denk toch dat het verhaal hier beter bij hoort.
Ik wil graag tips horen!!
hier is ie:
Ik hoor een krakend geluid en als ik me omdraai zie ik verbaas dat in de verte de grote massieve deuren opengaan. Iedereen stopt met wat ze aan het doen zijn. Ik zie Charles Dickens, die met William Shakespeare aan het praten was, opstaan van zijn stoel aan zijn schrijftafel en met een frons tussen zijn wenkbrauwen naar de deur staren. Shakespeare, krijgt een scheef glimlachje om zijn mond terwijl hij weer druk begint te schrijven. Rare oude gek, denk ik bij mezelf. Ik zie een klein jongetje die zijn bal opraapt om naar de deuren te kijken. Een oude vrouw die op een bankje zat te breien kijkt op en laat verschrikt haar pennen vallen. Verderop zie ik een paar soldaten uit de Vietnam oorlog salueren terwijl de ophaalbrug voor de deuren langzaam omlaag gaat en de rivier overbrugt. Ik pak mijn zwaard en loop behoedzaam richting de deuren. Wat is er aan de hand? Anderen beginnen ook te lopen en al snel volgt er een dikke stroom die naar de deuren leidt. Ik kruip onder de armen van een echtpaar door die hand en hand lopen en druipen van het water. Ze kijken mij glazig aan als ik ze even aankijk, maar ze zeggen niks. Ik spring over een kat, waarvan even de haren overeind gaan staan, maar als hij ziet dat het maar een mens is even spint en verder loopt. Ik probeer me zo snel mogelijk naar voren te werken. Sommige mensen mopperen even als ik langs schuifel, maar ik trek me er niks van aan. De stroom is gestopt en als ik me verder naar voren werk zie ik dat de voorste mensen met verbazing naar de ophaalbrug aan hun voeten kijken. De rivier dendert er net zo hard als anders onderdoor. Over de rivier zie ik bootjes heen en weer varen, maar de mensen er in kijken niet met verschrikking naar het land waar wij op staan, maar hoopvol naar de ophaalbrug. Ik bereik de voorste rij mensen en zie nu de ophaalbrug helemaal leeg voor me. Dit is niet te geloven! Zouden we naar de overkant kunnen lopen? Iedereen staart naar de brug en iemand naast me ze voorzichtig één voet op de bug. Iedereen staart naar hem alsof ze verwachten dat hij elk moment naar achter wordt geslingerd, of gewoon door de brug zakt, maar er gebeurt niets. Hij zet zijn andere voet naast zijn andere en kijkt even over zijn schouder, dan begint hij verder te lopen. Nog steeds zet hij heel voorzichtig zijn voeten neer, maar na een tijdje begint hij te rennen en steeds harder naar de deuren te sprinten. We zien hem door de deuropening verdwijnen. Er gaat gemompel door de menigte. Meerdere mensen zetten hun voeten op de brug en als er niks gebeurd lopen ze verder steeds harder naar de deuropening toe. Ook ik stap op de brug. Gebeurt dit echt? Is dit een truc? Als ik door die opening ga ben ik dan echt aan de andere kant? Ik kijk over mijn schouder naar het droge land en de menigte met glazige ogen en witte huiden. Wat maakt het ook uit, het is overal beter dan hier. Ik begin met de menigte mee te lopen en ren net als iedereen naar de deuren toe. Hoe dichter bij de deuren zijn hoe groter ze worden en als ik voor de deuropening sta lijken ze wel honderd meter hoog. Ik kijk nog een keer achterom en dan stap ik over de drempel door de deuropening, naar de andere kant.
Het is donker en ik zie eerst niks. Een rilling trekt over mijn lichaam. Ik heb het koud! Ik glimlach voorzichtig en denk terug aan het droge land, zonder kou, zonder warmte, zonder licht en zonder donker. Om me heen hoor ik kreetjes van ongeloof. Mijn hoofd voelt pijnlijk en warrig. Mijn longen beginnen te branden, even weet ik niet waarom, maar dan open ik mijn mond en laat ik frisse lucht naar binnen stromen. Ik voel mijn longen op de zuurstof reageren en het door mijn bloedbaan pompen. Ik voel mijn hart voorzichtig en zachtjes bonzen, maar per seconde wordt hij luider en zelfverzekerder. Ik schuifel een beetje naar voren. Ik voel huid over mijn huid wrijven en kleren over mijn kleren. In mijn hand heb ik mijn zwaard vast. Ik beweeg mijn vingers en til dan mijn hand met het zwaard op. Voorzichtig glijd ik met mijn andere hand langs het lemmet. Ik voel een steek van pijn en dan warme vloeistof over mijn hand stromen. Mijn glimlach wordt breder en ik schuifel nog wat verder naar voren. Het is nog steeds donker om me heen, maar mijn ogen beginnen te wennen. Ik zie vage schimmen om me heen. Ze lopen een beetje naar voren en tasten met hun armen hun lichaam af, net zoals ik deed met mijn handen. Mijn oren vangen verschillende geluiden op: geritsel van kleren, kreetjes van verbazing, zuchten van opluchting, in de verte een lach van een kind. Ik schuifel nog verder naar voren en zie ergens voor mij een opening in het donker. langzaam loop ik er heen. De opening is zo groot als een gewone deur, maar zoals de andere deur kan je er niet doorheen kijken, deze keer niet door het donker, maar door het licht. Mijn hand gaat omhoog om mijn ogen te beschermen als ik door de opening heen stap. Ik knipper met mijn ogen tegen het felle licht. Ik zie even niks, maar na een tijdje trekt het bij en zie ik meer. Ik zie een blauwe hemel, een zon, groen gras, bloemen, bomen, vlinders, bijen, kikkers, een meertje, vissen in het meertje, koeien grazen, vogels fluiten. Het is ongelofelijk mooi. Terwijl ik verder loop kijk ik ongelovig om me heen. Dit is echt fantastisch. Na het gevoel van een eeuwigheid alleen maar herinneringen aan dit soort dingen het echt met je eigen ogen zien. Het is niet te beschrijven hoe dat voelt. Ik zie een weg en ik loop er heen en volg het een stukje. Dan kijk ik achterom en zie alleen een woeste rivier. De overkant van de rivier is gehuld in mist en dus niet zichtbaar. De mensen om mij heen kijken allemaal net zo verbaasd als ik. Ze zakken op hun knieën om het gras te voelen en de bloemen te ruiken. Honden springen door het gras wild kwispelend met hun staarten, de katten beginnen kopjes te geven aan iedereen die ze tegen komen. Ik zie hoe de huiden van de mensen kleur krijgen en hun ogen beginnen te glinsteren. Nog even kijken ik naar de rivier en dan begin ik de weg te volgen, weg van de rivier, weg van het land aan de andere kant van die rivier.
Weg van deze dodelijke rivier Styx.
- raakte steeds de regel kwijt. Ik denk dat als je wat meer alinea er in zet, dat minder het geval zal zijn. En lees je tekst nog eens na op komma's. Ik ben er geen held in, dus ik kan niet goed zeggen waar ze moeten staan, wel had ik af en toe het idee dat de zin niet helemaal lekker liep, doordat er een komma miste.