Online Verhalen

Het is even geleden dat ik hier mijn neus heb laten zien, maar ik ben er weer! Dit keer met een nieuwe versie van ASR. Het zal misschien een beetje vreemd en misschien zelfs ook vervelend overkomen dat ik nu weer aan een nieuwe versie ben begonnen, maar ik kan jullie ook uitleggen waarom ik dat heb gedaan, zelfs nu ik al zo ver was met de vorige. Vanaf het moment dat ik het laatst actief ben geweest op OnlineVerhalen, heb ik niet meer serieus geschreven. Ik heb rondgelopen met een schrijversdip die nu al iets meer dan een half jaar stand houdt, maar ik ben me daar langzaam aan het uitwerken. Ik kon echter niet meer in de laatste versie van ASR komen, omdat mijn stijl een beetje veranderd is - tenminste, dat denk ik toch, omdat ik niet meer kon wennen aan de oude - en daarbij is het al zo lang geleden dat ik heb geschreven, dat ik besloot dat het tijd was om alles eens opnieuw te beginnen. Ik hoop dat jullie van deze versie net zo genieten als alle vorigen, ondanks de wijzigingen! Er zijn wat nieuwe personages en ik heb gekozen voor een andere locatie, maar ik weet zeker dat het weer fantastisch gaat worden. Ik heb de personages erg gemist, dus het is voor mij een verademing om weer opnieuw kennis met ze te kunnen maken, hoewel een piepklein beetje in een ander jasje gestoken.

De credit van de proloog gaat naar Jenny (Mahogany). Ze is een geweldige buddy en zonder haar had ik ASR al heel lang geleden in de prullenbak gemikt.

Nog nooit eerder was ik dankbaarder geweest met de geur van vers gezette koffie. Als dat er niet was geweest, lag ik waarschijnlijk nu nog steeds moed te verzamelen om uit bed te komen. Per slot van rekening staat de gemiddelde mens niet om half vijf in de ochtend vrijwillig op. Er is er maar één die dat voor zijn lol doet, en die persoon zat naast mij met een belachelijk opgewekt humeur en een grote grijns op zijn gezicht. Hij kletste honderduit tegen zijn moeder, die onze vuile vaat af stond te wassen in haar witte nachtjapon met roze hartjes.
Het liefst had ik Roy, de persoon in kwestie, een dreun verkocht die hij over een week nog had gevoeld. Ik wist dat hij me dat echter erg kwalijk zou nemen, omdat Kirsten en ik degenen waren die hem in deze situatie hadden gesleept.
Waar was zij eigenlijk? Ik had haar een half uur geleden al wakker gemaakt, maar ze had zich nog steeds niet beneden laten zien. Waarschijnlijk was ze weer in slaap gevallen nadat ik haar had gewekt. Ik kon het haar niet kwalijk nemen; gisteravond waren we pas om twaalf uur naar bed gegaan. De afgelopen week hadden we bij elkaar maximaal twintig uren slaap gehad, maar uiteindelijk eindigde de zomer maar eens per jaar en dat vereiste een groot feest.
“Ah, daar is Cassie!” Caroline Wilde, Roy’s moeder, maakte al aanstalten om naar de hal te lopen. De lichten van de half weggeroeste eend van Cassandra, Roy’s vriendin, gleden langs de muur toen ze het terrein opreed.
“Ik doe de deur wel open,” vermaande Roy haar meteen. Hij krabbelde overeind en glipte langs zijn moeder naar de hal. De voordeur viel achter hem in het slot. Ik kon nog net zien hoe Cassie Roy in de armen viel; ze hadden elkaar bijna drie weken niet gezien, want Cassie had een stage in Europa. Roy was daarom vaak niet in thuis. Vanzelfsprekend wilde hij zo veel mogelijk bij haar zijn. Gelukkig zou ze in de winter haar studie afronden... en dan zou ze weer in haar appartement in Newcliff komen wonen.
Kirsten kwam de trap af gestommeld en duwde met een slaperig gezicht de keukendeur open. Haar kapsel zag eruit alsof er een bom in ontploft was. Onder haar ogen zaten donkere kringen, die nog eens extra werden benadrukt door haar uitgeveegde oogmake-up, die ze klaarblijkelijk gisteravond niet meer van haar gezicht had gehaald.
“Ook goedemorgen,” merkte Caroline droogjes op. “Koffie?” Ze stond al klaar met een volle pot en keek Kirsten vrolijk aan. Ik vroeg me echt af hoe het kon dat Roy en zij in de ochtend zo goedgeluimd waren.
“Graag,” zei Kirsten dankbaar. Ze nam een beker uit de kast en stak die naar haar moeder uit. Het was duidelijk dat ze moeite had om haar ogen open te houden. Moeizaam schoof ze naast me aan tafel en mompelde een nauwelijks verstaanbaar ‘goedemorgen’. Pas toen ze een paar slokken van haar koffie had genomen, begon ze wat wakker te worden. Ze gaapte uitgebreid en wreef in haar ogen, waardoor het zwarte nog erger werd.
Ik grinnikte. “Je ziet eruit als een wandelend lijk,” merkte ik plagend op.
“Logisch toch?” Ze schokschouderde. “Normale mensen staan niet om half vijf in de ochtend op voor stom vrijwilligerswerk...” Ze trok een grimas en streek met haar hand door haar haren. “Waar hangt Roy uit? Is hij ook nog niet wakker?”
Caroline schoot in de lach. “Roy was al om vier uur op, dametje. Hij verwachtte Cassandra.”
“Oh!” Ze ging opgetogen rechtop zitten – de slaap was uit haar ogen verdwenen. “Is ze er al?”
“Ja, ze is net aangekomen. Roy is buiten, met haar. Wacht, Kirsten niet in je...” De keukendeur viel met een dreun dicht. Caroline liet haar handen in haar schoot vallen. “...pyjama.” Beteuterd keek ze naar de dichte keukendeur.
Een glimlach verscheen op haar gezicht. Het was weer vanouds gezellig, zelfs zo vroeg in de ochtend. Nog even en Justin, Carolines man, zou ook uit bed komen rollen. Nu lag hij nog bomen om te zagen – ik kon het zelfs beneden horen – maar zodra hij zou merken dat Cassie weer ‘thuis’ was, zou hij zo beneden zijn. “Ik ga me omkleden,” kondigde ik aan. Ik kon maar beter zorgen dat ik klaar was met mijn bezigheden in de badkamer, voor het weer vechten zou worden. We waren namelijk niet gewend om met vijf man in één huis te leven – Kirsten en ik woonden officieel in Roy’s appartement, omdat hij er bijna nooit was – en vanavond zou dat nóg erger worden, want dan kwam mijn familie, die overigens een goede band hadden met de Wildes, en niet te vergeten mevrouw Bell, onze buurvrouw uit het appartementencomplex. Gelukkig was het huis van Justin en Caroline groot genoeg om er met tien man te bivakkeren voor drie dagen en twee nachten.
“Schiet wel op,” adviseerde Caroline me. “Cassie zal ongetwijfeld nog een douche willen nemen, na zo’n lange autorit. Zorg dat de badkamer beschikbaar is, want ik kan me voorstellen dat ze even wil ontspannen.”
“Ik ben binnen tien minuten klaar,” beloofde ik. Ik glipte de keuken uit en nam de trap naar boven met twee treden tegelijk. Cassandra kwam vanuit Portland – waar haar ouders woonden en waar ze met het vliegtuig geland was, drie dagen geleden – en had een reis van bijna zes uur achter de rug. In Vancouver had ze een vriendin afgezet en van daaruit was ze naar Newcliff gereden, om hier het laatste zomerfestival mee te vieren, zoals we dat elk jaar deden met onze hechte families. Het was echter jammer dat we de laatste paar jaren met minder man waren dan voorheen...

Héé!
Goed geschreven! Ik ging er erg vlot doorheen. Het enige wat ik jammer vind is dat ik nog niks weet over het hoofdpersonage, hahah, alleen over het gezin eromheen. Ik zou heel graag willen weten of het een jongen of een meisje is, en natuurlijk wat zijn/haar naam is. Al heb ik ergens het vermoeden dat je dit een beetje expres doet, . Je maakt me in elk geval nieuwsgierig.

Ik ben trouwens nieuw hier. Ben erg benieuwd wat er nog meer te vinden is op dit forum. ^_^
Groetjes

Leuk! Ik heb je verhaal gemist haha :p

Bedankt voor de reacties! Het duurt af en toe wat langer om wat te posten, maar ik merk wel dat ik mijn draai weer gevonden heb.

Meteen toen die gedachte binnensloop, schudde ik verwoed mijn hoofd om hem er weer uit te krijgen. Ik had mezelf nog zo op het hart gedrukt om daar vandaag niet aan te denken, en hopla! Het zou me niet eens meer moeten schelen, na zo’n lange tijd.
Toch stak er iets, diep vanbinnen. Dat deed het altijd op dagen als deze, waarop, tijden geleden, alles nog zo perfect leek te zijn. Wat waren het vaak mooie leugens geweest, die we onszelf hadden voorgehouden... Als ik nu terugdacht, was het bijna onwerkelijk om me voor te stellen dat de periode die zo ver achter ons lag, zo echt was geweest dat ik er ’s nachts nog van droomde.
“Hé, Nina! Ik wist niet dat je al wakker was,” haalde Cassie’s stem me – tot mijn opluchting – uit mijn vage dagdroom. Ze stond in de deuropening van de badkamer met een schone handdoek, haar tandenborstel en een fles zeep.
Ik glimlachte – net als met Kirsten en Roy was mijn vriendschap met Cassie erg versterkt. Ik had geen broers, geen zussen, maar zij drieën waren als familie voor me.
“Ik was eerder wakker dan Kirsten... Zij is pas net uit bed komen rollen.” Het was bijna twee maanden geleden dat ik haar had gezien. Het voelde bijna vreemd aan om niet via de telefoon of Skype met haar te praten, maar in levende lijve tegenover haar te staan. Ik deed een stap naar haar toe en gaf haar een knuffel. “Ik heb je gemist...”
Ze had me zo stevig vast dat het leek alsof ze me nooit meer los zou laten. “Ik jou ook,” zei ze met een vlaag van opluchting in haar stem. “Ik heb iedereen gemist... Het was zo zwaar, de laatste paar weken. Mijn baas is echt een... een schoft. Met hem kun je niets beginnen als hij eenmaal iets in zijn hoofd heeft. Ik kon niet eens voor een weekje naar Newcliff komen!” Ze liet me los en keek me verontwaardigd aan. “Is dat gemeen of wat...?! Zelfs toen ik hem vertelde over Roy verzette hij nog geen stap in zijn schema!” Haar grijze ogen fonkelden van kwaadheid. “Ik hoop echt dat ik van hem af ben als ik mijn studie afgerond heb – als hij me daar de kans voor geeft, tenminste.” Ze gooide haar handdoek op het kabinet en trok het elastiekje uit haar blonde krullen. “En jij? Nog wat interessants meegemaakt?” Ze keek me nieuwsgierig aan.
Nu ze er weer was, begon ik me te realiseren hoe erg ik haar aanwezigheid eigenlijk gemist had. “Eh... Nee, eigenlijk niet. Alles gaat zijn gangetje. We hebben het wel drukker, nu het bijna vakantie is,” antwoordde ik een beetje overdonderd.
“Ik hoorde over de verbouwing!” De douchekraan had ze inmiddels al aangezet en ze was half uitgekleed. Haar vuile kleren lagen op een hoopje op de badkamervloer.
Ik wist niet zeker over welke verbouwing ze het had – die in ons complex aan het park, waar in twee appartementen precies boven die van ons en die van mevrouw Bell al bijna twee weken non-stop werd geklust, of die van de koffieshop waar ik al bijna anderhalf jaar werkte als serveerster, bij gebrek aan beter. Maar Cassie babbelde alweer verder: “Ik vind dat winkeltje zó leuk! En jullie chocolademelk is zo verslavend. Dat is echt iets wat ik gemist heb in Londen. Er zijn hele waslijsten met dingen die ik gemist heb, maar de chocolade van June’s staat echt bovenaan.” Voor ik het wist, was ze onder de douche geglipt en had ze het scherm dichtgetrokken. “Wanneer gaat hij weer open? Ik wil echt zo snel mogelijk komen kijken. Ik ben zo benieuwd hoe het is geworden!”
Ik gooide een plens water in mijn gezicht en greep naar de handdoek. Meteen voelde ik me een heel stuk beter. “Aankomende maandag, zei de manager. Eigenlijk is het nu al klaar, maar ze wilde nog van de extra vrije tijd genieten, dus we openen na het festival.” Ik zette de koude kraan aan op de ijzigste stand en stak mijn polsen onder de waterstraal. Hoewel het nog maar een uur of vijf in de ochtend was, was het nu al warm in het huis. Gelukkig had ons eigen appartement een geweldig airconditioningsysteem, maar daar scheelde het hier nog aan. Vannacht waren we genoodzaakt geweest een ventilator aan te zetten. Het gebrom had ik de hele nacht in mijn dromen gehoord.
“Ik hoorde van Kirsten dat je pasgeleden Ryan was tegengekomen in het winkelcentrum,” begon Cassie ineens.
De verandering van het onderwerp kwam zo onverwacht dat ik even niet wist wat ik moest zeggen. Ik draaide de kraan langzaam weer dicht. “Ja, dat klopt...” antwoordde ik toen aarzelend. Ryan was mijn ex-vriendje. Een kleine maand geleden hadden we een punt achter onze relatie gezet. Of nee, dat had ik gedaan.
Cassie stootte haar ellenboog tegen het douchescherm en produceerde een lelijk woord, dat half overstemd werd door de knal die erop volgde – blijkbaar was de zeepfles uit haar handen geglipt, want die gleed onder het douchescherm door. “Ah! Dat was precies op mijn tenen,” mopperde ze. “Sorry. Kun je hem even aangeven?”
Ik raapte de fles op en stak hem over de bovenkant van het douchescherm heen, zodat ze hem van me over kon nemen. Daarna ging ik – ondanks de vermanende waarschuwingen van Caroline die in mijn achterhoofd spookten – op het kabinet zitten en vouwde mijn handen in mijn schoot. “Ik had niet verwacht hem daar tegen te komen. Ik heb geen flauw idee wat hij in Newcliff uitspookte.”
“Hij komt uit Vancouver, toch? Raar dat hij dan ineens hier verschijnt.” Cassie zette de douchekraan uit. Ik pakte de handdoek die ze op het kabinet had klaargelegd en gooide hem over het douchescherm heen. “Ah, dank je,” klonk het opgewekt.
“Graag gedaan.” Ik grinnikte kort en schudde mijn hoofd. “Ik denk dat hij contact met mij zocht. Waarschijnlijk is het voor hem een raadsel waarom ik het heb uitgemaakt,” ging ik verder. Dat was het voor mij ook. Ik had bij lange na niet verwacht dat ik nog steeds last zou hebben van... van toen.
“Oh ja...?” Cassie duwde het douchescherm aan de kant. Ze had de handdoek strak om zich heen gewikkeld. Haar blonde lokken glansden een beetje in het vale licht van de douchelamp. “Ik dacht dat je vrij duidelijk was geweest over waarom je er een punt achter zette.”

Zoals gewoonlijk weer super geschreven!
Alleen vind ik het echt heel lastig om jouw schrijfwerken niet in een oude tijd neer te zetten, minimaal renaissance, à begin twintigste eeuw. Maar dat ligt meer aan mij dan aan jou!

En goed dat je nog zo veel onduidelijk houdt, dat trekt het beter.

Ik kan niet wachten op het volgende stukje!

Ik lees mee! Ben benieuwd hoe het verder gaat

Leuke schrijftijl! Lekker luchtig, lees er zo doorheen en dat vind ik fijn. Ben op dit moment nog wel in de war met alle namen die voorbij komen, maar dat gaat ongetwijfeld ingelost worden naarmate het verhaal vordert. Ik lees mee!

Leuk dat je weer aan het posten bent geslagen!
Net als mijn voorgangers ben ik benieuwd naar het vervolg en vooral nieuwsgierig naar om de karakters beter te leren kennen.

Ik zal toch maar wat van me laten horen. Eigenlijk moet ik iets bekennen: op het moment ben ik totaal niet zeker over het begin, dus ik zet alles nog even op pauze. Het kan dan een poosje duren voor ik een stukje heb of besloten heb wat ik zal doen, ik ben op het moment gewoon een beetje wispelturig. Alles wat in mijn hoofd zit, komt er jammer genoeg niet uit. Ik kan helaas ook niet beginnen waar het 'conflict' van het verhaal begint, want ik heb altijd erg moeite om zonder begin van een verhaal te gaan schrijven. In ieder geval ben ik wel met het verhaal bezig, dat is al heel wat, haha!

Bedankt voor de leuke reacties! Ik zal mijn best doen.