Online Verhalen

Dit is mijn eerste verhaal dus ik hoop dat jullie het leuk vinden, het is de bedoeling dat het een langer verhaal word maar goed enjoy
---------------------------
proloog:
het was stil in de vergaderzaal, op één enkel geluid na de stem van de man die deze vergadering begonnen was.
“Wij!” “Riep hij luid, zullen overwinnen, we zullen het beste, grootste en mooiste land worden dat de geschiedenis gekend heeft! Wij laten onze buurlanden eens zien wat voor welvarend land wij zijn!” Achterin klonk een stem: “Thorwald, hoe wou u dat doen dan? Ik denk namelijk dat we geen kans maken, we zijn ook maar een klein land.” De man die dat zei was opgestaan en keek hem aan.
Thorwald zuchtte, “Buntow ga zitten en luister eens eventjes.”
Buntow ging zitten met zijn blik strak op de eerste man gericht.” Ik heb je al vaak genoeg uitgelegd dat wij een legertje gaan verzamelen, ik heb nog wel wat tegoed van een paar mensen en er zijn ook koninkrijken die ook aan onze kant staan.”
Buntow dacht daar eventjes over na maar zei tenslotte: “waarom zouden koninkrijken aan onze kant staan? Wij zijn immers maar een klein land die niet zoveel te betekenen heeft.”
“Dat komt omdat zij ook kleine, nietszeggende landen zijn.” Klonk het vanuit de deuropening. Alle aanwezigen keken op, daar stond de zoon van Thorwald. Eysgir liep naar de enige lege plek die er nog was en ging zitten.
“Zoon, leuk dat jij er ook bent,” zei zijn vader sarcastisch en hij wierp zijn zoon een vijandige blik toe. Arkora, het meisje naast Eysgir hield hem nauwlettend in de gaten, ze had het idee dat Thorwald nog meer van plan was.
Na nog een paar uur discussiëren was de vergadering afgelopen en ging iedereen weer naar zijn of haar huis.
Toen Eysgir thuis was bedacht hij zich dat hij net zo goed nog even naar zijn vriend kon gaan, aan de andere kant van het bos.
Hij ging op weg en liep eenzaam door het donkere bos dat verlaten was. Toen hij bij zijn vriend aankwam stond de deur wagenwijd open.

To be continued...

Een leuk stukje voor een begin van een verhaal. Enkel zie ik wel meerdere fouten in het stukje zitten, maar iedereen maakt fouten. Ik zal paar van alle fouten even uitleggen en hoop dat je daar ook dan wat aan hebt.

Ten eerste:
als iemand iets zegt gebruik je aanhalingstekens om dat duidelijk te maken.
Malingite zuchtte. 'Buntow ga zitten en luister eens eventjes,' zei Malingite na de diepe zucht.

Ten tweede:
Als je het hebt over andere mensen zeg je: zij. Toen ik naar jouw verhaal keek zag ik dat jij (waarschijnlijk door de snelheid) zei hebt getypt in plaats van zij.
"Dat komt omdat zei ook kleine, nietszeggende landen zijn."
Hier moet eigenlijk staan:
'Dat komt omdat zij ook kleine, nietszeggende landen zijn.'

Ten derde:
Als een persoon iets zegt begin je voor de duidelijkheid op een nieuwe regel. Dit zorgt er namelijk voor dat een gesprek makkelijk te volgen is. Als je alles achter elkaar typt is het voor de lezer moeilijk om te volgen wie wat zegt.

Bijvoorbeeld:
'Dat komt omdat zij ook kleine, nietszeggende landen zijn.' Dat klonk vanuit de deuropening. Alle aanwezigen keken op, daar in de deuropening stond de zoon van Malingite. Pomptrodor liep naar de enige lege plek die er nog was en ging zitten.
'Zoon, leuk dat je er ook bent,' zei zijn vader sarcastisch en hij wierp zijn zoon een vijandige blik toe.


Ik hoop dat je wat hebt aan al deze informatie en dat je ook begrijpt wat ik bedoel. ikzelf maak ook nog wel eens fouten, maar fouten maken is menselijk en andere mensen verbeteren het dan weer.

Veel succes met het verder schrijven van het verhaal!

hee dankje voor je reactie!
ik heb er inderdaad veel aan gehad en ik heb de namen veranderd, even voor de duidelijkheid

Hey

Meteen maar even wat lezen. Ik ga je nog geen uitgebreide feedback lijst geven want ik vind je het al behoorlijk goed doen voor iemand van dertien.
Wel wil ik je even benadrukken dat je enters moet gebruiken. Nu is het nog niet zo erg omdat je een kort stukje hebt geplaatst maar zodra je een langer stuk zal plaatsen zal waarschijnlijk niemand het lezen omdat er geen enters in staan en het dan een lap onduidelijke tekst is.

Verder zou je het verhaal misschien iets trager laten lopen door meer beschrijvingen te geven. Hoe zien de mensen eruit, hoe zitten ze erbij hoe ziet de kamer waar ze in zitten eruit? Allemaal interessante dingen die je verhaal net een kleine rustpauze kunnen geven .

EN dat was het enige wat ik wilde melden xD, verder super ziet er stuk beter uit dan mijn eerste verhalen xD poeff dat was vreselijk! xD haha

@jodiejj bedankt voor je reactie ik heb het aangepast en het is inderdaad mooier geworden, vind ik zelf dan haha
en verder heb ik op alle puntjes gelet die in de reacties stonden. maar nog steeds is de proloog niet klaar, ik denk dat hierna nog een stukje proloog komt
--------------------------------

Dat was niet zo vreemd dat deed hij wel vaker omdat zijn enige bezoek Eysgir was.
Dus besloot Eysgir om maar gewoon naar binnen te lopen. Binnen was het een chaos. Op de bank, in de hoek lag van alles, kledingstukken, schrijfgerei, tekeningen en borden. Op de grond lag ook van alles, van etensrestjes tot uitgedroogde bloemen. Het was er schemerig, maar op de tafel stond een lamp van gemiddelde grootte, niet klein, niet groot.

En naast die lamp zat zijn vriend, die over een boek gebogen zat. Hij haatte boeken, laat staan lezen dus was het merkwaardig dat hij nu zo gebiologeerd aan het lezen was. “Hé!” Riep hij luid, “wat ben je aan het doen?”
Smoki keek verschrikt op, “wat? O, o hallo ja het gaat goed.”
Eysgir keek hem aan, “ik vroeg niet hoe het ging, Smoki, ik vroeg wat je aan het doen was.”
“O ehmm ik ben aan het lezen.”
“Dat zie ik ook wel,” zei hij geërgerd,” maar wat ben je dan precies aan het lezen?”
“Een boek over de toekomst.” Antwoordde Smoki afwezig.
“Hoe kom je daar dan aan?”
“Tsja, dat weet ik ook niet, het lag gister ineens voor de deur, in de eerste instantie dacht ik dat iemand het als flauwe grap had bedoeld maar toen ik er even door heen bladerde kwam ik wat dingen tegen die me oprecht interessant leken.”
“Wat heb je gevonden dan?” Eysgir werd nu erg nieuwsgierig.
“Tsja, eigenlijk ben ik alleen de kaarten en de mensen die er afgebeeld zijn, aan het bestuderen, het is namelijk in een andere taal geschreven.”
“O laat mij eens lezen, in de bibliotheek van mijn vader is die taal vast wel te vinden!”
“Ja is goed, neem maar mee naar huis, ik ben toch al bijna klaar.”
“Dank je, ik zal er goed op passen.”
“ Dan ga ik nu maar weer, Tot een andere keer!”
"Is goed, tot een andere keer.”

En zo ging hij weer op weg naar huis, door het donkere bos. Toen hij halverwege was zag hij aan de rechterkant iets bewegen. Hij stond stil en keek naar rechts, daar, in de bosjes, naast de grote boom met goudgele bladeren, zat iets of iemand. Wat het precies was kon hij niet goed zien, maar van wat hij wel zag kon hij opmaken dat het niet menselijk was.

Hij liep wat dichterbij en kon het zo beter zien. Het was een soort vogel, het was zwart van kleur en op het kopje zat een grote witte streep. De vleugels waren erg groot, ongeveer drie meter lang, ze leken wel van leer en hij kon zich wel voortellen dat dat verschrikkelijke sterke vleugels waren.
De vogel stond op het punt weg te vliegen, hij steeg op en nu zag Eysgir de dodelijk grote klauwen en de witte streep op zijn buik. Het beest was groot, hij had de afmetingen van een hert.
Zijn hoofd was een beetje rond met een lange, hap grage snavel als dat van een ooievaar. Zijn huid was bedekt met schubben. Behalve zijn staart, die leek wel zo zacht als zijde, het was helemaal zwart op die ronde oogjes na. Dezelfde oogjes als die van een mannetjes pauw, besefte hij. Verder had het gewoon een vogel lichaam.

Hij had al veel dieren gezien, de wat bekendere dieren, maar ook dieren die niet zo alledaags waren. Maar dit beest had hij nog nooit gezien. Toen het dier opsteeg strekte hij zijn klauwen naar hem uit.

to be continued

Een leuk stukje, je leert snel want het is al een hele vooruitgang als je kijkt naar het eerste stuk. Toch heb ik nog een tip voor je:
Als iemand reageert op iemand dan is het ook fijner als je op een nieuwe regel begint. Jij hebt soms nog dat je op dezelfde regel reageert op iemand maar met een ander persoon. Het is dan de eerste keer niet meteen duidelijk wie wat zegt, maar het is zeker al goed voor een 13jarige. Ook heb ik gezien dat je soms leestekens verkeert gebruikt of vergeet, maar dat is niet echt een super grote fout want ik vergeet dat soms ook nog wel eens. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Voor de verduidelijking een voorbeeld:
Smoki keek verschrikt op, 'Wat?.. ooh hallo en ja het gaat goed.' Esygir keek Smoki raar aan.
'Ik vroeg niet hoe het ging Smoki, ik vroeg wat je aan het doen was.'
'Oh, ehm, ik be aan het lezen', antwoord Smoki.
'Dat zie ik wel', zegt Esygir geërgerd,'maar wat ben je dan precies aan het lezen?'

Veel succes met het verder schrijven!

Ik zie dat artikel al uitleg over de dialoog heeft gezegd , dus daar ga ik niet op in

Leuk stuk, de kamer met de vriend heel goed beschreven, en ben nieuwsgierig wat voor een beest hij zag, eeen ding. Als die vogel zo groot als een hert is zijn vleugels van een meter behoorlijk klein.
Ga maar na dat een zeearend ong. een spanwijdte van 2 a 3 meter heeft dus die heeft al vleugels van een meter xD

het, waarschijnlijk, laatste stukje dat ik schrijf voordat ik op vakantie ga

-------------------------------

Eysgir had een naar voorgevoel, en als hij zo’n voorgevoel had klopte dat meestal ook wel.
Zoals die keer dat de stalknecht zei dat hij wel op Dauw, het paard, kon rijden. Eysgir deed dat liever niet, omdat het paard er niet al te betrouwbaar uitzag. Een dag later lag de stalknecht in het ziekenhuis omdat Dauw hem er had afgegooid tegen de deur aan.
Langzaam kwam de vogel dichterbij, en Eysgir zette het op een rennen. De vogel vloog snel en geruisloos achter hem aan, hij greep met zijn klauwen de schouders van de jongen. Het wezen vloog met de jongen in zijn klauwen een paar meter omhoog en een paar meter het bos in. Hij liet met één klauw de jongen los, die meteen probeerde de andere klauw van zich af te halen.
Met zijn klauw haalde de vogel het boek onder de arm van de jongen weg en liet de jongen los zodat die een paar meter naar beneden viel.
Hij kwam in een boom terecht en viel omlaag. Hij viel hard op zijn schouder en schreeuwde het uit van de pijn, de pijn schoot door zijn schouder en even werd het zwart voor zijn ogen.
Langzaam liep hij terug naar het huis van zijn vriend. Maar doordat de vogel, of wat het dan ook was, hem midden in het bos had losgelaten, en het al donker was, kon hij het pad niet meer goed vinden. Hij meende dat hij naar rechts moest en liep naar een stuk bos dat minder bedekt was. Daar zag hij een pad. “Eindelijk! Na deze rare gebeurtenis ben ik best moe geworden.” Mompelde hij in zichzelf.
Maar dat het het juiste pad niet was, was iets wat Eysgir niet wist. Op alle kaarten van het Zonnebos, was nog nooit een andere route weergegeven. Hij wist niet beter en liep het begroeide, kronkelende pad af. Waar hij terechtkwam, aan het einde van het pad, was een groot ravijn, met daaronder niks dan leegte. Het was behoorlijk diep, en niemand zou daar in willen vallen. Hij huiverde, keek wat meer omhoog en zag daar zijn buurland. Van wat hij van zijn vader had gehoord was het een bruut volk die niks anders deed dan opscheppen over hun veroveringen.
Hij zag een groot, grijs kasteel met zes torens, vier even groot en twee wat kleiner. In de torens kon hij nog maar net kleine vierkantjes onderscheiden. Dat moesten ramen zijn, concludeerde hij. Het zag er erg mooi uit vanaf waar hij stond. Het toonde dat kerow een machtig en welvarend land was, erg indrukwekkend.

Eysgir had nog steeds last van zijn schouder, maar liep terug het bos in, op zoek naar het huis van Smoki. Hij liep dezelfde weg terug, toen hij eenmaal bij de boom stond waar hij uit was gevallen keek hij even om zich heen. Het was inmiddels donkerder geworden. Nu liep hij de ander kant uit, de donkere planten en bomen leken nog griezeliger dan overdag in het dichte stuk bos. Na een tijdje kwam hij weer enkele bekende bomen en planten tegen. De boom, waar hij en Smoki vaak in speelden, het struikje, wat een goede verstopplaats was. Ze kwamen niet vaak meer in het bos, dat kwam doordat het in het bos dichter begroeid was. Ook kwam het omdat ze volwassen waren geworden en niet zo vaak meer bij elkaar kwamen als vroeger.
Uiteindelijk vond hij het pad weer en liep, met zijn nog steeds pijnlijke schouder, naar Smoki”s huis. Eenmaal aangekomen liep Smoki naar hem toe en keek met een bezorgde blik naar Eysgir. “Wat is er gebeurd?” informeerde Smoki bezorgd.
“Ik werd aangevallen door een soort vogel, hij pakte me bij mijn schouders, rukte je boek weg met zijn klauwen en liet me vallen.” Ratelde Eysgir in een snel tempo. En nu heb ik last van mijn schouder.”
Smoki wierp een professionele blik op zijn schouder, die bloot lag doordat zijn kleren gescheurd waren. Zachtjes drukte hij op zijn schouder. Dat deed pijn. “Auw!” Riep hij uit.
“Daar moet je niet op drukken, ik denk dat het gekneusd is.” Smoki stelde voor dat hij bij hem kon overnachten.

De volgende ochtend ging Eysgir naar huis, hij liep onder vrolijk getsjirp van de rode, blauwe en gele vogeltjes naar huis. Daar was zijn vader juist wakker geworden en zag hij Eysgir vanuit zijn slaapkamerraam aankomen. Toen Thorwald beneden kwam sprak hij zijn zoon toe. “Zo, en waar is meneer geweest?”
“Ik ben bij de stallen in slaap gevallen” zei Eysgir onschuldig. Hij wist hoe zijn vader dacht over Smoki. Dus hield hij zich stil. Hij liep naar binnen zonder zijn vader aan te kijken. Thorwald keek zijn zoon duister na. Hij had zo zijn plannen met Eysgir...

Wat een leuk stukje
Je niveau van schrijven is zeker verbeterd en het ziet er goed uit. Ook deel je de tekst mooi in alinea's op waardoor het makkelijk is om het te lezen. Je pakt de tips die zijn gegeven mooi op en hebt ze ook mooi verwerkt in je verhaal. Ik zie zo snel geen fouten in dit stukje, dat betekend dat je het echt goed hebt gedaan. Ook beschrijf je alles duidelijk en op een mooie manier. Echt goed!

Veel succes met het verder schrijven & ik wens je een fijne vakantie toe!

ik weet niet hoe je de vleugels precies ziet, ik bedoelde elk 1 meter lang maar ik heb het misschien een beetje onduidelijk neergezet :s
sorry...

Ik snap dat je 1 meter lang bedoelde per vleugel

Maar je vogel is zo groot als een hert hea? zo beschreef je het... dan is in verhouding een vleugel van 1 meter heel klein.
Een arend die misschien net een meter hoog is ( als dat al zo is xD ) heeft al een vleugel die 1 meter lang is of langer

Voor het creeëren van fantasy-dieren raad ik altijd iedereen aan een kijkje in de Dungeons & Dragons Bestiary te nemen voor maten e.d.

Bij D&D proberen ze de dieren zo 'echt' mogelijk te laten zijn, zodanig dat ze zich ook houden aan natuurwetten e.d.

Bijvoorbeeld: Een hippogrief heeft een spanwijdte (van vleugel tot vleugel) van 7 meter, dat komt ongeveer neer op iets meer dan 3 meter per vleugel wanneer deze gestrekt is, en een lichaamslengte van 2,70m. Een hert is doorgaans ietsje kleiner, dus zolang het lichaam van het beest niet heel zwaar is zou ik aan 3 meter per vleugel denken.

bedankt voor de tip heb het even bijgewerkt

ben net weer terug van vakantie dus zal meteen maar weer een (klein) stukje plaatsen
enjoy!

-----------------------------
Hoofdstuk 1


Lily zat in de klas, het was een muffige, vieze, oude klas. Het blauwe behang bladerde van de muren af en op het plafond zaten grote donkerbruine vlekken. Hoe zouden die daar in hemelsnaam komen? vroeg ze zich af.
In de hoek van het lokaal hing een groot schilderij met daarop een man afgebeeld. Het was niet echt een man, meer een jongen van een jaar of 20. Hij had donkerbruin haar, bijna zwart, het halflange haar was netjes in een staart gebonden. Je kon wel zien dat de man van rijke afkomst was, hij had dure kleren en aan elke vinger schitterde een gouden ring.
De man scheen ene Eysgir te heten. Verder wist ze bijna niks over hem, behalve dat hij belangrijk was en dat meneer Steijnarson, de geschiedenisleraar, erover aan het zeuren was.
Meneer Steijnarson was een oude, kalende man met een voorliefde voor spencers.
Hij was aan het zeuren over hoe belangrijk die man wel niet was, hoeveel hij voor het land heeft betekent en hoe hij aan zijn einde is gekomen. Ze lette niet echt op, het was gewoon niet interessant. Ze hoopte dat het uur bijna voorbij was, dan kon ze naar haar volgende les paardrijden/springen.
Het was geen officieel vak, maar op de school waar zij les kreeg mochten de kinderen de vakken kiezen die zij leuk vonden. Als er maar genoeg mensen hetzelfde wilden doen huurden ze een leraar in.
Lily hield van paardrijden, wat niet gek was, aangezien haar vader handelaar in raspaarden was.
Vanaf haar zevende reed ze al paard. Eerst op een kleine pony die ze Bles noemde. Het was een kleine zwarte pony met een sneeuwwitte bles. Maar naarmate ze ouder werd, werd ze groter en was Bles te klein voor haar.
Nu reed ze op een volbloed paard, Arabic. Zij was het liefste paard dat ze kende en sneller dan alle andere raspaarden in haar vaders stal.
Op school mochten ze geen eigen paard meenemen. De school was bang dat ze de paarden niet in bedwang konden houden en dat die op hol sloegen, Lily vond dat maar onzin, Arabic was het liefste paard dat ze kende, zij zou nooit op hol slaan.