Online Verhalen

BOE!
Ik ben er weer! Ja, ik ben lang weggeweest en ik heb geen idee of er mensen zijn die me nog met open armen willen ontvangen omdat ik telkens de grote verdwijntruc doe, maar eh... ik heb gemerkt dat pauzes mijn verhaal-ideeën stimuleren, haha. Als ik mezelf push om te schrijven lukt het nooit, dus moet ik soms mijn bananenveren (die bestaan in mijn wereld) uitslaan en wegfladderen.In elk geval.
Een dramaverhaal.
Geschreven door mij.
Grote uitdaging (zie mijn vorige verhaal als bewijs).Maar ik, de almachtige Carpe Diem, kan alles aan en ik ga het gewoon proberen! Anders dan mijn humorisctische verhaal is feedback zéér gewild (niet dat ik dat eerder niet wilde, maar je snapt 'm), gezien het feit dat ik nog nooit eerder zo'n soort verhaal heb geschreven.
(ik heb voor de zekerheid het 16+ dingetje aangevinkt, omdat het best heftig is verder in het verhaal, maar misschien valt het uiteindelijk wel mee en haal ik het weg)

Edit: oh, en er word vrij heftig gescholden in het verhaal. Ik háát het als mensen schelden (vooral met ziektes), maar sommige mensen doen het nu eenmaal en in dit verhaal dus ook. Ik zag hem voor het eerst toen ik wachtte op een trein naar Amsterdam, die tien minuten vertraging had. Hij had een grijze muts diep over zijn hoofd heen getrokken en staarde naar zijn donkerblauwe schoenen. Alles aan zijn lichaamshouding straalde uit dat hij alleen gelaten wilde worden.
Ik had het altijd leuk gevonden om mensen te bestuderen, zodat ik kon fantaseren over hun leven. Tegenwoordig keken mensen niet meer om hen heen als ze in de trein zaten of door de straat liepen. Meestal hadden ze de dopjes van hun IPod in hun oren en luisterden ze muziek, of ze waren bezig met hun mobiel, dat gaf mij de perfecte gelegenheid om op hen te letten. Volgens mij heeft het merendeel zelf niet eens door wat hun lichaam automatisch doet zonder dat ze erbij nadenken. Er was bijvoorbeeld eens en meisje dat elke keer als ze even opkeek met haar wijsvinger over haar neus wreef en een oude man tikte drie keer met zijn wandelstok op de grond voor hij de trein in liep en toen hij de trein weer verliet. Niemand had het volgens mij door, maar ik wel.
Ik vind het leuk om dat soort dingen op te merken. Misschien omdat ik dan even mezelf niet meer hoef te zijn. Als ik naar iemand anders kijk hoef ik niet te denken aan mezelf, dan kijk en denk ik alleen aan de ander. Het was net zoals met schrijven, je fantaseert. Ik beschreef in mijn hoofd het leven van een ander.
Bij Zeke ging het precies zo. Ik benaderde hem niet, natuurlijk, maar ik zoog alle details van hem in me op. Van de plukjes donker haar, die onder zijn muts door piepten, tot de slordig ingestopte veters van zijn rechterschoen. Hij had een frons tussen zijn wenkbrauwen en keek om de paar seconden heel even op zonder echt naar iets te kijken, voor hij weer fronsend naar zijn schoenen staarde. Soms aaide hij over de kop van de zwartharige hond die naast hem stond.
Ik stelde me voor dat hij al studeerde aan een hogeschool in Rotterdam en naar Amsterdam ging om zijn familieleden te bezoeken dit weekend. Hij leek me wel het type met een zusje die hij altijd plaagde en twee gezellige ouders. Misschien was hij vandaag zo somber omdat het net uit was met zijn vriendinnetje.
Hij keek op en verrassend genoeg draaide hij zijn hoofd naar mijn kant, waarna ik vlug de andere kant op keek. Maar voordat ik naar de spoorrails keek ving ik een glimp van zijn gezicht op. Het vreemde was dat hij niet naar mij had gekeken. Zeker, zijn gezicht stond mijn kant op gedraaid, maar zijn lichte ogen –ik kon van deze afstand niet goed zien welke kleur ze hadden- leken me niet te zien. Het was alsof hij ergens anders was geweest met zijn gedachten en gewoon voor zich uit staarde.
“Daar is ‘ie dan eindelijk,” zei er een man naast me en ik keek op. De gele trein stopte traag voor ons en meteen drongen mensen zich voor de deuren, zodat ze verzekerd zouden zijn van een zitplaats.
De jongen met de grijze muts bleef echter op een afstandje wachten met zijn hond, alsof het hem niks kon schelen. Ik besloot dat mijn fantaseertijd over was en sloot me aan bij de dringende mensen. Niemand wilde in de trein staan als je ook kon zitten natuurlijk.
“Kankershit,” mompelde er iemand achter me toen ik de trein instapte. Ik fronste, zoals altijd wanneer ik iemand hoorde schelden en keek over mijn schouder. Het was de jongen met de grijze muts. “Nog even en ik ben toch dood,” zei hij verbitterd tegen zichzelf zonder ook maar acht te slaan op mij.
En gelijk had hij. Over precies twee weken, drie uur en zeventien minuten lag hij met zijn lichaam in een rare hoek op het asfalt van een autoweg.
Morsdood.

en Rima is weer terug volgens mij is dat zo ongeveer mijn standaardreactie geworden op elk verhaal van jou haha xD
en wat een begin van je verhaal! Pfoe, dat hakt er meteen in, vooral die laatste zinnen. Maakt me wel heel erg nieuwsgierig naar wat er nu precies met die jongen aan de hand is.
Chop, chop, verder jij! Me wants leesvoer

Interessant. Kleine dingetjes die me opvielen:

Time left: 14 dagen, 3 uur en 17 minuten

Waarom is dat ineens in het Engels? :p

Van de plukjes donkere haar,

Moet zijn: Van de plukjes donker haar,

Verrassend genoeg draaide hij zijn hoofd naar mijn kant toen hij opkeek en vlug keek ik de andere kant op.

Dit was een beetje vreemd om te lezen. Ik denk dat dat komt omdat je het passief/actief hier omdraait. Het zou denk ik mooier zijn als je iets zoals:
'Hij keek op en verrassend genoeg draaide hij zijn hoofd naar mijn kant, waarna ik vlug de andere kant op keek.'
zou schrijven. Maar je moet zelf maar even kijken wat je ermee wilt doen natuurlijk ;-)

Zoals ik al zei, interessant. Je zet al een karakter neer voor je hoofdpersoon en je geeft al een glimps van de toekomst weg, maar je laat een hoop onduidelijk. Een goede manier om je lezer naar meer te laten verlangen.

Carpe Diem is Back , Huh? * kijkt in het rond, kijkt nog eens naar de titel * JAAA ZE IS TERUG

En omdat je zolang bent weggeweest, en dat dus eccht niet kan * zie my angry face! * Ga ik extra streng zij

Hij had een grijze muts diep over zijn hoofd heen getrokken en staarde naar zijn donkerblauwe schoenen.

Volgens mij kun je geen muts diep over je hoofd trekken maar moe tje hem ver over je hoofd trekken.

Tegenwoordig keken mensen niet meer om hun heen als ze in de trein zaten of door de straat liepen.

Om zich heen, hun gebruik je alleen bij iets bezittelijks dan zou het moeten zijn: Tegenwoorden keken mensen niet meer naar hun omgeving....

`oke, ik ben weer bekoeld Gheheheh. HEEE Zwarte vlinders begon de vorige keer helemaaal anders! ( of heb je de titel gewoon weer herbruikt xD )
I love the endign nu wil ik wel weten wat er allemaal aan de hand is ghehe. Ik hou van dit soort verhalen, maar dat weet u wel.

Dus nu Carpie, knoop dit goed in je oren, * met een dubbele vissersknoop en nog een strikje erbij enz. * Je gaat heel rap verder schrijven en niet weer van de aardbodem verdwijnen!


Hoe weet ze dat hij dit ook doet bij het trein verlaten?

12 oktober 2012 – 15.02u
Time left: 14 dagen, 3 uur en 17 minuten

punt 1 : domme pc van mij, wil hij niet quoten bij jou, dus moet het zo maar...
punt 2: het eerste wat mij be binnen schoot was dat de hp (kom er nog niet achter of het een jongen of meisje is...) dan dood gaat enzo/ofzo. Dat zie je in meerdere boeken. Nou kijken of het uitkomt .

Carpe Diem schreef:Bij Zeke ging het precies zo.

(Grrr en nou doet hij het ineens wel he :@ domme, domme, domme pc!)
Hier heb ik even gepauzeerd, ik weet niet meer waarom, maar ik vond dit er raar instaan. 10 tegen 1 dat dat aan mij ligt.

Meer heb ik eigenlijk niet... Oja! Leuk einde van je eerste stukje .
Ga je snel dor?

Liefs, Floor

Bedankt allemaal voor jullie reactie's. Ik ga de foutjes snel even aanpassen =D

@Sask: haha, dat is echt de standaardzin die ik krijg, maar volgens mij heb ik 'm ook weer elke keer verdiend!^^
@Christian Damen: dat 'time left' klinkt op dit moment beter in mijn hoofd dan 'tijd over', ik ga het veranderen zodra ik er een goed Nederlands woordje voor bedacht heb. ='D
@Jodie: jep, I'M BACK! *strooit met confetti* Oef. Je Angry Face heeft me toch wel bang gemaakt, maar ik wil je toch bedankt voor je geweldige foutjesdetector. O, en ja! Zwarte Vlinders hoorde eerst bij een ander verhaal, maar de titel matchte gewoon nét niet met het verhaal, dus heb ik een heel ander verhaal om de titel heen bedacht, et viola, dit kwam eruit. Hoe tof is dat?
O, en bij die oude man -met het tikken van zijn stok- dat was een voorbeeld over wat eerder gebeurd was, dus niet op dat moment, net zoals bij het meisje. Snappie? Daarom wist ze dat hij het ook deed toen hij de trein verliet.
@Floor: haha, bedankt voor je reactie! Je komt er in dit stukje achter of de hp een jongen of meisje is, dat je het weet! En de hoofdpersoon gaat niet dood, maar Zeke, als is hij ook een soort van hoofdpersoon. Ik dacht, ik zeg het maar, want in het verhaal heb ik het ook al verklapt.

Niet stukje! Niet al te groot, maar toch.
Mensen hebben zo weinig besef van alles om hen heen. We zijn altijd bezig met iets, zoeken naar iets, werken voor iets. Misschien is de reden dat we zo van muziek houden, omdat we niet tegen de stiltes in het leven kunnen. Eigenlijk is het best vreemd, als je erover nadenkt. We zoeken naar spanning en sensatie, maar kunnen moeilijk van oude gewoontes af.
Zeke hield van spanning en chaos in het leven. Door de chaos om hem heen leek het net alsof hij rustiger was. Alsof hij van binnen kalm was, terwijl hij in werkelijkheid op instorten stond.
Toentertijd wist ik het niet. Hij ergerde me op dat moment eerlijk gezegd. Ik hield er niet van als mensen scholden, vooral niet met ziektes. Natuurlijk was zijn volgende zin niet echt rooskleurig, maar ik kon niet bepaald sympathie voor hem opbrengen.
Nog steeds fronsend zakte ik op een stoeltje neer. De jongen met de grijze muts –Zeke dus, al wist ik zijn naam toen nog niet- beende met een hoog tempo langs me heen, zonder me ook maar een blik waardig te keuren. Ik haalde mijn mobiel uit mijn jaszak om te kijken hoe laat het was –tien over drie. Vervolgens keek ik even uit het raam, de trein kwam in beweging.
“Sorry, is deze plaats bezet?”
Ik keek op en zag dat er een meisje met drijfnat roodblond haar hijgend voor me stond. Ze keek naar de plek naast me, waar ik mijn tas had neergegooid. Ze grijnsde schaapachtig. “Let niet op mijn haar. Mijn irritante broertje heeft weer eens een streek uitgehaald. Ik kon alleen nog maar mijn kleding verwisselen, anders zou ik deze trein missen.”
Ik glimlachte en zei wat elke zus met een broertje zou zeggen: “Ik ken het. Broertjes.” En ik rolde met mijn ogen.
Ze lachte en plofte naast me neer. “Ik ben Jen, trouwens.”
“Kasira,” stelde ik mezelf voor en ze steeg in mijn achting door niet vragend haar wenkbrauwen op te trekken of De Vraag te stellen (“Dat is een aparte naam, waar komt het vandaan?”)
En zo werden we, tijdens de treinrit naar Amsterdam toe, vriendinnen. Mijn opa zei altijd dat een vriendschip altijd bestond zodra de één tegen de ander zei: “O, dat ken ik! Dat heb ik ook zo vaak.” Je hebt verschillende varianten, maar uiteindelijk gaat het erom dat je iets gemeen met elkaar hebt. Bij Jen en ik ging het precies zo, met onze irritante broertjes. Dat dacht ik tenminste. Het vreemde, waar ik later achterkwam, was dat ze helemaal geen broertje had. En ze heette ook niet Jen.
Maar we lopen op de zaken vooruit. Ik vertelde immers het verhaal over Zeke en niet over Jen. Dus, om het verhaal weer op hem te richten gaan we een dag vooruit, want hoewel het verhaal begon op deze dag, ik sprak Zeke niet. Ik sprak hem pas op een saai feestje die een gluiperige, rijke stinkerd –Ted- gaf. Een kennis van mijn ouders.

Ik zie dat het lang geleden is dat je het hebt geschreven maar alsnog.

En toen was ik begonnen aan een goed verhaal. Toen ik zag dat ik dit verhaal van jou niet had gelezen, begon ik meteen met lezen.

Zoals gewoonlijk is het weer een goed verhaal. Bij het eerste stukje (de post van 13 Juli) kwamen er al wat vragen in me op maar op die vragen gaf je al antwoord aan het einde van post 2 (de post van 15 Juli). Alsnog ben ik erg nieuwsgierig naar hoe het verhaal verder gaat. Tevens is het erg spannend omdat de twee stukjes een flashback zijn (althans voor mijn gevoel).

Veel succes met verder schrijven!

Waaah, had ik hier nog niet op gereageerd? Ik was op vakantie toen je postte, maar ik was ervan overtuigd dat ik al een reactie had achtergelaten daarna!

Heel interessant verhaal weer, geen op- of aanmerkingen, dus ga maar gauw verder!
Als je maar post

Liefs, Marit

Ik zat na de eerste zin al meteen in het verhaal. Mooi geschreven en ik ben benieuwd naar de rest!

Ooh, het spijt me dat het zo lang geleden is weer. Ten eerste schrijft dit verhaal een stuk moeilijker dan mijn andere verhalen. Het moet tellen. Het moet mensen laten voelen, maar niet te snel gaan, niet van de hak op de tak. Ik maak het heel moeilijk voor mezelf, haha

En ten tweede was ik op vakantie, naar Tunesië

Hier is het volgende stukje! Op- een aanmerkingen zijn heel erg welkom! =)
En ik ga ook even de foutjes van eerder verbeteren (ben ook nog steeds op zoek naar een vervanger voor het 'time left', hm...)

@artikel: heel erg bedankt voor je reactie! Ik schrijf heel erg onregelmatig, dat weet ik van mezelf, maar ik ben van plan om dit verhaal af te maken, net als mijn vorige verhaal, dus blijf plakken =D
@xILY: aah, je bent er weer! Altijd leuk om een reactie te krijgen van jou, haha, en is niet erg. Ik vergeef het je... voor deze keer
@Magia: dankjewel en ik hoop dat je de rest net zo leuk vind!
De volgende dag kwam mijn moeder met de mededeling dat Ted, een kennis van haar en pap, een feestje gaf. We waren allemaal van harte uitgenodigd. Ze kreeg het op de één of andere manier voor elkaar dat ik met haar meeging. Hoe weet ik niet, want normaal gesproken zet ik geen voet meer in zijn heus sinds een incident waar ik niet graag meer over nadenk. Het heeft in elk geval te maken met foto’s van mijn kinderjaren.
“Waarom ben ik ook alweer hier?” vroeg ik nors aan mijn moeder. We zaten aan een tafeltje ergens in een hoek. Teds huis was enorm. Alles wat hij kocht was enorm. De vloer van zijn huis was van marmer en aan de voorkant had hij zelfs een paar pilaren laten zetten in Romeinse stijl. In het midden van de woonkamer stond een klein fonteintje en een eindje verderop, voorin, stond een heuse bar.
“Omdat het hoort, lieverd,” zei mijn moeder met een glimlach, maar ik kon zien dat ze mijn gedrag afkeurde. Mam was altijd al iemand geweest die een goede indruk wilde maken op anderen, zelfs als ze daarvoor moest kruipen. Zolang iedereen maar dacht dat zij, en haar familie, perfect was. Ze keek even om ons heen of iemand mijn norse gezicht had gezien en treek toen glimlachend een pluk van haar donkere, glanzende haar naar achteren met een perfect gemanicuurde hand.
“Tch.” Ik stond op en begon naar voren te lopen.
Een ijzeren greep om mijn pols verhinderde dat. “Waar ga je heen, lieverd?” Ze glimlachte nog steeds.
Ik rolde met mijn ogen. “Alleen maar iets te drinken halen, mam,” zei ik op dezelfde suikerzoete toon terug. Ik wrong mijn arm los. “Ik ben terug voordat die ijzige glimlach op je gezicht is verdwenen.”
De glimlach verdween.
“Goed, misschien ook niet,” zei ik grinnikend en ik liep snel weg voor ze me op gedempte toon een preek kon geven. In mijn ooghoeken zag ik mijn vader een glimlach verbijten en ik salueerde grijnzend naar hem. Pap was nooit zo moeilijk geweest. Ik vroeg me nog altijd of hoe zo’n simpele man als hij het zo lang heeft kunnen uithalen met een chique vrouw als mijn moeder. Er moest iets mis zijn gegaan.
Eenmaal voorin schonk ik voor mezelf cola in, omdat aan de bar enkel sterke drank werd gegeven. Het was niet alsof ik vies was van een beetje alcohol, maar met je ouders op je neus was het verstandiger om het bij fris te houden. Om me heen zag ik mannen in pak en vrouwen in jurkjes. Mijn eigen jurk was wit en vrij simpel. Niet omdat ik anders wilde zijn door expres niet een flamboyante jurk aan te trekken, maar omdat ik vandaag geen zin had om mijn mooiste jurk uit de kast te trekken. Zeker niet voor zo’n gladjanus al Ted.
En om precies drie minuten over acht kwam ik Zeke weer tegen, op het feest. Toen ik me omdraaide met mijn cola in de hand en tegen hem opbotste. Ik herkende hem meteen, omdat hij één van de personen was geweest die ik had bestudeerd. Hij had dan geen muts meer op en droeg een donkerblauw pak, maar zijn lichte ogen en donkere haar waren onmiskenbaar hetzelfde.
Ik ademde scherp in.
Ken je het gevoel in de achtbaan als je het hoogste punt hebt bereikt en de oneindige diepte onder je ziet? Een mengeling van opwinding en angst schiet door je heen voordat je voorover schiet en naar beneden valt. Adrenaline pompt in één keer door je lichaam en je hartslag versnelt. Zo voelde het voor mij toen ik in de lichtgroene ogen van de jongen voor me keek, alsof ik viel.
Ik knipperde verrast met mijn ogen om uit mijn trance te komen en blies mijn ingehouden adem uit. Ik wist dat hij wat tegen me had gezegd, want ik had zijn mond zien bewegen en hij staarde met vragend aan met zijn wenkbrauwen lichtjes opgetrokken. Snel dwong ik mezelf iets te zeggen.
“Wat?” vroeg ik.
“Of alles wel goed met je gaat?” herhaalde hij langzaam. Hij keek me bevreemd aan.
“Oh.” Ik rechtte mijn rug en deed een stapje naar voren. “Ja, hoor. Hoezo?”
“Omdat je me aankeek alsof ik het monster van Loch Ness was, daarom.” Hij had een glas in zijn handen met, naar de gelige kleur en schuim te oordelen, bier erin en nam een slokje. “Kennen wij elkaar?”
Ja, schoot het door mijn hoofd.
“Nee,” zei ik hardop. Uit ervaring wist ik dat niet veel mensen die ik Zag, mij ook hadden opgemerkt. Mensen keken tegenwoordig niet meer om hen heen. En al hadden ze me gezien en ook echt aangekeken, zoals de jongen voor me, dan vergaten ze je zo weer. Het was niet persoonlijk bedoeld, dat wist ik, dus maakte het me ook niet veel uit. “Ik ben Kasira.”
Hij staarde even naar mijn uitgestoken hand voor hij traag zijn hand uitstak en de mijne schudde. Zijn hand was groot en koel, ondanks de warmte in de zaal. “Zeke.”
Zeke. Ik sprak de naam in mijn hoofd uit alsof ik het wilde proeven. Het stemde me wat vrolijker dat hij al net zo’n vreemde naam had als ik. De flauwe grapjes over mijn naam zouden in elk geval niet van hem komen.
“Dus,” zei hij na een korte stilte. Ik zag aan hem dat hij dit gesprek ongemakkelijk vond, maar zelf had ik geen probleem met de stilte tussen ons in. “Waarom ben jij hier?”
“Ted is een kennis van mijn ouders,” zei ik met een zuur gezicht.
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, al bereikte het zijn ogen niet. “Tsja, Ted is een kennis van iedereen hier op de wereld, als je hem moet geloven.”
“Dus jij bent om dezelfde reden hier,” zei ik grijnzend terwijl mijn blik naar het tafeltje ging waar mijn ouders zaten.
“Ik ben om dezelfde reden hier,” bevestigde hij. Hij volgde mijn blik. “Je ouders?”
“Jup.”
“Ga maar naar ze toe,” zei hij en hij knikte me toe. “Voordat ze zich gaan afvragen waarom het zo lang duurt.”
“En jij dan?” vroeg ik, omdat ik nog niet weg wilde gaan. Ik wilde weten waarom een jongen als hij met de meest vreselijke ziektes kon schelden alsof het niets was. Ik wilde weten waarom zijn groene ogen nooit vreugde leken te kennen, ondanks de overtuigende glimlachjes die zijn mond weggaven en ik wilde weten waarom hij met zijn lichaam bewoog alsof hij elk moment van de dag wilde wegrennen, alleen niet precies wist waarvoor. Of misschien waren er juist te veel redenen.
“Ik red me wel.” Hij glimlachte weer. “Ik red me altijd.”
Maar dat was juist het probleem.
Dat deed hij niet.

Oke.
Vanaf de eerste zin word je erin meegezogen, en zodra je bij de laatste zin bent, ben je teleurgesteld. Niet dat het niet goed is en dat je beter had verwacht - oh nee, absoluut niet.
Het feit is gewoon, dat het dan afgelopen is terwijl ik niet weet wat er gaat gebeuren, wat er staat te gebeuren.
Ik hoop dat het nieuwe stuk iets sneller komt dan deze, maar ik ben al blij als het komt.

En ohja; 'Time left' is perfect. Het maakt het .. Idk, een tikkeltje mysterieuzer omdat het in het Engels is. Soms klinken dingen in het Engels gewoon beter. That's the truth.

Ik hoop gewoon dat je snel verder gaat, (:

x

Hoe weet ik niet, want normaal gesproken zet ik geen voet meer in zijn heus sinds een incident waar ik niet graag meer over nadenk. Het heeft in elk geval te maken met foto’s van mijn kinderjaren.

heus=huis
En je hebt deze zinnen in tegenwoordige tijd, ik denk dat ze in verleden tijd mogen (:

Ze keek even om ons heen of iemand mijn norse gezicht had gezien en treek toen glimlachend een pluk van haar donkere, glanzende haar naar achteren met een perfect gemanicuurde hand.

je hebt de 's' van 'streek' gemist

“Alleen maar iets te drinken halen, mam,” zei ik op dezelfde suikerzoete toon terug. Ik wrong mijn arm los. “Ik ben terug voordat die ijzige glimlach op je gezicht is verdwenen.”
De glimlach verdween.
“Goed, misschien ook niet,” zei ik grinnikend en ik liep snel weg voor ze me op gedempte toon een preek kon geven.

Hahaa, die vond ik heel leuk

Ik ben heel erg benieuwd naar een vervolg, heb geen idee waar het verhaal heen gaat, dus zorg maar dat je verder post! (:

Liefs, Marit.

Oooh ik heb het veel te lang uitgesteld om je verhaal te gaan lezen. Want het is weer erg goed!

De opening van je verhaal is apart, vooral doordat laatste stukje. Dat bezorgde me even de kriebels. Maar het andere deel van je eerste stukje vond ik erg mooi en pakkend. Je zoog me het verhaal in door de hoofdpersoon die beschrijft hoe ze de wereld ziet.

Ondanks je verhaal geen super-lach-verhaal is, herken je stijl van het andere verhaal er wel in. En ik ben erg benieuwd waar het verhaal heen gaat en hoe het kan dat Zeke strakjes dood is..

Schrijf maar snel verder!

Het is dat Maaike had gereageerd dat het me weer te binnen schoot, ik moet het verhaal weer lezen. Sorry!

Maar nu over je verhaal; een mooi stukje waar niet veel gebeurt maar het voelt alsof elk woord een eigen betekenis heeft, elke zin een eigen verhaal heeft (pas op anders ga ik straks nog over de top ). Nee maar, het is een mooi opgebouwd stukje en mooi beschreven. Je hebt duidelijk elk persoon neergezet wat ervoor zorgde dat je het blijft lezen omdat je wilt weten hoe de ander reageert. Ik ben erg benieuwd naar de rest van het verhaal en hoe het verder gaat tussen Zeke en Karisa (btw ik vind het geen rare namen, vind ze wel gaaf ).

Veel succes met het verder schrijven !