Online Verhalen

Voor dit verhaal heb ik een klein beetje research gedaan, maar ik hoop dat de feiten die erin voorkomen correct zijn.
Hopelijk is het ook een beetje interessant en leuk om te lezen.

Bedankt! xx

979 woorden.
Astrolabium.
Schilderij.
Balpen.
(evt. zonnebril)

Ontwerpster van de Tijd.

Newcastle, juli 2014.
Met olieverf was haar naakte lichaam afgebeeld op het doek. Haar linkerhand reikte naar boven, naar de hemel, terwijl haar rechterhand haar vrouwelijke delen beschermde met lange, gouden lokken haar. Een doek lag op de grond, verfrommeld. Misschien diende het als jurk, die de afgebeelde dame naderhand had uitgedaan.
Fronsend leunde Puck naar voren om het schilderij beter te kunnen bekijken. Onder het portret hing een bordje. Hypatia, Charles William Mitchell.
Hypatia. De naam kwam haar bekend voor, alleen wist ze niet waarvan. Puck haar ogen speurden naar een jongeman met kakishorts. Zodra ze zijn helderbruine ogen gevonden had wenkte ze hem naar zich toe. Toen hij bij haar aankwam pakte hij liefdevol haar hand vast en haalde de zonnebril van haar hoofd, waardoor een roodbruine krul voor haar ogen viel. Met een grijns zette hij de zonnebril over zijn gewone bril op zijn neus. Ze lachte voor ze naar het schilderij wees.
“Hypatia,” zei ze zachtjes, omdat men in een musea nooit hard praat. “Haar naam komt me zo bekend voor. Wie was ze?” vroeg ze, wetend dat hij het antwoord wist. Hij wist altijd een antwoord en zo niet dan verzon hij wel iets; toegeven dat hij onwetend was zou hij hem niet zomaar overkomen.
Een schuine glimlach verscheen op zijn gezicht. Zoals altijd als hij een verhaal zou gaan vertellen pakte hij een balpen uit het borstzakje van zijn blouse en liet het om zijn vingers dansen, van de wijsvinger naar de middelvinger, als een ballerina op de dansvloer.
“Nou,” begon hij terwijl hij haar met een verduisterde twinkeling in zijn ogen aankeek, “in 355 na Christus kreeg Theoon van Alexandrië een dochter, Hypatia. Zij zou uitgroeien tot een zeer geliefde vrouw van Alexandrië. Op volwassen leeftijd werd zij een gewaarde wiskundige en filosofe. Zij gaf les aan jonge elites over het neoplatisme. In het bestuur van Alexandrië werd zij vaak gevraagd voor advies, alleen was de kerk aan de macht en waren er enkelen die het niet eens waren met haar standpunten…”

Alexandrië, januari 415.
Na de ruzie tussen de paus en Orestes had Orestes zich onder Hypatia haar rokken verscholen. Zij zat met enkele leerlingen op kussens op de grond. De wiskundige stelsels lagen voor hen. Hypatia zelf hield een rond instrumentje vast. Op het instrument stonden enkele radertjes, ingekraste cijfers en letters met wat wijzers en cirkels eraan. Orestes had geprobeerd de astrolabium te lezen, maar zelfs na de vierde keer had hij niet begrepen hoe men de tijd ermee kon afkijken. Niet dat Hypatia het vervelend vond hem te onderwijzen: ze deed niet anders met haar studenten. Alleen had Orestes zichzelf stompzinnig gevoeld.
Enkele jaren geleden had een zeer getalenteerde leerling Hypatia zelfs zijn eigen versie van de astrolabium gestuurd. Zij was blij met Synesius zijn manier van denken. De afgelopen jaren had hij echter niets meer van zich laten horen. Hoe het met hem en zijn zonen ging was onbekend, wat voor Hypatia een klap in het gezicht was geweest. Natuurlijk, wist Orestes, was zij sterk en kon ze veel hebben. Synesius, echter, was als een jongere broer voor haar geweest.
De mannen in de stad, wist Orestes, aanbaden Hypatia. Niet alleen wegens haar schoonheid – de lange haren, brede dijen en volle lippen trokken menig man zijn aandacht –, maar ook haar heldere manier van denken vonden zij belangrijk.
Er was slechts één man in Alexandrië met hoog aanzien die op haar neerkeek. Orestes kreeg een zure smaak in zijn mond toen hij aan zijn voormalige vriend Cyrillus dacht, de paus van Alexandrië. Nadat Cyrillus Hypatia’s idee van het neoplatisme in wilde zetten kreeg hij een steen tegen zijn hoofd van een dorpeling. Vanzelfsprekend gaf hij Hypatia de schuld en Orestes vreesde voor het leven van de vrouw.
Grote, lichtbruine ogen vonden de zwarte, diepe ogen van Orestes met een glimlach. Als Venus zo schoon in het licht van de zon veerde Hypatia op van haar kussen en schreed ze naar Orestes toe.
“Mijn heer, we zijn bezig met de astrolabium, wilt u misschien uitleggen aan mijn pupillen hoe het werkt?”
Orestes ogen vernauwden zich enigszins. “Spot u met mij, vrouwe?”
Hypatia haar lach klonk als rinkelende belletjes. “Orestes, ik zou niet durven,” zei ze met een verleidelijke knipoog. De prefect wist echter dat hij daar niets van moest denken; achterin het lokaal zag hij een jonge vrouw met bruine krullen op een sofa zitten. Voor Orestes was dat genoeg informatie om te constateren dat zij geen behoefte had aan mannelijk vizier.

Newcastle, juli 2014.
Glimlachend knikte ze naar het schilderij.
“Hoe liep het af met Hypatia en haar schone dame van het hof?” vroeg ze met een fleem van ironie in haar stem.
Hij tikte haar met zijn balpen aan op haar neus. “Heb je wel opgelet?” vroeg hij speels. “Uiteindelijk is Hypatia gedood. Een gruwelijke dood gestorven, door de hand van de paus, Cyrillus; een handlanger die hij ingeschakeld had sleurde Hypatia uit haar koets, nam haar naar de kerk en bekogelde haar met stenen. Vervolgens zijn haar ledematen uit elkaar getrokken en verbrand op een plek met de naam Kinaron.”
Vol walging keek ze in zijn vertrouwde ogen, die schitterden van genoegen om haar zo te zien. Na de balpen nog een laatste maal rond te draaien tussen zijn vingers, stopte hij het terug in zijn borstzakje. Met gevouwen armen richtte hij zich weer op het schilderij en keek naar het schone figuur dat Charles William Mitchell op het doek had gezet.
Twee handen grepen de pootjes van de zonnebril op zijn hoofd vast en ontnamen hem van de bril. Hij keek naar de jonge vrouw die haar eigendom terug gestolen had; ze had weer een glimlach op haar lippen.
“En, is het al tijd voor een picknick na dit gruwelijke verhaal, of heb je een astrolabium nodig om te zien hoe laat het is?”

Yesss, eerste die commentaar geeft! Hoef ik geen rekening te houden met wat anderen al hebben aangewezen :3

Fronsend leunde ze naar voren om het schilderij beter te kunnen bekijken.

Bij sommige korte verhalen is het niet erg dat de hp's geen naam hebben, maar hier vond ik het wel storend. Vooral omdat je eerst begint met het beschrijven van een vrouw, en dan verder gaat met 'ze'. Dat levert een beetje verwarring op.

Een doek lag op de grond, verfrommeld, misschien diende het als jurk, dat de afgebeelde dame naderhand had uitgedaan.

Ik vind deze zin niet zo mooi. Volgens mij moet de tweede komma of een punt of een puntkomma zijn. Moet je maar even kiezen^^
en dat = die (doek is niet onzijdig)

De naam kwam haar bekend voor, alleen wist ze niet waar ze het van kende.

... alleen wist ze niet waarvan. (scheelt weer woorden haha :p)

Haar ogen speurden naar een jongeman met kakishorts. Zodra ze zijn helderbruine kijkers gevonden had wenkte ze hem naar zich toe.

Kijkers klinkt zo Belgisch he xD omdat dat woord niet zo vaak gebruikt wordt komt het nu over als een geforceerde poging om 'ogen' niet nog een keer te gebruiken. Ik denk dat het mooier is als je de zinnen ombouwt:
Suggestie:
Ze speurde naar een jongeman met kakishorts. Zodra ze zijn helderbruine ogen gevonden had, wenkte ze hem naar zich toe.
Of:
Haar ogen speurden naar een jongeman met kakishorts. Zodra ze hem gevonden had, wenkte ze hem naar zich toe.

“Hypatia,” zei ze zachtjes, omdat het in musea meestal stil was, net als dat men niet luid spreekt in een bibliotheek.

Ik vind deze vergelijking niet zo geslaagd. Nou ja, niet zo geslaagd uitgevoerd :p komt omdat je het eerst over zachtjes praten hebt, daarna over stil, daarna weer over niet luid spreken. Het zegt allemaal wel hetzelfde, maar niet op een vloeiende manier. Als je begrijpt wat ik wil zeggen xD

Hij wist altijd een antwoord en zo niet dan verzon hij wel iets; toegeven dat hij onwetend was zou hij hem niet zomaar overkomen.

Leuk trekje, geeft 'm gelijk al een eigen karakter^^

Na de ruzie tussen de paus en Orestes had hij zich onder Hypatia haar rokken verscholen.

wie is de hij waar je hier over spreekt? Aan de volgende zinnen denk ik dat het Orestes is, maar dat is niet helemaal duidelijk.
Suggestie:
Na de ruzie met de paus had Orestes zich onder Hypatia's rokken verscholen.

Op het instrument stonden enkele radertjes en ingekraste cijfers en letters met wat wijzers en cirkels eraan.

Op het instrument stonden enkele radertjes, ingekraste cijfers en letters met wat wijzers en cirkels eraan.

iet dat Hypatia het vervelend vond hem te onderwijzen; ze deed niet anders met haar studenten.

; = :

Als Venus zo schoon in het licht van de zon veerde Hypatia op van haar kussen en huppelde ze naar Orestes toe.

Hm, kwestie van smaak, maar ik vind huppelen zo... kinderlijk staan xD en ze komt juist op me over als een meer waardige vrouw

De prefect wist echter dat hij daar niets van moest denken; achterin het lokaal zag hij een jonge vrouw met bruine krullen op een sofa zitten, voor Orestes was dat genoeg informatie om te constateren dat zij geen behoefte had aan mannelijk vizier.

De prefect wist echter dat hij daar niets van moest denken: achterin het lokaal zag hij een jonge vrouw met bruine krullen op een sofa zitten. Voor Orestes was dat genoeg informatie om te constateren dat zij geen behoefte had aan mannelijk vizier.

Hm, ik moet eerlijk zeggen dat ik het gebruik van je voorwerpen niet allemaal zo wauw vind. Het schilderij en astrolabium (wat een rotwoord xD) komen wel goed terug, maar het trekje van het hij-personage met de balpen lijkt erin te zijn gestopt omdat je nog een derde voorwerp nodig had. Hetzelfde met de zonnebril. Je zou ze beiden weg kunnen laten en er zou niets aan het verhaal veranderd zijn.
En ik moet helaas ook bekennen dat ik je verhaal meer als geschiedenisles vind lezen dan als een verhaal. Dat is het gevaar met het opzoeken van feiten, dat kan ervoor zorgen dat het ontspannende gedeelte van je verhaal op de achtergrond raakt voor de feiten waar je zoveel moeite in hebt gestopt om ze op te zoeken.De stukjes in het heden zijn namelijk wel op verhaal-wijze geschreven en die zijn wel leuk om te lezen. Maar het stukje in 415 heeft dat helemaal niet. En wat is neoplatisme eigenlijk?

Goeiemorgen Kimmutju (het is nu nog tien voor twaalf, dus ik zeg nog goedemorgen ), ik reageer graag op je verhaal, omdat ik kan merken dat je inderdaad moeite hebt gestoken in een degelijk onderzoekje!

Saskia heeft al de moeite genomen enkele schrijftechnische aspecten aan te wijzen, dus ik wil graag op het verhaal ingaan.

Het schilderij waarover je hebt vond ik hier:
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/c ... chell).jpg

Het is een mooi schilderij en ik begrijp dat je er een verhaal rond wilde schrijven. Zoals Saskia al zei, voelt je verhaal een beetje aan als een geschiedenisles. Schrijvers als Dan Brown laten zien dat dat helemaal niet erg hoeft te zijn, als je de geschiedenisles een beetje boeiend maakt. Wat mij betreft had je meer in mogen gaan op het schilderij. Het altaar waar Hypatia voorstaat, bijvoorbeeld, is dat het altaar van de kerk waarvoor ze gestenigd en gelyncht is? Zien we hier dus de sterfscène van Hypatia? Ik denk het, gezien haar gekwelde uitdrukking en de wanhopige houding van haar lichaam (let alone the fact that she's naked).

Je had wat meer interactie kunnen laten plaatsvinden tussen het schilderij en je hoofdpersonen. Ze hadden, zoals Saskia zei, inderdaad ook een naam kunnen krijgen, dan hoef je je niet te wenden tot omslachtige constructies als "haar ogen speurden naar een jongeman met kakishorts. Zodra ze zijn helderbruine kijkers gevonden had wenkte ze hem naar zich toe." Toegegeven: het zegt veel over hem dat hij kakishorts draagt en een beetje betweterig is (die twee aspecten vullen elkaar op een leuke manier aan), maar in het vervolg van het verhaal is het makkelijk om te denken "Piet, o ja, die met die kakishorts en heldere ogen".

In het middelste deel is er iets wat ik bij de eerste lezing niet begreep. Door de onheldere uitdrukking dat Orestes zich "onder Hypatia's rokken had verscholen" begon ik te twijfelen of hij nou één van de leerlingen was, dan was hij een jongeman, of een oude man die bij de lessen aanwezig was. Orestes voelt zich voor paal gezet doordat hij de astrolabium niet begrijpt. Even later vraagt Hypatia aan "mijn heer" (hij is dus toch een oude man) of hij de astrolabium wil uitleggen aan de pupillen. Maar hij was toch juist net gaan zitten na een mislukte poging? Bij de tweede lezing begreep ik het, maar ik vond het niet erg duidelijk.

Ik kan merken dat je veel onderzoek hebt verricht en dat kan ik bijzonder waarderen. Schrijven over historische gebeurtenissen vraagt onderzoek en het inwinnen van informatie, zelfs (of juist) als je die informatie daarna gaat gebruiken om een fictief verhaal te schrijven. Ik had het alleen leuk gevonden als er meer interactie was geweest tussen het schilderij en de hoofdpersonen, en als het einde iets minder snel was gekomen.
Had bijvoorbeeld in plaats van één sprong naar het verleden twéé sprongen gemaakt. (Museum-Hypatie-Museum-Hypatia-Museum.) Dan krijg je als lezer echt het idee dat je tussen twee 'parallel lopende' tijden schippert.

Ik heb je verhaal met plezier gelezen en heb genoten van het onderzoek dat je verricht hebt, al met al mijn complimenten - of je nu gaat herschrijven of niet.

Groet,
Mathijs

Ik begreep niet wat je wil overbrengen. De geschiedenisles? In dit geval zou ik het hij-personage iets sappigs laten verzinnen over de mooie naakte vrouw op het schilderij en daarna de waarheid onthullen dat ze een wiskundige en filosofe was.

Waarom staat eigenlijk een wiskundige en filosofe naakt op dat schilderij!? Dat vind ik een interessante vraag.

Ik heb even niet gekeken naar het commentaar dat al gegeven is. Maak het voor mij wat makkelijker (wel meer werk ). Hopelijk heb je er iets aan.

Met olieverf was haar naakte figuur afgebeeld op het doek.

Ik zou van figuur lichaam maken. Maar dat is smaak denk ik!

Haar linkerhand reikte naar boven, naar de hemel, terwijl haar rechterhand haar vrouwelijke delen beschermde met lange, gouden lokken haar.

Ik zou denk ik zeggen: Haar linkerhand reikte naar de hemel, terwijl haar rechterhand haar vrouwelijke delen beschermde. Lange, gouden lokken vielen langs haar borst naar beneden.
(Wat een vreemd schilderij trouwens…)

Een doek lag op de grond, verfrommeld, misschien diende het als jurk, dat de afgebeelde dame naderhand had uitgedaan.

Ik dacht eerst dat de doek een schilderdoek was XD. Vraag me niet waarom. Maar nu ik het schilderij zie, snap ik dat het zo’n romeinse/Griekse toga moet zijn geweest.
De zin loopt in ieder geval niet zo lekker. Weet ook zo 123 geen mooie oplossing voor je!

Onder het portret hing een bordje. Hypatia, Charles William Mitchell.

Zou een dubbele punt neerzetten.

Zodra ze zijn helderbruine kijkers gevonden had wenkte ze hem naar zich toe.

Kijkers vind ik niet zo mooi . Wordt in het Nederlands geloof ik niet zo vaak gebruikt. Belgisch misschien?
En ik denk dat er tussen had en wenkte nog een komma moet.

Toen hij bij haar aankwam pakte hij liefdevol haar hand vast en haalde de zonnebril van haar hoofd, waardoor een roodbruine krul voor haar ogen viel. Met een grijns zette hij de zonnebril over zijn gewone bril op zijn neus.

De zonnebril heeft niet echt een rol in het verhaal, waardoor deze paar zinnen ook nutteloos zijn.

“Hypatia,” zei ze zachtjes, omdat het in musea meestal stil was, net als dat men niet luid spreekt in een bibliotheek.

Weet ook niet zo goed wat ik hier van moet vinden. Die komma is sowieso niet op zijn plek. Zou eerder een punt komma moeten zijn denk ik. Maar het is naar mijn mening gewoon een rare zin.

Hij wist altijd een antwoord en zo niet dan verzon hij wel iets; toegeven dat hij onwetend was zou hij hem niet zomaar overkomen.
Een schuine glimlach verscheen op zijn gezicht. Zoals altijd als hij een verhaal zou gaan vertellen pakte hij een balpen uit het borstzakje van zijn blouse en liet het om zijn vingers dansen, van de wijsvinger naar de middelvinger, als een ballerina op de dansvloer.

Dit kan ik ook niet helemaal plaatsen in het verhaal. Die balpen is net als de zonnebril overbodig, waardoor deze zinnen ook uit het verhaal kunnen.

Algemene conclusie tot nu toe: Ik snap er nog niet zoveel van.

Na de ruzie tussen de paus en Orestes had hij zich onder Hypatia haar rokken verscholen.

Wie is hij?

Orestes had geprobeerd de astrolabium te lezen, maar zelfs na de vierde keer had hij niet begrepen hoe men de tijd ermee kon begrijpen.

Ik heb zelf geloof ik het astrolabium gebruikt. En misschien aflezen ipv begrijpen

Synesius, echter, was als een jongere broer geweest voor haar.

Ik zou zeggen: voor haar geweest.

Grote lichtbruine ogen vonden de zwarte, diepe ogen van Orestes met een glimlach.

Grote, lichtbruine ogen

Hypatia haar lach klonk als rinkelende belletjes.

Hypatia’s lach klinkt denk ik beter. En ik weet niet of een lach als rinkelende belletjes kan klinken. Beeld je dat maar eens in XD is dat een mooie lach? Eerder irritant denk ik.

prefect wist echter dat hij daar niets van moest denken; achterin het lokaal zag hij een jonge vrouw met bruine krullen op een sofa zitten, voor Orestes was dat genoeg informatie om te constateren dat zij geen behoefte had aan mannelijk vizier.

Beetje een lange zin!

“Uiteindelijk is Hypatia gedood. Een gruwelijke dood is haar overkomen, door de hand van de paus, Cyrillus; een handlanger die hij ingeschakeld had sleurde Hypatia uit haar koets, sleurde haar naar de kerk en bekogelde haar met stenen. Vervolgens zijn haar ledematen uit elkaar getrokken en verbrand op een plek met de naam Kinaron.”

Een gruwelijke dood is haar overkomen vind ik niet zo mooi klinken. Denk ook niet dat je dat zo zou zeggen. Ik zou de punt komma ook weghalen. Daarnaast staat er 2x sleurde dicht bij elkaar. En is de naam van de plek belangrijk?

Na de balpen nog een laatste maal rond te draaien tussen zijn vingers, stopte hij het terug in zijn borstzakje.

Vind de balpen nog steeds raar.

Met gevouwen armen richtte hij zich weer op het schilderij en keek naar het schone figuur dat Charles William Mitchell op het doek had gezet.

Ik zou zeggen het mooie lichaam of de mooie dame, maar misschien is het schone figuur belgisch?

Twee handen grepen de pootjes van de zonnebril op zijn hoofd vast en ontnamen hem van de bril.

Rare zin. Ontnamen hem van de bril klinkt voor mij een beetje raar.

Als ik jou was zou ik me focussen op één van de twee verhaallijnen. Het is misschien juist leuk 0m het verhaal van hypatia te lezen en hoe ze haar dood tegemoet gaat? Anders zou ik het middelste deel weghalen en er een soort Dan Brown verhaal van maken. Dan voelt het waarschijnlijk meer als een geheel. Ik vond het verhaal niet perse aandoen als een geschiedenis les, maar ik kan me wel in dat commentaar van de rest vinden. Hopelijk kan je wat met ons commentaar!

@Saskjezwaard
Ik begrijp wat je bedoelt op het laatste. Het begon dat ik niet wist wat een astrolabium was en het opzocht. Daarna kwam ik bij Hypatia uit en vond ik het super interessant, toen heb ik er veel van opgezocht. Eerst wilde ik het niet als kort verhaal doen, zodat ik het verhaal uit kon werken en niet alles in één keer ophoopte.
De voorwerpen begrijp ik ook wel, ik kon niet echt iets verzinnen...
Neoplatisme is hetzelfde als platonisme. Het is een filosofische manier van denken, zij hadden ook het concept "schoonheid" bedacht, of "mooi zijn", daarvoor was er geen woord voor. Alleen de goden (Plato kwam uit het oude Griekenland) waren mooi, of schoon, dus "normale" lieden hadden daar geen woord voor.
Verder zal ik de verbeteringen aanpassen, dankjewel!

@W.Stockmeier
Dat was inderdaad een beetje het probleem; ik wilde er heel graag dieper op ingaan. Niet alleen op het schilderij, maar ook de karakters er omheen, maar met 1000 woorden lukt dat gewoon niet. Misschien maak ik het ooit langer, waardoor het én niet zo’n geschiedenisles wordt, én de karakters beter tot uiting komen. Bovendien is het dan als het goed is minder vaag.
En of dit de sterfscène is van Hypatia? Ik zat er aan te denken toen ik het zag, maar ik denk het niet. Schilders zouden er dan waarschijnlijk een heel spektakel met bloed en viezigheid van maken, terwijl ik denk dat dit gewoon een klein stukje drama is. Hoewel ik het niet weet, geen idee.
Ik heb zo’n hekel aan namen, maar goed, ik zal hen namen geven zodat het wat duidelijk wordt, hopelijk.
Orestes is waarschijnlijk niet goed uitgelegd. Hij was een oudere man, ouder dan Hypatia, alleen zij bezat de wijsheden en intelligentie om filosofe en wiskundige te zijn, bovendien was ze lerares. Hij was een prefect van de kerk die haar intelligentie zeer aanbad. Hypatia en Orestes werden vrienden en zij probeerde hem van alles uit te leggen. Wat er bedoelt wordt met het hele “mijn heer” gebeuren, komt waarschijnlijk omdat het een oude tijd is en ik me dan altijd voorstel dat iedereen elkaar zo aanspreekt.
Dat is inderdaad een goede tip! Ik zal het onthouden voor een volgend verhaal dat ik misschien op deze manier zal vertellen.
Super bedankt!

@Freya
Tja, wat ik wilde overbrengen is denk ik een klein stukje waardering voor een oude leidster? Ehm, eigenlijk weet ik het niet precies, maar het verhaal, over een les gevende vrouw een paar honderd jaar na Christus, sprak me gewoon zo erg aan dat ik dit wou delen.
Waarom ze naakt is afgebeeld? Dat kan ik niet met zekerheid zeggen, maar ik heb het zou kunnen dat Charles William Mitchell bij de tijd waarin ze leefde de naaktheid zag. Bij de Grieken en Romeinen ging namelijk heel veel over naaktheid, zoals bij de Olympische Spelen, dat alle deelnemers naakt moesten zijn. Goden en godinnen worden (werden) ook vaak naakt afgebeeld.
Het kan ook zijn (zoals W.Stockmeier al zei) dat het afgebeeld is voor haar sterfscène. Toen was de kleding eerst van haar afgerukt.

@savrom
De balpen en de zonnebril, dat klopt… Ik kon niet echt iets verzinnen als derde onderdeel (eerst wel, maar dan had ik weer ongeveer 10.000 woorden nodig in plaats van 1000…).
Dat had ik inderdaad ook kunnen doen… Goede tip! Bedankt!

Het verhaal zal ik aanpassen zodat het iets meer duidelijkheid en structuur heeft. Bedankt allemaal!

Volgens mij waren de grieken en romeinen gewoon allemaal vieze mannetjes! haha, nee maar volgens mij was er toch iets met dat naaktheid als ultieme schoonheid werd gezien? Kunstgeschiedenis is iets te ver weggezakt.....
Maar volgens mij worden sterfscene's juist romantisch neer gezet. Als je kijkt naar het standbeeld de pieta (ofzo). Dat is de sterfscenen van jezus en is heel dramatisch en romantisch. ipv goor en bloederig .

Ik ben het wel met de anderen eens dat het een beetje op een geschiedenisles lijkt. Dat komt vooral doordat er in het stukje in het verleden geen duidelijke spanning zit. Het is een beschrijving, van een situatie en wat dingen daar omheen, maar die situatie is op zich niet interessant en de dingen er omheen zijn erg beschrijvend. Misschien zou je een spannender moment kunnen kiezen, zoals dat Orestes naar haar toe komt nadat hij heeft gehoord dat Cyrillus boos op haar is. Dat kan ook in dezelfde setting van de les zijn, maar je krijgt een spannende dialoog waarin langzaam blijkt wat er aan de hand is en dat ze gevaar loopt, in plaats van een 'saai' moment met wat mijmeringen over de situatie.
Ik mis ook een beetje een connectie tussen het heden en verleden. Dat kan heel klein zijn - met wat zoeken zie ik een soort parallel tussen de lesgevende Hypatia en de verhalenvertellende jongen, misschien kan Orestes in het verleden iets zeggen over Hypatia's les, waarna Puck in het laatste stukje woord voor woord hetzelfde zegt? De twee verhalen hoeven elkaar niet te beïnvloeden om een geheel te vormen, zoiets kleins kan al genoeg zijn.

En zoals altijd zeur ik ook graag over details:

Aan het begin van een verhaal zoekt mijn hoofd altijd zo snel mogelijk naar een hoofdpersoon. Dat betekent dat, tenzij een andere aanwijzing sterker is, ik direct naar het eerste persoonlijk voornaamwoord grijp. En dat betekent dat ik denk dat de hoofdpersoon staat afgebeeld (en naar een schilderij van zichzelf kijkt). Dat zou minder zijn als er bijvoorbeeld 'het naakte lichaam van de vrouw' stond.

Misschien diende het als jurk, die de afgebeelde dame naderhand had uitgedaan.

'Naderhand' wil zeggen dat de dame na het model staan de jurk heeft uitgedaan, wat duidelijk niet het geval is, want ze is al naakt. Kijk nog eens naar wat je precies wil zeggen met deze zin.

Puck haar ogen
Hypatia haar rokken

Pucks ogen
Hypatia's rokken
In principe is wat je doet wel correct, maar het trekt veel meer aandacht dan de kortere vorm.

Zodra ze zijn helderbruine ogen gevonden had wenkte ze hem naar zich toe. Toen hij bij haar aankwam pakte hij liefdevol haar hand vast

Deze twee zinnen beginnen qua constructie precies hetzelfde (zodra/toen hij/zij iets deed, deed hij/zij nog iets). Herhaling kan een stijlmiddel zijn, maar op dit punt vind ik het storen, dus misschien kun je kijken of je één van de zinnen wat kan ombouwen.

wetend dat hij het antwoord wist.

Ik hou niet van onvoltooid deelwoorden (wetend). Het is ook erg dubbel met 'wist'. Zelf zou ik iets als 'zeker dat hij het antwoord wist' doen, of anders 'wetend dat hij een antwoord had' of zo.

en liet het om zijn vingers dansen,

Hem. De-woorden zijn nooit 'het'.

terwijl hij haar met een verduisterde twinkeling in zijn ogen aankeek

Ik heb geen flauw idee wat ik me bij een verduisterde twinkeling moet voorstellen.

Zij zou uitgroeien tot een zeer geliefde vrouw van Alexandrië.

Ik denk dat je 'een zeer geliefde vrouw in Alexandrië' bedoelt, of 'een zeer geliefde Alexandrische vrouw', of misschien 'de meest geliefde vrouw van Alexandrië' (of 'een van de meest geliefde'). Wat er nu staat lijkt in elk geval niet te kunnen.

Zij gaf les aan jonge elites over het neoplatisme.

'Elite' verwijst naar een groep, niet naar één persoon, wat je door het meervoud wel suggereert. 'Aan de jonge elite' of 'jonge mensen uit de elite' zou bijvoorbeeld wel kunnen.

had Orestes zich onder Hypatia haar rokken verscholen.

In eerste instantie las ik dit letterlijk, waardoor ik me totaal geen beeld van de situatie kon vormen.

De wiskundige stelsels lagen voor hen.

Dit hielp ook niet bij de beeldvorming: wat ligt er precies voor hen? Zijn er wiskundige dingen op papier geschreven? Het blijft abstract, waardoor ik niet weet wat ik voor me moet zien.

ingekraste cijfers en letters met wat wijzers en cirkels eraan.

Ik denk niet dat de wijzers en cirkels aan de cijfers en letters vast zitten, maar aan het geheel. Dat zou wél kloppen als er bijvoorbeeld stond: 'Op het instrument stonden enkele radertjes, ingekraste cijfers en letters, en wat wijzers en cirkels.' (Al twijfel ik nu aan het 'op het instrument stonden', ik denk namelijk dat het afgezien van de cijfers en letters eigenlijk bewegende onderdelen zijn? Dan zitten die er aan maar staan er niet op.)

Hoe het met hem en zijn zonen ging was onbekend, wat voor Hypatia een klap in het gezicht was geweest.

Iets kan alleen een klap zijn als het om een moment gaat. Hypatia heeft echter al een tijd niets van hem gehoord en daar is geen specifiek moment in aan te wijzen waarop hun onbekende lot als een klap kan aankomen.

De mannen in de stad, wist Orestes, aanbaden Hypatia.

De herhaling van 'wist Orestes' stoort hier. We zitten schijnbaar al in Orestes' gedachten, dus de tweede keer zou je dit misschien beter weg kunnen laten.

maar ook haar heldere manier van denken vonden zij belangrijk.

Ik denk eerder dat ze het aantrekkelijk vonden?

Nadat Cyrillus Hypatia’s idee van het neoplatisme in wilde zetten

Ik ben bereid om aan te nemen dat ze alles van neoplatisme weet, zonder dat het me stoort dat ik zelf (zo goed als) geen flauw idee heb. Deze zin dwingt me echter om een inhoudelijk beeld te vormen en dat lukt niet door gebrek aan achtergrondkennis. Wat wil Cyrillus doen, of wat heeft hij voorgesteld? Dat kan zelfs nog algemeen blijven, zoals 'nadat Cyrillus een verandering wilde doorvoeren op basis van Hypatia's idee van het neoplatisme' (dit is een ambtelijke rotzin maar je snapt het idee hopelijk) maar ik moet me iets kunnen voorstellen bij wat Cyrillus doet.

Ik snap niet helemaal wat de jonge vrouw achterin het lokaal daar doet. Ze wordt even genoemd, maar heeft verder geen functie in het verhaal en komt alleen die ene keer voor. Dan kun je haar beter weglaten.

en ontnamen hem van de bril.

Ontnamen hem de bril, of ontdeden hem van de bril.

die haar eigendom terug gestolen had;

Teruggestolen aan elkaar.

Maar voordat je na al dit commentaar denkt dat ik het helemaal niks vond: Het onderwerp van het verhaal is leuk, en het is duidelijk dat je er onderzoek naar hebt gedaan. Het is erg leuk beschreven hoe Puck en de jongen met elkaar omgaan: al die kleine handelingen maken echt personen van ze en maken het verhaal levendig en realistisch.

nou daar ga ik dan

Ehm eerste wat in mij opkomt dat die jongen nogal zon wannabe nerd is, 1 of andere manier vind ik hem nu al irritant zeg maar. Verder net zoals de andere zeggen is het meer een geschiedenis les en vind ik dat minder, het komt wat droog over. Je hebt daarin tegen wel de TT netjes geschreven en leest lekker vlot weg. Het is verder goed te zien dat je er duidelijk tijd in hebt gestopt. Feit dat het totaal anders is vind ik ook erg leuk

Ik ben aan de reacties te zien de enige die zich er niet aan stoort dat de hoofdpersoon geen naam heeft. Wat mij wel een beetje stoorde, zijn je zinsconstructies. Ik zie heel veel zinnen met een "kommastuk" erin na elkaar, bijv. hier:
"
Natuurlijk, wist Orestes, was zij sterk en kon ze veel hebben. Synesius, echter, was als een jongere broer voor haar geweest.
De mannen in de stad, wist Orestes, aanbaden Hypatia.
"
Dit maakt dat ik je verhaal minder vlot doorlees.
Verder kwam ik ook invloed van het dialect tegen, namelijk "Puck haar ogen" i.p.v. "Pucks ogen" of "De ogen van Puck".
Edit: Ik zie net dat dit al eerder aangehaald is, maar het is geen correcte constructie (enkel veel gebruikt in het dialect).

In het algemeen vond ik het wel goed geschreven.