Online Verhalen

Hoe een munt op twee kanten landde was mijn poging tot het schrijven van een verhaal over een man die verliefd wordt op (en geliefd door) twee vrouwen, en zijn verwoede pogingen om de liefde van beide vrouwen te behouden. Ik heb het vanuit de vertellende ik-persoon geschreven omdat dat mij het beste aangreep.

Het hele verhaal is eigenlijk een beetje komen aanwaaien van de mooiste leuze die ik ooit gehoord heb:
"Suppose you toss a coin enough times,
Suppose one day, it lands on it's edge."

Het eerste hoofdstuk heb ik drie maanden geleden geschreven, en is daarna een tijdje blijven liggen.
Ik heb het al eerder op OV gezet, maar toen was het één groot hoofdstuk. Dit is de lichtelijk herziene versie, welke ik in veel kleinere stukken heb gehakt zodat mensen het hopelijk wat eerder zullen gaan lezen ;-)

Hoe een munt op twee kanten landde

The origin of species

De mens is van nature niet monogaam. Dit is de conclusie die Charles Darwin in 1879 trok in ‘The origin of species’, toen hij had gesteld dat één van de belangrijkste voorwaarden voor een gunstige evolutie van een soort polygamie was.
Zelf ben ik het altijd met Darwin eens geweest. Van nature is de mens niet monogaam. Monogamie ligt niet in onze aard, anders zou er geen verleiding zijn, zou een mens eenmaal een partner uitzoeken en nooit meer gevoelens van lust koesteren jegens anderen. Maar dit is niet zo. Ons lichaam vertelt ons dat we in meerdere partners geïnteresseerd zijn, om de overleving van onze soort te garanderen. Wat dat betreft is monogamie een keuze, een keuze die eenieder voor zichzelf kan, en moet, maken. Geef ik toe aan elk instinct of gebruik ik mijn intellect om de keuze te maken voor één speciaal iemand met wie ik de rest van mijn leven denk te willen delen?
Het is geen makkelijke keuze, en fouten zijn vaak zo makkelijk te maken. Een verliefd man ziet de wereld op een andere manier dan hij had gedaan op een dag dat zijn blik niet vertroebeld werd door een roze waas van verliefdheid voor zijn ogen. Zo kan het zijn dat keuzes die eerst vol vertrouwen en hoop gemaakt worden, later verkeerd blijken zijn geweest. We weten het nooit van tevoren, we weten niet of we de juiste keuze maken. We kunnen alleen maar hopen, hopen dat onze keuzes ons de toekomst brengen die ons werkelijk gelukkig maakt. Dat de liefde ons gelukkig maakt.

Ik denk dat ik mijn verhaal het beste kan beginnen bij het begin. Ik was 23 en net afgestudeerd als docterandus in de Biologie, en was aangenomen bij een andere universiteit om daar te gaan promoveren. Mijn doctorstitel was iets dat ik al lang aspireerde, en ik was dolgelukkig dat ik was aangenomen voor de positie als promovendus. Dat de universiteit aan de andere kant van het land lag nam ik er op de koop bij.
Dit betekende wel dat ik gedwongen was om te verhuizen, om te voorkomen dat ik iedere dag meer dan vijf uur zou moeten reizen om heen en weer te gaan. Bij het zoeken van een woning bleek dat de woningsnood in de stad groter was dan ik had gedacht. Het leek erop dat de enige mogelijkheid om huisvesting te vinden voor mij een studentenhuis was. Ik was echter eindelijk weg uit de vieze studentencomplexen waar ik tijdens mijn studie had gewoond, en had totaal geen behoefte om opnieuw in een soortgelijke situatie terecht te komen. Gelukkig leven wij in de tijd van het internet, en met hulp van een welbekende zoekmachine wist ik tijdig een interessante oproep te vinden.
“Gezocht: Chille gast die mijn apartement met me wilt delen. Huur bespreekbaar.”
Ik zocht het adres op (wederom met behulp van het geweldige internet) en bekeek het huis. Het zag eruit als een nette woning, een ruim appartement dat makkelijk plaats bood aan twee mensen. Gezien de moeite die ik had moeten doen om deze oproep te vinden was ik bang dat verder zoeken nog lastig zou kunnen worden, en ik besloot om direct een e-mail te sturen naar het adres dat op de oproep stond.
De oproep kwam erg informeel op mij over, maar ik besloot toch om een zo professioneel mogelijke brief te schrijven, inclusief nette aanhef. Ik vroeg naar een indicatie van wat de eigenaar verwachtte als huurprijs te gaan ontvangen, de staat van het huis en de aanwezige voorzieningen, bijkomende kosten en meer van de dingen die men te weten wilt komen bij het overwegen van een nieuwe woning. Ook stelde ik mijzelf kort voor in de brief. Ik was een kersverse promovendus bij het departement Biologie aan de universiteit en verwachtte de komende vier jaar hier te wonen. Ik had geen vaste relatie en geen huisdieren, en geen vrienden in de buurt, deze woonden immers allemaal nog op tweeëneenhalf uur reisafstand. Ik eindigde de brief met een toch nog iets informelere notitie
“PS: Ik sta onder mijn vriendenkring bekend als een ‘chille gast’.”
Dit was niet gelogen; mijn vrienden en ik waren in onze studententijd veel samen opgetrokken, en er werd aan buitenstaanders altijd naar mij verwezen als ‘die chille gast daar’ wanneer zij mij zochten.
Het duurde niet lang voordat ik een positief bericht terug kreeg waarbij ik werd uitgenodigd binnenkort langs te komen om kennis te maken en één-en-ander door te spreken. Ik moest toevallig die week toch aanwezig zijn op de universiteit voor het tekenen van mijn werkcontract, dus ik sprak af om daarna langs te komen.

--------

Ik zal kleine stukjes plaatsen met wat tussenpozen, zodat men de tijd heeft om het rustig te lezen :) Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, het is mijn eerste echte drama/romance verhaal.

~Chris

Je hebt een heldere schrijfstijl met heldere zinnen. het leest fijn weg. Bij de eerste alinea wist je mijn aandacht ook echt te grijpen met je uitleg over monogamiteit (is dat een woord?) maar op de een of andere manier verlies ik mijn aandacht in het verdere stuk. Alles is voor mijn gevoel wat flak en emotieloos omschreven. Ik weet niet of anderen dat ook hebben. Misschien kun je proberen de gevoelens van de hoofdpersoon wat meer uitdiepen?

jouw verhaal is het eerste waar ik me aan waag om via de mobiel een reactie achter te laten ik denk eigenlijk dat het een eenmalig experiment is xD
ergens heb je een student van 23 staan (of zoiets, sorry, kan niet quoten), getallen staan mooier als je ze voluit schrijft, dan springen ze niet onnodig uit in je tekst:)

en verder ben ik het met Briljantje eens, het eerste gedeelte van je tekst loopt lekker door, maar het tweede gedeelte was dat een stuk minder. Volgens mij probeer je te veel -saaie- informatie te geven en dat is heel moeilijk om dat niet droog te laten worden. En het is het begin van je verhaal, wat extra belangrijk is want het moet eruit springen. Ik denk dat, zoals Briljantje al zei, wat meer in je hp's emoties ingaan en ook alleen de belangrijkstee puntjes informatie erin houden.

Interessant beginspunt trouwens. Ik weet niet of ik het er mee eens ben of niet xD maar het duurt te lang om dat allemaal neer te zetten en daar heb ik geen zin in

ondanks bovenstaand commentaar ben ik toch heel erg benieuwd waar het precies heengaat:) alleen denk ik dat het voor de rest blijft bij liken ipv een fatsoenlijke reactie haha xD

Jullie hebben gelijk, het is een beetje een saai brok aan informatie geworden zo :p

Ik ga er binnenkort eventjes naar kijken om het wat voller te maken. Bedankt voor de commentaren! :)

Dat is trouwens een goede reactie voor een mobiel hoor :P zeker als ik het vergelijk met andere mobiele reacties :p

Ik ga nog een stukje pogen erbij te zetten ;-)

----

Toen ik later die week na een misselijkmakende busrit bij het huis was aangekomen (de chauffeur was te laat aangekomen in de bus en dacht dit goed te maken door op hoge snelheid door de stad te racen, waardoor in iedere bocht mijn maag hevig protesteerde tegen de middelpuntvliedende krachten), keek ik nogmaals goed of ik het juiste adres had. Ook al had ik het pand eerder op het internet bekeken, ik had niet verwacht dat het er daadwerkelijk zo goed uit zou zien als op de foto’s. Het was in een goede staat en lag op een mooie locatie. Het pand was gebouwd aan een doodlopend zijstraatje, waardoor er vrijwel nooit auto’s reden, wat uitkwam op een kleine zij-ingang die direct toegang verleende tot het stadspark. Het kleine straatje werd gesierd door een aantal espen, welke vol in bloei stonden, en een klein bloemenperkje.
Opgewonden liep ik naar de voordeur om aan te bellen. De locatie deed mij zeer plezierig aan, en als het appartement van binnen even gaaf was als het er van buiten uitzag, dan zou het mij niet lang kosten om een beslissing te nemen.
Naast de grote voordeur van het pand hingen drie naambordjes met een bel ernaast, één voor elke verdieping. Het appartement waar ik naartoe wilde was op de derde verdieping gelegen, de bovenste verdieping dus, en was dan ook keurig aangegeven op het bovenste naambordje.
‘Appartement 3c, Roland Stevenaaren.’
Ik drukte op de bel, en na een korte stilte hoorde ik het gekraak van de speaker.
“Hallo?”
“Goedendag, ik ben Diederik van Drachten. Ik heb een afspraak om het appartement te bezichtigen.”
“Ah natuurlijk, ik zal de deur even openhouden.” Een zoemer gaf aan dat de deur open was en ik duwde deze open.
“Direct aan de rechterkant is de lift, en daarachter de trap. Het is op de derde verdieping.”
“Dank u wel.”
De speaker was weer stil en ik liep het pand binnen. De begane grond was simpel en kaal ingericht, en de muren waren in een egaal wit geschilderd. Aan de linkerkant bevonden zich drie grote deuren, genummerd van 1 tot 3. Dit zouden ongetwijfeld de bergingsruimtes zijn die werden genoemd bij de beschrijving van het appartement. Ik besloot gezond te doen en de trap te pakken, en een korte klim later stond ik op de derde verdieping. De hal was klein maar schoon, en bood uitzicht over het doodlopende straatje door een klein raampje aan het einde. Ook hier waren de muren met hetzelfde gevoelloze egaalwit gekleurd.
Ik nam even diep adem om mijzelf tot rust te laten komen en drukte toen op de deurbel die naast de deur hing. Binnen hoorde ik wat gestommel en toen zwaaide de deur open. Voor mij stond een knappe blonde man van ongeveer mijn leeftijd met korte blonde haren en een strak zwart brilletje. Hij was iets korter dan ik en iets minder breed, en droeg een spijkerbroek met daaroverheen een gestreept overhemd.
“Goedenmiddag, ik ben Roland.”
Ik stak mijn hand uit en schudde die van Roland. “Diederik van Drachten.”
“Kom binnen!”
Ik ging op Roland’s uitnodiging in, en bevond mij direct in een prachtige huiskamer. Drie grote ramen gaven een geweldig uitzicht op de stad, en de zon scheen aangenaam naar binnen. Een grote witte hoekbank stond bij de ramen, zó geplaatst dat er plaats op kon worden genomen om naar de tv te kijken, welke in de hoek van de kamer stond, maar ook zó dat er op kon worden gezeten om door de ramen naar buiten te kijken. Tegen de muren stonden een aantal boekenkasten met vele boeken, en een aantal inheemse beelden.
Aan de huiskamer zat een open keuken vast, welke van de leefruimte werd gescheiden door een grote eettafel. De keuken zag er ruim en prettig uit, en was in tegenstelling tot de keuken die ik gewend was tijdens mijn studietijd schoon en opgeruimd.
Roland bood mij een kop thee aan, en even later zaten wij tegenover elkaar op de hoekbank te praten. Roland was een prettige gesprekspartner, en ik merkte al snel dat ik hem erg graag zou mogen. Hij vertelde dat hij werkte als junior manager bij een lokaal bankfiliaal, en dat hij in zijn vrije tijd probeerde een boek te schrijven. Hij was nog niet ver, maar had er goede hoop op dat hij in een aantal jaar tijd een mooie roman zou kunnen schrijven.
Naast onszelf bespraken wij uiteraard ook het appartement. Roland had mij de slaapkamer laten zien waar ik zou komen te wonen, en ik was er zeer tevreden mee. Hij was ruim, goed verlicht en erg netjes gehouden. Ik zou er makkelijk een groot bed en een bureau in kwijt kunnen en nóg ruimte overhouden. We werden het vrij snel eens over een schappelijke huurprijs, en Roland vroeg wat mijn plannen waren voor de gedeelde ruimte zoals de huiskamer. Ik bekende dat de inrichting mij zeer aanstond, waarop Roland tevreden voorstelde om dit zo te houden. Ik ging uiteraard akkoord.
Het leek erop dat wij volledig in akkoord waren toen Roland met lichte schaamte een moeilijk onderwerp wilde aansnijden. Het duurde even voordat hij de juiste woorden wist te vinden, maar hij voelde zich verplicht mij vóór het aangaan van een contract te vertellen dat hij homoseksueel was, en al meer dan twee jaar een vaste relatie had met een man genaamd Omar. Omar woonde en werkte in een andere stad, en de mannen hadden het zo geregeld dat het ene weekend Omar bij Roland was, en het andere weekend Roland bij Omar . Roland vertelde mij dat hij het zou begrijpen als zijn seksuele geaardheid mij zou afschrikken, en dat hij het mij niet kwalijk zou nemen als dit mij zou belemmeren om zijn huisgenoot te worden. Lachend zei ik Roland dat hij niet zo raar moest doen, en dat zijn seksuele voorkeur mij niet zo veel uitmaakte. Ik vond het wel fijn om te weten dat hij een vaste relatie had, aangezien dit uiteraard van invloed zou zijn op mijn eigen leven. Om het weekend zouden wij dus met zijn drieeën in het appartement zijn. Dit leek mij verder geen probleem, en aangezien ik Roland erg graag mocht, nam ik aan dat ik niet veel problemen zou hebben met zijn vriend Omar.
Roland was erg opgelucht met mijn nuchtere (in mijn ogen doodnormale) reactie en stelde voor om te gaan kijken naar de contactuele voorwaarden, en twee weken later was ik druk in de weer met de verhuizing naar appartement 3c.

Het leest lekker weg en ik ga het zeker volgen, het enige wat me een beetje tegenstaat is dat je zegt dat je hoofdpersoon 23 is, maar door de manier waarop het geschreven is en waarop hij praat, oogt hij voor mij veel ouder, maar dat kan ook aan mij liggen, hoor, haha.

Kwam wel één foutje tegen. Eerst zeg je dat de vriend van Roland Richard heet, en even later staat er; 'en aangezien ik Roland erg graag mocht, nam ik aan dat ik niet veel problemen zou hebben met zijn vriend Omar.' (sorry, te lui om te quoten).

Kan niet wachten tot t volgende stuk (:

Oeps :p Hij heet weer Omar. Tralalala ;)

Overigens hoor ik dat wel vaker inderdaad, dat mijn karakters ouder spreken dan dat ze zijn. dat komt misschien omdat ik zelf ook wat ouder praat :p

Volgende stuk komt volgende week ;-)

Het is vanwege mijn verhuizing wat later geworden... Nog even een stukje voor mijn vakantie:

---

Al direct toen ik was ingetrokken was ik ontzettend blij met mijn keuze voor Roland en zijn appartement. We mochten elkaar graag, en wanneer onze verplichtingen het ons toelieten probeerden wij altijd samen de avondmaaltijd te delen. Roland kon goed koken, en zelf was ik ook geen onbekende in de keuken, en we aten wekelijks een breed scala aan smakelijke wereldgerechten.
De vriend van Roland, Omar, was gelukkig ook een erg vriendelijke man. Hij had zwart haar en een zwarte baard, en had een licht tintje. Hij vertelde mij dat zijn ouders lang geleden uit Afghanistan naar Nederland waren gekomen, en dat hij hier was geboren. Omar en Roland hadden elkaar leren kennen via Omars zusje, Medina, die bij Roland in het bankfiliaal stage was komen lopen. Al bij de eerste keer dat Omar zijn zusje van haar stage was komen ophalen was de vonk overgeslagen. Omar keek naar Roland, Roland keek naar Omar, en een mooie liefde was begonnen.
De ouders van Roland hadden al heel lang geweten van zijn geaardheid, en hadden hier nooit problemen mee gehad. De ouders van Omar waren iets minder makkelijk, en waren in het begin er sterk op tegen geweest dat Omar een relatie met Roland zou navolgen. Omar had echter besloten dat hij tegen de wensen van zijn ouders in zou gaan en begon toch een relatie met Roland. Een aantal maanden was hij toen niet welkom geweest in zijn ouderlijk huis, totdat Medina zijn ouders tot rede had weten te brengen en hij weer thuis mocht langskomen.
Over de maanden waren zijn ouders steeds beter gaan begrijpen waarom het zo belangrijk voor Omar was dat hij zijn eigen leven kon leiden, en zijn eigen gevoel van liefde kon nastreven, en nadat Omar en Roland bijna negen maanden een relatie hadden, mocht Roland eindelijk mee naar de ouders van Omar om daar kennis komen te maken.
De eerste kennismaking was stroef verlopen, en vooral de vader van Omar kon maar moeilijk begrijpen dat Omar en Roland een relatie hadden. Maar met de tijd groeide zijn begrip, en toen ik bij Roland introk was het zover dat hij nu nagenoeg volledig was geaccepteerd door de ouders van Omar, iets waar beide mannen zeer gelukkig mee waren.

Toen ik een aantal maanden in appartement 3c had gewoond kwam Omar weer langs in het weekend, en ditmaal nam hij zijn zusje Medina mee. Ik was nu al een tijd aan het werk op de universiteit, en zat tot over mijn nek in het werk. Ik moest naast een ruime 30 uur per week aan mijn onderzoek, ook acht uur per week bezig zijn met lesgeven op de universiteit. Aangezien ik nog maar net was begonnen moest ik voor twee vakken, beide eerstejaars vakken, de werkcolleges leiden. Dit leidde tot een hoop stress vanwege de hoeveelheid werk die het geven van de colleges kostte, en die ik flink had onderschat. Maar, hoewel er een hoop tijd inging vond ik het wel ontzettend fijn om de nieuwe studenten te onderwijzen.
Ik was natuurlijk slechts 23, en dit leidde af-en-toe tot grappige momenten wanneer ik eerstejaars tegenkwam die ouder waren dan ik, en die míj dan met U aanspraken.
Na een drukke week van werken en lesgeven was ik weer moeier thuisgekomen dan ik had gehoopt, en was zielsgelukkig toen ik zag dat Omar en Roland al gezamenlijk stonden te koken toen ik thuiskwam. Vermoeid begroette ik de mannen en liep naar mijn kamer om mijzelf op te frissen. Bij het passeren van de bank zag ik ineens dat er een meisje op zat naar de tv te kijken. Ze draaide zich om en twee bruine ogen keken mij aan.
“Hallo, ik ben Medina, het zusje van Omar.”
Verdwaasd stak ik mijn hand uit. “Diederik, huisgenoot van Roland.” We schudden handen en ik verontschuldigde mezelf met de mededeling dat ik mij nog even wilde opfrissen voor het eten.
Ik nam een korte douche en was precies op tijd klaar toen Roland en Omar het eten op de grote eettafel neerzetten. We aten couscous, en onder het eten hadden we een gezellige conversatie met ons vieren. Medina was 18 en woonde nog bij haar ouders, maar zou binnenkort naar onze stad verhuizen. Ze studeerde sinds het begin van dit academisch jaar geesteswetenschappen aan mijn universiteit en had tot nu toe nog geen kamer gevonden. Het zag er nu echter naar uit dat ze een kamer zou hebben; ze was net wezen hospiteren en de studenten daar hadden haar gezegd dat ze waarschijnlijk zou worden gekozen.

Klein inhoudelijk detail: het is niet erg logisch dat Roland een kamer verhuurt aan een vreemde (of in eerste instantie vreemde) als het zusje van zijn vriend een kamer zoekt in die stad. Misschien moet je dit anders verwerken waardoor het echt onmogelijk is dat ze de kamer van Diederik zou krijgen.

Klein taaltechnisch detail: in de proloog staat "verwoeste pogingen", moet dat niet zijn "verwoede pogingen"?

Verder geen kritieken. Schrijf snel door.

Medina was nogal laat begonnen met het zoeken van een kamer ;) En toen woonde Diederik er al een maandje of twee. Maar dat komt natuurlijk niet echt duidelijk uit de verf, dus daar moet ik inderdaad nog even naar kijken.

Bedankt voor de reactie :)

We gaan weer eens een stukje verder.

---

Die avond hadden Roland en Omar met vrienden afgesproken om te gaan bowlen. Medina zou meegaan, en vroeg of ik ook mee wilde. Ik zei dat ik nog teveel werk had liggen en dus helaas verstek moest laten gaan, maar Medina wist mij er op de een-of-andere manier toch van te overtuigen dat het mij goed zou doen mezelf even te ontspannen zodat ik mij daarna weer fris en fruitig op mijn werk zou kunnen storten. De overredingskracht van het meisje was behoorlijk groot.

Het was behoorlijk druk bij het bowlingcentrum en we moesten even wachten totdat er een baan voor ons vrij kwam. Terwijl wij aan een tafeltje plaatsnamen met een drankje zag Medina een aantal studiegenootjes aan een andere tafel zitten. Ze ging even met de meiden kletsen en liet ons met z’n drieeën achter.
We genoten van onze drankjes terwijl Omar vertelde hoe zijn dag was geweest. Hij was architect bij een of ander groot bedrijf, en had zojuist een ontwerp voor een nieuw kantoorgebouw ingediend. Hij had een glazen toren ontworpen waardoor alle werknemers constant konden genieten van de stad om hen heen. Hij was echter niet de enige architect die een ontwerp voor het nieuwe gebouw had ingediend, en hij moest nu in spanning wachten op de uitslag welk van de ontwerpen gekozen zou worden.
Na een ruim kwartier wachten kwam er eindelijk een baan vrij. Toen we aanstalten maakten om de schoenen aan te doen en naar de baan te gaan, kwam Medina zich naar ons toe haastten.
“Is het goed als een paar van mijn vriendinnen de baan met ons delen?”
Roland, Omar en ik keken elkaar aan. Omar haalde zijn schouders op en zei Medina dat het prima was. Zodoende stonden we even later met drie mannen en vijf vrouwen bij de baan. Medina nam plaats achter het scherm waarop ze de namen zou gaan invullen. Omdat we met meer mensen waren dan er op het systeem konden worden ingevoerd besloot Medina ons in vier teams van twee in te delen. Omar en Roland werden allebei gekoppeld aan twee blonde studievriendinnen van Medina, en zijzelf vormde een paar met een meisje met bruin haar. Ik werd tenslotte in een team gegooid met de oudere zus van het meisje met het bruine haar, Emily.
Emily was vierentwintig en werkte in een stad in de buurt als trendanalyst. Terwijl ze haar donkerblonde haren achter haar oren streek vertelde ze dat ze keek naar trends die ontstonden in de samenleving, zodat bedrijven daar op konden inspelen in hun marketingstrategieën. Ze was door haar jongere zusje uitgenodigd om haar nieuwe kamer te komen bezichtigen, en ze waren samen met haar twee huisgenootjes naar het bowlingcentrum gekomen.
Terwijl Medina het spel startte en als eerste begon met gooien praatten ik en Emily voluit. Ze had interessante ideeën over de samenleving gezien haar unieke kijk als trendanalyst, en ik luisterde graag naar haar uiteenzetting over de consumerende samenleving die als een mierenkolonie geleid werd door de bedrijven als mierenkoningin.
Emily was een aantrekkelijke jonge vrouw, en ik merkte al gauw dat ze veel bekijks trok van de mannen om ons heen (Roland en Omar uitgesloten, die eigenlijk alleen maar oog voor elkaar hadden). Stiekem voelde ik mij best een beetje trots dat ik hier zo gezellig zat te praten met de vrouw die kennelijk door zovelen begeerd werd.
Een uur later was onze tijd op de baan weer voorbij en trokken we onze eigen schoenen weer aan. Het bowlen was een groot succes geweest (Medina had gewonnen, met Omar vlak achter haar) en iedereen had het ontzettend naar zijn zin gehad. Toen we het bowlingcentrum uitliepen stonden we even voor de ingang te dralen totdat Medina aan Roland begon te hangen.
“Roland, mag ik alstjebliiiieeeft blijven slapen bij jullie? Dan kunnen we nog gezellig naar een kroeg gaan, en dan ga ik morgen pas naar huis toe.”
Roland keek even naar Omar en deze knikte.
“Ik vind het goed, maar ik woon niet meer alleen. Je moet het ook even aan Diederik vragen.”
Medina draaide zich naar mij om en keek mij met grote bruine puppy-ogen aan.
“Ah toooeeee, mag ik blijven slapen?”
Ik moest onverhoopt grinniken bij de blik van Medina. “Vooruit dan maar, als je maar een beetje stil blijft.” Het laatste klonk als een grapje, maar half-om-half meende ik het. Het enige nadeel van het geweldige apartement 3c was dat het een ontzettend gehorig appartement was. De muren waren behoorlijk dun en niet geïsoleerd, waardoor je alles goed kon horen. Ik had dan ook al een aantal keer bepaalde kreunende geluiden uit de slaapkamer horen komen wanneer Omar bij Roland bleef slapen. Ik pakte dan altijd maar een extra kussen om op mijn andere oor te leggen en dan ging het wel, maar het bleef behelpen.