Het lege huis

[Dreamrose]

Het lege huis.

Het is donker, te donker. In de verte hoor ik mensen schreeuwen. Wat gebeurt er? Ben ik in gevaar? Dat zijn de vragen die in mijn hoofd rond spoken.
In huis is het stil. Ik ben bang. Bang voor de toekomst. Ik voel mijn broertje naast me trillen. Ik merk dat ik zelf ook tril.
‘Rustig maar,’ sust mijn moeder.
Mijn moeder is zelf ook bang, dat voel ik gewoon. Zachtjes begin ik te huilen. Wat gaat er gebeuren als we weg zijn? Ik stel me voor dat het huis leeg is. Leeg en verlaten. Ik kan het beeld niet voor me krijgen. Het is hier juist zo knus en gezellig ingedeeld.
Altijd hoor je in het huis op de achtergrond muziek, Joodse muziek. Dat is één van de redenen dat we weg moeten. We zijn Joods. Een man genaamd Hitler is tegen Joden. Eerst kregen we alleen wat regels opgesteld, zoals een avondklok. We mochten in bepaalde gebieden niet komen, we moesten naar een aparte school. Maar schijnbaar was dat nog niet genoeg. We moeten helemaal weg, ver weg van de mensen.
We horen hoe deze straat leeg gehaald wordt. Het wordt steeds stiller en stiller.
Ik voel me schuldig, niet omdat ik Joods ben. Ik voel me schuldig omdat we alles moeten verlaten. We laten het huis in de steek. Het huis was er altijd voor ons, nu gaan we zomaar weg. Het huis blijft alleen achter, de hele straat blijft alleen achter. We wonen in een buurt met alleen maar Joden. Zonder al die mensen zou het uitgestorven zijn.
We worden gebracht naar concentratiekampen. We moeten gaan werken. Dat vertelde mijn moeder me. Ze had het gehoord van de buurvrouw, haar neef is al opgepakt. We horen de schreeuwende agenten al aankomen.
Ze zijn in het huis naast ons. Ik hoor Matilda huilen, het pasgeboren dochtertje van de buurvrouw. Wat zouden ze met baby’s doen? Die kunnen toch niet werken? Ik vraag het aan mijn vader. Papa schudt zijn hoofd. ‘Noa niet nu, wees stil alsjeblieft’. Angstig houd ik mijn mond. Ik hoor aan me vader dat hij bang is. Papa is nooit bang, hij is de sterkste man die ik ken. Het doet pijn om zijn zwakheden te zien.
Ik gil als er hard op de deur geklopt wordt. Mijn broertje begint te huilen. Smekend kijkt mijn moeder me aan. Ik weet wat ze wil. Soms voel ik me ouder dan de tien jaar dat ik ben. Sinds de oorlog doe ik veel in het huis, ik heb veel vrije tijd ingeleverd. Ik vind het niet erg, het is leuk om het huis gezellig te maken.
Twee agenten stappen naar binnen. Ze schreeuwen wat. Ik kan het niet verstaan want mijn moeder duwt me met mijn broertje de andere kamer in. ‘Pak wat spullen voor jullie beide in’ zegt ze haastig.
Snel kijk ik onze kamer rond. Ik heb pas wat spulletjes gekocht om het gezelliger te maken. Er hangt een gordijn om de helft van mij en mijn broertje aan te geven. Mijn broertje is pas vier maar ik gun hem wat privacy.
Als mijn vriendinnetjes over de vloer kwamen kregen we altijd positieve opmerkingen over ons huis. Het staat vol maar dat vonden ze juist knus.
Snel prop ik wat kleren in mijn tas. Ik pak warme truien voor mijn broertje. Hij is nog maar zo jong. Ik ga hem hoe dan ook beschermen. Desnoods doe ik zijn werk, dan werk ik wel voor twee.
Ruw wordt ik meegesleept. Mijn vader stapt tussen de agent en mij in. ‘Laat haar met rust alsjeblieft’ smeekt mijn vader. De agent kijkt spottend, en neemt mijn broertje en mij gewoon mee. We worden in een busje gezet, mijn ouders volgen later.
Mijn moeder huilt de hele tijd. Als we wegrijden geef ik een laatste blik aan ons huis. Dan begin ik hartverscheurend te huilen. Ik schaam me er niet voor. Ik ben nog maar een klein meisje, al doe ik me groot voor.
Met bonkende hoofdpijn word ik wakker. We zitten in een trein, daar is ook alles mee gezegd. We zitten met honderden mensen in een kleine coupe. Het stinkt naar plas en poep.
‘Mama, ik moet naar de wc,’ hoor ik mijn broertje roepen. Mijn moeder kijkt mijn vader hopeloos aan. Ik kijk om me heen op zoek naar de wc. Het enige wat ik zie zijn twee grote emmers.
Stug til ik mijn broertje op en laat mijn broertje zijn behoefte doen. Weer moet ik een paar tranen wegpinken. Waarom laten ze ons niet gewoon thuis? Thuis waar we een wc hadden, waar altijd een paar boekjes lagen. Soms zat ik uren op de wc, gewoon om na te denken.
Ik begin te beseffen dat ik ons huis misschien nooit meer zie. Alleen maar omdat we Joods zijn. Ik probeer me voor te stellen hoe andere mensen in ons huis wonen. Het lukt me niet, wat zou er met mijn kamertje gebeuren?
‘Noa, ik ben klaar,’ fluistert mijn broertje zachtjes.
Voorzichtig til ik hem op en loop terug naar mijn ouders.
‘Dankje’ fluistert mijn vader hees.
Stug haal ik mijn schouders op ‘geeft niet’.
Ik pak een wollen deken die ik meegenomen heb onder mijn trui en ga weer slapen. Ik droom me weg van deze wereld. Naar huis, waar het gezellig en veilig is.

Proloog.

Met een bonkend hart stap ik uit de auto. Ik ben een jonge meid nu van zestien jaar. Het doet me pijn om onze buurt te zien. Het is hier leeg en verlaten. Het voelt niet meer als onze buurt. Het is ingepikt door die stomme Duitsers. Andere huizen zijn opnieuw bewoond, ik heb geluk dat de onze nog leeg staat.
Ik vraag me af hoe het met mijn familie is. Ik heb mama niet meer gezien sinds de kinderen gescheiden werden van hun ouders. Het deed zo een pijn om afstand van mijn moeder te nemen. Papa en Jayden zijn vanaf het begin al apart gezet.
Met trillende handen probeer ik de sleutel in het slot te steken. Krakend gaat de deur open. Ik snuif voorzichtig. Vroeger rook ons huis naar kaneel. Nu ruikt het muf, naar schimmel. Ik schrik als ik de kamer binnen loop. Al onze meubels zijn weg. Dat had ik wel verwacht, maar het doet pijn om te zien.
Ik word duizelig. Rustig ga ik op mijn hurken zitten. Ik besef dat dit huis niet meer voor ons is. Niets zou meer hetzelfde zijn.
Ik voel de tranen al over mijn wangen lopen. Niet huilend houd ik mezelf voor. Maar het is te laat. De pijn is te groot. Zachtjes begin ik te huilen, steeds harder. Snikkend lig ik op de grond. Ik moet opnieuw beginnen. Met of zonder mijn ouders.
Helemaal opnieuw.

[P_Westdijk]

Een titel die me nieuwsgierig naar het verhaal maakt. Een dramatisch verhaal dat de nodige beelden bij me weet op te roepen zonder dat je veel hebt beschreven.
Je had je van mij wel meer mogen verdiepen met wat ze waarnemen en voelen. Er is bijvoorbeeld zoveel meer als je opeengepakt in een massa mensen staat. Dingen waar je in eerste instantie niet meteen aan zal denken. Iedereen wenst privacy op het toilet. Draaien mensen zich in de beperkte ruimte om? Kleine dingen waar je dankbaar voor bent als het gebeurd, maar waar je eigenlijk nooit bij zal stil staan tot je zelf in een wagon beland. Wordt er gelachen als iemand een wind laat ondanks de trieste situatie waarin ze verkeren?
Opvallend vind ik de verbinding die je met het huis legt over het toilet. Ik vind het mooi dat je het huis laat terug komen. Alles bij elkaar heeft het verhaal me gesmaakt.
Doe met mijn aandachtspunten wat je wilt want het blijft jouw verhaal.

Misschien vergis ik me, maar het is eerder een epiloog dan een proloog.

Veel schrijfplezier.

[Dreamrose]

Heeii, dankje voor je feedback c:
Ik zal hem binnenkort is aanpassen
En het is idd epiloog thnx xd

[JodieJJ]

We horen hoe deze straat leeg gehaald wordt. Het wordt steeds stiller en stiller.

Wordt het steeds stiller? het lijkt me juist dat er meer lawaai komt omdat de straten gevuld met mensen worden ( alle jodenhuizen werden in een keer leeggehaalt. )

We worden gebracht naar concentratiekampen.

Hier geld hetzelfde, joden wisten niet van concentratiekampen af, het waren werkkampen en daar stond alleen van bekend dat sterke mannen werden weggebracht.

Je schrijft goed, alles leest heerlijk rap door. Soms mag je wat minder informatie geven over hoe bijv. het huis is enz. het klopt voor mij niet helemaal op de momenten. En bij mijn vorige opmerkingen vind ik dat je een klein meisje te veel laat weten over de concentratie. De joden wisten hier namelijk maar heel weinig over. Niemand wist er echt veel over. ( althans als ik mij mijn geschiedenis lessen goed herinner )
Verder is het zeker goed ( ik hou daarbij ook wel van oorlogsverhalen ) ghehe jammer dat ze maar zo weinig worden geschreven hier. En al helemaal geen lange verhalen, snik snik.