De medaille
Geplaatst: 09 jul 2012 11:37
Arizona, 1966
''Ik ben nog nooit zo trots op je geweest, zoon. Helemaal omdat jij je als vrijwilliger hebt aangemeld,'' zei Bruce tegen zijn zoon John.
John, die zich een aantal weken geleden als oorlogsvrijwilliger had aangemeld, kreeg per brief bericht dat hij kon deelnemen aan de Vietnamoorlog. Wel moest hij, gezien zijn onervarenheid eerst een versneld militaire opleiding krijgen. Alle jongeren, vrijwillig of niet, kregen eerst een twee maanden durende opleiding opgelegd. Dit omdat bij hen de nodige ervaring met betrekking tot het elimineren van de vijand en het kunnen overleven in de meest gevaarlijke gebieden ontbrak. De vechtlust daarentegen was bij velen wel aanwezig. Zo ook bij John. Het verdrijven van het kwaad en het avontuurlijke had op hem een enorme aantrekkingskracht.
''Waar heb je deze onderscheiding gekregen, vader?'' vroeg John terwijl hij naar een van de vele medailles van zijn vader wees.
''Dat is de Koreaanse Oorlogsmedaille. Die kreeg ik voor mijn inzet en strijd in Korea. Toen was jij nog een klein kind. Ik heb trouwens voor mijn bijdrage in Korea meerdere medailles gekregen. Neem deze nou bijvoorbeeld. Deze is voor mijn strijd in het meest gevreesde Koreaanse territorium van destijds, namelijk Hoengseong. Nergens waren de gevechten zo hevig. Deze beschouw ik dan ook als mijn belangrijkste onderscheiding.''
Bruce had tijdens de Tweede Wereldoorlog als beroepsmilitair gevochten en gedurende de Koreaanse Oorlog als commandant. De onderscheidingen, die hij gedurende deze periode had gekregen, waren talloos.
''Een ding beloof ik je, vader. Op een dag zullen mijn aantal medailles die van jou overtreffen.''
''Dan is er nog heel veel werk aan de winkel,'' grapte Bruce.
De volgende ochtend vertrok John samen met vier vrienden naar Salt Lake City, waar hij zijn militaire opleiding zou volgen. Daarna wachtte de Vietnamoorlog op hem.
Vietnam, 1967
''Een groot gedeelte van de wapen- en voedselvoorraad is verdwenen, luitenant,'' gaf Harry paniekerig aan.
Harry, een jonge soldaat, was net als honderdvijftig andere soldaten gevestigd vlakbij de grens tussen Noord- en Zuid-Vietnam.
''Hoe kan het zomaar verdwenen zijn, verdomme! Breng alle dorpelingen van Thanh Toan direct hiernaar toe. Het zijn zeker die smeerlappen geweest. Schiet op!'' commandeerde luitenant Danford.
Danford werd door velen als een uiterst koelbloedig persoon beschouwd, voor wie het vechten en doden van de vijand alles was. De dorpelingen van Thanh Toan werden meerdere malen aan zijn extreme wreedheden blootgesteld. Dit hoewel er geen enkel bewijs was dat zij connecties met de vijand hadden.
Tegen de avond kwam Harry luitenant Danford het slechte nieuws vertellen. Alle dorpelingen, behalve een aantal ouderen en kinderen, waren verdwenen.
''Zie je nou wel. We hadden ze allemaal gewoon moeten afmaken!''
''Er is nog iets, luitenant,'' zei Harry voorzichtig.
"Wat?!"
''Dave, Danny en John zijn nergens te bekennen. Aaron en Broderick trouwens ook niet.''
''Wat wil jij daarmee zeggen, Harry?''
Harry bleef stil. Hij durfde Danford niet in de ogen te kijken.
''Zeg op!''
''Zij hebben dit gepland. Zij zijn samen met de dorpelingen en onze voorraden ervandoor gegaan, luitenant.''
Danford kookte even van woede.
''We zijn verdomme gewoon de hele tijd blind geweest! Al die tijd al! Vanaf het eerste moment dat zij arriveerden klopte er al iets niet!'' brulde Danford.
''Vaak waren zij ook stiekem tot diep in de nacht gesprekken met elkaar aan het voeren. Meerdere malen zijn wij ze ook zonder opdracht in Thanh Toan tegengekomen.''
''Dat heb jij mij vaak genoeg doorgegeven. Alleen verwacht je niet zoiets van je eigen mannen.''
''Wat nu, luitenant?''
''Ze kunnen in ieder geval niet ver weg zijn.''
John en zijn vrienden waren samen met de dorpelingen verdwenen. Al snel bleek dat zij in opstand waren gekomen tegen luitenant Danford en zijn mannen. Wat daarna volgde was een genadeloze strijd. Aan de kant van Danford vielen in totaal veertien doden. Door gebrek aan ervaring bleven van de dorpelingen nauwelijks iemand in leven. Ook Dave, Danny en Broderick sneuvelden. John en Aaron werden door de mannen van Danford gevangen genomen. Kort daarna werden zij overgebracht als landverraders naar de beruchte gevangenis Prime in Springville. De opstand, die zij teweeg hadden gebracht en die in de geschiedenis nimmer was voorgekomen, bereikte al snel het nieuws.
Springville, 1968
''Dat is lang geleden, vader. Hoe is het?''
''Het gaat wel. En jij?''
''Ik mag niet klagen, eerlijk gezegd,'' gaf John met een glimlach aan.
Bruce bracht een bezoek aan zijn zoon in Springville. Wel deed hij dit zes maanden nadat hij naar de betreffende stad was overgebracht.
John, wiens handen en voeten gebonden waren, leek in een goed humeur. Zijn vader was echter droevig. Hij viel gelijk met de deur in huis.
''Weet jij wat mij het meest pijn heeft gedaan?''
''Wat is dat, vader?''
''Waarom heb jij mij dit nooit verteld? Waarom heb jij mij niet in vertrouwen genomen? Jouw daadwerkelijke vertrek naar Vietnam had hele andere bedoelingen dan jij mij deed overkomen. Dat doet pijn, John.''
John bleef stil, maar voelde zich toch verplicht om zijn vader antwoord te geven.
''Jij zou het toch niet begrepen hebben, vader. Je was toen al heel fel tegen de boeken die ik las en de protesten aan welke ik deelnam.''
''Toen zou ik je misschien niet begrepen hebben.''
''En nu wel?''
Bruce zweeg even.
''Voor duizenden mensen ben je inmiddels een held.''
''En, hoe zie jij mij vader?''
Ook nu bleef Bruce even stil.
''Waar heb je het eigenlijk allemaal voor gedaan?''
''Wij hebben de kant van de zwakkeren gekozen, vader. Samen hebben wij de dood voor lief genomen in de strijd tegen het kwaad. Samen met hen hebben we gestreden tegen de aanhangers van het imperialisme. Wij wisten van tevoren dat een dergelijke actie het nodige in de wereld teweeg zou brengen.''
Een antwoord dat Bruce had verwacht.
''Weet jij dat er honderden mensen zich buiten voor jou hebben verzameld? En dat in deze kou. Daar heb je het allemaal toch voor gedaan? Voor hun bewustwording heb jij en jouw vrienden jezelf opgeofferd, toch?''
John knikte.
Lange tijd bleef zowel Bruce als John zwijgen.
''Ik moet er maar weer eens vandoor. Het is een lange weg naar huis,'' zei Bruce.
''Dank voor je komst, vader. Wanneer zie ik je weer?''
''Dat weet ik niet.''
Bruce omhelsde zijn zoon. Hij wist dat het de laatste keer was dat hij dit nog zou doen.
''Wat zit er trouwens in die tas, vader?''
''Niet belangrijk.''
Net voordat Bruce de deur achter zich dicht deed, draaide hij zich nog even om.
''Het is je trouwens gelukt, John. Je hebt mijn aantal medialles overtroffen.''
Bruce liep richting de grote menigte die zich voor de gevangenis hadden verzameld. Vanwege de extreme kou hadden zij vuur gemaakt. Bruce liep richting het vuur. Hij gooide zijn tas, die gevuld was met al zijn destijds ontvangen medailles, erin en liep weg. Daarmee bereikte het vuur een ongekende hoogte. Daarna is er nooit meer iets van Bruce vernomen.
John en Aaron werden dertien maanden na hun verblijf in Springville, wegens medeplichtigheid aan de moord op veertien soldaten en landverraad, geexecuteerd.
''Ik ben nog nooit zo trots op je geweest, zoon. Helemaal omdat jij je als vrijwilliger hebt aangemeld,'' zei Bruce tegen zijn zoon John.
John, die zich een aantal weken geleden als oorlogsvrijwilliger had aangemeld, kreeg per brief bericht dat hij kon deelnemen aan de Vietnamoorlog. Wel moest hij, gezien zijn onervarenheid eerst een versneld militaire opleiding krijgen. Alle jongeren, vrijwillig of niet, kregen eerst een twee maanden durende opleiding opgelegd. Dit omdat bij hen de nodige ervaring met betrekking tot het elimineren van de vijand en het kunnen overleven in de meest gevaarlijke gebieden ontbrak. De vechtlust daarentegen was bij velen wel aanwezig. Zo ook bij John. Het verdrijven van het kwaad en het avontuurlijke had op hem een enorme aantrekkingskracht.
''Waar heb je deze onderscheiding gekregen, vader?'' vroeg John terwijl hij naar een van de vele medailles van zijn vader wees.
''Dat is de Koreaanse Oorlogsmedaille. Die kreeg ik voor mijn inzet en strijd in Korea. Toen was jij nog een klein kind. Ik heb trouwens voor mijn bijdrage in Korea meerdere medailles gekregen. Neem deze nou bijvoorbeeld. Deze is voor mijn strijd in het meest gevreesde Koreaanse territorium van destijds, namelijk Hoengseong. Nergens waren de gevechten zo hevig. Deze beschouw ik dan ook als mijn belangrijkste onderscheiding.''
Bruce had tijdens de Tweede Wereldoorlog als beroepsmilitair gevochten en gedurende de Koreaanse Oorlog als commandant. De onderscheidingen, die hij gedurende deze periode had gekregen, waren talloos.
''Een ding beloof ik je, vader. Op een dag zullen mijn aantal medailles die van jou overtreffen.''
''Dan is er nog heel veel werk aan de winkel,'' grapte Bruce.
De volgende ochtend vertrok John samen met vier vrienden naar Salt Lake City, waar hij zijn militaire opleiding zou volgen. Daarna wachtte de Vietnamoorlog op hem.
Vietnam, 1967
''Een groot gedeelte van de wapen- en voedselvoorraad is verdwenen, luitenant,'' gaf Harry paniekerig aan.
Harry, een jonge soldaat, was net als honderdvijftig andere soldaten gevestigd vlakbij de grens tussen Noord- en Zuid-Vietnam.
''Hoe kan het zomaar verdwenen zijn, verdomme! Breng alle dorpelingen van Thanh Toan direct hiernaar toe. Het zijn zeker die smeerlappen geweest. Schiet op!'' commandeerde luitenant Danford.
Danford werd door velen als een uiterst koelbloedig persoon beschouwd, voor wie het vechten en doden van de vijand alles was. De dorpelingen van Thanh Toan werden meerdere malen aan zijn extreme wreedheden blootgesteld. Dit hoewel er geen enkel bewijs was dat zij connecties met de vijand hadden.
Tegen de avond kwam Harry luitenant Danford het slechte nieuws vertellen. Alle dorpelingen, behalve een aantal ouderen en kinderen, waren verdwenen.
''Zie je nou wel. We hadden ze allemaal gewoon moeten afmaken!''
''Er is nog iets, luitenant,'' zei Harry voorzichtig.
"Wat?!"
''Dave, Danny en John zijn nergens te bekennen. Aaron en Broderick trouwens ook niet.''
''Wat wil jij daarmee zeggen, Harry?''
Harry bleef stil. Hij durfde Danford niet in de ogen te kijken.
''Zeg op!''
''Zij hebben dit gepland. Zij zijn samen met de dorpelingen en onze voorraden ervandoor gegaan, luitenant.''
Danford kookte even van woede.
''We zijn verdomme gewoon de hele tijd blind geweest! Al die tijd al! Vanaf het eerste moment dat zij arriveerden klopte er al iets niet!'' brulde Danford.
''Vaak waren zij ook stiekem tot diep in de nacht gesprekken met elkaar aan het voeren. Meerdere malen zijn wij ze ook zonder opdracht in Thanh Toan tegengekomen.''
''Dat heb jij mij vaak genoeg doorgegeven. Alleen verwacht je niet zoiets van je eigen mannen.''
''Wat nu, luitenant?''
''Ze kunnen in ieder geval niet ver weg zijn.''
John en zijn vrienden waren samen met de dorpelingen verdwenen. Al snel bleek dat zij in opstand waren gekomen tegen luitenant Danford en zijn mannen. Wat daarna volgde was een genadeloze strijd. Aan de kant van Danford vielen in totaal veertien doden. Door gebrek aan ervaring bleven van de dorpelingen nauwelijks iemand in leven. Ook Dave, Danny en Broderick sneuvelden. John en Aaron werden door de mannen van Danford gevangen genomen. Kort daarna werden zij overgebracht als landverraders naar de beruchte gevangenis Prime in Springville. De opstand, die zij teweeg hadden gebracht en die in de geschiedenis nimmer was voorgekomen, bereikte al snel het nieuws.
Springville, 1968
''Dat is lang geleden, vader. Hoe is het?''
''Het gaat wel. En jij?''
''Ik mag niet klagen, eerlijk gezegd,'' gaf John met een glimlach aan.
Bruce bracht een bezoek aan zijn zoon in Springville. Wel deed hij dit zes maanden nadat hij naar de betreffende stad was overgebracht.
John, wiens handen en voeten gebonden waren, leek in een goed humeur. Zijn vader was echter droevig. Hij viel gelijk met de deur in huis.
''Weet jij wat mij het meest pijn heeft gedaan?''
''Wat is dat, vader?''
''Waarom heb jij mij dit nooit verteld? Waarom heb jij mij niet in vertrouwen genomen? Jouw daadwerkelijke vertrek naar Vietnam had hele andere bedoelingen dan jij mij deed overkomen. Dat doet pijn, John.''
John bleef stil, maar voelde zich toch verplicht om zijn vader antwoord te geven.
''Jij zou het toch niet begrepen hebben, vader. Je was toen al heel fel tegen de boeken die ik las en de protesten aan welke ik deelnam.''
''Toen zou ik je misschien niet begrepen hebben.''
''En nu wel?''
Bruce zweeg even.
''Voor duizenden mensen ben je inmiddels een held.''
''En, hoe zie jij mij vader?''
Ook nu bleef Bruce even stil.
''Waar heb je het eigenlijk allemaal voor gedaan?''
''Wij hebben de kant van de zwakkeren gekozen, vader. Samen hebben wij de dood voor lief genomen in de strijd tegen het kwaad. Samen met hen hebben we gestreden tegen de aanhangers van het imperialisme. Wij wisten van tevoren dat een dergelijke actie het nodige in de wereld teweeg zou brengen.''
Een antwoord dat Bruce had verwacht.
''Weet jij dat er honderden mensen zich buiten voor jou hebben verzameld? En dat in deze kou. Daar heb je het allemaal toch voor gedaan? Voor hun bewustwording heb jij en jouw vrienden jezelf opgeofferd, toch?''
John knikte.
Lange tijd bleef zowel Bruce als John zwijgen.
''Ik moet er maar weer eens vandoor. Het is een lange weg naar huis,'' zei Bruce.
''Dank voor je komst, vader. Wanneer zie ik je weer?''
''Dat weet ik niet.''
Bruce omhelsde zijn zoon. Hij wist dat het de laatste keer was dat hij dit nog zou doen.
''Wat zit er trouwens in die tas, vader?''
''Niet belangrijk.''
Net voordat Bruce de deur achter zich dicht deed, draaide hij zich nog even om.
''Het is je trouwens gelukt, John. Je hebt mijn aantal medialles overtroffen.''
Bruce liep richting de grote menigte die zich voor de gevangenis hadden verzameld. Vanwege de extreme kou hadden zij vuur gemaakt. Bruce liep richting het vuur. Hij gooide zijn tas, die gevuld was met al zijn destijds ontvangen medailles, erin en liep weg. Daarmee bereikte het vuur een ongekende hoogte. Daarna is er nooit meer iets van Bruce vernomen.
John en Aaron werden dertien maanden na hun verblijf in Springville, wegens medeplichtigheid aan de moord op veertien soldaten en landverraad, geexecuteerd.