Online Verhalen

Owkee, voordat jullie hele rare dingen (nog raardere dingen dan nu ) van me gaan denken, nee, dit is niet iets wat ik zelf van plan ben om te gaan doen. Ik was Elizabeth on the Floor aan het luisteren van the Eels (http://www.youtube.com/watch?v=eS2ipWNm9Fw) en dat is een heel mooi, maar wel heel triest liedje. Dus werd ik er zelf een beetje triest van en dacht: ah, dat kan ik handig gebruiken! Ben lekker praktisch xD
Maar ik had al een tijdje een deel van een plot in mijn hoofd van een verhaal wat hier -nog- niet staat en daar kwam dit stukje voorbij. En nu kon ik het goed uitschrijven.
Eigenlijk is de rest van het verhaal een fantasy-verhaal (het zou toch weer niet xD), maar op een of andere manier vond ik het niet in de Poort naar een andere wereld passen. Nergens eigenlijk. Dus zet ik hem hier neer^^
De titel is trouwens een zin uit het liedje, dus de credits gaan daarvoor geheel naar the Eels, maar ik vond het eigenlijk wel bij dit stukje passen.
Genoeg gepraat, hier is het stukje:

~~



Bloed druppelt van mijn polsen op de vloer. Ik staar ernaar. Verdoofd. Gefascineerd. Mijn hartslag bonkt in mijn keel, mijn hoofd, mijn polsen. Jaagt het bloed naar buiten, het is niet langer meer welkom in mijn lichaam. Ik stroom leeg.
Tranen maken mijn wangen nat. Machteloos verdriet. Ik kan er niets mee oplossen.
Ik staar naar mijn polsen, zie hoe mijn handen beginnen te trillen. Mijn kracht vloeit als een rode vloed uit me. Er is geen spoor van de onreinheid te vinden die zich diep in mij nestelt. Toch voel ik het kruipen, wriemelen door mijn aderen. Een vervloekte erfenis die ik nu uitdoof.
Had ik alles kunnen voorkomen? Waar ligt in alles mijn eigen schuld? Het is een lijn die zoveel grijze tinten heeft dat ze naadloos in elkaar overvloeien. Het enige dat ik weet is dat ik eindelijk de moed heb gevonden om een einde aan alles te maken. De zieldiepe pijn. De woede. Haat.
Mijn hoofd voelt te zwaar aan voor mijn nek. Zonder dat ik het wil klapt hij achterover tegen de muur aan. Doffe pijn bonkt door mijn achterhoofd en verdwijnt in het donzige deken dat om mijn geest ligt.
Mijn lichaam zakt in elkaar. Ik glimlach. De koelte van de vloer tegen mijn wang voelt alsof de dood me al langzaam aan de hand meevoert.
Ik had nooit verwacht dat het zo vredig zou zijn. De gezichten van mijn dode dierbaren had ik nooit kalm zien staan. Misschien omdat ze hun eigen plek van dood niet konden kiezen. Het is een zeldzaam geschenk.
Een bleek gezicht komt mijn vervagende gezichtsveld indrijven. Haar stem golft om me heen, de woorden onverstaanbaar. Ik glimlach naar haar. Met moeite lukt het me mijn pols op te tillen. Riviertjes bloed trekken lijnen tot aan mijn ellenboog. Mooi donkerrood.
“Kijk,” zeg ik met een tong die de woorden niet meer goed willen vormen, “rood. Niet zwart.”
Ik wil nog meer zeggen, maar mijn tong ligt te zwaar in mijn mond. Vermoeidheid slaat als een golf over me heen. Ik sluit mijn ogen en laat me wegzakken in de verlossende duisternis. Mijn geest lost op, valt uit elkaar. Bijna…
Warmte dringt binnen en herinnert me aan het zware lichaam dat van mij is. Mijn hart slaat opeens een stuk regelmatiger en pompt nieuw bloed door mijn aderen. De verdoving dringt langzaam naar achteren en alarmeert me voor wat er gebeurt.
Nee…
Ik beveel mijn oogleden om omhoog te gaan. Een bekend gezicht hangt boven me, de ogen gesloten in opperste concentratie. Warmte wikkelt zich als een deken om mijn polsen en trekt gerafelde randen naar elkaar toe.
Nee.
Tranen van eeuwige onmacht stromen over mijn wangen. Ik probeer mijn polsen terug te trekken om mijn leven te verliezen, maar mijn kracht laat me voor de zoveelste keer in de steek. De warmte rukt ongehinderd op.
“Laat me gaan,” jammer ik, te wanhopig om me nog sterk te houden, “ik wil niet meer. De wereld doet me zoveel pijn. Ik geef het op.”
Zijn ogen gaan open en de opmars stopt. Hij neemt me op; twijfel ontstaat op zijn gezicht, samen met medelijden waarvan ik niet had gedacht dat hij het zou kunnen hebben. Het is ook niet voor lang. Zijn ogen verhardden en hij sluit ze weer.
Nee!
De warmte hervat de aanval. Met elke hartslag voel ik het leven in me terugvloeien, samen met de pijn die ik nooit zal kunnen genezen. Ik huil tranen van machteloos verdriet.

Een onderwerp dat bij meerdere mensen waarschijnlijk erg zwaar ligt. Ik vind dat je de twijfelingen en de gedachten van de hoofdpersoon erg mooi hebt uitgewerkt. Ook het verhaal zelf vind ik erg mooi, en dan gaat het niet over de gebeurtenis maar over de manier waarop je het verhaal hebt geschreven.
Alles heb je precies zo geschreven dat het ervoor zorgt dat je gewoon verder wilt lezen. Mijn complimenten daar voor.
Tevens is het verhaal zeer makkelijk om weg te lezen, vooral omdat het je aandacht ook nog eens goed trekt.

Mooi werk!

Mooimooimooi

Lekker ochtend verhaaltje alleen xD, van welk verhaaln is dit? Ik kan wel een gok wagen trouwens ghehe.

Nee, maar serieus, heel mooi geschreven. Komt sterk over. Ik heb er eigenlijk niets over te zeggen. dus kort ochtend berichtje

sprakeloos. De zinsopbouw, de woordkeuze, alles lijkt wel perfect. Ik begon niet te denken nadat ik het had gelezen. Ik dacht wanneer ik het las. Ik heb vaker verhalen gelezen van mensen die zelfmoord wilden plegen of er een keer iets over wilden schrijven. Ik moet zeggen dat jij de enige bent geweest, die er in is geslaagd het zo op papier te zetten dat het lijkt alsof je er zelf ligt. Ik voelde de koude tegeltjes en kreeg kippenvel.

Mooi, heel mooi!

Wauw.
Dat is echt alles wat hier op zijn plaats ligt. Dit onderwerp ligt bij mij best gevoelig, maar wauw. Het is echt .. wow. Ik heb geen idee wat ik hier moet neerzetten, maar dat 'vind ik leuk' staat zo ongepast, zo onpersoonlijk, vind ik.
Ik ga alleen wel even mierenneuken, want 'Doffe pijn bonkt door mijn achterhoofd en verdwijnt in het donzige deken dat om mijn geest ligt.' (te lui om te quoten), 'dat' moet 'die' zijn ..
Voor de rest is het echt perfect, maar dat schoot er gewoon even uit ..

Een Engelse titel voor een Nederlands geschreven verhaal? Het bleek voldoende te zijn om mijn aandacht te trekken.

Een met een soepele hand geschreven verhaal, dat ondanks het onderwerp lekker weg leest. Wat mij opviel aan het verhaal was dat het voor mijn gevoel uit een kernverhaal betaat met hier en daar een zin toegevoegd, die voor een bepaalde nuance zorgden, maar ook goed zelf een verhaal kunnen bevatten. Geen idee of het duidelijk maakt wat ik ermee bedoel, maar het is mij zeer bevallen.

Slechts een enkele zin vond ik in het geheel er een beetje buiten vallen.

Saskjezwaard schreef:Ik beveel mijn oogleden om omhoog te gaan.

Elk oog heeft twee oogleden. Op deze manier worden de onderste oogleden behoorlijk uigerekt en blijven de ogen gesloten. Ik zou er zelf voor kiezen om omhoog door open vervangen, maar jij hebt daar natuurlijk het laatste woord er over.

Zinnen die er op en andere wijze uitspringen waren zo overvloedig aanwezig, dat ik geen zin heb op deze op te gaan sommen.

Ik heb het met bewondering gelezen. Soms zijn er van die verhalen waaop je jaloers kunt worden omdat iemand anders deze heeft geschreven en dit is er voor mij één van.

Ik zou bijna gaan denken dat je het zelf even uitgetest hebt om je helemaal in te kunnen leven Ik vind het heel mooi geschreven en even hoopte ik dat het andere personage het hoofdpersonage zou laten gaan. Helaas was de wil om te laten overleven sterker...

Goed geschreven!

Oho, ik was alweer bijna vergeten dat ik dit had geschreven! Dank jullie allemaal voor de super reacties! Ik ben er heel blij mee

Ik had eigenlijk een vraag die ik ook vergeten was te stellen (a) Als jullie het zo lezen, wat is dan jullie eerste indruk van de hp? Is het een mannelijk of vrouwelijk personage?

Een meisje, maar vreemd genoeg heb ik dat bij alle ik-personen die niet gedefinieërd worden tot een bepaald geslacht Haha

Is het ook een meisje?

Damnnnn xD het was een man (a)

Maar dat onderstreept mijn hypothese dat verhalen die in de ik-vorm en door vrouwen zijn geschreven al gauw iets vrouwelijks hebben. Eén van de redenen waarom ik van de ik-persoon afgestapt ben: mijn mannelijke personages werden te vrouwelijk :')
Jodie zei het ook al, dus ben ik zo hobbyloos geweest om het om te zetten naar de derde persoon. Was wel lastig zonder een naam te geven :p Maar die staat op mijn gecrashte laptop... Damnnn xD