De Recyclagemachine
Geplaatst: 06 aug 2012 19:10
Het is niet zo dat ik de recyclagemachine al vaak gebruikt had, maar dat kun je me moeilijk kwalijk nemen. Telkens ik iets wou recycleren, was het resultaat vrij teleurstellend. Garantie op succes heb je natuurlijk nooit, dat wist ik al te best. Maar de machine leek me gewoon te pesten. Wanneer ik alle buizen die ik verzameld had doorheen mijn schoolcarrière wou recycleren, transformeerde het verrekte apparaat elke buis tot een zak. Ik was dus nog steeds gezakt en dat was niet de enige keer dat de machine me in de zak gezet had. Ook toen ik mijn verslavingen wou recycleren, kreeg ik enkel sigaretten terug en ben die dan maar prompt beginnen oproken.
Mijn hele huis is één grote rotzooi en het is dus dringend tijd om wat dingen uit de weg te ruimen. Vooral mijn bovenkamer heeft een flinke beurt nodig. De recyclagemachine is bedolven onder een flinke laag stof na jaren verkommering. Vandaag, besluit ik, zal ik het weer in dienst stellen. Bij het openen van mijn nachtkastje zie ik elke blik die een mooi meisje me ooit geworpen heeft. Vroeger gaf deze verzameling me steeds een goed gevoel want tja..wie wordt er niet graag een blik van een knappe griet toegeworpen? Nu echter herinneren ze me enkel aan gemiste kansen en eenzame nachten. Ik leg ze alvast bij het PMD, de machine weet er wel raad mee. Achter de blikken vind ik een hoopje verslonden boeken. Ze maakten ooit deel uit van mijn stapel goede voornemens. Die boeken moeten zowat het enige zijn wat daar nog van overschiet. De flosdraad heb ik enkele jaren geleden al weggegooid samen met mijn loopschoenen. Mijn voornemen nooit meer een leugen te vertellen, heb ik sinds deze zomer nergens meer gezien. Ik laat de boeken liggen, wie weet lees ik ze wel eens opnieuw.
Mijn kleren liggen verspreid over de vloer van mijn slaapkamer. In mijn kleerkast liggen nog enkele broeken die me niet meer passen en truien die volledig uit de mode zijn. Naast de slecht opgevouwen truien staat het kluisje waarin ik al mijn geheimen bewaar. Sommige zijn al niet meer zo geheim en andere al niet meer zo belangrijk. Ik weet nooit echt goed wat ik ermee moet aanvangen dus laat ik het kluisje vooral gesloten en open het enkel wanneer iemand de code kan raden. Helaas is de code van het kluisje niet erg ingewikkeld waardoor ik de naam heb een slechte geheimenbewaarder te zijn. Ik til het kluisje uit mijn kleerkast en ze het naast de blikken. Een kluis vol geheimen..dat is grof vuil zeker? Niks dat de recyclagemachine niet aankan. De kleren die ik niet meer draag haal ik gelijk ook uit de kast en de kleren die ik nog wel draag, vouw ik snel even op om ze daarna een plaatsje te geven.
Onder één van mijn T-shirts vind ik een fotoalbum met daarin foto's die nooit getrokken zijn. Terwijl ik het album doorblader, moet ik lachen om een foto waar ik met wat vrienden om halfvijf in de ochtend naakt door de straten loop en ééntje waar ik heel stuntelig voor de eerste keer een meisje kus. Ik bedenk dat het wel heel erg lang geleden is dat ik nog een keer verliefd ben geweest en mijn glimlach verdwijnt weer. Deze gooi ik ook weg. Foto's die nooit getrokken zijn, hoor je niet te vaak te bekijken.
Uit de diepvriezer haal ik nog alle tranen die ik ooit gehuild heb, aan elkaar gevroren om nooit meer ontdooid te worden. Snel veeg ik ook de scherven van mijn stukgeslagen dromen bij elkaar en realiseer me dat ik ze al veel eerder had moeten weggooien en dat ik geluk heb gehad dat geen van die scherven me ooit verwond heeft. Ik breng de blikken van de mooie meisjes, het kluisje met de geheimen, het fotoalbum met nooit-getrokken-foto's, mijn bevroren tranen en scherven dromen naar de recyclagemachine.
Vlak naast de machine ligt een hoop oud papier met volledig bovenaan een stapel liefdesbrieven die ik nooit verstuurd heb. Ik kan me niet herinneren wanneer ik ze bij het oud papier heb klaargelegd. Gehaast stop ik alles in de machine, maar terwijl ik de laatste blik van een mooi meisje in de machine dump, stokt mijn handelen en mijn ademen. Ik haal nog één liefdesbrief uit de stapel voor ik de anderen weggooi. Misschien verstuur ik deze ooit nog wel. Sowieso niet vandaag en waarschijnlijk morgen ook niet, maar ooit nog wel. De brief hoef ik niet meer te lezen, ik weet wat er instaat. Proper dichtgevouwen stop ik 'm in mijn binnenzak en druk op de grote knop “RECYCLE START”.
De machine maakt een diep basgeluid dat alle kleuren om me heen doet trillen. Er komt water in mijn ogen gelopen. Of is het de hele kamer die onder water staat? Het drukt op mijn longen en mijn oren terwijl ik een schim probeer te onderscheiden. De schim komt dichter en op het moment dat het laatste beetje lucht door mijn lichaam raast en ik lijk te stikken, grijpt de schim mijn hoofd. Ze fluistert troost in mijn lippen. Haar vingers glijden door mijn haren en die van mij door de hare. Stilletjes sterf ik in haar armen en zij in de mijne. Die laatste liefdesbrief zal ik nooit meer versturen. Niet omdat het niet meer kan, maar omdat het niet meer nodig is.
Mijn hele huis is één grote rotzooi en het is dus dringend tijd om wat dingen uit de weg te ruimen. Vooral mijn bovenkamer heeft een flinke beurt nodig. De recyclagemachine is bedolven onder een flinke laag stof na jaren verkommering. Vandaag, besluit ik, zal ik het weer in dienst stellen. Bij het openen van mijn nachtkastje zie ik elke blik die een mooi meisje me ooit geworpen heeft. Vroeger gaf deze verzameling me steeds een goed gevoel want tja..wie wordt er niet graag een blik van een knappe griet toegeworpen? Nu echter herinneren ze me enkel aan gemiste kansen en eenzame nachten. Ik leg ze alvast bij het PMD, de machine weet er wel raad mee. Achter de blikken vind ik een hoopje verslonden boeken. Ze maakten ooit deel uit van mijn stapel goede voornemens. Die boeken moeten zowat het enige zijn wat daar nog van overschiet. De flosdraad heb ik enkele jaren geleden al weggegooid samen met mijn loopschoenen. Mijn voornemen nooit meer een leugen te vertellen, heb ik sinds deze zomer nergens meer gezien. Ik laat de boeken liggen, wie weet lees ik ze wel eens opnieuw.
Mijn kleren liggen verspreid over de vloer van mijn slaapkamer. In mijn kleerkast liggen nog enkele broeken die me niet meer passen en truien die volledig uit de mode zijn. Naast de slecht opgevouwen truien staat het kluisje waarin ik al mijn geheimen bewaar. Sommige zijn al niet meer zo geheim en andere al niet meer zo belangrijk. Ik weet nooit echt goed wat ik ermee moet aanvangen dus laat ik het kluisje vooral gesloten en open het enkel wanneer iemand de code kan raden. Helaas is de code van het kluisje niet erg ingewikkeld waardoor ik de naam heb een slechte geheimenbewaarder te zijn. Ik til het kluisje uit mijn kleerkast en ze het naast de blikken. Een kluis vol geheimen..dat is grof vuil zeker? Niks dat de recyclagemachine niet aankan. De kleren die ik niet meer draag haal ik gelijk ook uit de kast en de kleren die ik nog wel draag, vouw ik snel even op om ze daarna een plaatsje te geven.
Onder één van mijn T-shirts vind ik een fotoalbum met daarin foto's die nooit getrokken zijn. Terwijl ik het album doorblader, moet ik lachen om een foto waar ik met wat vrienden om halfvijf in de ochtend naakt door de straten loop en ééntje waar ik heel stuntelig voor de eerste keer een meisje kus. Ik bedenk dat het wel heel erg lang geleden is dat ik nog een keer verliefd ben geweest en mijn glimlach verdwijnt weer. Deze gooi ik ook weg. Foto's die nooit getrokken zijn, hoor je niet te vaak te bekijken.
Uit de diepvriezer haal ik nog alle tranen die ik ooit gehuild heb, aan elkaar gevroren om nooit meer ontdooid te worden. Snel veeg ik ook de scherven van mijn stukgeslagen dromen bij elkaar en realiseer me dat ik ze al veel eerder had moeten weggooien en dat ik geluk heb gehad dat geen van die scherven me ooit verwond heeft. Ik breng de blikken van de mooie meisjes, het kluisje met de geheimen, het fotoalbum met nooit-getrokken-foto's, mijn bevroren tranen en scherven dromen naar de recyclagemachine.
Vlak naast de machine ligt een hoop oud papier met volledig bovenaan een stapel liefdesbrieven die ik nooit verstuurd heb. Ik kan me niet herinneren wanneer ik ze bij het oud papier heb klaargelegd. Gehaast stop ik alles in de machine, maar terwijl ik de laatste blik van een mooi meisje in de machine dump, stokt mijn handelen en mijn ademen. Ik haal nog één liefdesbrief uit de stapel voor ik de anderen weggooi. Misschien verstuur ik deze ooit nog wel. Sowieso niet vandaag en waarschijnlijk morgen ook niet, maar ooit nog wel. De brief hoef ik niet meer te lezen, ik weet wat er instaat. Proper dichtgevouwen stop ik 'm in mijn binnenzak en druk op de grote knop “RECYCLE START”.
De machine maakt een diep basgeluid dat alle kleuren om me heen doet trillen. Er komt water in mijn ogen gelopen. Of is het de hele kamer die onder water staat? Het drukt op mijn longen en mijn oren terwijl ik een schim probeer te onderscheiden. De schim komt dichter en op het moment dat het laatste beetje lucht door mijn lichaam raast en ik lijk te stikken, grijpt de schim mijn hoofd. Ze fluistert troost in mijn lippen. Haar vingers glijden door mijn haren en die van mij door de hare. Stilletjes sterf ik in haar armen en zij in de mijne. Die laatste liefdesbrief zal ik nooit meer versturen. Niet omdat het niet meer kan, maar omdat het niet meer nodig is.
) Ik vind dat je op een hele mooie manier de niet-materialistische beschrijft. De bevroren tranen in de vriezer, de vriendelijke blikken van meisjes en de geheimen in de kluis. Echt heel erg goed!