Online Verhalen

Hoihoi! Ik kondigde al aan dat ik een verhaal zal gaan beginnen, en me verhaal is af! Mijn verhaal heet "Old Times" en het gaat over twee goede vriendinnen, Senna en Nona, die graag kapper willen worden. Na veel toestanden komen ze elkaar nooit meer tegen en dreigt de vriendschap uit een te vallen.


Old times

Proloog
“Ik keek in de spiegel, ik zag jouw gezicht nog gegraveerd van die laatste keer dat je bij me was, en je in de spiegel keek. Je zei nog: ‘Ik moet echt wat minder tussendoortjes eten hoor!’ En samen schoten we toen in de lach.
Ik keek op de foto op mijn nachtkastje, en zag jouw gezicht.Die foto was van vorig jaar, toen jij meeging op vakantie naar Turkeije. We hadden er speciaal twee laten afdrukken bij een fotoshop, en elke keer als we terug dachten aan die sombere man die achter de kassa stond, met zijn grijze haar, een overzorgt uiterlijk en zijn zwarte kleding, konden we niet meer stoppen met lachen. Weet je nog dat we toen zeiden dat wij zelf nooit zo zouden worden? Weet je nog toen we elkaar in de ogen keken, en onze pinken kruisde? Helaas heb jij je niet aan de belofte gehouden, ik dacht dat vrienden dat deden. Maar toen ik erachter kwam waarom je de belofte brak, weet ik waarom ik je dit nu vergeef. Vanaf die dag, besloot ik alles in mijn dagboek te schrijven. Van begin tot eind.”

Hoofdstuk 1.

Lief dagboek, 1-02-10.

Ik keek uit het raam, de zon scheen, de vogels floten en het was een strak blauwe lucht. Ik was aan het wachten op Nona. Zoals gewoonlijk kwam ze weer eens te laat, zoals meestal gebeurde. Ik was het gewend, zo was ze nou eenmaal. Ze deed alles op het laatste moment en een keer kwamen we ook te laat voor een afspraak dankzij haar. Ik was al licht geïrriteerd omdat ik mijn mascara niet kon vinden, en toen ik ‘m eindelijk gevonden had was het al tijd. Nona kwam toen pas 15 minuten later aankakken met haar blik van: “Sorry dat ik te laat ben.” Ik besloot toen maar weer zand erover te gooien, want ik wist toch dat ze niet zou veranderen. We moesten naar een sollicitatiegesprek, we wouden allebei al vanaf kleins af aan kapper worden. We hadden de opleiding bijna afgerond, en we besloten een bedrijf te zoeken die enkele kappers had in onze buurt. Zo vonden we dus een kapperszaak, die jonge meiden en jongens zocht die stage wouden gaan lopen voor een jaar. Wij vonden dat wel aantrekkelijk en dus hadden we een afspraak gemaakt voor een sollicitatiegesprek.
Dankzij Nona hadden we geen goede eerste indruk gemaakt, want we kwamen zoals gewoonlijk te laat. Gelukkig was die vrouw aardig, ze zei dat ze zelf ook te laat was. “Ik was nog even koffie halen, en ik moest nog wat dingen regelen.” Zei ze tegen ons. Met als vervolg zin: “Neem plaats.”
Ik herinner me nog die vriendelijk lach van die vrouw, ze was zo vriendelijk tegen ons. Ik was gelijk niet meer zenuwachtig.
Nona en ik begonnen als twee blinde kippen door elkaar heen te praten; dat we de opleiding bijna afhadden, dat we een plek zochten om stage te lopen en we al vanaf kleins af aan kapper wouden worden. Na dat alles te hebben gezegt vroeg de vrouw: “Hebben jullie al een beetje ervaring op dit gebied?” Na veel geschreeuw en getetter was het ineens stil in de kamer. Ik schrok me dood, waarom vroeg ze dat? Dit was mijn eerste sollicitatiegesprek, ook voor Nona. Natuurlijk hadden we nog nooit iets gedaan als kappers! We waren hier toch om alles te leren? Nona keek me aan ze wist dat ik aarzelde. Nona nam het woord: “Toen we klein waren wouden we dus al heel lang kapper worden, we hadden van die poppen met lang haar, waarmee we van alles deden. We maaktten staartjes, vlechtjes en soms knipte we er een stukje van af. Onze moeders werden toen boos omdat het zonde was van de pop. Maar wij dachten dat het goed was.” Ik zuchtte, Nona was dus nog wel ergens goed in. Ze kon goed vertellen, en zeker bij dit sollicitatie gesprek. De vrouw schoot in de lach en zei: “Nog niet echt ervaring dus?” En Nona zei doodleuk: “Nee, eigenlijk niet nee.” De vrouw schreef met een glimlach alles op, en er kwam ook een kleine glimlach op mijn mond tevoorschijn. Nona had al het hele gesprek een glimlach, het leek net alsof zij niet zenuwachtig was.

Hallo allemaal! Is er misschien iemand die meeleest? Aangezien ik nog geen reactie's heb, maar dat maakt niet uit. Ik hoop dat mensen mee lezen! Het volgende stukje is een vervolg van de vorige dagboekbladzijde.
Enjoy!





Na het sollicitatiegesprek liepen we naar huis, het was al vijf uur. Nona vroeg of ze kon blijven eten, want ze was weer eens haar sleutel vergeten. “Sen, mijn sleutel ligt nog op de keukentafel en mijn moeder komt pas om negen uur thuis omdat ze nog een vergadering heeft.” Zei ze paniekerig tegen mij. Ik zuchtte en zei: “Ik weet niet of mijn moeder het goed vind...” Ik kon me zin amper afmaken, want Nona tetterde er weer eens doorheen. “Dat zal vast wel mogen! Ik ben toch wel vaker bij jou geweest?”Ik knikte. “Nou dan!” Vervolgde Nona. Ik pakte mijn mobiel en belde mijn moeder, die geïrriteerd de telefoon opnam.
“Waar blijf je nou? Het eten is allang klaar! Duurde dat gesprek zo lang?” vroeg mijn moeder.
“Ja, we waren een beetje laat en die vrouw zelf ook en we hadden een goed gesprek dus duurde het best lang...” Zei ik, in de hoop dat mijn moeder weer wat vrolijker deed. Zij dacht dat het altijd aan ons twee lag dat we te laat kwamen, maar Nona was altijd die gene die alles op het laatste moment deed.
“Nou, kom je nu dan? Tim en ik zijn al begonnen.” Ik hoorde op de achtergrond geluiden van Tim, die waarschijnlijk voor een keer televisie mocht kijken onder het eten. Die irritante lag van Spongebob ook, ik werd er echt helemaal gek van.
“Is goed, maar mag Nona bij ons eten? Ze is haar sleutel vergeten en haar moeder komt pas om negen uur thuis omdat zij een vergadering heeft.” Ik praatte heel snel, en ik keek Nona aan die met een grasprietje in haar handen aan het wachten was.
“Nou vooruit dan maar, als ze spaghetti lust.” Zei mijn moeder lacherig en ze hing op.

Nona en ik waren aan het eten en Tim was tv aan het kijken. Steeds hoorde ik die irritante lach van Spongebob als ik iets aan het vertellen was aan Nona. Nona bleek het niet erg te vinden, ze lachtten gewoon mee. Tim is dol op Nona, hij kan altijd lachen met haar. Mijn moeder kwam met een pan spaghetti aan en vroeg: “Nou meiden, hoe ging jullie sollicitatiegesprek? Hopelijk goed, toch?” Ze nam de boorden van Tim en haarzelf mee.
“Het ging super goed! We waren natuurlijk wel een beetje zenuwachtig, maar die vrouw was zo vriendelijk dat je gewoon jezelf kon zijn bij haar.” Begon ik. “Ja, die vrouw was echt heel vriendelijk! Ik heb verteld dat we vroeger altijd met zo’n pop speelde die lang haar had, we maakten vlechtjes, staartjes en we knipten er soms een stukje af. Ook had ik verteld dat u en mijn moeder dat niet goed vonden omdat het zonde was van de pop. Tja, wij dachten dat het haar weer aangroeide.” Zei Nona, en ze lachtte. Ik nam een hap van mijn spaghetti en zei: “Hopelijk worden we aangenomen om stage te gaan lopen!”
Mijn moeder glimlachtte naar ons. “Ja dat hoop ik ook, maar eerst acht weken zomervakantie, en daarna zien we wel verder!”
Toen we klaar waren met eten ging Nona weer naar huis. Haar moeder kwam eerder thuis, en ze had nog veel huiswerk. Dit was de laatste keer dat ik Nona zag en sprak. Nouja, ik sprak haar nog één keer via de telefoon, maar dat was niet echt leuk. Het deed me pijn om zo mijn vriendin te horen, en te weten dat het niet goed met haar ging.