Een monument

[glenovic]

Iedere cel in je lichaam doet pijn.
Je wilt dat de tijd stilstaat,
Dus je stopt met ademen.
Je longen doen pijn,
Met iedere ademscheut die je neemt.
Want met iedere scheut,
Komt dichterbij wat niet uit te stellen is.
Je weet het, je vecht er tegen
Je houdt je groot en vecht tegen de tranen
Maar met ieder gevecht voel je het
Hoe je van binnen kapot gaat,
Er aan onderdoor gaat
Je wilt niet toegeven
De waarheid, de realiteit niet erkennen
Georg Fabricius zei ooit
De dood komt aan allen
Maar grote prestaties bouwen een monument
Die zullen volharden tot de zon oud wordt
Dat is het gene wat mij troost biedt
Dat ik straks ondanks alles
Slechts in de spiegel hoef te kijken
Of opzij naar mijn zus en moeder
En dan een prestatie zie die zal volharden

[W. Stockmeier]

Beste Glenovic,

Ik wil graag reageren op je gedicht, omdat ik vind dat het veel goede elementen bevat.

Je verwoordt mooi de angst om te sterven. Niet willen ademen omdat je met iedere ademscheut dichter bij de laatste komt, is een mooi dilemma: van ademen ga je dood, maar van niet ademen nog sneller! De opening, 'Iedere cel in je lichaam doet pijn', doet mij vermoeden dat dit gaat over een oude persoon. Een man? Alleen: hij heeft het over zijn moeder, dus zo oud kan hij niet zijn.
Ontsnappen aan de dood door iets achter te laten, dat proberen veel mensen. De quote van Georg Fabricius is hier helemaal op zijn plaats. Is het gedicht geschreven naar aanleiding van die uitspraak?

Tot slot wil ik wel even ingaan op één van de zinnen, die ik niet zo mooi vond. Ik ben erg gevoelig voor ritme; dat zit niet veel in dit gedicht en ik vind ook niet dat slechts de helft van de zinnen van een gedicht ritmisch moeten zijn (half en half is niks EDIT: Hiermee bedoel ik dat het gedicht zoals het nu is goed is, omdat het bewust niet ritmisch is - ik bedoel niet dat het zoals het nu is maar half-half is ). Ik heb het over:

"Die zullen volharden tot de zon oud wordt
Dat is het gene wat mij troost biedt"

Dit zou ik mooier vinden als er stond: 'Dat is wat mij troost biedt.' Bovendien is het volgens mij ook niet helemaal correct en hoort er te staan 'Dat is hetgeen mij troost biedt' omdat 'hetgeen' of 'het gene' betekent: '(dat) wat', maar daar ben ik in dit geval niet zo zeker van.
Verder is het interpunctiegebruik nogal vreemd. Je begint elke regel met een hoofdletter, dat is geen probleem, helemaal niet, maar soms zet je aan het eind van een zin wel een punt en soms ook weer niet. Dat is verwarrend - lopen de zinnen zo vreemd dat ik ze niet begrijp (ik denk het niet) of heb je gewoon punten vergeten?

Met plezier gelezen, ik vond dat het zeker een reactie verdiende.
Groet,
Mathijs