Online Verhalen

De brunette stak gehaast de straat over, onwetend dat ze het verkeer ook nog eens ophield. Ze had alleen maar oog voor het grote gebouw voor haar. De bibliotheek. Haar hakken tikten luid toen ze de trap op rende. Ze was te laat, dankzij het verkeer. Zelf was ze altijd op tijd, nooit had ze ergens problemen mee. Maar het openbaar vervoer leek haar te haten. Vooral de taxi's.
Buiten adem opende ze de deur. Ze liep zo zacht als ze kon naar binnen, iets wat moeilijk ging met deze schoenen op een prachtige marmeren vloer. De man achter de counter keek er even van op, zag dat zij het was en wees naar boven toe.
'Bedankt!' riep ze hem snel toe, terwijl ze de trap oprende. Ze kenden elkaar al langer dan vandaag, en hij wist precies wat ze hier kwam doen op deze zonnige dag.
Eenmaal boven zag ze dat de achterste rij zich naar haar toe had gekeerd. Luidruchtige binnenkomst, check. Kort glimlachte de brunette naar de vreemden en zocht haar vriend met haar ogen. Ze had hem gevraagd haar op te halen, maar hij weigerde. Haar huis was niet eens zo ver van die van hem af. Hij leek niet aanwezig te zijn.
Op haar tenen liep ze zo zacht als mogelijk was maar richting een lege plek. Het maakte eigenlijk ook niet uit of Macen er was of niet. Dit was iets dat zij wou, hij verachtte het waarschijnlijk. Hij verachtte eigenlijk alles waarbij hij niet degene in de spotlight was. Ze besloot hier straks maar over na te denken.
Ze vond een lege stoel, ging er haast geluidloos in zitten en keek een verontschuldigend rond. Mensen vanuit elke kant wierpen een blik op haar. Sommigen geïrriteerd, sommigen verward, sommigen gewoon nieuwsgierig. Wie durfde er dan ook te laat te komen?
Snel keek ze naar de man die aan het spreken was. Dat hoorde ze net niet. Zou hij gestopt zijn toen ze
binnenkwam? Vast niet. Ze hield haar blik op hem. Hij zag charmant en verassend gespierd uit. Voor een klein momentje keek hij glimlachend de zaal over. Zijn glimlach was zo oprecht dat de brunette er ook van begon te glimlachen. Voor een paar seconden kruisten hun blikken elkaar, voordat hij zich weer naar de rest keerde. Ze bleef naar hem kijken, niet alleen omdat hij knap was, maar vooral omdat hij haar bekend voorkwam.
Ze was er zo hevig over aan het nadenken dat ze schrok toen het publiek begon te klappen. Snel klapte ze mee en keek ze weer naar de man. Ze zou het zich straks toch wel weer bedenken. De man bedankte het publiek en keerde zich tot de mannen die naast hem stonden. Een daarvan was de schrijver van haar favoriete boek. Ze glimlachte breed toen hij achter de microfoon ging staan. Ze was niet te laat, ze zou hem nog horen.
Toen hij begon te praten was de brunette op het puntje van haar stoel te vinden. Haar favoriete schrijver, en ze had er geen woord van gemist. Ondanks dat ze te laat was, miste ze toch niets. Vandaag leek haar toe te juichen. En dat Macen er niet was met zijn geklaag was eigenlijk alleen maar goed.
Toen ze ineens een telefoon af hoorde gaan keek ze geïrriteerd op. Het kwam van dichtbij. Ze keek heen en weer, totdat ze het deuntje herkende. Snel pakte ze hem uit haar broekzak en keek erop. Macen. Gelijk drukte ze hem weg. De schrijver was ondertussen gestopt met praten en wierp een blik op de brunette met het telefoontje in haar handen.
Ze merkte op dat hij gestopt was en keerde zich gelijk naar hem. Hij glimlachte even en vertelde verder. Er verscheen een grote grijns op haar gezicht. Macen zorgde er zonet voor dat dat hij naar haar keek. En glimlachte. Haar dag was echt geweldig.

Fangirlende brunette.
Ben benieuwd waar het over gaat, dus verder <3

Hoi!

Ik had je stuk een paar dagen geleden al gelezen ik vind je schrijfstijl heel fijn doorlezen (:
Mag ik je een tip geven? Het is handig om een voorsteltopic aan te maken en jezelf even voor te stellen. Je kunt eventueel aangeven dat je al een aantal verhalen begonnen bent op het forum en andere leden zijn dan sneller geneigd om je verhalen te lezen.
En nog een tip: als jij op verhalen van anderen reageert, heb je meer kans dat je zelf ook reacties krijgt: het is een wisselwerking!

Voor vragen of als je er niet uitkomt, kun je altijd een berichtje sturen!
Maar misschien is het handig om dus eerst een voorstelpraatje te schrijven. Je mag er zoveel of zo weinig inzetten als jezelf wil, dat is helemaal aan jou. (:

Liefs, Marit.

Thanks! Fijn om zoiets te lezen. (:
Ik zal het straks doen. Bedankt voor de tips! Ik zal er zeker wat mee doen. ;D Ik heb nu alleen geen tijd, dus waarschijnlijk morgen of zo. (:

---------------------

Na zijn verhaal kon iedereen een exemplaar van zijn boek kopen en hem vervolgens laten signeren. Ze had dit boek nog niet gekocht omdat ze hier al vanaf wist. Als beginnend schrijfster – en wat connecties - heb je wat privileges. Al is het eigenlijk meer het feit dat iedereen in de bibliotheek haar hier kent en haar steunt. Dus ook met het inlichten van deze dag.
Geduldig sloot ze zich achter in de rij aan.
Na een paar minuten was ze al aan de beurt. Ze gaf de man het geld voor het boek en kreeg er een. Ze bedankte hem en sloot zich vervolgens aan bij de andere rij, de rij waar ze haar idool zo zou ontmoeten, en een praatje met hem zou kunnen maken. Met een vrolijke glimlach op haar gezicht keek ze naar het boek met de papieren kaft. Een Special Edition. Ze rook eraan, iets dat ze had overgehouden aan al die jaren rondhangen in de bibliotheek. Het rook helaas niet zo lekker als een boek dat al jaren uitgeleend was, maar het boek was perfect. Hier had ze lang op gewacht. Tenminste, het leek lang. Het was zo'n twee maanden geleden dat het boek uitkwam. En eindelijk was het de tijd dat hij handtekeningen uit ging delen.

'Mobieltje,' ze keek op. Was ze er al? Ze zag de schrijver recht voor haar zitten. Een tafel er nog tussen natuurlijk.
Ze begon weer breed te glimlachen, totdat ze doorhad wat hij zei. Ze voelde haar wangen gloeien. 'Sorry daarvoor.'
Hij schudde even lachend zijn hoofd. 'Wat wil je er hebben staan?'
Ze lachte even mee. 'Zet maar iets leuks neer.'
'Hoe heet je?' hij keek haar vragend aan.
'Caileigh,' antwoordde ze. Vervolgens spelde ze het, aangezien dat altijd fout ging.
Hij schreef en sloeg vervolgens het boek dicht. 'Nog niet kijken, pas zodra je thuis bent. Oké?'
Ze keek hem aan. Dat ging haar niet lukken. Ze wierp een blik op het boek en keek vervolgens weer naar hem. Hij begon te lachen. 'Beloof het me.'
Ze knikte langzaam en liep vervolgens weg. Ze was zo in de wolken dat ze niet doorhad dat ze tegen de eerste spreker aan liep. Ze gaf een zachte gil, liet haast het boek uit haar handen vallen en dreigde achterover te vallen, totdat ze een hand rondom haar pols vond.
Gelijk keek ze naar de man, met een kleine maar dankbare glimlach. Hij glimlachte charmant terug. 'Ben je zo blij met je handtekening?'
Ze beet even op haar lip. Ze wist dat ze opnieuw aan het blozen was. Snel knikte ze. Even bekeek ze zijn gezicht eens goed. Zijn gezicht had ze groter gezien. Ze had zijn gezicht op bussen gezien. Op billboards. Op gebouwen. Overal. Toen viel haar mond open.
'U werkt voor Barrow & Gage,' zei ze verward.
De man begon te lachen. 'Zo zou je het kunnen zeggen.'
Kijkt nog altijd verward naar hem. Hij werkte er niet voor. Hij was Pearce Barrow. Een van de stichters. Iets wat ze niet begreep is dat hij hier was. Dit boek is van de concurrent.
'Moet u niet...' ze bedacht zich even wat ze ook alweer wou vragen.
Hij lachte even, maar liet duidelijk merken dat het niet om uitlachen ging. 'Ik hoor hier niet te zijn. Ern is een vriend van me.'
Ze sloeg zichzelf zacht en niet te dramatisch zacht tegen haar voorhoofd. Ze was weer lekker onhandig bezig.

De titel maakte me nieuwsgierig. Het is een plezierig lezend verhaal. Af en toe kwam ik iets tegen waarvan ik het op een iets andere wijze zou hebben neergezet, maar gelukkig schrijft iedereen op een eigen manier. De snelheid zat er tijdens het lezen goed in en dat was zeer plezierig. Verder beschouw ik het momenteel nog als onmogelijk om een mening over het verhaal te vormen. Daarvoor weet ik momenteel nog te weinig.

Veel schrijfplezier op deze site.

'Jij komt hier vaker,' hij keek haar aan. Hij was nog even charmant als voorheen. Misschien zelfs meer, aangezien hij nu met haar aan het praten was, en het dus persoonlijker was.
Ze keek verbaasd. 'Minimaal eenmaal in de week.'
Hij glimlachte. 'Ik dacht al dat ik je herkende.' Hij herkende haar? Deze dag werd vreemder en vreemder. Ze voelde hoe ze begon te blozen, ze was gecharmeerd dat hij haar herkende, aangezien hij een soort van bekend is. In haar wereld tenminste.
'Wie leent er tegenwoordig nog boeken uit de bibliotheek?' hij leek het meer te vragen uit belangstelling, en niet eens om het feit dat het inderdaad wel heel vreemd is, en dat zij haast de enige nog zal zijn die constant blijft terugkeren.
Ze lachte even wat onzeker. 'De geur.'
'De geur?' hij lachte met haar mee. Ze kon niet echt aan zijn gezicht aflezen of dat hij haar nu wel aan het uitlachen was of simpelweg lachte om een enkele andere reden.
De brunette knikte langzaam. De geur maakte de boeken een stuk persoonlijker, alsof de geur al genoeg verhalen vertelden aan haar. Hoe heviger de geur hoe interessanter het boek voor haar was. Dat betekenden dat al vele haar voor waren en dat het hoogstwaarschijnlijk een goed boek was.
'Die heb ik nog nooit gehoord,' hij glimlachte nu.
Ze lachte weer even. 'Je hebt altijd van die vreemde mensen.'
'Ik zou het niet vreemd noemen,' hij trok met een lichte grijns zijn wenkbrauw op. Dit was overduidelijk een compliment, en als Caileigh ergens niet tegen kon waren het complimenten. Opnieuw werd ze rood, en weer kon ze het niet bedwingen. Ze haatte - nee, haten was een te groot woord - hoe snel mannen haar konden laten blozen.
Hij lachte nu even, maar het leek opnieuw niet op uitlachen. Ze kon er natuurlijk naast zitten. 'En wat doe je verder, buiten het ruiken van boeken?' Hij zorgde ervoor dat het niet eens zo stom klonk als het daadwerkelijk was.
Ze dacht even na. 'Ik schrijf.' Haar echte werk zou ze maar niet vertellen, dat was niet zo boeiend als dat schrijfster gedeelte. Al had ze nooit boeken uitgebracht.
Hij knikte geïnteresseerd. 'Wat schrijf je zoal? Columns?'
Ze schudde lachend haar hoofd. 'Boeken.'
'Interessant, wat voor boeken? Drama? Sci-fi?' hij leek daadwerkelijk geïnteresseerd in wat ze vertelde. Of ze was slechter in het lezen van lichaamstaal dan ze dacht.
Ze haalde haar schouders lichtelijk op. 'Eigenlijk van alles, er zit drama in, spanning, eigenlijk kan het niet onder een genre vallen. Maar ik denk vooral avontuur.'
Hij knikte. 'Heb je ook al boeken uitgebracht?'
Snel schudde ze haar hoofd. Ze had geen idee waarom ze daar zo snel op reageerde, waarschijnlijk omdat ze nog met haar hoofd in de wolken zit terwijl ze met hem aan het praten is, en dat het ook allemaal niet beter maakt.
Hij keek verbaasd. Waarschijnlijk had hij haar niet zo ingeschat. 'En waarom dat niet? Writersblock?'
'Nee, daar heb ik haast geen last van. Schrijven is mijn leven, ik deed het al vanaf jongs af aan. Maar het is nooit goed genoeg, ik ben nooit tevreden over de woorden die ik schrijf, hoe ik dingen verklaar, de zinsopbouw en vooral het gedrag van de personages,' ze wist dat dit antwoord misschien te lang en onlogisch was, maar het kwam er gewoon uit. En ook hier was ze niet tevreden over, en dat terwijl het niet eens een boek is. Dit was het echte leven en hier begon de onzekerheid ook al.
Hij keek bedenkelijk naar haar. 'Waarom laat je me niet eens je boek lezen? Ik ben benieuwd nu, Caileigh.'
De manier waarop hij haar naam zei maakte bezorgde haar een glimlach. Toen drong het pas tot haar door. Wou hij nou echt haar boek lezen? Ze knikte langzaam.

Hoi!
Ik vind dat je erg goed schrijft. Het verhaal boeit me ook, en je beschrijft heel goed de omgeving en hoe de mensen eruitzien.
Ben benieuwd naar een nieuw stukje!

.

Thank you! ;D

---------------------

'Wat dacht je van vanavond tijdens diner?' hij liet er overduidelijk geen gras over groeien.
Ze beet zacht op haar lip. Vroeg hij haar nou werkelijk mee uit? Haar wangen begonnen opnieuw te gloeien. Ze had geen idee hoe ze hierop moest reageren. En Macen? Met een oneindige warboel in haar hoofd knikte ze langzaam, ook al was er twijfel. Ze wou het wel, deze man was charmant en ergens een uitdaging, en dat terwijl ze nooit echt interesses had in uitdagingen. Hij haalde het beste - of slechtste - in haar naar boven.
Hij glimlachte tevreden. 'Waar woon je?'
De twijfel begon toe te slaan. Had ze dit wel goed afgehandeld? Wat zou ze Macen zeggen? Ze hoorde vanuit haar mond haar adres komen. Zonder er verder over na te denken keek ze naar hem. Die buurt kende iedereen.
Hij knikte. 'Dan kom ik je om half acht ophalen.'
Ze keek naar hem en knikte ook kort. Ze kreeg even geen woorden meer uit haar mond. Ergens was ze bang dat ze het allemaal erger maakte dan het al was. Ze was niet het type dat vreemdging, ze was het type dan onvoorwaardelijk van iemand hield. Iemand die haar hele hart gaf. Alleen leek Macen het al een tijdje niet meer te omarmen. Alleen was dat nog niet goed. Ze ging vreemd. Wacht, nee. Ze ging niet vreemd. Ze deed toch niets met Pearce? Nee. Dus er was niets mis met dit vriendschappelijke dinertje. Ze zuchtte opgelucht en knikte.
'Mooi, dan zie ik je dan, Caileigh,' hij pakte haar hand, gaf een kus op haar handrug en glimlachte nog eens charmant. Langzaam liet hij haar hand los voordat hij naar Ern toe liep.
Ze keek hem nog een klein momentje aan voordat ze de hete adem van haar paniek in haar eigen nek voelde hijgen. Ze had geen nette outfits. Ja, ze had genoeg jurkjes, maar geen jurkjes die hiervoor gemaakt waren. Geen date-jurkjes.
Snel liep ze naar de tas toe, terwijl ze het boek in haar handtas stopte. Ze moest naar de stad, en snel. Veel geld had ze niet, maar ze had wel gespaard. Voor een auto. Al leek het haar logischer dat ze met de taxi’s zou blijven gaan, die waren goedkoper dan de benzine.
Toen ze eenmaal de trap af was zwaaide ze kort naar dezelfde man achter de counter voordat ze naar buiten rende. Zo snel als ze kon – op die hakken – liep ze naar de rand van de stoep en stak ze haar hand op om een taxi tegen te houden. En natuurlijk stopte er niets. Misschien was een eigen auto toch wel handig op dit moment. Alhoewel, je kwam toch amper vooruit door al de gele taxi’s op de weg.
Toen er eindelijk een auto stopte opende ze snel de deur. Ze moest nu zo snel mogelijk naar de stad toe, aangezien ze wist hoe moeilijk ze keuzes maakte als het om kleding ging. Ze zei waar ze heen wou, gaf alvast het geld en wachtte geduldig.

Oeh, ik vond dit wel een spannend stukje! Ik lees graag mee met je verhaal, omdat het gewoon zo goed beschreven is! Je kan heel goed schrijven.

In de taxi had ze haar beste vriendin – en fashion goeroe – Hayley-Jade gebeld. Ze wist alles van mode, dus het was geen moeilijke keuze. Ze hadden alles gehad, en haar vriendin had enorm veel lopen zeuren. Geen enkele jurk liet haar vrouwelijke vormen en slanke benen opvallen. Totdat Hayley naar de Chanel winkel knikte. De brunette wist dat dit een duur grapje zou worden, maar ze moest er iets voor over hebben.
De jurk is wel prachtig geworden. De bovenkant van de jurk was rood – net geen vuurrood – satijn, een blousemodel. Dat gedeelte was simpel, maar elegant. De onderkant was hetgene waar ze beide verliefd op waren geworden. Een korte rok met bij de taille een zwarte rand. De rok had pailletten die rood waren, maar in bepaalde lichtvallen roze leken. Dit was niet het soort roze dat een colorblock veroorzaakte maar een perfecte roze die gemaakt was om bij de rest van de rode jurk te passen. Het was prachtig, en het stond prachtig bij haar getinte huid.
Voor schoenen wou ze geen geld meer uitgeven, dus besloot haar vriendin van schoenen te wisselen. Nu had ze eronder peeptoe stiletto’s van Louboutin, waardoor de zool dus rood was. In de spiegel was het gewoon perfect, er waren geen andere woorden voor. Maar toch was ze bang dat het misschien teveel was, of niet goed genoeg. Ze werd weer eens onzeker. En dat net nu Hayley-Jade weer weg was. Ze zuchtte zacht.
Snel scheerde ze de laatste rij van haar benen waarna ze het scheermes weglegde. Dat was ook weer gebeurt. Zuchtend zette ze de douche uit. De moed begon haar nu echt in haar schoenen te zakken. Dit was allemaal niet waar. Onmogelijk gewoon. Het ging zo snel. Had ze iets niet verkeerd verstaan? Was er geen fout gemaakt? Waarom zou hij haar mee uitvragen? Ze zuchtte opnieuw.
Ze droogde zich af, sloeg de handdoek om en zette de douche uit. Ze had graag ik bad gewild, maar dan had ze te weinig tijd gehad. Ze moest namelijk haar haren ook nog föhnen en krullen. En haar make-up natuurlijk. Er was nog teveel dat moest gebeuren, dus ze raakte opnieuw in paniek. Ze zou het niet halen.

Het was nu zeven uur, en ze was klaar. Dit had ze niet verwacht, totaal niet. Maar nu kwam het volgende probleem, ze had geen honger. Aangezien haar vriendin voorstelde wat te gaan eten, omdat ze anders het eten naar binnen zou stoppen alsof het niets was. Zoveel at ze normaal nooit, toch? En zo vreemd at ze ook weer niet.
Ze kreeg het gevoel alsof ze iets vergeten was. En dat was niet goed. Ze bekeek zichzelf in de spiegel, en was best tevreden met het resultaat. Haar lippen had ze donkerrood gemaakt, haar ogen waren bruine smokey eyes, maar dan redelijk neutraal. Haar eyeliner was perfect recht en maakte haar amandelvormige ogen dromerig. Het was geweldig. Ze was voor het eerst echt tevreden met haar make-up. Op haar wangen had ze wat lichts gedaan, dat was iets waar ze nog over twijfelde, maar dat was nu niet belangrijk. Ze was iets vergeten.
Even bekeek ze haar jurk, en streek ze de blouse ervan nog even glad. De schoenen voelde ze wel zitten. Die had ze overduidelijk aan.
Tas, bedacht ze zich ineens. Snel pakte ze een zwarte clutch die haar een fortuin had gekocht, zo’n half jaar terug. Ze had hem gekocht omdat ze hem had gezien bij vele sterren, en ze stond zo’n maand op de wachtlijst. Uiteindelijk had ze hem toch wel, als een van de eerste wel. Aangezien sterren ze altijd eerder krijgen in verband met publiciteit en zo.
Ze stopte de belangrijkste spullen erin, maar had nog dat vreemde gevoel dat er iets niet klopte. Ze was nog iets vergeten, en het was overduidelijk belangrijk aangezien het gevoel haar bleef achtervolgen. Het onwetende begon haar te irriteren. Wat was ze in hemelsnaam vergeten dat zo belangrijk was?

Leuk geschreven!
het leest fijn weg en als de hoofdpersoon verrast wordt, wordt je dat zelf ook.
ik blijf meelezen

maarrrr, aangezien ik vandaag niet in zo'n luie bui ben, ga ik er ook even met de spellingscontrole overheen, dus hou je vast:

De jurk is wel prachtig geworden.

volgens mij moet die 'is' 'was' zijn.
dit tijdsgebruik hoort bij flashbacks in verhalen die in de tegenwoordige tijd geschreven staan, maar het kan zijn dat ik er naast zit

De onderkant was hetgene waar ze beide verliefd op waren geworden.

beide = beiden (denk ik - twijfelgevalletje)

Dat was ook weer gebeurt.

gebeurt = gebeurd

Ze had graag ik bad gewild, maar dan had ze te weinig tijd gehad.

ik neem aan dat je hier in bedoelt ;p

Uiteindelijk had ze hem toch wel, als een van de eerste wel.

ik zou de laatste 'wel' weglaten, dat staat wat mooier
en (dit is weer een twijfelgevalletje) ik denk dat 'eerste' 'eersten' moet zijn.

zoo, dat was het (:
misschien is het handig om die 'twijfelgevalletjes' even bij iemand na te vragen die wat meer weet van grammatica.

maar, please go on because i luv it

Leuk!
Ze is haar boek vergeten toch?

Ik ben benieuwd!

Het is boeiend om de gevoelens en gedachten van Caileigh te lezen terwijl haar leven zich op papier ontvouwd. Je krijgt een steeds beter beeld van haar innerlijk en uiterlijk. Knap, omdat ik zelf me in veel gevallen tot een incomplete omschrijving beperk, waardoor je als lezer met de nodige fantasie de rest moet invullen om het plaatje compleet te maken.

Ik zie regelmatig het woord wou in terugkeren. Het is niet verkeerd, maar dit wordt steeds meer als spreektaal gebruikt. Wilde is een bruikbaar alternatief, maar dat laat ik aan jou over.

Je hebt nog een aantal vragen open gelaten, maar ik vertrouw erop dat deze in de volgende delen worden beantwoord.

Online Verhalen

De jonge schrijfster.

De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.

Re: De jonge schrijfster.