Waking up call.
Geplaatst: 22 jun 2012 15:24
Oké, dit is een verhaal over een meisje die haar ouders kwijt raakt. Nu moet ze samen met haar broertje naar Engeland, naar hun peetmoeder. Het klinkt duf, maar ik hoop dat het een beetje leuk is (;
De rouwstoet was lang en eindeloos. Waar al die mensen vandaan gekomen waren was me een raadsel, maar blijkbaar kende mijn vader echt zo veel mensen als hij beweerde. Mijn moeder en ik hadden elkaar altijd “een blik” gegeven. Zo een blik was lastig uit te leggen, maar het kwam neer op: “Oh, daar gaat die vent weer.”
Familie, vrienden en “kennissen” waren allen bijeen gekomen om mijn ouders uit te zwaaien. Ik had het moeilijk met al die “kennissen”, het waren namelijk mensen waarvan ik nog nooit gehoord had en opeens beweerde dat ze mijn ouders al jaren kenden. Ook ex- vriendjes en –vriendinnetjes waren komen opdagen, hoewel ik het gevoel had dat mijn ouders die er nou net bij hadden willen hebben.
Het kleffe, kleverige zweethandje van mijn broertje kneep in de mijne. Ik keek op hem neer en zag zijn twee grote, groene ogen glinsteren van de tranen. Ik knielde bij hem neer en veegde de tranen onder zijn ogen vandaan, wat een onbeholpen opgave was doordat de tranen bleven stromen. Het kleine ventje had een net gestreken, zwart pakje aan en een wit overhemd. We hadden hem een vlinderdas om gedaan, alleen wist niemand hoe je dat goed moest knopen, waardoor het er nu behoorlijk sneu uitzag. Ik veegde de sprietige haartjes over zijn voorhoofd en kuste de blote huid. Zodra ik mijn hand weghaalde gleed het haar weer terug op de plek. Ik drukte hem tegen me aan en steunde hem voor de rest van de tocht.
Dat kleine jongetje moest mij – zijn grote zus – als voorbeeld zien, maar van mijn weten voerde ik die taak heel slecht uit. Ik was er voor hem, ja natuurlijk, altijd, maar het voorbeeld zijn was lastig. Zo moest ik hem vertellen over de dood van onze ouders. Er gleed een traan over mijn wang toen ik er aan terug dacht.
Ik was uit school gehaald en naar het ziekenhuis gestuurd. Daar, in een witte, schone ruimte, lagen twee bedden. Mijn ouders lagen er in, maar het leek in geen enkel opzicht meer op de mensen die ik kende. Het bloed was uit de gezichten weg getrokken en er zaten vreemde verwondingen op de stukken huid die ik zag. Mijn mond was open gezakt en een paar tranen gleden over mijn wangen naar mijn kin.
Ik keek op naar de dokter en slikte vermoeid. ‘Waar is mijn hond?’ vroeg ik hem. Het was een man van middelbare leeftijd en peper- en zoutkleurig haar.
Hij leek me niet te begrijpen en vertelde me dat er geen hond binnen was gekomen. Het hyperventileren was in een beginnende staat gekomen, maar werd snel weer onderdrukt toen de man een notitieblokje van een jonge verpleegster voor zijn neus kreeg geschoven. Hij keek naar me op en staarde in mijn ogen over zijn brilletje. ‘Je hond is bij de dierenambulance, hij is helemaal oké.’ Hij glimlachte opbeurend.
Op het moment was ik alleen maar blij dat Keet gezond was, maar later drong het tot me door dat er iets in het verhaal niet klopte; mijn ouders zaten onder de wonden, maar Keet was zo gezond als een hoentje.
Die middag nam ik Koen mee naar het ziekenhuis. Hij hield de handen van zijn ouders vast en snikte dat ze op moesten staan, maar ze gingen niet opstaan, en ik wist het. Ik beet op mijn lip en streek met mijn hand door zijn haar.
De volgende ochtend kregen we het telefoontje dat het lijden over was.
Mijn peettante uit Engeland was meteen naar ons lage landje afgereisd om haar twee peetkinderen onder haar hoede te nemen. We zouden ons schooljaar afmaken en dan met haar mee gaan naar Engeland, Edwinstowe. Eens was ik er geweest, het was in the middle of nowhere met een bos en een eeuwenoude kerk die gerund werd door twee oude vrouwen. In de tijd had ik het geweldig gevonden, maar om er nou te wonen? Het moest nu wel. Of ik het leuk vond of niet.
De rouwstoet was lang en eindeloos. Waar al die mensen vandaan gekomen waren was me een raadsel, maar blijkbaar kende mijn vader echt zo veel mensen als hij beweerde. Mijn moeder en ik hadden elkaar altijd “een blik” gegeven. Zo een blik was lastig uit te leggen, maar het kwam neer op: “Oh, daar gaat die vent weer.”
Familie, vrienden en “kennissen” waren allen bijeen gekomen om mijn ouders uit te zwaaien. Ik had het moeilijk met al die “kennissen”, het waren namelijk mensen waarvan ik nog nooit gehoord had en opeens beweerde dat ze mijn ouders al jaren kenden. Ook ex- vriendjes en –vriendinnetjes waren komen opdagen, hoewel ik het gevoel had dat mijn ouders die er nou net bij hadden willen hebben.
Het kleffe, kleverige zweethandje van mijn broertje kneep in de mijne. Ik keek op hem neer en zag zijn twee grote, groene ogen glinsteren van de tranen. Ik knielde bij hem neer en veegde de tranen onder zijn ogen vandaan, wat een onbeholpen opgave was doordat de tranen bleven stromen. Het kleine ventje had een net gestreken, zwart pakje aan en een wit overhemd. We hadden hem een vlinderdas om gedaan, alleen wist niemand hoe je dat goed moest knopen, waardoor het er nu behoorlijk sneu uitzag. Ik veegde de sprietige haartjes over zijn voorhoofd en kuste de blote huid. Zodra ik mijn hand weghaalde gleed het haar weer terug op de plek. Ik drukte hem tegen me aan en steunde hem voor de rest van de tocht.
Dat kleine jongetje moest mij – zijn grote zus – als voorbeeld zien, maar van mijn weten voerde ik die taak heel slecht uit. Ik was er voor hem, ja natuurlijk, altijd, maar het voorbeeld zijn was lastig. Zo moest ik hem vertellen over de dood van onze ouders. Er gleed een traan over mijn wang toen ik er aan terug dacht.
Ik was uit school gehaald en naar het ziekenhuis gestuurd. Daar, in een witte, schone ruimte, lagen twee bedden. Mijn ouders lagen er in, maar het leek in geen enkel opzicht meer op de mensen die ik kende. Het bloed was uit de gezichten weg getrokken en er zaten vreemde verwondingen op de stukken huid die ik zag. Mijn mond was open gezakt en een paar tranen gleden over mijn wangen naar mijn kin.
Ik keek op naar de dokter en slikte vermoeid. ‘Waar is mijn hond?’ vroeg ik hem. Het was een man van middelbare leeftijd en peper- en zoutkleurig haar.
Hij leek me niet te begrijpen en vertelde me dat er geen hond binnen was gekomen. Het hyperventileren was in een beginnende staat gekomen, maar werd snel weer onderdrukt toen de man een notitieblokje van een jonge verpleegster voor zijn neus kreeg geschoven. Hij keek naar me op en staarde in mijn ogen over zijn brilletje. ‘Je hond is bij de dierenambulance, hij is helemaal oké.’ Hij glimlachte opbeurend.
Op het moment was ik alleen maar blij dat Keet gezond was, maar later drong het tot me door dat er iets in het verhaal niet klopte; mijn ouders zaten onder de wonden, maar Keet was zo gezond als een hoentje.
Die middag nam ik Koen mee naar het ziekenhuis. Hij hield de handen van zijn ouders vast en snikte dat ze op moesten staan, maar ze gingen niet opstaan, en ik wist het. Ik beet op mijn lip en streek met mijn hand door zijn haar.
De volgende ochtend kregen we het telefoontje dat het lijden over was.
Mijn peettante uit Engeland was meteen naar ons lage landje afgereisd om haar twee peetkinderen onder haar hoede te nemen. We zouden ons schooljaar afmaken en dan met haar mee gaan naar Engeland, Edwinstowe. Eens was ik er geweest, het was in the middle of nowhere met een bos en een eeuwenoude kerk die gerund werd door twee oude vrouwen. In de tijd had ik het geweldig gevonden, maar om er nou te wonen? Het moest nu wel. Of ik het leuk vond of niet.
