Online Verhalen

Versie 3 van het verhaal over Scarlett. (: Sorry dat ik telkens opnieuw begin, maar er zijn hier een paar geweldig oplettende mensen die me vaak wijzen op een deel in het plot wat te voorspelbaar, te slap of te toevallig is, vandaar telkens die wijzigingen en nieuwe versies. xd Hopelijk lukt het me dit keer wel de goede weg aan te houden, tenzij ik middenin opeens een van mijn geniale ingevingen krijg en weer opnieuw begin. xdd In ieder geval veel leesplezier. Er zal niet meer uit verschillende oogpunten geschreven worden trouwens, mocht je je afvragen... ;p
Er klonk een klap, een misselijkmakende pijn schoot door me heen. Wat gebeurde er? Er ging iets gruwelijk fout.
Iemand schreeuwde onophoudelijk. De pijn in mijn hoofd was stekend en deed me immens veel pijn. Wie schreeuwde er zo hard?
Er klonk een hartverscheurende kreun. Ik wilde me omdraaien, maar ik zat klem. Ik snakte naar lucht en precies op dat moment hield het geschreeuw op, waarop ik besefte dat ik het was die zo hard had geschreeuwd.
“Scarlett,” fluisterde ik. Elke ademhaling deed me pijn. Ik kreeg geen antwoord en de angst sloeg me om het hart. “Scarlett,” probeerde ik nog eens, maar het klonk niet harder dan een zacht gefluister. Er was iets mis. Er was iets helemaal mis.
Mijn wangen waren nat en ik merkte dat ik huilde. Was het dan zo erg? Het begon te duizelen voor mijn ogen. Wat was er gebeurd? Ik kreeg scherper beeld en tot mijn afschuw zag ik dat de auto ondersteboven lag. “Scarlett,” kreunde ik. Ik moest mijn mobiel pakken. Ik moest de hulpdiensten bellen. Het was rond twee uur ’s nachts, we reden op een verlaten landweg. Waarom was de macht over het stuur verloren? Hoe had dat kunnen gebeuren?
Ik zag ergens schuin boven me autolichten voorbij flitsen. Het drong tot me door dat we van de weg af waren. Ik moest bellen, ik was de enige die bij bewustzijn was. Misschien de enige die nog leefde...
Ik weet niet hoe lang het duurde, maar uiteindelijk had ik mijn mobiel te pakken. Met de grootste moeite belde ik het alarmnummer. De vrouw aan de telefoon stelde me vragen waar ik amper antwoord op kon geven. Ik wist niet eens waar we precies waren... Prevelend gaf ik antwoord. Het gesprek kostte me zoveel energie dat ik meteen nadat het afgelopen was, alles losliet en in een diepe duisternis weggleed.

Leuk begin, ik zie het goed voor me. Je laat voorzichtig steeds iets meer los waardoor ik erg nieuwsgierig ben naar de toedracht van de huidige situatie.

Het enige wat ik miste was hier:

Met de grootste moeite belde ik het alarmnummer. Het gesprek kostte me zoveel energie dat ik meteen nadat het afgelopen was, alles losliet en in een diepe duisternis weggleed.

Je zegt dat je belt naar het alarmnummer, en in de volgende zin is het alweer voorbij. Ik snap dat het gesprek zelf niet interessant is, maar misschien dat je een extra zin kunt besteden om het samen te vatten, ik vond het zo zelf een beetje abrupt.

Maar leuk begin, ik ben benieuwd wat er gebeurd is!

Hé, ik was je vorige versie beginnen lezen, maar toen merkte ik dat je hem ging herschrijven, ben ik toch even blijven wachten.
Je proloog is best wel aangrijpend, wat heel mooi is. Het is een goed beschreven stukje. Mooizo!

Ziet het er zo beter uit? @ Chris (mijn broer heet ook zo, ghehe, leuk om die naam tegen te komen hier. (: )
Het piepende geluid van iets dat naast mijn bed stond, was het eerste dat ik hoorde toen ik mijn ogen opende. Een felle pijn schoot door mijn hoofd toen het licht van de lampen boven me in de ogen scheen. Er klonken vage stemmen, mensen praatten opgewonden. Ik verstond niet wat ze zeiden.
Ik deed mijn mond open en wilde iets zeggen, maar in plaats daarvan bracht ik alleen een onduidelijk gekreun voort. Wat was er aan de hand? Ook de poging om mijn hand naar mijn keel te brengen mislukte: ik had geen gevoel meer. Nergens meer in. Alles was weg.
Wat was er eigenlijk gebeurd? Ik probeerde me te herinneren wat zich had voorgedaan, maar alles voor het moment dat ik wakker werd, was een zwart gat.
Ik gaf de pogingen om mijn ledematen een opdracht te geven op en bleef stil liggen. De tranen prikten in mijn ogen en ik schrok me lam toen er opeens iemand boven me verscheen. Het was een arts, ik zag het aan de witte jas met de groene kraag en de ernstige blik in zijn ogen.
“Hé, meisje. Wat fijn dat je wakker bent. We hadden soms echt het vermoeden dat die ogen van je nooit meer open zouden gaan.” De arts ontblootte zijn blinkend witte tanden en glimlachte naar me. Ik keek verward naar de man, wilde iets zeggen en bracht opnieuw alleen een krakend geluid voort.
Er sloeg ergens een deur. Haastige voetstappen kwamen dichterbij. “Is ze wakker?” klonk een donkere, jonge mannenstem.
“Nog maar net,” hoorde ik een andere stem bezorgd zeggen.
“Ik hoorde twee broeders erover praten toen ze uit de zaal kwamen.” De voetstappen kwamen dichterbij, naar het bed waar ik nog steeds plat op lag. De tranen gleden vanuit mijn ogen in mijn haar en ik kon mijn hand niet eens oprichten om ze weg te vegen. Verdorie, wat was er in de naam van mijn wiskundeleraar aan de hand?
Het bed werd omhoog gepompt. Ik liet het over me heen komen – ik kon niet anders – en probeerde te stoppen met huilen. Ik snikte vaag en ingehouden en elke beweging, elke ademhaling deed me pijn.
De jongen die net binnen was gekomen zat naast mijn bed en had mijn hand vast. Dat voelde ik wel, maar ik voelde het pas toen ik het zag. Hij glimlachte even bemoedigend naar me. Het gaf me iets meer hoop. Zijn felblauwe ogen leken me te doorboren en het was alsof hij me wilde zeggen dat alles in orde kwam. “Hé, lieverd. Wat heb je ons bang gemaakt, zeg.” Waarom waren mijn ouders er niet? Waarom was hij er en niet mijn ouders?
Ik deed mijn mond open. “Wie...” kreunde ik krakerig. Wanhopig vlogen mijn ogen van de arts naar de jongen. Wie was hij?
De arts kreeg een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. De jongen raakte zichtbaar in paniek. “Ashton, ik ben Ashton.” Ik kreeg het voor elkaar mijn hoofd heen en weer te rollen. De tranen rolden nog steeds onophoudelijk in mijn haren.
“Hé.” De arts legde een hand op mijn arm. Mijn ogen gleden weer naar hem toe. “Weet je hoe je heet?”
Mijn hart leek stil te staan. Waarom vroeg hij dat?
“Ik ben...” Ik stokte.
Bijna leek ik weer weg te zakken in mijn bewusteloosheid. Ik wist het niet meer. Ik wist niet meer hoe ik heette. Ik wist niet meer wie ik was. De angst sloeg me om het hart. “Ik... ik weet het niet,” kreunde ik.
“Je weet het niet?” Ashtons stem deed pijn aan mijn trommelvliezen. “Je moet het weten. Denk goed na.” Hij kneep in mijn hand.
“Ashton, dat heeft geen zin,” suste de arts. Hij trok hem met zachte dwang weg. Mijn ogen bleven op Ashton gericht. Op de een of andere manier was zijn blik heel kalm, helemaal niet zoals hij zich gedroeg. Ik stond er niet bij stil.
“Je naam is Scarlett Taylor. Zegt het je iets?” De arts keek me vragend aan. Ik rolde mijn hoofd heen en weer, sinds dat het enige was dat ik kon doen. Een snik ontsnapte, gevolgd door een vermoeide zucht.
“Ga maar slapen, Scarlett.” Scarlett. Mijn naam. Scarlett. Hij klonk zo afstandelijk. Alsof het een naam was van iemand anders. Ik besloot de raad van de arts op te volgen en sloot mijn ogen. Ik voelde hoe iemand mijn arm pakte en mijn mouw omhoog stroopte. Ik kon niet reageren op de scherpe prik in mijn arm, maar ik zakte wel meteen weg in een diep, zwart gat.

Leuk begin weer.
Details zijn goed beschreven beter dan in je vorige versie vind ik.
Ga gauw verder. Ben benieuwd hoe je nu verder gaat

Dank je. (: Het zal niet heel anders zijn, ik heb alleen de hoofdstukken uit de andere oogpunten geschrapt. (:

Ik voelde een zachte beweging langs mijn wang. Iemand streelde met zijn vingertoppen over mijn gezicht. Ik ontspande me van top tot teen en voelde hoe de vingers langs mijn kaaklijn naar mijn lippen gingen, en daarna naar mijn kin, om verder te gaan naar mijn hals. Het was een fijn gevoel en het feit dat iemand zo liefdevol tegen me was maakte me gelukkig.
Plotseling sloop er een nare gedachte binnen. Mijn ouders. Had ik ze nog wel? Had ik ze ooit gehad? Ik sperde mijn ogen wijd open en staarde recht in Ashtons ogen. Hij ging snel weer recht zitten. Ik bracht mijn hand naar mijn wang en besefte plotseling dat ik weer controle had over mijn armen. Ik kon zelfs een beetje met mijn bovenlichaam bewegen!
“Hé,” zei Ashton. Zijn stem had een warme klank, wat me een beetje verontrustte.
“Uhm, hoi...” Mijn stem deed het een heel stuk beter dan de vorige keer dat ik wakker was. Ik had alleen geen idee hoe lang dat geleden was.
“Ik ben blij dat je eindelijk wakker bent. Je bent twee weken lang bewusteloos geweest.” Ashton wilde mijn hand pakken, maar die trok ik terug.
“Wat is er gebeurd?” vroeg ik hem.
Ik meende een lichte aarzeling in zijn ogen te zien. Zo voorzichtig mogelijk zei hij toen: “Er... er was een ongeluk. De macht over het stuur werd verloren en jullie raakten van de weg. De auto belandde op zijn kop naast de dijk. De achterkant is volledig weggevaagd door de enorme klappen.” Even was hij stil, en ik gebruikte die stilte voor mijn volgende vraag zonder echt te beseffen wat hij precies had gezegd.
“En mijn ouders? Had ik ze wel?”
Ashton knikte. Het leek erop dat hij iets weg moest slikken. “Zoals ik al zei, is de achterkant volledig verbrijzeld. Je moeder... zat achterin,” mompelde hij.
“En... en mijn vader?” fluisterde ik.
Ashton glimlachte verwrongen. “Hij liep weg toen je vier was, Scar.”
De tranen begonnen te stromen. De enige die dicht genoeg bij me had geleefd was overleden door een stomme autocrash. De enige die me kon vertellen wie ik werkelijk was, was er niet meer. De frustratie maakte zich meester van mijn lichaam en ik begon te trillen van onmacht, woede en angst. Ik begon te snikken. Ashton wilde zijn armen om me heen slaan, maar kwaad weerde ik hem af. “Blijf van me af!” gilde ik woedend.
“Scarlett,” begon hij, maar ik onderbrak hem ruw.
“Laat me met rust!” Ik wilde mijn lichaam van hem wegdraaien, maar dat lukte niet. Een immense steek schoot door mijn benen en ik begon te krijsen van wanhoop en pijn.

Ik wil dat je verder gaat.xd
En ja, ben weer begonnen met lezen.xd

Ja lekker zeg, ik krijg de hele tijd mailtjes van dit topic. De hele tijd naar versie 2 gezocht, blijkt dat je WEER opnieuw begonnen bent. Aub niet nog een keer.

Liwfs, floor

Ziet het er zo beter uit?

Yess, prima!

Het piepende geluid van iets dat naast mijn bed stond, was het eerste dat ik hoorde toen ik mijn ogen opende.

Zodra ik deze eerste zin van je Hoofdstuk 1 las had ik het gevoel dat ik dit al eens eerder ergens had gelezen. Ik moest even terugzoeken maar heb het uiteindelijk gevonden. Imk had het verhaal Proud 2B me gepost een aantal dagen geleden(http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... 63#p158235), en daar begon ze met ongeveer dezelfde zin:

Ergerlijk gepiep van iets wat naast mijn bed stond was het eerste wat ik hoorde toen ik voorzichtig mijn ogen open deed.

Ondertussen is dit alweer vervangen door een proloog, maar het viel me heel erg op. Heel grappig om die overeenkomst te zien!

Interessante situatie verder, ben benieuwd wat we nog allemaal te weten gaan komen.

en ik schrok me lam

Dit maakte mij aan het lachen :p Eerst beschrijf je hoe scarlett zich niet meer kan bewegen, en daarna schrikt ze zich lam. Pun intended? Was in ieder geval erg grappig :)

Hee Rosan,
Ik zie dat je opnieuw begonnen bent met je verhaal. Dat vind ik eigenlijk best jammer. Vooral omdat je al echt een eind was en ik dat verhaal echt leuk vond. Nu heb ik persoonlijk niet meer zoveel zin om het begin weer te lezen. Dat is net als wanneer je een boek tot halverwege leest en daarna weer aan het begin begint. Snap je?

Natuurlijk is het jouw keuze, maar ik vind het niet zo heel prettig. Daarom wacht ik nog even met dit lezen totdat je weer in de buurt komt waar je bent gestopt met je andere verhaal... Geen idee waarom ik dit vertel. Misschien om te voorkomen dat je later weer opnieuw begint? Voor het einde van je verhaal dus... Nou ja, hopelijk vind je het niet heel erg. (:

Groetjes,
Emilia

Jep, ik snap helemaal wat je bedoelt @ Emilia, het was namelijk waar ik een beetje bang voor was. xd Maar de plotverandering is zo groot... Ik heb echt getwijfeld of ik het wel moest doen maar ik moest anders zo veel feiten gaan wijzigen dat het een beetje rommelig zou worden. Nou goed, ik beloof dat ik door die twee hoofdstukken heen zal vliegen zodat je weer mee kunt lezen. :3

@ Christian, dankje voor je reactie. :3 Dat van lmk wist ik wel, ze heeft het zelf een keertje aangekaart en ik vond het ook wel grappig en toevallig. xd && Van het lam schrikken... Ik moet eerlijk zeggen dat ik het gewoon automatisch zo heb opgeschreven. xdd Maar nu je het zegt, het is wel toeval. x]

Mijn heupen stonden in brand en ik had geen gevoel in mijn benen. Mijn lichaam schokte van het snikken.
Ashton sprong overeind en rende naar de gang om een arts te halen. Dezelfde man die er eerder ook was kwam de kamer in gelopen. Ik huilde hard en wild, mijn schouders schokten hevig en ik had de kracht niet om me te verzetten tegen mijn tranen. Mijn ouders. Ze waren er niet meer. Ik kon ze me niet eens herinneren. Ik dacht dat ik gek werd van frustratie en begon te gillen en te krijsen. Tenslotte voelde ik weer een scherpe prik en het gillen slonk tot een kreunen en uiteindelijk een zacht huilen. En toen was er niets, opnieuw die afschuwelijke leegte. Scarlett. Zonder ouders. Ik was Scarlett, maar ik kende haar niet.
Ik werd pas een hele tijd later weer wakker. Mijn gezicht stond strak van de opgedroogde tranen en ik had moeite om mijn ogen open te krijgen. Ik kreeg wat scherper beeld en richtte me met de grootste moeite wat op om de kamer rond te kijken. In een stoel aan de andere kant van de kamer lag Ashton. Hij sliep vredig en een boek lag opengeslagen, op zijn kop op de grond. Waarschijnlijk was het uit zijn handen gevallen.
Op de een of andere manier ontstond er diep in me een afkeer tegen hem. Wie was hij? Ik bestudeerde zijn gezicht, maar er kwam niets. Geen enkele herkenning, behalve van de afgelopen keren dat ik wakker was geweest. Ik vroeg me af hoeveel tijd er verstreken was sinds ik de eerste keer na het ongeluk was wakker geworden.
Ik richtte me half op en pakte met de grootste moeite het glas water dat op het nachtkastje naast mijn bed stond. Ondertussen pompte ik het bed op zodat ik niet meer plat op mijn rug zou liggen.
Ik verloor door mijn gemultitask de controle over mijn arm en zonder dat ik er iets tegen kon doen, viel het glas op de grond.
Ashton schoot overeind in zijn stoel. Mijn hart klopte in mijn keel, ik had het liefst gehad dat hij er helemaal niet was of gewoon was blijven slapen. Ik hield niet van zijn gezelschap.
“Scarlett!” Hij probeerde een glimlach op zijn gezicht te plakken.
“Hé,” mompelde ik, terwijl ik beteuterd naar de scherven op de grond keek.

Leuk weer! (:

Dezelfde man die er eerder ook was kwam de kamer in gelopen.

Ik vind deze zin een beetje irritant lezen, waarschijnlijk omdat ik komma's mis.xd Ik zou 'm zo doen:
Dezelfde man, die er eerder ook was, kwam de kamer in gelopen.
Het is namelijk een bijzin. Niet dat daar per se een komma bijhoort, maar ik zou het hier wel gebruiken.

Ik sta op dit moment een beetje stil met het schrijfwerk, ik blijf bij al mijn verhalen op 1 punt hangen = schrijversdip. Dat zat er een keer aan te komen natuurlijk. xd Gelukkig heb ik met dit verhaal een behoorlijke voorraad, dus hier dan weer een stukje. :3

Mijn blik ging naar Ashton. Hij was zichtbaar geschrokken. “Sorry,” fluisterde ik. “Het gleed uit mijn handen.”
“Maakt niet uit.” Hij draaide zich om en liep naar de gang. Even later kwam hij terug en begon de rommel op te ruimen.
Ik bleef stil zitten, zwijgend, kijkend naar hoe hij de vloer schoonmaakte.
Toen hij klaar was, keek hij vragend naar me. “Wil je nieuw water?”
Ik schudde mijn hoofd, hopend dat hij weer in die stoel ging zitten of gewoon naar huis ging. Maar hij ging, jammer voor mij, op de rand van mijn bed zitten. Zijn ogen bestudeerden mijn gezicht en dat maakte me ongemakkelijk. Ik beet op mijn lip. “Ashton.”
“Mm?” Hij ging verzitten en schopte zijn schoenen uit. Nee, waarom ging hij niet gewoon weg?
“Waarom ben je hier?” Ik sloeg mijn armen om me heen, niet eens omdat ik het koud had. Misschien wilde ik mezelf wel beschermen.
Er veranderde iets in Ashtons blik. Hij kreeg een verbeten uitdrukking op zijn gezicht. “Ik zou willen dat je je het kon herinneren.”
“Wat herinneren?” Ik wist niet of ik wel wilde horen waarom hij hier was.
“Hoe het was. Hoe wij samen waren.” Samen? Het was alsof mijn hart bevroor. Ashton en ik waren sámen geweest?
Ik probeerde een brok in mijn keel weg te slikken en klemde mijn lippen op elkaar.
Ashton zag dat ik me ongemakkelijk voelde. Maar in plaats van me wat ruimte te geven, zei hij: “We waren bijna drie kwart jaar samen.”
“Echt?” vroeg ik voor de zekerheid. Hij knikte bevestigend en trok zijn benen op het bed.
Ga weg, dacht ik paniekerig. Ik wilde niet dat hij dichtbij was. In plaats daarvan schoof hij nog meer naar me toe en ik kneep mijn ogen dicht, waardoor ik me het schompes schrok toen ik zijn armen om me heen voelde.
“Het is zo fijn om weer je stem te kunnen horen, Scar,” fluisterde Ashton in mijn haren. Om hem niet teleur te stellen, sloeg ik voorzichtig mijn armen ook om hem heen. Ik merkte meteen hoe hij zijn armen dichter om me heen sloot en probeerde niet te laten merken dat hij me de adem benam, al had hij me niet eens heel stevig vast. Het was gewoon zijn bedwelmende aftershavelucht en zijn plotselinge omhelzing.
“Ashton,” piepte ik.
Direct liet hij me los en keek me bezorgd aan.“Deed ik je pijn?”
“Nee.” Het klonk wat kortaf. “Ik eh... ik denk gewoon dat ik er nog niet echt aan toe ben.” Het kwam er te snel uit naar mijn zin.
Er veranderde iets in Ashtons houding. Hij knikte, ging weer rechtop zitten – gelukkig wel, ik durfde amper normaal te ademen – en liet zich van mijn bed glijden. “Wat jij wilt.”
Ik leunde met mijn hoofd tegen mijn kussen. Plotseling voelde ik de tranen in mijn ogen prikken en ik probeerde ze weg te knipperen voor Ashton ze zag. Ik had pijn, was moe en het gemis begon steeds meer te steken, al kon ik me niets meer herinneren van mijn moeder.
“Hé, gaat het wel?” Ashton ging weer op mijn bed zitten. Ik opende mijn ogen en keek naar mijn benen. Pas nu zag ik dat ze in het gips lagen. Een paar puzzelstukjes viel op hun plaats.
“Wat is er met mijn benen gebeurd?” fluisterde ik.
“Ze hebben allebei bekneld gezeten toen de auto op zijn kop lag,” zei Ashton. “Maar de grootste klap was toch tegen je hoofd. Dat blijkt uit je... je geheugenverlies.”
De tranen druppelden op het witte ziekenhuislaken. “Wanneer gebeurde het ongeluk?” fluisterde ik.
“Zes weken geleden.”
“Zés weken?” Ik verslikte me bijna. “Zes weken? Dan... dan ben ik in verhouding maar heel weinig wakker geweest.”
“Dat klopt... Maar in verband met je botbreuken is dat ook wel gunstig geweest. Volgende week mag het gips van je benen af en krijg je een rolstoel. Daarna ga je naar een tehuis waar ze verder gaan met hersentherapie,” wist Ashton me te vertellen.
Ik slikte. Hersentherapie... Rolstoel. “Kan ik ooit nog lopen?”
Ashton glimlachte. Het viel me op dat zijn tanden bijna tandpastawit waren. “Ja. Als het gips eraf is krijg je een rolstoel voor drie weken en daarna zou je moeten kunnen lopen.” Hij keek me recht in de ogen. De felblauwe kleur had iets bekends. Ik stokte. Ik kende die ogen.

Dank je Arenn. :3

Hij leek aan me te zien dat er iets was. Zijn blik werd bezorgd. “Scarlett?”
Ik haperde. De flitsende herinnering die binnen kwam stromen verdween weer toen Ashton mijn naam noemde. De tranen prikten in mijn ogen. “Ga weg, alsjeblieft,” smeekte ik hem. “Ga gewoon naar huis en kom anders morgen weer of wanneer ik ook wakker ben.”
Ashton schoof naar me toe en keek me niet-begrijpend aan. “Wat is er aan de hand?”
“Niets,” fluisterde ik. “Niets. Ik ben alleen maar mijn geheugen, mijn ouders en al mijn zekerheid kwijt. Verder is er niets aan de hand.” De tranen gleden over mijn wangen, zonder dat ik dat wilde, zonder dat ik er macht over had. Ik wilde niet huilen.
Ashton stond zwijgend op, pakte zijn rugtas – ging hij nog naar school? Was hij al die tijd na schooltijd bij me geweest, ook toen ik sliep? – en wilde de kamer uitlopen. Hij bedacht zich, liep naar me toe en gaf me een stevige knuffel, die me de adem weer benam. En voor ik het wist, had hij zijn lippen even op die van mij gedrukt, waardoor het bijna zwart werd voor mijn ogen.
“Tot later, Scar,” zei hij zachtjes en hij streek met zijn duim over mijn hand. Ik voelde geen vlammen, geen warm gevoel en geen vlinders in mijn buik toen hij me diep in mijn ogen keek. Het enige dat ik voelde, was schuld, omdat ik niets voor hem voelde, en frustratie, omdat ik moest doen alsof ik verliefd op hem was en acteren was nou niet mijn beste punt.
Ashton leek het echter niet eens te merken en glimlachte zijn witte tandpastaglimlach naar me. Ik glimlachte voorzichtig terug.
“Ik hou van je,” fluisterde hij naar me. Die vier woordjes bezorgden me kippenvel en ik was niet in staat iets terug te zeggen. Maar hij had het niet eens door, ging weer recht staan en liep de kamer uit.
Ik bleef achter in het donker met een wanhopig, beklemmend gevoel en de wetenschap dat ik aan Ashton vast zat, als ik niet zei dat ik wilde dat hij me met rust liet. Maar er was niemand anders op wie ik terug kon vallen en ik begon meer en meer te beseffen dat hij mijn enige hoop en steunpunt was. Hij was de enige die me over mijn verleden kon vertellen en ik had hem nodig, hoe erg ik hem ook verafschuwde. Waarom eigenlijk? Hij was knap, aardig, lief, had blauwe ogen die me bekend voorkwamen en we waren samen geweest. Tenzij hij de waarheid niet vertelde, zou het normaal moeten zijn dat ik gewoon verliefd op hem zou zijn of weer zou worden, maar bij elke aanraking was het alsof er een ijzeren schroef op mijn keel werd gezet waardoor ik niet normaal kon ademen of praten.
Stel dat hij de waarheid niet vertelde? De paniek sloeg me om het hart. Als hij dat niet deed, was hij misschien helemaal niet degene waar ik de blauwe ogen van kende.
Ik zat stijf rechtop in mijn bed en probeerde mezelf tot orde te roepen. Ashton zou zoiets niet doen. Hij zou mijn leven niet op een dusdanige manier willen overheersen dat hij zou liegen over de gebeurtenissen. Of wel...? Nee! Dat kon ik niet geloven.
Voorzichtig zakte ik terug in de kussens, mijn ogen gesloten, proberend mijn hartslag weer op een normale hoeveelheid slagen per minuut te krijgen. Het werkte ontspannend en voor ik het wist, sliep ik.