Online Verhalen

Dit is mijn eerste verhaal hier. Ik vind het fijn om kritiek te krijgen maar om elk stukje na te pluizen op grammatica en spel fouten vind ik zelf wat overdreven. Grote kans dat ik de spelfouten er zelf tussenuit vis (: Ik typ soms wat te snel dus als je een woord als 'niet' tegen kom, dan ligt het aan mijn typgebrek. Verder ben ik een r a m p als het gaat om d/t, maar daar kom je vanzelf achter

Try to keep us alive
2243. Een nieuwe wereld. Nieuwe mensen. Nieuwe regels.

‘Ik ga toch niet.’ Koppig en met mijn armen over elkaar geslagen staar ik nors voor me uit. Joa, mijn stylist, slaakt een zucht. Een paar uur geleden had hij me met moeite uit bed getrokken en uit protest was ik in kleermakerszit op de bank gaan zitten. Daar zit ik nu al een paar uur, ongewassen en met een ontploft kapsel. ‘Onderzoek wijst uit dat het heel belangrijk is om toch te gaan,’ zegt hij vermoeid. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en hij kijkt me triomfantelijk aan. Ik heb me bewogen, een teken voor hem dat ik me langzaamaan begin over te geven. ‘Rot op met je onderzoek,’ snauw ik. De triomfantelijke blik maakt weer plaats voor vermoeidheid. ‘Het is niet mijn schuld dat je hier zit, behandel me er ook alstublieft niet naar.’ Hij kijkt nogmaals op zijn horloge. ‘Ik zie je over een uur in mijn kamer. Neem gewoon een douche en zet je er overheen.’ Het voorwerp dat het dichtst bij me in de buurt ligt, een afstandsbediening, vliegt naar zijn hoofd. Hij duikt op tijd weg en het ding raakt de muur en valt kapot op de grond. Met een verbaasd gezicht verlaat hij de hotelkamer.

Volgende stukjes worden wat langer (:

Nu ben ik toch wel nieuwsgierig over welk onderzoek het gaat...

Groetjes Marleen

Om te weten wat dat onderzoek is, zal je nog even moeten wachten, sorry xd

Nu ik alleen ben, eindelijk alleen, kan ik een beetje ontspannen. Mijn blik glijd door de ruimte. De afgelopen twee weken heb ik hier als het ware gewoond maar ik heb nooit de tijd genomen om hem goed te bekijken. Het is een luxe suite, met witte muren en een heerlijk zacht tapijt dat lichtjes aan mijn voeten kietelt. Grote ramen met witte gordijnen en openslaande deuren naar een balkon. Er is een bed, wederom wit, groot genoeg voor minstens 4 personen. Een paar meter ernaast een deur naar de badkamer. Dan nog de zithoek, waar ik nu zit. Er hangt een reusachtig televisiescherm aan de muur maar ik heb nog geen zin gehad om de ongetwijfeld vele kanalen uit te proberen. Ik sta onhandig op. Nog altijd ben ik niet gewend aan mijn nieuwe lichaam. Ik ben groter, leniger, sierlijker dan eerst. Het lijkt alsof ik minder lichaamsgewicht heb waardoor ik comfortabeler loop maar omdat ik nog altijd moet wennen voelt het bijna eng aan. Langzaam loop ik naar het balkon. Ik kan me niet voorstellen dat ik niet eerder de tijd heb genomen om het uitzicht te bekijken. Vanaf hier kan ik alles precies overzien. Het witte, uitgestrekte strand dat voor me ligt met daarachter een perfect blauwe oceaan. Als klein meisje had ik in een boom moeten klimmen om naar het strand te kijken omdat het recht om te lopen over het witte zand nu eenmaal is voorbehouden aan de elite onder de bevolking. Gekleed in mijn afdankertjes was het voor niemand moeilijk om te zien dat ik daar niet bij hoorde. Maar nu zou ik waarschijnlijk zo door de toegangspoort mogen lopen. Ik zou me niet eens hoeven legitimeren, niet met dit uiterlijk. Ook al heb ik geen flauwe notie van wat er met mijn gezicht is gebeurd, alle spiegels in de hotelkamer zijn om raadselachtige redenen verdwenen, ik kan de rest van mijn lichaam zien. Ik weet hoe zacht en bleek mijn huid is, ik kan de lokken van mijn felrode haar zien die tot ergens aan mijn navel komen. In mijn verbeelding zie ik eruit als een meisje dat je alleen op internet of in magazines ziet. Een meisje waar je een moord voor zou doen om in haar lichaam te zitten. Nu ik erin zit, kan ik niet wachten om eruit te mogen.

Spannend!! Nog een stukje? Dit is echt het type verhaal wat ik zo graag lees, dat merk ik nu al Echt knap gedaan!

Dankje, dan hoop ik maar dat het iets blijft wat je graag leest (:

Het uitzicht is betoverend. De hitte die van buiten af komt slaat tegen mijn huid en uit een reflex schiet ik naar achteren, weg van de zonnestralen die door de deuropening vallen. Ze hebben me al verteld niet in de zon te gaan tot ik toestemming ertoe heb gekregen. Niemand heeft de moeite genomen om ook maar enige uitleg te geven over de reden waarom het niet mag, waarschijnlijk verwachtten ze dat een paar strenge blikken genoeg zullen zijn. In tweestrijd met mezelf kijk ik schattend naar het balkon, de zonnestralen die voor mijn voeten eindigen en die overgaan in schaduw. Het is niet dat de zon nooit schijnt in Saïcia. In feite hebben we meer dan genoeg zon en gebrek aan regen, waardoor water schaars is. Het gebeurd niet zelden dat iemand die twee tellen geleden nog voor je loopt in een drukke winkelstraat, voor je voeten in elkaar stort wegens uitdroging. Uiteraard overkomt dat alleen de armen van Saïcia. Zeewater destileren is nou eenmaal duur of wordt gewoon duur gemaakt. Ik weet het niet precies.
Nee, ik zou de zon niet ingaan. Gewoonweg omdat ik de gevolgen niet kan inschatten. In plaats van een uurtje op het balkon door te brengen loop ik naar de badkamer, precies zoals Joa me heeft opgedragen. Hoelang is het geleden dat ik een bad heb genomen? Gisteren? Een week geleden? Misschien wel helemaal niet sinds mijn aankomst. De kamer overweldigd me weer, door zijn grootte en luxe. Thuis hebben we geen echte badkamer, alleen een te kleine teil waar ik eens in de week met veel protest het vuil van mijn huid boende. Hier in het hotel staat een reusachtig, helderwit bad. Ernaast een trappetje want de rand van de ovale vorm komt tot ergens aan mijn borst. Twijfelend kijk ik van het bad naar de douche en weer terug. Uiteindelijk kleed ik me in een razendsnel tempo uit. Vanavond, neem ik me voor, ga ik urenlang in bad liggen. Ik zucht terwijl ik onder de douche stap. Gedachteloos druk ik wat knopjes in en spring gillend weg als er kennelijk ergens een hoogdruk straal wordt geactiveerd. Woest begin ik weer aan de knoppen te morrelen en haal opgelucht adem als het water overgaat in een zachte straal. Terwijl ik voorzichtig mijn nieuwe huid het water laat raken, schiet die ene vraag door me heen. Waarom doe ik dit? Waarom maak ik me klaar om me door Joa te laten opdoffen? Ik wil niet gaan, het liefst wil ik nooit meer ergens heen. Er zitten gaten in mijn geheugen, die zijn begonnen sinds twee weken geleden. Sinds die ene bewuste dag. Met woeste bewegingen wrijf ik shampoo in mijn haar. De zoete geuren dringen mijn neus binnen en hoe zeer ik het probeer te haten, het lukt niet. Wij hebben zeep thuis, geen shampoo. Kleffe, groene zeep die je haar er nauwelijks schoner op maakt. Ik bijt op mijn lip. Dat is misschien wel het probleem. Ik wil te graag haten. Ik wil dit hotel haten, het StarSea Hotel waar ik vroeger zo graag naar binnen wou en waar ik urenlang over fantaseerde. Het was mijn droom om hier te wonen. Ik wil Joa haten. De shampoo, het eten, mijn lichaam, zelfs mijn nieuwe stem. Maar ik kan het niet. Ik voel me schuldig tegen over mijn familie, die verhongeren en uitgebuit worden door de regering, terwijl ik hier heerlijk onder een warme douche sta en ervan geniet. Ik kan inderdaad niemand haten, hoogstens mezelf.

OH MY GOSH BEN JIJ SOMS ELISE VAN PUNKYPET? o_O Als je dat niet bent heb ik een best grote faal maar ik ben eigenlijk wel zeker.

O, en je moet verder. xdd Ik volg je. >:3

Hahaha, ja dat ben ik (: En jij bent Riverdream?
&thanks (:

Ik heb al spijt dat ik toch naar Joa ben gegaan als ik zijn kamer inloop. In de hoek van de ruimte, voor het raam, staat Jesz Scotz, kaarsrecht met haar rug naar me toe. Joa zelf heeft een schetsboek voor zich liggen en is aan een bureautje aan het werk. Zijn ogen schieten nerveus van het boek naar Jesz en ik kan het hem niet kwalijk nemen, Jesz werkt iedereen op zijn zenuwen. Als de deur met een klik dichtvalt draait ze zich om. Ze draagt een donkerblauw mantelpakje dat zo te zien geen kreukje heeft opgelopen sinds ze het heeft aangetrokken. Haar afwasblonde haar zit in een strenge knot en haar mond is vertrokken tot een dunne streep.
‘Ik wou je bijna zelf gaan halen,’ zegt ze met een kleine minachting in haar stem.
‘Het spijt me. De douche was zo lekker warm,’ zeg ik nors, ‘Zoals je misschien weet heb ik nog nooit onder een douche gestaan.’ Ze negeert mijn verwijtende opmerking en begint te bladeren in het papieren die aan haar klembord vastzitten. Joa is opgestaan en gebaard dat ik in de enorme stoel moet gaan zitten, die hij al heeft klaargezet. Nergens staat een spiegel, kennelijk willen ze nog steeds niet dat ik zie wat er met mijn gezicht is gebeurd. Terwijl ik me met een plof laat vallen begint Jesz op zakelijke toon te praten.
‘De limousine arriveert over precies 87 minuten,’ zegt ze, ‘Joa zegt dat hij in die tijd klaar kan zijn als je meewerkt. Uiteraard werk je mee.’ Het is geen vraag, eerder een bevel en ik voel me niet geroepen om te reageren. In plaats daarvan focus ik me op de enorme hoeveelheid poeder, oogschaduw, potjes en cremetjes die Joa tevoorschijn haalt. Vaag dringt het tot me door dat dit make-up moet zijn. Ik heb het nog nooit eerder opgehad, alleen erover gehoord. De elite vrouwen smeren het heel vaak op hun gezicht. Ik wend mijn hoofd af en denk dan aan Jesz. ‘Uiteraard werk je mee.’ Geïrriteerd draai ik me weer terug en Joa begint meteen van alles op mijn gezicht te smeren. ‘De naam waarmee je je voorstelt is die van Claire Bauloire. Als iemand vraagt hoe je haar kent, dan zeg je dat het door internet komt. Je bent gekomen om een dienst te bewijzen,’ gaat Jesz verder. Ik prent de informatie in mijn hoofd, al weet ik dat ik het toch wel weer zal vergeten. Ze spert haar mond alweer open voor de volgende stroom maar ik onderbreek haar. ‘Ik wil niet gaan,’ zeg ik. Ze laat haar klembord zakken en perst haar lippen nog verder op elkaar.
‘We willen dat je gaat,’ zegt ze bars. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik ga niet eerder tot jullie me vertellen waar deze hele poppenkast nou eigenlijk op slaat.’ Joa is gestopt met poederen en kijkt me met grote, blauwe ogen aan. Zijn lippen vormen een onverstaanbaar ‘hou je mond’. Daarna begint hij weer door zijn berg potjes te graven. Jesz klemt het bord onder haar arm. ‘Wij bepalen of je wel of niet gaat, wij bepalen wanneer je de belangrijke informatie krijgt en als je het er niet mee eens bent dan...’ ‘Dan wat?’ kap ik haar af, ‘Dan vermoorden jullie me?’ Mijn toon is uitdagend, zonder vrees. Jesz’ ogen schieten vuur maar ze zwijgt. Er valt een stilte, die alleen wordt onderbroken door Joa die kennelijk maar niet kan kiezen tussen een bruine of een marineblauwe substantie en onverstaanbaar tegen zichzelf mompelt. Ik sla mijn benen over elkaar.
‘Ik ga dus niet,’ zeg ik, ‘Joa heeft me verteld dat niet iedereen gaat. Waarom zou ik wel moeten?’ Mijn stylist kijkt schichtig op, eerst naar mij en dan naar Jesz.
‘Stylisten zijn wel de laatste mensen naar wie je moet luisteren,’ zegt ze hooghartig terwijl een dodelijke blik Joa treft. Ze haalt het klembord weer tevoorschijn en leest de laatste dingen op. ‘Je praat met niemand, tenzij men tegen jou begint. Je eet niet, drinkt niet, en om precies 15:00 uur sta je buiten om terug naar je hotel te worden gebracht.’ Ze werpt een snelle blik op mijn gezicht om te zien of ik wel oplet.
‘En als je er een zooitje van maakt, zul je niet de enige zijn die er last van heeft.’ Ik doe alsof ik onder de indruk ben. ‘Wauw. Was dat een dreigement, Jesz?’ Ze glimlacht liefjes. ‘Misschien.’ De glimlach verdwijnt en haar strakke gezicht komt terug terwijl ze langs me heen loop naar de deur. De klik bevestigt dat ze de kamer heeft verlaten.

Jup, helemaal. Ik ga vanavond even lezenn, wij gaan zo eten (bbq) dus ben even te druk om ervoor te gaan zitten. (: Ik vind het idee wel geweldig. :3

Aloa, ik meld me hier! *kijkt waakzaam om zich heen*, wat is punkypet of whatever?

Maar goed, enkele stukjes geleden beschrijf je een kamer, ik heb het niet gelezen. Niet dat het niet goed was maar ik verveelde me en zocht het stukje erna op. ALs je een kamer beschrijft (ik citeer het half) moet je alleen neerschrijven wat je opvalt. Dus niet percies alles enzo, want dan klikt een lezer weg.

Voor de rest, geweldig! Na het eerste stukje had je me pas te pakken

Liefs, Floor

Ik wil ook verder lezen!! Ben enorm nieuwsgierig geworden!
Dit is echt het soort verhalen waar ik van hou!
Precies op het moment dat ik gestopt ben met schrijven, begin jij te schrijven, en heel eerlijk gezegd, schrijf je iets waar ik heel trots op zou zijn als ik het geschreven had! Wees maar trots op jezelf, je doet het prima. En ik ben heel nieuwsgierig hoe dit allemaal gaat lopen!

Groetjes Marleen

Bedankt iedereen (:
Ik moet inderaad rekening houden met beschrijvingen, dat vind ik ook het moeilijkste gedeelte om te schrijven, ook al zie ik het precies voor me.

‘Erg fijn dat je mij er ook nog even in betrok,’ zegt Joa geïrriteerd. Kennelijk heeft hij de kleur gevonden die hij zocht want hij staat al in de aanslag. ‘Ogen dicht.’ Ik gehoorzaam en zak een beetje onderuit in mijn stoel. ‘Het is toch zo?’ vraag ik. Joa bromt iets terwijl hij een zacht goedje op mijn oogleden smeert. Het make-up ritueel neemt een halfuur in beslag en al die tijd zeggen we geen woord. Zijn slanke vingers glijden door mijn haren.
‘Ik mag het toch wel zien als je klaar bent?’ doorbreek ik de stilte. Hij bromt weer iets terwijl een borstel woest zijn werk doet. Kennelijk is hij absoluut niet blij dat ik tegenover Jesz iets over hem heb gezegd. En ook al mag ik mijn stylist niet zo, hij is de enige die de moeite heeft genomen om vriendelijk tegen me te doen sinds ik hier ben. ‘Ik bedoel, het lijkt me heel fijn om het eindresultaat te zien,’ zeg ik, mezelf dwingend om een vriendelijke toon aan te slaan, ‘Volgens mij ben je erg goed in je vak.’ Dat laatste ligt er misschien iets te dik bovenop maar dat kan me niets schelen. Joa’s gezicht kan ik niet zien maar ik hoor een bescheiden kuchje. Hij wroet nog wat door mijn rode lokken, gebruikt borstels en gevaarlijk uitziende tangen en net als ik wil vragen of er misschien iets mis is met mijn haar, zoals giftige slangen die erin rondkruipen, doet hij een stapje naar achter en zegt ‘voilá.’ Er ligt een gelukszalige uitdrukking op zijn jongensachtige gezicht, zijn ogen staan dromerig en een half glimlachje speelt om zijn lippen. Ergens irriteert het me. ‘Zou ik het ook mogen zien?’ vraag ik ongeduldig. Hij knikt en graait in zijn tas. ‘Ze hebben me toestemming gegeven om de eerste te zijn die het je laat zien,’ zegt hij enthousiast, ‘Om onze band te bevorderen enzo.’ Dat laatste snap ik niet maar ik vraag niet verder want hij heeft een spiegel gevonden en draait hem langzaam om naar mijn gezicht.
En dan kan ik alleen nog maar met open mond mezelf aan staren.
Nee, niet mezelf. Ik ben het niet. Niets van mijn oorspronkelijke gezicht is overgebleven. Ik had geen lichtpaarse, amandelvormige ogen. Geen volle, rode lippen of geëpileerde wenkbrauwen. Maar nu heb ik het dus allemaal wel. Vol verbazing glijd mijn hand over mijn wang. ‘Ze is mooi,’ mompel ik zachtjes. Joa haalt me uit mijn lichte trance. ‘Ik heb jarenlang aan je gewerkt, weet je dat. Je bent mijn eerste creatie en je bent best mooi geworden, al zeg ik het zelf,’ zegt hij enthousiast. De spiegel duwt hij in mijn handen zodat ik mezelf nog iets langer kan aanschouwen. Er wordt iets tegen mijn hoofd aangegooid en met een ruk draai ik me om. Het is een klein, wit doosje. ‘Dat zijn je lenzen,’ zegt Joa, ‘Die moet je in want mensen zijn niet zo gewend aan paarse ogen.’ Ik knik begrijpend en wil mijn gezicht weer naar de spiegel keren om mezelf verliefd aan te staren maar krijg er geen kans voor. ‘Je jurk,’ zegt Joa. Uit één van de kledingrekken haalt hij een hoes tevoorschijn. Hij lijkt iets te willen zeggen maar bedenkt zich dan. Behendig ritst hij het geval open en haalt er iets van zwarte stof uit. ‘Tadaa,’ met een enorme glimlach laat hij het aan me zien. Het is een zwarte jurk, kort met een hoge hals. De mouwen zouden tot aan mijn elleboog komen. Meteen slaak ik een zucht van verlichting, dankbaar dat het niet iets met veel naakt is of van een vreselijke glinsterstof. ‘Hij is mooi,’ zeg ik voorzichtig en Joa begint te glunderen. Arme stakker.
Als hij op zijn horloge kijkt, schrikt hij. ‘Je hebt nog maar 10 minuten!’ Ik rol met mijn ogen. ‘Niemand vind het erg als we wat later komen. Ze zijn waarschijnlijk zelf ook te laat.’ Joa schudt zijn hoofd. ‘Jesz ontploft nog als we ons niet aan haar schema houden.’ Hij loop naar me toe en duwt de jurk in mijn handen. ‘Daar is de badkamer en schiet in godsnaam op. We willen niet dat je te laat komt op je eigen begrafenis.’

Oké, je hebt me mateloos in je greep. Je hebt me enorm nieuwsgierig gemaakt. Ik volg je nu helemaal en ik wacht in spanning op het volgende stukje. LOVE IT. <3

Wow heel apart! Een goed begin ook! En omg die laatste zin van dat laatste stukje. Nu ben ik echt heel nieuwsgierig in wat voor fucked up wereld zij terecht is gekomen!
Alleen die namen vind ik een beetje vaag. Joa doet mij meer denken aan een meisje en Jesz meer aan een jongen. Maar dat is mijn mening, ik weet niet of je het daar expres om doet ofzo...
Naja hup hup aan de schrijf jij!

Ik ben ook nog steeds bij!
Nieuwsgierig!! <3

Schrijf je snel verder? Als dat kan natuurlijk. Wil heel graag verder lezen.

Liefs, Marleen

Please ga door! Please......... Je maakt me mateloos nieuwschierig.

Liefs, Floor

HEE. Er begint iets te dagen. Wat als ze ECHT naar haar eigen begrafenis gaat? Of ik denk nu heel krom. xdd

Oke ik heb nog niet alles gelezen maar wel een begin gemaakt in ieder geval haha, de rest lees ik vanmiddag/vanavond wel want ben echt super benieuwd naar de rest! Ik was even vergeten hoe goed je wel niet schreef El haha <3

Over die namen:
Joa is afgeleid van Joachim en Jesz van Jessica. Bovendien speelt het in de toekomst dus ik denk dat de namen in dat tijdperk ook al weer aardig veranderd zullen zijn (:
En bedankt iedereen (:

Hoofdstuk 2
Een stroom scheldwoorden ontsnapt mijn mond als ik uitstap. Ik wil de deur van de limousine met een enorme dreun dichtgooien maar bedenk me dan dat niet eens hoeft. Ik heb nu een privé chauffeur die dat soort dingen voor me doet. Zo goed en zo kwaad doe ik 2 stappen richting het grote gebouw wat een straat verderop ligt. Au.
Ik kan me heel goed bedenken hoe ik er nu uit moet zien, wat anderen nu zullen denken. In eerste instantie zullen ze zich afvragen wie er in godsnaam met deze hitte een lange mantel draagt die bijna elk deel van het lichaam bedekt. Dat ik een zonnebril op heb, oké, daar zal niemand moeilijk over doen. Maar om de sjaal die strak om mijn haar zit gebonden zal ik vast wat rare blikken toegeworpen krijgen. Om nog niet te spreken over de enorme stiletto’s die aan mijn voeten zitten en die het lopen ondragelijk maken.
Joa heeft me in het hotel een spoedcursus stiletto lopen gegeven, zonder enig resultaat. Ik ben blij dat hij niet is meegegaan. Als hij me zo zou zien stuntelen kunnen ze hem nog wel eens met een beroerte opnemen in het ziekenhuis. ‘Ik kan dit,’ fluister ik tegen mezelf. Langzaam begin ik te lopen. Ene voet voor de andere. Ik bijt gefrustreerd op mijn lip en schop de schoenen uit.
Sorry Joa, bekijk het met je ‘eigentijdse outift.’ Van de jurk die ik onder dit pak draag is ook al niet veel meer overgebleven. Aangezien ik nog steeds geen toestemming heb om in de zon te gaan maar wel de verplichting om een begrafenis bij te wonen, hebben ze het maar zo opgelost. Het zou me niets verbazen als ik straks gesmolten aankom.
Het asfalt brand onder mijn voeten en de enige bescherming die ik heb zijn de dikke, geitewollen sokken die ik met veel protest heb aangetrokken. Nog maar een paar meter, hou ik mezelf voor. Het is leeg in dit gedeelte van Saïcia. In de binnenstad wemelt het van mensen maar hoe meer je je naar de rand van de stad begeeft, hoe minder je zal tegenkomen. De perfecte locatie voor een kerkhof. Ik sla de hoek om. Voor de ingang staan al mensen. Ze roken vluchtig hun sigaretje op en praten geamuseerd met elkaar. Ik verstop me achter een boom en haal diep adem. Omdat ik mezelf koppig heb voorgehouden dat ik nooit hier naartoe zou gaan, heb ik mezelf ook niet voorbereid op wat komen gaat. De mensen die ik onder ogen moet komen. De emoties die ik zal voelen.
Ik gluur voorzichtig om de stam heen en haal nog eens diep adem. Het liefst zou ik hard wegrennen maar dat is geen optie. Ze vinden me toch wel. Ik trek mijn mantel een beetje recht en loop, strak voor me uitkijkend, naar de ingang van het gebouw. De ceremonie wordt binnen gehouden, wat ook logisch is. In de zon zou iedereen na een paar seconden al doorweekt van het zweet zijn.
Ik duik een gang in naar de toiletten om mezelf op te frissen en dit vreselijke kostuum uit te trekken. Helaas ken ik de weg hier maar al te goed. Eerst voor de begrafenis van mijn opa en daarna die van mijn zusje. En nu voor die van mezelf. De zwarte doeken hang ik ergens op de kapstok en in de wc sprenkel ik water op mijn gezicht. Het is nog steeds gek om naar mezelf te kijken en ik geloof niet dat ik dit gezicht ooit het mijne kan noemen. ‘Oké, ik kan dit,’ fluister ik zachtjes. Het liefst zou ik mezelf opsluiten in de wc, eventueel nog uitvogelen of er een mogelijkheid is om mezelf door te spoelen maar in plaats daarvan duw ik de wc open. De stiletto’s grits ik onder de kapstok vandaan en prop mijn voeten erin. Zodra ik de gang uitloop, of meer strompel, en de grote zaal betreed slaat mijn hart dertig slagen sneller. In het midden van de ruimte staat een enorme, donkerkleurige doodskist.

Hey,
Goed gedaan! Nu ben ik nieuwsgierig! Snel nieuw stukje?

Groetjes Marleen

Oké. Jij moet heel erg dik verder. ;o

Ze hebben wel gelijk, je maakt me heeeel erg nieuwschierig.
Wat bedoel je met haar éígén begravenis?

Ga je snel door?
Liefs, Floor