Ik en de ander
Geplaatst: 17 jun 2014 13:21
Ik en de ander
Terwijl iedereen verder komt in het leven kom ik maar niet vooruit. Ik blijf maar twijfelen over alles. De twijfel begint al bij de essentie van het leven: waarom ben ik hier en hoe hou ik het in godsnaam vol? Ik ben 23 en heb het gevoel dat ik nu al behoorlijk begin vast te lopen. Vriendschap, muziek en humor zijn de dingen die me nog op de been houden. Ik heb belachelijk veel zelfspot, neem mezelf totaal niet serieus en deze eigenschap heeft twee kanten. Aan de ene kant draagt het bij aan een enorm relativeringsvermogen, maar aan de andere kant draagt het bij aan een totaal afwijkend wereldbeeld. Ik wil iedereen snappen en daardoor snap ik mezelf niet eens. Ik ben ongestructureerd, heb last van enorme stemmingswisselingen en voel me het best als ik alleen ben en er geen onverwachtse dingen kunnen gebeuren. Ik heb geleerd om mijn gevoel uit te zetten en kan daardoor leven met m’n enorme schuldgevoel ten opzichte van m’n ouders. Ik doe alsof alles nu eindelijk een keer goed gaat, maar ik voel me depressiever dan ooit. Ik heb het gevoel dat ik mezelf nooit helemaal kan zijn omdat m’n ouders totaal anders denken dan ik. Ik beschouw mezelf niet als bijzonder intelligent, maar ik denk wel veel na over zaken waar anderen ogenschijnlijk nooit over nadenken: de zin van het leven, m’n weg naar geluk, soberheid, vriendschap, liefde. Waar ik minder vaak over nadenk is belastingaangifte, geld, het weer en toekomst. Ik leef op de dag en permiteer mezelf geen gedachten aan de toekomst. Ondanks dat ik mezelf beschouw als bijzonder lief en vriendelijk vind ik mezelf een enorme loser. Aan de andere kant snap ik de competitieve aard van anderen niet. Waarom moeten we beter zijn dan iemand anders, waarom kicken we op de domheid van de ander, waarom gaan we niet om met mensen die lelijker zijn. Ik geloof bijna niet meer in de liefde. Knappe mannen trouwen knappe vrouwen, lelijke mannen trouwen nog lelijkere vrouwen. De factor lust is te groot bij aanvang. Ik geloof wel in vriendschap, in een onvoorwaardelijke en diepe band met de ander. Ik heb maar één zo’n vriendschap en ik denk ook niet dat je er veel meer kan hebben. Ik beschouw mezelf als iemand met humor al kost dit soms energie. Verschillende mensen houden van verschillende soorten humor en ik pas mijn humor dan ook aan waar nodig. Ik snap niet waar mensen waarde aan hechten en denk dat mensen veel gelukkiger zouden zijn als ze zo in het leven zouden staan als ik: liefdevol, met humor, open, naïef. Het maakt me totaal niet uit dat anderen denken dat ik dom of laks ben na het verpesten van mijn derde studie. Ze hebben in zekere zin nog gelijk ook. Ik ben alleen de fout in gegaan door nooit mijn eigen keuzes te maken. De invloed van m’n ouders en de maatschappij zijn te groot. Met mijn VWO diploma moest ik wel universiteit gaan doen terwijl ik die beslissing zelf nooit had gemaakt. Ik hou van contact en krijg energie uit conversaties. Als ik zelf had gekozen was ik vier jaar geleden de lerarenopleiding gaan doen en was ik nu klaar geweest. Nu heb ik 4 jaar verpest al zie ik dat zelf niet zo. Ik heb ontzettend veel geleerd en ben mezelf heel erg tegengekomen. Ik ken m’n zwaktes en valkuilen en ondanks dat ik nog steeds niks snap van het leven en van de ander ben ik goed op weg mijn eigen pad te gaan kiezen. Waarom voel ik me dan zo depressief. Komt het vanuit mezelf of vanuit de ander? Ik vind de ander raar, maar misschien ben ik dat zelf wel? De ander snapt het beter of snap ik het juist? Ik denk niet dat ik ooit verander, want ik ben niet zoals de ander.
Terwijl iedereen verder komt in het leven kom ik maar niet vooruit. Ik blijf maar twijfelen over alles. De twijfel begint al bij de essentie van het leven: waarom ben ik hier en hoe hou ik het in godsnaam vol? Ik ben 23 en heb het gevoel dat ik nu al behoorlijk begin vast te lopen. Vriendschap, muziek en humor zijn de dingen die me nog op de been houden. Ik heb belachelijk veel zelfspot, neem mezelf totaal niet serieus en deze eigenschap heeft twee kanten. Aan de ene kant draagt het bij aan een enorm relativeringsvermogen, maar aan de andere kant draagt het bij aan een totaal afwijkend wereldbeeld. Ik wil iedereen snappen en daardoor snap ik mezelf niet eens. Ik ben ongestructureerd, heb last van enorme stemmingswisselingen en voel me het best als ik alleen ben en er geen onverwachtse dingen kunnen gebeuren. Ik heb geleerd om mijn gevoel uit te zetten en kan daardoor leven met m’n enorme schuldgevoel ten opzichte van m’n ouders. Ik doe alsof alles nu eindelijk een keer goed gaat, maar ik voel me depressiever dan ooit. Ik heb het gevoel dat ik mezelf nooit helemaal kan zijn omdat m’n ouders totaal anders denken dan ik. Ik beschouw mezelf niet als bijzonder intelligent, maar ik denk wel veel na over zaken waar anderen ogenschijnlijk nooit over nadenken: de zin van het leven, m’n weg naar geluk, soberheid, vriendschap, liefde. Waar ik minder vaak over nadenk is belastingaangifte, geld, het weer en toekomst. Ik leef op de dag en permiteer mezelf geen gedachten aan de toekomst. Ondanks dat ik mezelf beschouw als bijzonder lief en vriendelijk vind ik mezelf een enorme loser. Aan de andere kant snap ik de competitieve aard van anderen niet. Waarom moeten we beter zijn dan iemand anders, waarom kicken we op de domheid van de ander, waarom gaan we niet om met mensen die lelijker zijn. Ik geloof bijna niet meer in de liefde. Knappe mannen trouwen knappe vrouwen, lelijke mannen trouwen nog lelijkere vrouwen. De factor lust is te groot bij aanvang. Ik geloof wel in vriendschap, in een onvoorwaardelijke en diepe band met de ander. Ik heb maar één zo’n vriendschap en ik denk ook niet dat je er veel meer kan hebben. Ik beschouw mezelf als iemand met humor al kost dit soms energie. Verschillende mensen houden van verschillende soorten humor en ik pas mijn humor dan ook aan waar nodig. Ik snap niet waar mensen waarde aan hechten en denk dat mensen veel gelukkiger zouden zijn als ze zo in het leven zouden staan als ik: liefdevol, met humor, open, naïef. Het maakt me totaal niet uit dat anderen denken dat ik dom of laks ben na het verpesten van mijn derde studie. Ze hebben in zekere zin nog gelijk ook. Ik ben alleen de fout in gegaan door nooit mijn eigen keuzes te maken. De invloed van m’n ouders en de maatschappij zijn te groot. Met mijn VWO diploma moest ik wel universiteit gaan doen terwijl ik die beslissing zelf nooit had gemaakt. Ik hou van contact en krijg energie uit conversaties. Als ik zelf had gekozen was ik vier jaar geleden de lerarenopleiding gaan doen en was ik nu klaar geweest. Nu heb ik 4 jaar verpest al zie ik dat zelf niet zo. Ik heb ontzettend veel geleerd en ben mezelf heel erg tegengekomen. Ik ken m’n zwaktes en valkuilen en ondanks dat ik nog steeds niks snap van het leven en van de ander ben ik goed op weg mijn eigen pad te gaan kiezen. Waarom voel ik me dan zo depressief. Komt het vanuit mezelf of vanuit de ander? Ik vind de ander raar, maar misschien ben ik dat zelf wel? De ander snapt het beter of snap ik het juist? Ik denk niet dat ik ooit verander, want ik ben niet zoals de ander.