Online Verhalen

Eerste verhaal op het forum! Iets wat herdacht moet worden later . Ik weet nog niet precies waar het heen gaat, daarom plaats ik het maar hier (sorry). En de titel moet nog veranderd worden, vandaar dat-ie niet echt leuk is. Ik had het idee om zo te schrijven nog voor ik op de site kwam, en uiteindelijk gisteravond maar eens mee begonnen.
Ik wil graag een eerlijke feedback c:
----

Er was eens…
Altijd geruststellend om een verhaal mee te beginnen, dit omdat het een vertrouwd gevoel geeft. Je kan er vergif op innemen dat het eindigt met ‘’..en ze leefden nog lang en gelukkig’’. Niets over dat ze doodgaan of iets in die richting. Ze leven gewoon nog lang en gelukkig.
Mijn sprookjes gingen altijd zo, mooie tijd. Alles ging over prinsen en prinsessen, draken en magie. Dingen die gewoon niet echt konden zijn, dat dacht ik tenminste. Het was een werveling van gebeurtenissen waar je even ingetrokken werd en die altijd weer goed afliepen, behalve voor de slechteriken dan.
Ik kende vroeger alle sprookjes uit mijn hoofd, nu ben ik ze allemaal alweer vergeten. Ik heb immers het geheugen van een demente mier.
Ondanks dat ik begon met ‘’Er was eens…’’, betwijfel ik of het af gaat lopen zoals je verwacht bij die woorden. Misschien had ik ze wel helemaal niet moeten gebruiken, maar daar is het nu toch al te laat voor. Inkt kan ik niet van papier toveren. Ik kan natuurlijk wel gaan krassen of scheuren maar dan verpest ik dit blaadje, en dat spaar ik liever.
Ik weet niet waarom ik met die woorden begon, misschien omdat ze me een vertrouwd gevoel geven. Maar ik snap ook niet waarom ik dit sowieso al opschrijf. Ik wil er wat aan doen, maar mijn handen hebben geen zin om te stoppen volgens mij. Ach, ik laat mezelf lekker schrijven, al heeft het waarschijnlijk geen enkel nut. Ik denk niet dat iemand dit zal lezen, maar als je daar bent, lieve lezer, hallo. Welkom tot mijn gedachtes, gevoelens en overige hersenspinsels.

Ik heb het maar eens gelezen, over verhaallijn kan ik nog niets zeggen omdat het nog maar zo kort is en ik niet weet waar het heengaat, wel weet ik dat ik me erg aangetrokken woel om verder te lezen, ik weet niet waarom, je schrijfstijl? Of juist omdat ik niet weet waar het heengaat? Ik weet het niet. Schrijf snel verder, ik zal zeker blijven lezen. Dan nu grammaticaal, ik heb eigenlijk maar één puntje, ik heb ook niet naar fouten gezocht, als ik eroverheenlees heb ik er geen last van toch

Dit is mij opgevallen:

Wannabe schreef: Ik kan natuurlijk wel gaan krassen of scheuren maar dan verpest ik dit blaadje, en die spaar ik liever.

Volgens mij is het: dat spaar ik liever

Dat was het, verder niets.
Schrijf snel verder,

Arin

Heey,
Je hebt me erg benieuwd gemaakt naar wat er gaat komen. Dus schrijf snel verder.
Ik heb nog wel een paar opmerkingen:

Alles ging over prinsessen en prinsessen

Ik neem aan dat daar prinsen en prinsessen moet staan?

Ik weet niet waarom met die woorden begon

Tussen "waarom" en "met" moet volgens mij "ik"staan.

Groetjes Abel

Waar gaat dit heen? Het eerste wat in me op kwam, maar ik ga verder lezen. Weten wat je gaat doen! Dus ik verplicht (voel je niet verplicht, hoor ) je om verder te gaan! Natuurlijk posten daarna he .

Ik wacht op de rest...
Liefs, Floor

Leuke reacties, dankjewel!
En bedankt voor de foutjes aangeven, er zitten er vast een paar duizend in. Nederlands is niet mijn goedste vak. (oké, heel erg flauw grapje).
---

De waarheid is dat ik een stuk beter schrijf dan dat ik praat, dat neemt helaas niet weg dat ik ook in schrijven niet erg goed ben. Tot nu toe heb ik nog niks gekrast, dus daar ben ik al heel trots op. Alleen daar komt bij dat ik over elke zin een paar minuten doe, het bedenken en opschrijven ervan. Ik wil geen enkel stukje ruimte verpesten.
Een beetje raar, eigenlijk gewoon gestoord. Ik heb wel vaker wat aparte trekjes, zo moet alles op school in orde zijn maar is mijn kamer een puinzooi.
Ik snap ook niet hoe ik aan (ex-)vrienden ben gekomen, ik kan eerlijk zeggen dat ik niet de mooiste ben (lees hier: afzichtelijk mormel) en niet erg humoristisch (vul in: ik snap mezelf meestal niet eens) of buitensporig slim (meestal gewoon dom dus).
Ik ben gewoon ik. Niet dat ik daar vaak blij mee ben, maar zelfmedelijden is niet iets wat positief is en het rijtje negatieve dingen loopt bij mij al aardig op.
Nou wilde ik even wat zeggen, al voor ik afdwaalde naar sprookjes en mijn aparte eigenschappen. Eigenlijk meer vragen, of je dit niet meteen aan de kant legt, verbrand of van een klif gooit. Ik doe namelijk best veel moeite om dit een beetje toonbaar en leesbaar te maken.
En ik kan trouwens ook heel leuk zijn, als je door de paar (heleboel) minpuntjes heenkijkt. Misschien ga je me zelfs aardig vinden. Zover je een onbekende jongen aardig kan vinden die dit schreef voordat hij jou ook maar kende. Dus de kans is niet erg groot.
Maar goed, ik schrijf dit omdat ik niet weet wat ik anders zou moeten doen (en omdat ik anders gek word, waarschijnlijk is dat wat er het meest toe doet). Niemand zou me geloven, ik geloof mezelf niet eens. Het klinkt als een of andere slechte sciencefictionfilm uit de jaren ’70. Niks tegen sciencefictionfilms hoor, ik zou een moord doen voor popcorn en Star Wars op het moment.

Hoooooi,

Ik vind het wel een appart (positief) verhaal. Zo het begin. Ik weet niet of de rest van je verhaal ook zo wordt, of dat het veranderd. Dus dat er een verhaallijn in komt. Maar ik denk dat alleen maar gepraat over de schrijver zelf, of is het de ik-persoon? op een gegeven moment een beetje saai wordt voor de lezer. Dat komt omdat er dan niks gebeurd. Dus ik kan je aanraden om in ieder geval een soort spanning op de bouwen, zodat het voor de lezer interessant wordt om verder te lezen.
Verder wil ik je een tip geven over de haakjes die je gebruikt. Nu gebruik je ze leuk, dus ze zijn humoristisch. Maar bijvoorbeeld:

Wannabe schreef: (ex-)vrienden

is niet zo mooi. Ik weet niet of dit ook humoristisch is bedoeld, maar anders zou ik de haakjes weglaten. Dit omdat ze niet zo mooi staan in een verhaal. Dan zou ik de ex- ook weglaten denk ik. Maar je moet het natuurlijk zelf weten.

Wannabe schreef:als je door de paar (heleboel) minpuntjes heenkijkt.

Deze vind ik persoonlijk ook niet zo mooi, maar goeeed.

Verder vind ik het een leuk begin voor je verhaal ;)
En ik ben benieuwd hoe het verhaal verder gaat!

Bedankt voor de reactie [:. En nee, het word niet allemaal zo geschreven. Dit was meer een soort lange inleiding naar het verhaal.

Je weet eigenlijk niet eens wie de ‘’ik’’ is waar ik steeds over schrijf. Tijd om me voor te stellen dus. Ik ben Hunter (achterlijke naam, vraag alsjeblieft niks als je me ooit tegenkomt, al betwijfel ik of dat ooit gaat gebeuren), sinds kortgeleden 15 jaar en ik ben/was (als jij dit leest weet ik niet wat er gebeurd is) enig kind en tot voorheen in een normale familie in een doorsnee rijtjeshuis. En nu zit ik verstopt in de met graffiti onder gekliederde resten van een gebouw.
Ik weet wat je denk: Totaal niks mis mee behalve dat de gast aan het schrijven is tegen niemand, over iets wat niet eens gebeurd kan zijn.
Helaas is het dus wel gebeurd is, en ik ga het allemaal vertellen als ik genoeg papier heb. Ik weet niet hoe ik aan een nieuw leeg boekje moet komen. Ik ga niet stelen en het schamele beetje geld dat ik nog heb moet ik sparen voor eten. Ik ben een soort 15-jarige vluchteling geworden, met enig verschil dat ik er verzorgd uit zie. Nog wel in ieder geval.
Dus, waar moet ik beginnen? Meteen in huis vallen met het probleem of beginnen met de dag waarop het begon, eerst school en dan naar huis enzovoort? Ik heb genoeg boeken gelezen die begonnen met dat de hoofdpersoon naar school of zijn werk ging. Bagger en baggersaai. Niet dat dit een boek gaat worden, het is meer een ellenlange brief waarvan ik hoop dat je hem helemaal leest. Het is waarschijnlijk het enige wat ik ooit nog zal schrijven. Ik begin wel met de weg terug naar huis, dat is dichtbij genoeg.

Jaaa, Hunter! Ik hou van die naam :3 Hunter, Jonathan en Elfynn, dat zijn de drie namen die ik altijd gebruikte, gelukkig is dat arsenaal inmiddels wat uitgebreid, anders zou het heel verwarrend worden haha xD
Eén klein dingetje:

Ik ben een soort 15-jarige vluchteling geworden, met enig verschil dat ik er verzorgd uit zie.

en

sinds kortgeleden 15 jaar en ik ben/was

Cijfers over het algemeen staan veel mooier als ze voluit geschreven staan. Dus 15-jarige = vijftienjarig en 15= vijftien
Ik vind het echt leuk geschreven! Met humor, zelfspot en toch maak je het spannend^^ er staat trouwens een stukje in dat je hp de lezer aanspreekt met 'lieve lezer' en om eerlijk te zijn vind ik dat meer voor een meisje dan voor een jongen. Maar misschien dat het bij Hunter past, je weet maar nooit
Ga snel verder, ik ben heel erg benieuwd wat er nu toch allemaal gebeurd is! En de volgende keer langere stukjes plaatsen, kan ik meer doorlezen ghehe xD ik lees zekersteweten mee!

leuk! ik word al nieuwsgierig van waar dit allemaal naartoe gaat
de dingen die mij opvielen zijn al genoemd, dus ik ga maar niet irritant doen met in herhaling vallen
btw, je hp is cool, zelfspot rules ghehe ;p
so, ceep goinggggg!

Je hebt hier ook mijn nieuwsgierigheid mee weten te wekken ;D
Om toch nog even iets over je schrijfstijl te zeggen; het heeft iets apart, maar het leest wel vlot, dus het boeit me ergens wel ^^
Voor de rest geen opmerkingen. Snel verder schrijven!

xx, Plushie

Wat een apart verhaal, maar het heeft wel veel nieuwsgierigheid gewekt bij mij ( ). Je schrijfstijl vind ik heel boeiend. Ik ben benieuwd naar je volgende schrijfsel! (post hem wel snel een beetje, haha)

vele vriendelijke groeten,
Knelroli

:0 ik zie net dat ik gewoon bijna de hele reactie van Plushie over heb genomen, haha (due reactie was ook positief, dusss)

nogmaals vele vriendelijke groeten,
Knelroli

Bedankt voor de reacties en tips.
En ik vind cijfers inderdaad ook mooier als ze zijn geschreven, maar op een of andere manier blijf ik het fout doen en lees ik er vervolgens overheen :').
En dit is nog een klein stukje, maar snel weer meer c:

---
Heb je wel eens het gevoel dat je bekeken word? En dan als je je omdraait staart er daadwerkelijk iemand naar je. Ik had dat gevoel, het was ontzettend sterk, maar telkens als ik omkeek was er niemand.
Ik fietste altijd alleen naar huis, want ik woonde in een totaal andere richting dan de rest van mijn vrienden. Op zich was dat nooit een probleem geweest, behalve als mijn band lek was of mijn ketting er af lag en ik dat godvergeten eind kon gaan lopen. En geloof me, dan had je de blaren op je voeten staan.
Het gevoel was zo intens, en ontzettend paranoïde aangezien er geen enkel levend wezen in de straat was waar ik doorheen fietste. Ik kreeg er kippenvel van, ook al was het twintig graden gecombineerd met een heerlijk zonnetje. Het resultaat was dat ik op mijn trappers stond en met een recordsnelheid naar huis toe fietste, wat mij een paar kwade blikken opleverde bij een kruising verderop.
‘Zondagsrijder! Malloot!’
Ik vertelde de man maar niet dat het geen zondag was, iets zei me dat hij zo’n antwoord niet erg op prijs zou stellen.