel de haven en de stad erachter.
Hij stapte stevig door, richting het centrum van de stad. Hij had duidelijk zijn doel voor ogen en liep de hoofdstraat in. Zijn blik was op het gemeentehuis gericht. Het was nog maar net na negen uur en hij durfde te wedden dat de burgemeester nog in het stadhuis was. Maar toen hij daar aankwam, zag hij dat het al donker was achter de ramen.
De man gromde gefrustreerd, draaide zich om en liep naar de dichtstbijzijnde herberg.
“Ik wil graag een kamer huren,” zei hij, nadat hij een kan bier had gekregen. “Voor drie nachten.” Dat moest genoeg zijn.
“We hebben alleen nog een grote kamer over met één tweepersoonsbed. Dubbele prijs,” grijnsde de waard. Zonder een spier in zijn gezicht te vertrekken, haalde de blonde man een zakje tevoorschijn en gooide het met een achteloos gebaar op de toonbank.
“Is dat genoeg?” blafte hij. De waard trok het zakje open. Zuiver goud glinsterde in het licht van de flakkerende kaarsen.
“Meer dan genoeg,” grinnikte de waard dankbaar.
“Mooi.” De vreemdeling trok zijn drijfnatte jas uit en legde hem op de toonbank. “Ik ga ervanuit dat die morgenochtend droog en schoon is als ik weer naar buiten moet.” Zijn stem was ijskoud.
“Ja, heer,” mompelde de waard.
“Ik wens niet gestoord te worden. Ik heb werk te doen.” De vreemdeling draaide zich om en liep via de trap naar boven naar de slaapvertrekken. Hij zocht de goede kamer en stak de sleutel in het slot. De deur kraakte toen die openviel. De muffe geur van een kamer die een tijdje niet was gebruikt of schoongemaakt kwam hem tegemoet. Hij stapte de kamer binnen, waar alleen een kandelaar aan het plafond brandde. Toch was de kamer genoeg verlicht om te zien hoe die was ingericht: simpel, praktisch en toch typisch voor de herberg. In de hoek tegen het raam stond een gammel bed en verder was er een schrijfbureau tegen de muur naast het bed en in de andere hoek van de kamer was een kleine zithoek gemaakt met een vale, oude tweezitsbank en een halfvergane stoel. De vreemdeling grijnsde kort. “Alles beter dan niets,” mompelde hij terwijl hij zijn vest uittrok en dat over de gammele stoel gooide. Die begon kreunend te protesteren, alsof hij wou zeggen dat hij in elkaar ging vallen.
De man gooide zijn hoed op de schrijftafel en haalde een hand door zijn haar. “Dit worden een paar lange nachten,” zuchtte hij. Hij plofte op het bed neer, wat ook vervaarlijk begon te piepen. “En dat voor die prijs,” gromde hij erachteraan. Hij schopte zijn zwarte laarzen uit, liet zich achterover vallen en staarde naar het plafond, niet van plan al te gaan slapen. Maar tenslotte begon alles voor zijn ogen te dansen, en gaf hij zijn pogingen tot wakker blijven op. Direct viel hij in een vaste maar onrustige slaap, om pas de volgende dag rond het middaguur weer wakker te worden.

Nomnom, maar weer een stukje aangezien er even niemand meer reageert. ;p -is wel een minder goed stukje naar mijn eigen mening eigenlijk, volgens mij had ik toen een schrijversdip ofzo xd-
“Deze kant op,” siste burgemeester Rosewood. Het was overduidelijk dat hij probeerde een geheimzinnige indruk te wekken, maar commandant Spencer liep op zijn gemakje achter de burgemeester aan terwijl ze richting een van de huizen in de buitenwijk van de stad liepen. De wind was gelukkig wat afgezwakt en de storm was overgewaaid.
“Mr. Rosewood,” glimlachte Nicholas Spencer toen de burgemeester steeds harder begon te lopen. Hij greep de man bij zijn schouder en hield hem wat in. “Het is niet nodig om te haasten, het is rond middernacht. Niemand ziet ons.”
Jacoby grinnikte zenuwachtig. “Mijn excuses. Het is lang geleden dat ik me zo nerveus heb gevoeld.” Hij moest toegeven dat het niet zo heel lang geleden was. Een paar dagen geleden nog was hij als de dood geweest dat Lorena iets overkomen was toen ze ervandoor was gegaan bij de zoveelste brand.
“Dat geeft niet,” mompelde Nicholas. Hij stond stil voor een verlaten huis. Van buiten wekte het niet de indruk dat er niemand meer woonde; het was netjes onderhouden en het stond nog niet zo heel lang leeg.
“Dít huis?” Jacoby snoof teleurgesteld. “Het is veel te mooi om...”
“Dat maakt het juist echter,” onderbrak Nicholas hem. Hij pakte zijn fakkel en stak hem met een snelle beweging aan. Ondertussen pakte Jacoby een steen en sloeg een van de ramen door.
Nicholas grijnsde even en gooide de brandende fakkel behendig door de opening in het raam.
Binnen de kortste keren sloegen de vlammen uit de ramen en Nicholas en Jacoby maakten zich zo snel mogelijk uit de voeten. “De wachters hebben het door,” glimlachte Nicholas een paar straten verder vermoeid. In de verte klonk geschreeuw.
“Het is gelukt. Niemand heeft door dat wij het waren,” hijgde Jacoby onder het rennen. Hij was van zwaar gewicht en had moeite met snelheid maken. Een paar straten verder stopten Spencer en Rosewood met rennen.
“Ik ben benieuwd of de mysterieuze M op deze val afkomt,” grijnsde Nicholas Spencer. Ze merkten de schim die tegen de muur geleund stond niet op.
“Vast wel, zulke personen hebben een veel te grote arrogantie.” Jacoby probeerde op adem te komen.
“Uw dochter heeft geweldige ideeën, sir. Ik had graag met haar willen trouwen,” mompelde Spencer.
“Je weet hoe ze erover denkt. Als ze iets in haar hoofd heeft, gaat het er niet meer uit,” zuchtte Jacoby. “Al had ik graag gezien dat je mijn schoonzoon geworden was.”
De schim bewoog. Verborgen in de schaduw van de huizen volgde hij de burgemeester en de Commandant. Hij hoorde het volledige gesprek over Lorena Rosewood, hoe koppig en doordacht ze was en hoe Jacoby Rosewood haar probeerde te beschermen.
En toen werd Michael Marteen razend nieuwsgierig naar dit meisje.

Verspreid over een week ontstonden verschillende branden. Michael ging naar elke plek. Hij had zelfs de imitatie van zijn merkteken bestudeerd en was tot de conclusie gekomen dat het een stelletje amateurs waren.
Toch bleef hij stil. Hij vertoonde zich niet één keer in de rol van M. Hij was nu simpelweg Mr. Smith, een gast in de herberg van Chase Bennet. Chase was een oude, hebberige man die maar al te graag het goud ontving dat Michael nu al een week aan hem gaf, niet alleen om te overnachten, maar ook om hem te laten zwijgen over zijn aanwezigheid. Mr. Bennet wist namelijk Mr. Smith’s echte naam, maar Michael maakte zich geen zorgen over zijn eigen veiligheid. Als Mr. Bennet geld in zijn handen had zou hij zwijgen.
Michael bezocht meerdere keren het huis van de Rosewoods. Hij ging er niet naar binnen, maar bleef meestal buiten staan onder het vensterraam van Lorena. Dan luisterde hij naar de gesprekken die ze voerde met haar meid of naar de felle discussies die ze voerde met haar vader. Hij had al meerdere keren gezien hoe ze voor het venster had gestaan en naar de zee had gestaard, haar blonde haren borstelend totdat ze glommen als goud. Hij had haar gezicht bestudeerd vanuit de schaduw van het huis of vanuit de dichte bladeren van de struiken en geconstateerd dat ze razend knap was. In zijn hoofd had zich een plannetje gevormd, en hij was bezig dit plannetje uit te werken.
Twee dagen na de laatste brand hadden de burgemeester en de commandant nog steeds niets gehoord over de mysterieuze M. Het was Lorena opgevallen dat ze net de oude en leegstaande gebouwen hadden uitgekozen. Ze was boos omdat het te nep was geweest.
“We hebben alles voor niets gedaan. Je had de rijkste families om toestemming moeten vragen,” zei ze koppig. “Nu komt hij nergens op af.”
Jacoby keek op. “Sla niet zo’n toon tegen me aan,” zei hij kalm, terwijl hij in een boek bladerde. “Het nieuws heeft even tijd nodig om zich te verspreiden.”
“Als iedereen zelf kan bedenken dat het... nagemaakt was, zal M het ook wel weten,” mompelde Lorena. Ze zonk neer op de brede sofa.
“Wat had je dan gewild, Lorena? Dat ik de grote herenhuizen in brand had gestoken?” Jacoby keek op van zijn boek. “Dat had ik niet kunnen doen.”
“Maar...”
“Geen woord meer hierover, Lorena. We zullen afwachten wat er gaat gebeuren,” onderbrak hij haar ruw.
Lorena liet haar schouders hangen en staarde door het venster naar buiten. “Ik ben mijn mantel verloren,” mompelde ze toen.
Jacoby keek op. “Wat zei je daar? Je mantel?”
“Die rode, van mam.” Even was ze stil. “Het waaide hard en... nou ja. Hij gleed gewoon van mijn schouders.”
Jacoby legde zijn boek aan de kant. “Je bent in de haven geweest, nietwaar? De dag na het overleg?”
Lorena knikte. “Ik was gewoon nieuwsgierig en benieuwd... Maar het waaide te hard. Ik heb met Betty nog geprobeerd hem te vangen, maar dat lukte niet meer.”
Jacoby stond op, legde zijn boek in de boekenkast en liep zwijgend naar zijn studeerkamer. Lorena bleef op de sofa zitten en overdacht of ze hem niet achterna moest lopen. Jacoby sloeg de deur met een knal dicht en daar had Lorena het antwoord: hij wilde alleen zijn.

Teleurgesteld keek Lorena toe hoe de bloedrode mantel voor haar uit van het klif waaide en in de zee terecht kwam.
(...)
Ze keek achterom en zag de bloedrode mantel, die vastzat aan een rots, wapperend in de wind, als een opvallende, kleurige vlag in de grauwgrijze zee.

Hier gebruik je twee keer hetzelfde bijvoegelijk naamwoord, misschien iets anders c:.

Door de wind waren de wolken al na tien minuten van voor de maan.

'van voor de maan' vind ik een beetje raar klinken, maar het kan ook zo kunnen. Weet niet :').

De vreemdeling draaide zich om en liep via de trap naar boven naar de slaapvertrekken. Hij zocht de goede kamer en stak de sleutel in het slot. De deur kraakte toen die openviel. De muffe geur van een kamer die een tijdje niet was gebruikt of schoongemaakt kwam de vreemdeling tegemoet.

Misschien een ander woord voor de man gebruiken, in plaats van twee keer 'vreemdeling'.

Binnen de kortste keren sloegen de vlammen vlammen uit de ramen en Nicholas en Jacoby maakten zich zo snel mogelijk uit de voeten.

Ik denk dat er een 'vlammen' weg moet ;p.

Heel leuk verhaal, ik weet wat er allemaal gaat gebeuren maar toch blijft het leuk c:

Ah, eindelijk heb ik dit verhaal ook gevonden (:
En ik ben niet zo'n schrijf-expert, dus ik vind geen fouten. xd

@ Amber, ik heb je feedback toegepast. ;p

Hier dan een nieuw stukje. :3

“Lorena, vrijdagavond is er een feest ter gelegenheid van de twaalfenhalfjarige dienst van commandant Spencer,” zei Jacoby een dag later onder het avondeten. “Ik ga ervanuit dat jij Nicholas begeleid?”
Lorena schoot overeind. “Nee!” flapte ze eruit.
“Nee...?” herhaalde Jacoby. “Nee?” Hij keek Lorena lang aan, zweeg en nam een hap. “Ik denk het wel,” zei hij toen hij zijn mond weer leeg had.
Lorena had abrupt geen honger meer. “Wat wil Spencer van me?” mompelde ze kwaad.
“Hij wil je ten huwelijk vragen, dat weet je zelf,” zei Jacoby berispend.
“Maar ik wil helemaal niet met... met hem trouwen!” Ze kon maar net een lelijk woord inslikken en een nog grotere ruzie voorkomen.
Jacoby legde met een klap zijn vork op tafel. “Jij hebt niets te willen!” Zijn stem klonk hard. “Je zult zijn aanzoek accepteren.”
“Wa... wat? Maar...”
Jacoby stond boos op. “Wanneer ga je eindelijk een keer luisteren naar wat ik zeg? We hebben dit onderwerp al tientallen keren aangeknoopt, het moet nu maar eens afgelopen zijn.”
Hij legde zijn servet op de tafel, dronk zijn wijn op en verdween door de deur van de studeerkamer.
Lorena keek vol afschuw naar het half-opgegeten eten, moest even nadenken en besloot toen halsoverkop dat ze weg zou lopen. Het volgende moment besloot ze dat toch maar niet te doen omdat ze haar vader dan helemaal tegen zich in het harnas zou jagen.
En tenslotte besloot ze dat het tijd was voor een frisse neus. Even later ging de deurklink naar beneden en stapte ze naar buiten.
“Je leek nogal ontsteld over het besluit dat je vader genomen heeft, Lorena,” klonk plotseling een donkere stem. Lorena deed net de deur dicht en vloog er met bonkend hart tegenaan.
“Wie ben... wie is dat?” fluisterde ze.
“Je hoeft niet per se te weten wie tegen je praat om naar adviezen te luisteren,” klonk de stem weer. “Je moet alleen goed overwegen wat je met die adviezen doet voor je ze nagaat.”
“Wat bedoelt u?” vroeg Lorena wantrouwig.
“Je spreekt me zowaar aan met u!” Ze kon horen aan zijn stem dat hij glimlachte. “Dat hoeft niet. Ik zou alleen goed in overweging nemen of je wel echt wil dat commandant Spencer zo’n enorme verantwoordelijkheid over jou krijgt.”
Eigenlijk belachelijk dat ik naar iemand sta te luisteren die zich niet eens wil laten zien, dacht ze en ze maakte aanstalten om zich om te draaien.
“Blijf hier,” klonk de stem.
Ze stond stil, glimlachte en draaide zich weer om. “Wie ben je? Of nee, wie dénk je dat je bent dat je mij kunt commanderen?”
“Zoals ik al zei, dat doet er niet toe.” Er klonk een zucht. “Ik wil je alleen waarschuwen. Doe niets waar je spijt van krijgt, misschien gaat het je nog berouwen.”
“Mijn vader gaat zich er echt niet mee verzoenen als ik Spencers aanzoek ga weigeren,” viel Lorena boos uit, waarna ze meteen haar hand voor haar mond sloeg. “En ik vraag me af waarom ik tegen een wildvreemde sta te praten, iemand die niet eens wil laten zien wie hij is.”
“Je zult er snel achter komen wie ik ben, lieveling,” zei de stem zacht. Een paar takken braken af en er klonk een ingehouden kreun en een zachte plof van iets dat op de grond viel, wat gelijk weer werd opgepakt.
“Lieveling?” herhaalde Lorena ontsteld. “Wat bedoel je daarmee? Geef antwoord! Kom tevoorschijn!” Ze deed een stap richting de bosjes en duwde de takken aan de kant. Er klonk aan de achterkant een vaag geritsel en toen hoorde ze niets meer.
Ze liep om de heg heen, maar zag niemand. “Hallo?” Ze begon te beven. Er was niemand. Lieveling...

Ik had dit stuk al gelezen maar het blijft mooi <3

Leuk en leest makkelijk, natuurlijk c:. Kon geen foutjes ontdekken :')

Lang stukje, omdat ik lang niet heb gepost, perongeluk. xd


“U ziet er schitterend uit, Miss Rosewood,” slijmde Nicholas Spencer toen hij Lorena zag. Ze had een rozerode, zachte jurk aan en haar haren waren losjes opgestoken. Ze zag er inderdaad betoverend uit, dankzij de hulp van Betty. Betty, met haar eindeloze geduld.
“Dank u, commandant,” zei Lorena kortaf en ze haakte bij Nicholas in. Ze liepen langzaam – te langzaam naar Lorena’s zin – naar de feestzaal.
Lorena had een hekel aan dit soort feestjes. Toen haar moeder nog leefde had ze het fijn gevonden om te zien hoe de hogere mannen haar vleiende complimentjes hadden gegeven en hoe haar vader daar jaloers van was geworden. Ze had het leuk gevonden om te horen hoe zijzelf gegroeid was tot een echte dame en hoe de mannen later achter haar aan zouden lopen. Ze had het opwindend gevonden om te dansen en te flirten met haar ogen naar de onbekende die in zijn eentje wijn stond te drinken, om later een praatje met hem te beginnen en te weten te komen wie hij was en waar hij vandaan kwam.
Maar toen haar moeder stierf, twee jaar geleden, was alles veranderd. Jacoby Rosewood was veranderd in een overbezorgde zenuwpees en Lorena had haar interesse in feesten verloren en was het liefst in de haven, waar haar moeder ook zo graag was.
“Ben je klaar?” Nicholas Spencer keek haar overdreven eerbiedig aan en Lorena glimlachte spottend.
“Als jij klaar bent,” zei ze zacht. Samen stapten ze de zaal binnen waar het feest in volle gang was. Jacoby stond met een paar hoge heren te praten en Lorena wilde al meteen naar hem toe lopen, maar commandant Spencer trok haar zonder pardon mee naar zijn eigen vrienden en collega’s.
Het liefst wilde ze door de grond zakken toen ze de veelbetekenende blikken ontving die Nicholas’ vrienden rondstrooiden.
“Ik ga even... wat...” Lorena trok zich van Nicholas’ weg, die haar iets té krampachtig vast wilde houden, “... wijn halen voor ons beiden, Nicholas.” Ze glimlachte mierzoet en maakte dat ze wegkwam om een bediende te zoeken die wijn had voor Nicholas en haar.
In haar haast liep ze bijna een onbekende man omver. Hij greep haar net op tijd bij haar schouders en voorkwam daarmee dat ze zou vallen. “Rustig aan, Miss Rosewood... Ik denk niet dat het de bedoeling is dat we samen over de vloer liggen.”
Lorena keek beschaamd omhoog, in de bruine ogen van een onweerstaanbaar knappe man. “O... eh...” Verward keek ze hem aan. Ze herkende zijn stem ergens van, maar ze wist niet waar ze die eerder had gehoord.
“Mijn excuses, Miss. Ik ben Mr. Smith.” Hij liet Lorena los en stak zijn hand uit. Lorena groef in haar gedachten en gaf de man een hand. ‘Mr. Smith’ nam eens goed de tijd om elke welving van Lorena’s gezicht te bestuderen en kreeg een sterke neiging om haar te kussen, maar hij hield zich in. Handig pakte hij twee bokalen wijn van een dienblad en bood haar er eentje aan. “Op uw huwelijk met commandant Spencer.”
“O, dus u weet dat ook al,” mompelde Lorena somber. “Hij heeft me nog niet eens een aanzoek gedaan.”
“Gaat u het accepteren, als hij dat zou doen?” Hij keek haar onderzoekend aan. Toen Lorena hem in de ogen keek viel de grond bijna onder haar voeten weg. Razendsnel gingen haar gedachten terug naar de mysterieuze ‘bosjesman’ die tot haar had gesproken. En plotseling wist ze waar ze zijn stem van kende.
Ontsteld deed ze een stap achteruit. “Jij...” siste ze. “Jij zat... in mijn tuin!”
Mr. Smith keek haar met een vreemde schittering in zijn ogen aan. “In uw tuin, Miss?” vroeg hij, schijnbaar verbaasd. “Wat zou ik in uw tuin moeten doen?”
“U hebt tegen mij gesproken, u hebt mij verward met uw woorden over commandant Spencer en...” Ze deed nog een stap achteruit en keek gealarmeerd om zich heen, op zoek naar haar vader of de commandant.
Mr. Smith zag het en grinnikte zacht. “U hoeft u geen zorgen te maken, Miss Rosewood. Het was niet mijn bedoeling om u angst aan te jagen.”
“U zat in mijn tuin,” stamelde Lorena. Ze wist het zeker.
“Wat had ik in uw tuin moeten doen, Miss?” vroeg Mr. Smith nog een keer. Maar Lorena antwoordde niet en liep met haar wijn terug naar commandant Spencer, die op dit moment op vertrouwd terrein begon te lijken.
Ze had meteen spijt van haar terugkeer naar Nicholas, want hij sloeg meteen bezitterig een arm om haar heen en drukte een natte kus op haar wang. Lorena zag dat hij al een wijntje of twee had genuttigd en besefte dat hij aangeschoten was.
“Nicholas,” mompelde ze geïrriteerd toen hij haar wel heel stevig vasthield en ze duwde hem niet al te zacht weg. En toen Nicholas’ vrienden precies de vragen gingen stellen die ze niet wilde horen omdat ze dat te ver vond gaan, had ze er helemaal genoeg van. Gefrustreerd maakte ze zich van het dronken groepje los en liep naar het balkon.
“Wat een kille avond, nietwaar, Miss?” Weer die stem. Die angstaanjagende, donkere, aantrekkelijke stem.
“U weer?” Lorena draaide zich onmiddellijk om. De vreemdeling glimlachte vermakelijk.
“Ja, ik weer.” Er viel een stilte. Onderzoekend keek Mr. Smith Lorena aan en tenslotte draaide ze zich weer om.
“Ik heb het juist warm,” mompelde ze; ze had geen zin in een beleefd praatje, ze wilde alleen weten wie Mr. Smith precies was en wat hij hier deed.
“Warm?” Er klonk een lach door in zijn stem. “Dat is te zien.”
Hij had gelijk. Ze rilde van de kou.
“Ach... Ik had geen behoefte aan het gezelschap van Nicholas en zijn vrienden.”
“Hij is dronken. U zou dronken met hem moeten zijn, dan heeft u net zoveel plezier als hij,” zei Mr. Smith.
“Nee, bedankt,” reageerde Lorena meteen. “Alles liever dan dat.”
“U wilt zo ver mogelijk bij hem uit de buurt blijven, heb ik dat goed?”
Hij keek haar aan met dezelfde vreemde schittering als net in zijn ogen. Een schittering die Lorena aan het denken zetten. Maar daar had ze nu geen tijd voor, voor denken.
Ze knikte. “Dat heeft u goed gezien.”
Ik heb meer gezien dan je had gewild, dacht Michael en hij haalde een paar keer diep adem. “Hij wil met u trouwen?”
“Dat wil hij, ja. Ik niet.” Lorena sloeg koppig haar armen over elkaar. ‘Mr. Smith’ keek geïnteresseerd naar haar.
“Wat houdt u tegen?”
Even was het stil. Lorena opende en sloot haar mond een paar keer, en zei toen: “Ik weet het niet. Het is alsof ik ergens op zit te wachten. Ik weet heus wel dat Nicholas Spencer goed voor me zal zijn. Ik kan het alleen niet helemaal opbrengen om met hem te trouwen.”
“Omdat u niet verliefd op hem bent.” Mr. Smith zei het zo plotseling dat Lorena hem verrast aankeek.
“Hoe weet jij dat?” Ze vergat hem helemaal met ‘u’ aan te spreken, zoals ze de hele tijd had gedaan.
“Dat is toch duidelijk te zien.” Even grijnsde hij, nam de wijn uit haar handen en nam een slokje. Lorena liet haar blik op zijn slanke, bleke handen vallen. Aan zijn vinger blonk een gouden stempelring. Ze boog iets naar voren om de ring beter te bekijken, maar onverwacht gaf Mr. Smith haar de bokaal terug en verborg de ring onder zijn mouw.
Verward knipperde Lorena met haar ogen en keek naar de bokaal in haar handen. In de rode wijn zag ze zichzelf, met glinsterende ogen en een flauwe glimlach om haar mond.
Ze keek weer op en deed haar mond open om iets tegen Mr. Smith te zeggen, maar tot haar verrassing stond er niemand meer.

Lorena wankelde op haar benen toen ze de trap af stommelde naar de koets die voor haar klaarstond. Het was diep in de nacht en de kilte sloeg om hen heen zodra ze de straat op liep. Ze werd ondersteund door een man, maar door de vele bokalen wijn die ze had gedronken was haar zicht niet meer zoals het had moeten zijn en zag ze hem driedubbel in een vage waas. Ze hoorde van ver zijn stem, maar die kwam niet helemaal binnen.
Ze had gedronken om haar verveling weg te duwen en te vergeten dat ze deze feesten haatte, en nu was ze zo dronken dat ze niet meer wist waar ze was.
“Rustig aan, Miss. Stap maar in de koets. Pas op voor het trapje. Ik help u.” Michael praatte langzaam, maar was er zeker van dat Lorena het niet meekreeg. Hij duwde haar in de koets, gaf aanwijzingen aan de koetsier en stapte ook in. Lorena lag met gesloten ogen op de koetsbank, haar hand over haar ogen. Haar jurk zat half los en Michael maakte hem zorgvuldig weer vast.
“Mm... waar gaan we heen?” mompelde Lorena.
“Naar huis.” Michael keek eens naar haar. Haar ogen waren half geopend, haar kapsel was uitgezakt en een paar plukken vielen voor haar ogen. Michael streek ze achter haar oren en ging toen weer recht zitten.
Een kwartier later hielp Michael Lorena weer uit de koets. Ze hing zwaar tegen hem aan en strompelde met hem mee. Michael kon haar gewicht tegen zich aan amper verdragen en tilde haar noodgedwongen in zijn armen, niet wetend wat hij anders moest doen. Even dacht hij terug aan zijn opmerking. “Hij is dronken. U zou dronken met hem moeten zijn, dan heeft u net zoveel plezier als hij.” Hij moest eerlijk zeggen dat ze zijn advies had opgevolgd, maar hij had het helemaal niet leuk gevonden om te zien hoe ze had geflirt met de vrienden van Nicholas en zelfs met Nicholas had gezoend voor ze bijna onderuit ging door de vele bokalen wijn die ze had gedronken.
En tenslotte had hij zich voorgedaan als een bediende van haar vader, die de opdracht had gekregen haar mee naar huis te nemen. Het kwam hem wel goed uit.
Hij bonkte een paar keer met zijn voet tegen de deur in de hoop dat er iemand thuis was. De deur ging open en een slaperig, smal gezichtje keek naar Michael en Lorena. Het gezichtje kreeg grote ogen van verbazing. “Miss Rosewood!” riep Betty, de eigenaresse van het gezicht, paniekerig uit. “Laat haar onmiddellijk los!”
“Dat wil ik best doen, maar ze kan niet meer op haar benen staan, Miss.” Michael sprak haar aan alsof ze net zo’n hoge functie bekleedde als Lorena, maar Betty dacht er niet over na.
“Maar... wie bent u?”
“Een vriend. Laat mij binnen, dan kan ik Miss Rosewood naar haar kamer brengen.” Even zweeg hij en keek naar het ontzette gezicht van de dienstmeid. “Dan kan ze haar roes uitslapen.” Het kwam er een beetje grimmig uit, wat de doorslag gaf bij Betty want ze deed een paar stappen opzij om hem erdoor te laten.
“Hoe komt dit zo?” jammerde ze terwijl ze voor Michael uit dribbelde. “Ik ken Miss Rosewood heel goed, normaal raakt ze nooit zo dronken, eigenlijk drinkt ze altijd maar één wijntje.”
Michael kreeg hoofdpijn door het schelle stemmetje van de dienstmeid, maar hij liet haar praten zodat hij zelf niets hoefde te zeggen. Lorena was in slaap gevallen en zag witjes. Michael besefte dat ze behoorlijk kwetsbaar was en niet tegen veel alcohol kon. Hij vroeg zich daarom af waarom ze zich zo had laten gaan.
“Laat ze maar open,” commandeerde Michael toen Betty de lichte gordijnen wilde sluiten. “Dat maakt toch niets uit.” Hij legde Lorena voorzichtig op het zachte bed neer.
“Kan ik nog iets voor u doen, heer?” vroeg Betty zenuwachtig. Ze keek eens naar de man die bij Lorena op het bed zat en haar haren streelde. Ze zag de gouden zegelring en deed een stap vooruit om te zien wat erop stond. Opnieuw verborg Michael hem in een snelle beweging onder zijn mouw.
“Ja, je kunt iets voor me doen. Verlaat de kamer en waarschuw me als haar vader thuiskomt.”

Nog maar een poging voor de mensen die wel lezen...

-

“Die komt niet thuis. Hij blijft waarschijnlijk de hele nacht bij zijn vrienden,” zei Betty gealarmeerd. Ze wilde niet dat hij hier bleef; iets zei haar dat hij het huis uit moest.
Michael keek haar lang aan en knikte toen. “Goed. Laat me nu alleen met haar. Ik probeer met haar te praten.”
Betty durfde hem niet tegen te spreken, ontstak nog snel een lamp bij de deur en liep toen naar beneden.
“Wie...” steunde Lorena. Ze probeerde overeind te komen, maar de drank maakte haar misselijk en ze duwde kokhalzend haar handen voor haar mond.
“Mr. Smith, lieveling,” grijnsde Michael.
Lorena sperde haar ogen wijd open. “L... lieveling...?” Ze probeerde normaal te praten. “Jij... de bosjes... jij...” Ze sloot vermoeid haar ogen en viel zonder verder nog iets te zeggen in slaap.
Michael liet haar liggen zoals ze lag, voorover met haar gezicht half op een kussen. Hij zat naast haar en streelde haar rug, bestudeerde haar kamer en Lorena zelf. Hij dacht na, bestudeerde Lorena nog een keer en had de neiging om naast haar te gaan liggen en te gaan slapen. Hij hield zich echter krampachtig wakker, wachtend tot de ochtend. Hij vulde zijn tijd met het bedenken van zijn ‘plan’. Zijn plan met Lorena.
Hij hoorde nog dieper in de nacht Betty naar bed gaan. Hij hoorde ook hoe ze stond te schuifelen voor de deur van Lorena’s slaapkamer, nog later, tegen vijf uur in de ochtend, maar toen hij een keer zijn keel schraapte, hoorde hij haar voetstappen wegsterven.
Lorena sliep als een blok, in precies dezelfde houding. Michael nam alle details in zich op en besloot ze goed te onthouden.
En tenslotte brak de ochtend aan. Michael merkte dat de zon begon op te komen en besloot dat het tijd was. Hij ging wat verzitten en maakte Lorena daar bijna mee wakker. Ze steunde en knipperde met haar ogen, maar ze sliep door.
Michael pakte vanuit zijn binnenzak een potje zwarte verf, dat de grootte had van een kleine inktpot, en zijn eigen penseel. Hij doopte de kwast in de verf en schilderde toen met een handige, snelle beweging zijn initiaal op Lorena’s schouderblad.
Ze knipperde met haar ogen en opende ze. Verward deed ze haar hand naar achteren en wilde langs haar schouder vegen, maar Michael hield haar hand tegen, legde die rustig weer op de matras en streelde Lorena’s haren. “Nog heel even blijven liggen, Miss...” fluisterde hij. Haar ogen vielen weer dicht en ze zuchtte zacht.
Michael wachtte tot de verf droog was, maakte zich er zeker van dat Lorena weer sliep en verdween toen in de stilte van de vroege ochtend, door het raam, alsof er niets was gebeurd.

Ow, sorry, had heel de tijd niet zoveel tijd om te lezen... Echt heel mooi! Ben benieuwd hoe het nu verder gaat want dat ben ik vergeten. xd

Hé daar! Een tijdje geleden heb je gevraagd of iemand van het Tipp-ex Team een reactie kon achtergelaten, dus hier ben ik dan. Misschien wat laat, want ik zie dat je al een tijdje geen update meer geplaatst hebt, maar ik hoop dat je het toch nog leest en weer zin krijgt om hier verder aan te schrijven. :)

Omdat je al meerdere stukken hebt gepost, krijg je eerst per deeltje een paar opmerkingen van me. ^^ De intro trekt meteen de aandacht, je valt midden in de actie en midden in de mysterie. Wat ik aan de scène met de vier mannen leuk vind, is dat je Lorena aan het eind dat angstige gevoel geeft. Dat maakt haar meteen een stuk minder cliché, veel meisjes in dit soort verhalen worden neergezet als roekeloos, stoer, nooit bang - en Lorena is veel meer een mengelmoes uit dat roekeloze en dat naïeve damsel-in-distress. Vind ik leuk.
Mijn enige 'aanmerking' betreft zinsbouw, specifiek deze:

Little_Miss_Perfect schreef:De man pakte een vuile doek van de grond, maakte de penceel zorgvuldig schoon en draaide zich toen om, om in de nacht te verdwijnen, zijn merkteken achterlatend, om ergens anders weer toe te slaan.

Deze zin is erg lang en je gebruikt twee keer dezelfde infinitiefconstructie met 'om', dat wil zeggen 'om + werkwoord'. Dat maakt de zin wat hakkelig en dat is zonde, want het is de uitsmijter van je intro en die wil je het liefst heel pakkend hebben. Ik zou sowieso dat 'zijn merkteken achterlatend' eruit knippen, want dat heb je ervoor al genoemd. Misschien helpt het om de zin in tweeën te delen: De man pakte een vuile doek van de grond, maakte de penseel zorgvuldig schoon en draaide zich toen om. Hij verdween in het donker van de nacht, om ergens anders opnieuw toe te slaan. Of zoiets. :)

Over je tweede stukje: hele mooie, sfeervolle beschrijving van de zee en de rotsen! Heel beeldend, mooie woordkeuze, prachtig. De laatste zin ook, die geeft het stuk net iets extra's, een soort waarschuwende lading. Bij deze laatste zin werkt het wel dat die wat langer is, omdat je het idee hebt dat het moment langer duurt: Lorena draait zich om, ziet die mantel, dat is het soort moment dat lang blijft hangen; de laatste zin van je intro, die ik net citeerde, beschrijft een paar seconden. Heel geslaagd stuk, wat mij betreft.

Eigenlijk net als bij het tweede stuk kan ik over het derde stuk zeggen: sfeervolle beschrijving! Ik kreeg ook een beetje een "Pirates of the Caribbean"-gevoel bij het schip dat aan komt leggen, maar dat is juist omdat je heel beeldend schrijft: dan krijgt de lezer een soort filmbeeld voor zijn ogen. In dit stuk vond ik een paar zinnen een beetje wringen, maar niets ergs. Je schrijfstijl is erg prettig, verzorging goed, fijne details maar geen overdaad. :) Over dit stukje wilde ik nog wat zeggen:

Little_Miss_Perfect schreef:Het was amper te zien door de regen die neersloeg en het zicht verslechterde, maar toch waren er gestalten te zien die op het dek aan het werk waren. Ze ging echter geruisloos te werk. Touwen werden op de kade gegooid en zeilen werden neergehaald.

Ten eerste vraag ik me af of het mogelijk is om touwen geruisloos op de kade te gooien en zeilen geruisloos neer te halen. ;) Ik ben geen expert, dus ik heb geen idee, maar daar dacht ik even aan. En ten tweede: in de eerste zin gebruik je twee keer dezelfde constructie met het 'te zien zijn'. Het stukje 'en het zicht verslechterde' is daardoor eigenlijk overbodig, want je schrijft in het eerste deel van die zin al dat het moeilijker te zien is vanwege de regen. Het is maar een heel klein dingetje, maar ik heb verder niets op je schrijfstijl aan te merken, dus krijg je een opmerking over een klein dingetje. :P Dat zijn wel details om over na te denken: wat heb ik echt nodig, wat kan ik ook weglaten zonder daarmee de sfeer kwijt te zijn? Dat is heel moeilijk, maar wel een goede oefening.

Over je vierde stukje; ik heb twee opmerkingen over de interne logica. Waarom zouden burgemeester Jacoby en commandant Spencer zélf de gebouwen in de hens steken? Zeker omdat je Jacoby beschrijft als een dikkerdje en een zenuwpees: als ik Spencer, de jonge, energieke, ambitieuze commandant was, zou ik Jacoby gewoon thuislaten. ;)
En waarom weet de herbergier wél wie Mr. Smith in werkelijkheid is? Hebben ze een connectie? Zijn ze familie, vrienden, oude kennissen, is de herbergier eens door Mr. Smiths spullen gaan pluizen? En als hij weet wie Mr. Smith werkelijk is, waarom vraagt hij dan toch teveel geld, waarom is hij niet doodsbang? Hebberige oude mannen hebben meestal de neiging om kruiperige oude mannen te worden, als ze tegenover een machtiger, sterker mens staan. En piraten lijken me bepaald angstaanjagend.

Dan stukje vijf (word je al moe van me? :P). Wat ik aan het gesprek tussen Lorena en haar vader leuk vind, is dat zij het over 'Spencer' heeft en hij het over 'Nicholas'; dat geeft het verschil in sociale afstand aan tussen enerzijds Lorena & Spencer en anderzijds Jacoby & Spencer. Leuk. :) Ik begrijp alleen niet zo goed waarom Jacoby plotseling zo tegen zijn dochter spreekt, terwijl hij in je eerste deel nog een vriendelijke vader was en haar mening wist te waarderen. Het gesprek met de mysterieuze man in de bosjes komt goed uit de verf, vooral het laatste stukje maakt het af. Maakt nieuwsgierig!

Over je zesde stukje heb ik niet veel meer te zeggen dan: mooi, sfeervol, goede dialoog! Dialoog is vaak moeilijk om goed en geloofwaardig en pakkend te krijgen, dus dat heb je voor elkaar. Ik zou af en toe iets meer spreektaal gebruiken, minder lange zinnen. Mensen praten vaak niet zo vloeiend. Aan de andere kant, je schrijft een historisch verhaal, en hoe moeten wij weten hoe mensen vroeger praatten?

Ik neem stukjes zeven en acht even bij elkaar, want die horen bij dezelfde scène. ^^ Hiermee voer je meteen de spanning weer wat op, je maakt de lezers nieuwsgierig, en je creëert ook meteen weer de mysterie rondom Michael. Heel mooi. Het enige wat ik nog wil toevoegen, is iets dat ik hierboven ergens al heb genoemd: kijk eens goed welke stukjes zin je eigenlijk weg kan laten. Dit bijvoorbeeld:

Little_Miss_Perfect schreef:Hij moest eerlijk zeggen dat ze zijn advies had opgevolgd, maar hij had het helemaal niet leuk gevonden om te zien hoe ze had geflirt met de vrienden van Nicholas en zelfs met Nicholas had gezoend voor ze bijna onderuit ging door de vele bokalen wijn die ze had gedronken.

De vele bokalen wijn heb je al eens genoemd, dus het is logisch dat ze onderuit gaat vanwege al die wijn. Dat is eigenlijk de enige tip die ik je mee wil geven! :)

Ik ben benieuwd naar het volgende stuk! De verhaallijn spreekt me tot nu toe aan, je maakt het spannend en interessant en niet te zoetsappig. Fijne schrijfstijl, zoals ik al zei, met mooie details en veel sfeer.
Wel, dit was mijn reactie, ik hoop dat je er iets aan hebt en hier nog aan wilt schrijven, want ik zou het volgende stuk wel willen lezen. ^^

Liefs,
Melian

Hoii. (:

Nog plannen om verder te gaan hiermee?xd I hope so

Het lijkt me logisch dat ik niet meer verder ga met een verhaal als ik er maandenlang niet meer op gereageerd heb, Anneke. :3 Liefst geen oude verhalen ophalen waar zeker twee maanden niet op gereageerd is, dan kun je ervan uitgaan dat ik er niet meer aan verder schrijf.