Vakantieliefde
Geplaatst: 18 jun 2012 12:18
Geen vakantiewerk voor mij dit jaar: Mijn ouders hadden een verblijf van drie weken geboekt in Torremolinos. David had ervoor gekozen om terug te keren naar zijn vakantiejob in Hotel Willems, maar ik was uitgekeken op het bedden verversen en kamers kuisen en ging graag in op het voorstel van mijn ouders om samen met hen op vakantie te gaan. Hoewel: drie weken alleen met mijn ouders op een hotelkamer? Mama begreep mijn bezorgdheid. "Trouwens, je vader en ik hebben ook behoefte aan wat kwaliteitstijd samen", bedacht ze. Dus werd een speciale oplossing gevonden voor een speciale situatie en mocht ik Deborah uitnodigen om ons te vergezellen. Zelden heb ik mijn vriendin zo blij gezien!
Meteen sloeg ze aan het fantaseren over wilde parties en knappe Spanjaarden. Toen vader vertelde over de uitstappen naar Ronda en Granada die hij meteen meegeboekt had, was ze minder enthousiast geweest: "Naar Spanje ga je toch niet om rond te lopen in oude steden en de stenen te bewonderen?" had we verbaasd uitgeroepen. Papa had zowaar gedacht dat ze een grapje maakte, ...
Gelukkig verliepen de examens goed, zodat niets een geslaagde vakantie in de weg stond. Half juli vertrokken wij vanuit Zaventem. Het was al laat in de namiddag toen wij in Malaga landden. Wat een verschil tegen thuis! De warmte lag als een deken over de stad en zelfs de zeebries kon niet verhinderen dat wij al meteen de valiezen moesten openen om een paar kledingsstukken kwijt te geraken. Een korte busrit bracht ons van de luchthaven naar ons hotel in Torremolinos. Deborah had onderweg meteen de publiciteit voor het Aquapark opgemerkt en droomde al luidop van rondritjes op een scooter. Vader en moeder vonden haar enthousiasme blijkbaar heel genietbaar en ook zelf was ik heel blij dat mijn vriendin samen met ons op vakantie was. Met haar erbij was verveling wel totaal geen optie!
Nadat wij ons verfrist hadden en de valiezen uitgepakt hadden, was het al meteen etenstijd. Vader koos een gezellig restaurant dicht bij het hotel. "Het is een zware dag geweest, laat ons deze keer maar vroeg in bed kruipen" stelde moeder voor na een korte wandeling langs het strand. Dat was evenwel buiten Deborah gerekend: "Als ik nu direct in bed moet, doe ik van gans de nacht geen oog dicht!" jammerde ze. Ook ik zag het nog helemaal niet zitten om nu al te gaan slapen. Een beetje tegen hun zin, stemden mijn ouders toe dat wij eerst de omgeving nog wat verder gingen verkennen.
Daarmee hadden wij vanaf het eerste ogenblik een stuk zelfstandigheid verworven, waar wij volop van profiteerden en genoten. De familie uitstappen naar Ronda en Cordoba waren best gezellig en leerrijk, maar toch genoten wij meer van de tijd die wij samen doorbrachten op het strand, of 's avonds in de winkelcentra en de bars van de stad.
Op een avond waren wij met zijn allen naar een flamencoshow geweest, Na de show was de zaal omgetoverd in een grote dancing, waar al vlug een heel uitbundige sfeer heerste. Toen vader en moeder bemerkten hoe goed wij ons vermaakten, werd beslist om niet met de excursiebus terug te keren naar het hotel maar later op de avond met een taxi terug te keren.
De uren vlogen voorbij. Deborah en ik hadden een enorm succes bij de boys. Wij trokken ons uit de slag in het Frans, Engels en Duits, wat ons extra populair maakte. Pas tegen vier uur ‘s morgens, toen aangekondigd werd dat de zaal ging sluiten, keerden wij doodmoe maar hyper gelukkig terug naar huis.
Verrassend genoeg was ik de volgende morgen al vroeg op. Het zonnetje dat buiten een nieuwe prachtige dag aankondigde, was nog volop bezig met het opruimen van de ochtendnevel. Ik sloop stilletjes de kamer uit en klopte zachtjes aan bij mama en papa. Geen reactie. Ik klopte nog even, maar binnen bewoog niets. Die sliepen dus nog! Over Deborah heb ik het nu even vrijwillig niet: natuurlijk lag die nog te slapen alsof het midden in de nacht was. Terug in de kamer twijfelde ik even of ik haar zou wekken. Dat leek echter niet zo'n goed idee. Dus waste ik me snel, deed mijn bikini aan met daarover een bloesje en mijn shorts en keek even rond. Deborah was nog even diep in slaap als tevoren. Ik dronk nog gauw een glas sinaasappelsap, nam mijn leesboek en een badhanddoek mee en verliet de kamer.
Even later zat ik op het verlaten strand naar de zee te kijken. Hier en daar lag er al iemand onder de parasolletjes en op de dijk liepen een paar mensen te wandelen. Zo rustig als nu had ik het strand echter nog niet gezien. Ik genoot daar wel van. Een verwonderlijk warme wind blies mijn haren in mijn gezicht. Ik duwde ze opzij en leunde achterover. Ondanks het vroege uur, genoot ik zo nog meer van de zachte bries en de aangename warmte.
Toen pas viel me op hoe stil het wel was. Behalve het geluid van de golven en heel af en toe het geblaf van een hond, was er nauwelijks een geluid dat tot me doordrong. De ganse wereld leek zo vredig dat het haast surrealistisch aanvoelde. Na een tijdje zette ik me weer recht, trok mijn bloes en shorts uit en bleef even zitten staren naar de zee. Rustig rolden de golven heen en weer tot aan het strand. Een paar dapperen waren al aan het zwemmen en ook op de zee waren al enkele zeilen zichtbaar. Ginds, achter de einder, ver voorbij de zeilboten, lag Afrika...
Onwillekeurig dacht ik eraan terug hoe ik tegen deze vakantie had opgekeken, hoe blij ik geweest was toen Deborah mee mocht en kijk: hier lag ik nu helemaal alleen te genieten. Ik wilde me net terug neerleggen, toen ik plots uit mijn dagdromen weggerukt werd doordat een hond akelig dichtbij begon te blaffen!
Geschrokken keek ik opzij maar het zicht van het dier stelde me meteen op mijn gemak: een grote jachthond met halflange, gouden vacht keek me met kwispelende staart zo onschuldig aan dat ik onwillekeurig moest glimlachen. Hij stond net naast mij, doornat van het zeewater te hijgen, met de tong uit de bek.
"Denk je dat je me kent, loebas?" vroeg ik vriendelijk.
Hij blafte vrolijk naar mij en maakte een speelse beweging, alsof hij mij wilde uitnodigen met hem over het strand te lopen.
"Neen, neen, laat je baasje dat maar doen!" lachte ik. "Waar is je baasje trouwens?"
Met mijn hand boven mijn ogen als bescherming voor de lage zon, speurde ik het strand af.
"Kijk, daar is je baasje al!" wees ik de hond een jongeman aan die snel op ons kwam toegestapt.
In plaats van de richting uit te kijken die ik hem aanwees, duwde de hond vriendelijk zijn hoofd tegen mijn uitgestoken hand aan.
"Oef, ik was al bang dat hij je zou schrik aangejaagd hebben." lachte de jongen, die ondertussen tot bij ons gekomen was.
"Engels!" ... even wist ik niet hoe best te antwoorden. De voorbije nacht nog, was ik zo trots op mezelf geweest omdat ik, onder meer in het Engels, zo vlot mijn plan had kunnen trekken. Ik was bovendien echt wel goed in Engels. Maar dat was op school. Een plotse black-out zoals ik die nu ervaarde, hadden wij daar net niet ingeoefend.
"It's nothing" antwoordde ik onnodig nerveus. Meteen realiseerde ik mij dat ik mijn Vlaams heel letterlijk in een wel zeer on-engelse uitdrukking vertaald had. Hoewel ik doorgaans niet zo gemakkelijk verlegen werd,voelde ik mij vuurrood worden.
Daar stonden wij dan seconden of minuten-lang elkaar sprakeloos aan te staren.
Hij moest zowat mijn leeftijd zijn en was best knap zoals hij daar in zijn halflange shorts, gebruinde lichaam en blond-bruine haren voor mij stond, besefte ik. De hond was ondertussen naar hem overgelopen en nodigde hem uit met hem te spelen, maar hij hield hem met een hand van hem af en bleef mij onderzoekend aankijken. Heel tegen mijn gewoonte in, vond ik deze keer niet de woorden die mij uit deze situatie moesten redden. Eigenlijk was dat omdat ik helemaal niet gered wilde worden, watn in zijn vorsende, heldere ogen bespeurde ik namelijk iets dat ik ook in mijzelf voelde en dat mijn hart deed kloppen in mijn keel.
"Ik ben Brian" doorbrak hij de alsmaar ondraaglijker wordende stilte..
"Sarah" antwoordde ik kort.
"Spreek je Engels?"
Ik voelde mij opnieuw rood aanlopen. Zo slecht was mijn antwoord dus geweest ...
"Ja" zei ik, "ben jij van Engeland?"
"Schotland!" zei hij fier.
De manier waarop hij dat uitsprak en de blik die even in zijn ogen kwam, vertelden meer dan een ganse geschiedenisles.
"En jij?"
"Vlaanderen" antwoordde ik, terwijl ik mij ergens in mijn achterhoofd afvroeg of ik nu "Vlaanderen" als antwoord gekozen had omwille van de manier waarop hij "Schotland" gezegd had.
"Mag ik mij neerzetten?"
Ik knikte. Hoe kon ik antwoorden, nu de ganse oceaan plots binnengetreden was in mij en de zon in mijn hoofd scheen?
Brian was bijzonder. Hij was vriendelijk, zacht en koos zijn woorden heel voorzichtig. Toch had ik voortdurend het gevoel dat er in elk woord wat humor verscholen zat. Hij kon ook uitzonderlijk goed luisteren en stelde precies de juiste vragen. De manier waarop hij mij aankeek, maakte me af en toe verlegen, maar desondanks voelde Zijn aanwezigheid zo goed aan dat wij al vlug over alles en nog wat zaten te praten.
Terwijl wij gezellig zaten te keuvelen, liep het strand langzaam vol. Op een bepaald ogenblik viel het mij op dat alle ligstoelen bezet waren en je, dichter naar de zee toe, werkelijk op de koppen kon lopen.
"Verdorie!" schrok ik: Mijn ouders, Deborah ... die zouden nu al lang op zijn en zich natuurlijk zorgen maken omdat ik er niet was. Waarom had ik er toch niet aan gedacht een notaatje achter te laten?
Zeer tegen mijn zin legde ik Brian uit dat ik terug naar het hotel moest.
"Kan je niet even bellen?' vroeg hij.
"Ik liet mijn gsm op de hotelkamer achter."
"Gebruik dan toch de mijne!"
"Neen, dank U, ik denk dat ik toch beter terugkeer"
"Dan wandel ik met je mee." stelde hij hoffelijk voor.
Uit zijn broekzak diepte hij een hondenleiband op. Meteen veerde Bailey recht en sprong ze kwispelend tegen hem op.
"Waarom sta jij daar zo gek te lachen?"
Ik was er mij helemaal niet van bewust geweest dat mijn binnenpretje zo op mijn gezicht stond te lezen.
"Wat heb jij toch allemaal in die broek van jou zitten!" schaterde ik.
"Wacht tot je het allemaal gezien hebt!" grijnsde hij.
Meteen voelde ik mij opnieuw rood aanlopen.
"Waar jij toch allemaal aan denkt!" merkte hij op een berispende toon op.
Toen plooiden we zowat beiden dubbel van het lachen.
Naast elkaar stapten wij door het al warme zand terug naar de dijk. Ergens onderweg, raakten onze handen toevallig elkaar en spontaan greep hij mijn hand en stapten wij hand in hand verder.
Het gesprek was stilgevallen eens we de terugweg hadden aangevat. Enerzijds genoot ik ervan om samen met Brian te wandelen, maar langs de andere kant zag ik er tegen op dat ik al zo snel weer afscheid van hem moest nemen.
"Heb je al plannen voor deze namiddag?" vroeg Brian onverwacht.
"Ik denk dat we wel weer met z'n allen naar het strand zullen gaan. Of misschien geven mijn ouders vandaag de voorkeur aan het zwembad van het hotel"
"Was je al in Granada?"
"Papa vernoemde de stad. Maar wij waren er nog niet."
"Waarom gaan jij en ik deze namiddag dan niet samen naar Granada? Het Alhambra is prachtig. Dat moet je gewoon gezien hebben als je hier met vakantie komt."
Ik twijfelde. Mijn ouders zouden het waarschijnlijk niet zo'n goed idee vinden om meteen op stap te gaan met iemand die ik nauwelijks kende. En ik kon toch ook Deborah niet achterlaten?
"Kan Deborah ook mee?" hoorde ik mezelf vragen.
"Maar natuurlijk! Dan breng ik ook Steven mee, als je daar niets op tegen hebt?"
"Steven?"
"Ja, mijn kleine broertje."
"Neen, natuurlijk heb ik daar niets op tegen."
Brian begreep dat ik toch wel twijfelde.
"Je zal hem best leuk vinden. Hij is heel grappig. Zo heeft Deborah meteen ook gezelschap."
"Tja, ik weet wel niet zeker of Deborah graag zal babysitten voor je broertje. Misschien voelt ze zich wel uitgesloten wanneer wij haar met de verantwoordelijkheid voor je broertje opzadelen."
Brian schoot in een luide lach: "Geen nood. Dat broertje van mij is wel al 16, he!"
Ohhhh ... hij had er wel een handje van weg om mij in verlegenheid te brengen. Of deed ik dat eigenlijk zelf?
"Daar is het hotel al" wees ik hem.
"Dan neem ik hier maar afscheid. Lijkt drie uur deze namiddag jou een goede tijd om je op te pikken?"
"ja, dat moet wel kunnen. Misschien mag het zelfs iets vroeger."
"o.k. twee uur dertig dan."
"Afgesproken. Ik zorg ervoor dat wij tegen dan in de bar van het hotel zijn."
"Als mijn ouders dit maar goed vinden." dacht ik stilletjes.
Brian had meteen gemerkt dat ik me toch wel zorgen maakte en raadde onmiddellijk waarom.
"Maak je maar geen zorgen over je ouders, dat loopt wel vlot!" glimlachte hij bemoedigend.
"ja, jij hebt gemakkelijk spreken. Jij kent ze niet!" pruttelde ik tegen
"Oh neen, maar zoals ik jou ken, heb je zeker en vast fijne ouders en dan lossen die dingen zichzelf wel op." zei hij met een zelfzekere, geruststellende glimlach.
Ik was daar nog zo zeker niet van, maar wilde hem ook niet onnodig ongerust maken. Die jongen deed me wat. Hij maakte dat ik mij belangrijk en mooi voelde. Als ik nog nooit echt vlindertjes in mijn buik gehad had bij een eerste ontmoeting, dan had ik ze nu wel dubbel. Zijn verwarde haren en lichte ogen, zijn gebruinde huid, zijn humor, manier van spreken en zijn manier van bewegen ... gewoon alles aan hem beviel mij.
"Sarah, je bent tot over je oren verliefd!" bekende ik stilletjes aan mezelf.
Net op dat ogenblik keerde hij zich naar mij toe, kuste mij zacht op de wang en herhaalde: "Afgesproken dan, ik zie je in de bar om 2.30" Daarop keerde hij zich om en stapte hij op met Bailey vrolijk trippelend naast hem. Even keek ik hen nog vertederd na. Misschien zou hij nog eens omkijken en wuiven? Maar dat deed hij niet. Dus haaste ik mij naar binnen.
Toen ik papa's gezicht zag, wist ik meteen hoe laat het was. Natuurlijk kreeg ik een flinke uitbrander omdat ik zomaar verdwenen was zonder een berichtje na te laten. "Wat werden zij wel verondersteld te denken?" "En dan nog zo laat terugkeren?" "Hoe moest Deborah zich voelen? Die was speciaal om mij gezelschap te houden meegekomen en ik had haar zo maar achter gelaten?"
Tja, dit had ik verdiend. Dus liet ik het allemaal maar gelaten over mij komen. Eens papa stoom had afgeblazen, leek het ergste snel voorbij. "Of ik al iets gegeten had?" wilde mama weten. Pas toen werd ik mij bewust vanhet knagend gevoel in mijn buik. Gelukkig had mama wel aan mij gedacht en had ze van de ontbijttafel een paar croissants mee genomen. Die zouden mij wel recht houden tot het middageten.
Deborah had de ganse tijd geen woord gezegd, maar ik kon wel zien dat we brandde van nieuwsgierigheid om meer te vernemen over mijn uitstap.
"Kunnen wij nog even tot aan het zwembad?" vroeg ik mijn ouders.
"Misschien wel, maar vertel eerst eens wat je deze voormiddag uitgespookt hebt. Wij weten nog helemaal niets!" zei mama.
Dus vertelde ik eerlijk het hele verhaal. Of toch bijna het hele verhaal. Die vlindertjes hield ik voor mezelf. Dacht ik toch. Want toen ik op het punt kwam waar ik hen wel moest vertellen over mijn afspraak met Brian en Steven voor die namiddag, fronste vader ernstig zijn wenkbrauwen. "Ik hou er niet van dat je je zomaar in avonturen stort met wild vreemden" zei hij nors. "Bovendien staat er een uitstap naar Granada gepland voor volgende week. Als jullie nu al gaan, is de verrassing er helemaal af."
Ook moeder was niet enthousiast. "Meisje toch, waar begin je nu aan?" zei ze op bezorgde toon.
Dat klonk in mijn oren alsof zij er eigenlijk toch in berustte dat de uitstap met Brian zou doorgaan. Dus pikte ik daar meteen op in. Deborah ging toch ook mee? We hadden beiden een gsm als er iets misliep. Wat kon er ons gebeuren? Bovendien zouden ze Brian zeker mogen. Wat als hij het hen zelf kwam vragen?
"Oh, maar ik was toch al van plan om die jongen eerst te ontmoeten!" zei vader. "Trouwens, Granada. Da's al gauw 120 km van hier. Hoe zien jullie daar te geraken? En hoe laat mogen wij jullie terug verwachten?"
"Yes!" dacht ik. "Ze zijn al helemaal bijgedraaid!"
't Was welvervelend dat ik niet eens wist hoe wij naar Granada gingen en ook voor het overige niets over de plannen kon vertellen.
"Brian zal jullie wel alles vertellen!" maakte ik mij ervan af. "Kom Deborah, wij gaan naar beneden!"
"Als die jongen om 2.30 komt, hebben jullie niet veel tijd meer!" waarschuwde vader. "Blijf dus niet te lang hangen aan het zwembad en zorg ervoor dat jullie stopt binnen een uur hier terug zijn, zodat wij op tijd kunnen gaan eten."
Deborah luisterde aandachtig naar mijn verhaal. Ze vond dat ik wel heel veel geluk gehad had: "mevrouw gaat gauw eens tot op het strand op haar eentje, en meteen vallen de knappe mannen uit de hemel!" Ik merkte wel dat we stiekem ook een beetje jaloers was. Maar dat maakte mijn avontuur precies net nog een tikkeltje leuker. Doordat Brian beloofd had Steven mee te brengen, zodat ook zij gezelschap zou hebben deze namiddag, keek ze al met evenveel spanning als ik zelf uit naar het vervolg van het verhaal.
Tegen 2.15 uur zaten wij met zijn allen in de bar en een paar minuutjes later al daagden Brian en Steven op. Ik had nauwelijks kunnen eten die middag, omdat ik toch wel bezorgd was hoe de kennismaking met mijn ouders zou verlopen. Brian had echter gelijk gehad: er was niets om bezorgd over te zijn. Zowel hij als Steen waren keurig gekleed en gedroegen zich vriendelijk, zelfzeker en beleefd. Toen vader vertelde over de geplande uitstap naar Granada, had Brian meteen een oplossing klaar: "was je al in Sevilla?" - Neen dus. En daarmee was alweer een probleem opgelost. "Sevilla? Met de bus kunnen jullie een halve dag onderweg zijn!" schrok vader. "Oh, maar we gaan niet met de bus" lachte Brian, "ik ben hier met mijn auto."
"Met de auto?" moeder klonk bezorgd. Voor ze verder nog iets kon zeggen, had Brian daar al op ingespeeld: "Ik kan je verzekeren dat ik een goede chauffeur ben, mevrouw. Ik was nog nooit betrokken in een ongeluk en ik drink ook nooit wanneer ik rijd."
Een paar minuutjes later namen wij bij Brian's auto afscheid van mijn ouders. De auto droeg een Britse nummerplaat. Blijkbaar was Brian dus met de wagen tot hier gekomen. "Je ouders hebben een prachtige auto!" merkte vader bewonderend op. "een Jaguar, Phantom." antwoordde Brian terwijl hij met de hand over het dak van de auto streelde. "Maar deze baby is van mij, niet van mijn ouders." Ik merkte de verwonderde blik in mijn vader's ogen, maar was blij dat hij niets meer zegde.
Even later gleden wij de weg op.
"Een nieuw avontuur tegemoet" dacht ik stilletjes.
"Je vindt dit wel prettig, niet?" zei Brian.
Ach, er was zo weinig dat aan zijn aandacht ontsnapte! Ik gaf hem mijn breedste glimlach als antwoord en zegde verder maar niets.
Een tijd lang werd er weinig gezegd in de auto. Ik keek vooral naar het landschap en genoot van de zachte muziek. Langzaam aan kwam een gesprek op gang over de plannen voor deze namiddag. Toen ik verwonderd opmerkte dat het wel leek alsof Brian alle interessante plaatsen in Sevilla kende, antwoordde hij: "Mijn ouders hebben hier een buitenverblijf. Ik heb hier zeker al een keer of tien mijn zomervakantie doorgebracht."
"Je had geen betere gids kunnen uitkiezen!" grapte Steven van op de achterbank.
Hoe zeer hij gelijk had, bleek later: Brian had een pasje waarmee wij niet hoefden aan te schuiven op de toeristische plaatsen en leidde ons voorbij de gidsen die toeristen rond hun vlaggetje verzamelden om dan met hen in groep rond te trekken. De ganse tijd gaf hij zelf uitleg over van alles en nog wat, een enkele keer hierbij aangevuld door Steven, die blijkbaar een meester was in het onthouden van grappige anekdotes.
Omdat bijna nergens in de stad auto's toegelaten waren, legden wij die namiddag heel wat kilometers te voet af. "Gaat het nog? Wil je niet liever even rusten en iets drinken?" de ganse tijd toonde Brian zich bezorgd over mij. Af en toe liepen wij hand in hand of gearmd, maar meestal stapten wij gewoon dicht bij elkaar op. Ook tussen Deborah en Steven klikte het goed. Die twee liepen achter ons de ganse tijd te giechelen en te grappen en vonden er geen graten in om midden in de imposante kathedraal, de grootste kerk van Spanje, te staan kussen.
De namiddag vloog voorbij. De ganse tijd liep ik op wolkjes en genoot ik honderd uit. Soms voelde het aan alsof ik een droom rondliep, zo perfect leek alles. Toen het tijd werd om terug te keren, rondden wij ons uitstap aan Sevilla af met een bezoekje aan een typische tapas-bar.
Bij het buitenkomen sloeg ik mijn armen rond Brian's hals.
"Ik wil nog helemaal niet naar huis!" zuchtte ik.
"Wie wel?" vroeg Steven, terwijl hij ook Deborah in zijn armen nam.
Brian streelde me zacht door de haren.
"jawel!" zei hij zacht, "want we willen nog vaak samen op stap gaan voor je terugkeert naar Vlaanderen."
Natuurlijk had hij gelijk. Maar dat verzachtte de pijn van het vooruitzicht op het nakend afscheid niet.
"Kijk, een preullipje!" lachtte hij en toen trok hij mij zacht tegen zich aan en kuste me. Ik sloot mijn ogen en gaf mij volledig over aan de meest liefdevolle kus die ik mij kon herinneren.
De terugrit viel onverwacht ernorm mee. Op de achterbank zat de stemming er helemaal in en na een tijdje zaten wij met zijn allen liedjes te zingen. Soms de jongens alleen, soms Deborah en ik alleen, maar het grappigst was het natuurlijk wanneer wij een liedje ontdekten dat wij allemaal kenden.
De volgende dagen brachten wij elk vrij moment samen door. Een paar keer lunchten Brian en Steven zelfs samen met ons en mijn ouders. Die hadden natuurlijk vlug begrepen dat zowel Deborah als ikzelf smoorverliefd waren.
De tweede dag al verwittigde vader: "Als jullie samen uit zijn, hou dan altijd in jullie achterhoofd hoe wij zouden reageren moesten wij jullie bezig zien."
"Maar vader, wij zijn toch geen kinderen meer? Thuis gaan wij toch ook met jongens op stap?"
"Hier zijn wij niet thuis." waarschuwde vader. "Denk er aan dat je binnen minder dan twee weken meer dan 2.000 km van hier zal zijn."
Daar had ik inderdaad al aan gedacht. Een gedachte die ik telkens ze opdook, van mij had af geduwd. Hoe gelukzalig de uren met Brian ook waren, geen van ons had tot nu toe met een woord gerept over hoe het verder moest eens onze vakantie hier ten einde liep.
De volgende avond wandelde Brian met mij terug naar het hotel na een avonduitstap naar Malaga. Op ons gewone afscheidsplaatsje nestelde ik mij dicht tegen hem aan. Hij veegde mijn haren uit mijn nek en kuste zacht mijn nek en schouder.
"Nog negen dagen" fluisterde ik.
Zijn hand gleed omlaag over mijn rug, hij drukte mij dichter tegen hem aan en kuste mijn lippen.
"negen dagen" herhaalde ik toen hij even stopte met kussen.
Opnieuw streelde hij door mijn haren.
"We kunnen mailen" zei hij, "en chatten via de computer ..."
"Ik wil bij jou zijn!" protesteerde ik.
"Ja, en je studies onderbreken en je familie en vrienden achterlaten om een sprookjesleven te beginnen" zei hij zacht.
Het klonk heel sarcastisch en bitter. Onwillekeurig huiverde ik en trok ik mij terug.
"We kunnen elkaar toch bezoeken tussendoor?" vocht ik terug.
"Oh, Sarah, denk je dat ik hier ook niet mee bezig ben?"
Zijn stem klonk plots heel vreemd en toen ik opkeek zag ik het vocht in zijn ogen glinsteren.
"Wat had je dan gedacht?" vroeg ik, terwijl ik mijn armen opnieuw rond hem sloeg.
"Ik ga naar een universiteit in Amerika." vertelde hij. Normaal ben ik volgend jaar afgestudeerd. Dan vertrek ik voor een paar jaar naar Latijns Amerika om in een bedrijf van vader ervaring op te doen..."
De immensiteit van het verschil tussen onze leefwerelden sloeg bij mij in als een bom. In mijn hoofd was een ganse wespennest krampachtig op zoek naar een uitweg uit deze ingewikkelde situatie. Het leek echter dat, hoe meer ik nadacht, hoe uitzichtlozer de situatie was.
"Kom je morgen mee voor thee met mijn ouders? Ik had je graag aan hen voorgesteld." doorbrak Brian mijn gepieker.
"Heeft dat wel zin?" vroeg ik me radeloos luidop af.
"Alle goeie ontmoetingen in het leven hebben zin" zei Brian zacht, "bovendien ..."
"Bovendien, wat?"
"Bovendien weet je in het leven nooit hoe een dubbeltje rollen kan."
Ik glimlachte. Uit berusting? uit hoop? uit wanhoop?
Hoe dan ook, toen Brian me opnieuw kuste, kusten wij met een passie als nooit tevoren. Met onze lichamen strak tegen elkaar probeerden onze armen ons nog dichter tegen elkaar aan te trekken om deze kus eindeloos te laten voortduren. Mijn hart en ziel hunkerden naar Brian. Hadden wij niet op straat gestaan, ik zou met hem gevrijd hebben om hem op de een of andere manier de mijne te maken.
Happend naar adem losten wij ten slotte onze omhelzing.
"Sarah, je bent te laat!" hijgde hij.
"Nee, jij bent te vroeg!" weende en lachte ik door elkaar.
En toen kusten wij opnieuw.
Die nacht deed ik haast geen oog dicht. Als ik toch al even insluimerde, droomde ik vergeten dromen waarin altijd Brian en Bailey opdoken.
Heel vroeg de volgende morgen trokken Deborah en ik naar het strand. Deze keer hadden wij eerst een berichtje onder de deur van de slaapkamer van mijn ouders gestoken. Op de een of andere manier voelde ik mij veel ouder en wijzer dan een goede week geleden.
Al op weg naar het strand, praatten wij honderd uit over Brian en Steven en onze gevoelens voor de jongens. Deborah begreep mij best, maar voor haar zelf ervaarde ze helemaal geen probleem: "Wij praten gewoon niet over dat soort dingen" zei ze luchtig. "Maakt mij veel uit of hij de zoon van een oliebaron is, of die van een arbeider uit onze straat. Het enige dat belangrijk is, is dat wij een fijne tijd samen hebben."
"Nog een paar dagen en wij keren terug naar huis. En wat dan?" vroeg ik haar.
"Tja, wat dan? Wij zien wel, zeker. Ik zal hem zijn email adres vragen en hem toevoegen aan mijn vrienden op facebook."
"En ... that's it?" Ik hoorde het ongeloof in mijn eigen stem.
"Wat kan je dan meer doen?" wierp Deborah tegen.
Ik zweeg.
Tja, wat was ik van zin om meer te doen dan dat?
We werden gestoord in ons gesprek door het blij geblaf van Bailey. Brian omhelsde me extra teder en hield me dicht tegen hem aan.
"Is Steven niet mee ?"
"Steven? Om dit uur? Je moet een grapje maken! Die denkt dat de nacht nog maar half voorbij is! Of beter, die denkt op dit uur van de dag nog helemaal niets!
"Pak het dan, Bailey!" riep Brian terwijl hij een stok weg gooide die Bailey hem aanreikte.
Even later dolden wij als drie kleine kinderen rond op het strand terwijl Bailey ons nu eens voor de voeten liep of tegen ons opsprong, dan weer als een gek de branding in raasde.
Buiten adem lieten wij ons ten slotte neervallen in het zand. Zoals altijd waren daar meteen Brian's armen die mij zacht maar beschermend omvatten.
"Ik zou je kussen, maar ik kan niet!" hijgde ik.
"Kom maar eerst op adem en kus me dan twee keer!" lachte hij.
Oh, wat genoot ik toch van Brian's nabijheid! Sedert ons laatste gesprek toonde hij zich extra teder en beschermend tegenover mij en Vanaf nu zou die extra tederheid er bij elke ontmoeting zijn. Het onafscheidelijke afscheid leek op de een of andere manier onze ogenblikken samen nog waardevoller te maken.
Hadden wij tot dan toe vooral gepraat over hoe wij de wereld beleefden, steeds maar praatten wij nu over de toekomst. Sommige zaken in Brian's leven en toekomstbeeld waren totaal nieuw voor mij. Zo hechtte hij enorm veel belang aan planning. Hij had een personal coach met wie hij op geregelde tijdstippen korte en lange termijn doelen vastlegde en overlegde hoe hij die best kon realiseren. "Met een beetje oefening kan je echter ook zonder coach heel veel doen. Als je de technieken kent en ernstig neemt, bereik je op deze manier heel wat in je eentje!" wist hij, waarop hij mij beloofde om mij nuttige links op het internet door te sturen.
Hij beval mij tal van boeken aan. Soms schreef hij titels of auteurs waar hij aan dacht voor me neer op blaadjes uit een zakboekje dat hij altijd meesleurde en die ik vervolgens zorgvuldig bewaarde: Stephen Covey, Paolo Coelho, Dale Carnegie, Napoleon Hill, Anthony Robbins, Robert Anthony, Edward De Bono, Marshall Rosenberg, ....
Brian bruiste ook over van de one-liners. Sommige bleven direct bij mij hangen. Na een tijdje noteerde ik er een aantal in een notaboekje:
"De meeste mannen denken aan sex wanneer ze iemand zien van het andere geslacht, die ze willen leren kennen. De meeste vrouwen aan liefde."
"Let op voor mensen die je aantrekken omdat ze helemaal anders zijn dan jijzelf. Meestal vind je bij hen precies die dingen terug die je niet in je leven wil."
"Als je iets belooft, en je vergeet het te doen, toon je dat wat je beloofde en de persoon die je het beloofde, het voor jou niet belangrijk zijn."
"Je moet niet trouwen met iemand met wie je kan leven, maar met iemand zonder wie je niet kan leven."
"Een beetje drama toevoegen aan een verhaal, is niet liegen; het is een manier om mensen te boeien met je passie."
"Als je kritiek levert, begin dan je zinnen met "ik" en hou je aan de feiten. Als je iemand wil loven, begin dan met 'Jij" en vertel leg de nadruk op hoe die persoon of wat hij deed, jou doet voelen."
"Wees altijd pa-positiev, dat is: passioneel-positief, passioneel-solidair, passioneel-integer, passioneel trouw aan jezelf en pasioneel-vastberaden"
"Het is verkeerd om te denken dat het volstaat om een goed mens te zijn. De wereld loopt vol geode mensen waar je niks kan mee aanvatten.”
"Iedereen is overtuigd van het nut van mediteren, maar de meeste mensen komen niet verder dan wat ontspannings- en lichaamsoefeningen. Leer doelgericht te mediteren en te visualiseren, daar zal je echt baat bij hebben."
"Als je met iemand een relatie wil beginnen of iets belangrijk wil zeggen, is het nodig empatisch te zijn en een persoonlijke band met de mensen te vormen. Raak de mensen aan, hou hun handen vast, kijk hen recht in de ogen, toon door je houding dat je voelt wat ze denken en druk dat ook uit in woorden. Overtuig hen dat hun dromen kunnen waar worden."
"Net zoalsje niet alles kan kennen, kan je ook niet alles zijn. Om iets te bereiken moet je doelen uittekenen en je focusen op de ontwikkeling van je sterke kanten. Die stemmen meestal overeen met de zaken die je liefst doet en waar mensen van zeggen dat je een natuurlijke aanleg voor hebt."
"Mislukken is een deel van elk leerproces. We moeten in het leven staan als kinderen: die vallen allemaal wel eens wanneer ze leren stappen, maar vinden dat heel normaal en krabbelen direct weer recht om opnieuw te proberen."
Als ik mijn bewondering voor zijn kennis uitte, antwoordde hij: "liefde, geld, macht, gezondheid, ... alles wat belangrijk is in het leven, krijgt pas zijn volle waarde in de mate dat je het kan weggeven, delen met andere mensen."
Hij had ook vreemde idolen: Nietzsche en Machiavelli bevoorbeeld. Toen ik daarop reageerde met wat ik mij uit school herinnerde, lachte hij alleen maar: "Zijn een atleet zijn prestaties minder wanneer die man een racist is? Zijn de filmen van Walt Disney slecht omdat de man Nazi-sympathieen had of die van Charlie Chaplin omdat hij liefdesrelaties had met jonge meisjes? Als je wil proper zijn, moet je je daarvoor soms met vuil water durven wassen."
Zoals beloofd nam Brian mij op een voormiddag mee voor thee met zijn ouders. Deborah was niet uitgenodigd, wat haar lelijk tegenviel natuurlijk. Het buitenverblijf van zijn ouders bleek een immense villa te zijn waar je enkel geraakte via een priveweg van misschien wel een kilometer lang. Zodra Brian de wagen parkeerde, kwamen zijn ouders ons aan de deur begroeten. Zij waren gekleed alsof ze meteen ergens op een feest verwacht werden. Hoewel ik mijn nieuw zomerkleedje aangetrokken had voor de gelegenheid en vooraf trots voor Deborah had staan showen, was het toch wel even wennen voor ik mij op mijn gemak voelde. Brian noemde zijn eigen vader 'Sir", dus deed ik hem dat maar na. Zijn moeder stak beide handen naar mij uit en monsterde mij vriendelijk: "zo, jij bent de kleine Sarah" zei ze. Ik ben Margaret. Hoe gaat het met je?"
Ik wist niet of ik mij geamuzeerd of beledigd moest voelen door die "kleine Sarah", maar gaf haar het voordeel van de twijfel.
Het gesprek ging vooral over mij. Over hen zelf, zegden zij weinig of niets, maar van mij wilden ze alles weten: wat mijn ouders deden, waar wij woonden, of ik broers en zussen had, wat ik studeerde, wat mijn plannen waren ... Na een tijd kreeg ik het gevoel dat het allemaal wel heel erg op een verhoor begon te lijken. Misschien vond zijn moeder dat ook. "Kom," zei ze plots, "we laten de mannen even alleen. Wil je mijn bloementuin eens zien?"
Dus wandelden wij even later met ons tweetjes buiten rond. Margaret vertelde honderd uit over haar bloemen. Tussendoor bleef zij vragen stellen: wat mijn lievelingsmuziek was, welke schilders ik liefst zag ..." Soms wist ik niet precies wat antwoorden, maar dan had ze meteen twee andere vragen klaar omdat ik mij niet ongemakkelijk zou voelen.
Zij stond er ook op dat ik bleef lunchen. "Fris je eerst maar even op, wij lunchen om 1 uur" zei ze.
Wij vonden Brian en zijn vader terug in de bibliotheek, waar ze zaten sherry te drinken. Toen wij binnenkwamen vroeg zijn vader nog even of ik van de tuin genoten had, maar daarna verdwenen zijn ouders naar een andere kamer.
"En ... heb je het overleefd?" wilde Brian lachend weten.
"Wij hadden een aangename babbel. Je ouders lijken mij zeer lief."
"Wil je wat rusten voor de lunch?"
Ik lachte bij de idee om nog voor het middageten te gaan rusten. Dus belde ik eerst mijn ouders en bleven wij daarna in de bibliotheek zitten praten tot het tijd werd om te eten.
Het eten werd opgediend in de woonkamer. De woonkamer was rim en sober gemeubileerd. Aan een muur hingen twee grote schilderijen, waarvan vooral een mij vaag bekend voorkwam. Toch was het Vooral de kast vol met familiefoto's die aan een kant van de kamer stond, die mijn nieuwsgierigheid wekte. Ik durfde echter niet zomaar op te staan en tot daar te gaan, dus bleef ik stilletjes van aan de tafel af en toe naar de foto's kijken. Al kon ik door de afstand maar weinig details onderscheiden.
Ondertussen was het ook aan tafel vooral Brian's moeder die de conversatie maakte. Het eten was zeer lekker, wat ik ook vertelde. Blijkbaar deed dat Brian's moeder veel plezier, want ze vertelde in geuren en kleuren hoe ze alles zorgvuldig voor mij had uitgekozen en vertelde in detail hoe alles klaargemaakt was. Toen ik haar daarop nog eens feliciteerde met haar kookkunst, antwoordde ze lachend: "maar voor het koken moet je de kok bedanken, want dat heb ik niet zelf gedaan."
Toen wij rond 2h30 terug naar het hotel reden, overviel mij een gevoel van grote vermoeidheid en voelde ik mij plots ook heel emotioneel. Het bezoek aan Brian's ouders had het verdriet voor het naderend afscheid alleen maar versterkt.
Ook Brian was stiller dan anders. Bij het afscheid leek het wel of wij afscheid namen voor altijd, al hadden wij afgesproken om diezelfde avond nog met zijn allen naar een ondergrondse mega dancing in de stad te gaan. Wij namen afscheid in de auto, in de hall van het hotel en tenslotte nog eens aan mijn kamerdeur.
Toen ik daarna de kamer binnenging, vond ik ze leeg. Deborah was natuurlijk nog met Steven op stap. Blijkbaar was zij al begonnen met een paar zaken in te pakken voor de terugkeer naar huis. Ik liet me op het bed neervallen en begon plotseling onbedaarlijk te wenen.
Ik was helemaal in de war. Mijn gevoelens voor Brian, de vreemde wereld waarin hij leefde, zijn toekomstplannen, mijn leven ... het leek allemaal een grote puzzle waarvan geenenkel stuk nog in elkaar paste. Toen Deborah later die namiddag opgewekt de kamer kwam indansen en mij opgewonden aanspoorde om mij snel klaar te maken voor het avondmaal en onze party-night, kreeg ik het opnieuw moeilijk.
"Wat had je dan gedacht?" zei ze, niet begrijpend: "dat hij je ging meenemen op zijn groot wit paard? Wordt toch wakker meisje en geniet van wat het leven je geeft!"
Ach, natuurlijk had ze gelijk. Ik verdrong al mijn verdriet in een heel klein hoekje van mijn hart en probeerde zo opgewekt mogelijk te lijken. Mama merkte dadelijk dat ik de situatie niet langer goed kon verwerken. Af en toe wierp ze mij een knipoogje toe, kneep ze even in mijn hand of zei ze een paar bemoedigende woorden. Hoe goed bedoeld ook, het feit alleen dat ik blijkbaar diende getroost te worden, maakte mij nog meer bewust van mijn verdriet. Ik lachte dus wel mee als iemand anders iets grappigs vertelde, maar zelf kon ik niets grappigs bedenken.
"Ik wacht buiten wel op Brian", besloot ik tegen het einde van de maaltijd.
"Wacht, ik ga mee!" pruttelde Deborah met haar mond nog vol eten.
Voor het eerst in mijn leven vroeg ik die avond om vlugger naar huis te komen dan met mijn ouders was afgesproken. De muziek was te luid. Er was teveel volk. Ik ergerde mij eraan dat sommige meisjes er bijna half naakt bijliepen en zich verschrikkelijk aanstelden en toen de DJ de schuimkanonnen aanwees en met met veel poeha aankondigde dat iedereen onder het schuim zou bedolven worden, was het voor mij meer dan genoeg geweest.
Om Deborah een plezier te doen, gingen wij eerst nog in een rustig cafeetje iets drinken. Ik was echt niet het meest aangename gezelschap: zwijgend lag ik in Brian's omhelzing.
"In october kan ik je al komen bezoeken" troostte hij mij.
Blijkbaar begreep ook hij niet dat het deigend afscheid dat mij zo droevig maakte, van een heel andere orde was.
Oh ja, ik hield van hem. Hij was gewoon fantastisch, onovertrefbaar. Maar dag in dag uit jaren van mijn leven doorbrengen uitkijkend naar het ogenblik waarop ik hem voor een paar uren of dagen lang weer kon ontmoeten, zag ik helemaal niet als iets doenbaars.
Deborah evenmin wanneer het om Steven ging, begreep ik. Alleen: zij had dat vanaf het moment zelf dat ze elkaar ontmoetten geweten en hun relatie meteen een zeer goed omschreven plaats in haar leven gegeven. Ik daarentegen, mocht dat proberen zoveel ik wilde, ik kon het niet.
Onherroepelijk kwam de verschrikkelijke dag van het afscheid. Te vlug, te traag, dagenlang gevreesd en toch onverwacht. Ik had een briefje geschreven voor Brian, vol met verklaringen. Een halve nacht had ik eraan geschreven. En toen had ik het kapot gescheurd. Wat deed het ertoe? Mijn besluit stond vast. In tegenstelling tot wat men al eens verteld, vond ik echter in de zekerheid van mijn beslissing even weinig troost dan in de droom waarin ik tot dan toe geleefd had.
Voor de laatste keer trokken wij er 's morgens op uit voor onze ochtendwandeling. Zelfs Bailey leek door te hebben dat dit geen dag was als een andere, want hij schuurde voortdurend tegen mijn benen aan en belemmerde mij bij het stappen.
"Zelfs de hond wil je hier houden!" merkte Brian met een wrange glimlach op nadat wij een hele tijd zwijgend naast elkaar hadden staan uitkijken over de oceaan. Ondanks alles hoopte mijn hart dat hij mij zou vragen bij hem te blijven. Ondanks alles ... want ik zou het niet gedaan hebben.
Hoewel ik mezelf gezworen had niet te zullen wenen, rolden de tranen over mijn gezicht. Bian nam mij in zijn armen, hield me dicht tegen hem aan, kuste mijn voorhoofd, kuste mijn natte ogen en wangen, maar zegde niets. "Ha, wat voor nut hebben al zijn charme en wijsheid nu?" kon ik mij niet weerhouden te denken. Door mijn tranen heen, lachte ik naar hem. "Dit is niet het einde!" beantwoordde hij met trillende stem mijn onuitgesproken gedachten. Ik knikte: "Hier komt nooit een einde aan, Brian, ik zal altijd van je houden!" antwoordde ik zacht. "Zelfs al zie ik je nooit meer terug." voegde ik er na een paar seconden nog zachter aan toe. Toen moest ik opnieuw wenen. En hij ook.
Hand in hand wandelden wij terug naar het hotel. Brian had erop gestaan ons zelf weg te voeren naar het vliegveld van Malaga. Die namiddag kwam hij ons oppikken met twee wagens: Een voor Deborah, Steven en wij zelf en een voor mijn ouders, met aan het stuurwiel de personal assistant van Brian's vader. Buiten gleed Andalusie langzaam mijn leven uit: de bergen, de zee, de hotels, tapasbars en appartementen, de citroenvelden, de Spaanse nummerplaten op de auto's, de supermercados ... nooit voorheen viel een afscheid mij zo zwaar.
Ik gaf Brian het afscheidskaartje dat ik voor zijn ouders geschreven had en waarin ik hen nogmaals bedankt had voor de fijne ontvangst. "Maar ik heb geen kaartje voor jou" glimlachte ik. "Voor ons bestaat dan ook geen afscheid" antwoordde hij.
Oh, hij kon het allemaal wo goed zeggen, mijn Brian. Bijna drie weken geleden, toen ik hem die morgen op het strand had leren kennen, was ik nog een kind geweest. Misschien had ik hem dan nog kunnen geloven. Nu echter, was ik een oude vrouw die terugkeerde naar huis.
"Voor ons bestaat er geen afscheid" herhaalde ik even later op het vliegveld. En toen gaf ik hem een warme afscheidszoen.
Meteen sloeg ze aan het fantaseren over wilde parties en knappe Spanjaarden. Toen vader vertelde over de uitstappen naar Ronda en Granada die hij meteen meegeboekt had, was ze minder enthousiast geweest: "Naar Spanje ga je toch niet om rond te lopen in oude steden en de stenen te bewonderen?" had we verbaasd uitgeroepen. Papa had zowaar gedacht dat ze een grapje maakte, ...
Gelukkig verliepen de examens goed, zodat niets een geslaagde vakantie in de weg stond. Half juli vertrokken wij vanuit Zaventem. Het was al laat in de namiddag toen wij in Malaga landden. Wat een verschil tegen thuis! De warmte lag als een deken over de stad en zelfs de zeebries kon niet verhinderen dat wij al meteen de valiezen moesten openen om een paar kledingsstukken kwijt te geraken. Een korte busrit bracht ons van de luchthaven naar ons hotel in Torremolinos. Deborah had onderweg meteen de publiciteit voor het Aquapark opgemerkt en droomde al luidop van rondritjes op een scooter. Vader en moeder vonden haar enthousiasme blijkbaar heel genietbaar en ook zelf was ik heel blij dat mijn vriendin samen met ons op vakantie was. Met haar erbij was verveling wel totaal geen optie!
Nadat wij ons verfrist hadden en de valiezen uitgepakt hadden, was het al meteen etenstijd. Vader koos een gezellig restaurant dicht bij het hotel. "Het is een zware dag geweest, laat ons deze keer maar vroeg in bed kruipen" stelde moeder voor na een korte wandeling langs het strand. Dat was evenwel buiten Deborah gerekend: "Als ik nu direct in bed moet, doe ik van gans de nacht geen oog dicht!" jammerde ze. Ook ik zag het nog helemaal niet zitten om nu al te gaan slapen. Een beetje tegen hun zin, stemden mijn ouders toe dat wij eerst de omgeving nog wat verder gingen verkennen.
Daarmee hadden wij vanaf het eerste ogenblik een stuk zelfstandigheid verworven, waar wij volop van profiteerden en genoten. De familie uitstappen naar Ronda en Cordoba waren best gezellig en leerrijk, maar toch genoten wij meer van de tijd die wij samen doorbrachten op het strand, of 's avonds in de winkelcentra en de bars van de stad.
Op een avond waren wij met zijn allen naar een flamencoshow geweest, Na de show was de zaal omgetoverd in een grote dancing, waar al vlug een heel uitbundige sfeer heerste. Toen vader en moeder bemerkten hoe goed wij ons vermaakten, werd beslist om niet met de excursiebus terug te keren naar het hotel maar later op de avond met een taxi terug te keren.
De uren vlogen voorbij. Deborah en ik hadden een enorm succes bij de boys. Wij trokken ons uit de slag in het Frans, Engels en Duits, wat ons extra populair maakte. Pas tegen vier uur ‘s morgens, toen aangekondigd werd dat de zaal ging sluiten, keerden wij doodmoe maar hyper gelukkig terug naar huis.
Verrassend genoeg was ik de volgende morgen al vroeg op. Het zonnetje dat buiten een nieuwe prachtige dag aankondigde, was nog volop bezig met het opruimen van de ochtendnevel. Ik sloop stilletjes de kamer uit en klopte zachtjes aan bij mama en papa. Geen reactie. Ik klopte nog even, maar binnen bewoog niets. Die sliepen dus nog! Over Deborah heb ik het nu even vrijwillig niet: natuurlijk lag die nog te slapen alsof het midden in de nacht was. Terug in de kamer twijfelde ik even of ik haar zou wekken. Dat leek echter niet zo'n goed idee. Dus waste ik me snel, deed mijn bikini aan met daarover een bloesje en mijn shorts en keek even rond. Deborah was nog even diep in slaap als tevoren. Ik dronk nog gauw een glas sinaasappelsap, nam mijn leesboek en een badhanddoek mee en verliet de kamer.
Even later zat ik op het verlaten strand naar de zee te kijken. Hier en daar lag er al iemand onder de parasolletjes en op de dijk liepen een paar mensen te wandelen. Zo rustig als nu had ik het strand echter nog niet gezien. Ik genoot daar wel van. Een verwonderlijk warme wind blies mijn haren in mijn gezicht. Ik duwde ze opzij en leunde achterover. Ondanks het vroege uur, genoot ik zo nog meer van de zachte bries en de aangename warmte.
Toen pas viel me op hoe stil het wel was. Behalve het geluid van de golven en heel af en toe het geblaf van een hond, was er nauwelijks een geluid dat tot me doordrong. De ganse wereld leek zo vredig dat het haast surrealistisch aanvoelde. Na een tijdje zette ik me weer recht, trok mijn bloes en shorts uit en bleef even zitten staren naar de zee. Rustig rolden de golven heen en weer tot aan het strand. Een paar dapperen waren al aan het zwemmen en ook op de zee waren al enkele zeilen zichtbaar. Ginds, achter de einder, ver voorbij de zeilboten, lag Afrika...
Onwillekeurig dacht ik eraan terug hoe ik tegen deze vakantie had opgekeken, hoe blij ik geweest was toen Deborah mee mocht en kijk: hier lag ik nu helemaal alleen te genieten. Ik wilde me net terug neerleggen, toen ik plots uit mijn dagdromen weggerukt werd doordat een hond akelig dichtbij begon te blaffen!
Geschrokken keek ik opzij maar het zicht van het dier stelde me meteen op mijn gemak: een grote jachthond met halflange, gouden vacht keek me met kwispelende staart zo onschuldig aan dat ik onwillekeurig moest glimlachen. Hij stond net naast mij, doornat van het zeewater te hijgen, met de tong uit de bek.
"Denk je dat je me kent, loebas?" vroeg ik vriendelijk.
Hij blafte vrolijk naar mij en maakte een speelse beweging, alsof hij mij wilde uitnodigen met hem over het strand te lopen.
"Neen, neen, laat je baasje dat maar doen!" lachte ik. "Waar is je baasje trouwens?"
Met mijn hand boven mijn ogen als bescherming voor de lage zon, speurde ik het strand af.
"Kijk, daar is je baasje al!" wees ik de hond een jongeman aan die snel op ons kwam toegestapt.
In plaats van de richting uit te kijken die ik hem aanwees, duwde de hond vriendelijk zijn hoofd tegen mijn uitgestoken hand aan.
"Oef, ik was al bang dat hij je zou schrik aangejaagd hebben." lachte de jongen, die ondertussen tot bij ons gekomen was.
"Engels!" ... even wist ik niet hoe best te antwoorden. De voorbije nacht nog, was ik zo trots op mezelf geweest omdat ik, onder meer in het Engels, zo vlot mijn plan had kunnen trekken. Ik was bovendien echt wel goed in Engels. Maar dat was op school. Een plotse black-out zoals ik die nu ervaarde, hadden wij daar net niet ingeoefend.
"It's nothing" antwoordde ik onnodig nerveus. Meteen realiseerde ik mij dat ik mijn Vlaams heel letterlijk in een wel zeer on-engelse uitdrukking vertaald had. Hoewel ik doorgaans niet zo gemakkelijk verlegen werd,voelde ik mij vuurrood worden.
Daar stonden wij dan seconden of minuten-lang elkaar sprakeloos aan te staren.
Hij moest zowat mijn leeftijd zijn en was best knap zoals hij daar in zijn halflange shorts, gebruinde lichaam en blond-bruine haren voor mij stond, besefte ik. De hond was ondertussen naar hem overgelopen en nodigde hem uit met hem te spelen, maar hij hield hem met een hand van hem af en bleef mij onderzoekend aankijken. Heel tegen mijn gewoonte in, vond ik deze keer niet de woorden die mij uit deze situatie moesten redden. Eigenlijk was dat omdat ik helemaal niet gered wilde worden, watn in zijn vorsende, heldere ogen bespeurde ik namelijk iets dat ik ook in mijzelf voelde en dat mijn hart deed kloppen in mijn keel.
"Ik ben Brian" doorbrak hij de alsmaar ondraaglijker wordende stilte..
"Sarah" antwoordde ik kort.
"Spreek je Engels?"
Ik voelde mij opnieuw rood aanlopen. Zo slecht was mijn antwoord dus geweest ...
"Ja" zei ik, "ben jij van Engeland?"
"Schotland!" zei hij fier.
De manier waarop hij dat uitsprak en de blik die even in zijn ogen kwam, vertelden meer dan een ganse geschiedenisles.
"En jij?"
"Vlaanderen" antwoordde ik, terwijl ik mij ergens in mijn achterhoofd afvroeg of ik nu "Vlaanderen" als antwoord gekozen had omwille van de manier waarop hij "Schotland" gezegd had.
"Mag ik mij neerzetten?"
Ik knikte. Hoe kon ik antwoorden, nu de ganse oceaan plots binnengetreden was in mij en de zon in mijn hoofd scheen?
Brian was bijzonder. Hij was vriendelijk, zacht en koos zijn woorden heel voorzichtig. Toch had ik voortdurend het gevoel dat er in elk woord wat humor verscholen zat. Hij kon ook uitzonderlijk goed luisteren en stelde precies de juiste vragen. De manier waarop hij mij aankeek, maakte me af en toe verlegen, maar desondanks voelde Zijn aanwezigheid zo goed aan dat wij al vlug over alles en nog wat zaten te praten.
Terwijl wij gezellig zaten te keuvelen, liep het strand langzaam vol. Op een bepaald ogenblik viel het mij op dat alle ligstoelen bezet waren en je, dichter naar de zee toe, werkelijk op de koppen kon lopen.
"Verdorie!" schrok ik: Mijn ouders, Deborah ... die zouden nu al lang op zijn en zich natuurlijk zorgen maken omdat ik er niet was. Waarom had ik er toch niet aan gedacht een notaatje achter te laten?
Zeer tegen mijn zin legde ik Brian uit dat ik terug naar het hotel moest.
"Kan je niet even bellen?' vroeg hij.
"Ik liet mijn gsm op de hotelkamer achter."
"Gebruik dan toch de mijne!"
"Neen, dank U, ik denk dat ik toch beter terugkeer"
"Dan wandel ik met je mee." stelde hij hoffelijk voor.
Uit zijn broekzak diepte hij een hondenleiband op. Meteen veerde Bailey recht en sprong ze kwispelend tegen hem op.
"Waarom sta jij daar zo gek te lachen?"
Ik was er mij helemaal niet van bewust geweest dat mijn binnenpretje zo op mijn gezicht stond te lezen.
"Wat heb jij toch allemaal in die broek van jou zitten!" schaterde ik.
"Wacht tot je het allemaal gezien hebt!" grijnsde hij.
Meteen voelde ik mij opnieuw rood aanlopen.
"Waar jij toch allemaal aan denkt!" merkte hij op een berispende toon op.
Toen plooiden we zowat beiden dubbel van het lachen.
Naast elkaar stapten wij door het al warme zand terug naar de dijk. Ergens onderweg, raakten onze handen toevallig elkaar en spontaan greep hij mijn hand en stapten wij hand in hand verder.
Het gesprek was stilgevallen eens we de terugweg hadden aangevat. Enerzijds genoot ik ervan om samen met Brian te wandelen, maar langs de andere kant zag ik er tegen op dat ik al zo snel weer afscheid van hem moest nemen.
"Heb je al plannen voor deze namiddag?" vroeg Brian onverwacht.
"Ik denk dat we wel weer met z'n allen naar het strand zullen gaan. Of misschien geven mijn ouders vandaag de voorkeur aan het zwembad van het hotel"
"Was je al in Granada?"
"Papa vernoemde de stad. Maar wij waren er nog niet."
"Waarom gaan jij en ik deze namiddag dan niet samen naar Granada? Het Alhambra is prachtig. Dat moet je gewoon gezien hebben als je hier met vakantie komt."
Ik twijfelde. Mijn ouders zouden het waarschijnlijk niet zo'n goed idee vinden om meteen op stap te gaan met iemand die ik nauwelijks kende. En ik kon toch ook Deborah niet achterlaten?
"Kan Deborah ook mee?" hoorde ik mezelf vragen.
"Maar natuurlijk! Dan breng ik ook Steven mee, als je daar niets op tegen hebt?"
"Steven?"
"Ja, mijn kleine broertje."
"Neen, natuurlijk heb ik daar niets op tegen."
Brian begreep dat ik toch wel twijfelde.
"Je zal hem best leuk vinden. Hij is heel grappig. Zo heeft Deborah meteen ook gezelschap."
"Tja, ik weet wel niet zeker of Deborah graag zal babysitten voor je broertje. Misschien voelt ze zich wel uitgesloten wanneer wij haar met de verantwoordelijkheid voor je broertje opzadelen."
Brian schoot in een luide lach: "Geen nood. Dat broertje van mij is wel al 16, he!"
Ohhhh ... hij had er wel een handje van weg om mij in verlegenheid te brengen. Of deed ik dat eigenlijk zelf?
"Daar is het hotel al" wees ik hem.
"Dan neem ik hier maar afscheid. Lijkt drie uur deze namiddag jou een goede tijd om je op te pikken?"
"ja, dat moet wel kunnen. Misschien mag het zelfs iets vroeger."
"o.k. twee uur dertig dan."
"Afgesproken. Ik zorg ervoor dat wij tegen dan in de bar van het hotel zijn."
"Als mijn ouders dit maar goed vinden." dacht ik stilletjes.
Brian had meteen gemerkt dat ik me toch wel zorgen maakte en raadde onmiddellijk waarom.
"Maak je maar geen zorgen over je ouders, dat loopt wel vlot!" glimlachte hij bemoedigend.
"ja, jij hebt gemakkelijk spreken. Jij kent ze niet!" pruttelde ik tegen
"Oh neen, maar zoals ik jou ken, heb je zeker en vast fijne ouders en dan lossen die dingen zichzelf wel op." zei hij met een zelfzekere, geruststellende glimlach.
Ik was daar nog zo zeker niet van, maar wilde hem ook niet onnodig ongerust maken. Die jongen deed me wat. Hij maakte dat ik mij belangrijk en mooi voelde. Als ik nog nooit echt vlindertjes in mijn buik gehad had bij een eerste ontmoeting, dan had ik ze nu wel dubbel. Zijn verwarde haren en lichte ogen, zijn gebruinde huid, zijn humor, manier van spreken en zijn manier van bewegen ... gewoon alles aan hem beviel mij.
"Sarah, je bent tot over je oren verliefd!" bekende ik stilletjes aan mezelf.
Net op dat ogenblik keerde hij zich naar mij toe, kuste mij zacht op de wang en herhaalde: "Afgesproken dan, ik zie je in de bar om 2.30" Daarop keerde hij zich om en stapte hij op met Bailey vrolijk trippelend naast hem. Even keek ik hen nog vertederd na. Misschien zou hij nog eens omkijken en wuiven? Maar dat deed hij niet. Dus haaste ik mij naar binnen.
Toen ik papa's gezicht zag, wist ik meteen hoe laat het was. Natuurlijk kreeg ik een flinke uitbrander omdat ik zomaar verdwenen was zonder een berichtje na te laten. "Wat werden zij wel verondersteld te denken?" "En dan nog zo laat terugkeren?" "Hoe moest Deborah zich voelen? Die was speciaal om mij gezelschap te houden meegekomen en ik had haar zo maar achter gelaten?"
Tja, dit had ik verdiend. Dus liet ik het allemaal maar gelaten over mij komen. Eens papa stoom had afgeblazen, leek het ergste snel voorbij. "Of ik al iets gegeten had?" wilde mama weten. Pas toen werd ik mij bewust vanhet knagend gevoel in mijn buik. Gelukkig had mama wel aan mij gedacht en had ze van de ontbijttafel een paar croissants mee genomen. Die zouden mij wel recht houden tot het middageten.
Deborah had de ganse tijd geen woord gezegd, maar ik kon wel zien dat we brandde van nieuwsgierigheid om meer te vernemen over mijn uitstap.
"Kunnen wij nog even tot aan het zwembad?" vroeg ik mijn ouders.
"Misschien wel, maar vertel eerst eens wat je deze voormiddag uitgespookt hebt. Wij weten nog helemaal niets!" zei mama.
Dus vertelde ik eerlijk het hele verhaal. Of toch bijna het hele verhaal. Die vlindertjes hield ik voor mezelf. Dacht ik toch. Want toen ik op het punt kwam waar ik hen wel moest vertellen over mijn afspraak met Brian en Steven voor die namiddag, fronste vader ernstig zijn wenkbrauwen. "Ik hou er niet van dat je je zomaar in avonturen stort met wild vreemden" zei hij nors. "Bovendien staat er een uitstap naar Granada gepland voor volgende week. Als jullie nu al gaan, is de verrassing er helemaal af."
Ook moeder was niet enthousiast. "Meisje toch, waar begin je nu aan?" zei ze op bezorgde toon.
Dat klonk in mijn oren alsof zij er eigenlijk toch in berustte dat de uitstap met Brian zou doorgaan. Dus pikte ik daar meteen op in. Deborah ging toch ook mee? We hadden beiden een gsm als er iets misliep. Wat kon er ons gebeuren? Bovendien zouden ze Brian zeker mogen. Wat als hij het hen zelf kwam vragen?
"Oh, maar ik was toch al van plan om die jongen eerst te ontmoeten!" zei vader. "Trouwens, Granada. Da's al gauw 120 km van hier. Hoe zien jullie daar te geraken? En hoe laat mogen wij jullie terug verwachten?"
"Yes!" dacht ik. "Ze zijn al helemaal bijgedraaid!"
't Was welvervelend dat ik niet eens wist hoe wij naar Granada gingen en ook voor het overige niets over de plannen kon vertellen.
"Brian zal jullie wel alles vertellen!" maakte ik mij ervan af. "Kom Deborah, wij gaan naar beneden!"
"Als die jongen om 2.30 komt, hebben jullie niet veel tijd meer!" waarschuwde vader. "Blijf dus niet te lang hangen aan het zwembad en zorg ervoor dat jullie stopt binnen een uur hier terug zijn, zodat wij op tijd kunnen gaan eten."
Deborah luisterde aandachtig naar mijn verhaal. Ze vond dat ik wel heel veel geluk gehad had: "mevrouw gaat gauw eens tot op het strand op haar eentje, en meteen vallen de knappe mannen uit de hemel!" Ik merkte wel dat we stiekem ook een beetje jaloers was. Maar dat maakte mijn avontuur precies net nog een tikkeltje leuker. Doordat Brian beloofd had Steven mee te brengen, zodat ook zij gezelschap zou hebben deze namiddag, keek ze al met evenveel spanning als ik zelf uit naar het vervolg van het verhaal.
Tegen 2.15 uur zaten wij met zijn allen in de bar en een paar minuutjes later al daagden Brian en Steven op. Ik had nauwelijks kunnen eten die middag, omdat ik toch wel bezorgd was hoe de kennismaking met mijn ouders zou verlopen. Brian had echter gelijk gehad: er was niets om bezorgd over te zijn. Zowel hij als Steen waren keurig gekleed en gedroegen zich vriendelijk, zelfzeker en beleefd. Toen vader vertelde over de geplande uitstap naar Granada, had Brian meteen een oplossing klaar: "was je al in Sevilla?" - Neen dus. En daarmee was alweer een probleem opgelost. "Sevilla? Met de bus kunnen jullie een halve dag onderweg zijn!" schrok vader. "Oh, maar we gaan niet met de bus" lachte Brian, "ik ben hier met mijn auto."
"Met de auto?" moeder klonk bezorgd. Voor ze verder nog iets kon zeggen, had Brian daar al op ingespeeld: "Ik kan je verzekeren dat ik een goede chauffeur ben, mevrouw. Ik was nog nooit betrokken in een ongeluk en ik drink ook nooit wanneer ik rijd."
Een paar minuutjes later namen wij bij Brian's auto afscheid van mijn ouders. De auto droeg een Britse nummerplaat. Blijkbaar was Brian dus met de wagen tot hier gekomen. "Je ouders hebben een prachtige auto!" merkte vader bewonderend op. "een Jaguar, Phantom." antwoordde Brian terwijl hij met de hand over het dak van de auto streelde. "Maar deze baby is van mij, niet van mijn ouders." Ik merkte de verwonderde blik in mijn vader's ogen, maar was blij dat hij niets meer zegde.
Even later gleden wij de weg op.
"Een nieuw avontuur tegemoet" dacht ik stilletjes.
"Je vindt dit wel prettig, niet?" zei Brian.
Ach, er was zo weinig dat aan zijn aandacht ontsnapte! Ik gaf hem mijn breedste glimlach als antwoord en zegde verder maar niets.
Een tijd lang werd er weinig gezegd in de auto. Ik keek vooral naar het landschap en genoot van de zachte muziek. Langzaam aan kwam een gesprek op gang over de plannen voor deze namiddag. Toen ik verwonderd opmerkte dat het wel leek alsof Brian alle interessante plaatsen in Sevilla kende, antwoordde hij: "Mijn ouders hebben hier een buitenverblijf. Ik heb hier zeker al een keer of tien mijn zomervakantie doorgebracht."
"Je had geen betere gids kunnen uitkiezen!" grapte Steven van op de achterbank.
Hoe zeer hij gelijk had, bleek later: Brian had een pasje waarmee wij niet hoefden aan te schuiven op de toeristische plaatsen en leidde ons voorbij de gidsen die toeristen rond hun vlaggetje verzamelden om dan met hen in groep rond te trekken. De ganse tijd gaf hij zelf uitleg over van alles en nog wat, een enkele keer hierbij aangevuld door Steven, die blijkbaar een meester was in het onthouden van grappige anekdotes.
Omdat bijna nergens in de stad auto's toegelaten waren, legden wij die namiddag heel wat kilometers te voet af. "Gaat het nog? Wil je niet liever even rusten en iets drinken?" de ganse tijd toonde Brian zich bezorgd over mij. Af en toe liepen wij hand in hand of gearmd, maar meestal stapten wij gewoon dicht bij elkaar op. Ook tussen Deborah en Steven klikte het goed. Die twee liepen achter ons de ganse tijd te giechelen en te grappen en vonden er geen graten in om midden in de imposante kathedraal, de grootste kerk van Spanje, te staan kussen.
De namiddag vloog voorbij. De ganse tijd liep ik op wolkjes en genoot ik honderd uit. Soms voelde het aan alsof ik een droom rondliep, zo perfect leek alles. Toen het tijd werd om terug te keren, rondden wij ons uitstap aan Sevilla af met een bezoekje aan een typische tapas-bar.
Bij het buitenkomen sloeg ik mijn armen rond Brian's hals.
"Ik wil nog helemaal niet naar huis!" zuchtte ik.
"Wie wel?" vroeg Steven, terwijl hij ook Deborah in zijn armen nam.
Brian streelde me zacht door de haren.
"jawel!" zei hij zacht, "want we willen nog vaak samen op stap gaan voor je terugkeert naar Vlaanderen."
Natuurlijk had hij gelijk. Maar dat verzachtte de pijn van het vooruitzicht op het nakend afscheid niet.
"Kijk, een preullipje!" lachtte hij en toen trok hij mij zacht tegen zich aan en kuste me. Ik sloot mijn ogen en gaf mij volledig over aan de meest liefdevolle kus die ik mij kon herinneren.
De terugrit viel onverwacht ernorm mee. Op de achterbank zat de stemming er helemaal in en na een tijdje zaten wij met zijn allen liedjes te zingen. Soms de jongens alleen, soms Deborah en ik alleen, maar het grappigst was het natuurlijk wanneer wij een liedje ontdekten dat wij allemaal kenden.
De volgende dagen brachten wij elk vrij moment samen door. Een paar keer lunchten Brian en Steven zelfs samen met ons en mijn ouders. Die hadden natuurlijk vlug begrepen dat zowel Deborah als ikzelf smoorverliefd waren.
De tweede dag al verwittigde vader: "Als jullie samen uit zijn, hou dan altijd in jullie achterhoofd hoe wij zouden reageren moesten wij jullie bezig zien."
"Maar vader, wij zijn toch geen kinderen meer? Thuis gaan wij toch ook met jongens op stap?"
"Hier zijn wij niet thuis." waarschuwde vader. "Denk er aan dat je binnen minder dan twee weken meer dan 2.000 km van hier zal zijn."
Daar had ik inderdaad al aan gedacht. Een gedachte die ik telkens ze opdook, van mij had af geduwd. Hoe gelukzalig de uren met Brian ook waren, geen van ons had tot nu toe met een woord gerept over hoe het verder moest eens onze vakantie hier ten einde liep.
De volgende avond wandelde Brian met mij terug naar het hotel na een avonduitstap naar Malaga. Op ons gewone afscheidsplaatsje nestelde ik mij dicht tegen hem aan. Hij veegde mijn haren uit mijn nek en kuste zacht mijn nek en schouder.
"Nog negen dagen" fluisterde ik.
Zijn hand gleed omlaag over mijn rug, hij drukte mij dichter tegen hem aan en kuste mijn lippen.
"negen dagen" herhaalde ik toen hij even stopte met kussen.
Opnieuw streelde hij door mijn haren.
"We kunnen mailen" zei hij, "en chatten via de computer ..."
"Ik wil bij jou zijn!" protesteerde ik.
"Ja, en je studies onderbreken en je familie en vrienden achterlaten om een sprookjesleven te beginnen" zei hij zacht.
Het klonk heel sarcastisch en bitter. Onwillekeurig huiverde ik en trok ik mij terug.
"We kunnen elkaar toch bezoeken tussendoor?" vocht ik terug.
"Oh, Sarah, denk je dat ik hier ook niet mee bezig ben?"
Zijn stem klonk plots heel vreemd en toen ik opkeek zag ik het vocht in zijn ogen glinsteren.
"Wat had je dan gedacht?" vroeg ik, terwijl ik mijn armen opnieuw rond hem sloeg.
"Ik ga naar een universiteit in Amerika." vertelde hij. Normaal ben ik volgend jaar afgestudeerd. Dan vertrek ik voor een paar jaar naar Latijns Amerika om in een bedrijf van vader ervaring op te doen..."
De immensiteit van het verschil tussen onze leefwerelden sloeg bij mij in als een bom. In mijn hoofd was een ganse wespennest krampachtig op zoek naar een uitweg uit deze ingewikkelde situatie. Het leek echter dat, hoe meer ik nadacht, hoe uitzichtlozer de situatie was.
"Kom je morgen mee voor thee met mijn ouders? Ik had je graag aan hen voorgesteld." doorbrak Brian mijn gepieker.
"Heeft dat wel zin?" vroeg ik me radeloos luidop af.
"Alle goeie ontmoetingen in het leven hebben zin" zei Brian zacht, "bovendien ..."
"Bovendien, wat?"
"Bovendien weet je in het leven nooit hoe een dubbeltje rollen kan."
Ik glimlachte. Uit berusting? uit hoop? uit wanhoop?
Hoe dan ook, toen Brian me opnieuw kuste, kusten wij met een passie als nooit tevoren. Met onze lichamen strak tegen elkaar probeerden onze armen ons nog dichter tegen elkaar aan te trekken om deze kus eindeloos te laten voortduren. Mijn hart en ziel hunkerden naar Brian. Hadden wij niet op straat gestaan, ik zou met hem gevrijd hebben om hem op de een of andere manier de mijne te maken.
Happend naar adem losten wij ten slotte onze omhelzing.
"Sarah, je bent te laat!" hijgde hij.
"Nee, jij bent te vroeg!" weende en lachte ik door elkaar.
En toen kusten wij opnieuw.
Die nacht deed ik haast geen oog dicht. Als ik toch al even insluimerde, droomde ik vergeten dromen waarin altijd Brian en Bailey opdoken.
Heel vroeg de volgende morgen trokken Deborah en ik naar het strand. Deze keer hadden wij eerst een berichtje onder de deur van de slaapkamer van mijn ouders gestoken. Op de een of andere manier voelde ik mij veel ouder en wijzer dan een goede week geleden.
Al op weg naar het strand, praatten wij honderd uit over Brian en Steven en onze gevoelens voor de jongens. Deborah begreep mij best, maar voor haar zelf ervaarde ze helemaal geen probleem: "Wij praten gewoon niet over dat soort dingen" zei ze luchtig. "Maakt mij veel uit of hij de zoon van een oliebaron is, of die van een arbeider uit onze straat. Het enige dat belangrijk is, is dat wij een fijne tijd samen hebben."
"Nog een paar dagen en wij keren terug naar huis. En wat dan?" vroeg ik haar.
"Tja, wat dan? Wij zien wel, zeker. Ik zal hem zijn email adres vragen en hem toevoegen aan mijn vrienden op facebook."
"En ... that's it?" Ik hoorde het ongeloof in mijn eigen stem.
"Wat kan je dan meer doen?" wierp Deborah tegen.
Ik zweeg.
Tja, wat was ik van zin om meer te doen dan dat?
We werden gestoord in ons gesprek door het blij geblaf van Bailey. Brian omhelsde me extra teder en hield me dicht tegen hem aan.
"Is Steven niet mee ?"
"Steven? Om dit uur? Je moet een grapje maken! Die denkt dat de nacht nog maar half voorbij is! Of beter, die denkt op dit uur van de dag nog helemaal niets!
"Pak het dan, Bailey!" riep Brian terwijl hij een stok weg gooide die Bailey hem aanreikte.
Even later dolden wij als drie kleine kinderen rond op het strand terwijl Bailey ons nu eens voor de voeten liep of tegen ons opsprong, dan weer als een gek de branding in raasde.
Buiten adem lieten wij ons ten slotte neervallen in het zand. Zoals altijd waren daar meteen Brian's armen die mij zacht maar beschermend omvatten.
"Ik zou je kussen, maar ik kan niet!" hijgde ik.
"Kom maar eerst op adem en kus me dan twee keer!" lachte hij.
Oh, wat genoot ik toch van Brian's nabijheid! Sedert ons laatste gesprek toonde hij zich extra teder en beschermend tegenover mij en Vanaf nu zou die extra tederheid er bij elke ontmoeting zijn. Het onafscheidelijke afscheid leek op de een of andere manier onze ogenblikken samen nog waardevoller te maken.
Hadden wij tot dan toe vooral gepraat over hoe wij de wereld beleefden, steeds maar praatten wij nu over de toekomst. Sommige zaken in Brian's leven en toekomstbeeld waren totaal nieuw voor mij. Zo hechtte hij enorm veel belang aan planning. Hij had een personal coach met wie hij op geregelde tijdstippen korte en lange termijn doelen vastlegde en overlegde hoe hij die best kon realiseren. "Met een beetje oefening kan je echter ook zonder coach heel veel doen. Als je de technieken kent en ernstig neemt, bereik je op deze manier heel wat in je eentje!" wist hij, waarop hij mij beloofde om mij nuttige links op het internet door te sturen.
Hij beval mij tal van boeken aan. Soms schreef hij titels of auteurs waar hij aan dacht voor me neer op blaadjes uit een zakboekje dat hij altijd meesleurde en die ik vervolgens zorgvuldig bewaarde: Stephen Covey, Paolo Coelho, Dale Carnegie, Napoleon Hill, Anthony Robbins, Robert Anthony, Edward De Bono, Marshall Rosenberg, ....
Brian bruiste ook over van de one-liners. Sommige bleven direct bij mij hangen. Na een tijdje noteerde ik er een aantal in een notaboekje:
"De meeste mannen denken aan sex wanneer ze iemand zien van het andere geslacht, die ze willen leren kennen. De meeste vrouwen aan liefde."
"Let op voor mensen die je aantrekken omdat ze helemaal anders zijn dan jijzelf. Meestal vind je bij hen precies die dingen terug die je niet in je leven wil."
"Als je iets belooft, en je vergeet het te doen, toon je dat wat je beloofde en de persoon die je het beloofde, het voor jou niet belangrijk zijn."
"Je moet niet trouwen met iemand met wie je kan leven, maar met iemand zonder wie je niet kan leven."
"Een beetje drama toevoegen aan een verhaal, is niet liegen; het is een manier om mensen te boeien met je passie."
"Als je kritiek levert, begin dan je zinnen met "ik" en hou je aan de feiten. Als je iemand wil loven, begin dan met 'Jij" en vertel leg de nadruk op hoe die persoon of wat hij deed, jou doet voelen."
"Wees altijd pa-positiev, dat is: passioneel-positief, passioneel-solidair, passioneel-integer, passioneel trouw aan jezelf en pasioneel-vastberaden"
"Het is verkeerd om te denken dat het volstaat om een goed mens te zijn. De wereld loopt vol geode mensen waar je niks kan mee aanvatten.”
"Iedereen is overtuigd van het nut van mediteren, maar de meeste mensen komen niet verder dan wat ontspannings- en lichaamsoefeningen. Leer doelgericht te mediteren en te visualiseren, daar zal je echt baat bij hebben."
"Als je met iemand een relatie wil beginnen of iets belangrijk wil zeggen, is het nodig empatisch te zijn en een persoonlijke band met de mensen te vormen. Raak de mensen aan, hou hun handen vast, kijk hen recht in de ogen, toon door je houding dat je voelt wat ze denken en druk dat ook uit in woorden. Overtuig hen dat hun dromen kunnen waar worden."
"Net zoalsje niet alles kan kennen, kan je ook niet alles zijn. Om iets te bereiken moet je doelen uittekenen en je focusen op de ontwikkeling van je sterke kanten. Die stemmen meestal overeen met de zaken die je liefst doet en waar mensen van zeggen dat je een natuurlijke aanleg voor hebt."
"Mislukken is een deel van elk leerproces. We moeten in het leven staan als kinderen: die vallen allemaal wel eens wanneer ze leren stappen, maar vinden dat heel normaal en krabbelen direct weer recht om opnieuw te proberen."
Als ik mijn bewondering voor zijn kennis uitte, antwoordde hij: "liefde, geld, macht, gezondheid, ... alles wat belangrijk is in het leven, krijgt pas zijn volle waarde in de mate dat je het kan weggeven, delen met andere mensen."
Hij had ook vreemde idolen: Nietzsche en Machiavelli bevoorbeeld. Toen ik daarop reageerde met wat ik mij uit school herinnerde, lachte hij alleen maar: "Zijn een atleet zijn prestaties minder wanneer die man een racist is? Zijn de filmen van Walt Disney slecht omdat de man Nazi-sympathieen had of die van Charlie Chaplin omdat hij liefdesrelaties had met jonge meisjes? Als je wil proper zijn, moet je je daarvoor soms met vuil water durven wassen."
Zoals beloofd nam Brian mij op een voormiddag mee voor thee met zijn ouders. Deborah was niet uitgenodigd, wat haar lelijk tegenviel natuurlijk. Het buitenverblijf van zijn ouders bleek een immense villa te zijn waar je enkel geraakte via een priveweg van misschien wel een kilometer lang. Zodra Brian de wagen parkeerde, kwamen zijn ouders ons aan de deur begroeten. Zij waren gekleed alsof ze meteen ergens op een feest verwacht werden. Hoewel ik mijn nieuw zomerkleedje aangetrokken had voor de gelegenheid en vooraf trots voor Deborah had staan showen, was het toch wel even wennen voor ik mij op mijn gemak voelde. Brian noemde zijn eigen vader 'Sir", dus deed ik hem dat maar na. Zijn moeder stak beide handen naar mij uit en monsterde mij vriendelijk: "zo, jij bent de kleine Sarah" zei ze. Ik ben Margaret. Hoe gaat het met je?"
Ik wist niet of ik mij geamuzeerd of beledigd moest voelen door die "kleine Sarah", maar gaf haar het voordeel van de twijfel.
Het gesprek ging vooral over mij. Over hen zelf, zegden zij weinig of niets, maar van mij wilden ze alles weten: wat mijn ouders deden, waar wij woonden, of ik broers en zussen had, wat ik studeerde, wat mijn plannen waren ... Na een tijd kreeg ik het gevoel dat het allemaal wel heel erg op een verhoor begon te lijken. Misschien vond zijn moeder dat ook. "Kom," zei ze plots, "we laten de mannen even alleen. Wil je mijn bloementuin eens zien?"
Dus wandelden wij even later met ons tweetjes buiten rond. Margaret vertelde honderd uit over haar bloemen. Tussendoor bleef zij vragen stellen: wat mijn lievelingsmuziek was, welke schilders ik liefst zag ..." Soms wist ik niet precies wat antwoorden, maar dan had ze meteen twee andere vragen klaar omdat ik mij niet ongemakkelijk zou voelen.
Zij stond er ook op dat ik bleef lunchen. "Fris je eerst maar even op, wij lunchen om 1 uur" zei ze.
Wij vonden Brian en zijn vader terug in de bibliotheek, waar ze zaten sherry te drinken. Toen wij binnenkwamen vroeg zijn vader nog even of ik van de tuin genoten had, maar daarna verdwenen zijn ouders naar een andere kamer.
"En ... heb je het overleefd?" wilde Brian lachend weten.
"Wij hadden een aangename babbel. Je ouders lijken mij zeer lief."
"Wil je wat rusten voor de lunch?"
Ik lachte bij de idee om nog voor het middageten te gaan rusten. Dus belde ik eerst mijn ouders en bleven wij daarna in de bibliotheek zitten praten tot het tijd werd om te eten.
Het eten werd opgediend in de woonkamer. De woonkamer was rim en sober gemeubileerd. Aan een muur hingen twee grote schilderijen, waarvan vooral een mij vaag bekend voorkwam. Toch was het Vooral de kast vol met familiefoto's die aan een kant van de kamer stond, die mijn nieuwsgierigheid wekte. Ik durfde echter niet zomaar op te staan en tot daar te gaan, dus bleef ik stilletjes van aan de tafel af en toe naar de foto's kijken. Al kon ik door de afstand maar weinig details onderscheiden.
Ondertussen was het ook aan tafel vooral Brian's moeder die de conversatie maakte. Het eten was zeer lekker, wat ik ook vertelde. Blijkbaar deed dat Brian's moeder veel plezier, want ze vertelde in geuren en kleuren hoe ze alles zorgvuldig voor mij had uitgekozen en vertelde in detail hoe alles klaargemaakt was. Toen ik haar daarop nog eens feliciteerde met haar kookkunst, antwoordde ze lachend: "maar voor het koken moet je de kok bedanken, want dat heb ik niet zelf gedaan."
Toen wij rond 2h30 terug naar het hotel reden, overviel mij een gevoel van grote vermoeidheid en voelde ik mij plots ook heel emotioneel. Het bezoek aan Brian's ouders had het verdriet voor het naderend afscheid alleen maar versterkt.
Ook Brian was stiller dan anders. Bij het afscheid leek het wel of wij afscheid namen voor altijd, al hadden wij afgesproken om diezelfde avond nog met zijn allen naar een ondergrondse mega dancing in de stad te gaan. Wij namen afscheid in de auto, in de hall van het hotel en tenslotte nog eens aan mijn kamerdeur.
Toen ik daarna de kamer binnenging, vond ik ze leeg. Deborah was natuurlijk nog met Steven op stap. Blijkbaar was zij al begonnen met een paar zaken in te pakken voor de terugkeer naar huis. Ik liet me op het bed neervallen en begon plotseling onbedaarlijk te wenen.
Ik was helemaal in de war. Mijn gevoelens voor Brian, de vreemde wereld waarin hij leefde, zijn toekomstplannen, mijn leven ... het leek allemaal een grote puzzle waarvan geenenkel stuk nog in elkaar paste. Toen Deborah later die namiddag opgewekt de kamer kwam indansen en mij opgewonden aanspoorde om mij snel klaar te maken voor het avondmaal en onze party-night, kreeg ik het opnieuw moeilijk.
"Wat had je dan gedacht?" zei ze, niet begrijpend: "dat hij je ging meenemen op zijn groot wit paard? Wordt toch wakker meisje en geniet van wat het leven je geeft!"
Ach, natuurlijk had ze gelijk. Ik verdrong al mijn verdriet in een heel klein hoekje van mijn hart en probeerde zo opgewekt mogelijk te lijken. Mama merkte dadelijk dat ik de situatie niet langer goed kon verwerken. Af en toe wierp ze mij een knipoogje toe, kneep ze even in mijn hand of zei ze een paar bemoedigende woorden. Hoe goed bedoeld ook, het feit alleen dat ik blijkbaar diende getroost te worden, maakte mij nog meer bewust van mijn verdriet. Ik lachte dus wel mee als iemand anders iets grappigs vertelde, maar zelf kon ik niets grappigs bedenken.
"Ik wacht buiten wel op Brian", besloot ik tegen het einde van de maaltijd.
"Wacht, ik ga mee!" pruttelde Deborah met haar mond nog vol eten.
Voor het eerst in mijn leven vroeg ik die avond om vlugger naar huis te komen dan met mijn ouders was afgesproken. De muziek was te luid. Er was teveel volk. Ik ergerde mij eraan dat sommige meisjes er bijna half naakt bijliepen en zich verschrikkelijk aanstelden en toen de DJ de schuimkanonnen aanwees en met met veel poeha aankondigde dat iedereen onder het schuim zou bedolven worden, was het voor mij meer dan genoeg geweest.
Om Deborah een plezier te doen, gingen wij eerst nog in een rustig cafeetje iets drinken. Ik was echt niet het meest aangename gezelschap: zwijgend lag ik in Brian's omhelzing.
"In october kan ik je al komen bezoeken" troostte hij mij.
Blijkbaar begreep ook hij niet dat het deigend afscheid dat mij zo droevig maakte, van een heel andere orde was.
Oh ja, ik hield van hem. Hij was gewoon fantastisch, onovertrefbaar. Maar dag in dag uit jaren van mijn leven doorbrengen uitkijkend naar het ogenblik waarop ik hem voor een paar uren of dagen lang weer kon ontmoeten, zag ik helemaal niet als iets doenbaars.
Deborah evenmin wanneer het om Steven ging, begreep ik. Alleen: zij had dat vanaf het moment zelf dat ze elkaar ontmoetten geweten en hun relatie meteen een zeer goed omschreven plaats in haar leven gegeven. Ik daarentegen, mocht dat proberen zoveel ik wilde, ik kon het niet.
Onherroepelijk kwam de verschrikkelijke dag van het afscheid. Te vlug, te traag, dagenlang gevreesd en toch onverwacht. Ik had een briefje geschreven voor Brian, vol met verklaringen. Een halve nacht had ik eraan geschreven. En toen had ik het kapot gescheurd. Wat deed het ertoe? Mijn besluit stond vast. In tegenstelling tot wat men al eens verteld, vond ik echter in de zekerheid van mijn beslissing even weinig troost dan in de droom waarin ik tot dan toe geleefd had.
Voor de laatste keer trokken wij er 's morgens op uit voor onze ochtendwandeling. Zelfs Bailey leek door te hebben dat dit geen dag was als een andere, want hij schuurde voortdurend tegen mijn benen aan en belemmerde mij bij het stappen.
"Zelfs de hond wil je hier houden!" merkte Brian met een wrange glimlach op nadat wij een hele tijd zwijgend naast elkaar hadden staan uitkijken over de oceaan. Ondanks alles hoopte mijn hart dat hij mij zou vragen bij hem te blijven. Ondanks alles ... want ik zou het niet gedaan hebben.
Hoewel ik mezelf gezworen had niet te zullen wenen, rolden de tranen over mijn gezicht. Bian nam mij in zijn armen, hield me dicht tegen hem aan, kuste mijn voorhoofd, kuste mijn natte ogen en wangen, maar zegde niets. "Ha, wat voor nut hebben al zijn charme en wijsheid nu?" kon ik mij niet weerhouden te denken. Door mijn tranen heen, lachte ik naar hem. "Dit is niet het einde!" beantwoordde hij met trillende stem mijn onuitgesproken gedachten. Ik knikte: "Hier komt nooit een einde aan, Brian, ik zal altijd van je houden!" antwoordde ik zacht. "Zelfs al zie ik je nooit meer terug." voegde ik er na een paar seconden nog zachter aan toe. Toen moest ik opnieuw wenen. En hij ook.
Hand in hand wandelden wij terug naar het hotel. Brian had erop gestaan ons zelf weg te voeren naar het vliegveld van Malaga. Die namiddag kwam hij ons oppikken met twee wagens: Een voor Deborah, Steven en wij zelf en een voor mijn ouders, met aan het stuurwiel de personal assistant van Brian's vader. Buiten gleed Andalusie langzaam mijn leven uit: de bergen, de zee, de hotels, tapasbars en appartementen, de citroenvelden, de Spaanse nummerplaten op de auto's, de supermercados ... nooit voorheen viel een afscheid mij zo zwaar.
Ik gaf Brian het afscheidskaartje dat ik voor zijn ouders geschreven had en waarin ik hen nogmaals bedankt had voor de fijne ontvangst. "Maar ik heb geen kaartje voor jou" glimlachte ik. "Voor ons bestaat dan ook geen afscheid" antwoordde hij.
Oh, hij kon het allemaal wo goed zeggen, mijn Brian. Bijna drie weken geleden, toen ik hem die morgen op het strand had leren kennen, was ik nog een kind geweest. Misschien had ik hem dan nog kunnen geloven. Nu echter, was ik een oude vrouw die terugkeerde naar huis.
"Voor ons bestaat er geen afscheid" herhaalde ik even later op het vliegveld. En toen gaf ik hem een warme afscheidszoen.
