Online Verhalen

Woorden: dolk, wilg, kooi.

Aantal woorden: In versie 1 telt mijn verhaaltje 1050 woorden. In versie 2 (scrol naar beneden!) zijn dit 1006 woorden.

De verschijning van de wilg liet Bles direct zijn spieren aanspannen en stilstaan. Zijn oren wezen strak richting de oude boom, waarschuwend voor naderend gevaar. Het paard was niet de enige die het onheil in de lucht opmerkte. Bij het aanzicht van de dode grond rondom de wilg schreeuwde elke cel in Lumens lichaam om terug te keren naar het instituut.
“Lafaard,” klonk Vince’ stem. Lumen zuchtte. Ze voelde hoe hij door haar hersenkwabben wroette en probeerde hem uit haar hoofd te bannen. Zijn vermogen om gedachten te kunnen lezen had haar altijd al op haar zenuwen gewerkt, zeker nu hij het Teken van Doran bij zich droeg. Een zwarte doodskop ontsierde zijn rechter onderarm.
Het Teken had meer dan de macht over de dolk met zich meegebracht; het had Vince in een heel ander persoon veranderd. Ze haatte hem.
“Lulu, toch. Niet zo zwaar op de hand.”
Vince negerend rukte Lumen aan de teugels om Bles aan te sporen. Hij gooide zijn voorbenen echter in de lucht en slingerde haar van zijn rug. Hinnikend rende het paard van Lumen weg en liet haar verdwaasd achter. Vince kwam met zijn ros vlak naast haar staan en stak tot haar verbazing zijn hand uit. Zwijgend probeerde ze zijn bedoelingen te doorgronden, maar er viel niets van zijn stalen gezicht af te lezen. Dus nam Lumen zijn uitgestoken hand aan.
“Ik hou van een vrouw in tweestrijd,” zei hij grijnzend, waarna hij Lumen losliet en opnieuw liet vallen.
“Verdomme, Vincent. We zijn hier niet gekomen voor spelletjes.”
“Nee, hoe kan ik dat denken? Goed. We hebben de dolk, het Teken van Doran en nu moeten we het wapen activeren met het hars van de wilg, bla bla bla. Je hoeft me niet zo te kleineren hoor.”
“Wie kleineert hier nou?!” schreeuwde Lumen in een uitbarsting van woede. Een grijns was zijn enige antwoord. Ze was Vince’ gedrag spuug- en spuugzat. Als ze van te voren had geweten wat voor effect het Teken op hem had gehad, was ze nooit met hem meegegaan.
“En dan de kans om je zusje te redden mislopen? Je weet dat de dolk de enige kans is om een demon te doden.” Geërgerd klom Lumen overeind, waarna Vince zijn paard aanspoorde tot draf.
De wilg stond mistroostig in het midden van de dode cirkel. Toen Vince de grens tussen de levende natuur en dode grond bereikte, sprong hij zwijgend van zijn paard. De ritselende bladeren fluisterden een lied, dat hem wel leek te hypnotiseren. De takken van de wilg wenkten hem als vingers om dichterbij te komen.
Als een tsunami overrompelde de onzekerheid Lumens lichaam. Haar hart bonkte in haar keel en het bloed roffelde in haar oren. De dwang om haar rechterhand op de gescheurde grond neer te leggen, kon ze dan ook niet onderdrukken. Ze moest weten wat zich hier vroeger had afgespeeld.
De energie brandde in haar binnenste en verspreidde zich langzaam door haar aderen, tot het haar vingers bereikte.
Haar vingertoppen tintelden, probeerden de geschiedenis van de kille plek in zich op te nemen. Het verhaal wat zich in de dode grond schuilde, was echter onleesbaar. Iets blokkeerde haar gave.
Bezorgd keek Lumen op naar Vince. Hoe graag ze haar gevoelens ook wilde onderdrukken, ze gaf om hem. Voordat het Teken van Doran zijn karakter totaal had veranderd, was hij de persoon geweest waar ze van hield. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen als hem wat zou overkomen.
Ze zag hoe hij zijn vingers strekte om het schors aan te raken, waarna zich een plotselinge flits van beelden voor haar reebruine ogen afspeelde. Het Teken van Doran. De dolk. De wilg. Een kooi van twijgen. Bloed. Heel veel bloed.
De beelden duizelden door haar hoofd, ramden tegen de binnenkant van haar schedel, tot ze een logisch verhaal vormden.
Het was haar allemaal duidelijk. Het mes werd niet geactiveerd door het hars… Vince moest iemand offeren. Hij moest haar offeren!
De tranen prikten in haar ogen. Elke impuls vertelde haar om te rennen, maar haar spieren waren versteend. Ze kon geen kant op, ze kon enkel toekijken. Vince draaide zich langzaam om. Zijn gezicht stond emotieloos.
Het onheil circuleerde samen met de donkere wolken als een draaikolk boven de boom. De wilgentakken grepen Lumen vast; omklemden haar lichaam als een te kleine kooi. Hun rode bladeren sneden in haar huid. Lumen gilde het uit.
Vince greep de dolk uit zijn riem en bestudeerde het, terwijl de fluisterende bladeren hem bemoedigend toespraken. Ze hoopte dat de dolk na haar dood geactiveerd zou zijn, ze hoopte dat Vince haar zusje zou redden van de demonen en ze hoopte dat hij wist dat ze van hem hield.
Een vreemd geluid welde zich op vanuit haar keel. Wanhopig hapte ze naar adem en stond zichzelf toe om te huilen. Tot haar verbazing verdween Vince achter haar. De wilgentakken maakten het onmogelijk hem te volgen. Onzeker wachtte Lumen af. Laat het alsjeblieft snel zijn.
Een schreeuw dat wel van een beest afkomstig leek te zijn, verspreidde zich over de vlakte. Was dat Vince’ paard? Ten einde raad legde Lumen haar handen over haar oren. Het geschreeuw bleef hoorbaar, liet haar oren suizen.
Ze wilde dat de marteling van onzekerheid voorbij was. Schreeuwend sloot ze haar ogen en probeerde zich af te schermen van de buitenwereld. Tot het geluid van naderende voetstappen haar alarmeerde. Schichtig keek ze om zich heen en zag Vince weer voor haar verschijnen. Het bloed droop over zijn armen en kleurde zijn witte blouse rood. De spetters op zijn gezicht maakten hem haast onherkenbaar. Bang hield Lumen haar adem in en luisterde naar de voor haar onverstaanbare fluisteringen die Vince het vervolg vertelden.
Stram draaide hij zich om richting de wilgenstam en wierp de dolk in het hout, wat een nieuwe scheur in de grond liet ontstaan.
De wilgentakken lieten Lumen los. Verward bleef ze op haar rug liggen en zag de draaiende massa boven haar tot een blauwe lucht veranderen. Was het voorbij?
“Ja, het is voorbij,” antwoordde Vince haar. Haar tranen bleven rollen.
“Ik dacht… ik dacht dat je me ging…”
“Ik weet wat je dacht.” Zijn ogen keken ongerust op haar neer en voor Lumen het wist legde hij zijn armen sussend om haar heen. Haar angst verdween langzaam in hun omhelzing.

zeker nu hij het Teken van Doran bij zich droeg. Een zwarte doodskop ontsierde zijn rechter onderarm.

Dit is wel erg gejat van harry potter xD of niet... volgens mij hadden de hulpjes van Voldemort ook een doodskop op hun onderarm

[/quote]Vince negerend rukte Lumen aan de teugels om Bles aan te sporen. [/quote]
Rukte aan teugels om aan te sporen? Aan sporen doe je met je benen xD, onervaren ruiters gebruiken teugels alleen om tot halt te roepen of om te sturen xD.

Hij gooide zijn voorbenen echter in de lucht en slingerde haar van zijn rug.

Hinnikend rende het paard van Lumen weg en liet haar verdwaasd achter.

Hinniken is een manier van communiceren. Wegrennen en hinniken is dus geen logische combinatie tenzij hij in de verte een groep andere paarden ziet.
Daarbij is het tweede vreemde dat je geen aanleiding opschrijft waarom hij wegrent, in de context hoe je het nu schrijft.. lijkt het omdat Lumen hem lomp behandelt ( trekken aan de teugels ) dit kan zeker een reden zijn om de ruiter eraf te gooien, het probleem hiermee is alleen dat het dan niet logisch voor het paard is om weg te rennen.. het zal tenzij het bang is bij zijn maatje blijven.. of als het dicht bij zijn stalling is terug naar stal keren.
( Het kan in dit geval natuurlijk ook bang zijn voor de wilg.. maar dan moet je dat iets duidelijker in de tekst weergeven dat dat de reden is waarom het vlucht )

“Nee, hoe kan ik dat denken? Goed. We hebben de dolk, het Teken van Doran en nu moeten we het wapen activeren met het hars van de wilg, bla bla bla. Je hoeft me niet zo te kleineren hoor.”
“Wie kleineert hier nou?!” schreeuwde Lumen in een uitbarsting van woede.

Oke, dit maakt de voorgaande zin al iets beter over het kleineren xD, want ik kon geen reden bedenken waarom Vince zou denken dat hij gekleineert wordt. In de voorgaande zinnen wordt er helemaal niet naar Vince gekleineert.. dus nou heb ik een beetje een beeld van hem dat hij graag in slachtoffer rol kruipt, omdat hij zich blijkbaar gekleineert voelt terwijl daar geen aanleiding toe is.

Een grijns was zijn enige antwoord. Ze was Vince’ gedrag spuug- en spuugzat. Als ze van te voren had geweten wat voor effect het Teken op hem had gehad, was ze nooit met hem meegegaan.

Volgens mij is het zou hebben... want had gehad.. betekend dat het afgesloten is, maar het effect van het teken is er nog steeds.

De dwang om haar rechterhand op de gescheurde grond neer te leggen, kon ze dan ook niet onderdrukken.

Ik zou van rechterhand gewoon hand maken... rechterhand maakt de zin wat statischer en het is voor de lezer niet heel erg van belang om te weten welke hand ze op de grond legt.

De wilgentakken grepen Lumen vast; omklemden haar lichaam als een te kleine kooi. Hun rode bladeren sneden in haar huid. Lumen gilde het uit.

Volgens mij moet naar vast gewoon een komma.

. Ze hoopte dat de dolk na haar dood geactiveerd zou zijn, ze hoopte dat Vince haar zusje zou redden van de demonen en ze hoopte dat hij wist dat ze van hem hield.

Ik snap wat je wilde bereiken met zoveel en hoopte te gebruiken... maar toch vind ik het niet lekker weglezen om drie keer ze hoopte achter elkaar in 1 zin te lezen... ( misschien dat andere hier ook hun mening over willen geven wat zei vinden ? )

Algemeen: Vermakelijk verhaaltje, wel beetje je standaard queste maar dat is niet zo erg. Ik ben zelf nog al sadist en wat ik een leuk einde had gevonden was dat Lumen juist eerst aan het doden van haar paard zou hebben gedacht en dan klapbam zei dood xD NO MERCY!
Nu is het wat meer zoetsappiger, eind goed al goed, iets meer je standaard einde. HP denkt te worden gedood maar op het laatste moment is er een uitweg.
Verder goed geschreven, vond het mooi hoe de wilg is gebruikt. En heb ik het goed als dit ritueel al vaker met de boom is gedaan? ( aangezien er een extra scheur in de grond is gekomen ) Dat vind ik zelf erg leuk.. ik vind het nooit zo leuk als de HP altijd toevallig de eerste is die “Iets nieuws uitvind” laat maar zeggen .

Over het gebruik van je drie objecten. Heel goed, ze hadden allemaal een goede rol in het verhaal en leken niet zozeer gedwongen erin te moeten.
Goed volbracht!

Ps, ik zou je dikgedrukte woorden uit de tekst halen en ze bovenaan zetten welke voorwerpen je hebt gebruikt. De dikgedrukte woorden staan niet zo mooi in de tekst en zo benadruk je ze sowieso al, terwijl dat niet door het verhaal zelf komt.

Een zwarte doodskop ontsierde zijn rechter onderarm.

Je hebt me geprimed toen je gister zei dat je HP had gepakt om op te zoeken wat 'mark' betekende! Ik moest ook gelijk aan de dooddoeners denken namelijk haha xD Maar ik vind zelf doodskoppen altijd een beetje... afgezaagd overkomen. Al weet ik niet precies waar het voor is, dus het kan ook toepasselijk zijn. Maar voor de oneshot vind ik t beetje afgezaagd :p

Het Teken had meer dan de macht over de dolk met zich meegebracht; het had Vince in een heel ander persoon veranderd.

met die stomme leestekens kan het soms heel duidelijk zijn en soms weer niet. Hier kan je de ; voor : vervangen. Moet je zelf maar kijken wat je mooier vindt staan :p

Het verhaal wat zich in de dode grond schuilde, was echter onleesbaar.

Volgens mij is de uitdrukking of zich verschuilen, of schuilen (zonder zich)

De wilgentakken grepen Lumen vast; omklemden haar lichaam als een te kleine kooi.

Ik zag dat Jodie deze zin ook al had aangehaald, maar voeg er even iets aan toe :p ik had ergens gelezen dat allebei de helften van de zin die gescheiden werd door een puntkomma op zichzelf moeten staan. Dat is bij het tweede deel van je zin niet het geval, want er is geen onderwerp. Volgens mij mag het een gewone komma zijn :p

Ze hoopte dat de dolk na haar dood geactiveerd zou zijn, ze hoopte dat Vince haar zusje zou redden van de demonen en ze hoopte dat hij wist dat ze van hem hield.

Ik vind het stiekem ook een paar keer te veel hoopte :p

Een schreeuw dat wel van een beest afkomstig leek te zijn, verspreidde zich over de vlakte.

dat = die

Ten einde raad legde Lumen haar handen over haar oren.

Ik vind hier zelf het 'ten einde raad' een beetje te veel. De beweging zelf geeft al genoeg emotie aan, als je dan nog zo'n krachtige emotie aan gaat verbinden mis je het 'show'-gedeelte.
En hoe kan ze haar handen over haar oren leggen als ze vastzit? Valt me nou pas op, nu ik die zin aanhaal :')

Stram draaide hij zich om richting de wilgenstam en wierp de dolk in het hout, wat een nieuwe scheur in de grond liet ontstaan.

Ik vind 'stram' hier een beetje een kunstmatige manier om te proberen te voorkomen de zin met 'hij' te laten beginnen :p

Het valt me bij deze scene op dat je veel 'tell' gebruikt. Weet je wat show, don't tell inhoudt? Ik hoop het, dat is zo rot uit te leggen xD maar wat jij vooral doet is dat je veel emoties benoemt. Ik heb een scene liggen waarbij ik echt precies hetzelfde doe xD te veel hameren op de emoties, zodat ze eigenlijk te benadrukt worden en hun kracht verliezen, waardoor de lezer het minder voelt. Zoals bij de zin die ik aangehaald, had, daar kan je de emotie weglaten en dan is het nog steeds duidelijk wat er gebeurt.
Je verhaal zelf is erg leuk^^ er zitten een hoop mooie zinnen in en het leest -zoals altijd- vlot weg. Je hebt de voorwerpen er ook natuurlijk in weten te verwerken, zonder dat het geforceerd lijkt. Ze vielen me eigenlijk alleen maar op omdat je ze dikgedrukt had gezet. Ook van mij mag je het weghalen, dat leest vloeiender weg :p Ondanks dat het een deel is uit een groter verhaal las het voor mij goed weg. Was bij mijn stukjes vorig jaar wel anders ghehehe xD
Good job!

Na aanleiding van Jodie's en Saskia's feedback, heb ik m'n stukje alvast herschreven.

De verschijning van de wilg liet Bles direct zijn spieren aanspannen en stilstaan. Zijn oren wezen strak richting de oude boom, waarschuwend voor naderend gevaar. Het paard was niet de enige die het onheil in de lucht opmerkte. Bij het aanzicht van de dode grond rondom de wilg schreeuwde elke cel in Lumens lichaam om terug te keren naar het instituut.
“Lafaard,” klonk Vince’ stem. Lumen zuchtte. Ze voelde hoe hij door haar hersenkwabben wroette en probeerde hem uit haar hoofd te bannen. Zijn vermogen om gedachten te kunnen lezen had haar altijd al op haar zenuwen gewerkt, zeker nu het Teken van Doran zijn onderarm ontsierde. Als uitgelopen inkt volgden zwarte lijnen de vertakkingen van zijn aderen.
Het Teken had meer dan de macht over de dolk met zich meegebracht: het had Vince in een heel ander persoon veranderd. Ze haatte hem.
“Lulu, toch. Niet zo zwaar op de hand.”
Lumen spoorde haar paard aan. Bles weigerde echter en zette bang een stap achteruit. Geërgerd schopte Lumen in zijn flanken, waarop het paard zijn voorbenen in de lucht gooide en haar van zijn rug slingerde. Bang rende Bles weg van de wilg en liet Lumen verdwaasd achter.
Vince kwam met zijn ros vlak naast haar staan en stak tot haar verbazing zijn hand uit. Zwijgend probeerde ze zijn bedoelingen te doorgronden, maar er viel niets van zijn stalen gezicht af te lezen. Dus nam Lumen zijn uitgestoken hand aan.
“Ik hou van een vrouw in tweestrijd,” zei hij grijnzend, waarna hij Lumen losliet en ze opnieuw viel.
“Verdomme, Vincent. We zijn hier niet gekomen voor spelletjes.”
“Nee, hoe kan ik dat denken? Goed. We hebben de dolk, het Teken van Doran en nu moeten we het wapen activeren met het hout van de wilg, bla bla bla.” Hij rolde ongeïnteresseerd met zijn ogen. Lumen was zijn gedrag spuug- en spuugzat. Als ze van te voren had geweten wat voor effect het Teken op hem zou hebben, was ze nooit met hem meegegaan.
“En dan de kans om je zusje te redden mislopen? Je weet dat de dolk de enige kans is om een demon te doden.” Zuchtend klom Lumen overeind, waarna Vince zijn paard aanspoorde tot draf.
De wilg stond mistroostig in het midden van de dode cirkel. Toen Vince de grens tussen de vruchtbare en dode grond bereikte, sprong hij zwijgend van zijn paard. De takken van de wilg wenkten hem als vingers om dichterbij te komen.
De onzekerheid overrompelde Lumens lichaam. Haar hart bonkte in haar keel en het bloed roffelde in haar oren. De dwang om haar hand op de gescheurde grond neer te leggen, kon ze dan ook niet onderdrukken. Ze moest weten wat zich hier vroeger had afgespeeld.
De energie brandde in haar binnenste en verspreidde zich langzaam door haar aderen, tot het haar vingers bereikte.
Haar vingertoppen tintelden, probeerden de geschiedenis van de kille plek in zich op te nemen. Het verhaal wat in de dode grond schuilde, was echter onleesbaar. Iets blokkeerde haar gave.
Bezorgd keek Lumen op naar Vince. Hoe graag ze haar gevoelens ook wilde onderdrukken, ze gaf om hem.
Voordat het Teken van Doran zijn karakter totaal had veranderd, was hij de persoon geweest waarvan ze hield. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen als hem wat zou overkomen.
Ze zag hoe hij zijn vingers strekte om het schors aan te raken, waarna zich een plotselinge flits van beelden voor haar grijze ogen afspeelde. Het Teken van Doran. De wilg. De dolk. Een kooi van wilgentakken. Bloed. Heel veel bloed.
De beelden duizelden door haar hoofd, ramden tegen de binnenkant van haar schedel, tot ze een logisch verhaal vormden.
Het werd haar allemaal duidelijk. Het mes werd niet alleen geactiveerd door het wilgenhout. Vince moest iemand offeren. Hij moest haar offeren!
De alarmbellen schreeuwden naar haar om weg te rennen, maar haar spieren leken wel verlamd. Ze kon geen kant op. De tranen prikten in haar ogen. Vince draaide zich langzaam naar haar om. De kilte was uit zijn groene ogen verdwenen en had plaats gemaakt voor een leegte die de rillingen over Lumens rug liet lopen.
De donkere wolken circuleerden als een draaikolk boven de boom. De wilgentakken grepen Lumen vast, omklemden haar lichaam als een te kleine kooi. Hun rode bladeren sneden in haar huid. Lumen gilde het uit.
Vince greep de dolk uit zijn riem en bestudeerde de punt, terwijl de fluisterende stemmen hem bemoedigend toespraken. Een vreemd geluid welde zich op vanuit haar keel. Wanhopig hapte ze naar adem en stond zichzelf toe om te huilen. Hoewel ze niet wilde sterven, wist Lumen dat haar dood meer zou opleveren dan haar strijdlust. Vince was eenmaal de enige die haar zusje en de andere Schaduwjagers kon bevrijden, als de mythe verder naar waarheid was verteld…
Onzeker wachtte Lumen af toen Vince achter haar verdween. Een onmenselijke schreeuw verspreidde zich over de kale vlakte. Was dat Vince’ paard? Het liefst had Lumen haar handen over haar oren geslagen, maar de ijzersterke greep maakte dat onmogelijk. Dus sloot ze haar ogen en probeerde zich van de buitenwereld af te schermen.
Het geluid van naderende voetstappen deed haar ogen weer openen. Haar adem stokte bij het aanzicht van Vince. Bloed droop over zijn armen en kleurde zijn witte blouse rood. De spetters op zijn gezicht maakten hem haast onherkenbaar.
Bang hield Lumen haar adem in en luisterde naar de voor haar onverstaanbare fluisteringen. Vince draaide zich om richting de boomstam en wierp de dolk in het hout, wat een nieuwe scheur in de grond liet ontstaan.
De wilgentakken lieten Lumen los. Verward bleef ze op haar rug liggen en zag de kolkende massa boven haar langzaam tot een blauwe lucht veranderen. Was het voorbij?
“Ja, het is voorbij,” antwoordde Vince. De tranen bleven over haar wangen rollen.
“Ik dacht… ik dacht dat je me ging…”
“Ik weet wat je dacht.” Zijn ogen keken ongerust op haar neer. Onhandig legde hij zijn armen sussend om haar heen en haar angst verdween langzaam in hun omhelzing.

Ik vind het middelste deel van het verhaal het sterkste. In de overgang van akte 1 naar akte 2 zeg maar laat je op een hele goede, subtiele manier de krachten van beide karakters naar voren komen. Zo gaat Lumen naar de grond om het 'verhaal te voelen', laat duidelijk haar (?) kracht "zien". Als lezer komt dit ongeforceerd over en dat vind ik sterk. Het stuk waarin de 'krachten' van beide hoofdpersonen elkaar aanvullen kwam voor mij als een verrassing en dat laat zien dat je erover hebt nagedacht. Mogelijk was dit al vanaf het begin af aan je spil in het verhaal. De voorspellende (oid) gave van Lumen en de gedachte lezende capaciteiten van Vince vullen elkaar aan en brengen het verhaal verder.

Het laatste stuk vind ik wat minder. Lumen heeft zich net vereenzelvigd met haar (?) dood en doet het voor het grotere goed. Dan besluit Vince het toch niet te doen en de Wilg te doden. Is dit nu niet nogal dom en niet in lijn met het Teken van Dolan karakter wat hij was geworden? Wat bljift er nu van de zus en de andere schaduwjagers? Vragen, en een onduidelijk einde

@ Masterbeel: Bedankt voor je reactie! Lumen en Vince zijn bestaande personages uit mijn grotere verhaal. Ik ben ook van plan dit stuk in mijn verhaal te verwerken. Ik heb expres niet veel woorden vuil gemaakt aan Lumens zusje en andere Schaduwjagers omdat dat niet belangrijk is voor de loop van dit fragment. En... Vince heeft de wilg niet gedood... hij heeft zijn paard geofferd in plaats van Lumen, hahaha.

Vince draaide zich om richting de boomstam en wierp de dolk in het hout, wat een nieuwe scheur in de grond liet ontstaan.

Uhm? Lees ik dit dan verkeerd?

GENINJA'ED door masterbreel! Dat is lang geleden, een ninja-actie

Ok, ik zie nu dat je een nieuw stukje heb gepost dit commentaar is op je eerste stukje, kan je anders aan de bovenkant van eerste post een verwijzing naar het nieuwe stukjezetten? dan is dat wat duidelijker

- Vince’ stem

volgens mij eindigt Vince fonetisch op een -e en moet dit dus e's zijn, maar ik weet het niet zeker...

- Zijn vermogen om gedachten te kunnen lezen had haar altijd al op haar zenuwen gewerkt, zeker nu hij het Teken van Doran bij zich droeg.
kablam oke, dat liet weinig aan de verbeelding over naar mijn smaak had dit feitje iets.. subtieler gebracht mogen worden? echt heel erg een smaak iets hoor :p
- ik sluit me aan dat de doodskop op onderarm nogal harry potter overkomt. OF..... ONE PIECE!

ik vind het zelf vreemd dat hij als vince wordt beschreven, maar als vincent wordt aangesproken.. is het dan niet logischer om het andersom te hebben? (of alleen maar vincent)

- Als ze van te voren had geweten wat voor effect het Teken op hem had gehad
Als ze van te voren had geweten wat voor effect het Teken op hem zou hebben

- Als een tsunami overrompelde de onzekerheid Lumens lichaam
tsunami klinkt... beetje té, als je begrijpt wat ik bedoel?

- het bloed roffelde in haar oren
ik kan me hier niets bij voorstellen. bedoel je dat het kloppen van haar hart het geluid van roffelen maakt (zoals dat van een trommel)? want dan heeft ze een acuut hartprobleem als het met die frequentie gaat Het lijkt nu een beetje op een geforceerde poging niet nogmaals 'bonken' te gebruiken. Ik zou dat dit aanraden:
Haar hart kloptein haar keel en het bloed bonkte in haar oren

- De dwang om haar rechterhand op de gescheurde grond neer te leggen, kon ze dan ook niet onderdrukken.
Ik zie niet in hoe dit volgt uit de tsunami die haar overrompelt, is ze dan niet eerder geneigd juist weg te gaan?

- waarna zich een plotselinge flits van beelden voor haar reebruine ogen afspeelde.
ik vind reebruine ogen een beetje raar lezen zo midden in het verhaal. Gewoon 'ogen' volstaat wat mij betreft.

- Zijn gezicht stond emotieloos.
Zijn gezicht was emotieloos.

- Het onheil circuleerde samen met de donkere wolken als een draaikolk boven de boom.
cirkelde ipv circuleerde? anders krijg je iets heeeeeeel vreemds in de lucht xD

- Vince greep de dolk uit zijn riem en bestudeerde het
dolk is niet onzijdig, volgens mij mag je dan niet met het verwijzen maar moet je dan hem of deze gebruiken... maar wederom niet zeker

AWHHHHH het paard dood? ik hoop het niet
ikvond dat je de kooi echt leuk verwerkt hebt! Al vind ik het einde goed, ik vind het niet voldoenend; ik wil weten wat er nu met zusje gebeuren gaat

Ik ben benieuwd of je die misschien nog in opdracht 2 of 3 gaat verwerken!

Vince negerend rukte Lumen aan de teugels om Bles aan te sporen.

Rukte aan teugels om aan te sporen? Aan sporen doe je met je benen xD, onervaren ruiters gebruiken teugels alleen om tot halt te roepen of om te sturen xD.
- dat is precies dezelfde feedback als die je mij 2 jaar geleden gaf xD

- Lumen en Vince zijn bestaande personages uit mijn grotere verhaal. Ik ben ook van plan dit stuk in mijn verhaal te verwerken. Ik heb expres niet veel woorden vuil gemaakt aan Lumens zusje en andere Schaduwjagers omdat dat niet belangrijk is voor de loop van dit fragment. En... Vince heeft de wilg niet gedood... hij heeft zijn paard geofferd in plaats van Lumen, hahaha.
AHA! Dat verklaart waarom er wat missende elementen zijn Al is het niet heel erg storend in dit geval, maar het maakt wel een aantal dingen overbodig, zoals het teken en wat termen.
Ook ben ik geen groot fan van stukjes uit grotere verhalen in een wedstrijd gooien, zie mijn feedback vorig jaar op de triatlon xD Tenzij je het stuk zodanig aanpast zodat het op zichzelf kan staan. Wat het hier grotendeels kan, op enkele elementen na dan die ik al had genoemd :p

Ineens begreep ik waarom namen van belang zijn Jouw verhaal deed me aan een bepaalde Vincent denken Sorry, dit is geen inhoudelijke feedback Eigenlijk dacht ik ook iets interessants over de namen. Waarom heeft Lumens paard een naam? Hij rent gewoon weg en is dus geen bijzonder trouw beest of zoiets. Hij verdient geen naam. En als Vincents paard een naam had, dat zou het offer een beetje erger maken.

Als ze van te voren had geweten wat voor effect het Teken op hem zou hebben, was ze nooit met hem meegegaan.

van te voren -> van tevoren

Je weet dat de dolk de enige kans is om een demon te doden.

We hebben de dolk, het Teken van Doran en nu moeten we het wapen activeren met het hout van de wilg, bla bla bla.

Die zijn inderdaad een beetje "bla bla bla". Het is gewoon overbodig om te zeggen en Vince lijkt me niet zo praatgraag.

De alarmbellen schreeuwden naar haar om weg te rennen

Volgens mij stond impuls beter hier.

ik vind het zelf vreemd dat hij als vince wordt beschreven, maar als vincent wordt aangesproken.. is het dan niet logischer om het andersom te hebben? (of alleen maar vincent)

Jongens verstaan inderdaad geen subtiele hints... Goed dat Vince gedachten kan lezen, anders zou hij ook niet begrijpen dat ze boos is op hem...

En... Vince heeft de wilg niet gedood...

Oh, dat dacht ik ook... Hij heeft zijn paard geofferd, nu kan hij demonen doden en de wilg is de eerste demon. Zo las ik het.

Mooi verhaaltje! En de wilgen lijken in trek te zijn

“Lafaard,” klonk Vince’ stem. Lumen zuchtte. Ze voelde hoe hij door haar hersenkwabben wroette en probeerde hem uit haar hoofd te bannen.

Ik twijfel of het Vince’ of Vince’s is. Maar dat is omdat de klank eindigt op een s, dus dan zou het Vince’ moeten zijn. Zou je denk ik even moeten opzoeken! Hoewel misschien omdat ze hem Vincent noemt, zou ik er Vincent van maken. Want zij denkt/praat over hem als Vincent en niet Vince.
Plus: ze probeerde hem uit haar hoofd te bannen. Ander lijkt het alsof hij dat doet, maar dat is geloof ik niet wat er aan de hand is .

Het Teken had meer dan de macht over de dolk met zich meegebracht

Ik moet zeggen dat ik niet helemaal begrijp wat er staat. Ik neem aan dat je bedoelt dat de macht of de kracht van de dolk een groter effect op Vince had, dan het Teken. Ik zou het dan ook anders verwoorden.

“Lulu, toch. Niet zo zwaar op de hand.”

Ik ben niet zo thuis in de oude uitspraken, dus ik moest hem opzoeken, maar alsnog begrijp ik niet helemaal wat je nou wilt zeggen.

Zwijgend probeerde ze zijn bedoelingen te doorgronden, maar er viel niets van zijn stalen gezicht af te lezen. Dus nam Lumen zijn uitgestoken hand aan.

Lijkt voor mij één zin.

“Nee, hoe kan ik dat denken? Goed. We hebben de dolk, het Teken van Doran en nu moeten we het wapen activeren met het hout van de wilg, bla bla bla.”

Ik vind het een beetje een rare zin om te zeggen.

“En dan de kans om je zusje te redden mislopen? Je weet dat de dolk de enige kans is om een demon te doden.”

Ik snap deze reactie niet op wat hij net zei. Waarschijnlijk zegt Vince dit, maar dat is dus niet helemaal duidelijk.

De onzekerheid overrompelde Lumens lichaam.

Dit kan helaas niet . Onzekerheid is eerder een proces in je hersenen. Het enige wat je lichaam doet is reageren op de chemische processen in je hersenen. Onzekerheid kan je lichaam dus niet echt overrompelen.

Haar hart bonkte in haar keel en het bloed roffelde in haar oren. De dwang om haar hand op de gescheurde grond neer te leggen, kon ze dan ook niet onderdrukken. Ze moest weten wat zich hier vroeger had afgespeeld.

Bloed roffelt over het algemeen niet in je oren zoals eerder al gezegd. En omdat je haar gave nog niet hebt aangegeven eerder in het verhaal snapt de lezer waarschijnlijk niet waar deze zinnen over gaan.

Bezorgd keek Lumen op naar Vince. Hoe graag ze haar gevoelens ook wilde onderdrukken, ze gaf om hem.
Voordat het Teken van Doran zijn karakter totaal had veranderd, was hij de persoon geweest waarvan ze
hield. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen als hem wat zou overkomen.

Dit komt wel een beetje uit de lucht vallen. In het begin zou je dan duidelijk moeten maken dat ze het vervelend vind dat hij zo doet omdat hij eerst compleet anders was. Dat je daar al aangeeft dat ze eigenlijk van hem hield.
Iets over je hart verkrijgen is als je zelf iets doet of niet doet. Dus bijv.: ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om die kleine puppy in het asiel achter te laten. Wat je beter kan zeggen is dat ze het zichzelf nooit zou vergeven als hem wat zou overkomen.

Ze zag hoe hij zijn vingers strekte om het schors aan te raken, waarna zich een plotselinge flits van beelden voor haar grijze ogen afspeelde.

Ik zou zeggen: waarna zich plotseling een flits van beelden voor haar grijze ogen afspeelde.

De alarmbellen schreeuwden naar haar om weg te rennen, maar haar spieren leken wel verlamd.

Alarmbellen schreeuwen niet over het algemeen.

De kilte was uit zijn groene ogen verdwenen en had plaats gemaakt voor een leegte die de rillingen over Lumens rug liet lopen.

Ik zou gewoon rillingen zeggen, niet de rillingen.

Vince was eenmaal de enige die haar zusje en de andere Schaduwjagers kon bevrijden, als de mythe verder naar waarheid was verteld…

Zusje en schaduwjagers kunnen er misschien beter uit worden gehaald omdat het een one shot is. Volgens mijn zijn ze niet belangrijk voor het verhaal zoals het nu los is. Die mythe is dus ook niet heel belangrijk.
Vince was nou eenmaal….

Het geluid van naderende voetstappen deed haar ogen weer openen.

Deed haar ogen weer openen klinkt een beetje raar.

Bang hield Lumen haar adem in en luisterde naar de voor haar onverstaanbare fluisteringen.

Hoe weet ze dan dat ze er zijn? Ik heb wel een paar keer eerder gehad dat je praatte over de waarnemingen van Vince, waarbij ik me af vroeg hoe zij dat dan ook wist. Nu je zegt dat die fluisteringen onverstaanbaar zijn voor haar, zou ik dat wat duidelijker neer zitten in je verhaal, anders denk je dat ze, ze wel hoort namelijk.

Vince draaide zich om richting de boomstam en wierp de dolk in het hout, wat een nieuwe scheur in de grond liet ontstaan.

Ik zou zeggen waardoor er een nieuwe scheur in de grond ontstond.

Verward bleef ze op haar rug liggen en zag de kolkende massa boven haar langzaam tot een blauwe lucht veranderen.

Veranderen in.

Woorden goed gebruikt! Alleen had hij inderdaad ook de wilg kunnen doden in plaatst van het paard. Hoewel ik wel meteen door had dat het om het paard ging .

Ha, op tijd ontdekt dat er een tweede versie is! Het is misschien slim om een zinnetje bovenaan je eerste post te zetten zodat nieuwe lezers het niet kunnen missen.

Ik vond het niet erg storend dat het uit een groter verhaal komt. Het enige element dat ik echt niet kan plaatsen zijn de Schaduwjagers, dus wat dat betreft zou het misschien beter zijn om het alleen bij het zusje te houden en de Schaduwjagers niet te noemen. Maar over het algemeen vind ik het goed te volgen.

De verschijning van de wilg liet Bles direct zijn spieren aanspannen en stilstaan.

Deze zin moest ik een paar keer lezen en dat is voor een eerste zin nooit goed. Ik denk dat dit beter zou zijn: 'De verschijning van de wilg maakte dat Bles direct zijn spieren aanspande en stilstond.' Of misschien nog wat actiever: 'Zodra de wilg in zicht kwam, spande Bles direct zijn spieren aan en stond stil.'

Je hebt het twee keer over het aanzicht van iets/iemand, volgens mij moet dat de aanblik zijn.

schreeuwde elke cel in Lumens lichaam om terug te keren

Schreeuwen om terug te keren klopt volgens mij niet. Het zou 'smeken om terug te keren' of 'schreeuwen dat ze terug moesten keren' kunnen zijn.

Ze voelde hoe hij door haar hersenkwabben wroette en probeerde hem uit haar hoofd te bannen.

Door hoe de zin is opgebouwd, gaat 'probeerde' net als 'wroette' over Vince. 'en ze probeerde' zou dat oplossen.

Zijn vermogen om gedachten te kunnen lezen

'Zijn vermogen' gaat al om wat hij kan: 'Zijn vermogen om gedachten te lezen' dus, anders is het dubbelop.

had haar altijd al op haar zenuwen gewerkt,

Twee keer 'haar' is volgens mij niet per se fout, maar staat in elk geval niet mooi. 'had altijd al op haar zenuwen gewerkt' of 'had haar altijd al op de zenuwen gewerkt'.

Het Teken had meer dan de macht over de dolk met zich meegebracht

Welke dolk? Hij komt hier nogal uit de lucht vallen. Het zou helpen als je de dolk al eens noemt, bijvoorbeeld beschrijft hoe Vince hem bij zich heeft; dan weet ik hier waar het op slaat. Een andere oplossing is om Dolk overal met een hoofdletter te schrijven (want het is toch een speciale dolk), want dan accepteer ik het makkelijker als nieuw element in het verhaal.

“Lulu, toch. Niet zo zwaar op de hand.”

Hier hoort geen komma. Misschien zou het ook mooier zijn om de zinnen aan elkaar te plakken (dan daar wel weer een komma natuurlijk): 'Lulu toch, niet zo zwaar op de hand.'
Verder was ik even in de war over wie dit zegt en tegen wie, omdat ik de bijnaam niet direct aan Lumen had gekoppeld. Misschien toch erbij zeggen dat Vince het zegt.

De onzekerheid overrompelde Lumens lichaam. Haar hart bonkte in haar keel en het bloed roffelde in haar oren.

De situatie lijkt heel rustig, dus dit komt voor mij erg plotseling. Dat komt voornamelijk doordat ik geen flauw idee heb wélke onzekerheid, waarover. Ik kan me daardoor niet inleven, weet niet waarom het bloed zo roffelt (los van dat dat inderdaad een beetje gek is) en zie alleen een personage dat zich ongetwijfeld ergens over aanstelt. Probeer eerst duidelijk te maken waar iets over gaat voor je de reactie van een hoofdpersoon geeft!

Het verhaal wat in de dode grond schuilde,

Het verhaal dat...

was hij de persoon geweest waarvan ze hield

Bij personen gebruik je 'van wie'!
Verder is dit een onnodig ingewikkelde zin, wat de simpele boodschap teniet doet. Waarom niet gewoon 'had ze van hem gehouden'?

De beelden duizelden door haar hoofd

Ik denk niet dat de beelden kunnen duizelen. De beelden draaien, kolken of iets in die richting, en daardoor duizelt het haar. (Maar dat laatste is dan weer overbodig om erbij te zetten, als iets door haar hoofd draait dan weet je al wel dat ze er duizelig van wordt.)

Het werd haar allemaal duidelijk.

Dit heb je in de vorige zin ook al gezegd, dus dit zinnetje is overbodig en kan weg.

terwijl de fluisterende stemmen hem bemoedigend toespraken.

Welke fluisterende stemmen? Misschien mis ik iets, maar volgens mij zijn ze nog niet eerder genoemd. Simpel op te lossen door 'de' weg te halen. Ik weet al dat er gekke dingen aan de hand zijn dus accepteer het zo als er ineens stemmen fluisteren, maar als er 'de' staat denk ik dat ik ze al hoor te kennen.

Een vreemd geluid welde zich op vanuit haar keel.

welde op, zonder zich.

Wanhopig hapte ze naar adem en stond zichzelf toe om te huilen.

Oké, dit is nog maar kort geleden aan me uitgelegd dus ik weet niet helemaal precies hoe het werkt... Maar als je een zin uit twee delen hebt, en in de tweede laat je het onderwerp weg, betekent dat dat als het er wél zou staan, het op dezelfde plek staat als in de eerste. Oftewel: 'Wanhopig hapte ze naar adem en stond ze zichzelf toe om te huilen.' Ik denk niet dat je dat bedoelt, want dan slaat 'wanhopig' op beide delen en dat klinkt voor mij niet logisch. Correct zou zijn 'Wanhopig hapte ze naar adem en ze stond zichzelf toe om te huilen.' Omdat 'ze' hier eerst na, en daarna voor het werkwoord staat, moet het er de tweede keer ook staan
Muggenzifterig, maar ik moest het toch even kwijt. Er zijn nog een paar zinnen waarbij ik denk dat er zoiets aan de hand is.

Vince was eenmaal de enige

nu eenmaal, of tenslotte

Het geluid van naderende voetstappen deed haar ogen weer openen.

Deze zin loopt niet lekker. Ik zou eerder iets zeggen als 'Bij het geluid van naderende voetstappen opende ze haar ogen weer.' Of iets anders waar Lumen weer het onderwerp is in plaats van alleen het geluid en de ogen.

Maar boeiend verhaaltje. Ik vind het wel leuk dat hij juist niet haar offert, helemaal omdat hij natuurlijk allang in haar gedachten had gezien dat ze daar bang voor was. Om de een of andere reden maakt dat het einde extra sterk. Ik heb ook niet het idee dat het ritueel daardoor niet werkt, het was gewoon een overhaaste conclusie van haar dat zij het offer zou moeten zijn.

hey Romey ten eerste chapeau!!

even wat dingen die mij opvielen zeg maar.
Ik kon nou niet heel duidelijk opmaken dat vince het paard dode, ik dacht die steekt Lumen in haar rug neer, misschien iets specifieker zijn daarin.

Verder zou ik eerder het paard gewoon paard noemen , het kwam mij wat onduidelijk de eerste keer over.

Erg goed gevonden zo met die kooi van takken het is allemaal goed voor je te zien.

ja en dat was het wel een beetje aangezien alles wel beetje genoemd is