Online Verhalen

zoo, ik loop even een beetje vast in mijn andere verhaal (What if.. http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... =9&t=15103 ), dus vandaar dat ik even verder ga met deze.
ik ben hier in de zomervakantie van 2011 mee begonnen, heb het inmiddels een keer of vier herschreven (het stuk wat ik had althans, het is nog lang niet af ;p) en ben het nu gedeeltelijk weer aan het herschrijven...
anders dan de titel doet vermoeden is het fantasy, of noujaa, dat moet het worden, maar daar kom je nog wel achter
reacties/feedback/tips zijn altijd welkom
hope you like it ;D

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 1
Het Vliegveld in de Nederlandse Polders.

Onder het steeds hoger wordende gebrom van de motoren steeg het kleine vliegtuigje op. Thalia zag nog net hoe haar moeder haar uitzwaaide vanaf het vliegveld in de Nederlandse polders. Ze zag de wereld onder haar langzaam kleiner worden tot de mensen slechts stippen waren en de auto’s zo groot als de oude speelgoedautootjes waar haar broer mee speelde toen hij klein was. Het was jaren geleden sinds ze hem voor het laatst gezien had.
Op een keer waren hij en Thalia bij hun oom aan het logeren toen hij plotseling verdween. Marco zou een klein avondwandelingetje langs het strand gaan maken, om nog even van de zomerbries van de Stille Zuidzee te kunnen genieten voordat ze de volgende dag weer naar huis zouden gaan. Thalia en haar oom hadden uren op hem gewacht, maar zelfs toen de klok twaalf uur sloeg en het eiland in nachtelijke duisternis was gehuld, was hij nog niet terug. Ze hadden hem om de vijf minuten gebeld, maar tevergeefs. Hun oom stelde voor hem te gaan zoeken, want het eiland was immers niet groot dus ver kon hij niet zijn. Oom Steve wilde de lokale politie niet uit hun bed bellen als hij zijn neefje intussen zelf al gevonden had, maar toen ze tot vier uur ’s nachts het hele eiland ondersteboven hadden gekeerd en hem nog steeds niet hadden gevonden, had hij alsnog het telefoontje gepleegd. De politiechef was binnen vijf minuten ter plaatse geweest en had samen met twee andere agenten, drie mannen van de brandweer en de dokter van het eiland en diens assistente het hele eiland nog eens een keer uitgekamd. Weer zonder enig resultaat. Thalia had uren in haar bed liggen huilen en zelfs haar oom, die nooit enige vorm van zwakte had getoond, was gebroken en wist niet hoe hij met de situatie om moest gaan. Naar eigen zeggen hield hij meer van de twee kinderen dan zijn zus, Thalia’s moeder, ooit had gedaan.
De tranen waren Thalia intussen weer in de ogen gesprongen, zoals elke keer als ze aan de verdwijning van haar broer dacht. Niemand wist wat er toen precies gebeurd was, wat haar nog rustelozer en verdrietiger maakte. Ze probeerde de gedachte aan de kant te zetten en concentreerde zich op wat er buiten het vliegtuigje gebeurde.
Een jonge torenvalk liftte vlak langs haar raampje mee op de thermiek van de suizende wind. Toen hij merkte dat Sammy naar hem keek, draaide hij zijn kopje haar kant op en knipperde loom met zijn ogen, om vervolgens met zijn snavel naar beneden te wijzen. Het leek of hij haar iets wilde laten zien. Toen ze de richting van de snavel volgde zag Thalia een school dolfijnen door het water duikelen, genietend van de zon die de zee liet glinsteren. Voor hen uit zwom een gigantische groep makrelen voor hun leven, het was duidelijk dat de dolfijnen achter hen aan zaten. Telkens als één van de walvisachtigen zich in de groep vissen wierp weken ze uiteen en vormden weer één groep zodra de kust even veilig leek.
Een aantal minuten lang keek Sammy naar het wonderbaarlijke schouwspel wat zich onder haar afspeelde. Totdat de torenvalk haar met een kreet duidelijk probeerde te maken dat hij er ook nog was. Hij wachtte totdat ze keek, bleef nog een paar seconden hangen en verdween toen uit het zicht. ‘Toch wonderbaarlijke dieren, die valken’, dacht Thalia bij zichzelf. Onder het monotone gezoem van de vliegtuigmotoren viel ze glimlachend in slaap.

Hoofdstuk 2
Het Eilandje in de Stille Zuidzee.

Ze schrok wakker toen de piloot meldde dat ze gingen landen en haar en de drie andere passagiers verzocht hun veiligheidsgordels vast te doen. Nog wat versuft klikte Thalia de hare vast, waarna vlug de klikken van de gordels van de andere passagiers volgden. Ze zag hoe het eilandje in de Stille Zuidzee, waar haar oom woonde, steeds dichterbij kwam. Het water rondom het eiland had een turquoise kleur met, ietsje verder zeewaarts, een kakofonie van de felle kleuren van de koraalriffen en de tropische vissen die er vertoefden. De bladeren van de palmbomen op het strand wuifden in de zilte bries die vanuit de zee landinwaarts rolde. Drie ara’s vlogen tussen de bomen door, het leek alsof twee van hen nog jong waren en één van hun eerste vliegtochten maakten. Af en toe vloog er een bijna tegen een boom aan, maar herstelde zich daarna vlug weer.
Het zes-personenvliegtuigje begon snel aan hoogte te verliezen en niet veel later raakte het landingsgestel met een doffe dreun de landingsbaan. Thalia pakte haar koffer van het bagagenet boven de stoelen en stapte naar buiten. Ze bleef even een paar minuten stil staan genieten van de tropische wind die door haar haren woei en de heerlijke geuren van de bloemen naar haar neus voerde. Gretig snoof ze de zoete aroma’s op. Het geluid van een groep krekels vulde de lucht met een rustgevend getjirp wat in Nederland alleen ’s avonds op de heide te horen is. De schemerzon kleurde de hemel roze en paars en zette de zee in lichterlaaie.

Thalia liep richting het strand, haar koffer met zich meezeulend door het mulle zand. Ze zette zich neer onder een van de palmbomen die ze bij aankomst had zien staan en leunde met haar rug tegen de stam. De zee spoelde over het strand heen en sleepte een verloren teenslipper mee terug. Een groepje surfers kwam vanuit de binnenstad aanlopen en ze begonnen uitgelaten te rennen toen ze het strandzand onder hun voeten voelden. Met hun surfplanken voor zich uit doken ze de zee in en peddelden de golven tegemoet. Toen er een van twee meter hoog aan kwam rollen stonden ze op en gleden met uiterste precisie door de tunnel van water die ontstaan was.
Thalia vond het altijd mooi om te zien en wenste dat ze zelf ook zo goed was. Gewoonlijk ging ze altijd met haar broer surfen als ze hier waren, maar sinds zijn verdwijning had ze het surfen opgegeven. Het riep te veel emoties bij haar op. Toch kriebelde het elke keer weer als ze iemand op een plank tussen de golven door zag zoeven. Misschien moest ze het toch maar weer eens oppakken.
Ze keek op haar horloge: half zeven.
Ze stond op. Het werd zo zoetjes aan tijd om aan naar huis gaan te denken. Naar het huis van haar oom althans. Nog één keer wierp ze een blik over haar schouder en zag nog net hoe de surfers in de verte een vrolijk gevecht leverden met de golven.
Nog wat vermoeid van de vliegreis sleepte Thalia haar koffer achter zich aan terwijl ze richting het centrum van het eiland liep.
Er waren nog volop mensen op de been die rondhingen bij cafeetjes en restaurants. In een van die cafés speelde een bandje Cubaanse salsa en voor zover Thalia kon zien werd er volop gedanst onder de bezoekers. Het eilandje in de Stille Zuidzee bruiste altijd van de energie en gezelligheid. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom ze altijd al zo van het kleine stukje land had gehouden. Ze kende niet iedereen, maar voelde zich hier toch meer thuis dan in het kille kikkerlandje in de Noordzee dat elke dag weer gevecht leverde tegen het water. Alleen dan een stuk onvriendelijker dan dat de surfers dat hier deden.

‘Thalia! Darling, welkom terug!’ riep een bekende, vriendelijke stem vanuit een cafeetje.
Thalia draaide zich om en keek in het lachende gezicht van Mama Soto. Althans, zo werd de goedlachse vrouw door de mensen van het eiland genoemd. Haar donkere ogen en zwarte haar glinsterden in het schijnsel van de feestverlichting. De forse vrouw pakte Thalia stevig vast en plette haar bijna in een iets te onstuimige omhelzing. Niet dat het Thalia ook maar iets uitmaakte, want ze was ontzettend blij om de vrouw weer eens te zien.
‘Maria! Goed je weer eens te zien!’ riep ze uit.
‘En ik ben erg blij om jou weer te zien, Thalia. Het is zo lang gelezen sinds je hier voor het laatst was.’ zei Maria en liet Thalia los uit haar omhelzing ‘Kom binnen en neem een drankje, we hebben een hele hoop in te halen.’
Ondanks haar vermoeidheid volgde Thalia Maria het café in en nam plaats aan de bar, naast nog een paar oude bekenden.