Ode
Geplaatst: 06 sep 2014 00:05
Bij deze een stukje dat ik kwijt moest. Ik heb het in een ruk geschreven en eigenlijk niet nagekeken. Ik wou het zo snel mogelijk ergens openbaar maken.
Voor Leander.
Ik weet wel dat het niet kan en mag maar toch gebeurt het steeds maar weer. Ik kan het niet helpen. Ik weet niet wat me telkens bezielt. Mijn hart iedere keer opnieuw verliezen aan een jongere man. Waarom toch? Op zich stellen ze niet veel voor. Ze zijn nog niet zo ver ontwikkeld als ik ben, ze hebben andere ideeën over daten en voor eeuwig is het nooit. Je kan met hen geen solide basis opbouwen en tot een mooie evenwichtige relatie komen. Dat is nog niet cool genoeg en past niet in hun plaatje. Doe ik het voor dat lustgevoel, dat gevoel van lichamelijke begeerte? Hangt echt alles daarvan af?
Ik zie je namelijk wel graag, ook al laat ik dat niet merken. Ik hou niet enkel van jou, maar ook van je lichaam, dat perfect is. Onze lichamen die perfect in elkaar passen en die met elkaar meebewegen op het tempo van een passionele, vlammende, Argentijnse tango. Want die tango wordt wel degelijk door onze lichamen gedanst telkens ze elkaar ontmoeten. Het begint met de elektriciteit die in de kamer hangt. Die elektriciteit waar ik nooit genoeg van kan krijgen, die alle spieren in mijn lichaam doet aanspannen waardoor ik voel dat ik leef. Als ik in je helderblauwe ogen kijk, gaan de kleine zachte haartjes op mijn armen rechtstaan en lopen er koude rillingen over mijn rug, die vreemd genoeg erg aangenaam aanvoelen. Dan volgt de begroeting. Je vlijt zachtjes je hand op mijn heup, die opeens dertig graden warmer aanvoelt. Met één aanraking zet je me weer in vuur en vlam. Ik voel hoe je zachte volle lippen zachtjes een liefdevolle kus drukken op mijn wang, net naast mijn mondhoek. Ik voel hoe je naar Stimorol-ruikende adem lieve woordjes in mijn oor fluistert en je met woorden van belofte en verlangen “Binnen een kwartiertje op mijn kamer” zegt. Een kwartiertje dat een eeuwigheid lijkt te duren, maar eenmaal het moment aangebroken is, moet ik mezelf beheersen om me niet onmiddellijk in je armen te storten. Als ik je kamer betreed, zie ik je zachtjes op je lip bijtend naar me kijken. Ik sluit de deur en zie je naar me toe snellen, terwijl je naar me kijkt alsof ik een droom ben, die net uitgekomen is. Ik voel hoe de spanning zich in me opbouwt en hoe je me met je lieve aanrakingen in lichterlaaie zet. We verliezen ons ogenblikkelijk in elkaar en op dat moment weet ik dat ik verloren ben.
Voor de zoveelste keer.
Ik zal het je nooit persoonlijk en in real life zeggen, maar ik hou echt van je. Ik hoop dat je dit op een dag leest en dat je weet, dat toen jij zestien was en ik twintig, ik je niet als dat jongere speeltje zag.
Ik zie je graag en er bestaan niet genoeg woorden die dat voor me kunnen uitdrukken.
Voor Leander.
Ik weet wel dat het niet kan en mag maar toch gebeurt het steeds maar weer. Ik kan het niet helpen. Ik weet niet wat me telkens bezielt. Mijn hart iedere keer opnieuw verliezen aan een jongere man. Waarom toch? Op zich stellen ze niet veel voor. Ze zijn nog niet zo ver ontwikkeld als ik ben, ze hebben andere ideeën over daten en voor eeuwig is het nooit. Je kan met hen geen solide basis opbouwen en tot een mooie evenwichtige relatie komen. Dat is nog niet cool genoeg en past niet in hun plaatje. Doe ik het voor dat lustgevoel, dat gevoel van lichamelijke begeerte? Hangt echt alles daarvan af?
Ik zie je namelijk wel graag, ook al laat ik dat niet merken. Ik hou niet enkel van jou, maar ook van je lichaam, dat perfect is. Onze lichamen die perfect in elkaar passen en die met elkaar meebewegen op het tempo van een passionele, vlammende, Argentijnse tango. Want die tango wordt wel degelijk door onze lichamen gedanst telkens ze elkaar ontmoeten. Het begint met de elektriciteit die in de kamer hangt. Die elektriciteit waar ik nooit genoeg van kan krijgen, die alle spieren in mijn lichaam doet aanspannen waardoor ik voel dat ik leef. Als ik in je helderblauwe ogen kijk, gaan de kleine zachte haartjes op mijn armen rechtstaan en lopen er koude rillingen over mijn rug, die vreemd genoeg erg aangenaam aanvoelen. Dan volgt de begroeting. Je vlijt zachtjes je hand op mijn heup, die opeens dertig graden warmer aanvoelt. Met één aanraking zet je me weer in vuur en vlam. Ik voel hoe je zachte volle lippen zachtjes een liefdevolle kus drukken op mijn wang, net naast mijn mondhoek. Ik voel hoe je naar Stimorol-ruikende adem lieve woordjes in mijn oor fluistert en je met woorden van belofte en verlangen “Binnen een kwartiertje op mijn kamer” zegt. Een kwartiertje dat een eeuwigheid lijkt te duren, maar eenmaal het moment aangebroken is, moet ik mezelf beheersen om me niet onmiddellijk in je armen te storten. Als ik je kamer betreed, zie ik je zachtjes op je lip bijtend naar me kijken. Ik sluit de deur en zie je naar me toe snellen, terwijl je naar me kijkt alsof ik een droom ben, die net uitgekomen is. Ik voel hoe de spanning zich in me opbouwt en hoe je me met je lieve aanrakingen in lichterlaaie zet. We verliezen ons ogenblikkelijk in elkaar en op dat moment weet ik dat ik verloren ben.
Voor de zoveelste keer.
Ik zal het je nooit persoonlijk en in real life zeggen, maar ik hou echt van je. Ik hoop dat je dit op een dag leest en dat je weet, dat toen jij zestien was en ik twintig, ik je niet als dat jongere speeltje zag.
Ik zie je graag en er bestaan niet genoeg woorden die dat voor me kunnen uitdrukken.