Een vreemde droom.
Geplaatst: 17 jun 2014 16:20
Samen met een andere schrijfster, hebben we dit verhaal van haar opnieuw geschreven.
Hoofdstuk 1
Melanie was samen met haar zus Melissa een tweeling, er was duidelijke verschil tussen de twee. Melissa kreeg namelijk als eerste geboren namelijk alles wat ze vraagt, als Melanie iets vroeg dan moest ze niet zeuren. Het was net als of hun ouders haar niet wilde. Ook aan karakter waren de meiden verschillend, Melanie was de stoerste en ondeugendste, Melissa was de liefste en hield van veel roze en alles wat maar met prinsessen te maken had. Dat viel beter bij hun moeder en zei vaak dat Melissa dicht bij haar jeugd lag. Het laatste verschil was in de kleren die de meiden hadden, Melanie liep altijd in tweedehands jongens kleren en Melissa liep in de nieuwste mode kleren.
De dag dat hun vader overleed was de ergste dag voor Melanie, want zij was juist het lievelingetjes van hun vader.
Voor het slapen gaan leest hun moeder nog een verhaaltje voor, maar ze kijkt alleen naar Melissa. Waarom zal dat wezen denkt Melanie. Want hun moeder zit tussen beide bedden in op een stoel en kan dus beide zien. Aan het einde van het verhaaltje krijgt Melissa een kusje op haar voorhoofd en wordt haar deken goed gedaan. Dan draait hun moeder om, loopt naar de deur en doet het licht uit, geen kusje en deken goed doen voor Melanie.
In het donker moet Melanie huilen wel zachtjes, het deed haar pijn dat hun moeder zo is. Dan moet ze het verhaaltje denken want op het einde kwam er een wensput. In gedachte gooit Melanie een muntje in de put en doet ze een wens.
Wens dat ik geen zus had, enig kind wel stoer zoals nu, dat mama heel veel van mij houd en dat papa nog leeft en natuurlijk ook van mij houd.
Al lijken er maar een paar minuten verstreken schrikt Melanie wakker, ze kijkt wazig om zich heen en wrijft in haar ogen. Geluiden van volwassen en kinderen klinken in haar oren en het zonlicht in haar ogen, ze is niet meer in hun slaapkamer. Dan begint ze zich te herinneren waar ze is namelijk de opvang waar ze en haar zus elke dag naar toe gaan zodat hun ouders kunnen werken. Hoe kom ik hier, ben ik nu de ochtend vergeten denkt Melanie. Dan ziet ze haar zus, maar dan schrikt ze weer want haar zus heeft haar kleren aan en in haar armen haar lievelingsbeer.
Melanie loopt kwaad naar haar toe en trekt de beer uit haar handen, “mijn beer!”
Haar zusje schrikt en begint gelijk te huilen en dreinen dat ze de beer wil.
De juf komt eraan. “Mijn beer,” schreeuwt mijn zus.
Wat een aanstelster en ze weet donders goed dat dit mijn knuffelbeer is en de juf ook, denkt Melanie. Dan steekt ze haar tong en schud nee.
”Nou, dat is niet aardig van je om haar beer af te pakken en je tong uit te steken. Geef de beer maar weer terug en bied je excuses aan”, zegt de juf.
Maar Melanie denkt er niet aan om haar beer terug te geven en excuses aan te bieden aan haar zus. De juf wil de beer van haar af pakken maar Melanie heeft deze stevig vast, een andere juf komt er aan gelopen en wild de beer van achter uit de handen trekken van Melanie. Maar die houdt hem alleen maar nog steviger vast en zo stevig dat de arm van de beer eraf scheurt! Melissa begint nog harder te huilen en wordt opgetild door de eerste juf, de tweede juf tilt Melanie op en loopt met haar naar een tafel met een bankje.
Daar wordt ze neergezet, “jij blijft hier maar even zitten als straf en je komt er niet vanaf totdat we zegen van wel!”
Nou dat was het dan, vragen schieten mij te binnen. Waarom geloven de juffen dat mijn beer van mijn zusje is en waarom heeft mijn zusje mijn kleren aan? Ik vind alles maar raar, de hele dag is raar al vanaf het begin dat ik wakker schrok denkt Melanie.
Zittend op het bankje kijkt ze rond, haar zus is nog steeds verdrietig en is ontroostbaar, een juf geeft haar een andere beer en hierdoor is een beetje getroost. Minuten gaan voorbij en iedereen lijkt Melanie wel vergeten want ze kijken niet naar haar of spreken haar aan. Een gevoel van eenzaamheid en niet gewenst komt bij haar naar boven, dan herinnert ze haar wens van gisteravond. Zal deze uitgekomen zijn want haar zus speelt nu haar omdat ze haar kleren aanheeft en haar beer vasthield. Maar wie zal ik dan zijn denkt Melanie. Dan klapt een van de juffen in haar handen wat zal betekenen dat het buiten speeluurtje is, Melanie wil wel maar ze heeft nog straf. Geduldig wacht ze op een juf die haar komt halen. De kinderen lopen naar hun haakje en pakken hun schoenen, jas en kleine spulletjes. Ook haar zus loopt richting de jashaken met de gekregen beer nog stevig vast, maar dan schrikt Melanie want haar zus pakt haar schoenen en jas. Beide trekt ze aan of het van haar is en huppelt dan vrolijk naar buiten samen met de andere kinderen. Als ze speelzaal leeg en stil is begint Melanie een vreemd gevoel te krijgen, want iedereen lijkt haar te zijn vergeten.
Hoofdstuk 1
Melanie was samen met haar zus Melissa een tweeling, er was duidelijke verschil tussen de twee. Melissa kreeg namelijk als eerste geboren namelijk alles wat ze vraagt, als Melanie iets vroeg dan moest ze niet zeuren. Het was net als of hun ouders haar niet wilde. Ook aan karakter waren de meiden verschillend, Melanie was de stoerste en ondeugendste, Melissa was de liefste en hield van veel roze en alles wat maar met prinsessen te maken had. Dat viel beter bij hun moeder en zei vaak dat Melissa dicht bij haar jeugd lag. Het laatste verschil was in de kleren die de meiden hadden, Melanie liep altijd in tweedehands jongens kleren en Melissa liep in de nieuwste mode kleren.
De dag dat hun vader overleed was de ergste dag voor Melanie, want zij was juist het lievelingetjes van hun vader.
Voor het slapen gaan leest hun moeder nog een verhaaltje voor, maar ze kijkt alleen naar Melissa. Waarom zal dat wezen denkt Melanie. Want hun moeder zit tussen beide bedden in op een stoel en kan dus beide zien. Aan het einde van het verhaaltje krijgt Melissa een kusje op haar voorhoofd en wordt haar deken goed gedaan. Dan draait hun moeder om, loopt naar de deur en doet het licht uit, geen kusje en deken goed doen voor Melanie.
In het donker moet Melanie huilen wel zachtjes, het deed haar pijn dat hun moeder zo is. Dan moet ze het verhaaltje denken want op het einde kwam er een wensput. In gedachte gooit Melanie een muntje in de put en doet ze een wens.
Wens dat ik geen zus had, enig kind wel stoer zoals nu, dat mama heel veel van mij houd en dat papa nog leeft en natuurlijk ook van mij houd.
Al lijken er maar een paar minuten verstreken schrikt Melanie wakker, ze kijkt wazig om zich heen en wrijft in haar ogen. Geluiden van volwassen en kinderen klinken in haar oren en het zonlicht in haar ogen, ze is niet meer in hun slaapkamer. Dan begint ze zich te herinneren waar ze is namelijk de opvang waar ze en haar zus elke dag naar toe gaan zodat hun ouders kunnen werken. Hoe kom ik hier, ben ik nu de ochtend vergeten denkt Melanie. Dan ziet ze haar zus, maar dan schrikt ze weer want haar zus heeft haar kleren aan en in haar armen haar lievelingsbeer.
Melanie loopt kwaad naar haar toe en trekt de beer uit haar handen, “mijn beer!”
Haar zusje schrikt en begint gelijk te huilen en dreinen dat ze de beer wil.
De juf komt eraan. “Mijn beer,” schreeuwt mijn zus.
Wat een aanstelster en ze weet donders goed dat dit mijn knuffelbeer is en de juf ook, denkt Melanie. Dan steekt ze haar tong en schud nee.
”Nou, dat is niet aardig van je om haar beer af te pakken en je tong uit te steken. Geef de beer maar weer terug en bied je excuses aan”, zegt de juf.
Maar Melanie denkt er niet aan om haar beer terug te geven en excuses aan te bieden aan haar zus. De juf wil de beer van haar af pakken maar Melanie heeft deze stevig vast, een andere juf komt er aan gelopen en wild de beer van achter uit de handen trekken van Melanie. Maar die houdt hem alleen maar nog steviger vast en zo stevig dat de arm van de beer eraf scheurt! Melissa begint nog harder te huilen en wordt opgetild door de eerste juf, de tweede juf tilt Melanie op en loopt met haar naar een tafel met een bankje.
Daar wordt ze neergezet, “jij blijft hier maar even zitten als straf en je komt er niet vanaf totdat we zegen van wel!”
Nou dat was het dan, vragen schieten mij te binnen. Waarom geloven de juffen dat mijn beer van mijn zusje is en waarom heeft mijn zusje mijn kleren aan? Ik vind alles maar raar, de hele dag is raar al vanaf het begin dat ik wakker schrok denkt Melanie.
Zittend op het bankje kijkt ze rond, haar zus is nog steeds verdrietig en is ontroostbaar, een juf geeft haar een andere beer en hierdoor is een beetje getroost. Minuten gaan voorbij en iedereen lijkt Melanie wel vergeten want ze kijken niet naar haar of spreken haar aan. Een gevoel van eenzaamheid en niet gewenst komt bij haar naar boven, dan herinnert ze haar wens van gisteravond. Zal deze uitgekomen zijn want haar zus speelt nu haar omdat ze haar kleren aanheeft en haar beer vasthield. Maar wie zal ik dan zijn denkt Melanie. Dan klapt een van de juffen in haar handen wat zal betekenen dat het buiten speeluurtje is, Melanie wil wel maar ze heeft nog straf. Geduldig wacht ze op een juf die haar komt halen. De kinderen lopen naar hun haakje en pakken hun schoenen, jas en kleine spulletjes. Ook haar zus loopt richting de jashaken met de gekregen beer nog stevig vast, maar dan schrikt Melanie want haar zus pakt haar schoenen en jas. Beide trekt ze aan of het van haar is en huppelt dan vrolijk naar buiten samen met de andere kinderen. Als ze speelzaal leeg en stil is begint Melanie een vreemd gevoel te krijgen, want iedereen lijkt haar te zijn vergeten.