Online Verhalen

De automatische klapdeuren zwaaiden voor Olaf open. Hij keek de zaal in. Geen museummedewerker te zien. Gerustgesteld liep hij naar binnen. Zoals in het grootste gedeelte van het museum hingen ook hier schilderijen tegen de witgeschilderde muren. Hij bleef voor één staan. Gekleurde vlakken, met wat gekras in het midden. Dat iemand hier geld voor wilde betalen! Hij kon het veel beter.
Hij pakte zijn gameboy en met een half oog op zijn omgeving en de ander op het scherm liep hij naar een luie stoel toe. Dit museum was zijn favoriet. De stoelen zaten lekker en het was hier altijd heerlijk warm. Alleen het personeel was irritant. Ze zagen het als hun persoonlijke missie om hem hier weg te houden en weer terug naar school te brengen. Hij wilde niet naar school. Wat leerde hij daar nou voor nuttigs?
Olaf had net de grootste vijand weten te verslaan toen een stem hem afleidde.
“Daar ben je!”
Geschrokken sprong hij overeind. Een van de museummedewerkers kwam met grote passen op hem afgelopen. Gelukkig had iedere zaal twee uitgangen. Hij sprintte naar de tegenoverliggende deur. Zijn jonge benen waren sneller dan die van de medewerker, die ook nog een dikke buik moest meezeulen.
Weer een zaal met schilderijen, toen kwam hij op een gang uit. Aan zijn linkerkant was een zaal, waar een lint voor gespannen was. Een bord stond ervoor met daarop ‘Verboden toegang’. De zaal voor de nieuwe tentoonstellingen.
Olaf wierp een blik achterom. De hijgende ademhaling van zijn achtervolger klonk nog ver weg. Hij dook onder het lint door. Er stonden diverse pilaren waar uitvergrote foto’s opgehangen waren. Perfect om achter te verstoppen.
“Vervelend joch, kom hier!”
Olaf gluurde om een pilaar heen. De dikzak stond voor de ingang van de zaal en keek twijfelend om zich heen. Hij mompelde iets in zichzelf en besloot kennelijk dat Olaf hier niet heen gerend was, want hij liep weer verder.
“Sukkel,” fluisterde Olaf en lachte zachtjes.
Op zijn gemak liep hij de zaal door. Er was hier verder niemand. Hij had eigenlijk verwacht dat ze druk bezig waren met het opbouwen van de tentoonstelling. Misschien waren ze lunchen?
Een zwarte deur, weggestopt achter een uitstulping, trok zijn aandacht. Ook hier hing een bordje met ‘verboden toegang’ op. Een grijns kwam op Olafs gezicht. Hij rommelde in zijn zakken en haalde er een stiletto uit. Het mes was eigenlijk van zijn vader, maar Olaf had het meegenomen omdat hij vond dat hij er veel meer mee deed.
Hij porde er wat mee in het slot. De deur opende met een klik. Met gefronste wenkbrauwen keek Olaf van zijn mes naar de deuropening. Normaal gesproken ging dat niet zo makkelijk. Even overviel een gevoel van onbehagen hem, maar de nieuwsgierigheid won. Hij duwde de deur verder open en stapte de kamer in.
De muren waren behangen met nachtblauw fluweel in plaats van saai wit. Maar ook hier hingen weer schilderijen. Zijn opwinding zakte. Het was geen kamer vol geheimen, maar waarschijnlijk onderdeel van de nieuwe tentoonstelling.
Hij zuchtte en slofte naar het eerste schilderij toe. Het was niet abstract, zoals in de rest van het museum het geval was, maar een levensechte schildering van twee mannen die sprekend op elkaar leken. Donkerblond haar dat in een zijscheiding was gekamd en kleren die duidelijk uit een ander tijdperk kwamen. Alleen de blik in hun goudbruine ogen verschilde. De een had een wrede glans erin liggen, terwijl de ander haast droevig keek.
Olaf kreeg het ongemakkelijke gevoel dat de ogen hem recht aankeken. Hij liep snel door naar het volgende schilderij. Dat was van een stad, hoog op een rots. In het midden stond een grote, glazen koepel over een markt. Niet interessant. Op naar het volgende schilderij.
Verbaasd bleef hij stilstaan. Deze liet de markt zien. Een jongen stond naast een kraampje vol kleding, met in zijn ene hand een broek en in de andere een naald. Hij leek sprekend op hem. Hetzelfde oranje haar, flaporen en zelfs de moedervlek op de linkerwang. Achter hem stond de tweeling.
Olaf keek snel om zich heen. Geen videocamera’s te zien. Hij klapte zijn mes weer uit en sneed voorzichtig zijn evenbeeld los. Een groot gat bleef achter. Hij wilde het stukje schilderij in zijn zak stoppen, maar er trok een beweging doorheen. Met een gil liet hij het op de grond vallen. Het groeide en groeide. Olaf deinsde naar achteren. Voor hem stond de jongen die zoveel op hem leek!
Voordat hij iets kon doen gooide de jongen de broek in zijn gezicht. De stof verblinde Olaf. Grijpend naar de broek strompelde hij naar achteren. De jongen duwde hem tegen het schilderij aan. Zodra Olaf de beschilderde stof aanraakte merkte hij dat hij zich niet meer kon bewegen. Zelfs zijn schreeuwen bleven in zijn keel steken. Angst raasde door zijn lijf.
Met de naald naaide de jongen Olaf aan het schilderij vast. Iedere steek trok als een withete schicht door zijn huid. De naald wist zich zelfs door zijn hoofdhuid en schouders heen te boren. De jongen duwde. Het schilderij gaf mee onder de kracht en zoog Olaf op.
De kamer verdween. Het gepraat van vele stemmen klonk hard na de stilte van het museum. Hij keek verrast om zich heen. Hij stond op de markt, met een naald in zijn ene hand en een broek in zijn andere. Zijn huid tintelde nog na, maar de pijn was verdwenen. Er waren ook geen wonden te zien.
Iemand greep hem bij zijn schouder vast. Met een ruk draaide hij zich om en staarde in het grijnzende gezicht van de tweeling.
“Wat hebben we hier? Een nieuw slachtoffer. Aan jou gaan we een hoop plezier beleven…”
---------------------------------------------------------------


Gebruikte voorwerpen:
- schilderij
- mes
- naald

Grappig verhaal, lekker creepy op het einde! Voorwerpen goed verwerkt, al moet ik zeggen dat het allemaal wel heel laat in het verhaal een rol gaat spelen!

Maar goed, dat is je schrijversvrijheid . Verder heb ik niet zoveel aan te merken. Volgens mij zaten er geen grote fouten in.

Het verhaal roept wel heel veel vragen op, wat misschien voor een klein stukje, als je er niet mee verder gaat, voor de lezer niet heel bevredigend is. Maar dat ligt ook aan de lezer natuurlijk.

- Zijn jonge benen waren sneller dan die van de medewerker, die ook nog een dikke buik moest meezeulen.

je verwijst naar onderwerp benen, dus moest hoort meervoud moesten te zijn volgens mij :P

- Normaal gesproken ging dat niet zo makkelijk.

^^

Het viel me op dat je veel korte zinnen gebruikt, heb je daar nog een specifieke reden voor?

En stommie! Nu wil ik dat je doorschrijft hieraan xD Ik vind dat soort displacement-situaties erg leuk ^^
Ga het maar doorschrijven in opdracht 2 :p

Leuk verhaal!

Ik volg het alleen even niet in de overgang waar de HP een stukje schilderij uit snijd en vervolgens wordt aangevallen door dit stukje schilderij.

Verder leuk, klein tikje voorspelbaar, maar leest lekker weg. Ik vind de voorwerpen leuk gebruikt, ze zijn echt onderdeel van het verhaal.

Nou, dat was uiteindelijk horror...!
Mooie plottwist, ik had het echt niet zien aankomen!
Ook de nieuwsgierigheid van een kind komt er heel erg in voor, net als de fantasie naar geheimen zodra er "Verboden toegang" op een bordje staat.

{ Zijn jonge benen waren sneller dan die van de medewerker, die ook nog een dikke buik moest meezeulen. }
Dit vond ik een hele mooie zin, waarom weet ik ook niet echt, maar misschien komt het door het meezeulen van de dikke buik. Die ga ik voortaan maar bij mijn vader gebruiken. (;

Ik kon geen schrijffouten vinden, maar daar ben ik ook niet heel erg goed in. Mooi verhaal!

Leuk! In het begin kan het nog alle kanten op en de wending is onverwacht, maar past wel, doordat er al lichtelijk eigenaardige dingen zijn geweest (de deur die zo makkelijk open gaat). Daardoor word je als lezer al een beetje voorbereid op een onrealistische ontwikkeling.

De kleine dingetjes:

Geen museummedewerker te zien.

Op dit punt vind ik 'museummedewerker' een irritant lang woord. Dat komt ook deels doordat het museum nog niet genoemd is. Ik denk dat iets als 'personeel' hier mooier is; twee zinnen verder is het op tijd genoeg om het museum te benoemen, zeker omdat je het soort omgeving al wel grofweg neerzet door de klapdeuren en de zaal.

Hij bleef voor één staan.

Voor één ervan.

Olaf had net de grootste vijand weten te verslaan toen een stem hem afleidde.

Ik ben fan van details. Het lijkt me leuk als hier iets specifiekers staat, zoals 'het grote krabmonster' of wat dan ook

Een van de museummedewerkers kwam met grote passen op hem afgelopen.

Op hem af gelopen, denk ik, dus los. Het werkwoord is niet 'aflopen' maar gewoon 'lopen' en 'op hem af' is de richting waarin gelopen wordt. Maar ik weet het niet zeker

maar Olaf had het meegenomen omdat hij vond dat hij er veel meer mee deed.

Dit klinkt niet helemaal logisch, als zijn vader het heeft dan doet Olaf er uiteraard niets mee en andersom. Ik zou iets als 'dat hij er veel meer aan had' logischer vinden.

in het grijnzende gezicht van de tweeling.

Nu zeg je dat de tweeling als entiteit één gezicht heeft Maak er meervoud van, of specifiek één van de twee gezichten.

Ten eerste vind ik het super leuk dat Olaf op zijn Gameboy speelt, leuk detail. Ik hou van Olaf. Het verhaal zit goed in elkaar. Vooral het stuk waarin Olaf in die geheime kamer komt, is heel goed geschreven. Waarschijnlijk omdat jouw schrijfstijl in dit stuk beter naar voren komt, omdat hier je favo genre intreedt.

Ik heb maar twee opmerkingen, dat kan ook niet anders bij zo'n grammar-nazi als jij:

Zijn jonge benen waren sneller dan die van de medewerker, die ook nog een dikke buik moest meezeulen.

'jonge benen' is meervoud, dus moesten ze een dikke buik meezeulen, niet moest.

Een zwarte deur, weggestopt achter een uitstulping, trok zijn aandacht. Ook hier hing een bordje met ‘verboden toegang’ op.

Hier schrijf je 'verboden toegang' zonder hoofdletter, terwijl je het de eerste keer met een hoofdletter schreef. Niet echt een grammatica fout, maar wel lay-out gericht, mhehe.

Leuk verhaal! Welk spel speelt Olaf? ^^

Ik denk niet dat 'moest' bij het meezeulen van de dikke buik per se fout is, op deze manier slaat het op de medewerker en niet op de benen. Dat het bij zoveel mensen opvalt, betekent dan misschien wel dat de zin beter werkt als het op de benen slaat en dus meervoud is.

pff wat valt er nog te zeggen Saskjezwaard, lastig hoor.
Nu ben ik helemaal geen grammatica held dus hou ik mij daar niet mee bezig.

je verhaal zou zo een intro kunnen zijn uit een horror of fantasy film, zeer goed gedaan ik had tot het laatste moment niet geraden dat dit zou gebeuren. erg leuk idee
Je kan Olaf ook zo voor je zien zoals zoveel kinderen die het niks aan vinden in een museum

chapeau