Online Verhalen

Ik ben gewoon een enorme fan van The Hunger Games, boeken en films en ik moest mijn eigen verhaal erover schrijven.
Mijn verhaal begint na de 75e Hongerspelen, Katniss Everdeen en Peeta Mellark hebben gewonnnen maar er is nooit een opstand van gekomen zoals in de boeken. Het leven gaat gewoon rustig door.

'Je ziet er mooi uit.' Mijn moeder is ongemerkt achter me komen staan. Haar ogen staan bezorgd en ze wrijft onrustig haar polsen over elkaar. 'Hm,' brom ik kortaf, een teken dat ze weg moet gaan. Ze blijft gewoon staan en trekt de kraag van mijn jurk goed. 'Zenuwachtig?' Ik schud mijn hoofd en verberg mijn trillende handen in de vele plooien die mijn kleding heeft. Duizend briefjes. Mijn naam kan onmogelijk getrokken worden. Een kans van 7 op duizend is haast onmogelijk. Onwillekeurig denk ik aan vorig jaar. Primrose Everdeen deed maar 1 keer mee. Als haar zus er niet was geweest, weet ik zeker dat we haar nooit meer teruggezien hadden. Niet levend.
Ik wil me omdraaien en de krappe badkamer uitlopen maar mijn moeder blijft gewoon staan. Dit doet ze elk jaar en net als elk jaar word ik boos. 'In hemelsnaam, laat me erdoor,' snauw ik. Ik snap niet eens wat haar probleem is. Zij is veilig. En als ik getrokken wordt, heeft ze in elk geval één iemand minder om te voeden. Ik wurm me langs haar heen naar de woonkamer, waar de rest van mijn familie al klaar zit. Mijn vader die normaal in de mijnen werkt, hangt nu nors op de bank. Mijn zusje zit stokstijf aan tafel en speelt met een lepel. Het is haar eerste boete en de spanning is van haar gezicht af te lezen. Onwillekeurig denk ik aan Primrose en Katniss. Wat als Cely gekozen wordt? Zou ik dan ook het podium opstormen, gek van wanhoop? Ik weet het niet. Ik weet niet eens wat er door Katniss heen ging die dag.
'We kunnen gaan,' zeg ik zacht. Niemand kijkt op en dat had ik ook niet verwacht. Heel district 12 leeft vandaag in een nachtmerrie, een verdoofde toestand. Pas na de boete zal iedereen langzaam tot leven komen, feest vieren. Iedereen behalve de families van de ongelukkigen. Ik schiet in mijn gelakte schoenen en trek Cely overeind. Ze kijkt me met grote, helderblauwe ogen aan en de lepel valt op de grond. Toch laat ze zich gewillig meevoeren naar buiten waar andere gezinnen zich al naar het plein begeven. Aan de voetstappen te horen komen mijn ouders achter ons aan. Mooi, ik heb geen zin om ze weer mee te slepen, zoals vorig jaar. En het jaar daarvoor. Of het jaar daarvoor. Maar dit jaar is alles anders. Nu staat hun geliefde dochter Cely ook op het spel. Natuurlijk doen ze daar alles voor.
Halverwege komt Lily naast me lopen. Ze heeft haar vuurrode haar opgestoken in een ingewikkelde knot en de stralende witte jurk staat prachtig op haar zacht bleke huid. 'Happy Hungergames,' fluistert ze. 'Jij ook,' zeg ik gesmoord. Lily is waarschijnlijk mijn enige vriendin. Sociale contacten gaan me niet zo goed af, zeker de laatste tijd niet meer. 'Hoe vaak doe jij ook alweer mee?' vraagt ze. '7,' zeg ik. Ze zucht. Ik weet dat ze jaloers is. Het is niet dankzij mijn ouders dat ik me minder vaak hoef in te schrijven dan de andere kinderen uit de Laag. Ik heb gewoon een hele lieve oma die liever extra geld naar me toeschuift om eten van te kopen, dan dat ze me in de Hongerspelen ziet. Lily daarintegen doet nu 34 keer mee. 34 op duizend. Haar kansen zijn al een stuk minder in haar voordeel. Mijn hand schuift in de hare en ik knijp er bemoedigend in. Cely heeft ook haar schoolvriendinnen gevonden en doet precies hetzelfde. Hand in hand lopen we naar het plein, dat al afgeladen is van de mensen. Ik draai me om naar mijn ouders. Hier moeten we scheiden. Of ik zie ze zometeen in het Gerechtsgebouw, of ik zie ze straks thuis. Ik zucht. Dit is misschien het moeilijkste gedeelte van de hele boete. Ouders. Mijn ouders en ik die elkaar aangapen. Mijn moeder die altijd nog een poging wil doen om me te knuffelen terwijl ik behoedzaam achteruit stap. Het korte knikje van mijn vader. Cely die zich normaal huilend in mijn armen stortte maar nu naast me staat. 'We zien jullie zo,' zeg ik kortaf. Zoals verwacht doet mijn moeder een stap naar voren en knuffelt eerst Cely, komt dan langzaam op mij af en blijft gekwetst staan als ze ziet dat ik afstand van haar neem. Het knikje van mijn vader volgt. Dingen veranderen nooit in district 12.
Lily is een stukje verderop blijven wachten en haar hand schuift weer in de mijne als ik me bij haar voeg.
'Je weet waar je moet zijn?' vraag ik aan Cely. Ze knikt en wijst naar het vak voor de twaalf-jarigen. Ze duwt zich in mijn armen en ik laat het toe. Mijn zusje is een dierbaar bezit. Dan trekt Lily me mee naar het vak voor de zeventien-jarigen. Het gaat al bijna beginnen. De burgemeester staat op het podium en begint het eeuwenoude verhaal van Panem op te lezen. Ik weet zeker dat ik een heel stuk uit mijn hoofd kan meebrullen als ik het zou proberen dus in plaats van op te letten kijk ik rond. Haymitch zwabbert zoals gewoonlijk weer rond over het podium. Effie Prul heeft een glimlach op haar gezicht geplakt en is dit jaar gekleed in lila. De mensen uit het Capitool zullen me altijd een raadsel blijven qua mode. Aan de rechterzijde van het podium staan de Gedoemde Geliefden, de winnaars van vorig jaar. Vol bewondering kijk ik naar Katniss en Peeta, die nu hand in hand staan en zorgelijk de menigte overzien. Katniss ogen schieten wild in het rond en ik weet wie ze zoekt. Primrose. Prim die nu 13 is en niet meer beschermd kan worden door haar grote zus. Wie zal het dit jaar voor haar opnemen als haar naam getrokken wordt? Zullen er uberhaupt wel vrijwilligers zijn? Nee. Niet in district 12.
Lily knijpt in mijn hand. Kennelijk heeft ze gezien dat ik stond te dromen en wou ze me waarschuwen. Effie Prul is bij de enorme bak met briefjes aangekomen en haar hand graait in het rond. Het plein houdt hoorbaar zijn adem in. De zenuwen schieten door mijn maag. Hoelang kan iemand er over doen om een briefje te pakken? Het lijkt alsof er minuten voorbij glijden maar uiteindelijk heeft ze er dan toch één gevonden. Met een brede glimlach wordt het briefje opengevouwen.
'De vrouwelijke tribuut voor de 75e hongerspelen dit jaar is...'
Effie glimlacht breder om de spanning op te trekken.
'Primrose Everdeen.'
Er gaat een schok door het plein heen. Het kan onmogelijk zo zijn dat Prim voor de tweede keer op rij gekozen wordt. En tegelijk weet iedereen waarom. Het is een straf voor Katniss. Mijn hoofd draait naar het meisje op het podium. Ze is hysterisch gaan gillen. 'Nee, Prim! Ik ga vrijwillig!' krijst ze. Peeta's armen zijn sterk om haar heen gevouwen zodat ze Effie niet kan bestormen. Iedereen wendt zijn hoofd af. Het is tegen de regels om Katniss nog een keer de arena in te laten gaan, vrijwillig of niet. En dan zie ik Prim zelf. Ze huilt niet maar wankelt haast naar het podium. 13 jaar. Ze is waarschijnlijk de eerste die valt in de arena. Vorig jaar was er ook een meisje, Rue, nog jonger maar die had het voordeel dat ze kon klimmen.
Effie glimlacht breed als ze Prim op het podium verwelkomt. 'Als dat geen toeval is,' zegt ze lachend in de microfoon. 'Zijn er misschien nog vrijwilligers die haar plaats willen innemen?'
Dodelijke stilte.
Katniss is van het podium verdwenen, waarschijnlijk weggehaald door Peeta. Alleen Haymitch en de burgemeester zijn blijven staan. Zelfs Haymitch heeft een geschokte uitdrukking op zijn gezicht.
Ik zou opgelucht moeten zijn. Ik hoef de arena niet in. Cely hoeft de arena niet in. Lily hoeft de arena niet in. Ik kan terug naar mijn gewone leventje. Naar de eeuwenoude ruzies met mijn ouders, de slechte cijfers op school omdat ik gewoonweg niet wil leren, de honger, ziekte...
Effie Prul doet haar mond open. 'Niemand? Dan gaan we naar de he-...'
Ik weet niet waarom ik het doe. Maar mijn mond glijdt open en roept:
'Ik meld me aan als tribuut voor district 12.'

Helemaal mee eens! Keep writinnngggg!

Thanks (:
_______________

Effies mond gaan verbijsterd dicht. ‘Wat?’ fluistert Lily geschokt naast me. Er gaat geroezemoes door het plein. Langzaam draaien alle hoofden mijn kant op. Ik loop langzaam naar voren en kijk strak naar Prim. Ze gaapt me aan, geschrokken en tegelijk opgelucht. Waarschijnlijk weet ze niet wie ik ben of heeft ze me wel eens op school voorbij zien lopen maar meer ook niet. Ik realiseer me dat ik andersom net zo weinig van Prim weet als zij van mij. Vredebewakers stormen het podium op om het meisje weg te halen terwijl ik onhandig het trappetje opklauter. Ik verbied mezelf om mijn gezicht ook maar enige emotie te laten tonen terwijl ik langs haar heen loop. Effie is nog altijd verbijsterd maar haar glimlach komt alweer terug. Twee vrijwilligers in twee jaar. Wat is er van dit district geworden?
‘Hoe heet je?’ vraagt ze terwijl een microfoon onder mijn neus wordt geduwd.
‘Rysan Wouds,’ antwoord ik afwezig. Mijn ogen glijden door de menigte. Mijn zusje staat ergens achteraan te huilen. Mijn ouders kan ik niet vinden. Lily staart me nog altijd aan met die ongelovige uitdrukking. Dit is misschien de laatste keer dat ik het grote plein zie, ik kan maar beter zoveel mogelijk in me opnemen. Effie heeft aangekondigd dat het tijd is voor de jongens en graait in de andere bak. Er gaan geen zenuwen meer door me heen. Wie mijn tegenstander ook wordt, dood ben ik sowieso.
Effie’s hakken trippelen terug naar de microfoon.
‘De mannelijke tribuut voor district 12 van dit jaar...Liam Plaids.’
Nee.
Een grote, gespierde jongen stapt langzaam naar voren. Zijn gezicht staat strak, zijn ogen gaan schuil onder een pony van donkerblond haar.
Hij mag het niet zijn.
Speciaal voor deze gelegenheid heeft hij een witte blouse en een donkere, kartoenen broek aangetrokken. Onder de stof staan zijn spieren afgetekend.
Zou ik nog kunnen ruilen met Prim?
Hij klimt het trappetje op, niet zo onhandig als ik dat had gedaan maar met vaste, zekere stappen. ‘Een groot applaus voor de tributen van district 12!’ roept Effie vrolijk. Het blijft stil. Net als vorig jaar, toen Katniss zich aanbood, legt iedereen drie vingers tegen zijn lippen en steken ze dan in de lucht. Misschien is het een nieuwe traditie in 12 geworden maar het uitzicht is prachtig. Ergens in de verte vinden mijn ogen die van mijn moeder. Ze kan haar arm nauwelijks in de lucht houden, zo erg trilt ze. Ik wend mijn hoofd af. ‘Tributen, geef elkaar de hand.’ Effie kijkt ons verwachtingsvol aan. Ik moet mezelf dwingen Liam aan te kijken en steek zwakjes mijn hand uit. Hij pakt hem aan, vermorzelt hem bijna. De pijn verbleekt haast in vergelijking met de pijn die ik voel als ik in zijn ogen kijk. Ooit hadden zijn kastanjebruine ogen me vrolijk en warm aangekeken. Nu staan ze vol haat en afkeer. Als hij los laat trilt mijn hand onbeheerst na.
Effie huppelt bijna naar de microfoon.
‘Veel succes tributen en moge de kansen immer in jullie voordeel zijn!’

Ik schrijf voor mijn gevoel waardeloos. Serieus, hoe weet je dat het haar ex is |:
Maar dankje (: Rysan ga ik onthouden als naam want ik vind het tof ^^
__________________________________________________________

‘Waarom deed je dat!’ Lily duwt me bijna tegen de grond. Ze is inmiddels niet meer geschokt, alleen hysterisch. Boos misschien ook.
‘Ik weet het niet,’ zeg ik vermoeid. ‘Je weet het niet?’ herhaalt ze, ‘Je weet niet waarom je jezelf net ten dode hebt opgeschreven?’ Ik schud mijn hoofd. Lily’s ogen puilen bijna uit haar hoofd. ‘O mijn god...’ Ze rukt een vaas van een houten tafeltje af en gooit hem tegen de muur. Ik pak haar polsen en schudt haar door elkaar. ‘Moeten ze je hier soms weghalen?’ snauw ik. Dan pas zie ik dat er tranen in haar ogen staan. Ik wist dat de afscheidsgesprekken niet makkelijk zouden worden. Soms had ik er in bed wel eens over nagedacht over wat ik zou zeggen en tegen wie. Maar nu ik hier sta ben ik het even kwijt. Ik sla mijn armen om haar heen terwijl ze zachtjes begint te huilen. ‘Niet doen,’ fluister ik. Ze snikt iets onverstaanbaars terug.
‘Je moet op mijn zusje letten,’ zeg ik. Ze knikt. We hebben het er jaren geleden al over gehad. Als één van ons naar de Hongerspelen gaat, dan zorgt de ander voor diens familie. Ik worstel met de woorden die ik wil zeggen. ‘Lil, ik kom niet terug. Dat weet jij en dat weet ik.’ Ze laat me los. ‘Ik zou hier niet staan janken als je bleef leven.’ Mijn ogen vinden de grond. ‘Ik weet niet hoe ik het moet zeggen.’ Ze slaat haar armen weer om me heen. ‘Ik begrijp je.’
Na Lily moet ik mijn familie onder ogen komen. Mijn zusje huilt onophoudelijk, mijn moeder is het spoor bijster, alleen mijn vader is in staat om een paar woorden over zijn lippen te krijgen. ‘Ik zal je niet vragen waarom,’ begint hij, ‘Want je geeft toch geen antwoord. Dus... succes.’ Hij kijkt ongemakkelijk naar de grond. Ik geef hem het korte knikje waar hij zo goed in is. Mijn moeder komt naar me toe, wacht dit keer niet op mijn toestemming, en houdt me stevig vast. Ze blijft minutenlang zo staan tot de deur openslaat en een vredebewaker aankondigd dat het tijd is. Snel maak ik me los en richt me op mijn zusje. ‘Je mag je nooit inschrijven voor bonnen,’ sis ik, ‘En praat met Prim. Ze zal het vast fijn vinden.’ Cely knikt en slaat haar armen om mijn middel. Uiteindelijk moet mijn vader haar losrukken en slaat de deur met een klap dicht. Ik ben alleen. Verslagen ga ik op de sofa zitten die ze hier hebben neergezet. Het begint nu pas tot me door te dringen dat ik echt de arena in moet. Dat ik dood ga. Misschien andere kinderen moet vermoorden. En dan dringt het tot een schok tot me door. Dit zijn niet zomaar de Hongerspelen. Dit is de Kwartskwelling. Jammerend sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Maar vooral, waarom?

Oh my gosh, i love it <3
Snel verder

Waarschijnlijk ga ik nu als een ongelooflijke noob overkomen, maar wat is ookalweer de KwartsKwelling? :3 En je moet verder, LOVE IT.

De Kwartskwelling is om de 25 jaar en dan gebeurd er iets extra's. Er moeten bijvoorbeeld extra veel spelers het veld in.
___________________________

Gekleed in een zwarte jurk verschijn ik aan het diner. Het afscheid op het station is als een waas aan me voorbij gegleden. Veel camera’s, veel geflits, veel geschreeuw en mensen. En nu rijden we in een dure trein met zo’n 400 kilometer per uur naar het Capitool. Effie huppelt van enthousiasme heen en weer, kennelijk is ze overgelukkig met haar twee nieuwe tributen.
Behoedzaam kijk ik naar al het eten dat uitgestald is. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel bij elkaar heb gezien. ‘Pak maar,’ hoor ik een mannenstem zeggen. Verschrikt kijk ik op. Peeta Mellark en Katniss Everdeen zitten aan de andere kant van de enorme tafel. Hij kijkt me vriendelijk aan, zij ontwijkt mijn blik. Voorzichtig pak ik een stukje brood en begin erop te knagen. Peeta schudt zijn hoofd. ‘Een hele tafel vol eten en jij begint met het brood.’ Ik haal mijn schouders op. Hij lijkt me een vriendelijke jongen maar op dit moment heb ik weinig behoefte aan praten. De deur schuift open en Liam sjokt naar binnen. Hij groet iedereen, kijkt uitdrukkelijk niet naar mij, en gaat in de buurt van Peeta en Katniss zitten. Ik schep mijn bord vol met allerlei soorten vlees en groentesoorten en prop me schandalig vol. Nog nooit heb ik zoveel eten voor mezelf gehad, zoiets komt gewoon niet voor in district 12. Effie maakt een paar opmerkingen over tafelmanieren en ik realiseer me dat ik waarschijnlijk ontzettend smak, hoewel ik nog het fatsoen heb om mes en vork te gebruiken. Ik werp een voorzichtige blik richting Liam en zie dat hij het niet veel beter doet dan ik. Desondanks ga ik door met eten.
‘We hadden het idee om op Haymitch te wachten,’ zegt Peeta na een tijdje, ‘Maar die ligt in zijn coupé. Dus dachten we dat wij alvast konden beginnen.’ Hij kijkt vragend naar Liam en vervolgens naar mij. We knikken en mijden zorgvuldig elkaars blik.
Katniss speelt met het eten op haar bord terwijl Peeta praat. ‘We gaan het nog niet over tactieken hebben. Dit is ook ons eerste jaar als mentor en we kunnen jullie nu alleen de tips geven die Haymitch ons vorig jaar gaf.’ Hij zwijgt even en neemt een slok water. ‘Blijf leven.’ Ik kijk hem verbaasd aan. De legendarische tip van onze mentoren: blijf leven. Peeta ziet mijn blik en glimlacht. ‘Denk er maar eens over na. Als we aankomen bij het Capitool krijgen jullie een stylisten team, wat jullie ongetwijfeld wel weten. Luister naar ze. Protesteer niet. Een goed uiterlijk helpt je sponsoren te krijgen.’ We knikken. ‘Wordt Cinna onze stylist?’ vraag ik. Katniss kijkt even op maar zodra haar ogen mij ontmoeten kijkt ze weg. ‘Ja,’ zegt ze zacht. Ik haal opgelucht adem. Cinna had ik vorig jaar al een paar keer op tv gezien. Hij zag er normaal uit terwijl zijn creaties prachtig waren. Peeta en Katniss staan op, wensen ons weltrusten en lopen hand in hand de coupé uit. Ik bedenk me nu pas dat ik ze nooit eerder hand in hand zag lopen. Ik heb ze eigenlijk nooit meer samen gezien sinds hun overwinning. Maar ik hoef me geen zorgen te maken over het liefdesleven van de gedoemde geliefden. Mijn eigen liefdesleven zit schuin tegenover me en propt een chocolade cake naar binnen. Het is ongemakkelijk stil, op wat smakgeluiden na. Er is zoveel wat ik wil zeggen maar ik durf niet te beginnen. Uiteindelijk schuif ik mijn stoel naar achteren om mijn bed op te zoeken. De kledingkast hangt vol met verschillende soorten pyjama’s terwijl we hier maar één nacht zullen blijven. Een overdreven teken van het Capitool om te laten zien hoe rijk ze zijn. Ik kies een kort broekje en een hemdje en glij onder de dekens. Het is onvoorstelbaar hoe zacht dit bed is, alsof je op wolken ligt. Maar de slaap wil niet komen. Steeds weer moet ik denken aan Prim op het podium. Het moment waarop ik mezelf aanbood in haar plaats. Waarom deed ik dat? Ik deed het niet voor haar in elk geval. Prim is een lief meisje maar ik heb verder niets met haar. Had ik mijn mond gehouden, dan lag ik nu thuis op een bed van harde latten. Ik zou geen honger hebben gehad want heel district 12 viert feest en op zo’n moment is er eten in overvloed.
Misschien ging ik daarom vrijwillig. Mijn leven in district 12 is een sleur. Elke dag hetzelfde. Naar school, thuis komen, verhongeren, ruzies maken, werken, nog meer honger, nog meer ruzies... Misschien wou ik gewoon iets doen om die sleur te doorbreken. Maar waarom ik dat nu precies tijdens de Kwartskwelling doe...
Ze hebben niet verteld wat er gaat gebeuren en dat is wat me zorgen baart. De vorige Kwartskwelling bevatte 2 maal zoveel spelers maar dat is dit jaar niet het geval. Er is geen president Snow op de tv verschenen met de grote envelop en daarin het gevreesde lot voor de tributen. Ik ril als ik denk aan wat me te wachten staat. Uiteindelijk val ik toch in slaap en het is niet mijn zusje die ik als laatste zie voor ik inslaap. Niet Lily of Primrose.. Het is Liam.

Great great great!
je schrijft niet waardeloos, ik vind het leuk om te lezen, ook omdat ik nogal fan ben van de film
de boeken heb ik helaas nog niet gelezen, maar dat komt nog wel.
ik heb geen foutjes kunnen ontdekken, jeahh
het enige waar je nog eens naar moet kijken (naar mijn mening) is het stukje over dialogen in de schrijflessen.
ze zijn mooi, maar soms lopen de teksten van de personen iets te veel in elkaar over.
Enters ertussen is genoeg, kortom lees de schrijfles een keer door, pas het toe et voilà!

Na een paar uur met Cinna te hebben doorgebracht, wordt ik naar de strijdwagens geleid. Ik ben me ervan bewust dat iedereen me aanstaart, uiteraard door Cinna’s creatie, en voel me totaal niet op m’n gemak. De jurk is weliswaar fantastisch maar ik ben geen aandacht gewend, niet op een positieve manier. Verderop staat Liam al klaar. Zijn ogen worden iets groter als hij me ziet maar staren vervolgens net zo nors voor zich uit als altijd. Peeta en Katniss staan naast hem. Katniss heeft haar ogen gericht op de andere tributen maar Peeta glimlacht als hij me ziet. ‘Cinna weet er altijd iets moois van te maken,’ zegt hij. ‘Alle lof voor Cinna,’ mompel ik. De jurk die ik draag is enkellang, en gitzwart. Het is eigenlijk een heel simpel model, zonder gekke plooien maar met een diepe inkijk. Als je hem aanzet begint de onderkant van mijn jurk langzaam te branden, en schieten hoge vlammen langzaam omhoog. Cinna heeft speciale strengels in mijn haar gevlochten die oplichten, zodat het lijkt alsof mijn haar in brand staat. Ik voel me slecht tegenover Katniss. Zij is het meisje dat in vuur en vlam stond, niet ik.
Liam heeft iets soortgelijks aan maar dan als een pak. Al met al ziet hij er onweerstaanbaar uit.
Peeta zegt dat we in de strijdwagens moeten klimmen. Ik staar hem doodsbenauwd aan. Het is niet zozeer het idee dat ik straks door heel Panem bekeken wordt. Het is meer het feit dat ik 20 minuten naast Liam moet doorbrengen.
Waarschijnlijk duwt hij me halverwege uit de wagen.
‘Ik wil dat jullie elkaars hand beethouden,’ instrueert Peeta. Liam en ik kijken elkaar even aan en wenden tegelijk onze blikken af. Hij doet geen poging om mijn hand te pakken dus ik doe ook niets. Peeta doet zijn mond open, waarschijnlijk om een preek te geven maar dan wordt het signaal gegeven en rijden de eerste tributen al naar buiten. Zenuwen.
Ik heb niet eens de tijd genomen om mijn tegenstanders te bekijken en ben het voorlopig ook niet van plan. Beelden van tributen van voorgaande jaren doemen voor mijn ogen op. De grote jongen uit district 2 van vorig jaar. Of de jongen uit district 11. Als zulke type’s meedoen ben ik bij voorbaat al verloren.
Opeens komt de wagen in beweging. Ik schrik en wankel eventjes maar herstel me snel. En dan rijden we door het Capitool. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden, nors te kijken maar het is haast een onmogelijke opgave. De enorme hoeveelheid aan mensen verrast me. Ik herstel me snel, kijk recht vooruit maar probeer ondertussen zoveel mogelijk vanuit mijn ooghoeken te spieken. Liam doet hetzelfde. Ik neem niet de tijd om te luisteren naar wat de menigte gilt of om te kijken hoe Cinna’s creatie eruit ziet op tv. Minuten kruipen voorbij. Ik kan niet zeggen dat ik van de toch geniet. Telkens ben ik bang dat Liam me met een onverwachte beweging uitschakelt. Onzin natuurlijk. Maar wat tussen mij en hem speelt gaat dieper dan een paar Capitool regeltjes.
En dan is de tocht voorbij. De strijdwagens staan in een halve cirkel en een kleine man begint aan zijn speech. President Snow. Ik heb hem wel eens op tv gezien, de zeldzame keren dat we stroom hadden. Het lijkt me geen aardige man maar misschien komt hij alleen maar zo over.
Aan de andere kant hoort een president vriendelijk te zijn. Denk ik.
Zodra Snow klaar is mogen we uitstappen. Ik spring de wagen uit en loop meteen 10 passen bij Liam vandaan. Hij doet hetzelfde.
Nergens een Peeta of een Katniss, alleen een Haymitch. Ik besef me dat ik hem eigenlijk nog niet eens gesproken heb sinds mijn deelname aan de Spelen. Hij ziet er nors uit en ruikt voor de verandering eens niet naar alcohol. Misschien blijft hij altijd nuchter tijdens de Spelen. In district 12 zie ik hem een paar keer per week lallend voorbij komen. Meestal wendt ik mijn hoofd af.
Nu kijkt hij ons chagrijnig aan. ‘Jullie mogen zometeen op je blote knietjes naar Cinna toekruipen om hem te bedanken voor de outfits,’ zegt hij, ‘Want verder waren jullie waardeloos.’ Liam haalt zijn schouders op, mijn ogen vinden de vloer. Haymitch snuift om ons zwijgen maar goddank duikt Effie op. Ze schenkt me een stralende glimlach terwijl ze voorzichtig een pluk haar goed doet. ‘Jullie waren fantastisch,’ zegt ze met een schuin oog op Haymitch. Hij rolt met zijn ogen en draait zich om. ‘Kom, ik breng jullie naar je kamers. Het is morgen een grote, grote, grote dag en ik wil dat jullie goed voorbereid zijn.’ Liam en ik volgen haar, met een perfecte afstand van minimaal 5 meter tussen ons in. Het is haast pijnlijk tussen ons. Een ogenblik besef ik me dat de andere tributen dit ook zien. Dat er geen Gedoemde Geliefden zullen zijn, zoals vorig jaar.
Dit jaar zullen de tributen van district 12 elkaar waarschijnlijk in de eerste minuten te lijf gaan.

snel verder

Heel vermakelijk! Leuk fanfic.
Jammer dat 't al een tijdje stilligt.

Dit is nice schrijf pleas verder

OMGGG OMGG OMGGG OMGGGGGGGG OMGGGGGGGGGGGGG

Ik heb hier geen woorden voor. Het is GEWELDIG!!!!!!! Het is precies alsof ik nóg een hunger games lees... Ik vind - nee ik eis - dat je verder moet schrijven, want het is gewoon te perfect om onafgemaakt te laten... Je kunt het