Liefde zonder gezicht
Geplaatst: 06 aug 2012 11:04
Naar aanleiding van de opdracht die ik van artikel gekregen heb, heb ik dit verhaal geschreven. De opdracht luuidde als volgt:
Je hp heeft online een date afspraak gemaakt en nu is het moment daar. Als hij bij het restaurant aankomt gebeurt er iets met zijn date. Wat er gebeurt mag je zelf bepalen en hoe het daarna verloopt ook.
Ik heb van het restaurant alleen een terrasje gemaakt, hoop dat dat niet erg is
Liefde zonder gezicht
Eindelijk, na twee maanden van diepgaande gesprekken via Skype is het dan zover. Vandaag zal ik haar ontmoeten en voor het eerst het gezicht zien die bij die opgewekte stem hoort die me altijd opvrolijkt. Nooit wilde ze een foto van zichzelf laten zien, laat staan de webcam aanzetten. Nee, absoluut niet, want het moest spannend blijven en onze liefde moest niet voortkomen uit uiterlijke aantrekkingskracht.
Een laatste keer werp ik een blik op de spiegel en fatsoeneer mijn haar. Zou ze van perfect gemodelleerd haar houden of juist natuurlijk, zonder goedjes? Ik gok op natuurlijk, zo komt ze op mij over. Ik haal mijn hand door mijn zachte, niet met gel besmeurde haar en kijk naar het resultaat. Warrig en natuurlijk.
Ik loop de trap af en roep mijn twee jaar jongere zusje gedag. ‘Geen seks op de eerste date he!’ roept ze me na als ik de deur uit ga. Wat denkt ze wel niet van me? Ik loop nooit te hard van stapel. Mevrouwtje ik heb elke maand een nieuw vriendje verwart me vast met zichzelf. Als het aan mij lag had ik nooit contact gezocht met een meisje via het internet, maar sluw als ze is had Lillian me stiekem lid gemaakt van één of andere datingsite. Achteraf gezien moet ik haar helaas gelijk geven, het was een goede zet.
Eenmaal aangekomen in de stad ga ik met mijn ogen alle tafels af van het terrasje waar we afgesproken hebben. Ze zou een blauwe jurk aan hebben en een legging en haar lange, krullende bruine haar zou los over haar schouders hangen…
Plotseling voel ik iemand op mijn schouder tikken. Ik draai me om en kijk recht in twee grote, bruine ogen van een jong meisje. ‘Hee daar,’ glimlacht ze. ‘Jij bent vast Chris.’
Zenuwachtig en overrompeld door haar schoonheid geef ik antwoord. Ze is nog mooier dan ik me voorgesteld had. ‘Ja, dat ben ik. Natasha?’
Ze knikt. ‘Jazeker. Ik vind het zo leuk om je eindelijk te ontmoeten!’ Ze slaat haar armen om me heen en omhelst me.
Ik doe hetzelfde. ‘Eh…Ja, ik jou ook.’ Ik hoop dat ik niet te nerveus overkom, zij lijkt zo zelfverzekerd.
We zoeken een tafel uit en bestellen iets te drinken. Alcohol wilt ze niet, dus houden we het bij cola. ‘Je valt me totaal niet tegen, Chris. Ik snap niet dat je geen vriendin hebt, je ziet er zo leuk uit!’
Ik voel dat ik begin te blozen. ‘Bedankt, maar jou spiegel breekt als ik erin kijk.’
Ze lacht. ‘Je bent lief, weet je dat?’
Ze leunt naar voren over de tafel en plant haar lippen tegen de mijne. Ik breng mijn handen naar haar gezicht en streel haar terwijl we zoenen.
‘Hé! Wat moet dat?’ De kwade, lage stem doet me opkijken. Een boze blik kijkt onze richting op. Het is een lange, slanke jongen. Zijn armen zijn bedekt met tattoos, waarvan eentje mijn aandacht trekt, de naam Natasha. Ik verplaats mijn blik weer naar Natasha. Het gezicht dat net nog zoveel vrolijkheid en enthousiasme uitstraalde , heeft plaats gemaakt voor angst.
‘Dylan, wat kom je doen?’ vraagt ze met trillende stem. ‘Wist je dat ik hier was?’
Dylan negeert haar vragen en pakt stevig haar arm vast. ‘We moeten praten,’ zegt hij op dwingende toon.
Ik kan aan haar gezicht zien dat hij haar pijn doet en ondanks dat ik altijd heel bedeesd ben, kan ik het niet laten om me ermee te bemoeien. Ik sta op en richt me tot Dylan. ‘Laat haar los, je doet haar pijn. Wat ze ook gedaan heeft, zo ga je niet met vrouwen om.’
Meteen kijken tientallen ogen onze richting op. Ik krijg het meteen benauwd, in het middelpunt van de belangstelling staan is niet mijn ding.
Natasha schudt afkeurend haar hoofd. ‘Chris, niet doen. Ik ga met hem praten, oké? Dit is iets tussen hem en mij.’ Ze staat op, waarna Dylan haar arm loslaat. Ik zie de tranen in haar ogen voordat ze zich omdraait en vrijwillig met Dylan meeloopt.
Zo kan ik deze date niet laten aflopen, denk ik bij mezelf. Dylan leek behoorlijk pissig te zijn en ik kan niet zomaar weggaan zonder te weten of Natasha wel oké is.
Ik kijk ze na totdat ze de hoek om gaan, een steegje in. Dan zet ik het op een lopen. Ik wurm me tussen de mensen door die door de stad wandelen en stop vlak voor de steeg.
Voorzichtig kijk ik om het hoekje. Niemand. Ik loop de steeg door en kom in een andere straat terecht. Verslagen blijf ik staan. Ik heb geen idee welke kant ze op gegaan zijn…
Ik wil doorlopen, hopend dat ik de goede kant kies, wanneer ik stemmen hoor. Één ervan is Natasha’s stem. Ik blijf staan en probeer te horen waar het vandaan komt. Het kan niet ver zijn.
Ik ga op het geluid af en kom bij een volgend steegje uit, die leidt naar de tegenoverliggende straat.
Daar zie ik ze staan, Natasha tegen de muur gedrukt door de sterke handen van Dylan.
Zonder na te denken ren ik op Dylan af en duw hem met al mijn kracht van haar vandaan. Hij verliest zijn evenwicht en valt achterover op straat.
Natasha kijkt geschrokken toe. ‘Chris! Niet doen! Het is mijn eigen schuld, oké? Hij heeft alle recht om kwaad te zijn,’ huilt ze.
Het doet me pijn om haar zo te zien. Tijdens onze gesprekken was ze altijd zo vrolijk en zorgeloos. Althans, dat leek zo.
Ik loop naar haar toe. Dylan staat op, maar blijft tot mijn verbazing geduldig staan.
Ik leg mijn handen op Natasha haar schouders. ‘Natasha, wat je ook gedaan hebt, hij mag je geen pijn doen. Ik ken je en je bent een lief meisje. Je verdient dit niet.’
Ze schudt haar hoofd en haalt mijn handen weg. ‘Dylan was mijn vriendje, Chris…Ik ben zwanger van hem.’
Ik kan niet geloven wat ik hoor. ‘Was je vriendje of is je vriendje?’ vraag ik verward. Dit had ik totaal niet achter haar gezocht. Ze is pas zeventien en al zwanger!
Ze begint nog harder te huilen. ‘Hij was mijn vriendje tot een weekje terug.’
Wat moet ik doen? Weglopen en haar vergeten? Gek genoeg ben ik haar echt heel leuk gaan vinden, ook al had ik haar tot vandaag nooit gezien. Ik ben verliefd geworden op wie ik dacht dat ze was.
Dylan zijn geduld raakt op. ‘Nu is het klaar! Dit zijn jou zaken niet, knul, dus rot een eind op!’
Ik kan niet weglopen, niet nu Natasha zo kwetsbaar is en Dylan zo kwaad. Ondanks dat ik boos op haar ben, kan ik haar nu niet alleen laten. Ik zal wel spijt krijgen van wat ik zometeen ga zeggen, maar maar nu voelt het goed.
‘Luister Dylan, tot vandaag hebben Natasha en ik elkaar alleen maar gesproken, meer niet. Dat is geen misdaad. En heb je er eigenlijk wel over nagedacht waarom ze met mij praatte en niet met jou? Ze zal vast zo haar redenen hebben. Je komt nou niet bepaald over als een begripvolle vriend.’
Ik zie zijn gezicht rood worden van woede. ‘Ik ben jou zat! Jij kent Natasha niet en je kent mij niet, begrepen!’ Hij komt op me aflopen, maar ik blijf staan, voor Natasha. Ze mag dan niet zijn wie ik dacht dat ze was, maar ergens heb ik medelijden met haar en kan ik onze gesprekken niet vergeten. De gesprekken die me zo naar haar deden verlangen.
Dylan grijpt me vast en duwt me tegen de muur. Dan begint hij me te slaan, hard. Ik probeer mezelf te verdedigen, maar kan niet tegen hem op. Hij is zijn woede en agressie niet de baas en gaat maar door. Natasha doet niets. Ze staat daar maar, huilend en in paniek. Waarom lopen er geen mensen langs? Het kan niet dat niemand ons hoort. Het lijkt wel of mensen altijd te bang zijn om te helpen, bang dat ze iets overkomt of er teveel bij betrokken raakt en een verklaring af moet leggen. Waarom haalt Natasha geen hulp?
Uiteindelijk geef ik me over. Ik voel de klappen niet meer en zak langzaam naar de grond.
Het laatste wat ik zie is Natasha haar gezicht, die me vol medelijden aankijkt, haar make-up helemaal uitgelopen. Ik hoor haar zeggen hoe erg het haar spijt. Dan vervaagt haar stem en wordt alles zwart voor mijn ogen.
Je hp heeft online een date afspraak gemaakt en nu is het moment daar. Als hij bij het restaurant aankomt gebeurt er iets met zijn date. Wat er gebeurt mag je zelf bepalen en hoe het daarna verloopt ook.
Ik heb van het restaurant alleen een terrasje gemaakt, hoop dat dat niet erg is
Liefde zonder gezicht
Eindelijk, na twee maanden van diepgaande gesprekken via Skype is het dan zover. Vandaag zal ik haar ontmoeten en voor het eerst het gezicht zien die bij die opgewekte stem hoort die me altijd opvrolijkt. Nooit wilde ze een foto van zichzelf laten zien, laat staan de webcam aanzetten. Nee, absoluut niet, want het moest spannend blijven en onze liefde moest niet voortkomen uit uiterlijke aantrekkingskracht.
Een laatste keer werp ik een blik op de spiegel en fatsoeneer mijn haar. Zou ze van perfect gemodelleerd haar houden of juist natuurlijk, zonder goedjes? Ik gok op natuurlijk, zo komt ze op mij over. Ik haal mijn hand door mijn zachte, niet met gel besmeurde haar en kijk naar het resultaat. Warrig en natuurlijk.
Ik loop de trap af en roep mijn twee jaar jongere zusje gedag. ‘Geen seks op de eerste date he!’ roept ze me na als ik de deur uit ga. Wat denkt ze wel niet van me? Ik loop nooit te hard van stapel. Mevrouwtje ik heb elke maand een nieuw vriendje verwart me vast met zichzelf. Als het aan mij lag had ik nooit contact gezocht met een meisje via het internet, maar sluw als ze is had Lillian me stiekem lid gemaakt van één of andere datingsite. Achteraf gezien moet ik haar helaas gelijk geven, het was een goede zet.
Eenmaal aangekomen in de stad ga ik met mijn ogen alle tafels af van het terrasje waar we afgesproken hebben. Ze zou een blauwe jurk aan hebben en een legging en haar lange, krullende bruine haar zou los over haar schouders hangen…
Plotseling voel ik iemand op mijn schouder tikken. Ik draai me om en kijk recht in twee grote, bruine ogen van een jong meisje. ‘Hee daar,’ glimlacht ze. ‘Jij bent vast Chris.’
Zenuwachtig en overrompeld door haar schoonheid geef ik antwoord. Ze is nog mooier dan ik me voorgesteld had. ‘Ja, dat ben ik. Natasha?’
Ze knikt. ‘Jazeker. Ik vind het zo leuk om je eindelijk te ontmoeten!’ Ze slaat haar armen om me heen en omhelst me.
Ik doe hetzelfde. ‘Eh…Ja, ik jou ook.’ Ik hoop dat ik niet te nerveus overkom, zij lijkt zo zelfverzekerd.
We zoeken een tafel uit en bestellen iets te drinken. Alcohol wilt ze niet, dus houden we het bij cola. ‘Je valt me totaal niet tegen, Chris. Ik snap niet dat je geen vriendin hebt, je ziet er zo leuk uit!’
Ik voel dat ik begin te blozen. ‘Bedankt, maar jou spiegel breekt als ik erin kijk.’
Ze lacht. ‘Je bent lief, weet je dat?’
Ze leunt naar voren over de tafel en plant haar lippen tegen de mijne. Ik breng mijn handen naar haar gezicht en streel haar terwijl we zoenen.
‘Hé! Wat moet dat?’ De kwade, lage stem doet me opkijken. Een boze blik kijkt onze richting op. Het is een lange, slanke jongen. Zijn armen zijn bedekt met tattoos, waarvan eentje mijn aandacht trekt, de naam Natasha. Ik verplaats mijn blik weer naar Natasha. Het gezicht dat net nog zoveel vrolijkheid en enthousiasme uitstraalde , heeft plaats gemaakt voor angst.
‘Dylan, wat kom je doen?’ vraagt ze met trillende stem. ‘Wist je dat ik hier was?’
Dylan negeert haar vragen en pakt stevig haar arm vast. ‘We moeten praten,’ zegt hij op dwingende toon.
Ik kan aan haar gezicht zien dat hij haar pijn doet en ondanks dat ik altijd heel bedeesd ben, kan ik het niet laten om me ermee te bemoeien. Ik sta op en richt me tot Dylan. ‘Laat haar los, je doet haar pijn. Wat ze ook gedaan heeft, zo ga je niet met vrouwen om.’
Meteen kijken tientallen ogen onze richting op. Ik krijg het meteen benauwd, in het middelpunt van de belangstelling staan is niet mijn ding.
Natasha schudt afkeurend haar hoofd. ‘Chris, niet doen. Ik ga met hem praten, oké? Dit is iets tussen hem en mij.’ Ze staat op, waarna Dylan haar arm loslaat. Ik zie de tranen in haar ogen voordat ze zich omdraait en vrijwillig met Dylan meeloopt.
Zo kan ik deze date niet laten aflopen, denk ik bij mezelf. Dylan leek behoorlijk pissig te zijn en ik kan niet zomaar weggaan zonder te weten of Natasha wel oké is.
Ik kijk ze na totdat ze de hoek om gaan, een steegje in. Dan zet ik het op een lopen. Ik wurm me tussen de mensen door die door de stad wandelen en stop vlak voor de steeg.
Voorzichtig kijk ik om het hoekje. Niemand. Ik loop de steeg door en kom in een andere straat terecht. Verslagen blijf ik staan. Ik heb geen idee welke kant ze op gegaan zijn…
Ik wil doorlopen, hopend dat ik de goede kant kies, wanneer ik stemmen hoor. Één ervan is Natasha’s stem. Ik blijf staan en probeer te horen waar het vandaan komt. Het kan niet ver zijn.
Ik ga op het geluid af en kom bij een volgend steegje uit, die leidt naar de tegenoverliggende straat.
Daar zie ik ze staan, Natasha tegen de muur gedrukt door de sterke handen van Dylan.
Zonder na te denken ren ik op Dylan af en duw hem met al mijn kracht van haar vandaan. Hij verliest zijn evenwicht en valt achterover op straat.
Natasha kijkt geschrokken toe. ‘Chris! Niet doen! Het is mijn eigen schuld, oké? Hij heeft alle recht om kwaad te zijn,’ huilt ze.
Het doet me pijn om haar zo te zien. Tijdens onze gesprekken was ze altijd zo vrolijk en zorgeloos. Althans, dat leek zo.
Ik loop naar haar toe. Dylan staat op, maar blijft tot mijn verbazing geduldig staan.
Ik leg mijn handen op Natasha haar schouders. ‘Natasha, wat je ook gedaan hebt, hij mag je geen pijn doen. Ik ken je en je bent een lief meisje. Je verdient dit niet.’
Ze schudt haar hoofd en haalt mijn handen weg. ‘Dylan was mijn vriendje, Chris…Ik ben zwanger van hem.’
Ik kan niet geloven wat ik hoor. ‘Was je vriendje of is je vriendje?’ vraag ik verward. Dit had ik totaal niet achter haar gezocht. Ze is pas zeventien en al zwanger!
Ze begint nog harder te huilen. ‘Hij was mijn vriendje tot een weekje terug.’
Wat moet ik doen? Weglopen en haar vergeten? Gek genoeg ben ik haar echt heel leuk gaan vinden, ook al had ik haar tot vandaag nooit gezien. Ik ben verliefd geworden op wie ik dacht dat ze was.
Dylan zijn geduld raakt op. ‘Nu is het klaar! Dit zijn jou zaken niet, knul, dus rot een eind op!’
Ik kan niet weglopen, niet nu Natasha zo kwetsbaar is en Dylan zo kwaad. Ondanks dat ik boos op haar ben, kan ik haar nu niet alleen laten. Ik zal wel spijt krijgen van wat ik zometeen ga zeggen, maar maar nu voelt het goed.
‘Luister Dylan, tot vandaag hebben Natasha en ik elkaar alleen maar gesproken, meer niet. Dat is geen misdaad. En heb je er eigenlijk wel over nagedacht waarom ze met mij praatte en niet met jou? Ze zal vast zo haar redenen hebben. Je komt nou niet bepaald over als een begripvolle vriend.’
Ik zie zijn gezicht rood worden van woede. ‘Ik ben jou zat! Jij kent Natasha niet en je kent mij niet, begrepen!’ Hij komt op me aflopen, maar ik blijf staan, voor Natasha. Ze mag dan niet zijn wie ik dacht dat ze was, maar ergens heb ik medelijden met haar en kan ik onze gesprekken niet vergeten. De gesprekken die me zo naar haar deden verlangen.
Dylan grijpt me vast en duwt me tegen de muur. Dan begint hij me te slaan, hard. Ik probeer mezelf te verdedigen, maar kan niet tegen hem op. Hij is zijn woede en agressie niet de baas en gaat maar door. Natasha doet niets. Ze staat daar maar, huilend en in paniek. Waarom lopen er geen mensen langs? Het kan niet dat niemand ons hoort. Het lijkt wel of mensen altijd te bang zijn om te helpen, bang dat ze iets overkomt of er teveel bij betrokken raakt en een verklaring af moet leggen. Waarom haalt Natasha geen hulp?
Uiteindelijk geef ik me over. Ik voel de klappen niet meer en zak langzaam naar de grond.
Het laatste wat ik zie is Natasha haar gezicht, die me vol medelijden aankijkt, haar make-up helemaal uitgelopen. Ik hoor haar zeggen hoe erg het haar spijt. Dan vervaagt haar stem en wordt alles zwart voor mijn ogen.
Ik vraag me alleen af waarom Natasha niet heeft afgebeld. Ik bedoel als je elkaar wel ziet zitten, dan heb je toch vaak contact. Ze had het af kunnen laten weten en die arme knul een hoop ellende kunnen besparen 
(Ik snap de opdracht wel 
maar toch..)