Online Verhalen

Zielige mensen, trekken zielige mensen aan. Maar wat als dat twee uitersten zijn?

*

Ik zit op een stoel dat mijn achterwerk martelt, de wolken in de lucht zijn grijs, ik heb nekpijn en mijn laptop staat te zoemen op mijn bureau die tegenwoordig dient als opslagplaats voor eigenlijk alles. Kleren, boeken, schriften, plastic tassen, bekers, bakjes, een reusachtige uit hout gesneden dobbelsteen. Troep. Allemaal spullen die ik niet op wil ruimen. Want dat kost namelijk heel veel moeite. Ik rek mij uit en gaap. Ik heb een oude pyjama aan. Al drie dagen. Achter elkaar. Maar maakt mij dat wat uit? Misschien, misschien ook niet. Ik stoor mij niet eens aan mijn veranderende lichaamsgeur die in mijn kleren trekt, dat zegt waarschijnlijk al genoeg. Ach, de geur is toch van mijzelf. En aangezien ik de hele dag op mijn kamer zit, is er ook verder niemand die mij ruikt. Maar mocht het zo erg worden dat mijn lichaamsgeur op een gegeven moment een weg onder de slaapkamer deur vindt en de onderverdieping bereikt, dan zal ik nog eens overwegen om andere kleren aan te doen. Of mezelf te douchen. Tenzij ik dood ben gegaan. Door verveling. Dan blijf ik gewoon liggen.

Ik doe een graai in het bakje dat naast de laptop staat en eet een handjevol borrelnootjes. Lekker vind ik die, alleen blijven je handen nog wel zo lang ruiken naar ‘extra pittig’. Ik lik mijn vingers af en kijk weer naar buiten. Grijs. Groen. Bruin met wit. Ik ben ook bruin met wit. Tenminste, zo voel ik mij. Gewoon bruin, met soms een beetje wit. Als ik wit ben, dan ben ik wel blij. Ofja, blijer dan als ik bruin ben. Over het algemeen ben ik helemaal niet meer zo blij. Nooit echt geweest, denk ik. Ik kan mij in ieder geval niet meer herinneren wanneer ik echt écht blij was. Ik ben gewoon een raspessimist, en die zijn nooit blij. Ik ben gewoon zo ontzettend goed in doemdenken en overal het slechte in zien, dat ik daar bijna blij van wordt. Bijna, want eigenlijk is het helemaal niet zo handig als je altijd overal slechte dingen ziet. Eigenlijk is dat gewoon heel vervelend. Jezus, wat stom! Zie, daar heb je het al. Raspessimist.

Ik check twitter. Ik ben per ongeluk een beetje verslaafd geworden aan social media, ik ben ‘één van hen’ geworden. Ik ben geworden wat ik vreesde, ik ben geworden wat bijna iedereen is tegenwoordig; Zeer rijp voor psychische hulp. Ik moet, sinds ik een smartphone heb, ineens om het uur checken wat iedereen uitspookt. En ik vind het nog leuk ook. Erg, he? Wist je bijvoorbeeld dat er volgende maand 2,500 nieuwe baby’s geboren zullen worden, dat sperma goed is voor je huid en dat Sander een Winnie de Pooh knuffel heeft gewonnen op de kermis? Enorme bruikbare informatie waar we dankzij onze telefoon gewoon toegang tot hebben! Een verrijking van mijn leven, kan ik je vertellen.

Een stukje wat zeker paar vragen oproept, of dat goed is dat weet ik nog niet precies. Wel erg leuk onderwerp maar ik ben benieuwd hoe je dat gaat uitwerken. Toch nog een kleine tip, ga niet alleen maar lange zinnen gebruiken, natuurlijk is dat wel leuk om te doen maar soms een korte zin zou zeker gewenst zijn. Je schrijfstijl bevalt me tot nu toe best wel.

Eén kleine tip:

En aangezien ik hele dag op mijn kamer zit, is er ook verder niemand die mij ruikt.

Bij deze zin moet er nog het woord "de" voor "hele dag".

En dan nog een kleine tip
Ik zie dat je nieuw bent en misschien is het leuk om jezelf voor te stellen aan de andere forumgebruikers. Dat kan je hier doen: http://onlineverhalen.nl/forum/viewforum.php?f=15
Je kan gewoon wat over jezelf vertellen, bijv. hoe oud je bent, hoe je heet, wat voor genre je schrijft ect.

Veel succes met het verder schrijven!

Hey, bedankt voor je reactie en uiteraard bedankt voor de spellingscheck! Ik snap wat je bedoelt met die lange zinnen, ik probeer ze wel af te wisselen met korte. Ik ben nogal.. langdradig soms haha.
Een nieuw stukje, wat hopelijk een paar antwoorden geeft.

*

Ik moet wat gaan ondernemen. Dat vind iedereen, dus ik ook. Ik ben een beetje bang om een eigen mening te hebben. Of in ieder geval deze te delen met andere mensen. Ik denk namelijk heel veel, maar ik zeg het gewoon nooit omdat ik bang ben dat mensen mij dan dom of raar vinden. Dus lach ik mee als ik moet lachen, beaam ik als ik moet beamen en vreet ik mezelf ’s avonds in bed op omdat ik in mijn hoofd de voorafgaande situaties visualiseer, maar dan een verbeterde versie waarin ik super enthousiast, spontaan en vrijgevochten ben. Meestal zeg ik dan hele slimme dingen, en iedereen heeft respect voor mij. Ik neem mezelf dan voor om te veranderen en niet meer mee te lopen, maar anders te zijn dan alle anderen. Uniek. Als ik de dag daarna wakker wordt lach ik mezelf uit; Alsof ik dat zou durven. Dat is, naast mijn raspessimisme, waarschijnlijk mijn tweede grote probleem. Ik ben een beetje bang. Voor over het algemeen.. Alles. Je leert ermee leven, geloof me.

Ik sta op. Wat een opluchting voor mijn achterwerk zeg. Als ik dit had geweten, had ik het zeker eerder gedaan. Tot nu toe bevalt het ‘iets ondernemen’ mij wel. Ik ben een beginner, maar ik voel dat ik hier goed in ga zijn. Ik loop naar mijn fatboy, de enige man in mijn leven op dit moment, en pak de kleren die op de zitzak liggen en trek ze aan. Hoewel deze kleren ook niet helemaal vers meer zijn, ruiken ze nog behoorlijk naar een mengsel van wasmiddel en naar de deodorant die ik gebruikte in betere tijden. Heerlijk. De pyjama waarin ik de afgelopen drie dagen gewoond heb, laat ik op de grond liggen.
‘Tot vanavond.’

Opnieuw zit ik, maar deze keer op een bankje in het park. Het is nog steeds bewolkt, maar het is wel lekker warm. Ik kijk naar de bomen, naar de passerende mensen, naar het kleine vijvertje.
‘Niet vissen.’. Een oude man haalt zijn hengel binnen. Niets gevangen. Lekker voor hem. Opeens, uit het niets, springt er een enorme haai uit de vijver, hapt de man naar zijn benen en trekt de gillende en bloedende man de vijver in. Een grote plas bloed wordt zichtbaar in de vijver. Mensen gillen, huilen en filmen het tafereel met hun smartphone om het filmpje vervolgens op youtube te zetten. Ik kijk toe en twitter; ‘Wow, net man in vijver getrokken door enorme haai. Cool.’

Grapje. De man zit nog steeds aan de rand van de vijver, irritant en ignorant te zijn.
Ik heb een bijzonder levendige fantasie. Ik kan mij heel goed dingen visualiseren en daar vervolgens helemaal in verdwijnen. Mijn hersens zijn een soort televisie die ik altijd aan kan zetten. En ik ben dan de regisseur; ik bepaal wat er gebeurt. Ik ruik zweet. Mijn zweet. Ik zweet altijd als het warm is.

‘Hoi’. Volgens mij praat er iemand tegen mij.
‘Meisje?’ Ja, ik ben een meisje, heel scherp.
‘Hallo?’ Ik kijk op. Naast mij op het bankje is een klein jongetje gaan zitten. Ik schat hem een jaar of zeven of acht. Ik haat kinderen. Het jongetje kijkt mij aan en kwijlt. Er loopt snot uit zijn neus vermengd met zand. Zijn beentjes bungelen over het randje van de bank.
‘Je mag daar helemaal niet vissen, he,’ zegt het jongetje. ‘Dat staat daar op het bordje. Dat kan ik namelijk lezen. Ik kan lezen.’ Ik zeg niks.
‘Hoe heet jij? Hallo? Meisje? Wat is jouw naam? Hoe heet jij?’ Wat een doorzetter. Ik twijfel; Moet ik proberen contact te leggen met dit hoogst irritante schepsel? Dat doe ik dan uiteraard in de hoop dat hij weggaat.
‘Merel.’ ‘Merel? Dat is wel een mooie naam, vind ik. Ik heet Lars.’
‘Mmh.’ Het jongetje zwijgt even. Heerlijk, die stilte. Ik weet zeker dat ik no- ‘Waarom ben jij alleen?’ vraagt Lars. Ik snuif. ‘Waarom ben jij alleen? Irritant rotkind,’ snauw ik. Dat laatste voegde ik er overigens in mijn gedachtes aan toe.
‘Ik ben mijn moeder kwijt,’ zegt hij. Geen pruillipje, geen gehuil, niets. Hij is zijn moeder kwijt. Punt.
‘Oh, en waar is je moeder dan?’
‘Ja, dat zeg ik toch. Dat weet ik niet.’ Ik denk na. Hij is slim, dat bevalt mij niet. Slimme kinderen zijn nog irritanter. ‘Wil je je moeder niet gaan zoeken dan?’ vraag ik in de hoop dat hij dan opstaat, wegloopt en nooit meer terug komt. Lars zwijgt. ‘Ja,’ zegt hij dan. ‘Ja, dat wil ik wel.’ Okee. Ga, Lars. Ga heen. Run, Lars! Run! Dramatische muziek zwelt aan, Lars rent weg en eindigt huilend in de armen van zijn moeder. Einde.

Nee, Lars gaat niet heen. Hij blijft zitten. Verdorie, hij blijft gewoon zitten. Ik voel mij ongemakkelijk. Het kind staart mij aan alsof ik een levensgrote teddybeer ben. Ofzoiets. Misschien voelt hij het, is hij telepatisch begaafd ofzo. Alsof alle zielige mensen, zielige mensen aantrekken. En uitgerekend ik, trek een zielig kind aan. Waarom niet een enorm zielige man, met een enorm knap zielig hoofd? Zoals in al die films, weet je wel. Lars haalt zijn neus op en veegt de snotmoddercocktail van zijn lip. Ik kijk naar het kind. Zijn beentjes wiebelen. Ik ben mijn moeder ook kwijt.

Je hebt een hele typische schrijfstijl. Het is zo droog en tegelijkertijd geef je hier en daar sluikse komische duwtjes. Vooral in het tweede stuk, met dat kind. Volgens mij als je iets niet wil trek je het juist aan. Net zoals katten die alleen op je schoot komen zitten als je het niet wil, werkt kennelijk ook met kinderen

Je eerste post:

Als ik de dag daarna wakker wordt lach ik mezelf uit

wordt = word
De ik-vorm is stam zonder t Als je moeite hebt met het wel of niet schrijven van een T, kun je het werkwoord in je hoofd vervangen door bijvoorbeeld "lopen" of "smurfen", want bij die woorden kun je heel duidelijk horen of er een t moet.
Kijk bijvoorbeeld zo: "Als ik de dag daarna wakker loop lach ik mezelf uit

dat ik daar bijna blij van wordt.

wordt = word

Ga zo door! Ik ben benieuwd waar dit verhaal heen gaat

Hey,

Bedankt voor je berichtje! Haha en dat met die katten is zo waar! Ik spreek uit ervaring Ik heb eigenlijk geen moeite met 'ik wordt' enzo, ik weet prima hoe dat werkt, maar hoe ik die fouten heb kunnen maken.. jeetje. Heel erg bedankt voor de verbetering, ik schaam me diep haha! De volgende update van mijn verhaal laat nog een paar daagjes op zich wachten, aangezien ik nog even op een mini vakantie mag!

Je hebt echt een hele leuke schrijfstyle, doet me ergens een beetje denken aan Kelly Armstrong maar ik vind haar boeken ook geweldig dus dat is een compliment

Ik heb het ook weer gelezen. Mooi geschreven, licht komisch. Vooral met dat jongetje vind ik leuk, omdat ik zelf ook wel zoiets heb meegemaakt (niet dat ik hulp nodig heb als die meid in het verhaal). Maar alsnog, mooi gedaan en ik kijk zeker uit naar het volgende verhalen stukje!