Problemen, problemen, problemen
Geplaatst: 06 mar 2014 18:02
Dit verhaal is het begin van een boek. Tenminste, als jullie het boek-waardig vinden. Er staan nog spelfouten en interpunctiefouten in, maar het gaat om de grote lijnen. Gezien ik de komende dagen even zonder laptop zit, post ik het eerste hoofdstuk nu alvast. Hopelijk vinden jullie het wat.
Daar zit ik dan. Badjas aan, haren opgestoken, verward en pluizig in een knotje gefrunnikt. De mascara van gisteren hangt nog gedeeltelijk aan mijn veel te lange wimpers. De rest ervan kleurt mijn zichtbare wallen nog donkerder. Terwijl ik met mijn linkerhand de restjes mascara van mijn wimpers af probeer te peuteren neem ik met mijn rechterhand een hijs van mijn sigaret. Hij brandt lekker. Het knisperende tabak vult de stilte in de kamer. Heerlijk. Te lui om koffie te zetten. En ach, ik ga toch zo weer slapen, als dat lukt. Het wijnglas van gisteravond - met de grootte van een vissenkom, nee, een aquarium - staat voor me. Rode lippenstift aan de rand, vingerafdrukken op het glas én een opgedroogd laagje rode wijn dat de onderkant opvult. Hoofdpijn… Gisternacht was er weer zo een. Weer zo’n nacht waarin ik hem tegenkwam. De lul. Ik neem nog een hijs van mijn sigaret. Wat denkt ie wel niet? Hij had me vastgehouden, van me gehouden, me niet meer losgelaten en stiekem genoot ik intens, maar het kan gewoon niet. Iedereen weet het nu. Psychopaat. Pathologische leugenaar. Vuile drugsdealer. Het as van mijn sigaret valt zachtjes neer op het tapijt.
‘Sjezus man, zet dat alarm af! Ik weet niet of je het door hebt, maar er slapen mensen?!’. Liza stormt verward de woonkamer in. Waarom ziet zij er wel uit alsof ze 10 uur geslapen heeft? ‘Wat zit jíj daar te doen? Weetje soms niet hoe laat het is? En wat hóór ik?!’, roept ze waardoor ik opeens wakker geschut wordt uit mijn gedachtes. De deurbel. ‘Sst! We zijn niet thuis, Lies’, fluister ik. ‘Tuurlijk wel! Anders blijft ie doorgaan en dat kan ik op dit moment niet verdragen.’. Liza is al bij de voordeur voor ik het doorheb. Ik hoor gelach en een mannelijke stem. ‘Hey Imke, kijk eens wie hier is!’. Nog voor ik mezelf een beetje kan fatsoeneren vliegt de deur van de woonkamer open: het is Joris. ‘Wat doe jij hier?’, hoor ik mezelf vragen. Waarom is er nu al bezoek? Het is negen uur ’s ochtends en ik heb geen zin in bezoek. Of in gedoe. En met Joris hier is de kans op dat laatste opeens met 90% gestegen. ‘Hi Imke’, roept hij vrolijk, ‘alles oké? Je kijkt een beetje… bleek?’. ‘Prima hoor’, antwoord ik slapjes,’wat doe jij hier om deze tijd?’. Joris gaapt me aan alsof hij nog nooit een meisje heeft gezien dat net uit bed komt, met een behoorlijke kater, en begint dan te grinniken. ‘Ja sorry, ik was in de buurt. Ik heb bij Marco geslapen, weet je, en na gisteravond wilde ik even kijken of jullie nog oké waren’. Shit, Marco. ‘Hoe is het met hem?’, vraag ik terug, terwijl ik panisch naar mijn telefoon begin te zoeken. ‘Hij, ehh, was niet helemaal zichzelf gisteravond. Laat hem maar met rust in het vervolg. Liza, je hebt hem echt het bloed onder zijn nagels vandaan gehaald en Imke… Hij is echt kwaad’. Ik voel hem kijken, maar negeer het en zoek verder naar mijn mobieltje. Hij lag hier gisteravond toch echt.‘Lies, heb jij mijn telefoon gezien?’ Liza krabt zichzelf op haar hoofd en haalt haar schouders op. Ik zie Joris vanuit mijn ooghoek naar haar kijken. Zelfs na een nacht als die van gisteren ziet ze er nog fantastisch uit. Haar smalle benen steken onder haar roze nachtjapon uit, die losjes om haar lijf valt. Haar ogen schitteren. ‘Sorry Joris’, hoor ik haar zeggen. ‘Marco vroeg er om. Wat hij Imke geflikt heeft.. Ja, dan kan je zoiets verwachten’. Joris kijkt haar aan en schut dan zijn hoofd. ‘Oh ja, dus Imke, jij hebt hem niks geflikt? Nou ja, hij vroeg me om even hier langs te gaan. Imke, hij heeft het me verteld, van jullie. En als het aan hem ligt hoort de hele wereld ervan. Hij is erg kwaad’, terwijl hij het zegt loopt hij terug richting de gang waar Liza staat. ‘Ja Joris, maak je nu maar uit de voeten’, hoor ik mezelf roepen, ‘alsof het mij iets uitmaakt wat Marco allemaal zegt! Voor mijn part vertelt hij het de hele wereld. Hij doet maar’. Joris schut zijn hoofd: ‘Dit was nergens voor nodig geweest als je hem gewoon met rust had gelaten’.
Ik voel getril. Yes! Mijn telefoon. Joris loopt met Liza richting de deur. Ik hoor ze praten. Het is een ja-nee wedstrijd die niemand zal winnen. Ik scroll door mijn contacten. Ah, Marco. Met een diepe zucht sleep ik mezelf naar mijn slaapkamer. Mijn benen zijn in tijden niet zo zwaar geweest. Ik ga het doen. Ik kan het. Géén contact meer, sorry, géén contact meer, sorry. herhaal ik in mijn hoofd terwijl ik het nummer van Marco draai.
‘Wat moet je?’, roept een schorre stem aan de andere kant van de lijn. ‘Ehh, Marco. Met mij…’. Een ongemakkelijke stilte vult het gesprek. ‘Het spijt me’. ‘Dus?’, antwoord hij kortaf. ‘Ja.. ehh.. Je kent Liza. Ze was dronken en deed het niet expres. En ik was ook dronken. Ik had je met rust moeten laten’. Wow, dat ging verrassend goed, al zeg ik het zelf. ‘Im, we hebben veel meegemaakt maar je maakt me gek nu. Ik neem het je ontzettend kwalijk en je moet weten dat ik met Menno en Chase heb gesproken… Bah, ik walg van je!’.
Shit, wat nu. ‘Hoezo?’, hoor ik mezelf piepen. ‘Je hebt ons allemaal bespeeld. Je bent niks meer dan een vieze slettebak’. ‘Marco! Ik bel je om te zeggen dat ik niks meer met je te maken wil hebben. Wat gebeurd is, is gebeurt. En ik wilde mijn excuses aanbieden, maar hoe je nu doet, flikker je maar een eind op!’. Boos hang ik de telefoon op. Wat denkt ie wel niet?! Dat ze maar een anti-Imke clubje vormen, wat maakt het mij ook uit. Ik ben tenminste wel naar alle drie eerlijk geweest dat ik geen relatie wilde. Pff. Gelukkig zei hij niks over dat ene…
Frisse lucht. Ik trek mijn sloffen aan en loop naar de tuin. De zon schijnt. Terwijl ik omhoog kijk realiseer ik me dat mijn grote problemen, eigenlijk maar klein zijn. Wat is een probleem ook eigenlijk? Een verzinsel, iets dat vaak groter gemaakt wordt. Iets dat nooit over lijkt te gaan. Iedereen heeft altijd wel minimaal één probleem, behalve mijn moeder. Die is meestal zo positief ingesteld, die kent geen problemen. Ze denkt in oplossingen. Verslagen staar ik naar mijn sloffen. Een probleem… ik zoek de definitie op in mijn telefoon. Probleem. Het probleem, zelfst. Naamw. Uitpraak: [pro’blem]. Verbuigingen: pro blemen (meerv.). onwenselijke, moeilijke situatie. Ja, dat klopt wel. Een onwenselijke situatie.
Vorig jaar rond deze tijd was het gebeurt. Marco was mijn scharrel en ondanks het telefoongesprek van zojuist wist hij dondersgoed dat ik geen relatie wilde. Terwijl mijn familie afscheid nam van mijn oom, die op zijn sterfbed lag, lag ik thuis op de bank. Mijn moeder was enorm kwaad. Hoe kon ik zwanger zijn! Hoe durfde ik? Ik hoor het haar nog roepen: ‘en dan ook nog van een vreemde!’ Pisnijdig was ze. En ik, ik was radeloos. Mijn vader kon me niet meer aankijken, maar goed, hij was ook veel bij zijn broer en kon mijn ellende er niet bij hebben. In zijn ogen voelde ik me een hoer. Nee, een slet. Vies, in ieder geval. Het moest weg. Eruit. Hoe dan ook en zonder enige aarzeling.
Een druppel valt op mijn hoofd. De zonnige dag is bij deze voorbij. Ik kijk op mijn telefoon en zie een bericht van Daniël. Mijn hoofd tolt. De liefde die nooit werkelijkheid meer kan worden. ‘Hey. Hoe gaat het’, staat er. Ik weet niet goed of ik blij moet zijn of kwaad.
- Hey. Het gaat prima. Hoe gaat het met jou? Spijt van gisteren?
- Ook. En nee, geen spijt. Jij?
- Heb je het al vertelt aan je vriendin?
- Ik vroeg of jij spijt had. Nee, maar dat ga ik nog doen. Ze is de komende weken weg voor werk dus nu kan het nog niet…
- Jaja. Ben gewoon eerlijk, man. Het had niet moeten gebeuren.
- Toe, Imke, vergeef me voor toen. Ik merk nu pas na al die maanden hoe erg ik je gemist heb.
- Laat me met rust, Daniël. Er is teveel gebeurt. Thuis weet iedereen wat jij in werkelijkheid bent. Weet je vriendin daar trouwens ook van?
- Nee, ik heb wel geleerd van jou. Jij bent de enige die het wist, maar jij hebt ervoor gezorgd dat veel mensen ervan weten. Dat gebeurt me geen tweede keer meer. Sorry?
- Zelf schuld. En laat me nu maar gewoon met rust.
- Geef me nog een kans!
- Nee.
- Alsjeblieft
- Imke
- Één kans
-
- … Ben je daar nog?
‘Im! Kom naar binnen, het begint te stormen zo! Kijk daarachter!’, Liza staat in het deurgat met haar handen boven haar samengeknepen ogen. ‘Bah, wat een rotweer!’, roept ze. De regendruppels vallen in mijn haar. Ach, ik moet me toch nog douchen. Verslagen loop ik naar binnen. ‘Hey, wat moest Joris allemaal. Hij kwam toch niet alleen om even te vertellen dat Marco kwaad is? Dat was gisteren al duidelijk… Oh Lies, raad eens wie me net smst?’. ‘Daniël! IMKE je gaat NIET op hem in!’, schreeuw Liza terug. ‘Kom, vertel me. Ik maak thee’. ‘Ik kom eraan, Lies. Even douchen eerst en dan vertel ik je alles. Ook van gisternacht toen jij naar huis was’.
Eerst douchen, daarna zal ik het haar vertellen. Ik voel mijn hoofdpijn langzaam wegebben, als ik nu ga douchen ben ik er zo dadelijk vanaf. Het spiegel staart me aan. Depressies, depressies. Er is weer een nieuw kwabje bijgekomen, zie ik. Aangenaam. Ik dacht dat ik gister zoveel calorieën verbrand had… in mijn hoofd maak ik de zin af: in de oven ja, toen je pizza verbrandde. Ha ha. Het elastiekje in mijn haar lijkt wel blij te zijn met haar nieuwe woonplaats, want ze laat het niet los. AUW. Oke, eerst mijn gezicht afspeuren naar onzuiverheden. Nog meer depressies. Als ik me omdraai, om mijn achterste te bekijken, zie ik de eeuwige vleugels op mijn schouderbladen. Nee, ik heb geen vleugels getatoeëerd, dat zou op vandaag trouwens ook niet vreemd zijn. Ik heb het over de vleugels die zichtbaar worden na een paar bezoekjes aan de zonnebank. Net zoals het ‘zonnetje’ op de bovenkant van mijn billen en de twee halve manen net onder mijn billen. Fantastisch. Met kleding aan zie ik er niet eens zo verkeerd uit, maar naakt? Ik haat het. Voor me staat een blikje Bacardi-Cola. Ik neem een slok. Ach, de beste manier om een kater te bestrijden, is de volgende dag te beginnen met hetgeen waarmee je de avond ervoor geëindigd bent. Baco, dus. En nog wat anders…
De badkamer verandert langzaam in een groot formaat sauna. Heerlijk. Door de hoofdpijn en de acties van gisteravond (en waarschijnlijk ook door de baco), voel ik me licht in mijn hoofd worden. Raampje open dan maar. Ik slaak een grote zucht en zak neer op de rand van de badkuip. Ik staar naar mijn buik. In twee jaar tijd ben ik 10 kilo afgevallen én weer aangekomen. Hoezo jojo-effect? Hoezo frustrerend? In mijn hoofd zie ik Oprah Winfrey voor me. Zij is tenminste nog beroemd. Ik zo dadelijk ook, in mijn eigen stad… Oké, niet aan denken, Imke, roept een stemmetje in mijn hoofd. Ik staar naar mijn borsten. Ze zijn nooit enorm geweest. Wel wat groter toen ik zwanger was, maar nooit echt aanwezig. Daar baal ik stiekem wel van. Nu hangen ze een beetje. Vreselijk. Ik neem nog een slok van mijn baco. Alcohol lost geen problemen op, zegt hetzelfde stemmetje. Nee, denk ik, maar melk ook niet!
Nog een blik in de spiegel dan maar. Ik zie de lege blik in mijn ogen en mijn wallen. Oei, oei, oei, die wallen. Alsof mijn ogen in donkere grotten leven. Ik pluk nog wat haartjes uit mijn wenkbrauwen en besluit de douche in te stappen. Heerlijk. Alle problemen spoelen van me af.
Daar zit ik dan. Badjas aan, haren opgestoken, verward en pluizig in een knotje gefrunnikt. De mascara van gisteren hangt nog gedeeltelijk aan mijn veel te lange wimpers. De rest ervan kleurt mijn zichtbare wallen nog donkerder. Terwijl ik met mijn linkerhand de restjes mascara van mijn wimpers af probeer te peuteren neem ik met mijn rechterhand een hijs van mijn sigaret. Hij brandt lekker. Het knisperende tabak vult de stilte in de kamer. Heerlijk. Te lui om koffie te zetten. En ach, ik ga toch zo weer slapen, als dat lukt. Het wijnglas van gisteravond - met de grootte van een vissenkom, nee, een aquarium - staat voor me. Rode lippenstift aan de rand, vingerafdrukken op het glas én een opgedroogd laagje rode wijn dat de onderkant opvult. Hoofdpijn… Gisternacht was er weer zo een. Weer zo’n nacht waarin ik hem tegenkwam. De lul. Ik neem nog een hijs van mijn sigaret. Wat denkt ie wel niet? Hij had me vastgehouden, van me gehouden, me niet meer losgelaten en stiekem genoot ik intens, maar het kan gewoon niet. Iedereen weet het nu. Psychopaat. Pathologische leugenaar. Vuile drugsdealer. Het as van mijn sigaret valt zachtjes neer op het tapijt.
‘Sjezus man, zet dat alarm af! Ik weet niet of je het door hebt, maar er slapen mensen?!’. Liza stormt verward de woonkamer in. Waarom ziet zij er wel uit alsof ze 10 uur geslapen heeft? ‘Wat zit jíj daar te doen? Weetje soms niet hoe laat het is? En wat hóór ik?!’, roept ze waardoor ik opeens wakker geschut wordt uit mijn gedachtes. De deurbel. ‘Sst! We zijn niet thuis, Lies’, fluister ik. ‘Tuurlijk wel! Anders blijft ie doorgaan en dat kan ik op dit moment niet verdragen.’. Liza is al bij de voordeur voor ik het doorheb. Ik hoor gelach en een mannelijke stem. ‘Hey Imke, kijk eens wie hier is!’. Nog voor ik mezelf een beetje kan fatsoeneren vliegt de deur van de woonkamer open: het is Joris. ‘Wat doe jij hier?’, hoor ik mezelf vragen. Waarom is er nu al bezoek? Het is negen uur ’s ochtends en ik heb geen zin in bezoek. Of in gedoe. En met Joris hier is de kans op dat laatste opeens met 90% gestegen. ‘Hi Imke’, roept hij vrolijk, ‘alles oké? Je kijkt een beetje… bleek?’. ‘Prima hoor’, antwoord ik slapjes,’wat doe jij hier om deze tijd?’. Joris gaapt me aan alsof hij nog nooit een meisje heeft gezien dat net uit bed komt, met een behoorlijke kater, en begint dan te grinniken. ‘Ja sorry, ik was in de buurt. Ik heb bij Marco geslapen, weet je, en na gisteravond wilde ik even kijken of jullie nog oké waren’. Shit, Marco. ‘Hoe is het met hem?’, vraag ik terug, terwijl ik panisch naar mijn telefoon begin te zoeken. ‘Hij, ehh, was niet helemaal zichzelf gisteravond. Laat hem maar met rust in het vervolg. Liza, je hebt hem echt het bloed onder zijn nagels vandaan gehaald en Imke… Hij is echt kwaad’. Ik voel hem kijken, maar negeer het en zoek verder naar mijn mobieltje. Hij lag hier gisteravond toch echt.‘Lies, heb jij mijn telefoon gezien?’ Liza krabt zichzelf op haar hoofd en haalt haar schouders op. Ik zie Joris vanuit mijn ooghoek naar haar kijken. Zelfs na een nacht als die van gisteren ziet ze er nog fantastisch uit. Haar smalle benen steken onder haar roze nachtjapon uit, die losjes om haar lijf valt. Haar ogen schitteren. ‘Sorry Joris’, hoor ik haar zeggen. ‘Marco vroeg er om. Wat hij Imke geflikt heeft.. Ja, dan kan je zoiets verwachten’. Joris kijkt haar aan en schut dan zijn hoofd. ‘Oh ja, dus Imke, jij hebt hem niks geflikt? Nou ja, hij vroeg me om even hier langs te gaan. Imke, hij heeft het me verteld, van jullie. En als het aan hem ligt hoort de hele wereld ervan. Hij is erg kwaad’, terwijl hij het zegt loopt hij terug richting de gang waar Liza staat. ‘Ja Joris, maak je nu maar uit de voeten’, hoor ik mezelf roepen, ‘alsof het mij iets uitmaakt wat Marco allemaal zegt! Voor mijn part vertelt hij het de hele wereld. Hij doet maar’. Joris schut zijn hoofd: ‘Dit was nergens voor nodig geweest als je hem gewoon met rust had gelaten’.
Ik voel getril. Yes! Mijn telefoon. Joris loopt met Liza richting de deur. Ik hoor ze praten. Het is een ja-nee wedstrijd die niemand zal winnen. Ik scroll door mijn contacten. Ah, Marco. Met een diepe zucht sleep ik mezelf naar mijn slaapkamer. Mijn benen zijn in tijden niet zo zwaar geweest. Ik ga het doen. Ik kan het. Géén contact meer, sorry, géén contact meer, sorry. herhaal ik in mijn hoofd terwijl ik het nummer van Marco draai.
‘Wat moet je?’, roept een schorre stem aan de andere kant van de lijn. ‘Ehh, Marco. Met mij…’. Een ongemakkelijke stilte vult het gesprek. ‘Het spijt me’. ‘Dus?’, antwoord hij kortaf. ‘Ja.. ehh.. Je kent Liza. Ze was dronken en deed het niet expres. En ik was ook dronken. Ik had je met rust moeten laten’. Wow, dat ging verrassend goed, al zeg ik het zelf. ‘Im, we hebben veel meegemaakt maar je maakt me gek nu. Ik neem het je ontzettend kwalijk en je moet weten dat ik met Menno en Chase heb gesproken… Bah, ik walg van je!’.
Shit, wat nu. ‘Hoezo?’, hoor ik mezelf piepen. ‘Je hebt ons allemaal bespeeld. Je bent niks meer dan een vieze slettebak’. ‘Marco! Ik bel je om te zeggen dat ik niks meer met je te maken wil hebben. Wat gebeurd is, is gebeurt. En ik wilde mijn excuses aanbieden, maar hoe je nu doet, flikker je maar een eind op!’. Boos hang ik de telefoon op. Wat denkt ie wel niet?! Dat ze maar een anti-Imke clubje vormen, wat maakt het mij ook uit. Ik ben tenminste wel naar alle drie eerlijk geweest dat ik geen relatie wilde. Pff. Gelukkig zei hij niks over dat ene…
Frisse lucht. Ik trek mijn sloffen aan en loop naar de tuin. De zon schijnt. Terwijl ik omhoog kijk realiseer ik me dat mijn grote problemen, eigenlijk maar klein zijn. Wat is een probleem ook eigenlijk? Een verzinsel, iets dat vaak groter gemaakt wordt. Iets dat nooit over lijkt te gaan. Iedereen heeft altijd wel minimaal één probleem, behalve mijn moeder. Die is meestal zo positief ingesteld, die kent geen problemen. Ze denkt in oplossingen. Verslagen staar ik naar mijn sloffen. Een probleem… ik zoek de definitie op in mijn telefoon. Probleem. Het probleem, zelfst. Naamw. Uitpraak: [pro’blem]. Verbuigingen: pro blemen (meerv.). onwenselijke, moeilijke situatie. Ja, dat klopt wel. Een onwenselijke situatie.
Vorig jaar rond deze tijd was het gebeurt. Marco was mijn scharrel en ondanks het telefoongesprek van zojuist wist hij dondersgoed dat ik geen relatie wilde. Terwijl mijn familie afscheid nam van mijn oom, die op zijn sterfbed lag, lag ik thuis op de bank. Mijn moeder was enorm kwaad. Hoe kon ik zwanger zijn! Hoe durfde ik? Ik hoor het haar nog roepen: ‘en dan ook nog van een vreemde!’ Pisnijdig was ze. En ik, ik was radeloos. Mijn vader kon me niet meer aankijken, maar goed, hij was ook veel bij zijn broer en kon mijn ellende er niet bij hebben. In zijn ogen voelde ik me een hoer. Nee, een slet. Vies, in ieder geval. Het moest weg. Eruit. Hoe dan ook en zonder enige aarzeling.
Een druppel valt op mijn hoofd. De zonnige dag is bij deze voorbij. Ik kijk op mijn telefoon en zie een bericht van Daniël. Mijn hoofd tolt. De liefde die nooit werkelijkheid meer kan worden. ‘Hey. Hoe gaat het’, staat er. Ik weet niet goed of ik blij moet zijn of kwaad.
- Hey. Het gaat prima. Hoe gaat het met jou? Spijt van gisteren?
- Ook. En nee, geen spijt. Jij?
- Heb je het al vertelt aan je vriendin?
- Ik vroeg of jij spijt had. Nee, maar dat ga ik nog doen. Ze is de komende weken weg voor werk dus nu kan het nog niet…
- Jaja. Ben gewoon eerlijk, man. Het had niet moeten gebeuren.
- Toe, Imke, vergeef me voor toen. Ik merk nu pas na al die maanden hoe erg ik je gemist heb.
- Laat me met rust, Daniël. Er is teveel gebeurt. Thuis weet iedereen wat jij in werkelijkheid bent. Weet je vriendin daar trouwens ook van?
- Nee, ik heb wel geleerd van jou. Jij bent de enige die het wist, maar jij hebt ervoor gezorgd dat veel mensen ervan weten. Dat gebeurt me geen tweede keer meer. Sorry?
- Zelf schuld. En laat me nu maar gewoon met rust.
- Geef me nog een kans!
- Nee.
- Alsjeblieft
- Imke
- Één kans
-
- … Ben je daar nog?
‘Im! Kom naar binnen, het begint te stormen zo! Kijk daarachter!’, Liza staat in het deurgat met haar handen boven haar samengeknepen ogen. ‘Bah, wat een rotweer!’, roept ze. De regendruppels vallen in mijn haar. Ach, ik moet me toch nog douchen. Verslagen loop ik naar binnen. ‘Hey, wat moest Joris allemaal. Hij kwam toch niet alleen om even te vertellen dat Marco kwaad is? Dat was gisteren al duidelijk… Oh Lies, raad eens wie me net smst?’. ‘Daniël! IMKE je gaat NIET op hem in!’, schreeuw Liza terug. ‘Kom, vertel me. Ik maak thee’. ‘Ik kom eraan, Lies. Even douchen eerst en dan vertel ik je alles. Ook van gisternacht toen jij naar huis was’.
Eerst douchen, daarna zal ik het haar vertellen. Ik voel mijn hoofdpijn langzaam wegebben, als ik nu ga douchen ben ik er zo dadelijk vanaf. Het spiegel staart me aan. Depressies, depressies. Er is weer een nieuw kwabje bijgekomen, zie ik. Aangenaam. Ik dacht dat ik gister zoveel calorieën verbrand had… in mijn hoofd maak ik de zin af: in de oven ja, toen je pizza verbrandde. Ha ha. Het elastiekje in mijn haar lijkt wel blij te zijn met haar nieuwe woonplaats, want ze laat het niet los. AUW. Oke, eerst mijn gezicht afspeuren naar onzuiverheden. Nog meer depressies. Als ik me omdraai, om mijn achterste te bekijken, zie ik de eeuwige vleugels op mijn schouderbladen. Nee, ik heb geen vleugels getatoeëerd, dat zou op vandaag trouwens ook niet vreemd zijn. Ik heb het over de vleugels die zichtbaar worden na een paar bezoekjes aan de zonnebank. Net zoals het ‘zonnetje’ op de bovenkant van mijn billen en de twee halve manen net onder mijn billen. Fantastisch. Met kleding aan zie ik er niet eens zo verkeerd uit, maar naakt? Ik haat het. Voor me staat een blikje Bacardi-Cola. Ik neem een slok. Ach, de beste manier om een kater te bestrijden, is de volgende dag te beginnen met hetgeen waarmee je de avond ervoor geëindigd bent. Baco, dus. En nog wat anders…
De badkamer verandert langzaam in een groot formaat sauna. Heerlijk. Door de hoofdpijn en de acties van gisteravond (en waarschijnlijk ook door de baco), voel ik me licht in mijn hoofd worden. Raampje open dan maar. Ik slaak een grote zucht en zak neer op de rand van de badkuip. Ik staar naar mijn buik. In twee jaar tijd ben ik 10 kilo afgevallen én weer aangekomen. Hoezo jojo-effect? Hoezo frustrerend? In mijn hoofd zie ik Oprah Winfrey voor me. Zij is tenminste nog beroemd. Ik zo dadelijk ook, in mijn eigen stad… Oké, niet aan denken, Imke, roept een stemmetje in mijn hoofd. Ik staar naar mijn borsten. Ze zijn nooit enorm geweest. Wel wat groter toen ik zwanger was, maar nooit echt aanwezig. Daar baal ik stiekem wel van. Nu hangen ze een beetje. Vreselijk. Ik neem nog een slok van mijn baco. Alcohol lost geen problemen op, zegt hetzelfde stemmetje. Nee, denk ik, maar melk ook niet!
Nog een blik in de spiegel dan maar. Ik zie de lege blik in mijn ogen en mijn wallen. Oei, oei, oei, die wallen. Alsof mijn ogen in donkere grotten leven. Ik pluk nog wat haartjes uit mijn wenkbrauwen en besluit de douche in te stappen. Heerlijk. Alle problemen spoelen van me af.