Online Verhalen

Ik ga eens beginnen aan mijn eerste verhaaltje hier. Feedbacks zijn altijd zeer welkom, zodat ik weet wat ik beter kan doen ;d. Ik hoop dat jullie het leuk vinden ;b


Roze lelieblaadjes dwarrelen rustig naar het wateroppervlak. Als ze het water aanraken, lichten ze heel even op en worden daarna weer lichtroze. Wachtend op het babymeisje dat vandaag zal worden gezegend, volg ik hun weg langs de stroom. Het beekje kabbelt vredig naar Aflamina, de bron van al onze krachten. Ik heb het vermogen gekregen om uitverkoren baby’s in te wijden, net als mijn moeder. Maar zij is te oud, dus moet ik het ritueel voortzetten.
Een zacht gekraak doet me opkijken. Het portaal is geopend en een grote, jonge man stapt eruit. Zijn felgroene ogen lichten wat op en in zijn armen ligt een meisjesbaby in doeken gewikkeld.
‘Het is tijd’, zegt de man. Ik knik en loop naar de man toe.
‘Dank je, Nao. Je taak zit er op, je kunt gaan.’ Hij overhandigt me het meisje, maakt een lichte buiging en wandelt richting het portaal. Een flonkerend groen, magisch portaal. Alleen de Manatzae, zoals ik en de Dovakhi zoals Nao kunnen dit soort portaal gebruiken. Nao loopt door het portaal en met hetzelfde zachte gekraak sluit het zich. Ik wandel naar de vijver en leg het meisje neer in een rieten mandje, dat naast het poeltje staat.
Met een eerbiedig gebaar plaats ik mijn hand op haar voorhoofdje. Ik zie een witte lichtflits voor mijn ogen. Het duurt maar een fractie van een seconde en toch kan ik allerlei kleuren en beeldfragmenten waarnemen.
‘Machtige Käna, geef me de wijsheid terwijl ik dit uitverkoren meisje begunstig’, fluister ik met gesloten ogen. Zoals altijd zie ik de naam die ik van Käna doorkrijg.
‘Emi, beeldschoon en gezegend. Je toekomst ligt voor je open.’ Ik open mijn ogen, schep wat water in mijn handen en laat het over Emi’s hoofdje vloeien. Het witte haar licht op en wordt lichtroze, net als de lelieblaadjes. Het ritueel is volbracht en het lot van dit meisje is bepaald. Voorzichtig leg ik Emi in het mandje en laat de stroom haar meevoeren. Ik kijk het mandje nog even na. Het water is kalm, alsof het weet dat het iets belangrijks met zich meedraagt.
Dan hoor ik opnieuw een gekraak, iets harder dan dat van daarjuist. Ik denk even dat Nao teruggekomen is, alhoewel hem dat strikt verboden is. Maar als ik me omdraai, word ik totaal verrast. Een kale, donkere gedaante komt op me af. Over zijn beide armen zijn afbeeldingen van gemuteerde slangen getatoeëerd. Slangen met twee of meerdere hoofden in verschillende kleurvarianten en met vreemde lichaamsdelen. De figuur rochelt sissende geluiden. Een ijskoud gevoel maakt zich meester van me. Ik besef dat dit helemaal niet goed is. Het geluid van zijn stem doet mijn haren overeind staan. ‘Waar is het uitverkoren meisje? Geef haar aan me.’
‘Wie ben je?’, is mijn wedervraag en ik zet een paar stappen achteruit.
‘Waar is ze?’ vraagt het wezen opnieuw, maar nu ongeduldiger. Hij kijkt me aan en ik verstijf. Ik voel hem mijn hoofd indringen en zie het hele ritueel opnieuw voor me. Het beeld vertraagt wat bij het mandje dat via de stroom wordt meegevoerd. Het wezen glipt weer uit mijn gedachten en ik val neer. De gestalte gromt. Hij komt op me af en grijpt mijn keel vast. Zijn gitzwarte ogen glinsteren gevaarlijk. Ik besef dat ik niet lang meer te leven zal hebben als ik hem niet vertel waar Emi is. Maar zou ik dat doen, dan zal haar toekomst volledig in de war geschopt worden. Dat mag niet gebeuren. Dan offer ik nog liever mijn eigen leven op.
‘Naar waar voert de stroom? Zeg het!’ gebiedt hij me. Mijn luchtpijp wordt dichtgeknepen en mijn hoofd begint gevaarlijk te bonken. Als een lappenpop laat hij me vallen. Ik hoest en hap naar adem.
‘Nee!' kaats ik met schorre stem terug. Hij grijnst en neemt een lang, magisch zwaard vast. Wanneer hij het aanraakt begint het te pulseren. Met een sadistische blik slentert hij op me af.
‘Ik kom er uiteindelijk toch wel achter. Door jouw stilzwijgen word ik alleen maar wat vertraagd.’ Ik wil vluchten, maar hij heeft me in zijn mentale greep.
Het laatste wat ik zie voor dat de kling me doorklieft, zijn de lichtroze blaadjes, die nog altijd rustig naar beneden dwarrelen. Het laatste beeld voor ik mijn ogen sluit en op ga in het niets.

Oeeeee, lijkt me leuk!
Misschien is het handiger om het in alinea's op te delen (mmmm, zelfde zin kreeg ik ook te horen ).

Wie ben je?’, is mijn wedervraag en ik zet een paar stappen achteruit.

De komma moet een punt zijn volgens mij. Want het stukje erna laat niet lezen hoe het wordt uitgesproken (ik weet het niet zeker maar volgens mij hoort het zo...)
Nou, zo dus: 'Wie ben je?' Is mijn wedervraag en ik zet een paar stappen achteruit.

Hoop dat je snel verder gaat !

Liefs, Floor

@mena1998: Bedankt! Ik heb die komma in een punt vervangen, dat zal waarschijnlijk wel kloppen dan . En van die alinea's heb ik zelf getwijfeld, maar uiteindelijk heb ik het gelaten zoals het was hihi :p, ik zal eens kijken hoe ik het best opdeel .

Groetjes, Steffi

Oehh, dit verhaal lijkt me wel wat!
Ik zou inderdaad alinea's gaan gebruiken. Zo wordt het een stuk overzichtelijker en leest het een stuk fijner.
Ook heb ik een klein dingetje gezien waarvan ik niet weet of het helemaal klopt:

MissRolex schreef:Wanneer ze het water aanraken, lichten ze heel even op en worden dan terug lichtroze.

ik zou hier van maken: wanneer ze het water aanraken, lichten ze heel even op en worden weer lichtroze. Dat woordje 'terug' vind ik niet zo mooi staan namelijk.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

Dankje, xTess. Ik heb het gewijzigd en de alinea's gemaakt. Ik hoop dat het zo gemakkelijker leest

Het is mooi. :3 Je hebt me nieuwsgierig gemaakt. ;p Ik ben benieuwd hoe het verhaal verder gaat en waar het überhaupt over gaat. Hier lezen is veel leuker dan je economie-opdrachten maken, I'm serious. :3 De puntjes die genoemd zijn zijn me niet opgevallen aangezien je alles al gewijzigd heb en voor zover ik kan bedenken heb ik geen fouten gevonden. Ga verder. <3

OMG, je maakt me véél te nieuwsgierig. :c
Snel doorschrijven dus! Heb één kritiekpuntje.

Een zacht gekraak doet me opkijken. Het portaal is geopend en een grote, jonge man stapt eruit. Zijn felgroene ogen lichten wat op en in zijn armen ligt een meisjesbaby in doeken ingewikkeld. ‘Het is tijd’, zegt de man. Ik knik en loop naar de man toe. ‘Dank je, Nao. Je taak zit er op, je kunt gaan.’ Hij overhandigt me het meisje, maakt een lichte buiging en vertrekt terug door het portaal. Het sluit met hetzelfde zachte gekraak. Ik wandel naar de vijver en leg het meisje neer in een rieten mandje, dat naast het poeltje staat.
Met een eerbiedig gebaar plaats ik mijn hand op haar voorhoofdje. Ik zie een witte lichtflits voor mijn ogen. ‘Machtige Käna, geef me de wijsheid terwijl ik dit uitverkoren meisje begunstig’, fluister ik met gesloten ogen. Zoals altijd zie ik de naam die ik van Käna doorkrijg. ‘Emi, beeldschoon en gezegend. Je toekomst ligt voor je open.’ Ik open mijn ogen, schep wat water in mijn handen en laat het over Emi’s hoofdje vloeien. Het witte haar licht op en wordt lichtroze, net als de lelieblaadjes. Het ritueel is volbracht en het lot van dit meisje is bepaald. Voorzichtig leg ik Emi in het mandje en laat de stroom haar meevoeren. Ik kijk het mandje nog even na. Het water is kalm, alsof het weet dat het iets belangrijks met zich meedraagt.

Een zacht gekraak doet me opkijken. Het portaal is geopend en een grote, jonge man stapt eruit. Zijn felgroene ogen lichten wat op en in zijn armen ligt een meisjesbaby in doeken ingewikkeld.
‘Het is tijd’, zegt de man. Ik knik en loop naar de man toe.
‘Dank je, Nao. Je taak zit er op, je kunt gaan.’
Hij overhandigt me het meisje, maakt een lichte buiging en vertrekt terug door het portaal. Het sluit met hetzelfde zachte gekraak. Ik wandel naar de vijver en leg het meisje neer in een rieten mandje, dat naast het poeltje staat.
Met een eerbiedig gebaar plaats ik mijn hand op haar voorhoofdje. Ik zie een witte lichtflits voor mijn ogen.
‘Machtige Käna, geef me de wijsheid terwijl ik dit uitverkoren meisje begunstig’, fluister ik met gesloten ogen. Zoals altijd zie ik de naam die ik van Käna doorkrijg. ‘Emi, beeldschoon en gezegend. Je toekomst ligt voor je open.’ Ik open mijn ogen, schep wat water in mijn handen en laat het over Emi’s hoofdje vloeien. Het witte haar licht op en wordt lichtroze, net als de lelieblaadjes. Het ritueel is volbracht en het lot van dit meisje is bepaald. Voorzichtig leg ik Emi in het mandje en laat de stroom haar meevoeren. Ik kijk het mandje nog even na. Het water is kalm, alsof het weet dat het iets belangrijks met zich meedraagt.

Ik weet niet zeker of dit helemaal perfect is gedaan met mijn entertjes, maar persoonlijk vind ik het overzichtelijker om als een ander weer aan het woord komt, een enter te plaatsen.

Dat was eigenlijk het enige. :'3

@Little_Miss_Perfect: Bedankt zo'n reacties vind ik altijd super om te lezen! Haha, vind ik ook. Doe je tenminste iets nuttigs x3, hihi
@Requiem: Yaay, nog zo'n toffe reactie & heb dat even gewijzigd, ben zelf ook niet zeker over mijn enters en alinea's enzo.

Ik hoop dat het niet te verwarrend overkomt. Maar als dat wel zo is, in het volgende deeltje wordt het uitgelegd, denk ik. Ben momenteel daar zelf nog niet, ik zal proberen een paar hoofdstukken na elkaar te schrijven zodat ik wat reserve overheb. Kan ik sneller posten . Anyway, I hope you'll enjoy!

De maan schittert meer vandaag. Dat komt door de tijd van het jaar, in de lente is ze altijd iets helderder dan anders. Gebiologeerd staar ik ernaar. Mijn nachtjapon zucht zachtjes met de wind mee. Nu het ’s nachts zo fonkelt, gloeit mijn lichtroze haar soms wat mee. Het is misschien vreemd, maar ik voel me er krachtiger door. Ik sluit mijn ogen en dreig even naar de droomwereld over te gaan, wanneer ik een fluisterende stem hoor. Mijn ogen schieten direct wagenwijd open. ‘Emi, kom je naar beneden?’, vraagt de onbekende stem. Ik laat mijn blik naar beneden glijden en tref Ichiro’s lichtpaarse ogen. Ik glimlach even en spring dan vanaf mijn raam naar beneden. Het is niet zo hoog, maximum anderhalve meter. Behendig land ik op het zachte gras. Het kriebelt wat aan mijn ontblote enkels. ‘Wat ben je van plan te doen?’ Hij neemt een pluk haar en bekijkt het gefascineerd. Het is precies alsof het nog meer straalt dan daarnet.
‘Geen idee, beetje door het bos dwalen. Waar jij zin in hebt.’ Hij laat het plukje haar hem ontglippen en schenkt me een scheve glimlach.
Het bos in… Toen ik nog kind was, vond ik dat altijd zo’n enge plek. Het woud dat zijn donkere schaduwen werpt. Het werd nog erger nadat één of ander dier me angstaanjagend had aangekeken. Gele ogen die dreigend toekeken. Een zachte grom kwam uit zijn muil. Zo snel als ik kon, liep ik weg. Het liefst er zo ver mogelijk vandaan. Vanaf die dag durfde ik niet meer naar het woud. Mettertijd is mijn angst verdreven, maar ergens diep in mijn hart schuilt er een waarschuwing dat het bos een gevaar vormt.
Hij bemerkt blijkbaar mijn aarzeling. ‘Wat wil je anders doen?’ Het zacht zuchtje wind valt stil. Het enige wat nu nog te horen is, zijn de nachtelijke dierengeluiden en onze ademhalingen.
‘Nee, het bos is goed’, zeg ik met een bemoedigende glimlach. Een grijns siert zijn gezicht en hij neemt mijn linkerhand met zijn rechterhand vast. We beginnen te rennen over het grasland dat ons van het woud scheidt en dan recht het bos in. Aandachtig kijk ik rond. Herten die wegspurten, eenhoorns die opvliegen op naar de sterren. Een moment voel ik me helemaal één met de natuur. In harmonie met al de nachtwezens. Dan stopt Ichiro en ik bots in mijn onoplettendheid bijna tegen hem op.
‘Hier is het’, fluistert hij zacht. ‘Het mooiste plekje van het bos.’ Hij heeft zeker niet overdreven, het is bloedmooi. Mijn voeten glijden automatisch over het gras. Ik ben echt overweldigd dat er zo’n perfecte plaats op deze planeet. De maan weerkaats op een klein vijvertje. Er groeien allerlei verschillende bloemsoorten en het gras heeft een volmaakt groene kleur. De bomen maken precies een perfecte cirkel en in het midden van deze beeldschone plek, staat een koddig huisje.
‘Je bent zo stil, vind je het niet mooi?’ Ik schrik van zijn dichte aanwezigheid. Langzaam draai ik me om.
‘Het is… adembenemend’, antwoord ik stilletjes, bang om deze plek te verstoren.
‘Dat hoopte ik al’, hij legt zijn lippen aan mijn oor en gaat verder, ‘ik wil je eigenlijk al heel lang iets vertellen en ik vond deze plek… daar zeer geschikt voor.’ Ik hou mijn adem in en wacht af wat er gaat komen. Zachtjes neemt hij mijn kin vast en doet me hem in de ogen te kijken. Het is me nog nooit opgevallen, maar er glanst precies een oranje gloed rond. Steeds komt hij dichterbij en mijn hart voelt aan alsof het zo uit mijn borstkas kan springen. De wereld lijkt te vertragen en ik sluit mijn ogen. Ik zou me geen prachtigere plek kunnen voorstellen voor een eerste zoen.
Net wanneer ik zijn lippen op de mijne voel, slaakt er iemand een kreet. Mijn ogen vliegen open en ik bemerk dat het Ichiro was. Daarna gebeurt alles in een waas. Het wit van zijn ogen overheerst en hij zakt stuiptrekkend neer op de grond. Ik laat een gilletje ontsnappen en mijn hartslag staakt een fractie van een seconde. Tranen wellen in me op. Wat heb ik gedaan? Wat gebeurt er met hem? Voorzichtig daal ik op mijn knieën neer. ‘Ichiro?’, fluister ik met bevende stem. Ik kruip op handen en knieën naar hem toe. ‘Ichiro! Zeg alsjeblieft iets’, smeek ik hem snikkend en bevend. Mijn lange haar hangt onhandig voor mijn ogen. Daardoor valt mij iets op. Het schittert nog erger dan daarnet, nog veel erger. Mijn tranen houden even op en ik kruip verder, richting het vijvertje. Het gras bevat kleine dauwdruppeltjes die de plaatsen waar mijn nachtjapon het gras aanraken doorweekt. Het water van het meertje is helderder dan ik ooit voor mogen heb gehouden. Mijn weerspiegeling doet me schrikken, want ik herken mezelf niet meer. Het wateroppervlak toont staat een stralend meisje met schitterend lichtroze haar en die ogen… Flonkerend oceaanblauw, wat normaal helderblauw is. Ik kan amper geloven dat ik dat ben. Wat is er met me aan de hand? Ik deins verschrikt achteruit. Vragen overrompelen mijn geest. Hoe komt dit? Wat gebeurt met me? En wat heeft dit te maken met Ichiro? Ichiro… Ichiro! Hij is toch niet…?
Aarzelend gluur ik over mijn schouder naar hem. Hij ademt nog maar zijn spieren trekken soms nog samen. Alsof hij op bepaalde momenten een schok krijgt. Ik steek mijn hand uit en raak even zijn gezicht aan. Het gloeit helemaal, alsof hij hoge koorts heeft. Ik leg mijn gezicht op zijn borst en laat mijn tranen weer rollen. Hij kreunt en ik hef mijn hoofd op om hem aan te kijken. Zweetdruppeltjes parelen op zijn voorhoofd. Ik dep ze met mijn handpalmen, maar het werkt niet echt, omdat mijn handpalmen zelf te veel zweten.
Mijn blik glijdt van Ichiro naar het hutje. De deur staat op een kier en er brandt licht binnen. Ik verstijf. Er is daar iemand. Ik weet dat ik eigenlijk hulp voor Ichiro zou moeten halen, maar op de één of andere manier lokt de aanwezigheid van de mij nog onbekende persoon me aan. Behendig sta ik op en loop geruisloos richting het hutje.

MissRolex schreef:Ik glimlach even en spring dan vanaf mijn raam naar beneden. Het is niet zo hoog, maximum 1.50 meter

Getallen uitschrijven dus: anderhalve meter; en maximum=maximaal.

MissRolex schreef:‘Nee, het bos is goed’, zeg ik met een bemoedigende glimlach.

De komma moet voor het aanhalingsteken. 'Nee, het bos is goed,' zeg ik met een bemoedigende glimlach.

MissRolex schreef:‘Hier is het’, fluistert hij zacht.

Uch uch, alweer Je doet het nog een paar keer, maar daar laat ik je naar zoeken

En dan het laatste stukje, ik miste de spanning een beetje. Misschien is het handiger om de zinnen wat korter te maken, maar dat ligt helemaal bij jou. Niet dat het niet leuk is hoor, het is geweldig, maar ik miste het een beetje.
(O god, dit doet me denken aan de reacties bij het kasplantje, volgensmij heet die zo, maar niet zeuren als ik het mis heb )

Zo alles even gelezen

Leuk verhaal! je maakt het lekker interesant.

Even een tip

ik doe altijd bij gesprekken als iemand een zin zegt een enter. Ik vind het zelf wat duidelijker staan. maar je mag het natuurlijk zelf weten. En als je een voorbeeld nodig hebt moet je maar even zeggen hihi

maar leuk verhaal leest lekker weg

Nieuwe lezeres meldt zich! Ik had het al gelezen, maar toen had ik geen tijd om te reageren en blablabla, vind je vast niet interessant om allemaal te weten
Je verhaal begint heel goed, maakt al lekker nieuwsgierig^^ en een beetje bloed enzo kan nooit kwaad bij mij xD maar (zoals altijd --') heb ik wat te zeuren, dus hou je vast

Ik wil vluchten, maar hij geeft me in zijn mentale greep.

Nu klinkt het als een buitenlander die net Nederlands heeft geleerd haha xD geeft = heeft
Oh, en deze:

‘Wie ben je?’. is mijn wedervraag en ik zet een paar stappen achteruit.
‘Waar is ze?’, vraagt het wezen opnieuw, maar nu ongeduldiger.

Hier moeten de komma's na de vraagtekens weg, de vraagteken vervangt namelijk de komma die er normaal zit. Om deze vage zin even te verduidelijken:
'Daar is ze,' is mijn antwoord.
'Wie ben je?' is mijn wedervraag...
Dus alleen een vraagteken is genoeg
En bij het laatste stukje van je proloog mis ik de angst, het lijkt me nml niet mis als er opeens zo'n man met overal tattoo's op me af komt springen terwijl dat nog nooit is gebeurd.
En bij het laatste stukje van je tweede stukje mis ik ook de angst, wanhoop en de spanning, zoals Floor al mooi aangaf En ik vind het een beetje vreemd dat je hp zich uitgebreid in het vijvertje gaat bewonderen terwijl haar vriend op de grond ligt te schokken. Ik denk dat bijna iedereen meteen hulp zou halen of iets anders dan dus jezelf bewonderen no offense, volgens mij wil je gewoon duidelijk maken dat haar haar opeens veranderd is, maar het fijne van schrijven is dat dat ook op een ander, wat gepaster moment kan. Als ze bijv. in een spiegel een glimp van zichzelf opvangt, of dat ze in haar haast om naar het huisje te komen, een glimp van zichzelf opvangt in het meertje en het dan ziet.

Maar voor de rest vind ik het echt een heel leuk begin! Heeft iets sprookjesachtigs over zich en ik hou heel erg van sprookjes (zolang ze maar niet te zoetsappig zijn ). Je hebt een goed oog voor detail, wat toch een must voor een schrijver is, dus dat is mooi. En, ondanks dat de spanning in het laatste stukje wat te wensen laat, is het toch wel spannend (op een andere manier xD) en lekker mysterieus. Dus ga snel verder, ik ben heel erg benieuwd^^

Roze lelieblaadjes dwarrelen rustig naar het wateroppervlak. Wanneer ze het water aanraken, lichten ze heel even op en worden weer lichtroze.

Wanneer zou ik veranderen in als en na worden zou ik daarna weer neerzetten, dan leest het net iets lekkerder weg.

Maar zij is te oud, dus moet ik het ritueel verderzetten.

verderzetten zou ik veranderen in voortzetten klinkt beter.

Een zacht gekraak doet me opkijken. Het portaal is geopend en een grote, jonge man stapt eruit. Zijn felgroene ogen lichten wat op en in zijn armen ligt een meisjesbaby in doeken ingewikkeld. ‘Het is tijd’, zegt de man. Ik knik en loop naar de man toe.

Als er iets gezegd wordt, dan moet dat op een nieuwe regel. Dus na ingewikkeld. moet een enter.

‘Dank je, Nao. Je taak zit er op, je kunt gaan.’ Hij overhandigt me het meisje, maakt een lichte buiging en vertrekt terug door het portaal.

na buiging zou ik iets zeggen als: en loopt richting het portaal. Daarna zou ik een beschrijving van het portaal neerzetten, hoe ziet het eruit, is het magisch? En vervolgens: Noa loopt door het portaal en met een zacht gekraak sluit het zich.

Over zijn beide armen zijn afbeeldingen van gemuteerde slangen getatoeëerd.

Hoe ziet een gemuteerde slang eruit, wat is dat precies? Een slang met twee hoofden?

‘Wie ben je?’. is mijn wedervraag en ik zet een paar stappen achteruit.

Klein foutje gevonden: de punt moet een komma worden.

De gestalte gromt. Hij komt op me af en grijpt mijn keel vast. Zijn gitzwarte ogen staan giftig en gevaarlijk.

Staan giftig en gevaarlijk vind ik persoonlijk vreemd klinken, misschien is dit beter: Zijn gitzwarte ogen glinsteren gevaarlijk. Puur zwarte, giftige ogen, zo zwart dat ik even vreesde mijzelf daarin te verliezen.

‘Naar waar voert de stroom? Zeg het me!’ gebiedt hij me. Mijn luchtpijp wordt dichtgeknepen en ik voel het bloed naar mijn hoofd stromen.

Als iemand je keel dichtknijpt, dan knijpt hij ook aderen dicht. Wel kan je een bonkend gevoel krijgen in het hoofd en loop je vaak rood aan, omdat het bloed niet goed weg kan.

Ik wil vluchten, maar hij geeft me in zijn mentale greep.

geeft=heeft

Het laatste wat ik zie voor dat de kling me doorklieft, zijn de lichtroze blaadjes, die nog altijd rustig naar beneden dwarrelen. Het laatste beeld voor ik mijn ogen sluit en het op zwart gaat.

De eerste zin is erg idyllisch, helaas doet de laatste zin het effect van de eerste teniet. Beter: Het laatste beeld voor ik mijn ogen sluit en verdwijn in de eindeloosheid van het niets. Met deze zin is het geheel weer iets mooier. Het is wel mijn mening hoor, je hoeft er niets mee te doen als jou dat niet aanstaat. Ikzelf denk bij op zwart gaan aan een beeldscherm. Wat ook kan: ik sluit me ogen en ging op in het niets.


Ik hoop dat je er iets aan hebt. Het is een goede proloog erg spannend, maar het kan iets uitgebreider. Ik persoonlijk zou het ritueel uitvoeriger beschrijven, verder ook de plaats waar het plaats vindt. Hoe ziet zijzelf er eigenlijk uit, misschien een stuk toevoegen met dat ze haar eigen spiegelbeeld in het water ziet. De eerste twee zinnen vond ik erg mooi bedacht, ik kon me het helemaal voorstellen en ook hoe zij zich verliest in de dwarrelende blaadjes die worden meegevoerd met het beekje.

Groetjes,

Michael

Phoehoe, lang geleden . Heb al lang niet veel tijd gehad om online verhalen te checken, maar nu dus weer wel. Ik heb de reacties bekeken en mijn verhaal zo goed mogelijk dernaar aangepast. Ik hoop dat de grootste fouten deruit zijn, als je nog iets zou vinden, mag je het altijd zeggen.
Ik ben bezig aan het vervolg, maar dat kan wel nog eventjes duren. Heb namelijk even geen inspiratie (wat superhandig is als je bezig bent aan een verhaal --').
Maar goed, bedankt voor de handige tips allemaal. Ik zal ze ook goed kunnen gebruiken voor de volgende stukjes denk ik .

Groetjes.

Een verhaal met ene bepaalde spanningsboog die erg leuk is om te lezen. Het is makkelijk te volgen en je schrijfstijl is erg fijn om te lezen. Ik heb geen tips of opmerkingen, het is gewoon erg leuk om te lezen :p