Moordende visioenen
Geplaatst: 08 jul 2012 20:24
Over de laatste allinea ben ik ontevreden. Maar ik zit er al een week naar te kijken hoe ik het anders moet doen alleen het lukt niet. Suggesties?
Twee armen sloegen om mij heen. “Laat me los,” grinnikte ik, want ik dacht dat het Dey was. Mijn beste vriend.
Ik wrikte me los uit zijn omhelzing of wurggreep – zo hard trok hij me tegen zich aan.
Met een glimlach keek ik mijn “aanvaller” aan.
Mijn glimlach verscheen als de haas voor de vos. ‘Wie ben jij?’ Ik wist alleen het antwoord al…
Een hand op mijn schouder liet me opschrikken uit mijn dagdroom. Verschrikt keek ik in het bezorgde gezicht van Gwen, mijn beste vriendin.
‘Niets,’ mompelde ik.
Tevergeefs, ik had geroepen om hulp. Dat deed ik altijd. Meestal sliep ik als dit soort dingen gebeurden.
Ze keek me doordringend aan. Ik probeerde het te negeren. Ik wist gewoon dat ze zich zorgen maakte. Dat kon ook niet anders. Maar wat moest ik anders zeggen?
Ik krijg visioenen te zien waarin mensen vermoord worden. O ja, en ze komen altijd uit.
Nee, dat moest ik niet doen. Ik moest mensen niet onnodig bang maken. Want ik wist niet wie ze waren! Het waren tot nu ook altijd vreemden geweest.
Maar dit visioen niet. Degene die vermoord werd (wordt) kent Dey. Mijn vriend.
‘je moet echt eens naar een psycholoog gaan om te praten joh, over waarom je soms alles bij elkaar gilt, of om hulp roept terwijl er niets is.’
Er is wel wat maar dat vertel ik niet Gwen. Ik haalde mijn schouders op. ‘Misschien, maar wat kunnen zij er aan doen?’
‘Weet ik veel. Maar in films zouden ze op dit moment zoiets zeggen.’ Gwen grinnikte om zichzelf. ‘Kom op, stap uit de bus. We zijn er.’
Die avond kon ik niet slapen. Dat visioen zat me dwars. Er was iets dat niet klopte. Iets heel belangrijks wat ik over het hoofd leek te zien.
Alsjeblieft, nee.” Tranen gleden over mijn wangen samen met het bloed.
Ik wilde wegkruipen, als ik maar weg kon. Alleen hij stond dat niet toe.
‘Laat me gaan. Alsjeblieft.’ Smeekte ik. Maar voordat ik alles uit gesproken had sloeg hij me hard in het gezicht.
Ik viel achterover en knalde tegen de muur op. Pijn gierde door mijn lijf.
Dit was het dan, ik ga dood…
Carly…
Twee armen waren troostend om mij heen geslagen. Zacht uitgesproken woorden galmen door mijn gehoorgangen.
Maar ze hadden niet hun gewenste werking. ‘Nee, nee nee.’ Gilde ik.
Het moest Gwen zijn. Want ik hoorde mijn naam. Ze dacht het.
‘Gwen, nee.’
Ik keek op. De armen waren plotseling weg. Een lamp werd aangedaan en fel licht stroomde mijn ogen binnen.
‘Heb je ze weer?’ Tranen begonnen te stromen.
‘Vertel.’
‘Gwen…’
‘Nee,’ stamelde mijn moeder.
Zij was de enige aan wie ik het verteld had. Ik moest toch een verklaring geven waarom ik bijna elke nacht gillend wakker werd?
Paniek nam bezit van mijn lichaam. Ik trilde hevig. ‘Gwen, o nee.’
’Dey, waarom jij?’
‘Ik wil dit niet, maar anders…’ Zijn stem klonk gesmoord. Hij huilde ook!
Ik stond op, hij duwde me echter nog hard tegen de muur aan. Zijn hand op mijn keel. In de andere hand een mes.
Hij trilde. Van woede? Of verdriet?
De volgende ochtend stond ik vroeg op. Ik had de hele nacht niet meer geslapen. Met betraande ogen keek ik in de spiegel.
De deur werd geopend.
Twee armen werden om mij heen geslagen. ‘Laat me los,’ grinnikte ik.
Mijn ogen werden groot.
Ik maakte me los. ‘Dey, waarom?’ zei ik direct.
Hij sloeg me in het gezicht.
Hij drukte iets scherps hard in mijn buik. Het stak. Pijn. Waarom? ‘Dey!’ mompelde ik.
‘Carly nee! Alsjeblieft. Ik deed het niet. Hij stond achter me. Ik wist het niet! Alsjeblieft. Carly!
Het laatste wat ik zag waren zijn ogen.
Ik vergaf hem.
Mijn laatste gedachte voordat alles werd opgeslokt door de stilte maakte me hoopvol.
Gwen zou niet vermoord worden.
Twee armen sloegen om mij heen. “Laat me los,” grinnikte ik, want ik dacht dat het Dey was. Mijn beste vriend.
Ik wrikte me los uit zijn omhelzing of wurggreep – zo hard trok hij me tegen zich aan.
Met een glimlach keek ik mijn “aanvaller” aan.
Mijn glimlach verscheen als de haas voor de vos. ‘Wie ben jij?’ Ik wist alleen het antwoord al…
Een hand op mijn schouder liet me opschrikken uit mijn dagdroom. Verschrikt keek ik in het bezorgde gezicht van Gwen, mijn beste vriendin.
‘Niets,’ mompelde ik.
Tevergeefs, ik had geroepen om hulp. Dat deed ik altijd. Meestal sliep ik als dit soort dingen gebeurden.
Ze keek me doordringend aan. Ik probeerde het te negeren. Ik wist gewoon dat ze zich zorgen maakte. Dat kon ook niet anders. Maar wat moest ik anders zeggen?
Ik krijg visioenen te zien waarin mensen vermoord worden. O ja, en ze komen altijd uit.
Nee, dat moest ik niet doen. Ik moest mensen niet onnodig bang maken. Want ik wist niet wie ze waren! Het waren tot nu ook altijd vreemden geweest.
Maar dit visioen niet. Degene die vermoord werd (wordt) kent Dey. Mijn vriend.
‘je moet echt eens naar een psycholoog gaan om te praten joh, over waarom je soms alles bij elkaar gilt, of om hulp roept terwijl er niets is.’
Er is wel wat maar dat vertel ik niet Gwen. Ik haalde mijn schouders op. ‘Misschien, maar wat kunnen zij er aan doen?’
‘Weet ik veel. Maar in films zouden ze op dit moment zoiets zeggen.’ Gwen grinnikte om zichzelf. ‘Kom op, stap uit de bus. We zijn er.’
Die avond kon ik niet slapen. Dat visioen zat me dwars. Er was iets dat niet klopte. Iets heel belangrijks wat ik over het hoofd leek te zien.
Alsjeblieft, nee.” Tranen gleden over mijn wangen samen met het bloed.
Ik wilde wegkruipen, als ik maar weg kon. Alleen hij stond dat niet toe.
‘Laat me gaan. Alsjeblieft.’ Smeekte ik. Maar voordat ik alles uit gesproken had sloeg hij me hard in het gezicht.
Ik viel achterover en knalde tegen de muur op. Pijn gierde door mijn lijf.
Dit was het dan, ik ga dood…
Carly…
Twee armen waren troostend om mij heen geslagen. Zacht uitgesproken woorden galmen door mijn gehoorgangen.
Maar ze hadden niet hun gewenste werking. ‘Nee, nee nee.’ Gilde ik.
Het moest Gwen zijn. Want ik hoorde mijn naam. Ze dacht het.
‘Gwen, nee.’
Ik keek op. De armen waren plotseling weg. Een lamp werd aangedaan en fel licht stroomde mijn ogen binnen.
‘Heb je ze weer?’ Tranen begonnen te stromen.
‘Vertel.’
‘Gwen…’
‘Nee,’ stamelde mijn moeder.
Zij was de enige aan wie ik het verteld had. Ik moest toch een verklaring geven waarom ik bijna elke nacht gillend wakker werd?
Paniek nam bezit van mijn lichaam. Ik trilde hevig. ‘Gwen, o nee.’
’Dey, waarom jij?’
‘Ik wil dit niet, maar anders…’ Zijn stem klonk gesmoord. Hij huilde ook!
Ik stond op, hij duwde me echter nog hard tegen de muur aan. Zijn hand op mijn keel. In de andere hand een mes.
Hij trilde. Van woede? Of verdriet?
De volgende ochtend stond ik vroeg op. Ik had de hele nacht niet meer geslapen. Met betraande ogen keek ik in de spiegel.
De deur werd geopend.
Twee armen werden om mij heen geslagen. ‘Laat me los,’ grinnikte ik.
Mijn ogen werden groot.
Ik maakte me los. ‘Dey, waarom?’ zei ik direct.
Hij sloeg me in het gezicht.
Hij drukte iets scherps hard in mijn buik. Het stak. Pijn. Waarom? ‘Dey!’ mompelde ik.
‘Carly nee! Alsjeblieft. Ik deed het niet. Hij stond achter me. Ik wist het niet! Alsjeblieft. Carly!
Het laatste wat ik zag waren zijn ogen.
Ik vergaf hem.
Mijn laatste gedachte voordat alles werd opgeslokt door de stilte maakte me hoopvol.
Gwen zou niet vermoord worden.
Ik wil antwoorden xD