Online Verhalen

Ik heb het gevoel dat nog niet alles verteld is, dus een vervolg komt er sowieso.
Feedback is altijd super welkom, het maakt me zelfs stiekem blij!
Geniet & lees het vol liefde.

De eerste keer toen ze hem zag, vond ze hem maar niets. Dat afgetrainde lichaam, die gouden ketting en ring. Die rapteksten die vrouwen behandelden als onderdanigen. Helemaal niet wat ze in een man zocht, maar toch vond ze zijn muziek goed. Aangrijpend zelfs en helemaal op haar toepasbaar. Want hoewel ze het niet wou toegeven, diep vanbinnen was haar hart al twee jaar gebroken. Gebroken in tienduizend kleine stukjes die niet te lijmen vielen, geen Pritt of Pattex die daar iets konden aan veranderen. De beat beukte tegen haar trommelvliezen en het deed deugd even de hele wereld te vergeten. Toen ze opkeek zag ze hoe hij, de rapper, naar haar zat te kijken. Ze had hem nooit zien binnenkomen en vond het raar om opeens de man die in haar oren schetterde in levende lijve te zien. Het was iets utopisch, als je naar muziek luistert denk je er nooit aan dat het wel eens zou kunnen dat je de artiest ook in het dagelijks leven ziet. Onbeleefd staarde ze enkele seconden terug, schudde zachtjes haar hoofd en stond op. Ze deed haar jas aan en vertrok. Toen ze buiten was, moest ze eens diep zuchten en besloot nog een sigaret op te steken hoewel ze haar broer beloofd had te stoppen. Het was sterker dan haarzelf maar wat zijn nu beloftes? Hij had vier jaar geleden ook beloofd haar nooit te zullen verlaten & altijd samen te blijven. Hij had zelfs beloofd haar zwanger te maken maar waar was hij dan nu? Hij was er niet in haar leven, toen niet, nu niet en nooit niet. “ Beloftes maken alleen maar slachtoffers” zei oma altijd. Gelijk had ze. Daar was ze twee jaar later wel achter. En nu, nog eens twee jaar later, kon ze het nog steeds niet loslaten, hoe hard ze ook probeerde.

Toen ze haar aansteker wegstak, zag ze dat ze haar iPhone binnen vergeten was. Ze kon haar wel voor haar kop slaan, maar besloot toch terug te gaan. Wie niet waagt, niet wint. Wie weet was er wel een eerlijk persoon hier ergens op de wereld die besloot dat vandaag de dag was om een goede daad te stellen. Ze deed de deur open terwijl ze in haar tasje rommelde, in de hoop haar iPhone daar toch nog te vinden en in haar onoplettendheid botste ze tegen iets aan. Het was precies een muurtje, zo hard voelde het aan. Ze keek snel op, licht geïrriteerd en keek recht in de donkerbruine ogen van de rapper. Ze voelde al een blos opkomen en besloot snel naar beneden te kijken. Terwijl ze haar excuses mompelde, probeerde ze voorbij hem te geraken maar dat liet hij niet zomaar gebeuren. Hij vroeg haar of ze misschien naar iets op zoek was. Ze zei snel langs haar neus weg dat ze misschien haar iPhone vergeten was en toen haalde hij die van haar tevoorschijn. Haar hart maakte een sprongetje, misschien was hij toch niet zo vrouwonvriendelijk als zijn teksten lieten uitschijnen. Ze nam haar iPhone terug, bedankte hem met een schitterende glimlach, zo eentje van oor tot oor, en wou zich omdraaien toen ze een hand op haar schouder voelde. Ze keek om en zag de rapper terug. Wat een volhoudertje dacht ze. Hij dacht niet, maar hij sprak. Tegen haar. Of ze geen zin had om vanavond iets te gaan drinken. Zijn nummer stond onder de W. Als ze wou moest ze maar bellen. Komaan meid, dit is je kans. Het is nu of nooit. Nu heb je je toekomst in handen.

Wat doe je: springen of blijven wegrennen van je verleden?

Hey (: Leuk en vlot geschreven, met kleine details die het veel herkenbaarder maken Hier twee kleine dingen die me opvielen:

Aliceagogo schreef:Hij had vier jaar geleden ook beloofd haar nooit te zullen verlaten & altijd samen te blijven, haar zwanger maken maar waar was hij dan nu?

Die 'hij' lijkt grammaticaal terug te slaan op de broer, en dan kwam het een beetje onduidelijk over met dat zwanger maken Al snap ik wel wat je bedoelde. Het lijkt mij ook iets natuurlijker als je de zin in twee doet.

Aliceagogo schreef: Daar was ze twee jaar later wel achter en nu, nog eens twee jaar later kon ze het nog steeds niet loslaten, hoe hard ze ook probeerde.

Suggestie: Daar was ze twee jaar later wel achter. En nu, nog eens twee jaar later, kon ze...

Ben benieuwd naar je vervolg (:

Sofia

@ Sofia: Hartelijk bedankt voor je reactie! Ik heb het ondertussen veranderd, want ik moet toegeven, zo leest het nog een stuk vlotter vind ik! Ik was echt heel blij met je reactie & ik hoop dat je het verhaal blijft goed vinden!

Hierbij stuur ik het volgende stukje de wereld in, reacties zijn altijd super welkom & ik hoop dat jullie het goed vinden!
Liefs, geniet & lees het vol liefde.
Alice


Terwijl ze op de tram zat & de hele stad aan haar voorbijflitste, begon ze na te denken. Wat wil ik nu eigenlijk? Wil ik blijven treuren om wat geweest is of eindelijk eens mijn leven in handen nemen? En als ik mijn leven dan in handen neem, hoort daar dan direct ook een nieuwe man bij? Allemaal vragen die onbeantwoord bleven want om eerlijk te zijn, ze wist helemaal niet waar ze aan toe was. Ze wist enkel wat ze niet meer wou en wat er haar pijn deed. Want pijn had ze. Veel pijn. Dat was 1 van de redenen waarom ze naar Amsterdam was verhuisd en niet in Gent gebleven was. Ze wou niet meer iedere dag kijken op Emiel en ‘zijn’ Bettina. Ze wou haar leven leiden zonder telkens over alles na te denken. Ze wou niet bij alles wat ze deed de vraag stellen of ze zichzelf niet wou bewijzen tegenover Emiel. Ze wou terug zichzelf zijn. Ze wou terug zijn zoals ze al die tijd voor en tijdens Emiel geweest was, want toen was ze gelukkig en dat moest ze terug worden. Dat was ze zichzelf wel verschuldigd. Er was genoeg getreurd geweest, ze moest haar leven terug in handen nemen en doen waar ze zin in had.

Ze glimlachte toen ze afstapte en haar lach werd breder toen ze zag dat de zon van achter de wolken kwam piepen. “Zie je wel, “ dacht ze bij zichzelf, “de zon keurt je plannen ook goed dus ga ervoor.” Ze besloot die avond lekker te koken voor zichzelf en zich eens goed te verwennen. Ze haalde alles in huis voor haar eigen persoonlijke spa en manicuurde, pedicuurde en smeerde er op los. Toen ze klaar was, was het al donker geworden en na haar gezonde slaatje verorberd te hebben, schonk ze zichzelf een glas witte wijn in en ging in haar favoriete gele, superzachte en eivormige fauteuil zitten. Eigenlijk wou ze nog eens beginnen haar favoriete boek, “Zwarte Sylvester”, te lezen maar toen ze naar buiten keek, naar die mooie lichtjes van Amsterdam, besefte ze dat ze misschien toch eens moest bellen naar die mysterieuze man. Wat had ze te verliezen? Leger dan nu kon ze zich toch niet voelen, dus waarom niet. Hij was niet lelijk, maar hij was ook niet Mister Universe. Hij had een prachtige, lichtgetinte huid en bruine ogen die haar lieten smelten. Het kettinkje en de ring waren er misschien wel wat over, maar ze kon zich nog goed herinneren hoe ze er vroeger soms bijliep om haar credibility hoog te houden. Ze nam haar iPhone en scrollde naar beneden, tot ze bij de W was. Er stond ook alleen maar een W, meer niet. “Van mysterieus blijven gesproken.” dacht ze bij zichzelf. Ze drukte op bellen en hoorde de telefoon overgaan. Het volgende wat ze hoorde was luide clubmuziek en een bekende stem die “Met Rietbergen” zei.

Graag gedaan! Heb het vervolg met plezier gelezen Weer twee kleine suggesties:

Aliceagogo schreef:want dan was ze gelukkig

want toen was ze .. klinkt vr mij beter, of bedoelde je het zo?

Aliceagogo schreef:en haar eens goed te verwennen.

en zich eens..

Hier en daar vond ik je zinsconstructies verwarrend, wat het lezen een beetje vertraagde. Maar aan de andere kant schrijf je super vlot, dus ik denk dat met een paar kleine aanpassingen alles op zijn plaats valt.
Hopelijk heb je daar wat aan en ik blijf je in elk geval zeker nog volgen

Je hebt er een lezer erbij

@ Sofia: Dankjewel voor je reactie & je feedback, ik heb er echt superveel aan! Het is echt leuk om te zien dat mijn verhaal gelezen wordt
@ Faatje: Welkom! Ik hoop echt dat je het blijft goed vinden maar vooral, nu al superbedankt voor het lezen!

Hierbij een nieuw stukje, ik heb het vlug geschreven dus als er fouten in zitten, zeg het zeker, ik heb geen tijd gehad om het na te lezen!
Suggesties over bepaalde gebeurtenissen etc. zijn altijd welkom, alle inspiratie & invalshoeken zijn keinuttig!
Veel Liefs, geniet & lees het vol liefde
Alice

“Hallo, je spreekt met Sévérine, je weet wel, dat meisje van deze namiddag in dat koffietentje die haar gsm vergeten was.” “Wacht even,” zei hij, “ik ga nu snel naar buiten want ik hoor je niet.” Op de achtergrond hoorde ze een vrouw zeggen “Oh, toe nou, Wimpie, ga je nu al weg?”, waarop ze hem snel “Later schatje” hoorde mompelen. Ze voelde een steekje jaloezie de kop op steken maar wat kon ze doen, het is niet dat ze ooit al eens een date gehad hadden of zo. Ze hoorde de muziek verstommen op de achtergrond en schrok lichtjes toen ze opeens enkel zijn stem hoorde. “Excuseer me, maar het was nogal luid daarbinnen. Wie is het?”. Ik stelde me nog eens voor en hoorde zijn toon zacht veranderen toen hij zei dat hij zich terug herinnerde wie ze was. “Nog goed thuis geraakt?” vroeg hij haar. “Ja,” zei ze, “ik mocht je altijd bellen als ik zin had om iets te gaan drinken. Helaas kon ik vanavond niet, mijn hond is ziek geworden, maar morgenavond kan ik wel.” Dat van die hond had ze er snel bij verzonnen. Met Cleopatra was er niets aan de hand, die lag lekker te snurken in haar mand. “Oei, ik hoop dat alles in orde is met het beestje, morgen zou wel moeten lukken, maar ik heb nog opnames, dus ik bel nog als ik meer weet.” “Goed, dan zie ik je morgen?” “Ja, morgen. Doei.” en weg was hij. Stiekem was ze wel trots op zichzelf, ze had nu een afspraakje maar wist totaal niet wat ze ervan moest verwachten, het was al zo lang geleden dat ze nog een date gehad had, ze was helemaal uit het circuit. Gelukkig zag haar lichaam er nog goed uit, misschien moest ze morgen wel nog een rondje gaan lopen. “Ja,” dacht ze, “dat doe ik, heeft Cleopatra ook weer wat beweging en sta ik hopelijk weer wat strakker.” Ze had er niet teveel hoop op, maar ‘Baat het niet, dan schaadt het niet.’ Met die gedachte kroop ze snel onder de wol en droomde ze zacht over haar rapper.

Bedankt voor het vervolg. Ben benieuwd hoe dit zal aflopen!

Mijn oprechte excuses voor de lange periode die intussen verstreken is, waarin er niets verscheen! Ik hoop het snel goed te kunnen maken met dit volgende (extra lange) stukje & ik hoop oprecht dat ik snel meer tijd heb om te schrijven, ik heb het gemist!
Geniet, Lach & Lees het vol liefde!

Ze werd badend in het zweet wakker & hoorde vaag de laatste woorden van Emiel in haar hoofd spoken. “Het ga je goed” echoode in haar oren en plots voelde ze dat veel te bekende, beklemmende gevoel van verdriet weer opduiken. Waarom kon ze nooit eens verder gaan met haar leven? Waarom moest Emiel telkens weer in haar dromen verschijnen? Ze wist wel dat ze hem diep vanbinnen nog graag zag, dat zou ze altijd blijven doen maar ze was op. Kapot. Ze stapte uit haar bed en ging een glas water halen. Ondertussen was ze zo in gedachten verzonken dat ze niet besefte dat de tranen over haar wangen liepen. Ze moest denken aan zijn lieve woordjes, zijn lieve aanrakingen & zachte kusjes op haar lippen. Al hun stiekem gestolen momenten die ze met haar hele hart koesterde en telkens opnieuw beleefde. Was hij nu niet met Bettina geweest, dan had ze hem zeker weten terug genomen, zoveel was duidelijk. Maar hij had haar hart niet 1 keer maar 2 keer gebroken en toch hield ze nog van hem, zielsveel zelfs. Al van kleinsaf aan waren ze onafscheidelijk geweest, de 2 musketiers werden ze vaak genoemd en pret hadden ze voor tien. “Emiel is wel 2 maanden jonger dan mij maar wat zijn 2 maanden nu in een mensenleven, de liefde had dat allemaal wel overwonnen.” Terwijl ze een eerste slok van haar water nam, dacht ze na over het hobbelige parcours dat ze afgelegd hadden, hun eerste moeilijkheid was er al geweest toen ze naar de middelbare school ging en hij nog achterbleef. “Ik werkte aan mijn credibility & hij zat ondertussen nog op school maar toen hij een jaar later bij mij op school kwam, bleek dat we onze werelden duidelijk gescheiden moesten houden, er was geen plaats op school voor Emiel bij mij & er was geen plaats voor Sévérine bij hem. We moesten dus ons privéleven van ons “zakelijk” leven gescheiden houden. Dat was makkelijk gezegd maar we slaagden er redelijk goed in. Na ongeveer een jaar middelbaar voor hem, begonnen onze wegen stilletjes uit elkaar te lopen & verloren we elkaar wat uit het oog maar in mijn vierde jaar vonden we elkaar weer terug. De vonken spatten er van af, het was alsof we nooit uit elkaar geweest waren. Alles was terug zoals voordien maar dan beter en stilletjes aan lieten we onze gevoelens meer in onze vriendschap binnen lopen. Elkaars hand vastnemen onder het feesten was ons niet vreemd en waar ik kwam, was Emiel en omgekeerd.” Ze droogde haar tranen en ze wist zeker dat hij nooit zo getreurd had om haar, het was Emiel geweest die hun hele relatie opgeblazen had. Eigenlijk kon ze niet zeggen dat hij niet wist wat voor een gevolgen zijn daden zouden hebben, hij wist maar al te goed hoe koppig ze kon zijn, hoe standvastig ze was eenmaal ze een beslissing genomen had. Duizend keer had ze het moment van hun breuk al in haar hoofd afgespeeld en keer op keer kwam ze terug op hetzelfde punt uit: hij wist wat hij kon verliezen maar hij had nooit gedacht dat hij het zou verliezen. Hij voelde zich almachtig, hij had nooit gedacht dat haar verliezen hem kon overkomen. Ze waren voorbestemd geweest voor elkaar, ze pasten bij elkaar als een puzzel. Zonder Emiel was ze niet compleet. Dat voelde ze nog steeds maar toen kwam Bettina ertussen. Voor Parijs hadden ze elkaar beloofd dat ze, toen hij terug was, hun relatie wereldkundig gingen maken. Ze zouden ophouden met het verstoppen van hun liefde en er vol voor gaan, niemand kon hen stoppen. Maar in Parijs gebeurde het ondenkbare. Bettina besloot nog eens haar kans te wagen en vroeg voor de derde keer verkering met Emiel maar de manier waarop ze het vroeg, is op zijn minst memorabel te noemen. Ze ging gekleed in een rood kanten lingerie setje en een trenchcoat erboven aankloppen bij zijn hotelkamer. Toen hij de deur opende, opende zij haar mantel en stelde de vraag die ze voordien al genoeg geoefend had. Zijn blik brandde van de lust & sprak boekdelen: tuurlijk wou hij haar, hij was 1 grote testosteron-bom en op dat moment, was mijn hart gebroken.

Bedankt!

Blij een nieuw stuk te zien! Leuk )
Hier enkele grammaticale suggesties:

Aliceagogo schreef: echoode in haar oren

echode?

Aliceagogo schreef: hij zat ondertussen nog op school

zij toch ook?

Aliceagogo schreef: Ik werkte aan mijn credibility & hij zat ondertussen nog op school maar toen hij een jaar later bij mij op school kwam, bleek dat we onze werelden duidelijk gescheiden moesten houden, er was geen plaats op school voor Emiel bij mij & er was geen plaats voor Sévérine bij hem.

Deze zin is wel erg lang en komt daardoor beetje verwarrend over.

Aliceagogo schreef:Ze ging gekleed in een rood kanten lingerie setje en een trenchcoat erboven aankloppen bij zijn hotelkamer. Toen hij de deur opende, opende zij haar mantel en stelde de vraag die ze voordien al genoeg geoefend had. Zijn blik brandde van de lust & sprak boekdelen: tuurlijk wou hij haar, hij was 1 grote testosteron-bom en op dat moment, was mijn hart gebroken.

hier vond ik het een beetje vreemd dat ze uit haar herinneringen spreekt maar toch lijkt het door een verteller/ooggetuige gesproken.

Hopelijk heb je hier iets aan en ik kijk al uit naar het volgende
Sofia

Hey! Leuk verhaal (: Ik heb zelf ook wat dingetjes gezien waar je waarschijnlijk wel iets aan hebt tijdens het schrijven. (:

Aliceagogo schreef: Ze werd badend in het zweet wakker & hoorde vaag de laatste woorden van Emiel in haar hoofd spoken.

"&" moet je altijd voluit schrijven in een boek/verhaal. (: Dus gewoon als "en".

Aliceagogo schreef: Toen hij de deur opende, opende zij haar mantel en stelde de vraag die ze voordien al genoeg geoefend had. Zijn blik brandde van de lust & sprak boekdelen: tuurlijk wou hij haar, hij was 1 grote testosteron-bom en op dat moment, was mijn hart gebroken.

Ook alle getallen onder de tien horen voluit geschreven te worden. Dus "1" moet zijn één. (; Dat maakt je tekst veel professioneler en fijner om te lezen. ^_^ En "wou" moet zijn "wilde". "Wou" is spreektaal, (;.

Aliceagogo schreef:Al van kleinsaf aan waren ze onafscheidelijk geweest, de 2 musketiers werden ze vaak genoemd en pret hadden ze voor tien.

"Van kleinsaf" moet zijn "van kleins af aan". Met een spatie dus. (:

En verder ben ik het eens met alles wat Delamont ook heeft aangekaart ^_^. Ben benieuwd naar je volgende stuk!

Groetjes,
Caithlin

Up!

Het spijt me zo dat ik nog niet eerder een vervolg heb kunnen posten maar ik had het zo druk met school en zo, niet normaal meer! Bij deze post ik een extra lang stuk om het goed te maken! Ook probeer ik om deze week nog de vorige post aan te passen zodat ze toch iets vlotter lezen! (; Nu al super bedankt voor het lezen en ik hoop dat jullie ervan genieten. Reacties zijn nog steeds welkom, jullie weten echt niet hoeveel ik eraan heb, dus blijven doen! (;
Veel liefs
Alice

Ze werd ruw uit haar dagdroom opgeschrikt door haar deurbel. Ze keek snel naar de klok en zag dat het ondertussen al half negen geworden was. Had ze zo lang daar gewoon gezeten en mijmerend nagedacht over het verleden? Ze stond snel op, repte zich naar de voordeur van haar appartement en zag dat haar beste vriendin Laura voor de deur stond. “Surprise! Herinner je je nog onze afspraak deze morgen of ben je die weer vergeten?” “Euh neen, ik had me gewoon overslapen, geef me een kwartiertje en ik ben klaar. Kom binnen & maak het je gemakkelijk.” Ze liep snel naar de badkamer en moest eventjes lachen toen ze Laura hoorde praten tegen Cleopatra. Laura was de doopmeter van Cleopatra & telkens als die twee elkaar zagen, is het opnieuw liefde op het eerste zicht, zo hard waren ze aan elkaar gehecht geraakt. Toen ze naar Amsterdam verhuisd was, was Laura met haar meegekomen. Eerst was het gewoon de bedoeling dat ze maar een halfjaartje in Amsterdam zou blijven, maar ondertussen was Laura haar toenmalige vriendje Pieter- Jan ook naar Amsterdam getrokken voor zijn werk, dus besloot Laura ook maar te blijven. Ze kon niet zeggen dat ze het niet leuk vond dat Laura ook in Amsterdam woonde, Laura was altijd al haar steun en toeverlaat geweest en dat was toen niet anders. Cleopatra had ze gekocht toen haar appartementje net af was maar ze vond dat er nog iets miste, dus besloot ze een hond te nemen. Misschien was het alleen voor het gezelschap, maar ze had al gemerkt dat een hond uitlaten ook een uitstekende manier was om uit gevraagd te worden. Ze had al een paar one-night stands te danken aan Cleopatra. Ze zag Cleopatra als haar kindje en daar hoorde natuurlijk ook een meter bij. Aangezien Laura haar beste vriendin was, was de keuze snel gemaakt. Ze deed snel wat mascara op, schoot in haar zwart kort kleedje met gouden vogeltjes op en deed haar favoriete zwarte hakken van Steve Madden aan.
Toen ze de keuken terug binnenkwam, zag ze hoe Laura met Cleopatra op haar schoot de krant zaten te lezen. “Zo Lau, ik ben er, maar ik zou wel nog graag willen gaan hardlopen met Cleootje dus ik kan niet zo lang blijven, als je wil kan je ook mee hoor.” Laura keek me half lachend aan. “Wat krijgen we nu, jij die gaat hardlopen, wie ben je en wat heb je met mijn vriendin gedaan?” “Ik ben nog steeds mezelf, ik heb gewoon afgesproken met iemand vanavond en ik zou er toch nog toonbaar willen uitzien.” “Haha, schatje toch, jij ziet er altijd toonbaar uit hoor, je hebt echt niets extra nodig!” Ik keek snel op de klok en spoorde Laura aan afscheid te nemen van Cleopatra. “Waar gaan we heen?” vroeg ik, “ ik heb echt honger als een paard.” Laura lachte haar rinkelende belletjes-lach en keek me spottend aan: “Wanneer heb jij nu eens geen honger?” “Nooit, ik kan eigenlijk altijd eten, best wel sexy.” We liepen arm in arm verder en Laura vertelde honderduit over haar en Pieter-Jan. Ze was zo gelukkig en dat kon je wel zien. Volgende week is ze jarig en stiekem hoopt ze op een huwelijksaanzoek want zo serieus was hun relatie wel al geworden vond ze. “Dan mag jij natuurlijk mijn eerste bruidsmeisje zijn, hopelijk kan je die date van deze avond dan met je meenemen, al wil ik wel dat je hem eerst aan ons komt voorstellen. Gewoon om te kijken of hij wel geschikt voor je is en zo, iemand moet er toch voor je zorgen lieve schat!” Ik moest stiekem wel lachen, had Laura nu echt niet door dat ik wel wist hoe ze zat te vissen naar meer informatie. “Lau, als we er zijn, vertel ik je alles wat ik je kan vertellen over vanavond, daarbij, ik heb je advies nog nodig over mijn outfit.” Laura keek me aan alsof ze een kind was die voor de eerste keer in een snoepwinkel kwam. “Echt waar? Mag ik die grote verantwoordelijkheid dragen om de grote actrice Sévérine Mauritius te kleden? Wacht even, ik moet bekomen, ik kan het gewoon niet geloven.” “Nu wel genoeg gelachen, Lau, je weet hoe zenuwachtig ik kan zijn voor zo’n dingen.” “Niet normaal zenuwachtig, je beseft niet half hoe goed je eruit ziet. De hele stad ligt aan je voeten, zelfs in België zijn ze nog steeds wild van je.” Ik dacht kort over Laura’s woorden na en ik moest toegeven, gelijk had ze wel. Ik moest mezelf wel wat meer krediet geven, het is niet zo dat ik de lelijke stiefzuster ben of zo. Ik word ook telkens gevraagd voor de “femme fatale” rollen en op premières zie ik er altijd wel goed uit, ik krijg toch telkens in de moderubriek van Privé 5 glaasjes dus dat wil ook wel wat zeggen. “Lieve schat, we zijn er, waar wil je zitten, ergens achteraan of toch liever aan het venster?” “Neem maar achter, dan kunnen we ongestoord bijkletsen en zo, ik heb geen zin om vandaag handtekeningen uit te delen.” “Goed. Ciao Giuseppe! Heb jij voor deze twee bevallige dames soms nog een tafeltje achterin vrij?” “Natuurlijk bellissima Laura, voor jullie altijd! Volg me maar.” Laura en ik volgden Giuseppe naar achter en ik zag hoe hij zich weer uitsloofde voor Laura. Hoe deed ze het toch? Ze had een perfect vriendje thuis zitten maar toch kon ze keer op keer weer de moeilijkste zaken gedaan krijgen, enkel en alleen maar door even de juiste man te charmeren. Ze knipperde gewoon even verleidelijk met haar wimpers en Giuseppe lag onmiddellijk in katzwijm. “S, ga je nog zitten of blijf je net zolang recht staan tot iedereen je gezien heeft en je zeker op de foto moet gaan?” Ik ging snel zitten, sloeg de menukaart open en koos voor een cappuccino met een bruschetta. Laura bestelde alles uiterst charmant aan Giuseppe en keek me toen aan met haar befaamde “Laura Van Houten- blik”, zo’n blik die alles uitstraalde waarvoor ik bang was, ik wist dat ik nu echt moest beginnen praten over de date. “Nou, moet ik het eruit sleuren of hoe zit het?” Ik keek Laura aan en begon snel over onze ontmoeting te praten.

Leuk! Ik ben benieuwd hoe de date zal lopen

Ze wierp nog een laatste nerveuze blik in de spiegel, streek haar zwarte lievelingskleedje van Tim van Steenbergen glad en zuchtte diep. Waarom had ze ook alweer besloten om hem op te bellen? Ze wist niets van hem, het was te gewaagd voor haar, zo’n roekeloos gedrag was ze niet van zichzelf gewoon. Ze keek op de klok en zag dat ze nog een kwartiertje had. Toen ze deze namiddag gaan winkelen was met Laura, had hij haar opgebeld. Ze was te bang geweest om op te nemen dus had ze hem op voicemail over laten gaan. Toen Laura een nieuwe jeans aan het proberen was, luisterde ze snel naar het berichtje dat hij achtergelaten had. Zijn stem klonk nog verleidelijker dan ze zich herinnerde en ze meende een vleugje ongeduld te kunnen bespeuren. Hij zou haar bij haar thuis komen ophalen, dat was makkelijker volgens hem, rond half acht maar hij vroeg wel of ze hem haar adres nog wou doorsturen. Dat zou wel handig zijn. Hij sloot af met de woorden “Ik kijk erg uit naar vanavond.” en hierdoor sloeg haar hart een tel over. Ze wist niet wat ze moest verwachten dus had ze samen met Laura besloten dat een LBD in zowat iedere situatie wel gepast en sexy was, dus het op één na grootste probleem van die avond was al opgelost. Ze stak een Kent-mentholsigaret op, vulde Cleopatra haar etensbakje bij en ging op haar vensterbank zitten, genietend van de ondergaande zon die het water van de Amsterdamse grachten kleurde. Nog geen tien minuutjes later ging de bel al en voelde ze haar hart in haar keel kloppen. “Oké,” dacht ze, “hier gaan we dan”.