Online Verhalen

Dit is het einde. Schilfers as zweven over de verwoeste straten. De aarde trilt en rommelt onophoudelijk. Statige gebouwen storten met een donderend geraas als kaartenhuizen in. Mensen worden bedolven onder het puin terwijl ze aan de vallende brokstukken proberen te ontkomen. Stof en as vullen de lucht en mensen verstikken bij het inademen van de giftige dampen die zijn vrijgekomen vanuit de aardspleten. De hemel is pikzwart en enkel brandende gebouwen en bliksemflitsen verlichten de stad. Ouders rennen door de straten, hun kinderen in hun armen geklemd, in de hoop dat hun armen enige bescherming bieden tegen de rampen die hen op dit moment teisteren.
Een kleuter zit op zijn knieën bij een brokstuk dat zijn moeder voor zijn ogen verpletterd heeft. Zijn kleine handje rust op het koude beton terwijl hij steeds geluidloos het woord 'mama' vormt met zijn lippen. Zijn ogen staren leeg naar de plek waar zijn moeder enkele momenten geleden nog gestaan had. Een man in een zwarte regenjas schreeuwt van op een afstand naar de kleuter, maar die lijkt hem niet te horen. De aarde begint weer hard te schokken en de man moet zich aan een stuk steen vasthouden om rechtop te blijven staan. Weer roept hij de naam van de kleuter, wanhopiger deze keer. De kleuter draait zijn gezicht langzaam in de richting van de man en staart hem met glazige ogen aan. Een traan rolt over zijn wang terwijl hij in het blok beton knijpt. Dan weerklinkt een verschrikkelijk gerommel vanuit de diepte. De straat splijt open, auto's en gevallen puin in de diepte meenemend. De kleuter opent zijn mond, klaar om naar de man te gillen, maar de grond onder zijn voeten verdwijnt en hij valt de diepte in.
Overlevenden verzamelen zich op het gigantische plein in het midden van de inmiddels verwoeste stad. Sommigen zijn eerder dood dan levend. Gewonden worden verzorgd, voor zover dat mogelijk is, en gezinnen proberen elkaar terug te vinden. Plots is het doodstil op het plein. Het getril en dreigend gerommel is opgehouden en ook het onweer lijkt gestopt te zijn. Een halfuur lang blijft het stil. Er stijgt voorzichtig gefluister op, de hoop op overleving begint weer aan te wakkeren en het gefluister verandert in zacht gemompel. Maar dat gemompel verdwijnt meteen wanneer een enorm gebulder uit het midden van de aarde opstijgt. De lucht verandert ook; pikzwarte wolken verzamelen zich als een draaikolk in de hemel, en vanuit het midden van de eclips davert een gigantische felblauwe bliksemflits naar beneden en boort zich met een enorme kracht de grond in. En alles is voorbij.

Wauw. Just... Wauw. Verder. Nu.

De titel trok mijn aandacht, mooi gekozen. Ben benieuwd waarom je die titel gekozen hebt.
Ik heb er 1 dingetje op aan te merken, nee, eigenlijk niet .
En Little_Miss_Perfect, hoe snel raak je verslaaft aan een verhaal?

Maar ze heeft gelijk, het begint heel erg mooi .
Schrijf je snel door?

Liefs Floor

@ Mena, ik ken Jenny al van een andere site, ik heb haar deze site aanbevolen. En ik ken dit verhaal ook al - half. Dus vandaar. :3 Ik weet - geloof ik - ongeveer wat er gaat komen. En ja, ik denk dat ik wel verslaafd ga raken aan dit verhaal. ;p En bovendien, de site waar Jenny en ik elkaar hebben leren kennen daar kregen we amper lezers meer. Het is een kindersite en aangezien onze verhalen net wat meer 'volwassen' worden, is deze site een goede uitkomst. ;p

@ Jenny, Je moet écht door. xd Anders ga ik gewoon even op Punkypet zoeken hoe het verder gaat. xd

Spannend verhaal! De titel maakte me zo nieuwschierig dat ik het echt even moest lezen, goed bedacht Ben benieuwd waar het heen gaat.
Er viel me één ding op:

De lucht verandert ook; pikzwarte wolken verzamelen zich als een draaikolk in de hemel, en vanuit het midden van de eclips davert een gigantische felblauwe bliksemflits naar beneden en boort zich met een enorme kracht de grond in. En alles is voorbij.

In dit stukje gebruik je erg vaak het woordje 'en', persoonlijk vind ik dat niet zo mooi staan en niet zo fijn lezen (mijn mening hoor ). Ik zou het bij de laatste zin weglaten en na 'hemel'een nieuwe zin beginnen.

Verder geen commentaar hoor! Mooi geschreven

De titel maakte mijn nieuwsgierig, het heeft iets duisters en dat vind ik altijd wel leuk. ^^ Ben wel benieuwt waarom je deze titel hebt gekozen.
Je proloog is heel spannend en ik vind dat je het heel mooi hebt geschreven. Ik heb geen commentaar, ik zou het liefst meteen verder kunnen lezen
Schrijf snel verder,

Xxx Aile

@Mooonie: Bedankt voor de tip! Nu ik het zo nog eens zie, merk ik het inderdaad ook op, ik zal proberen erop te letten in het volgende stuk (dat ik zo meteen ga schrijven)

Wauw, goed stuk zeg! Het is spannend en ook nog eens mooi geschreven.
Ik kijk ontzettend uit naar het vervolg

Ik vind het een erg goed begin van je verhaal. Normaal stoor ik mij heel erg bij verhalen die niet door de ogen van een duidelijk persoon zijn geschreven, maar bij jouw verhaal gaat dit niet op. Ik vind het heel prettig lezen, het is zo beeldend, net alsof je er zelf bij bent. Ik hoop dat je snel je eerste hoofdstuk post. Keep up the good work.

“Na de Grote Rampen van 2177 werd de wereldbevolking enorm uitgedund. Amper één tiende van de totale populatie bleef nog over na 2177. Sta daar maar eens bij stil, jullie zitten nu met zevenentwintig in deze klas. Bedenk nu dat enkel jij en twee andere klasgenoten overblijven.” Mevrouw Brady kijkt ons allemaal indringend aan, waarschijnlijk om onze geschokte gezichten te peilen. Ik kijk verveeld uit het raam en zie hoe blaadjes buigen onder het gewicht van de vallende druppels. Op de achtergrond hoor ik mevrouw Brady weer praten, maar ik luister niet naar haar. Nog steeds kijk ik naar buiten, en ik zie een meisje snel over het zanderig paadje lopen dat naar de administratie leidt. Ze houdt haar cursus boven haar hoofd om zo haar haren droog te houden. Zelfs van deze hoogte zie ik dat de letters op het blad uitlopen en veranderen in blauwe vegen.
“Logan?”
Ik kijk om en zie de helft van de klas naar me staren. Mevrouw Brady kijkt me afkeurend aan en kruist haar armen.
“Ik zal de vraag dan nog eens herhalen, vermits je te druk bezig was met dromen. Achter me zie je een afbeelding van de Schittering. Kan je me zeggen wat de Schittering heeft veroorzaakt op de aarde?”
Zonder naar de afbeelding te kijken weet ik precies hoe de Schittering eruit ziet. Felblauw, verblindend, gigantisch. De Schittering kondigde in 2177 het einde aan van de Grote Rampen, maar tevens ook het begin van een heel nieuw tijdperk.
“Engelen en Demonen,” was mijn korte antwoord.
“Inderdaad, Engelen en Demonen zijn neergedaald op de avond van de Schittering.” Mevrouw Brady wil nog verder ingaan op het onderwerp, maar haar stem gaat verloren in het schelle gerinkel van de schoolbel. Iedereen staat op en pakt zijn spullen bij elkaar.
“Morgen gaan we verder met deze les, dus zorg dat je je handboek en je notities over Engelen en Demonen bij hebt. Hier heb je je gsm trouwens terug, Madison,” zegt mevrouw Brady nog snel, voor iedereen het lokaal uitstapt. Ik prop mijn boeken in mijn rugzak, zwier die over mijn schouder en slenter naar de deur.
“Logan, kan ik even met je spreken?” vraagt mevrouw Brady wanneer ik haar bureau voorbij stap. Ik draai me langzaam naar haar om en kijk haar aan. Ze heeft haar haar in een nonchalante dot samengebonden. Haar hand rust op haar bolle buik. Volgende week gaat mevrouw Brady met zwangerschapsverlof. Niet dat ik haar erg zou missen.
“Weet jij toevallig waar Blake is? Ze was gisteren ook al niet op school en ook haar ouders hebben niets laten weten,” begint mevrouw Brady.
“Ze voelde zich gisteren niet goed, ik denk dat ze vandaag thuis is gebleven,” lieg ik. Het is een soort gewoonte geworden en ik kan al enorm goed liegen. Behalve tegen Blake, zij doorziet mijn leugens telkens weer. Ik ben een open boek voor haar en dat haat ik.

Go oooonnnn. :3 Ik heb nu nog even geen feedback. ;p

Je schrijft erg fijn. Ik kan alleen maar zeggen: ga verder!

Je schrijfstijl is idd heel erg fijn, ik heb er niks op aan te merken
Ben heel erg benieuwt naar het vervolg.

Xxx Aile

Geen feedback dit keer! Leuk dat het verhaal zich in de toekomst afspeelt, ben benieuwd wat voor nieuwe snufjes er zijn...Schrijf snel verder! Je maakt me nieuwschierig naar de Engelen en Demonen

Leuk verhaal de titel trok me gelijk aan haha.
Maar het leest lekker weg schrijf snel verder.

Ik heb, denk ik, een vaag idee waar dit verhaal heen gaat. Als dat zo is dan blijf ik dit verhaal nog wel met grote interesse volgen. Ga zo door!

JA INDERDAAD. Ga eens door. >:3

Mevrouw Brady kijkt me peilend aan, alsof ze me wil betrappen op een leugen. Uiteindelijk besluit ze toch me te geloven.
“Oké, je kan gaan, Logan. Ik zie je morgen.”
Ik knik en draai me om, het lokaal uit. Behendig baan ik me in de gang een weg langs groepjes leerlingen. Vervolgens sta ik bij mijn kluisje en draai het slot open. Ik zwier het deurtje open en kijk naar de slordige stapel boeken. Mijn handboek Engels ligt onderaan de stapel, en ik trek het er vanonder uit. Ik kijk nog één keer naar het deurtje van mijn kluisje. Vele andere leerlingen plakken foto’s of post-its aan hun deurtje, ik niet. Mijn kluisje is lelijk en donkerblauw en de verf bladdert er op sommige plekken af, waardoor het blauw vervangen wordt door staalgrijs. Ik sla mijn kluisje weer dicht en klik het slot dicht. Ik draai me net om wanneer iemand tegen mijn schouder botst. Ik kijk om en zie een derdejaars geïrriteerd naar me kijken. Het meisje zwiept haar geblondeerde haren naar achteren en fatsoeneert haar vestje voor ze weer verder loopt. Ik besluit haar maar te negeren en stap de gang door. Aan het einde van de gang loop ik de grote, marmeren trappen af en stap vervolgens door de inkomhal naar buiten.
Buiten ruikt het naar regen en stof. Plassen water vormen zich op de drukke straten. Ik trek mijn kap over mijn hoofd en steek de straat snel over. Ik vloek binnensmonds wanneer ik in een diepe plas water stap. Modder en water vullen mijn schoen en mijn broek voelt plots veel zwaarder aan. Ik schud mijn broek even uit, in een poging mijn voet wat te drogen, maar het helpt amper. Dus ik stap dan maar verder, naar de bushalte. Het regent zo hard dat mijn jas al doorweekt is en alle boeken in mijn rugzak waarschijnlijk al verandert zijn in natte zakdoeken, maar het kan me niet schelen. Wanneer ik de bushalte bereik, komt de bus net aangereden. Snel stap ik op en ga ergens zitten.
Mijn haar plakt tegen mijn gezicht en ik ril van de kou. Gelukkig is het warm in de bus en ben ik over vijf minuten thuis. De bus kan namelijk dertig kilometer afleggen binnen amper tien minuten. Dertien haltes nadat ik ben opgestapt, stap ik van de bus af.
Het is nog steeds niet opgehouden met regenen, maar ik ben toch al nat, dus ik zet mijn kap niet meer op. Straaltjes regen glijden langs mijn nek in mijn kraag en vervolgen hun weg over mijn rug. Ik haast me door de brede straten en besluit een kortere weg te nemen langs enkele steegjes, dus sla ik rechts af en ren een steegje door tussen twee immens hoge appartementen. Enkele straten en steegjes later doemt een gigantische villa voor me op, amper te zien in de gietende regen. Een ijzeren poort blokkeert de weg naar het huis. Ik toets de juiste cijfercombinatie in, waarna een klein zijpoortje, niet groter dan een deur, open glijdt. Snel glip ik erlangs en druk dan een zwarte knop in om het poortje weer te sluiten. Plots valt er nog meer regen dan daarnet, en ik spurt snel de lange, kronkelige oprit op.
Bij de voordeur leg ik mijn hand op het tablet in de muur en een groene streep scant mijn hand. Uiteindelijk klinkt het bekende drietonige deuntje en klikt de deur open. Zo snel ik kan zwaai ik de voordeur open en stap ik naar binnen. Daar word ik verwelkomd door Alice, onze meid. Ze zegt niets, maar neemt mijn rugzak en jas aan en stapt vervolgens weg naar de vestiaire.
Ik schop mijn natte schoenen uit, die nu meer weg hebben van vodden dan van schoeisel, en loop op mijn kousen naar de woonkamer. Op de zwarte tegels laat ik kleine plasjes water achter en ik wil net in de leren zetel gaan zitten wanneer ik iemand de woonkamer in hoor stappen. Ik draai me om en voelde mijn maag omkeren als ik zie wie daar bij de deur staat.
Mijn vader.


Edit: Feedback van ROMEH gebruikt

Jeej.
Waarom zou ze schrikken omdat ze haar vader ziet?!
Doorgaan aub

Ik denk eigenlijk dat het een 'hij' is. Maar ga verder. Ofzo. <3 Daddy's home!

Volgens mij is het inderdaad een 'hij'. Ben benieuwd waarom zijn vader zo afschrikwekkend is

Ik sla mijn kluisje weer dicht en klik het slot dicht. Ik draai me net om wanneer iemand tegen mijn schouder botst. Ik kijk om en zie een derdejaars geïrriteerd naar me kijken.

3 keer 'Ik' achter elkaar, dat vind ik zelf niet zo mooi staan. Meer kan ik niet verzinnen, dus dit is weer een standaard ''ga verder, je verhaal is leuk blablabla'' reactie. Maar je schrijft erg leuk en deze ga ik zeker volgen c:

Ben benieuwt waarom hij schrikt van zijn vader
Schrijf snel verder ^^

Jeeej weer een stukje! haha
Geen fouten gevonden dus schrijf snel verder

Logan is inderdaad een jongen, sorry als dit niet zo duidelijk was (;
@Wannabe: Bedankt voor de tip, ik had het zelf nog niet gemerkt, maar zal er proberen op te letten!

-----------

Arthur Hatch, een befaamd en alom gerespecteerd politicus hier in Denver. Hij heeft enorm veel invloed op het bestuur in Denver, dankzij zijn vele connecties. Denver is sinds de Grote Rampen uitverkozen tot hoofdstad van Amerika, nadat New York ten onder ging aan de gevolgen van de Grote Rampen. Het enige wat van New York overgebleven is, zijn gigantische brokstukken ondergedompeld in het water. Op school krijgen we foto's te zien van hoe New York vroeger moest zijn geweest, en als ik erover nadenk lijkt Denver wel een kopie te zijn van New York. Zonder de gele taxi's dan. Na de Grote Rampen was men in Denver het snelst bezig de stad weer op te bouwen. En vermits New York enkel nog in de geschiedenisboeken bestaat, is Denver nu de hoofdstad van Amerika. Inmiddels wonen er al 4 miljoen mensen in Denver en dat aantal neemt steeds toe.
Mijn vader heeft na 15 jaar ervaring zijn plaats behaald bij de acht Ministers van Bestuur. De acht ministers helpen de president bij het besturen van Amerika. Ze debatteren maanden lang over het al dan niet invoeren van een nieuwe wet en laten die dan goedkeuren door de president. Mijn vader heeft dus enorm veel macht en aanzien in Denver, en daar gedraagt hij zich ook naar. Hij houdt ervan zich enkel met de rijkste en vooraanstaande burgers te vertonen en een interview af te nemen voor kranten en tijdschriften. Affiches met zijn neppe en onrealistisch witte tandpastaglimlach sieren de straten wanneer hij een campagne voert.
Maar bovenal staat hij bekend als een tegenstander van de Engelen en Demonen. Arthur Hatch doet er alles aan om de wereld weer in de handen van de mensen te krijgen. Hij koestert een enorme haat tegenover Engelen en Demonen, wat enorm doorschemert in zijn toespraken. En nu kijkt hij me minachtend aan vanuit de deuropening, met een bundel papieren in zijn hand.
"Trek eens andere kleren aan, wil je? Alles is hier net schoon," zegt hij traag, met een misprijzende ondertoon in zijn stem. Zijn bruine ogen staren me hard en afkeurend aan en ik stap naar de deur.
Een rilling glijdt over mijn rug wanneer ik mijn vader kruis, dus ik ga snel verder naar de trap. Met twee treden tegelijk loop ik naar boven. Daar loop ik nog de gang door en open vervolgens mijn kamerdeur. Ik sluit de deur achter me en merk dan pas dat ik mijn adem de hele tijd heb ingehouden. Nu durf ik wel weer uit te ademen, terwijl ik in de kast andere kleren zoek. Ik graai er het eerste uit dat ik zie en ga naar mijn badkamer. Daar kleed ik me om en gooi mijn natte kleren in de wastunnel. Ik hoor een zachte plof en weet dat mijn kleren in de wasruimte zijn beland.
Terwijl ik mijn hemd dichtknoop, ga ik in mijn kamer op de bureaustoel zitten. Mijn haar is nog nat en druppels water vallen op mijn houten bureau. Buiten hoor ik vogels fluiten, een geluid om van te genieten hier in de stad. De deur achter me glijdt open. Ik voel een zachte bries langs me heen gaan en zonder ook maar om te kijken weet ik wie daar staat.

En natuurlijk moet je gewoon doorgaan. :3

Aaah ga ik ook nog eens een typ fout in die reactie zetten. Ik had ook wel door dat het een hij is/was whatever. Maar ik zat met een ander verhaal in mijn hoofd ( ik moet echt eens wat minder lezen op dit forum... Nou nee, ik denk er niet (grr dus wel!) aan).

Ga door aub!

Leuk leuk leuk! Heel snel verder gaan. Wat een stomme vader trouwens :c

Nog steeds leuk! Ik kwam één foutje tegen:

Nu durf ik wel weer uitademen terwijl ik in de kast andere kleren zoek.

Deze zin klopt niet helemaal, 'uitademen' moet hier 'uit te ademen' zijn.

Verder geen opmerkingen Schrijf snel verder!

Ik ben het verhaal helemaal vergeten! Sorry! Maar ik vind het nog steeds leuk, schrijf snel verder ^^

“Je hebt je hemd verkeerd dichtgeknoopt,” zegt Blake. Het is ongelooflijk hoe zij zo gemakkelijk het huis kan binnensluipen, zonder gezien te worden op de bewakingscamera's.
Ik draai me nog niet meteen naar haar om, maar buig mijn hoofd voorover om mijn hemd te kunnen zien. Blake heeft gelijk; ik heb een knoop overgeslagen en mijn hemd ziet er wat vreemd uit nu. Toch besluit ik mijn hemd nog niet opnieuw dicht te knopen, maar ik draai me om en kijk Blake aan. Ze leunt tegen de deurpost, met haar armen gekruist. Haar groene ogen kijken me recht aan. Toen ik haar pas kende, was ik altijd overdonderd geweest als ze me zo strak aankeek. Ik dacht dat ik iets verkeerd gedaan had als ze zo naar me staarde. Maar nu weet ik dat dit gewoon iets is wat bij Blake hoort, volgens mij beseft ze soms niet eens dat ze zo doordringend kan kijken.
Blake verplaatst haar gewicht naar haar andere been en stapt me vervolgens voorbij. Ik knoop mijn hemd dan maar opnieuw en draai me nog eens om. Blake zit op de vensterbank en kijkt naar buiten. Haar ogen volgen regendruppels die langs het glas naar beneden glijden. Ik weet dat ze nu enkele druppels in het oog houdt en gokt welke het eerste beneden zal zijn. Ze trekt haar knieën op en slaat haar armen om haar benen. Haar kaneelblonde haren rusten op haar schouders en rug.
“Wat is er?” vraag ik. Mijn stem klinkt zacht.
Blake kijkt om. Even zie ik een fractie van haar echte emoties, maar al snel krult ze haar mondhoeken op. Ze haalt haar schouders op en kijkt weer naar buiten.
“Het weer deprimeert me.”
“Leugenaar.”
Meteen draait ze haar hoofd. Haar haren zwaaien achter haar aan en verbergen haar grijns even. Ze kijkt me peilend aan. Dan lichten haar ogen plots op en ook haar grijns wordt breder.
“Je wil weten waar ik vandaag ben geweest.”
Voordat ik kan antwoorden gaat ze verder.
“Ik ben al zo vaak een tijdje weggeweest, waarom lijkt deze keer je nu dan belangrijker dan al die andere keren?”
Ik weet dat ze niet naar mijn antwoord zal luisteren, dat kan ze al lezen in mijn ogen. Toch zeg ik:
“Omdat het deze keer lijkt alsof je niet verkregen hebt wat je wou. Dus wil ik weten wat je probeerde te bereiken vandaag.”
Haar ogen verharden en ze perst haar lippen op elkaar. Kwaad kijkt ze weer naar buiten. Daar daalt de regen nog steeds neer. Mijn bureaustoel kraakt stilletjes wanneer ik opsta en naar de vensterbank stap. Zonder iets te zeggen ga ik tegenover Blake zitten. Een been hangt over de vensterbank, de andere heb ik opgetrokken. Blake kijkt nog steeds strak naar buiten en ik weet dat ze zenuwachtig wordt van mijn aanwezigheid. Met haar vingers trommelt ze rusteloos tegen haar been.
“Wat heb je gedaan vandaag?”
Ik raak voorzichtig haar arm aan en plots breekt er iets binnen in Blake. Ze slaat mijn hand weg en kijkt me woedend aan, maar haar blik verandert snel in iets wat ik als verward zou noemen. Dan lichten haar ogen op, er lijkt een felgroen vuur in te branden. Blake gaat van de vensterbank af en wankelt achteruit. Ze krimpt in elkaar en zoekt steun bij het bureau terwijl twee enorme, zwarte vleugels zich achter haar uitspreiden. En dan lijkt het of iemand een steen in mijn maag gooit; de botten van haar rechtervleugel lijken versplinterd te zijn en de veren zijn besmeurd met zilverachtig bloed. Haar bloed.

Wauw, wat heeft ze gedaan? o_O Je bent amazing. Ik hou van de manier waarop je in de details treed. Echt. ;o Verder!

Wauw, echt goed geschreven! Verder heb ik er niets op aan te merken.
Snel verder!

, dóórgáán! Je stopt net op zo'n flut stukje, niet dat het een dom stukje is, maar je stopt op zo'n dom moment!

Ga je supersnel door?
Liefs, Floor

Mijn benen trillen onophoudelijk terwijl ik opsta van de vensterbank en naar de deur wankel. Met bevende handen sluit ik de deur en doe hem op slot. Ik moet me even vasthouden aan de deurknop, die koel en glad aanvoelt onder mijn hand. Ik omklem hem steviger en probeer bij zinnen te komen voordat ik weer naar Blake stap. Terwijl ik mijn voeten dwing naar Blake toe te schuifelen, kijk ik haar aan. Ze zit op haar knieën en perst haar lippen op elkaar om de pijn te verbijten. Ondertussen kijkt ze strak naar de grond en wanneer ik haar blik volg, zie ik dat ze naar de stapel bladen kijkt op het donkergrijze tapijt.
Ik hurk voor haar neer en raak zachtjes haar knie aan. Ze kijkt naar me op en probeert haar tranen in te houden.
Ik heb Blake nog nooit zien huilen. Eerst dacht ik dat ze gewoon niet kon huilen, omdat ze gewoon geen tranen had om over haar wangen te laten rollen. Nu weet ik dat ze zich steeds sterk houdt tegenover anderen. Ik vraag me af of ze ooit huilt als ze alleen is, misschien probeert ze zich ook sterk te houden tegenover zichzelf.
En ik besluit dat ik haar maar beter kan helpen. Ik sta op, knoop mijn hemd weer open en laat het van mijn schouders glijden. Vervolgens haal ik diep adem en concentreer ik me op de energie die ik ondertussen al enkele dagen onderdrukt heb.
Nu laat ik die energie de overhand nemen en ik voel mijn bloed meteen sneller stromen. Even lijken mijn ogen te branden en ik sluit ze, adem een paar keer in en uit, terwijl ik de losgebarsten energie binnen in me enigszins onder controle probeer te houden. Dan open ik mijn ogen weer, en zonder naar mezelf te kijken weet ik dat mijn ogen een purperen kleur hebben en lijken te dansen in fel paarse vlammen. Ik ben me bewust van mijn vleugels, die tussen mijn schouderbladen uit mijn rug komen en zich een halve meter boven mijn hoofd uitstrekken. De zwarte vleugels zweven ongeveer tien centimeter boven de grond wanneer ze achter mijn rug rusten.
Daarna hurk ik weer neer bij Blake en neem haar handen vast.
Ik concentreer me weer op mijn energie en probeer zoveel mogelijk ervan over te dragen op Blake terwijl ik steeds dezelfde vier zinnen prevel in het Andrinn, de taal die demonen gebruiken om met elkaar te communiceren.
Eigenlijk heet de taal niet echt Andrinn, mensen bootsen de klanken ervan zo goed mogelijk na, vermits ze het echte woord niet kunnen uitspreken.
Ik voel steeds meer energie naar Blake toe vloeien. Hoe meer energie een Demon bezit, hoe sneller hij geneest. Blake stribbelt niet tegen, ook al haat ze het om afhankelijk te zijn van iemand, op wat voor manier dan ook.
Wanneer ik uiteindelijk zelf wat licht in mijn hoofd begin te worden, dus maak ik een eind aan de energieoverzetting en laat haar handen los. Ik zucht, kijk Blake aan en vraag:
"Wat is er gebeurd, Blake?"
Het duurt even voor ze antwoordt. Ze haalt eerst eens diep adem en kijkt vervolgens op.
"Ik kreeg problemen met een Engel."
"Hoe dan? Was je van plan een ziel te stelen?"
En de blik die ze me toewerpt met die brandende groene ogen van haar vertelt me genoeg.

Twee woorden: Ga verder.

Me likes, en ik sluit me bij little miss perfect aan!

"Blake, ben je helemaal gek geworden? Je hebt nog maar een maand geleden energie genomen van een mens."
"Ik doe wel wat meer dan enkel naar school gaan en doen alsof ik in het perfecte gezin leef," beet Blake me toe. Haar opmerking kwam hard aan en ik wierp haar een woedende blik toe, maar ze keek al even kwaad naar me terug. Blake heeft altijd al neerbuigend neergekeken op mijn levensstijl. Terwijl zij opdrachten moet vervullen voor de Demonen -sommige gevaarlijker en zwaarder dan andere-, moet ik enkel maar zorgen dat niemand erachter komt dat ik een Demon ben. Mijn vader is namelijk altijd al een sterke tegenstrijder geweest van Demonen, dus als uitkomt dat ik er een ben, kan hij zijn prestigieuze reputatie wel vergeten, zeker nu hij president wil worden. Zijn campagnes zijn al begonnen en in de media wordt hij vaak een kanshebber genoemd. Geweldig.
Tot mijn vijfde was het vanzelfsprekend een normaal luxeleven te leiden. Dan was ik ook nog geen Demon.
Ik ben iemand die een Nieuwe Demon of een Halve Demon genoemd wordt. Nieuwe Demonen of Engelen zijn oorspronkelijk mensen. Ze worden zonder vleugels of bovennatuurlijke krachten geboren. Op hun vijfde veranderen ze echter. Vleugels ontwikkelen zich tussen de schouders en plots krijgen die kinderen ook krachten die typisch zijn voor Engelen en Demonen. Zo'n Nieuwelingen zijn enorm zeldzaam. Men weet nog steeds niet hoe het mogelijk is dat ze ontstaan. Een foutje in ons DNA? Misschien. Het lot? Onmogelijk.
Nu ik weer terugdenk aan de nacht wanneer mijn eigen vleugels mijn rug openbraken, glijdt een rilling over mijn lichaam heen.
Het was begin februari en buiten werden sneeuwvlokjes door de wind meegesleurd en vervolgens neergelegd op de gebouwen en de straten. De ramen van onze villa waren beslagen met ijsbloemen. Ik zat in de warmte van het holografische haardvuur in de woonkamer naar buiten te staren, waar de sneeuwstorm verder woedde. Afwezig prikte ik met mijn vork in het laatste stukje chocoladetaart van mijn bord. De hele dag al waren mijn ouders enorm zenuwachtig geweest. Een verjaardag was toch iets om te vieren? Waar waren ze toch zo bang voor?
Toen de avond begon te vallen leken mijn ouders zich steeds meer te ontspannen. Waarom waren ze blij dat de dag voorbij was? Er was toch niets bijzonders gebeurd?
Ik keek naar de klok en zag dat het al elf uur 's nachts was. Zo laat was ik nog nooit mogen opblijven. Aan de andere kant, op je verjaardag mag je altijd wel wat meer.
Een geeuw ontsnapte langs mijn lippen en ik wreef loom met mijn vrije hand in mijn ogen.
Toen begon het.
Een hevige steek schoot door langs mijn ruggengraat heen. Het leek alsof alle lucht uit mijn longen werd geperst. De vork viel uit mijn hand en kletterde op de grond. Ik klapte dubbel van de pijn, wanhopig naar adem happend. Mijn hoofd leek te barsten en ik klauwde in mijn haren. De pijn in mijn rug werd steeds erger, alsof honderden scherpe messen zich voortdurend in mijn huid boorden. Ik schreeuwde het uit, ik kronkelde over de vloer, ik krabde mijn gezicht open. Laat het stoppen, dacht ik, laat het gewoon stoppen.
Mijn ouders kwamen de woonkamer binnen, geschrokken door het vreselijke gegil. Mijn moeder stond bij de deuropening en keek me verdoofd en geschokt aan. Ze reageerde niet op mijn smeekbedes. Tranen gleden over haar wangen.
Mijn vader daarentegen liep kordaat naar me toe. Hij nam me bij mijn schouders vast en keek me doelbewust en doodsbang aan. Ik had hem nog nooit zo angstig en wanhopig gezien. Toch trilde zijn stem niet wanneer hij tegen me schreeuwde.
"Vecht, Logan! Verzet je ertegen! Luister naar me! Logan, je moet het nu stoppen! Laat je niet veranderen! Nu moet je vechten!"
Me verzetten. Waartegen? Ik probeerde me sterk te houden, maar de pijn die me kapot maakte was te groot. De pijn was te erg. Ik kneep mijn ogen dicht, in de hoop dat het snel voorbij zou zijn. De woorden die mijn vader me toeriep hoorde ik niet. Enkele tergend lange seconden later leek de pijn weg te ebben. Vermoeid opende ik mijn ogen weer en keek ik vragend op naar mijn vader, die er even verbouwereerd uitzag als ik. Een glimlach begon zich te vormen op zijn lippen. En dan scheurden vleugels mijn rug open.

Je moet oppassen, dat je vooral in je eerste stukjes zinnen niet te vaak begint met 'ik'. Er moet variatie in gebracht worden, door de zin anders te formuleren. Ach.. moet.. het is fijner te lezen op deze manier, want het stoort nogal.
Soms vind ik je te diep op details ingaan, maar dat is een kwestie van smaak.

Ik schudt mijn broek even uit, in een poging mijn voet wat te drogen, maar het helpt amper.

schud*

Daar wordt ik verwelkomd door Alice, onze meid.

word*

Met te ver in details treden, bedoel ik bijvoorbeeld, dit:

Daar kleed ik me om en gooi mijn natte kleren in de wastunnel. Ik hoor een zachte plof en weet dat mijn kleren in de wasruimte zijn beland.

Je hebt al gezegd dat de kleren in de wasmachine worden gegooid. Wat voor toevoeging heeft het om een 'plof' te beschrijven?

Ga snel verder. Me likes engelen, vampiers, demonen etc. (Heel toevallig je inspiratie uit 'Fallen'?